[Fic Undertale all au] Hey guys! ขออยู่อย่างสงบทีเถอะ (All x Fm! oc)

ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 14 | เดท (1)

     กว่าจะได้รู้คำตอบต้นตอสาเหตุอาการแปลกๆของนิกซ์ ก็ต้องรอจนกว่าตัวคุณหมอหัวเทาอย่างไวเปอร์กลับมาก่อน

     นิกซ์นั่งชันเข่าโดยมีผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่คลุมทั้งตัวไว้ หน้าคมแดงระเรื่อจากความเขินอายยามเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงแซวมาจากเพื่อนมอนสเตอร์

     "เงียบไปเลย" เธอบ่นงุบงิบ ซ่อนสีหน้าตัวเองกับเข่า

     "แล้วไงต่อ? ยอมไปเดทกับไอ้หนุ่มนั่นเหรอ?" เฟลแซนส์เลิกหัวเราะและมาทำสีหน้าจริงจัง พลอยทำให้คนอื่นๆเริ่มจริงจังกันมากขึ้น

     นิกซ์ขมวดคิ้ว ในความคิดของเธอการไปเดทกับเอดิสันก็คงไม่ได้แย่มากเท่าไหร่นัก แต่มีเพียงอย่างหนึ่งคือเธอไม่เคยออกเดทกับใครมาก่อนเลยในชีวิต ถึงจะเคยออกไปเที่ยวกับคนอื่นสองต่อสองบ้าง แต่มันก็แค่การเที่ยวเล่นเฉยๆ

     (หรือว่าเป็นการเดทกันนะ?)

     ติดใจอย่างหนึ่งคือทำไมเขาถึงขอให้เธอไปเดทด้วยแทนที่จะขอเป็นอย่างอื่น สำหรับคนที่มักจะถูกรังแกอยู่เสมออย่างเอดิสัน ถ้าเป็นเธอล่ะก็เธอจะเลือกให้มาช่วยปกป้องเธอแทน

     "ก็คงต้องยอมไปด้วย"

     "กระทืบมันเข้าโรงพยาบาลไปจะได้จบๆ" เฟลพาไพรัสเสนอแนวทางขึ้นมา "จะไปยอมทำตามมันทำไม"

     "ฉันคิดว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่หรอกมั้ง" สแวปพาไพรัสแย้งข้อเสนอตัวเขาจากโลกที่โหดร้าย นึกดีใจอยู่ลึกๆที่เด็กน้อยไม่ได้รับนิสัยพวกนี้ติดกลับมาด้วย

     ไม่งั้นมีหวังฉิบหายแน่ๆ

     "ความคิดของบอสก็ออกจะดีนี่? ฉันไม่ยอมให้ยัยนี่ไปเดทกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้หรอกนะเฟร้ย!"

     แน่ล่ะ— ยัยนี่เขาเลี้ยงดู(ด้วยลำแข็ง)มาอย่างดี จู่ๆจะให้ไปเดทกับคนที่พึ่งรู้จักได้เพียงไม่กี่วันแบบนี้ไม่ยอมหรอก เขายังไม่รู้จักหน้าค่าตาอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ มีนิสัยยังไงก็ยังไม่ทราบ

     ไม่ให้ไป! ไม่ให้!

     "หึ เด็กน้อยก็โตแล้วนะเฟล จะกังวลไปทำไมกัน"

     "หุบปากของแกไปเลยไอ้คลาสสิค"

     นิกซ์กระพริบตาปริบจ้องมองโครงกระดูกพี่โตทั้งสามนั่งเถียงกันเรื่องออกเดท หญิงสาวเทเลพอร์ตจากนั้นมายืนข้างเฟลพาไพรัสอย่างเงียบๆ

     เธอหันหน้าไปพูดคุยกับน้องๆอีกสองคนเสียงเบา "เราเองก็ไปซื้อของดีกว่านะ"

     สแวปแซนส์ยิ้มกว้างจนตาปิด พาไพรัสเองก็พยักหน้ารัวๆดีใจที่จะได้ออกไปข้างนอกบ้าง ส่วนเฟลพาไพรัสนั้นแม้จะมีความคิดที่ไม่อยากให้เธอไปเดทกับเอดิสันก็ตาม แต่เขาก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอ

