ลำดับตอนที่ #58
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : [Yaoi Zone] Usotsuki no Sekai
------------------------------------------------
' นิทานเรื่องนี้ ... เริ่มต้นจากคำว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ... '
เจ้าของร่างสูงอ่านหนังสือนิทานที่วางอยู่บนตักตัวเองให้เด็กที่นอนอยู่บนเตียงฟัง
มันเป็นเรื่องของเจ้าหญิงที่โดนเข็มปั่นฝ้ายทิ่มจนต้องหลับไปนาน 100ปี ...
------------------------------------------------
มิสชงพลิกหน้าหนังสือบนตักตัวเองพร้อมพ่นลมหายใจออกมา
เขาไปรื้อๆเจอหนังสือเรื่องเจ้าหญิงนิทานที่บีลีฟซื้อมาอ่านอย่างเพ้อๆ
และเห็นว่าไม่มีอะไรจะอ่านแล้ว เขาจึงเลือกที่จะอ่านนิทานเล่มนี้
' เจ้าหญิงแสนสวยนอนหลับรอเจ้าชายอยู่บนยอดหอคอยสูง '
พล็อตที่เคยฟังมาแต่เด็กสู่ตอนจบที่มีความสุขชั่วนิรันดร์
... ตอนจบแบบนั้นในชีวิตจริงมันจะไปมีได้ไงเล่า
เริ่มจากอย่างแรก ... คนเราจะไปรักกันทั้งที่จูบกันแค่ครั้งเดียวได้ยังไง
ใครจะไปบ้าสู้กับมังกรที่มีพลังขนาดนั้นเพื่อผู้หญิงคนเดียว
... เป็นนิทานที่เต็มไปด้วยคำโกหกเพื่อเติมฝันให้พวกชอบเพ้อชะมัด ...
มิสชงคิดขณะไล่สายตาอ่านเนื้อเรื่องแล้วปิดหนังสือลง ...
จำได้ว่าตอนเด็กๆแม่ก็เคยอ่านเรื่องเจ้าหญิงนิทราให้ฟัง ...
เหมือนจำได้อีกว่า ... พอแม่อ่านจบก็พูดขึ้นมาลอยๆว่า ' เพ้อ ' ด้วยล่ะมั้ง ...
... และเขาค่อนข้างจะเห็นด้วย ว่านิทานก่อนนอนแบบนี้มันเพ้อชะมัด ...
โกหกเรื่องสวยหรูให้เด็กๆมีความฝัน ... โกหกได้แม้กระทั่งความฝันเลยเหรอ ...
" ... ทำไมวันนี้มันน่าเบื่อแบบนี้นะ "
มิสชงพึมพำขึ้นเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปข้างนอก ...
เขาไปรื้อๆเจอหนังสือเรื่องเจ้าหญิงนิทานที่บีลีฟซื้อมาอ่านอย่างเพ้อๆ
และเห็นว่าไม่มีอะไรจะอ่านแล้ว เขาจึงเลือกที่จะอ่านนิทานเล่มนี้
' เจ้าหญิงแสนสวยนอนหลับรอเจ้าชายอยู่บนยอดหอคอยสูง '
พล็อตที่เคยฟังมาแต่เด็กสู่ตอนจบที่มีความสุขชั่วนิรันดร์
... ตอนจบแบบนั้นในชีวิตจริงมันจะไปมีได้ไงเล่า
เริ่มจากอย่างแรก ... คนเราจะไปรักกันทั้งที่จูบกันแค่ครั้งเดียวได้ยังไง
ใครจะไปบ้าสู้กับมังกรที่มีพลังขนาดนั้นเพื่อผู้หญิงคนเดียว
... เป็นนิทานที่เต็มไปด้วยคำโกหกเพื่อเติมฝันให้พวกชอบเพ้อชะมัด ...
มิสชงคิดขณะไล่สายตาอ่านเนื้อเรื่องแล้วปิดหนังสือลง ...
จำได้ว่าตอนเด็กๆแม่ก็เคยอ่านเรื่องเจ้าหญิงนิทราให้ฟัง ...
