[Fic Undertale all au] Hey guys! ขออยู่อย่างสงบทีเถอะ (All x Fm! oc)

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 10 | พังทลาย

     สองสามวันมานี้ นิกซ์ได้เพียงแต่คอยเฝ้ามองพี่ชายของตน เพื่อนสนิทตน และยัยเด็กแอ๊บใสไปโรงเรียนด้วยความอิจฉาตาร้อน

     และความสัมพันธ์ของเธอกับแซนส์ค่อนข้างที่จะอึดอัดอยู่พอตัว เวลาเจอหน้ากันทีไรบรรยากาศรอบข้างจะต้องอึมครึม

     คงเป็นเพราะคำถามที่เธอเคยถามเขาเมื่อวันนั้น

     ส่วนไนท์แมร์แซนส์กับหมอนั่นก็แทบไม่โผล่หน้ามาให้เห็น เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าไอ้พวกนั้นมาเพื่อแช่งเธอโดยเฉพาะใช่ไหม?

     และสุดท้ายไอ้องค์กรเชเซนเฮงซวย เท่าที่ได้ข่าวมาว่าพวกนั้นจะเริ่มล่าพวกทรยศกันแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เห็นมีใครมาหาเธอเลยแม้แต่คนเดียว

     แต่เพื่อนๆของเธอจากเอยูอื่นเริ่มฉากต่อสู้กันแล้ว

     วูบ—

     นิกซ์เงยหน้ามองประตูมิติที่ถูกเปิดออกโดยคนที่เธอรู้จัก โครงกระดูกหนุ่มตัวสูงในเสื้อฮู้ดสีส้มเดินออกมาจากประมิติพร้อมกับน้องชายของเขา

     "นิกซ์!!" สแวปแซนส์พุ่งเข้ามากอดเธอย่างเต็มรัก

     "มาทำอะไรที่นี่เหรอ?" เธอเอ่ยถามออกไป แม้ใจจริงก็พอจะเดาได้อยู่ว่าทำไมพวกเขาถึงมา

     แซนส์คงจะเรียกมานั่นแหละ

     "พาพี้มาทำธุระที่นี่น่ะ! ฉันเลยมาด้วย!"

     "แซนส์เรียกพวกเรามาน่ะ" สแวปพาไพรัสพูดขึ้นมาแล้วนั่งลงบนโซฟาสีเขียวเข้ม

     "ได้ยินทุกอย่างจากแซนส์แล้ว ที่เหลือก็แค่รอพวกเฟลและนอกซ์เลิกเรียน"

     นิกซ์พยักหน้า เธอนั่งลงข้างเขาโดยเว้นระยะห่างไว้ไกลพอสมควร

     สแวปพาไพรัสเลิกคิ้ว "เธอแน่ใจเหรอว่าตัวเองพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมด ถึงแม้ฉันจะไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องพวกนี้มีที่มาเป็นยังไง"

     "ฉันพร้อมแล้ว— คิดว่านะ"

     เขาถอนหายใจออกมา ลอบมองหญิงสาวที่นั่งหน้าเศร้า

     "ทำไมเธอถึงคิดว่าเราจะเกลียดเธอล่ะเด็กน้อย?"

     "เชื่อฉันเถอะว่าพวกนายจะเกลียดฉัน"

     บรรยากาศเปลี่ยนไปแทบจะทันที ยิ่งพอแซนส์ปรากฏตัวออกมายิ่งแย่ไปกว่าเดิม แม้ว่าจะมีบุคคลที่สามารถทำบรรยากาศให้สดใสได้อย่างสแวปแซนส์กับพาไพรัสก็ไม่ได้ช่วยอะไร

     สแวปแซนส์กับพาไพรัสมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ทั้งสามกลับมาร่าเริงได้

     แต่ราวกับโชคยังเข้าข้างเนื่องจากมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดบรรยากาศอันอึมครึม

     นิกซ์ลุกไปคุยโทรศัพท์ในห้องครัว

     "เป็นยังไงบ้างนิกซ์"

     นิกซ์ระบายยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของเธอ สองวันที่ผ่านมาหลังนอกซ์รู้เรื่องเขาก็พูดคุยกับเธอถี่ขึ้น

     "ฉันโอเคดี แค่อยากจะไปเรียนบ้างน่ะ"

     "เสียใจด้วย เธอยังไม่พร้อมกับการมาโรงเรียน"

