โลกหลากสีของราชินีบ้าหัว

ลำดับตอนที่ #74 : Lost Time Memmory [Kino Part+บ่นอะไรก็ไม่รู้]

 

" คินเก็บห้องด้วยล่ะ... สงสัยผีเข้าแหงเลย... "

 

ร่างเจ้าของผมสีขาวมองภาพเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจระคนประทับใจ

 

ไม่แตกต่างอะไรไปจากคนที่มองเหตุการณ์อยู่ในจอคอมเลยแม้แต่น้อย

 

" ว่าไปนั่น... โอบานะซังก็เป็นผีนะคะ... "

 

ยูโกะพูดเนือยๆ แต่สายตาก็มองไปอย่างมาสเตอร์ของตัวเองที่นึกครึ้มอะไรไม่รู้

 

ลุกขึ้นมาจัดเก็บห้องด้วยตัวเองอย่างขยันขันแข็ง

 

" ... หรือว่ามาสเตอร์กำลังหาหนังสืออย่างว่าอยู่คะ !? "

 

ยูโกะร้องขึ้นอีกครั้งอย่างตื่นเต้น

 

ส่งผลให้คินเงยหน้าจากกองหนังสือมากมายมามองสองสาวไม่ใช่คนตรงหน้า

 

" เรื่องของฉันน่า... แล้วก็นะ... ฉันไม่ได้หาหนังสืออย่างว่าด้วย !! "

 

พูดจบก็หันไปเก็บกวาดห้องต่อ

 

สองสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำยังไง

 

แล้วโอบานะก็พูดขึ้น

 

" งั้นฉันไปล่ะ... ได้เวลาที่คุณแม่เอาขนมมาให้กินแล้ว... "

 

พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทั้งร่าง 'คน' 

 

" เดี๋ยว!! "

 

ร่างบางหันกลับมาตามคำร้องเรียกของคนผมดำ

 

" เอายูโกะออกจากห้องไปด้วยสิ ... "

 

คินพูดพร้อมโยนไอโฟนสีดำให้โอบานะรับ

 

คนผมขาวรับไอโฟนเอาไว้ก่อนเชื่อมสาย USB กับคอมพิวเตอร์

 

ยูโกะเบ้หน้าน้อยๆ แต่เมื่อเห็นว่าอยู่ที่นี่ไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจึงเข้าไปอยู่ในไอโฟนแต่โดยดี

 

คินมองตามร่างบางจนหายลับไปก่อนกลับมาสนกองหนังสือตรงหน้าต่อ

 

... ที่โอบานะมาอยู่บ้านเขาได้ก็เพราะ เธอดันมาโผล่ที่ห้องเขาทั้งร่างเรืองแสงน่ะสิ

 

แถมยังแปลงเป็นคนได้ตามปกติอีกถ้าอยู่ในบ้านเขา

 

แม่และพ่อของเขาก็ดูจะถูกใจเธอ แม้จะงงว่าเธอมาจากไหนก็ตามแต่เถอะ

 

โอบานะก็เลยเปรียบเสมือน 'น้องสาว' ของเขาไปเลยโดยปริยาย...

 

ส่วนยูโกะก็มาเพราะความผิดพลาดล้วนๆที่กำเนิดขึ้นมาจากการคลิ๊กเม้าส์ไปสั่งซื้อ

 

หุ่นยนต์ร้องเพลงเพียงครั้งเดียว... นับแต่วันที่สองคนนั้นเข้ามาในชีวิตเขา...

 

... ความสงบก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย...

 

คินถอนหายใจก่อนจะเหลือบตามองกองหนังสือสมัย ม.ต้น

 

มือที่คิดจะเอื้อมไปหยิบมาจัดวางเรียงกองหนังสือให้เป็นระเบียบชะงักกลางอากาศ

 

เพราะถ้าพูดถึงโรงเรียน ก็พาลให้เขานึกถึง 'เธอ' คนนั้นขึ้นมาเสียดื้อๆ

 

" ...เมงุมิ "

 

สายลมแผ่วๆจากบานหน้าต่างบานเล็กที่อยู่ใกล้กองหนังสือพัดหวิวเข้ามา

 

ส่งผลให้หน้ากระดาษของหนังสือด้านบนสุดเปิดออก

 

... กระดาษ

 

' ไม่ต้องใช้กระดาษทดก็ทำได้เลยงั้นเหรอ... เก่งเกินไปแล้วนะคินคุง! '

