โลกหลากสีของราชินีบ้าหัว

ลำดับตอนที่ #61 : Little Cry of The Abyss [AB ver.]

เปลี่ยนเพลงกะทันหัน 

เพราะเพิ่งตระหนักได้ว่า โฮพก็เพลงนี้ไปแล้ว

อย่าให้บีลีฟมาเพลงนี้ด้วยเลย จะกลายเป็นพี่น้อง Ama no Jaku ไปหน่อย #?

 

( :: อยากไปเที่ยวค่ะ พาไปหน่อย #โดนตรบ :: )

 

 

... นี่มันก็แค่นิทานเรื่องหนึ่งเท่านั้น ...

... ตัวฉันนั้นคือลูกสาวของราชาแห่งท้องทะเล ...

เป็นเจ้าหญิงนางเงือก 

พวกพี่สาวที่เป็นนางเงือกด้วยกันเคยบอกกับฉันเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว

'ถ้าเราอายุ 15 เมื่อไหร่จะขึ้นไปว่ายน้ำบนผิวน้ำได้ล่ะ'

...

แต่เพราะพวกเราเป็นนางเงือกก็ควรอยู่ใต้น้ำ

จึงไม่มีใครอยากจะขึ้นไป คงมีแต่ตัวฉันล่ะมั้ง... ที่เฝ้ารอให้ตัวเองอายุครบ 15 ปีไวๆ

 ... และเมื่อเวลานั้นมาถึง ...

ฉันก็ขึ้นไปเล่นบนผิวน้ำบ่อยๆ คอยมองดูผู้คนที่กำลังหัวเราะ และพูดคุยกันอย่างมีความสุข

การได้มองดูผู้คนที่พูดคุยกันนั่นทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขไปด้วย

... จนกระทั่งวันนั้นที่มีพายุหนักมาก ...

ฉันกำลังจะขึ้นไปบนผิวน้ำตามปกติ ... ตัวฉันเองไม่กลัวกระแสน้ำที่ไหลรุนแรงอยู่แล้ว

แต่ระหว่างที่กำลังว่ายขึ้นไป ฉันก็ดันเหลือบไปเห็นร่างร่างหนึ่งที่กำลังจมลึกลงไปยังก้นทะเล

... ร่างกายของฉันก็ขยับเข้าไปหาเขาเอง ...

ฉันช่วยเขาขึ้นมาจากความมืดมิดของท้องทะเลที่กำลังจะกลืนกินร่างของเขา

คงเพราะตอนนี้เกิดพายุทำให้ไม่มีใครอยู่บริเวณทะเลเลยแม้แต่น้อย

ฉันจึงตัดสินใจนำเขาขึ้นไปวางแถวชายทะเล

ยังคงสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อ่อนลงของเขา และไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่ควรจะดังเป็นจังหวะ

ร่างกายของเขาเย็นขึ้นเรื่อยๆจนฉันอดกลัวไม่ได้ว่าเขาจะตายลงต่อหน้า

แสงจันทร์ที่ส่องสว่างกระทบลงบนใบหน้าขาวซีดของเขา

ผมสีดำนิลเช่นเดียวกับสีผมของฉันสะท้อนอยู่ภายในนัยน์ตาของตัวฉันเอง

หัวใจของตัวฉันเองเต้นระรัวอื้ออึง แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

...

"อย่าตายนะคะ"

ฉันจรดริมฝีปากของตัวเองลงกับฝ่ามือของเขาราวกับจะวิงวอน

ชั่ววินาทีนั้นเขาก็เด้งตัวขึ้นพร้อมสำลักน้ำออกมา

แล้วตวัดตาสีดำนิลเช่นเดียวกับสีผมนั่นหันมาทางฉัน

ฉันปล่อยมือของเขาออกโดยอัตโนมัติแล้วว่ายลงไปในทะเล

... ใบหน้าของเขายังคงติดอยู่ในความทรงจำ ...

...

"แลกเสียงของเธอกับขา"

นั่นคือข้อแลกเปลี่ยนที่แม่มดเสนอฉัน

และตอนนั้นฉันคงโง่มาก หรือไม่ก็หลงเขาคนนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น

ฉันถึงได้ตอบรับข้อเสนอนั่นไป

...

ฉันได้มีขาสมใจอยาก

แต่ทว่าก็ไม่มีเสียงที่จะเอื้อนเอ่ยถามหาเขาคนนั้นได้

ตอนที่ฉันนั่งอยู่ริมทะเลมองขาสองข้างของตัวเองนั้น

เสียงของแม่มดผู้นั้นก็ดังขึ้นมาในหัวของฉัน

'แลกเสียงของเธอกับขา'

'ถ้าผ่านไป 3 วันเธอยังทำให้เขารักเธอไม่ได้ เธอจะกลายเป็นฟองคลื่น'

... ฉันบ้าหรือเปล่า ...

ไม่มีเสียงแล้วจะบอกเขาได้ยังไง...?

"คุณครับ?"

ฉันหันไปมองตามเสียงที่มาก่อนจะอ้าปากค้างอย่างคนพูดอะไรไม่ออก

ภาพที่เห็นคือเขาคนนั้นกำลังมองมาที่ฉันพร้อมยิ้มน้อยๆ

"...?"

