[ Fic Creepypasta] PSYCHO

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 : ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุณฆาตกรโรคจิต

     ณ บ้านหลังใหญ่กลางป่า ในความมืดที่มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาน้อยนิด สิ่งเดียวที่เห็นในความมืดก็คือ รอยยิ้มที่ฉีกกว้างถึงหู

     แต่ถึงจะมีแสงเพียงน้อยนิด แต่เธอก็ยังมองเห็นคนที่คร่อมเธออยู่ เขาคือชายหนุ่มผิวสีขาวซีด ผมยาวสีดำเลยบ่า ดวงตาสีดำสนิทไม่มีเปลือกตา เขาใส่เสื้อฮูดสีขาวเปื้อนเลือด กางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าผ้าใบ

     รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน

     แต่ที่รู้ๆก็คือ หมอนี่เป็นฆาตกรโรคจิต

     คนบนตัวเธอใช้มีดแทงมาที่ท้องเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าของเขาฉายความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เธอจ้องมองการกระทำเหล่านั้นไปเรื่อยๆด้วยสายตาเรียบเฉย

     "จะทำอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่?" เธอเอ่ยถาม

     เขาชะงัก ฉีกยิ้มกว้างแต่ภายในตานั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

     "จนกว่าเธอจะตาย"

     โรคจิตซะจริงเลยนะ ❤

     แต่จะว่าหมอนี่ไม่ได้ เพราะเธอกับเขาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

     "ฉันไม่มีทางตายหรอก นายน่าจะรู้นิ"

     "ถ้าไม่ลองมันจะไปรู้อะไร"

     เธอถอนหายใจเบาๆ "ฉันคงต้องทำให้นายเลิกเองสินะ"

     ว่าจบเธอทำการใช้แรงเขวี้ยงชายตรงหน้าลงบนพื้น เขาตกลงไปข้างล่าง เธอลงจากเตียงแล้วจับไปที่แผลตรงหน้าท้อง จากนั้นก็พุ่งไปที่ชายปริศนาแล้วต่อยหน้าทันที

     "ฉันแทงไปตั้งขนาดนั้น เธอยัง---!!!" เขาเอ่ยถามก่อนจะชะงักกึก ชายหนุ่มในเสื้อฮูดสีขาวเบิกตากว้าง

     แผลตรงหน้าท้องของเธอหายไปแล้ว

     "เธอ...คือใครกันแน่" เขากำมีดแน่น ใบหน้าแสดงความหวาดระแวงคนตรงหน้า

     "ฉันก็คือฉันน่ะสิ" เธอพูดแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขาช้าๆ

     เธอยื่นมือมาให้เขา "เรามาทำความรู้จักกันดีกว่า"

     "ฉันกริม่า"

     "ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอ" ชายตรงหน้ามองมือที่ถูกยื่นมาแล้วปัดมือของเธอออก เขาเดินไปนั่งบนเตียง 

     เขามองไปที่รูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แล้วหยิบขึ้นมาดู

     "นี่ใคร?" เขาชี้นิ้วไปที่รูปถ่ายที่มีชายหญิงคู่หนึ่ง

     "ฉันกับพี่ชาย"

     "งั้นเหรอ..." เขาวางรูปนั้นลง แต่ก็ยังไม่ล่ะสายตาออกจากผู้ชายในรูป

     รู้สึกคุ้นๆผู้ชายในรูปแหะ

     กริม่าเดินไปยืนพิงหน้าต่างก่อนจะรู้สึกว่าเหมือนมีบางสิ่งโยนใส่หน้าต่งบ้านเธอ กริม่ามองออกไปข้างนอก ก็พบกับบุคคลปริศนาสามคนยืนอยู่แถวๆป่าบ้านเธอ

     กริม่ายกยิ้มขึ้น เธอเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงเธอ

     ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เองสินะ ก็ว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆ

     หมอนี่ก็เป็นหนึ่งใน Creepypasta นี่เอง

     "นี่ เพื่อนนายมาตามน่ะ"

