[Fic Undertale all au] Hey guys! ขออยู่อย่างสงบทีเถอะ (All x Fm! oc)

ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER 13 | ฉวยโอกาส

     "คิดเรื่องข้อเสนอนั่นให้ดีๆล่ะนิกซ์"

     นิกซ์นั่งนึกถึงสิ่งที่แอสเรียลตักเตือนเกี่ยวกับข้อเสนอของคาร่า เป็นข้อเสนอที่ดีทีเดียวสำหรับเธอ

     ถ้าเธอให้คาร่าใช้ร่างของนอกซ์ เธอก็สามารถพาพี่ชายคนนี้ไปตามหาเซเรน่าได้ แต่เรื่องน่ากังวลกว่านั้นก็คือการให้ฟริกส์เดินทางไปด้วย

     เธอกับไวเปอร์กังวลเรื่องนี้ พวกเธอรู้ดีเลยว่าฟริกส์มีส่วนเกี่ยวข้องทางใดทางหนึ่งกับเชเซน ถ้าเกิดเอาฟริกส์ไปด้วย พวกเชเซนอาจจะรู้เรื่องแผนการทุกอย่าง

     แต่ก็เป็นข้อดีในการลากตัวไอ้พวกเวรนั่นออกมา

     จะว่าไป ตั้งแต่ตอนที่เธอได้ทำการหนีออกจากองค์กรพร้อมคนอื่นๆ เธอก็แทบไม่ได้เจอที่เหลือเลย ก็มีข่าวส่งมาบ้างว่าได้สู้กับพวกเชเซนบ้าง แต่อย่างอื่นๆแทบจะไม่รู้

     ทุกคน...จะสบายดีกันไหมนะ?

     เธอจำไม่ได้เลยว่าตอนนั้นเธอเปิดประตูมิติส่งใครไปไหนบ้าง รู้แค่ว่าเธอตกลงไปในโลกอันเดอร์เฟล ส่วนนอกซ์ตกลงไปในโลกนี้

     กว่าจะสะสมพลังกลับคืนมาก็ใช้เวลานานหลายปี เคยขอให้เฟลแซนส์ช่วยเปิดประตูมิติให้ แต่เขาบอกกลับมาแค่ว่าเปิดมาเองได้ก็ต้องเปิดกลับเองได้สิ

     สรุปคืออยู่ที่นั่นนานจนเกือบเป็นส่วนหนึ่งของโลกนั้น

     ถ้าถามว่าทำไมไม่ให้พวกเออเร่อหรือไนทแมร์ช่วย

     หึ—

     ตอบไม่ต่างจากเฟลเลย

     หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ถึงแม้ว่าจุดริมผาจะเป็นแหล่งเปิดมิติของเชเซน แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอรู้สึกสงบจิตสงบใจมากขึ้น

     อันตรายแต่ก็ปลอดภัย

     เธอชอบดูดวงดาว ชอบมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน ชอบตากลมเย็นๆบนริมผา ทุกสิ่งทุกอย่างคือสาเหตุที่ยอมมานั่งอยู่ตรงนี้

     เพราะตรงนี้ เป็นแหล่งดูดาวที่ดีที่สุดกว่าตรงอื่นๆ

     จริงอยู่ว่าพวกเฟลทั้งสองต่างไม่ยอมให้นิกซ์ไปโรงเรียน แต่ใช่ว่าเธอจะไปสนใจคำพูดของพวกเขามากนัก แน่ล่ะว่าเธอทำการแอบเทเลพอร์ตโผล่ขึ้นมาอยู่บนรถแอสเรียลทันทีก่อนพวกเฟลจะรู้ตัว

     เธออุตส่าห์เสียเงินค่าเทอมไปแล้ว ให้เธอเรียนบ้างเถอะ

     ตอนนี้เธออยากได้ความรู้เข้าหัว—

     เมื่อก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียน ทุกสายตาของเหล่ามอนสเตอร์และมนุษย์ทั้งหลายแหล่ต่างพากันจ้องมองหญิงสาวเป็นจุดเดียวกัน เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นอีกครั้งราวเหมือนกับวันมาเรียนวันแรกของเธอ

     แอสเรียลเขยิบเข้ามาใกล้เพื่อนสาวผมดำ "รู้ไหมว่าเธอดังมากขึ้นแล้วนะ หลังจากเธอโดนรุมซ้อม"