เหมือนจำได้อีกว่า ... พอแม่อ่านจบก็พูดขึ้นมาลอยๆว่า ' เพ้อ ' ด้วยล่ะมั้ง ...
... และเขาค่อนข้างจะเห็นด้วย ว่านิทานก่อนนอนแบบนี้มันเพ้อชะมัด ...
โกหกเรื่องสวยหรูให้เด็กๆมีความฝัน ... โกหกได้แม้กระทั่งความฝันเลยเหรอ ...
" ... ทำไมวันนี้มันน่าเบื่อแบบนี้นะ "
มิสชงพึมพำขึ้นเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปข้างนอก ...
------------------------------------------------
ชาร์ตเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ
เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นคนจีบกัน ... แล้วก็เผลอคิดขึ้นมาเพลินๆ ...
... ผู้ชายคนนั้นอาจจะแสดงแต่ด้านดีๆให้ผู้หญิงเห็น
แต่จริงๆแล้วเขาจะเป็นคนยังไงกันนะ ?
... เพราะมนุษย์ทุกคนซ่อนสิ่งสกปรกเอาไว้แล้วแสดงออกแต่ด้านดีๆ
คำพูดโกหกก็ด้วย ... การแสดงหลอกลวงพวกนั้นก็ด้วย
... มนุษย์นั้นชอบโกหกกันสินะ ?
" อ๊ะ ... "
แล้วก็บังเอิญเจอคนคุ้นเคยนั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่ง
เลยกะว่าจะเดินเข้าไปทำให้ตกใจสักหน่อย ... แต่ดูเหมือนจะผิดพลาด
" ... พี่ชาร์ต ผมเห็นพี่นะ ... "
คนตัวเล็กพูดขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองชาร์ตที่กำลังแอบย่องไปด้านหลัง
ชาร์ตเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งข้างๆมิสชงที่ยังคงมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
... เด็กคนนี้ก็เหมือนกัน
ดูโดยรวมเผินๆแล้ว ... มิสชงคล้ายตัวเขาแทบจะทุกอย่าง
ทั้งสีผม กรุ๊ปเลือด นิสัยแบบเผินๆ หรือกระทั่งสถานะ ...
แต่ ... ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเด็กคนนี้อยู่ดี ...
บางครั้งก็ยิ้มทั้งที่เจ็บ
บางครั้งก็ไม่เสแสร้งปั้นสีหน้า
... เดาอารมณ์อยากยิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มาซะด้วยซ้ำ ...
" ... พี่เคยคิดไหมว่านิทานก่อนนอนเพ้อๆนี่มันโกหกชะมัดเลย ... "
แล้วอยู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นในมือถือหนังสือนิทานเจ้าหญิงนิทราเอาไว้พลิกไปมา
ชาร์ตไม่ได้ตอบอะไรแต่รอมิสชงพูดต่อ
" ใครมันจะยอมเสี่ยงตายขนาดนั้นเพื่อช่วยเจ้าหญิงกัน โกหกแม้กระทั่งความฝัน ...
นี่โลกเราตอนนี้คงเต็มไปด้วยคำพูดโกหกแล้วสินะ ? "
คนตัวสูงกว่ายิ้มเล็กน้อยพร้อมแย่งหนังสือออกจากมือคนตัวเล็ก
" ไม่ใช่โลกหรอกที่กำลังโกหก คนต่างหากที่โกหกอยู่ "
" หะ? "
มิสชงส่งเสียงถามในลำคอเล็กน้อยพร้อมยื่นมือไปแย่งหนังสือคืนจากคนตัวสูงกว่า
" คนมันก็ขี้โกหกแบบนี้แหละนะ ! ก็ปีศาจน่ะหลอกลวง แต่นางฟ้าน่ะเถรตรง
แล้วมนุษย์น่ะเกิดจากนางฟ้าและเป็นทาสปีศาจ มนุษย์ถึงได้โกหกทั้งที่ใบหน้ายังใจบุญอยู่ได้
มนุษย์นั่นแหละที่ซับซ้อนและทำให้โลกนี้เต็มไปด้วยคำโกหก "
มิสชงยิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำพูดที่เหมือนจะมีสาระนั่น
ชาร์ตจึงยื่นหนังสือคืนให้คนตัวเล็ก
" แล้วก็นะ ... ... ... "
" ... ครับ ? "
ชาร์ตที่กำลังจะพูดอะไรต่อชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมปัดๆมือ
" ... ไม่มีอะไร "
... เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับเด็กคนนี้สักเท่าไหร่
เพื่อน ? พี่น้อง ? ผู้สมรู้ร่วมคิด ? คนรู้จัก ?