     เธอกุมมือทั้งสามคนแล้วเทเลพอร์ตหายไปจากจุดนั้น

     แท้จริงแล้วเธอต้องการหนีความวุ่นวายจากบ้าน เลยเลือกมาซื้อของกับเหล่าน้องๆแทน

     ใช่— เมื่อกี้เธอบอกว่าบ้าน บ้านของเธอที่เคยถูกระเบิดเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แต่ด้วยความช่วยเหลือจากมอนสเตอร์โครงกระดูกตัวหนึ่งที่ขอไม่ประสงค์ออกนาม ได้ช่วยสร้างบ้านให้เธอใหม่ดูสวยงามยิ่งขึ้นและเสร็จสมบูรณ์ภายในไม่กี่วัน

     ใหญ่กว่าเดิม กว้างกว่าเดิม แล้วก็ดูมีสีสันขึ้นเยอะ

     ก็สมกับเป็นเขาดี

     นอกซ์เองก็ถูกย้ายให้มาอยู่บ้านแล้ว เพราะเนื่องจากมีดวงวิญญาณอีกครึ่งก็ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง แต่ถึงอย่างนั้นไวเปอร์ก็ต้องตามมาคอยดูอาการอยู่ดี

     ส่วนคาร่า เธอก็ได้ตอบรับข้อเสนอนั้นไปเป็นที่เรียบร้อย และเธอเองก็ตั้งใจจะช่วยให้คาร่ากลับมามีตัวตนอีกครั้ง

     เธอจะไม่ยอมให้คาร่าอยู่กับฟริกส์นานมากไปกว่านี้เด็ดขาด

     "หา!? นี่แกจะบอกว่าชุดที่ฉันเลือกมันไม่ดีหรือวะ!!!"

     นิกซ์กระพริบตาปริบเมื่อเฟลพาไพรัสตะโกนเสียงดังลั่นห้างจนกลายเป็นจุดสนใจ อุตส่าห์หนีความวุ่นวายจากพวกพี่ใหญ่กลับต้องมาเจอความวุ่นวายจากพวกน้องเล็กอีกซะงั้น เกิดเป็นเธอเนี่ยเคยมีความสงบสุขในชีวิตบ้างไหมนะ

     อ๋อ ไม่เคย

     "นี่ๆ ฉันหิวแล้ว" สแวปแซนส์สะกิดเธอเบาๆ เวลาบลูอยู่ในร่างของโครงกระดูกเขาจะตัวเล็กว่าเธอ แต่พออยู่ในร่างมนุษย์เขาสูงประมาณเอวเธอได้ "ไปหาอะไรกินกันเถอะนะ!"

     นิกซ์ยิ้มให้แล้วพยักหน้า นำเสื้อผ้าต่างๆที่สนใจไว้ใส่ออกเดทเดินไปคิดเงิน ราคาสำหรับเธอก็ไม่ได้แพงอะไรมากนัก เนื่องจากตัวเธอกับพี่ชายเองก็มีเงินเก็บเยอะพอจนใช้ไม่หมด

     รายได้ส่วนใหญ่ก็มาจากตอนยังอยู่ในองค์กรทั้งนั้น

     นิกซ์เดินไปคว้าคอเสื้อของสองพาไพรัสที่ยืนเถียงกันไม่หยุด แล้วทำการลากพวกเขาเดินตรงเข้าร้านอาหารแถวนั้น

     นิกซ์มองอาหารในจานทั้งสามของเหล่าน้องๆโครงกระดูก ทั้งสามเอยูนั้นมีของกินที่ชอบต่างๆกัน พาไพรัสชอบกินสปาเก็ตตี้ สแวปแซนส์เองก็ชอบทาโก้ เฟลพาไพรัสก็ชอบลาซัญญ่าถึงขนาดที่ว่าทำให้เธอกินเป็นเดือนๆ

     "เนี๊ยะ! แล้วเธอชอบกินอะไรกันเหรอ?"