 

คนผมดำยาวบ่นหน่อยๆ ก่อนจะยื่นกระดาษสีขาวเรียบให้เขา

 

' แต่ถึงยังไงก็เอาไปเถอะจ๊ะ... กระดาษของฉันมันเกินมาน่ะ... '

 

คินยื่นมือไปรับกระดาษจากมือคู่เล็ก ทั้งที่รู้ว่าโจทย์ที่ง่ายขนาดนี้

 

สำหรับเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับกระดาษทดพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ

 

" พอได้แล้วน่า!!! "

 

คินตวาดเสียงดัง แม้จะไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นก็ตามแต่

 

... ภาพความทรงจำในวันวานยังหลอนอยู่ในหัว...

 

" ฉันไม่อยากนึกถึงเธออีกแล้ว !!! "

 

ราวกับพูดตอกย้ำให้ตัวเองลืมเลือนเจ้าของรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น

 

และตอกย้ำให้ตัวเองลืมเลือนเจ้าของชื่อ 'เมงุมิ' ออกไปให้หมด

 

" ... แต่ฉันก็ทำไม่ได้สักที ... "

 

พูดจบพร้อมดันกองหนังสือเรียนพวกนั้นไปชิดฝาผนังห้องโดยไม่คิดจะจัดหรือแตะต้อง

 

แล้วลุกขึ้นเดินไปคว้าแจ๊คเกตสีแดงเดินออกไปนอกบ้านทันที

 

" คิน!! จะไปไหนอ่ะ ? "

 

" มาสเตอร์... อากาศมันร้อนนะคะ ! "

 

คนผมดำเดินต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดของอีกสองคนที่เขาเดินผ่าน

 

... เป็นจริงอย่างที่ยูโกะพูด อากาศข้างนอกมันร้อนจนแทบบ้า แล้วยิ่งเขาที่เป็นนีทอีก

 

มาเจออากาศและคนเยอะแบบนี้ เขาก็แทบจะเป็นลมไปได้เลย

 

" ... พี่คินใช่ไหมคะ ? "

 

เสียงหวานดังขึ้นข้างตัวคนผมดำ คินหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะเห็น

 

เด็กหญิงเจ้าของผมดำยาวเหยียดตรงถึงกลางหลัง และดวงตาสีแดงฉานของเธอก็ยิ่งย้ำเตือนเขาถึงอดีต

 

" ... บีลีฟ ? "

 

เจ้าของชื่อบีลีฟพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยถามต่อ

 

" พี่จะไปไหนงั้นเหรอคะ ? ให้ฉันนำทางให้เอาไหม ? "

 

คินได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่...

 

... เขาก็เป็นนีทมาตั้งนานแสนนาน ลืมทางไปไหนมาไหนหมดแล้วซะด้วยสิ ...

 

" ... อยาก... อยากไปหาเมงุมิ... "

 

...

 

เกิดความเงียบกินบริเวณอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เด็กหญิงที่ตอนแรกยิ้มแย้มอยู่ดีๆจะเปลี่ยนสีหน้า

 

แววตาสีแดงหมองหม่นลงกว่าเดิม ก่อนจะพูดขึ้น

 

" ไปตอนนี้คงไม่ดีหรอกค่ะ... "

 

" ไม่หรอก... อยากไปมากเลย... ขอร้องล่ะ... "

 

และเมื่อเห็นสีหน้าของคนผมดำที่อยากไปเสียเหลือเกิน

 

บีลีฟจึงทำได้แค่ถอนหายใจ

 

" ... พาไปก็ได้ค่ะ แต่ฉันจะไม่รับผิดชอบเรื่องใดๆก็ตามที่เกิดขึ้นกับพี่คินนะคะ "

 

แม้จะยังงงกับถ้อยคำของเด็กหญิงตรงหน้า

 

แต่คินก็เดินตามเธอไปเงียบๆ จนกระทั่งทั้งคู่เดินไปยังสุสาน

 

ผ่านป้ายหลุมศพสีขาวมากมาย จนไปถึงป้ายที่ปรากฏชื่อ 'เมงุมิ' ขึ้น

 

... ที่หน้าป้ายไม่ได้มีแค่ช่อดอกไม้ แต่ทว่ามีร่างของคนอีกสองคนอยู่ด้วย

 

