[Fic Undertale all au] Hey guys! ขออยู่อย่างสงบทีเถอะ (All x Fm! oc)

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 01 | จุดเริ่มต้น Re

     ตามตำนานเล่าขานว่าครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว บนโลกของเราถูกปกครองด้วยสองเผ่าพันธุ์ คือ มนุษย์ และ มอนสเตอร์ แต่แล้ววันหนึ่งเหล่ามนุษย์นั้นก็ได้เปิดฉากสงครามกับเหล่ามอนสเตอร์แล้วได้รับชัยชนะไป

     พวกเขาขับไล่เหล่าปีศาจลงสู่ใต้พิภพลึกลงใต้ภูเขาอีบอท(Ebott) และปิดผนึกทางเข้าด้วยบาเรียร์(Barrier) 

     และหากมีมนุษย์คนใดไปปีนเขาอีบอท ก็จะไม่มีวันได้กลับมาอีก

     หลายปีผ่านไป บาเรียร์นั้นก็ถูกทำลายลงและเหล่ามอนสเตอร์ก็กลับมามีอิสระบนพื้นดินอีกครั้ง

     ปัจจุบันมนุษย์ส่วนมากเริ่มที่จะชินชากับการที่ต้องอยู่อาศัยกับพวกมอนสเตอร์ หากแต่ว่ามันก็เป็นแค่ส่วนน้อย เพราะผู้คนจำนวนมากยังไม่เลิกหวาดกลัวพวกเขา

     ซึ่งมันเป็นเพราะว่าตำนานที่เล่าต่อๆกันมานั้นกล่าวไว้ว่าพวกมอนสเตอร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดน่ากลัวและโหดเหี้ยม

     แต่จะใช่อย่างนั้นจริงๆเหรอ? พวกมอนสเตอร์นั้นโหดเหี้ยมจริงๆงั้นเหรอ?

     คำตอบก็คือ ไม่

     ผู้คนต่างหากคือสิ่งมีชีวิตที่โหดเหี้ยมที่สุด พวกเขาต่างพากันรุมทำร้ายและกดขี่ข่มเหงเหล่ามอนสเตอร์ แต่เมื่อใดที่เหล่ามอนสเตอร์ลุกขึ้นสู้กลับ จะกลายเป็นพวกมอนสเตอร์ทำร้ายเหล่ามนุษย์และเริ่มโดนเกลียดมากขึ้น

     ซึ่งมันไม่ยุติธรรมกับพวกเขาเลย

     แล้วพวกคุณล่ะ คิดยังไงเกี่ยวกับมอนสเตอร์?

     โอ้— จริงสิ ถ้าจะพูดถึงโลกใต้พิภพ คงจะขาดคนคนนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด

     เด็กสาวที่เปรียบเสมือนแสงสว่างและความหวังของเหล่ามอนสเตอร์ มนุษย์ผู้ร่วงลงสู่ใต้พิภพคนที่เจ็ด

     ฟริกส์

     เด็กสาวอันเป็นที่รักของมอนส์เตอร์ทุกๆตัว และเป็นผู้สร้างตำนานบทใหม่ขึ้นมา เด็กน้อยที่แสนจะใสซื่อย์และเต็มไปด้วยความเมตตา

     แต่

     มันจะใช่อย่างที่เขาว่าจริงๆน่ะเหรอ? :)

     ฉึก!

     "อึก แกมันปีศาจ!!!" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งตะโกนขึ้น มือข้างซ้ายชี้หน้าคนตรงหน้า ส่วนอีกข้างกุมบาดแผลที่มีเลืดไหลออกมาของตัวเอง ด้านหลังก็มีเพื่อนที่พากันมองอย่างหวาดกลัว

     และคนตรงหน้าเขาคือหญิงสาวผมสีดำตัดสั้นที่สวมใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวทับด้วยฮู้ดสีดำหมวกเทา

     เธอเค้นยิ้ม "ปีศาจเหรอ? ก็คงงั้น"

     ว่าจบมือเรียวก็ตวัดให้คมมีดปักเข้าที่ไหล่ข้างซ้ายของชายคนนั้นจนร้องเสียงดังลั่น

     "แต่พวกแกน่ะก็ไม่ต่างอะไรจากฉันหรอก" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมา "มารังแกสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอกว่าเนี่ย มันใช้ไม่ได้เลยนะ"