และเพราะฉันไม่สามารถพูดอะไรได้จึงทำได้แค่พยักหน้าหงึกงักไปก็เท่านั้น

... และเพราะโชคชะตาหรืออะไรก็ไม่รู้ ...

ฉันก็ได้คุยกับเขาผ่านตัวอักษรที่ขีดเขียนขึ้นจากทราย

"ที่ผมทักบีลีฟตอนแรกน่ะนะ

เพราะผมเห็นบีลีฟเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตผมไว้ล่ะ"

ก็ฉันเองนี่แหละที่ช่วยเขาเอาไว้

ตอนแรกฉันกะจะเขียนเล่าเรื่องราวให้เขาฟังแล้ว

ถ้าไม่ติดตรงที่เขาได้กล่าวชื่อและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงอีกคนขึ้นมาก่อน

"แต่หลังจากวันนั้นไปผมก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งล่ะนะ..."

ท่าทีตอนที่เขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความดีใจจนฉันไม่กล้าขัด 

... ดูเหมือนฉันจะต้องกลายเป็นฟองคลื่นซะแล้วล่ะมั้ง ...

...

คืนนั้นฉันไปนอนที่บ้านชาวบ้านแถวชายทะเล

และในตอนเช้าฉันก็มาหาเขาที่เดิม คราวนี้เขาไม่ได้มาคนเดียวแต่พาผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย

เธอคนนั้นมีผมเปียสีน้ำตาลฮันเซล ดวงตาสีเขียวเข้ากับโครงหน้า

... รู้สึกคุ้นหน้าของเธออย่างบอกไม่ถูก ...

"บีลีฟ! นี่ไง... ผู้หญิงที่ผมบอกเมื่อวานน่ะ..."

ฉันได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ 

"สวัสดีค่ะ... เรรันค่ะ"

ชื่อของเธอคนนั้นถูกจารึกติดตรึงเข้าไปในสมองของฉัน...

... คุ้นเคยแต่กลับนึกไม่ออก ...

แต่ภาพตรงหน้าที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาสีแดงของฉันก็คือภาพของทั้งคู่ที่ดูท่าจะรักกันจริงๆ

บางสิ่งบางอย่างที่มนุษย์เรียกมันว่า 'น้ำตา' ค่อยๆไหลลงมาจากตาของฉัน

"บีลีฟเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

แม้เขาจะเข้ามาดูด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใยขนาดนั้น

แต่ฉันก็แค่ส่ายหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่เข้าใจตัวเองก็แค่นั้น...

...

วันที่ 2 ผ่านไปโดยที่ฉันได้แต่มองพวกเขาสองคนเดินด้วยกัน

แต่ฉันก็ตระหนักได้แล้วล่ะ...

...

วันนี้คือวันสุดท้ายที่ฉันจะต้องพยายามแล้ว

เวลาจากนาฬิกาที่ใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกทีทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง

'อยู่ดูดาวที่นี่ด้วยกันได้ไหมคะ?'

ฉันเขียนข้อความลงบนทรายแล้วหันไปมองเขาที่พยักหน้ายิ้มๆเหมือนเคย

เรรันมองพวกเราแปบหนึ่งก่อนทีี่เธอจะยกยิ้มราวกับพอใจอะไรบางอย่าง...

"ตรงนี้ดาวเต็มเลยล่ะค่ะ"

เรรันร้องขึ้นพลางเดินเข้ามาลากแขนฉันและเขาไปดูดาวทางของเธอ

ฉันยิ้มก่อนจะเขียนคำบนทรายลวกๆว่า 'เดี๋ยวไป' เรรันจึงพยักหน้าแล้วลากเขาไปก่อน

จังหวะนั้นฉันก็นึกถึงคำพูดของแม่มดผู้นั้นอีก

'แต่มีทางแก้คำสาปอยู่ ถ้าเขาตายเธอก็จะไม่ต้องกลายเป็นฟองคลื่น'

... ถ้าเขาตาย ...

ฉันคิดอย่างเลื่อนลอยขณะล้วงมือไปคว้ามีดเล่มเล็กในกระเป๋าเสื้อขึ้นมามอง

... ถ้าเขาตาย ...

... ฉันก็จะไม่ต้องกลายเป็นฟองคลื่น ...

"อุ๊! อยู่ๆก็หิวขึ้นมาซะงั้น... งั้นฉันไปเอาของกินมาเพิ่มนะคะ"

เรรันพูดหัวเราะพลางๆก่อนจะวิ่งรี่ออกไป

ฉันจึงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างของเขาคนนั้น

เข็มนาฬิกาใกล้ตีบอกเวลาเที่ยงคืนเต็มที 

แสงจันทร์ยังคงส่องลงกระทบบนมีดสีเงินของฉันจนมันสะท้อนออกมาสวยงามชวนมอง

ทั้งที่มันเป็นอาวุธไว้คร่าชีวิตแท้ๆ...

"ดาวตรงนี้สวยมากเลยนะครับ... บีลีฟ"

... ฉันทำไม่ได้หรอก ...