     หญิงสาวเงียบไป เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอก จริงอย่างที่ปลายสายพูด เธอยังไม่พร้อมกับการไปโรงเรียนจริงๆ

     เพราะดวงวิญญาณของเธอกลายเป็นสีดำโดยสมบูรณ์

     ทางด้านของนอกซ์ที่กำลังยืนรอข้ามถนน โดยมีแอสเรียลกับฟริกส์ยืนเล่นกัน เขาได้ทำการโทรหาน้องสาวของตนเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

      แต่แค่ได้ยินน้องสาวบอกว่าตนนั้นโอเคก็ทำให้โล่งใจไปบ้าง แม้ว่าอีกใจหนึ่งก็ยังเป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่

     จิตใจของนิกซ์ช่วงนี้อ่อนแอเกินไป เขาจึงสั่งห้ามให้เธอไปโรงเรียนในช่วงสองสามวันมานี้ และเขาเพียงได้แต่หวังว่าเธอจะไม่พบเจออะไรที่ไปกระทบจิตใจก็พอ

     "นอกซ์ เกี่ยวกับพวกมันเราจะเอายังไงกันดี?"

     ชายหนุ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียด "คิดว่าเราควรต้องรวมตัวกัน แล้วจัดการให้มันจบๆ"

     "นายจะบอกให้เราไปกวาดล้างองค์กรนั่นเหรอ?"

     "พวกมันไม่ควารมีมาตั้งนานแล้วนิกซ์"

     "ก็จริงของนาย"

     "งั้นฉันจะ--- น้องระวัง!!!"

     นอกซ์รีบเร่งไปผลักเด็กที่เดินสะดุดล้มกลางถนนโดยมีรถบรรทุกที่กำลังพุ่งเข้ามาชนอย่างรวดเร็ว

     "นอกซ์!!!" เสียงของแอสเรียลดังขึ้นมา มือของเขาพยายามคว้าตัวเพื่อนหนุ่มหากแต่มันไม่ทันการ

     โครม!!!—

     ตึง!

     "เนี๊ยะ! เกิดอะไรขึ้นเจ้ามนุษย์---!!!"

     พาไพรัสรีบวิ่งมาทางห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงล้มตึง ตามมาด้วยพวกแซนส์ สแวปแซนส์และสแวปพาไพรัส

     พวกเขามองมายังหญิงสาวที่มือไม้สั่น เธอพยายามคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา

     "นอกซ์— นอกซ์เกิดอะไรขึ้น!?" เธอเอ่ยเสียงสั่น น้ำสีใสคลอที่เบ้าตา

     "นิกซ์! เธอรีบมาโรงพยาบาลโดยด่วนเลย!"

     แต่เสียงที่ตอบกลับเธอมานั้นไม่ใช่พี่ชายของเธอ นิกซ์ขมวดคิ้วมือกำโทรศัพท์แน่น

     "แอสซี่ เกิดอะไรขึ้นกับนอกซ์?" เธอพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น "เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายฉันแอสเรียล!?"

     "นอกซ์ถูกรถชนน่ะ— วะ ไว้ฉันอธิบายทีหลังนะ แต่เธอช่วยมาที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ"

     นิกซ์เม้มปากแน่น เธอหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันหรูขับออกจากบ้านสองพี่น้องโครงกระดูกออกไป

     "งั้นเราก็ตามไปด้วยเถอะ"

     พวกแซนส์ที่ได้ยินทุกอย่างต่างพยักหน้าตามหญิงสาวออกไป

     "นอกซ์!!!"

     "ไม่ได้นะคะ ตอนนี้ญาติยังเข้าไปไม่ได้นะคะ!"

     เมื่อถึงโรงพยาบาลเธอเร่งรีบฝีเท้ามุ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน แต่กลับโดนนางพยาบาลสองสามคนรั้งห้ามไว้ก่อน

     หน้าห้องฉุกเฉินนั้นมีแอสเรียลที่นั่งร้องไห้ ขนสีขาวบริสุทธิ์ของเขาเปื้อนเลือดสีแดงเล็กน้อย ข้างๆมีฟริกส์ที่นั่งตัวสั่น

     "อธิบายมาให้หมด" เธอกล่าวเสียงเรียบ ยืนจ้องหน้าทั้งสองตาเขม็ง

     ในตอนนี้นิกซ์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากคนที่นอนไม่ได้สติในห้องฉุกเฉิน