" ... เธอพาเขามาทำไมเนี่ย !!? "

 

มิสชงร้องขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าคิน ดวงตาสีแดงฉายวาบแสดงความไม่พอใจอย่างแรง

 

" ... หยุดอคติพี่เขาได้แล้วมิสชง... วันนี้ครบรอบวันตายพี่เมงุมินะ... "

 

เลียฟเป็นคนพูดห้ามขึ้น ทำให้คนผมส้มด้านข้างเธอใจเย็นลงเล็กน้อย

 

แต่ก็ไม่วายจะพยายามเบือนหน้าหนีคินอยู่ดี

 

" วันนี้ครบรอบวันตายพี่เมงุมิค่ะ "

 

บีลีฟพูดขึ้นพร้อมปรายตามองหลุมศพสีขาวที่มีช่อดอกไม้หลากสีรายล้อม

 

" ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่เมงุมิเหรอ ? "

 

เลียฟพูดต่อก่อนจะกวักมือเรียกบีลีฟและมิสชงให้เดินออกห่างจากบริเวณ

 

" พวกเราทำธุระกับพี่เขาเสร็จแล้ว งั้นไปก่อนล่ะ... "

 

เลียฟพูดขณะเดินผ่านคินไป

 

" เขาเชื่อกันว่าคนตายจะกลับมาได้ด้วยนะคะ ถ้าเราอธิษฐานกับพระเจ้า และยังเชื่อมั่นในตัวคนที่ตายไป

 

ว่าสักวันจะกลับมาอยู่กับเราอีกครั้งน่ะค่ะ "

 

บีลีฟพูดยิ้มๆ ขณะเดินห่างไปจากคิน

 

คนผมดำกัดปากตัวเองน้อยๆ... ถ้ายังเชื่อมั่นงั้นเหรอ...

 

" ... ไม่มาหาพี่เมงุมิชาติหน้าเลยล่ะ ... "

 

และมิสชงก็เป็นคนสุดท้ายที่พูดกับคิน...

 

" เดี๋ยว ! "

 

คินพูดพร้อมคว้าข้อมือคนผมส้มเอาไว้ 

 

" ... อะไร ? "

 

มิสชงถามพร้อมหันมามองคนผมดำ

 

" ฉันน่ะไม่ได้ทำให้เมงุมิตาย... แล้วก็ไม่เคยลืมเมงุมิเลยด้วย... "

 

" ... ฉันน่ะ... ไม่อยากให้เมงุมิหายไป... แต่เธอก็หายไปแล้ว... "

 

" เพราะงั้น... พวกนายที่เป็น [คนที่เมงุมิรัก] น่ะ... ฉันก็ไม่อยากให้หายไปเหมือนกัน... "

 

พูดจบก็ปล่อยมือของคนผมส้มออก

 

มิสชงเหลือบตามองไปทางเพื่อนสาวอีกสองคนที่ยืนยิ้มให้คินบางๆก่อนจะพูด

 

" ... พี่เมงุมิไม่เคยหายไปไหนทั้งนั้นแหละ พี่เขา... ยังอยู่กับพวกเราเสมอ... รวมทั้งกับนายด้วย... "

 

พูดจบก็ถอนหายใจอีกรอบแล้วพูดต่อ

 

" ไม่ใช่ว่าจะยอมให้อภัยเรื่องของนายแล้วหรอกนะ... แต่เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของพี่เมงุมิ...

ผมน่ะ... จะแกล้งทำเป็นดีกับนายสักวันก็ได้... "

 

" ... ? "

 

เมื่อเห็นท่าทีมึนๆของคิน มิสชงจึงพูดต่อ

 

" ถ้าคุยกับพี่เมงุมิเสร็จ... พวกเราสี่คน... ไปกินไอศกรีมด้วยกันนะ... "

 

 

===============================================

 

หลังจากมิสชงซึนแตกเสร็จ (#อัลไล) แล้วเดินออกไปรวมกลุ่มกับเลียฟและบีลีฟแล้ว

 

คินก็เดินกลับมาหาหลุมศพสีขาวต่อ 

 

คนผมดำย่อตัวนั่งลง เอื้อมมือที่สั่นเทาออกไปสัมผัสเนื้อเย็นสีขาวของกระเบื้องหลุมศพ

 

" ... เลิกตามมาหลอนฉันซะทีสิยัยบ้า ... "

 

คินพูดพร้อมน้ำใสๆที่เริ่มคลอเบ้าตาเมื่อภาพในอดีตตามมาหลอน

 

' คินคุง... วันนี้ฉันสอบได้คะแนนเกิน 80 ด้วยล่ะ!! '

 

... ภาพรอยยิ้มของเธอที่หลอกหลอนเขาน่ะ ...