     ตาขาวของหญิงสาวกลายเป็นสีดำพร้อมจุดสีขาวเล็กๆที่ปรากฏออกมา 

     ดวงตามอนสเตอร์

     "น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับพวกแก เพราะงั้น—"

     หญิงสาวฉีกยิ้ม ก่อนที่จะมีหัวกระโหลกขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างคล้ายมังกรและมีลำแสงสีดำโผล่มาจากด้านหลัง

     "ลาก่อนล่ะไอ้พวกเวร"

     ร่างของหญิงสาวหายไปในพริบตาพร้อมลำแสงสีดำที่ถูกปล่อยออกมาจากหัวกระโหลก

     ตู้ม!!!—

     ตรงดาดฟ้าของตึกสูงในยามราตรี หญิงสาวมองไปยังตรอกซอยที่เธอพึ่งทำลายมันด้วยสายตาเรียบเฉยไร้อารมณ์ ในอ้อมอกของเธอมีลูกแมวตัวเล็กอยู่

     "แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เธอก้มหน้าถามลูกแมวในที่อุ้มไว้ ก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสัตว์ไม่สามารถพูดได้ "ฉันนี่ก็บ้าเนอะ ถึงถามไปแกก็ตอบอะไรไม่ได้หรอก---"

     "โฮ่ย เทมมี่สบายดีล่ะ"

     ดวงตาที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเบิกกว้าง "นี่แก— มอนสเตอร์?"

     "ใช่แล้วล่ะเทมมี่!" มอนสเตอร์ตัวน้อยที่มีรูปร่างคล้ายแมวกล่าวออกมา

     "งั้นฉันจะพาเธอไปทำแผลที่บ้านฉันก่อนแล้วกันนะ" เธอกล่าวออกมาแล้วทำการเทเลพอร์ตไปบ้านของตัวเอง

     "ไปไหนมา?"

     ทั้งทีที่หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวโผล่มากลางบ้านสองชั้น ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถาม หญิงสาวตวัดสายตาไปมองชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับตัวเธอ

     "นิกซ์ ไปไหนมา?" เขาถามย้ำผู้เป็นน้องสาวอีกครั้ง นัยน์ตาสีดำเลื่อนมองสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในอ้อมอกอีกฝ่าย

     "เฮ้อ— ฉันจะไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ล่ะกัน"

     นิกซ์มองพี่ชายของตัวเองที่เดินเข้าไปในห้องครัว เธอเดินไปนั่งลงที่โซฟาแล้ววางเทมมี่ไว้ข้างๆ

     "ฉันชื่อนิกซ์ ส่วนคนเมื่อกี้คือพี่ชายฉัน นอกซ์"

     "โฮ่ย! ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันเทมมี่!"

     นอกซ์เดินกลับมาที่โซฟาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล "ไหนดูหน่อย เป็นแผลที่ขาสินะ?"

     "ว่าแต่เทมมี่ เธออาศัยอยู่ที่ไหนล่ะ"

     "เทมมี่อาศัยอยู่บ้านข้างๆพวกเธอล่ะเทมมี่!"

     "อ๋อ งั้นพรุ่งนี้พวกฉันจะไปส่งเธอนะ"

     ช่วงบ่ายของวันต่อมา สองพี่น้องพร้อมกับเทมมี่ยืนอยู่หน้าบ้านสองชั้นที่มีตู้จดหมายสองอัน นอกซ์เดินไปเคาะประตูบ้านที่ซึ่งเป็นที่อาศัยของเทมมี่

     ก็อก ก็อก ก็อก

     ประตูบ้านเปิดออกทันทีพร้อมกับมอนสเตอร์โครงกระดูกตัวเตี้ยในเสื้อยืดสีขาวที่ทับด้วยฮู้ดสีฟ้าตรงหมวกสีเทา และใส่กางเกงขาสั้นสีดำแถบขาวกับรองเท้าแตะสีชมพู

     "เอ่อ— มีธุระอะไรงั้นเหรอ?"