     "คือพวกฉันกำลังยืนรอข้ามถนนอยู่ แต่จู่ๆก็มีเด็กคนหนึ่งสะดุดล้มนอกซ์เลยเอาไปช่วย แต่ว่า..." เสียงของแอสเรียลแผ่วเบาลง

     "ความผิดของหนูเองค่ะ หนูเผลอไปชนตัวเด็กคนนั้น" ฟริกส์รีบกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเศร้า "ถ้าเกิดว่าหนู---"

     "หุบปาก"

     เพียงแค่เอ่ยคำพูดออกมาคำเดียว ฟริกส์ก็รีบปิดปากของตัวเองแทบจะทันที เธอใบหน้าซีดเผือกเมื่อเห็นนัยน์ตาสีแดงราวกับสัตว์ร้ายที่จ้องมองมาทางเธอ

     นิกซ์คว้าคอของฟริกส์ กระแทกตัวเธอเข้ากับกำแพงเสียงดังท่ามกลางความตกใจของทุกๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์

     "นิกซ์!!!" แอสเรียลร้องห้ามปรามเพื่อนสาวไม่ให้ทำร้ายคนตัวเล็ก หากแต่ตัวเธอกลับไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

     "เลิกพูดเพ้อเจ้อสักที ฉันรู้ว่าแกวางแผนเรื่องพวกนี้ไว้แล้ว!" นัย์นตาสีแดงวาวโรจน์ด้วยความโกรธ "คิดว่าฉันโง่มากรึไงกันน่ะห๊ะ?! คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกมีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้พวกเวรนั่นน่ะ!!!"

     "อ่อก—!"

     "ฟริกส์!"

     แซนส์ตัดสินใจใช้พลังของเขาบังคับให้หัวใจของหญิงสาวเป็นสีน้ำเงิน เขาตวัดมือไปอีกด้านพร้อมร่างที่ลอยกระแทกกำแพงดังตึง!

     นิกซ์ลุกขึ้นยืน มือกำที่หน้าอกของตัวเองแน่นด้วยความเจ็บปวด

     ตึกตัก

     "ฮึก!"

     เธอเงยหน้ามองไปที่พวกแซนส์ยืนบังร่างของฟริกส์เอาไว้กันไม่ให้เธอทำร้ายเด็กสาวอีก ตาข้างซ้ายของพวกเขาจุดไฟขึ้นมาเตรียมพร้อมใช้พลังทุกเมื่อ

     เธอเค้นยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง แล้วก้มมองมือของตัวเองที่เริ่มเปลี่ยนไป นิกซ์เงยหน้ามองแซนส์ น้ำตาสีใสที่พยายามกลั้นมันเอาไว้ไหลออกมา

     แซนส์ชะงักเมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ และคำพูดคำสุดท้ายก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะอันตธานหายไปจากระยะสายตา

     "ฉันขอโทษ"

     นิกซ์เทเลพอร์ตตัวเองออกมาอยู่กลางป่าแห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากตัวเมือง เธอทรุดตัวลงกับพื้น มือกุมหน้าอกไว้แน่นจนเสื้อผ้ายับยู่ยี่

     ริมฝีปากบางอ้าออกมาเล็กน้อย เสียงหอบหายใจดังขึ้นมาเบาๆ

     ตึกตัก

     "อึก—!"

     มือที่มีปลายนิ้วแหลมคมมีลวดลายสีดำกุมดวงตาของตัวเอง ตาของเธอดำมืดทั้งดวงตาพร้อมของเหลวสีดำไหลออกมา

     หูกระดิกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่ดังเข้ามาใกล้ ร่างของคนในผ้าคลุมสีดำและสวมหน้ากากหลายสิบคนยืนล้อมหญิงสาว

     "ฆ่าเธอได้!" หนึ่งในนั้นตะโกนดังลั่น พร้อมร่างในผ้าคลุมประมาณห้า หกคนกระโจนใส่หญิงสาว

     แต่ก่อนที่จะได้เข้าถึงตัวของนิกซ์ ร่างกายของพวกเขาก็ถูกตัดขาดเป็นท่อนๆ

     "อะไรกัน— อ๊ากกกก!!!" ชายคนนั้นร้องตกใจ ก่อนที่จะถูกสายรยางค์สีดำปลายแหลมแทงทะลุตัว

