ใต้แสงจันทร์ ณ ริมหาดสวรรค์

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อจันทราลับขอบฟ้า

2. เมื่อจันทราลับขอบฟ้า



        ไอ้เก้อ..หลังจากพาน้องลักไปพบพ่อแม่..แล้วจึงแวะมาดูน้องพิมพ์เลยถือโอกาสพาน้องลักมาแนะนำให้รู้จัก…พอมาถึงก้เห็นยายจันทร์นั่งจับจีบพลูอยู่ที่ชานเรือน…



“หวัดดีจีะ..ยายจันทร์”ไอ้เก้อกับลักษณายกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า



“อ้าวพ่อเก้อ..มาหานั่งพิมพ์มันเหรอ..มันอยู่ในห้องแหนะ”



“คือผมจะพาน้องลัก  แฟนผมมาให้รู้จักครับ”



“แล้วพ่อเกื้อล่ะ”



“ไอ้เกื้อมันเข้ากรุงเภทพไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วจ๊ะ..มันฝากชั้นให้คอยดูแลน้องพิมพ์แทนมันด้วย”



“พ่อเกื้อนี่ดีจริง ๆ ยังห่วงนั่งพิมพ์มันอีก..นังพิมพ์..นังพิมพ์เอ่ย..พ่อเก้อมาหา..นังพิมพ์….เอ่ทำอะไรของมันอยู่”



“งั้นเดี๋ยวผม ขึ้นไปตามเองดีกว่า..น้องลักรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”



“จ๊ะพี่”เจ้าเก้อสาวเท้าขึ้นบันได..ชั้นสอง ยังห้องพิมพ์จันทร์



  ก๊อก ๆ “น้องพิมพ์นี่พี่เก้อเองนะ..เปิดประตูหน่อย..น้องพิมพ์”



เจ้าเก้อส่งเสียงเรียกอยู่นานแต่ประตูก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก..มันจึงคิดจะลงไปข้างล่าง..พลัน..ประตูห้องพิมพ์จันทร์ก็ค่อยเปิดแง่มออก….  แสงไฟสลัว ๆ ของแสงจันทร์ทอประกายเล็ดลอยเข้ามาในห้อง…หญิงสาวไม่ได้ปิดหน้าต่างมันคิด…จึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปกดสวิตส์ไฟที่อยู่ข้างประตู…เจ้าลมหอบหนึ่งก็พัดเข้ามากระทบใบหน้าจนมันต้องสยิวกาย..ด้วยบรรยากาศอันหนาวเย็นยะเยือก..จับไปถึงขั้วหัวใจ…ทำให้มันต้องเผลอเอามือกอดอก..สายตาก็เหลือบไปมองทั่วห้อง…เงาร่าง ๆ หนึ่ง..สะท้อนขึ้นมามันคิดว่าเป็นน้องพิมพ์..จึงเสียงเรียก.แต่กลับไร้เสียงสำเนียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากเงาตะคลุม ๆ นั่น….และมันก็เริ่มรู้สึกผิดสังเกต..ที่ว่าทำไมวันนี้น้องพิมพ์ดูสูงกว่าปกติ…ตามธรรมดาน้องพิมพ์สูงประมาณมาตรฐาน คือ 155 แต่ทำไม..ราวกับว่าสูงสัก 2 เมตรได้….มันจึงเอื้อมมือไปเปิดไฟ…



    …..”อ๊าก!” เสียงร้องด้วยความตกใจของไอ้เก้อ..ดังไปถึงข้างล่าง..ทำให้ลักษณาและยายจันทร์พากันขึ้นมาดูว่าอะไร….แล้วสิ่งที่เห็นก็แทบทำให้ยายชราหัวใจแตกสลาย…ลักษณาเข่าอ่อนยวบลงมันใด



   ทางด้านไอ้เก้อก็ไม่ต่างนัก..หลังจากที่มันเปิดไฟ  ภาพของพิมพ์จันทร์   ….  ดวงตาเบิกกว้าง ลิ้นจุกปาก มองตรงมาที่มัน..ร่างที่ห้อยแขวนเอาไว้บนขื่อหมุนไปมาตามแรงลมจนแทบทำให้เส้นเชือกบาดลำคอขาวโพลนให้ขาดออกจากกัน….ลืมทั้ง 2 ข้างที่เกร็งหงิกงอ…ปลายเท้าที่หันเข้าหากันจนเลือดปูดโปน….



    ไอ้เก้อ..เขยิบกายอย่างลืมตัวเพราะสายลมอันเย็นยะเยือกที่โชยพัดเอากลิ่นทะเลเข้ามาพร้อมกับกลิ่นของดอกไม้ป่า….



….ลำคอของมันแห้งผาก…มันไม่รู้ว่าเข้าไปอยู่ข้างหน้าลักษณาได้ไง..แต่รับรู้ได้ถึงแขนสั่นเทาคู่นั้นที่บีบมือเขาเอาไว้ตลอดเวลา…….