     "นอกซ์ไปทำอะไรล่ะนั่นน่ะ"

     "ก็นอกซ์ไปกระทืบไอ้เจ้าพวกนั้นทันทีหลังรู้ตัวคนทำน่ะสิ"

     นิกซ์หลุดขำออกมากับนิสัยเลือดร้อนของพี่ชาย ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนราวกับฟ้ากับเหวที่เขาเป็นคนใจเย็นมากๆ

     เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน

     หญิงสาวเดินตรงขึ้นห้องเรียนไปแล้วเลือกนั่งลงตรงโต๊ะริมหน้าต่าง เธอชำเลืองมองชายหนุ่งตรงโต๊ะข้างๆ ลอบสังเกตรูปลักษณ์ภายนอกของเขาอย่างละเอียด

     อีกฝ่ายมีผมสีดำนิลยุ่งเหยิง มีตาสีเขียวมรกตดูน่าหลงใหลและส่วมใส่แว่นทรงกลม การแต่งกายก็ไม่มีอะไรมาก แค่สวมใส่เสื้อสเวตเตอร์แขนยาวกินมือสีเทาและกางเกงยีนสืดำ

     "มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

     นิกซ์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเผลอจ้องเขามากจนอีกฝ่ายรู้ตัว เธอส่ายหน้าไปมาเป็นการบอกว่าไม่มีอะไร แล้วทำการฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะหลบหนีความเขินอาย

     แอสเรียลนั่งมองจากด้านหลังได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง มอนสเตอร์แพะหนุ่มหัวเราะเบาๆกับตัวเอง แม้นิกซ์จะทำตัวมาดแมนเหนือชายชาตรีก็ตามที

     แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงนี่เนอะ

     น่ารักจริงๆเลยเวลาเขินเนี่ย!

     นิกซ์พึ่งจะได้รู้ว่าผู้ชายโต๊ะข้างๆชื่อเอดิสัน เมื่อตอนที่เขาหยิบกระเป๋าเครื่องเขียนมาคืนเธอ และหลังจากนั้นเธอก็ไปช่วยเขามาจากพวกอันธพาลหลังโรงเรียน

     ยอมรับเลยตรงๆว่าเธอสนใจเอดิสันมากๆ เพราะเธอรู้สึกคุ้นหน้าเขาราวกับเคยเห็นจากไหนมาก่อน อาจจะเคยเจอกับเอดิสันเอยูอื่นก็ได้หากแต่เธอคิดว่ามันไม่ใช่

     เธอรู้สึกว่าเหมือนเคยคุยกับเขามาก่อนเมื่อหลายปีที่แล้ว

     เอดิสันเป็นใครกันแน่นะ?

     สองวันต่อมา

     ฉึก!

     เข็มสีเงินถูกเทเลพอร์ตแทงเข้าจุดตายของพวกเชเซน ตาสีดำจ้องมองไวเปอร์กำลังหักคอผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายทิ้งอย่างไม่ใยดี

     ชายร่างสูงผมเทาเดินมาลูบหัวเธอเบาๆ "คิดอะไรอยู่ครับ? ทำหน้าตาเครียดเชียว"

     "ก็— หลายๆเรื่องเลย"

     "เป็นเด็กเป็นเล็กจะไปคิดอะไรเยอะแยะ"

     "ฉันโตแล้วนะ..."

     นิกซ์ทำหน้ามุ่ย ก่อนจะหยิบเข็มหันไปมองป่าทางด้านหลังของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเหยียบกิ่งไม้ ไวเปอร์เดินเข้ามาประชิดใกล้เธอ

     หญิงสาวหรี่ตาลงเตรียมปาเข็มออกไป ไวเปอร์เองก็เตรียมพร้อมปายาพิษของตัวเองเช่นกัน

     เบื้องหน้าของทั้งสอง คือชายหนุ่มผมสีดำยุ่งเหยิงสวมแว่นทรงกลม เป็นผู้ชายที่นิกซ์รู้จักอีกฝ่ายดี

     "เอดิสัน..."

     ชายหนุ่มยืนนิ่งสงบ จ้องมองไปยังคนทั้งสองอย่างไม่หวาดกลัวอะไรใดๆทั้งสิ้น แม้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน—

     เขามองเห็นทั้งสองฆ่าคนไปก็ตาม

     "นาย...เห็นอะไรไปบ้าง?"