     นิกซ์เลิกคิ้วขึ้นเอามือกุมคางอย่างใช้ความคิด "ชอบเหรอ? ฉันชอบ—"

     "อะไรก็ได้ที่มันอร่อย"

     สิ้นเสียงคำตอบ เฟลพาไพรัสก็นำมือมาขยี้ผมสีนิลทันทีจนมันยุ่งไปหมด นิกซ์ปัดมือของเขาออกไปพร้อมทำหน้าบึ้ง

     "ผมยุ่งหมดแล้วนะเพ๊พ"

     "ผมเธอยาวกว่าเดิมแล้วนี่" ชายหนุ่มร่างสูงเมินคำบ่นของคนข้างกาย เขาจับปลายผมที่ยาวจนเลยต้นคอเบาๆ "จะตัดไหมล่ะ? แต่ตอนหล่อนไว้ยาวก็ดีเหมือนกันนะ"

     นัยน์ตาสีแดงเลือดอ่อนลงยามเมื่อนึกถึงภาพความทรงจำในอดีต เขาชอบเวลานิกซ์ไว้ผมยาว มันสนุกมือมากตอนที่เขามัดผมทรงต่างๆให้กับเธอ

     จนกระทั่งเธอขอให้เขาตัดผมให้ โดยมีเหตุผลแค่ว่า

     "ก็เห็นมันเท่ดีนี่นา"

     จริงๆแล้วเธออยากจะตัดให้มันสั้นพอๆกับเขาในร่างมนุษย์ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ยอมจึงตัดให้เป็นทรงผมสั้นซอยทุย

     นิกซ์ส่ายหัว "กะว่าค่อยตัดหลังนอกซ์ฟื้น หรือไม่ก็จนกว่าจะคิดว่ามันเกะกะ"

     "มิว แฮ่ แฮ่ ฉันเองก็อยากเห็นนิกซ์ไว้ยาวเหมือนกันนะ ต้องสวยมากแน่ๆเลย!" สแวปแซนส์ว่าพร้อมตารูปดาวเป็นประกายแวววาวน่ารักน่าเอ็นดู

     "เนี๊ยะ แฮ่ แฮ่ ฉันเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"

     พาไพรัสพูดเสริมสแวปแซนส์ ส่วนทางนิกซ์เองก็ยิ้มให้พร้อมเหล่มองไปทางคนข้างตัว เธอชี้นิ้วไปทางเฟลพาไพรัส

     "ลองขอเพ๊พดูสิ เขาเคยถ่ายรูปฉันตอนไว้ผมยาวอยู่"

     สิ้นเสียงของนิกซ์ น้องเล็กทั้งสองคนหันไปจ้องมองคนข้างกายนิกซ์พร้อมสายตาเป็นประกายวิบวับ ทำเอาเฟลพาไพรัสทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอลูกอ้อนของทั้งสองคน เขายอมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดรูปนิกซ์ตอนไว้ผมยาวให้ทั้งสองดู

     นิกซ์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเจอสายตาคาดโทษของเฟลพาไพรัส เธอหันไปมองทางอื่นทำตัวไม่รู้ไม่ชี้

     นายผิดที่แพ้ลูกอ้อนเองนะเพ๊พ

     นิกซ์นั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างร้านคาเฟ่ซึ่งเป็นจุดนัดหมายของเธอกับเอดิสัน ภายในร้านอัดแน่นไปด้วยมอนสเตอร์เป็นส่วนใหญ่ เพราะเจ้าของร้านนี้คือมัฟเฟ็ตมอนสเตอร์แมงมุมสาวผิวสีม่วง กับเอเลน่าเพื่อนสาวมนุษย์ของมัฟเฟ็ต

     ห่างไปไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้าน มีพวกเฟลทั้งสองคอยลอบสังเกตการณ์อยู่ โดยมีสแวปพาไพรัสกับแซนส์ยืนคุมสองคนนั้นเพื่อว่าทั้งคู่จะทำอะไรแปลกๆ และห่างไปจากร้านนี้อีกสองช่วงตึกมีโครงกระดูกอีกสองตัวที่เธอเรียกตัวมายืนมองอยู่ห่างๆ

     อ่า— พวกไนท์แมร์นี่แหละ เธอกันไว้ก่อนเผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