แต่ถ้ามันใช้คำว่า 'คนรู้จัก' จริงๆล่ะก็ ... เขาก็อยากจะรู้จักเด็กคนนี้ให้มากขึ้นอีก ...
เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นคนจีบกัน ... แล้วก็เผลอคิดขึ้นมาเพลินๆ ...
... ผู้ชายคนนั้นอาจจะแสดงแต่ด้านดีๆให้ผู้หญิงเห็น
แต่จริงๆแล้วเขาจะเป็นคนยังไงกันนะ ?
... เพราะมนุษย์ทุกคนซ่อนสิ่งสกปรกเอาไว้แล้วแสดงออกแต่ด้านดีๆ
คำพูดโกหกก็ด้วย ... การแสดงหลอกลวงพวกนั้นก็ด้วย
... มนุษย์นั้นชอบโกหกกันสินะ ?
" อ๊ะ ... "
แล้วก็บังเอิญเจอคนคุ้นเคยนั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่ง
เลยกะว่าจะเดินเข้าไปทำให้ตกใจสักหน่อย ... แต่ดูเหมือนจะผิดพลาด
" ... พี่ชาร์ต ผมเห็นพี่นะ ... "
คนตัวเล็กพูดขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองชาร์ตที่กำลังแอบย่องไปด้านหลัง
ชาร์ตเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งข้างๆมิสชงที่ยังคงมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
... เด็กคนนี้ก็เหมือนกัน
ดูโดยรวมเผินๆแล้ว ... มิสชงคล้ายตัวเขาแทบจะทุกอย่าง
ทั้งสีผม กรุ๊ปเลือด นิสัยแบบเผินๆ หรือกระทั่งสถานะ ...
แต่ ... ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเด็กคนนี้อยู่ดี ...
บางครั้งก็ยิ้มทั้งที่เจ็บ
บางครั้งก็ไม่เสแสร้งปั้นสีหน้า
... เดาอารมณ์อยากยิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มาซะด้วยซ้ำ ...
" ... พี่เคยคิดไหมว่านิทานก่อนนอนเพ้อๆนี่มันโกหกชะมัดเลย ... "
แล้วอยู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นในมือถือหนังสือนิทานเจ้าหญิงนิทราเอาไว้พลิกไปมา
ชาร์ตไม่ได้ตอบอะไรแต่รอมิสชงพูดต่อ
" ใครมันจะยอมเสี่ยงตายขนาดนั้นเพื่อช่วยเจ้าหญิงกัน โกหกแม้กระทั่งความฝัน ...
นี่โลกเราตอนนี้คงเต็มไปด้วยคำพูดโกหกแล้วสินะ ? "
คนตัวสูงกว่ายิ้มเล็กน้อยพร้อมแย่งหนังสือออกจากมือคนตัวเล็ก
" ไม่ใช่โลกหรอกที่กำลังโกหก คนต่างหากที่โกหกอยู่ "
" หะ? "
มิสชงส่งเสียงถามในลำคอเล็กน้อยพร้อมยื่นมือไปแย่งหนังสือคืนจากคนตัวสูงกว่า
" คนมันก็ขี้โกหกแบบนี้แหละนะ ! ก็ปีศาจน่ะหลอกลวง แต่นางฟ้าน่ะเถรตรง
แล้วมนุษย์น่ะเกิดจากนางฟ้าและเป็นทาสปีศาจ มนุษย์ถึงได้โกหกทั้งที่ใบหน้ายังใจบุญอยู่ได้
มนุษย์นั่นแหละที่ซับซ้อนและทำให้โลกนี้เต็มไปด้วยคำโกหก "
มิสชงยิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำพูดที่เหมือนจะมีสาระนั่น
ชาร์ตจึงยื่นหนังสือคืนให้คนตัวเล็ก
" แล้วก็นะ ... ... ... "
" ... ครับ ? "
ชาร์ตที่กำลังจะพูดอะไรต่อชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมปัดๆมือ
" ... ไม่มีอะไร "
... เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับเด็กคนนี้สักเท่าไหร่
เพื่อน ? พี่น้อง ? ผู้สมรู้ร่วมคิด ? คนรู้จัก ?