     "ทุกอย่างเลยครับ" เอดิสันว่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แบมือแล้วชูขึ้นทั้งสองข้าง "ไม่ต้องห่วง ผมไม่บอกใครหรอก"

     นิกซ์ลอบถอนหายใจนึกขอบคุณอีกฝ่าย ก่อนจะชะงักเมื่อเอดิสันเอ่ยปากพูดขึ้นมาต่อ

     "แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยน"

     เธอขมวดคิ้วจ้องมองเอดินสันอย่างไม่วางตา ยามเมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้ตัวเธอ เธอก็จะก้าวถอยหลังห่างออกไป

     ส่วนไวเปอร์เลือกที่จะมองดูสถานการณ์ไปเฉยๆ แต่ถ้าหากตัวเจ้าหนุ่มคนนี้คิดจะทำอะไรนิกซ์ล่ะก็ เขาก็พร้อมฆ่ามันได้ทุกเมื่อ

     จริงๆแล้วเธอก็แค่ฆ่าปิดปากเขาไปก็จบเรื่อง ไม่ต้องมาทำอะไรแลกเปลี่ยน แต่เป็นเพราะเธอยังติดใจมีอะไรบ้างอย่างในตัวเอดิสัน

     จึงยอมปล่อยเขาไป

     แถมเธอไม่ชอบนำคนบริสุทธิ์มาเกี่ยวข้อง แม้ตัวเขาจะดูไม่ใช่คนดีเลยก็ตาม

     "ไม่ต้องกลัวผมหรอกครับ" เอดิสันคว้ามืออีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เขยิบหน้าเข้าไปใกล้ "ผมไม่มีอาวุธหรอก"

     นิกซ์จ้องตาชายตรงหน้า คิ้วเรียวขมวดกัน

     "ต้องการอะไรกัน--- อ่ะ"

     จุ๊บ

     ยังไม่ทันได้พูดจบ เอดิสันก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มสีขาวนวลของหญิงสาวทันที ไวเปอร์ที่จ้องมองอยู่กระพริบตาปริบราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

     ส่วนนิกซ์— ตัวแข็งทื่อ ราวกับคอมพิวเตอร์ที่กำลังประมวลผลไม่ทัน มือเผลอปล่อยเข็มสีเงินร่วงลงพื้น

     เป็นการจู่โจมทีเผลอทำเอานักฆ่ามือหนึ่งขององค์กรเชเซนชะงักค้างลงได้

     ไม่ใช่ไม่เคยโดน แต่ปกติส่วนใหญ่เธอเป็นคนรุกใส่---

     "วันอาทิตย์ตอนเที่ยง"

     เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู

     "ช่วยมาเดทกับผมทีนะครับ"

     โครม!!!

     นิกซ์เทเลพอร์ตตกลงมาทับท้องของแซนส์อย่างจัง เธอเม้มปากซุกหัวเข้าที่อกอีกฝ่ายซ่อนใบหน้าเขินอาย

     แซนส์ตื่นตกใจกับท่าทีแปลกไปของเธอ ไม่ต่างจากเหล่าโครงกระดูกตัวอื่นๆทั้งหลายแหล่

     "แล้วไอ้บ้าหัวเทาล่ะ?" เฟลแซนส์ถามออกมาเมื่อเห็นว่าไร้วี่แววคุณหมอที่ออกไปด้วย อีกอย่างจู่ๆก็เทเลพอร์ตกลับมาแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

     นิกซ์เงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับมีใบหน้าของคนฉวยโอกาสลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง

     ปุ้ง!

     หน้าแดงหนักมากขึ้นกว่าเดิม

     เฟลแซนส์เลิกคิ้วเกาหัวแกร่กๆ "อะไรของหล่อนวะเนี่ย"

     ทำตัวราวกับเด็กสาววัยแรกแย้มที่พึ่งสารภาพรักรุ่นพี่ซะงั้น...

     Talk : 

     น้องตอนโดนหอมแก้มล่ะ! ถึงน้องจะทำตัวแมน ยังไงน้องก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งล่ะนะ

     ต้องมีเขินบ้างเป็นธรรมดา

     ส่วนรูปคืออนาโตมี่ค่อนข้างแปลกๆ เพราะว่าไรท์ไม่เคยวาดอะไรแบบนี้เลย...(รู้สึกเขินจัง)