     เพราะเมื่อคืนเธอนั่งคิดนอนคิดเกี่ยวกับเอดิสันมาทั้งคืนว่าเขาอาจเป็นหนึ่งในคนขององค์กรที่มาตามล่าเธอ การแต่งกายของเอดิสันค่อนช้างจะมิดชิด และเขาเองดูจะไม่ใช่คนทั่วไป

     เพราะดวงตากลมดูใสซื่อย์นั้นมันกำลังวางแผนอะไรบางอย่างไว้อยู่

     ให้ความรู้สึกเหมือนกับฟริกส์

     "ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ" น้ำเสียงทุ้มต่ำจากคนตรงหน้าดังขึ้นเรียกสติของหญิงสาวที่เหม่อลอยให้กลับคืนมา นิกซ์เบิกตากว้างอย่างตกใจว่าเอดิสันมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่

     จริงอยู่ว่าเธอจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง แต่เธอมักถูกจับฝึกให้คอยระมัดระวังรอบกายให้ดี เพื่อจะมีคนคอยลอบฆ่าจากด้านหลัง

     หากสิ่งที่เธอฝึกมามันใช้ไม่ได้กับเอดิสัน ตั้งแต่ตอนนั้นในป่าที่ทั้งเธอกับไวเปอร์ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเอดิสัน ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจ เสียงชีพจรที่กำลังเต้น

     มันเบาเหมือนกับคนที่ฝึกให้มาลอบสังหารโดยเฉพาะ บุคคลที่คอยลอบมองเหยื่อในเงามืด แล้วทำการสังหารเหยื่ออย่างเงียบเฉียบไร้เสียงกรีดร้องใดๆทั้งสิ้น

     คนประเภทนี้ที่เก่งๆภายในองค์กรมีไม่กี่คน

     แค่สืบนิดหน่อยก็เจอแล้ว

     "ไม่นานหรอก— แต่นายดูเปลี่ยนไปแหะ" นิกซ์ตอบกลับไป การแต่งกายของเอดิสันดูแปลกไปจากปกติ แว่นทรงกลมที่ควรใส่ถูกถอดออก

     เอดิสันใส่เสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยโค้ทตัวยาวสีน้ำตาล ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์สีน้ำเงินกับรองเท้าผ้าใบ

     "งั้นเหรอครับ? วันนี้คุณเองก็แต่งตัวจากปกติเหมือนกัน"

     แน่ล่ะ อยู่ๆก็ถูกเมตตาตอนปลุกแต่เช้ามืดเพื่อแต่งหน้าทำผมและเลือกชุดใส่ไปเดท แต่งหน้าทำผมใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่เลือกชุดก็ปาไปจนเกือบเที่ยง

     สรุปคือได้ใส่ชุดเดรสคอเต่าสีครีมทับด้วยโค้ทสีน้ำตาลยาวมา และร้องเท้าก็เป็นบูทสั้นสีดำเพื่อให้มันสะดวกต่อการทำอะไรหลายๆอย่าง

     ใจจริงเมตตาตอนอยากให้เธอใส่รองเท้าส้นสูง แต่เธอไม่เอาอ่ะ เดี๋ยววิ่งลำบาก

     "น่ารักดีนะครับ"

     นิกซ์จ้องมองคนตรงหน้าย่างแปลกใจ โดยปกติแล้วนั้นการที่เธอได้รับคำชมอย่าง น่ารัก หรือ สวย แทบจะหาได้ยาก

     ไปไหนก็มีแต่คนนึกว่าเธอเป็นผู้ชาย

     "งั้นเหรอ...ขอบใจนะ" นิกซ์กล่าวขอบคุณพร้อเสมองออกไปนอกหน้าต่าง "งั้นเราสั่งอะไรกินเลยไหม?"

     "อ่า— ครับ"

     หญิงสาวหลุบตามองต่ำ ภายในใจของเธอลึกๆแล้วก็ไม่อยากให้เอดิสันเป็นศัตรูกับเธอเลย ดีไม่ดีพวกเราสองคนอาจจะเข้ากันได้

     ไม่อยาก...ให้เป็นเลยจริงๆ

     Talk :

     พ่อหนุ่มเอดิสันมาช้า แต่มาเหนือกว่าใครเพื่อน