แต่ถ้ามันใช้คำว่า 'คนรู้จัก' จริงๆล่ะก็ ... เขาก็อยากจะรู้จักเด็กคนนี้ให้มากขึ้นอีก ...
------------------------------------------------
' หา !!? นายคบกับคินอยู่เหรอ !? '
' ... ก็ ... นะครับ '
อาคิระยิ้มออกมาเล็กน้อย ... วันนั้นที่ได้รู้ว่าเพื่อนสนิทตัวเองเป็นแฟนกับคนที่ตัวเองชอบ
... มันค่อนข้างที่จะเจ็บ
เจ็บ ... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ...
เลยเดินไปนั่งตรงที่ที่ไม่มีใคร ... อยากจะอยู่คนเดียวสักพักขอเวลาทำใจกับทุกอย่าง ...
แต่ตอนนั้น ... ก็ได้ยินเสียง ...
' พระแม่ศักดิ์ศิทธิ์ครับ ... ทำไมกลายเป็นแบบนี้ละครับ ...
ไม่อยากให้สองคนนั้นคบกันเลย ผมจะทำยังไงดี ? อ๊ะ! แต่พระแม่ตอบผมไม่ได้นี่เนอะ
ผมน่ะนะ ... ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการคว้าคินมาเป็นแฟน ... '
พอมองหาเจ้าของเสียงก็เห็นมิสชงกำลังพูดเหมือนระบายกับตุ๊กตาพระแม่ ...
พอเห็นแล้วก็หลุดพรืดออกมาไม่ได้จนคนตัวเล็กหันมามองที่ชาร์ตทันที
' หะ-- หะ--- เห็น!! เห็นหมดเลยเหรอ!!!? '
ถามพร้อมหน้าแดงขณะมือรีบรวบพระแม่เก็บใส่กระเป๋า
ชาร์ตพยักหน้าพยายามอย่างหนักที่จะไม่หลุดขำ
... ตอนนั้นถึงได้รู้ว่าพวกเราซ่อนคำโกหกและความเจ็บปวดไว้ใต้ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนกัน
แต่ของคนตัวเล็กมีวิธีการระบายน่ารักมาก ...
' ... ก็ ... นะครับ '
อาคิระยิ้มออกมาเล็กน้อย ... วันนั้นที่ได้รู้ว่าเพื่อนสนิทตัวเองเป็นแฟนกับคนที่ตัวเองชอบ
... มันค่อนข้างที่จะเจ็บ
เจ็บ ... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ...
เลยเดินไปนั่งตรงที่ที่ไม่มีใคร ... อยากจะอยู่คนเดียวสักพักขอเวลาทำใจกับทุกอย่าง ...
แต่ตอนนั้น ... ก็ได้ยินเสียง ...
' พระแม่ศักดิ์ศิทธิ์ครับ ... ทำไมกลายเป็นแบบนี้ละครับ ...
ไม่อยากให้สองคนนั้นคบกันเลย ผมจะทำยังไงดี ? อ๊ะ! แต่พระแม่ตอบผมไม่ได้นี่เนอะ
ผมน่ะนะ ... ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการคว้าคินมาเป็นแฟน ... '
พอมองหาเจ้าของเสียงก็เห็นมิสชงกำลังพูดเหมือนระบายกับตุ๊กตาพระแม่ ...