     เขาเดินมาที่หน้าต่างแล้วสถบออกมา

     "น่ารำคาญจริงๆ" เขาเปิดหน้าต่างขึ้นแล้วทำท่าจะกระโดดลงไป แต่กลับโดนมือที่เต็มไปคราบเลือดคว้าชายเสื้อไว้ซะก่อน

     "นายชื่ออะไร?" เธอถาม

     แสงจันทร์ที่สาดา่องเข้ามาทำให้เขาเห็นหน้าอีกฝ่าย ผมสีดำตัดสั้นไฮไลท์สีม่วงตรงปลายๆ เธอมีนัยน์ตาสีดำ มุมปากทั้งสองข้างมีรอยเย็บไปถึงติ่งหู รอบคอก็มีรอยเย็บเหมือนกัน

     เขาเลิกคิ้วขึ้น แล้วยกยิ้มยียวน

     "Jeff The Killer"

     "จำไว้ด้วยล่ะ เพราะฉันจะตามมาฆ่าเธออีกแน่" เขาบอกแค่นั้นก่อนจะกระโดดลงไปข้างล่างแล้ววิ่งเข้าป่าหายไปพร้อมกับบุคคลปริศนาทั้งสาม

     หึหึ จะจำไว้แน่คุณฆาตกรโรคจิต

     แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่าจะมาฆ่าเธออีกงั้นเหรอ!?

     ทางด้านของฆาตกรโรคจิตอย่าง เจฟฟ์ เดอะ คิลเลอร์

     พอเจฟฟ์กลับมาถึงคฤหาสน์ เขาก็ถูกเรียกตัวไปทันที

     เจฟฟ์เข้าไปที่ห้องห้องหนึ่งที่อยู่ในคฤหาสน์ เบื้องหน้าของเขาคือชายไร้หน้าที่สูงราวเสาไฟฟ้านั่งอยู่บนเก้าอี้หรู เขาแต่งกายด้วยเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยสูทสีดำผูกเน็กไทสีแดง

     ถึงเขาจะไม่มีหน้า แต่เจฟฟ์สำผัสได้ว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธ

     "ไปไหนมาเจฟฟ์" ชายไร้หน้าเอ่ยถามเสียงเรียบ

     "ก็ไปล่าเหยื่อเหมือนเดิมนั่นแหละน่า..." เจฟฟ์ตอบกลับไปด้วยท่าทีสบายๆ "นี่ นายรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นไหม?"

     "คนไหนล่ะ?"

     "ฉันรู้ว่านายรู้สเลนดี้"

     Slendy หรือชื่อจริงก็คือ Slenderman เจ้าของคฤหาสน์นี่

     "รู้จักสิ กริม่า นักฆ่ารับจ้าง"

     "นักฆ่ารับจ้าง!?" เจฟฟ์เผลอตะโกนขึ้นมา

     "ใช่ เป็นทั้งพี่ทั้งน้องเลย" สเลนเดอร์แมนหยิบเอกสารในลิ้นชักขึ้นมา "สองคนนั้นก็ไม่ต่างจากเรามากเท่าไหร่หรอก"

     "แล้ว---" แต่ก่อนที่เจฟฤ์จะถามอะไรไปมากกว่านี้ สเลนเดอร์แมนก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน

     "ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ก็ไปถามเจ้าตัวเอง" สเลนเดอร์แมนยื่นเอกสารให้เจฟฟ์

     "นี่คือภารกิจต่อไปของเด็กคนนี้"

     เจฟฟ์รับมันมาอ่าน เขาเหลือบมองไปที่สเลนเดอร์แมน

     ไอ้หมอนี่มันกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่แน่ๆเขามั่นใจ!

     "ถ้าอยากรู้เรื่องของเด็กคนนั้นมากล่ะก็ ตามไปดูสิ"

     Talk :

     อุ้ย! มาดูกันเถอะว่าเจฟฟ์จะตามน้องกริม่าไปรึเปล่าน๊า~