เขาที่อ่อนโยนกับฉันขนาดนั้น เสียงของเขาที่เรียกชื่อฉันแบบนั้น...

ฉันโยนมีดในมือทิ้ง และไม่มีความคิดจะหยิบมันขึ้นมาอีกด้วยซ้ำ...

ฉันพยักหน้าให้ตัวเอง

อยากจะแน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองจะทำมันถูกต้องแล้ว

"... อะ... อา...อาคิ"

และก็พยายามจะเปล่งเสียงของตัวเองออกไป

เจ้าของชื่อหันมามองฉัน

"อาคิ..."

ฉันจับคอของตัวเองเอาไว้ราวกับไม่อยากให้เสียงจางหายไป

น้ำตาไหลลงมาจากตามากมาย

ฉันร้องไห้ฟูมฟายอย่างกับคนบ้าในช่วงเวลานั้น...

"... ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ"

อาคิระมองมาทางฉันอย่างแปลกใจก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาหาฉัน

"..."

เราสองคนเงียบไปนาน

ฉันเหลือบตามองเข็มของนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนไว้บนหอคอย

'อีก 30 วินาทีจะเที่ยงคืน'

... เพราะมันใกล้เที่ยงคืนหรือเปล่านะ ...

แม่มดผู้นั้นเลยให้เสียงฉันคืนราวกับจะให้ฉันพูดคำที่ค้างคาใจก่อนกลายเป็นฟองคลื่น

"... ฉันกำลังจะหายไป"

ฉันเริ่มพูดขึ้น อธิบายเรื่องของฉันตอนนี้ก็คงไม่ทัน 30 วินาทีแน่นอน

"...?"

อาคิระมองฉันเหมือนฉันพูดอะไรแปลกๆออกไป

"ฉันจะกลายเป็นฟองคลื่น"

ฉันพูดพร้อมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัวเขา

แล้วดึงใบหน้าเขาลงมาประทับริมฝีปากเบาๆและผละออก

"แต่ถึงยังไงก็อยากให้รู้ไว้... ฉันรักเธอค่ะ... อาคิระ"

ฉันหัวเราะร่า...

อีก 5วินาทีทุกอย่างก็จะจบลง

ฉันรีบผละออกจากอาคิระแล้ววิ่งลงทะเลไป

อยากจะตายในสถานที่บ้านเกิดของตัวเองมากกว่าบนดิน...

และภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นเขาก็คือภาพที่ใบหน้าของเขาที่กำลังร้องอะไรบางอย่าง

... แต่เหมือนสัมผัสทั้งหมดในร่างกายฉันจะไม่รับรู้อีกแล้ว ...

...

... แล้วฉันก็หลับไป ...

...

แสงสีขาวสาดเข้ามาปะทะใบหน้า

ฉันลืมตาขึ้นมองเห็นเรรันกำลังนั่งมองฉันอยู่ทั้งรอยยิ้ม

"ขอบใจสำหรับนิทานอีกเรื่องจ๊ะบีลีฟ"

เธอพูดก่อนปิดสมุดในมือลง แล้วยัดปากกาใส่กระเป๋าตัวเอง

"ทำไมนิทานของเธอถึงไม่สมหวังทุกเรื่องเลยน้า~?"

เรรันพูดพลางถอนหายใจก่อนหันไปยิ้มหวานให้บีลีฟอีกครั้ง

"แล้วเจอกันในโลกแห่งความเป็นจริง"

เธอพูดก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ว่าทุกอย่างดับมืดลงอีกครั้ง...

...

ผลปรากฏว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันของฉันก็เท่านั้น

... แน่ล่ะสิ ... อาคิระเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเขาเลย

เรรันก็อีก... แต่ทำไมไม่รู้ถึงรู้สึกคุ้นเคยเสียเหลือเกิน...

"บีลีฟ~ ไปกวาดโบสถ์หน่อยสิ"

พี่โฮพพูด ฉันพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินไปคว้าไม้กวาด

และจังหวะนั้นตาของฉันก็กวาดไปเห็นผู้ชายผมดำคนหนึ่งที่ทำท่าเหมือนกำลังตามหาอะไรบางอย่าง

"คุณค่ะ... กำลังหาอะไรอยู่เหรอคะ?"

ฉันเอ่ยถาม ผู้ชายคนนั้นหันมามองฉัน และนั่นทำให้ฉันต้องเบิกตากว้าง

เขาเหมือนกับผู้ชายที่ชื่ออาคิระในฝันของฉันทุกอย่าง

"หาน้องสาวของผมน่ะครับ"

เขาตอบก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน

"งั้น... เดี๋ยวฉันช่วยหาก็ได้ค่ะ..."

ฉันพูดยิ้มๆก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวขึ้น

"ฉันชื่อบีลีฟค่ะ"

เขาชะงักไปเมื่อได้ยินชื่อฉัน ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันแล้วพูดขึ้น

"ผมชื่ออาคิระครับ"

...

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ..."

...

โชคชะตากำลังเล่นตลกกับฉันอยู่หรือไงกัน...?




 

✖ qual ity