 

มันอบอุ่นเกินไป... จนเขาไม่อาจลืมเลือนความอบอุ่นนั่นได้เลย...

 

" แค่นี้ฉันก็คิดถึงเธอจนแทบบ้าแล้วแท้ๆ "

 

คินพูดต่อก่อนจะมองเห็นบางสิ่งที่โดดเด่นกว่ากองดอกไม้หลากสีสันอยู่

 

" เธอชอบสีแดงนี่เนอะ... ? "

 

คินพูดจบก็หยิบผ้าพันคอสีแดงขึ้นมามอง

 

" เด็กพวกนั้นตั้งใจเลือกมาให้เธอแน่ะ... อย่าลืมเอาไปใช้นะ... "

 

พูดจบน้ำตาที่พยายามกักกั้นก็รินไหลลงมาตามโครงหน้า

 

คินทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เขาจับผ้าพันคอสีแดงไว้แน่น

 

' คินคุง... เรากลับบ้านทางเดียวกับแหละจ๊ะ '

 

' ... แล้วไง ? '

 

' งั้น... มากลับไปพร้อมกันเถอะจ๊ะ '

 

' ... '

 

' อากาศหนาวเนอะ... '

 

' ... '

 

' ... ขอฉันจับมือเธอหน่อยได้ไหมจ๊ะ ? '

 

' ... อย่ามาพูดบ้าๆนะ... แค่จับมือมันจะไปอุ่นได้ยังไงเล่า !! '

 

' ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ... ? '

 

' ... '

 

' ฉันแค่จะทำให้คินคุงมั่นใจว่าฉันจะไม่หายไปไหน... เพราะงั้น... '

 

' ... ก็ถึงได้บอกว่าเธอมันบ้าไงเล่า ! ชอบทำเป็นยิ้มตลอดเวลา... ทั้งที่ที่จริง... '

 

' ... ฉันยิ้มมาจากใจจริงของฉันนะจ๊ะ ... '

 

' แต่... เธอ... มักจะร้องไห้เสมอ... ตอนไม่มีใครเห็น... '

 

' ... ! ... ขอบคุณที่สังเกตเห็นฉันนะ... '

 

' .... '

 

' แต่อากาศก็หนาวจริงๆแหละเนอะ... เพราะงั้น... เอาผ้าพันคอนี่ไปสิ... '

 

' ... แต่เธอเองก็จะไม่มีผ้าพันคอ ... '

 

' ... ไม่เป็นไรหรอกจ้า... ฉันอุ่นมามากพอแล้วล่ะ... '

 

' ... เธอชอบสีแดงงั้นเหรอ ? ผ้าพันคอแดงแจ๋เชียว... '

 

' ... ใช่จ๊ะ ... ฉันชอบ [ สีแดง ] ... '

 

...

 

คินปาดน้ำตาบนใบหน้าออก แล้ววางผ้าพันคอสีแดงเอาไว้พร้อมระบายรอยยิ้มให้หลุมศพ

 

" ... ฉันเชื่อในตัวเธอนะ ... "

 

" ฉันน่ะ... จะดูแลเด็กๆที่เธอรักให้เอง... "

 

 

==================================================

 

 

พอบอกลาเมงุมิเสร็จทั้งสี่คนก็เลยไปกินขนมที่บ้านคิน...

 

อย่างน้อยมิสชงก็ทำดีกับคินกว่าที่เคยเป็นตามปกติ และคินที่ไปพูดกับเมงุมิมาก็ดูโอเคขึ้นกว่าเดิมเยอะ

 

" กลับมาแล้วครับ... "

 

คินพูดพร้อมเปิดประตูบ้านเข้าไป

 

หญิงสาวที่น่าจะเป็นแม่คินมองกลุ่มคนข้างหลังคินก่อนจะพูดขึ้น

 

" ไม่บอกแม่ล่ะว่าจะพาคนมาด้วย จะได้ทำขนมให้เยอะๆ โชคดีนะ... ที่แม่ทำขนมเก็บไว้ส่วนหนึ่งแล้วน่ะ... "

 