     นิกซ์มองโครงกระดูกตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน "เราพาเทมมี่มาส่งน่ะ"

     มอนสเตอร์โครงกระดูกเบิกตากว้าง แขนรับเทมมี่ที่กระโดดเข้าใส่อย่างรวดเร็ว

     "เทมมี่!? เมื่อคืนหายไปไหนมา"

     "เทมมี่ไปเดินเล่น แล้วจากนั้นก็ถูกพวกอันธพาลทำร้าย แต่ก็ได้เธอคนนี้ช่วยไว้ทันน่ะเทม!"

     "อย่างงั้นเหรอ ขอบใจมากนะ เอ่อ...?"

     "ฉันนิกซ์ ส่วนหมอนี่นอกซ์พี่ชายฉัน"

     โครงกระดูกในเสื้อฮู้ดฉีกยิ้ม "ฉัน แซนส์ เดอะ สเกลเลตัน"

     แซนส์แนะนำตัวพร้อมยืนมือมาตรงหน้านิกซ์ หญิงสาวมองมือของแซนส์ด้วยสีหน้าปลาตาย เธอเอ่ยเสียงเรียบ

     "ฉันรู้ทันนะ"

     เธอจ้องมองมือที่ไร้ผิวหนังแต่กลับซ่อนถุงตดได้

     "ฮะฮะ ฉลาดจังเลยนะเด็กน้อย" แซนส์กล่าวออกมาพร้อมมองนิกซ์ที่เลิกคิ้วให้กับคำว่าเด็กน้อย "ไปร้านกิลบี้กัน เดี๋ยวฉันเลี้ยง"

     แซนส์คว้ามือของสองพี่น้อง แล้วทำการเทเลพอร์ตไปร้านกิลบี้ทันทีโดยมันฟังเสียงทักท้วงใดๆ

     "พวกเธอเนี่ยเก่งจังนะ ทั้งที่พึ่งเคยเทเลพอร์ตแต่กลับไปรู้สึกอะไรเลย"

     "นั่นสินะ" นอกซ์เอ่ยอย่างเหงื่อตก

     ก็พวกฉันเทเลพอร์ตได้นี่นา—

     "เบอร์เกอร์สองที่" หญิงสาวหันไปสั่งอาหารกับมอนสเตอร์ไฟในชุดบาร์เทนเดอร์อย่างเร่งรีบ

     "ส่วนฉันเอาเหมือนเดิมนะกิลบี้"

     เมื่อกิลบี้เสิร์ฟอาหารที่ทั้งสามสั่งไว้ นิกซ์ก็ทำการกินเบอร์เกอร์เข้าไปโดยทันทีด้วยความอึดอัดจากสายตาของเหล่ามอนสเตอร์ตัวอื่นๆในร้านที่จ้องมองมายังพวกเธอสองพี่น้อง

     ประตูในครัวถูกเปิดออกด้วยฝีมือโครงกระดูกตัวสูง

     "แซนส์! เจ้ากระโครงกระดูกขี้เกียจ!" โครงกระดูกตัวสูงที่สวมใส่ผ้าพันคอสีแดงเดินมา "โอ้วว้าว! นั่นมนุษย์นี่!"

     นิกซ์กับนอกซ์เงยหน้ามองตากันราวกับรู้ใจ มีมาเพิ่มอีกหนึ่ง

     "เนี๊ย แฮ่ แฮ่ สวัสดีเจ้ามนุษย์ ข้าคือพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่" พาไพรัสแนะนำตัวเองพร้อมยื่นมือออกมา "แล้วพวกเจ้าล่ะ?"

     นิกซ์ยื่นมือไปจับตอบ "นิกซ์ ส่วนหมอนี่ นอกซ์"

     "โอ้! ยินดีที่ได้รู้จัก---"

     ปัง!

     เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดพาไพรัสที่กำลังพูด เหล่าผู้คนในร้านพากันหันไปมองที่ประตูเป็นสายตาเดียวก่อน ประตูถูกเปิดออกโดยชายฉกรรจ์สี่คนซึ่งหนึ่งในนั้นตัวสั่นและแสดงสีหน้าที่หวาดกลัวสุดขีด

     ชายผู้ที่น่าจะเป็นหัวโจกไล่สายตามองรอบๆร้าน แล้วหยุดตรงที่มนุษย์หญิงเพียงคนเดียวในร้าน

     "นี่เธอปล่อยให้รอดไปได้คนหนึ่งเหรอ" นอกซ์ก้มตัวกระซิบกับน้องสาว ซึ่งเธอก็ทำเพียงพยักหน้าให้คำตอบ

     หัวโจกเดินมาตรงหน้านิกซ์ "แกเองเรอะที่อัดลูกน้องฉันน่ะ"

     นิกซ์เงยหน้าขึ้นสบตามอง แต่ไม่ได้ตอบอะไรไปซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายโมโหยิ่งกว่าเดิม หัวโจกคว้าคอเสื้อของนิกซ์แล้วตะคอกเสียดัง

     "ถามก็ตอบสิวะเด็กเวร!"