พอเห็นแล้วก็หลุดพรืดออกมาไม่ได้จนคนตัวเล็กหันมามองที่ชาร์ตทันที
' หะ-- หะ--- เห็น!! เห็นหมดเลยเหรอ!!!? '
ถามพร้อมหน้าแดงขณะมือรีบรวบพระแม่เก็บใส่กระเป๋า
ชาร์ตพยักหน้าพยายามอย่างหนักที่จะไม่หลุดขำ
... ตอนนั้นถึงได้รู้ว่าพวกเราซ่อนคำโกหกและความเจ็บปวดไว้ใต้ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนกัน
แต่ของคนตัวเล็กมีวิธีการระบายน่ารักมาก ...
------------------------------------------------
และหลังจากคิดเรื่องในอดีตไปได้พักหนึ่ง สติของชาร์ตก็กลับมา
เมื่อคนตัวเล็กด้านข้างลุกพรวดขึ้นไปปีนต้นไม้
ตอนแรกก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเพราะเหม่ออยู่ ... แต่พอเห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินมา
พร้อมทั้งร้องไห้ขี้มูกโป่ง และมองไปทางมิสชงก็รู้สถานการณ์ ...
... ดูเหมือนจะปีนต้นไม้ไปเอาลูกโป่งให้เด็กผู้หญิงคนนั้น
พอตั้งสติและกะจะไปช่วยได้ มิสชงก็ลงมาจากต้นไม้ในสภาพตัวเปื้อนเศษใบไม้
พร้อมลูกโป่งสีชมพูหวานแหววของเด็กคนนั้น
คนที่เพิ่งลงมาจากต้นไม้ ยื่นลูกโป่งคืนเด็กพร้อมยิ้มแล้วสอนอะไรเล็กน้อย
เป็นคำพูดที่ชาร์ตไม่ได้ยิน ...
เด็กผู้หญิงพยักหน้ารับพร้อมทั้งกลับมายิ้ม
แล้วเธอก็วิ่งกลับไปหาพ่อแม่ของเธอที่เพิ่งเดินมาถึงอย่างมึนๆ
มิสชงเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งข้างชาร์ตที่เดิม
" ... ทำไมไม่เรียกให้ไปช่วยล่ะ ? "
" ผมทำเองได้ ... มันยังไม่จำเป็นต้องถึงมือพี่หรอก "
มิสชงตอบยิ้มๆ
" แล้วการที่ได้ทำให้ใครสักคนยิ้มน่ะ มันเป็นความสุขของผมนะ "
ชาร์ตยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดแบบนั้นของคนตัวเล็ก ...
เด็กคนนี้อ่อนโยนกับทุกคน ...
เป็นเด็กที่มีความอดทน และมักจะหัวเราะอยู่เสมอ ...
แต่จริงๆ ... ในใจ ... เหมือนเด็กคนนี้กำลังร้องไห้อยู่ตลอดเลย ...
พอรู้ตัวอีกที ... ร่างกายก็เผลออัตโนมัติไปดึงเด็กด้านข้างมากอดซะแล้ว
" เอ๊!!!!!!!!? "
มิสชงร้องเสียงสูงพลางหน้าแดงกับสถานการณ์
" ถึงนายจะบอกว่าโลกนี้เต็มไปด้วยคำโกหกก็เถอะนะ ... แต่ฉันก็เชื่อใจนายนะ "
" !!!? "
" ไม่ต้องบอกเหตุผลก็ได้! แต่ตอนนี้นายอยู่กับฉัน ...
นายจะร้องไห้เท่าที่นายต้องการก็ได้ ! ทุกเรื่องที่นายเศร้าอยู่ ... เสียใจอยู่ ...
ฉันจะรับฟังมันทั้งหมดเอง ... ช่วยซื่อสัตย์กับตัวเองเวลาอยู่กับฉันที ... "
ถึงจะไม่เข้าใจที่ชาร์ตดึงไปกอดก็เถอะ ...
แต่พอได้ยินแบบนั้น ... น้ำตาก็พาลจะไหลลงมาเรื่อยๆเลย ...
" อา ... มิสชง ... ถามหน่อยสิ "
ชาร์ตตัดสินใจพูดขึ้นในขณะที่คนตัวเล็กยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ
คนตัวสูงนิ่งไปพักใหญ่เหมือนตัดสินใจว่าจะถามออกไปดีไหม ...