ผู้เป็นแม่บ่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะชี้ไปทางตู้เย็น

 

" เอาขึ้นไปกินกับเพื่อนบนห้องลูกสิ "

 

คินอยากจะบอกว่าไม่ใช่เพื่อน แต่เพราะเด็กอีกสามคนด้านหลังไม่ได้ว่าอะไร เขาก็ไม่พูดแก้ต่าง

 

แล้วเดินไปหยิบขนม น้ำอัดลมและแก้วน้ำต่างๆ เดินนำอีกสามคนขึ้นไปบนห้อง

 

" คินกลับมาแล้ว!! / มาสเตอร์หายไปไหนมานานจังนะคะ!! "

 

โอบานะและยูโกะที่อยู่ในไอโฟนสีดำหันมามองคินพร้อมกัน

 

" อา... คราวนี้พาคนมาด้วย พวกเธอทำตัวดีๆหน่อยนะ "

 

คินพูดพร้อมหันไปมองอีกสามคนด้านหลัง แต่ก็ต้องแปลกใจ...

 

เลียฟกับบีลีฟที่หัวเราะคิกคัก และมิสชงที่จ้องคินด้วยสายตาอาฆาตแค้นอย่างแรงกล้า

 

... เกิดอะไรขึ้นกับเด็กสามคนนี้ .... เขาเองก็ไม่รู้หรอก ...

 

" แต่ก็... ช่วยไม่ได้ล่ะนะมิสชง... นายประกาศหน้าหลุมศพว่าวันนี้จะทำดีกับพี่คินเขาเอาไว้แล้วนะจ๊ะ "

 

บีลีฟพูดพร้อมเดินไปตบบ่ามิสชง เลียฟเดินขำๆตัดหน้ามิสชงไปหาอีกสองสาวที่นั่งในบ้าน

 

" โอบานะน่าจะรู้จักพวกฉันอยู่แล้ว... ส่วนยูโกะซัง...

ฉันชื่อเลียฟ... และนั่นบีลีฟ... ส่วนไอ้ผู้ชายที่เหวอๆนั่นคือมิสชง "

 

เลียฟพูดก่อนจะลงไปนั่งข้างคิน 

 

" ... กินขนมกันเถอะ ... "

 

เลียฟพูดสั่นๆ แล้วกวักมือเรียกบีลีฟให้ตามไปนั่งด้วย

 

ร่างบางเดินไปหาเพื่อนทันที

 

ส่วนมิสชงก็ได้แต่ยืนกัดฟันคับแค้นคินแต่ทำอะไรไม่ได้...

 

" อ๊ะ ! ยูโกะ... คินเค้าร้องไห้ด้วยหรือเปล่าอ่ะ ? จมูกแดงๆ "

 

โอบานะพูดพร้อมยื่นหน้าตัวเองและไอโฟนไปใกล้หน้าคิน

 

ภาพที่เห็นทำมิสชงแทบบ้าตายเลยทีเดียว...

 

" พะ... พวกเธอ !!! "

 

คินพูดหน้าแดงๆ พร้อมเบือนหน้าหนีจากสองสาว

 

" ฮะๆ "

 

โอบานะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นปฏิกริยาของคินที่ตอบรับคืน

 

มิสชงมองภาพคนผมขาวที่หัวเราะ ก่อนจะถอนหายใจแล้วไปนั่งอุดวงล้อม 

 

หรือก็คือนั่งคั่นระหว่างโอบานะและบีลีฟนั่นแหละ...

 

' ... แค่เห็นเธอหัวเราะ ... ก็พอแล้วล่ะเนอะ ... '

 

คนผมส้มคิด ก่อนจะยิ้มออกมา

 

===============================================

 

เลียฟ #พระเอกเชียวนะ

บีลีฟ #อย่างมิสชงอะนะจะพระเอกขนาดนั้น

คิน #แต่ตรูยังสับสนและงงงวยอยู่...

 

 

กรุณานึกเทียบคาเงโร่แบบนี้...

 

คิน = ชินทาโร่

โอบานะ = โมโมะ

ยูโกะ = เอเนะ

เลียฟ = คิโดะ

บีลีฟ = มารี

มิสชง = คาโนะ

 

#ฮาเร็มนีทเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... นีทเมื่อไหร่จะมีฮาเร็มเมื่อนั้น #เขร้ม #พ่องแกสิ







 

`★APPLE PIE.