     แซนส์ที่เริ่มเห็นถ้าไม่ได้พยายามที่จะช่วย แต่ทว่า—

     กร็อบ!

     นิกซ์จับเข้าที่ข้อมือของชายฉกรรจ์ แล้วออกแรงหักโดยมือเพียงข้างเดียวท่ามกลางความตกใจของมอนสเตอร์ในร้านและเหล่าอันธพาลที่จะมาหาเรื่อง

     ชายที่เป็นหัวโจกกุมมือของตัวเองแล้วร้องโอดครวญ

     "นี่แก---!"

     ชายหัวโจกหยุดชะงักลงเมื่อเห็นดวงตาสีแดงฉานน่ากลัวของหญิงสาว ก่อนที่มันจะกลับมาเป็นสีดำเช่นเคย

     "หุบปาก"

     นิกซ์เอ่ยออกมาเสียงเรียบตวัดสายตามองไปยังลูกน้อง "เอาหัวหน้าพวกแกออกไป"

     ไม่ต้องรอให้เธอพูดซ้ำอีกรอบ พวกที่เหลือก็พากันเร่งรีบนำหัวหน้าออกจากร้านอย่างรวดเร็ว นิกซ์หันกลับไปก่อนจะเริ่มกินเบอร์เกอร์ต่อ

     แซนส์มองไปยังหญิงสาว ถ้าเขาตาไม่ฝาด เมื่อกี้ตาของนิกซ์เปลี่ยนเป็นสีแดง?

     "มีอะไรรึเปล่า?" นิกซ์เอ่ยถามโครงกระดูกข้างตัว

     "ก็เปล่าหรอก แต่เธอแรงเยอะดีนะ"

     นิกซ์เอียงคอยกมือขึ้นลูบหัวของโครงกระดูกตัวเตี้ย "กลัวเหรอ? ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำร้ายนายเด็ดขาด"

     ใบหน้าของแซนส์ขึ้นสีฟ้า แล้วหันไปกินซอสมะเขือเทศของตัวเองทันที นิกซ์ที่เห็นปฏิกิริยาอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย

     ในช่วงมืดค่ำ นิกซ์ยืนมองเศษซากตึกร้างที่สลายเป็นผุยผงด้วยสายตาดำมืดไร้แววตา ชุดที่เธอใส่อยู่นั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดของเหล่าชายฉกรรจ์ที่าหาเรื่องเธอเมื่อตอนบ่าย

     มือหนาของผู้เป็นพี่ชายวางไว้บนหัวน้องสาว "ไม่เป็นไร แล้วก็นี่จดหมาย"

     "คืนพรุ่งนี้ให้ไปเจอกันที่เดิม" เธออ่านออกมาเสียงเรียบนิ่ง ขย้ำมันทิ้งแล้วใช้แกสเตอร์บลาสเตอร์ยิงใส่จนเป็นผุยผง

     "จากใคร?" นอกซ์เอ่ยถาม

     "หมอนั่น"

     Talk :

     รีไรท์ครั้งใหม่กับเนื้อหาที่ไม่ค่อยต่างจากเดิม แถมดูสั้นลง— แค่ก!

     แต่หลังจากนี้เนื้อหาค่อนข้างจะเปลี่ยนไปพอสมควร...ล่ะมั้ง?

     และถึงชื่อเรื่องจะติดBLก็เถอะ เรื่องนี้ก็ยังมีโมเม้นท์ชายหญิงอยู่นะคะ แต่ไม่ได้คู่กันนะ;-;

     (เอ๊ะ— หรืออาจจะคู่กันนะ?)

     ทางเราขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของนักอ่านทุกไปท่าน และสามารถติชมนิยายของเราได้ตลอดเวลา ขอบคุณค่ะ

     เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ❤️