ไอ้เก้อ..ค่อย ๆ ทรงกายขึ้น..เดินขาสั่น ๆ ไปยังร่าง ๆ นั้น..แล้วค่อย ๆ ปลดร่างอันไร้วิญญาณของหญิงสาวลงวางบนพื้น…ยายจันทร์ค่อย ๆ คลายเข้ามาหาหลานสาว…



“นั งพิมพ์…นังพิมพ์…ทำไมเอ็งทำแบบนี้…เอ็งทำไมต้องทิ้งยายไป..ทำไม ”เสียงร่ำไห้โหยไห้เป็นที่เศร้าสลดใจของทั้ง เจ้าเก้อและลักษณาเป็นยิ่งนัก….หล่อนเคยได้ยินชื่อของพิมพ์จันทร์มานานว่าสวยงามนักหนา..พอได้มาพบตัวจริงแล้ว..ช่างไม่เกินเลยจากคำลำลือ..แต่ทำไม..เพราะอะไร..หล่อนถึงคิดจบชีวิตแบบนี้…

   สายตาของหล่อนไล่ไปยังชายผ้าถึงยับ ๆ ก็เห็นรอยเลือดจาง ๆ บริเวณน่อง..ลักษณาค่อย ๆ เลิกมันขึ้น



   “   พี่เก้อ..น้องพิมพ์ ๆ ถูกข่มขื่น”



  “เอ็งว่าอะไรนะ..โธ่นังพิมหลานยาย”..อย่างนี้เองที่วันนี้มันดูแปลกที่แท้



“ชั้นว่าเรารีบแจ้งตำรวจดีกว่านะจ๊ะ”



“ดีเหมือนกัน..ยายจันทร์ชั้นจะไปแจ้งตำรวจนะ..เดี๋ยวมา”ไอ้เก้อมองร่างที่ไร้วิญญาณ..ที่มันเคยรัก.ก่อนจะเดินลงจากเรือนไปพร้อมกับ

ลักษณา



*************



   - - -- * “นังพิมพ์เอ๋ย..นังพิมพ์…ทำไมเอ็งต้องทำแบบนี้”  เสียงร้องคร้ำครวญประโยคซ้ำ ๆ ที่ดังออกมาจากปากหญิงชรา..ต่างนำความโศกเศร้าไปทั่วทั้งงานศพ



“ยายจันทร์ชั้นเสียใจด้วยนะ”



“พ่อผู้ใหญ่”นายชัยผู้ใหญ่บ้าน สาวเท้าก้าวเข้ามาในศาลาพร้อมครอบครัว



“ยายจันทร์ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะต้องจับไอ้วายร้ายนั่นมาลงโทษให้ได้..อย่าเป็นห่วง…นังพิมพ์มันก็เหมือนลูกเหมือนหลานข้าเหมือนกัน”



    “ขอบใจจ๊ะพ่อผู้ใหญ่”



“อ้าวไอ้เก้อ..มานานแล้วหรือยัง”เจ้าเก้อยกมือไหว้พ่อผู้ใหญ่



  “นานแล้วจ๊ะ..ยายจันทร์ตัวคนเดียว ชั้นกับครอบครัวเลยมาช่วย”



“ดีเหมือนกัน..อยากจะรู้จริง ๆว่าใครมันบังอาจ…ทำแบบนี้ในที่ของข้า”



“คงไม่ใช่คนแถวนี้แน่..น่าจะเป็นคนต่างถิ่นหรือนักท่องเที่ยว”



“เรื่องนี้ไว้เป็นหน้าที่ข้าเอง..ข้าจะช่วยประสานงานกับทางตำรวจ..จับไอ้พวกเลวชาติ มาลงโทษให้ได้”พ่อผู้ใหญ่ชัยลั่นวาจาเอาไว้ก่อนกลับ

  หลังจากที่ผู้มาร่วมงานทยอยกลับกันไปหมดแล้ว..เจ้าเก้อจึงเดินเข้าไปจุดธูป



  “น้ องพิมพ์นอนหลับให้สบายนะ…พี่จะต้องจับตัวไอ้พวกคนชั่วมาลงโทษให้ได้..พี่สัญญา ”พลัน…ลมหอบหนึ่งกลับพัดเปลวเทียนดับวูบ..กลิ่นหอมเอียนของไอธูปฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ

     เจ้าเก้อรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างดูเย็นลงอย่างผิดปกติ..ไอเย็นบางอย่างพุ่งเข้ามากระทบกาย..จนขุนทุกเส้นตั้งชันขึ้นอย่างพร้อมเพียง….เสียงลมหายใจรดต้นคอทำให้มันรีบหันไปด้านหลังทันที…แต่กลับไม่พบอะไรแม้แต่เงา…



   “ยายจัน…ยายจัน…กลับบ้านเถอะจ๊ะ”



   “เอ็งกลับไปเถอะ..ข้าจะอยู่กับนังพิมพ์ที่นี่”



  “แต่”



“กลับไปเถอะ…เดี๋ยวนังแม้นกับไอ้ปานมันจะเป็นห่วง..ไหนจะนังลักแฟนเอ็งอีก”



  “งั้นชั้นจะมาแต่เช้านะ”



  “เอ่อ…”ไอ้เก้อจึงต้องกลับบ้านไปด้วยความกังวล….



    “นังพิมพ์เอ๊ย…ยายจะนอนเป็นเพื่อนเอ็งนะ”ยายจันเอ่ยพลางล้มตัวลงนอนหน้าแท่นบูชานั่นเอง



*************