     นิกซ์จ้องมองชิ้นเนื้อมนุษย์ที่ถูกตัดขาดด้วยฝีมือของเธอ

     เสียงพูดของใครบางคนดังเข้ามาในหัว

     "พักผ่อนซะที่รัก"

     และแล้วสติของเธอก็ดับไปพร้อมเสียงกรีดร้องทรมาณ

     นิกซ์ในร่างของปีศาจร้ายที่น่าเกลียดน่ากลัวตวัดสายตามองผู้มาใหม่ทั้งสองที่เคลื่อนกายเข้ามาใกล้

     สายรยางค์สีดำตวัดหมายจะฟันร่างเป็นท่อนๆ แต่กลับถูกแกสเตอร์บลาสเตอร์ยิงกระจุย

     "เราไม่ได้สู้กันนานแค่ไหนแล้วนะ?" น้ำเสียงเย็นที่ตะกุกตะกักถาม

     "ฉันล่ะเบื่อจริงๆที่ต้องมาคอยเตือนสติอย่างนี้" ไนท์แมร์แซนส์เอ่ยต่อจากเพื่อน มองหญิงสาวที่กำลังคลั่ง

     ถ้าพูดให้ถูกคือเธอกำลังถูกอีกคนในร่างควบคุมอยู่

     อีกตัวตนของนิกซ์ฉีกยิ้มกว้าง "พวกแกเองเหรอ ไนท์แมร์แซนส์ เออเร่อแซนส์"

     "คืนร่างให้หล่อนซะ"

     "ขอปฏิเสธ"

     เออเร่อแซนส์กับไนท์แมร์แซนส์ขมวดคิ้ว พวกเขาตั้งถ้าเตรียมสู้

     "งั้นพวกเราคงต้องขอใช้ความรุนแรง"

     เปรี้ยง!

     "เกิดอะไรขึ้นกัน?"

     แซนส์กับสแวปพาไพรัสที่ออกตามหานิกซ์ต่างพากันตกใจ แม้พวกเขาจะมองไม่เห็นในความมืด แต่เนื่องจากแสงของสายฟ้าที่แลบเมื่อกี้ทำให้พวกเขามองเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสะอิดสะเอียน

     สิ่งที่พวกเขาเห็นคือนิกซ์ที่ยืนนิ่งๆและเต็มไปด้วยบาดแผลกับเลือดที่เปื้อนเสื้อเต็มตัว รอบข้างเต็มไปด้วยเศษชิ้นเนื้อและอวัยวะกระจายเต็มพื้น ป่าก็ถูกตัดจนเรียบ

     นิกซ์เอียงหน้าจ้องมองพวกแซนส์นิ่งๆ ดวงตาสีดำมืดนั้นไร้แววตา ข้างหนึ่งนั้นยังกลวงโบ๋มีของเหลวสีดำไหลออกมา

     ราวกับรู้เหตุผลที่ทำไมเธอเคยพูดอย่างนั้น

     "เชื่อฉันเถอะว่าพวกนายจะเกลีดฉันแน่ๆ"

     ไม่รู้ว่าเป็นสายฝนที่ตกลงมาหรือเป็นน้ำตาที่อาบไหลแก้มกันแน่

     นิกซ์คลี่ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

     "อย่าเกลียดฉันเลยนะ"

     และแล้วร่างผอมเพรียวก็ล้มลงไปกับพื้น แซนส์กับสแวปพาไพรัสตกใจพุ่งไปหาหญิงสาว ประคองเธอขึ้น

     มือที่ไร้เนื้อหนังวางไว้บนหน้าผากที่ร้อนจี๋ คาดว่าน่าจะเป็นเพราะเธอยืนตากฝนอยู่นาน สแวปพาไพรัสอุ้มหญิงสาวขึ้นมาบนหลัง

     "นายจะเกลียดฉันไหมแซนส์?"

     คำถามของหญิงสาวที่ถามเขาเมื่อสองสามวันก่อนย้อนเข้ามาในหัว แซนส์ยิ้มให้นิกซ์อย่างอ่อนโยน มือเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมสีดำที่ปรกใบหน้าคม

     แม้ว่าตอนนั้นเขาจะไม่ได้ตอบอะไรเธอไป แต่เมื่อได้เห็นแววตาและรอยยิ้มนั้น—

     "ฉันเกลียดเธอไม่ลงหรอกเด็กน้อย"

     Talk :

     อยากจิร้องไห้— ไรท์แต่ฉากซึ้งไม่เป็น;-;