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดคำถามที่ค้างคานั่นออกไป ...
" ... ในสายตานาย ... เห็นฉัน ... อยู่ในฐานะอะไรเหรอ ? "
เมื่อคนตัวเล็กด้านข้างลุกพรวดขึ้นไปปีนต้นไม้
ตอนแรกก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเพราะเหม่ออยู่ ... แต่พอเห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินมา
พร้อมทั้งร้องไห้ขี้มูกโป่ง และมองไปทางมิสชงก็รู้สถานการณ์ ...
... ดูเหมือนจะปีนต้นไม้ไปเอาลูกโป่งให้เด็กผู้หญิงคนนั้น
พอตั้งสติและกะจะไปช่วยได้ มิสชงก็ลงมาจากต้นไม้ในสภาพตัวเปื้อนเศษใบไม้
พร้อมลูกโป่งสีชมพูหวานแหววของเด็กคนนั้น
คนที่เพิ่งลงมาจากต้นไม้ ยื่นลูกโป่งคืนเด็กพร้อมยิ้มแล้วสอนอะไรเล็กน้อย
เป็นคำพูดที่ชาร์ตไม่ได้ยิน ...
เด็กผู้หญิงพยักหน้ารับพร้อมทั้งกลับมายิ้ม
แล้วเธอก็วิ่งกลับไปหาพ่อแม่ของเธอที่เพิ่งเดินมาถึงอย่างมึนๆ
มิสชงเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งข้างชาร์ตที่เดิม
" ... ทำไมไม่เรียกให้ไปช่วยล่ะ ? "
" ผมทำเองได้ ... มันยังไม่จำเป็นต้องถึงมือพี่หรอก "
มิสชงตอบยิ้มๆ
" แล้วการที่ได้ทำให้ใครสักคนยิ้มน่ะ มันเป็นความสุขของผมนะ "
ชาร์ตยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดแบบนั้นของคนตัวเล็ก ...
เด็กคนนี้อ่อนโยนกับทุกคน ...
เป็นเด็กที่มีความอดทน และมักจะหัวเราะอยู่เสมอ ...
แต่จริงๆ ... ในใจ ... เหมือนเด็กคนนี้กำลังร้องไห้อยู่ตลอดเลย ...
พอรู้ตัวอีกที ... ร่างกายก็เผลออัตโนมัติไปดึงเด็กด้านข้างมากอดซะแล้ว
" เอ๊!!!!!!!!? "
มิสชงร้องเสียงสูงพลางหน้าแดงกับสถานการณ์
" ถึงนายจะบอกว่าโลกนี้เต็มไปด้วยคำโกหกก็เถอะนะ ... แต่ฉันก็เชื่อใจนายนะ "
" !!!? "
" ไม่ต้องบอกเหตุผลก็ได้! แต่ตอนนี้นายอยู่กับฉัน ...
นายจะร้องไห้เท่าที่นายต้องการก็ได้ ! ทุกเรื่องที่นายเศร้าอยู่ ... เสียใจอยู่ ...
ฉันจะรับฟังมันทั้งหมดเอง ... ช่วยซื่อสัตย์กับตัวเองเวลาอยู่กับฉันที ... "
ถึงจะไม่เข้าใจที่ชาร์ตดึงไปกอดก็เถอะ ...
แต่พอได้ยินแบบนั้น ... น้ำตาก็พาลจะไหลลงมาเรื่อยๆเลย ...
" อา ... มิสชง ... ถามหน่อยสิ "
ชาร์ตตัดสินใจพูดขึ้นในขณะที่คนตัวเล็กยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ
คนตัวสูงนิ่งไปพักใหญ่เหมือนตัดสินใจว่าจะถามออกไปดีไหม ...
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดคำถามที่ค้างคานั่นออกไป ...
" ... ในสายตานาย ... เห็นฉัน ... อยู่ในฐานะอะไรเหรอ ? "
------------------------------------------------
ให้ตายเหอะ รูปโคโนะคาโนะนั่นสวยมาก . _ .
ให้ตายเหอะ รูปโคโนะคาโนะนั่นสวยมาก . _ .
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น