คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วังวนในกรงแค้น ตอนที่ 5 100%
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังจนทำให้ฮันเกิงนั้นตื่นขึ้น
" ถึงแล้ว ลงสักทีสิ " ซีวอนเอ่ยขึ้น แต่ฮันคยองก็ยังไม่ยอมลงจากรถ เมื่อซีวอนเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า
" นี้คุณชาย นอนก็นอนแล้วนะยังจะขี้เกียจอีกเหรอ ลงมาได้แล้ว " ซีวอนเอ่ยอย่างรำคาญ
" ก็ผมไม่ได้อยากจะมาที่นี้ซะหน่อย ผมจะกลับไปหาฮันคยอง " ฮันเกิงก็พูดอย่างไม่ยอมแพ้
" นายนี้ทำไมมันดื้อดานแบบนี้น่า ลงมาเดี๋ยวนี้นะ " แต่ฮันเกิงก็ยังคงเฉยอยู่แบบนั้น
" ได้จะเอาแบบนี้ใช่ไหม" ว่าแล้วซีวอนก็เดินไปที่ประตูทางฮันคยองแล้วอุ้มร่างบางนั้นพาดบ่า
มันเสียเลย
" อ๊ะ...คุณซีวอนปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ " ฮันเกิงดิ้นขลุกขลัก อยู่บนไหล่กว้างของร่างสูง
" นี้คือไร่องุ่นของฉัน " ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงไร่องุ่น เค้ามีเนื้อที่มากกว่าหลายร้อยไร่ ฮันเกิงจะเงยหน้ามองแต่เขาอยู่ในท่าแบบนี้มันมองไม่ถนัดเอาเสียเลย
" ก็คุณอุ้มผมบาดบ่าแบบนี้ จะไปเห็นอะไรที่ไหนเล่า ปล่อยผมลงก่อนสิ "
" ถ้าฉันปล่อยนายแล้วห้ามวิ่งนี้นะ " ซีวอนหันไปเอ่ยแต่ดูแล้วเค้าไม่ค่อยไว้ใจร่างบางเสียเท่าไร
" ไม่... " ฮันเกิงทิ้งเว้นช่วงระยะคำพูดแล้วบอกอีกว่า
" หนีแน่ ๆ ... "
" แน่ใจนะ " ฮันเกิงพยักหน้าอย่างแรง ซีวอนจึงค่อยหย่อนตัวของฮันเกิงลง ฮันเกิงจึงหาอาศัยช่วงจังหวะช่วงชิงนั้น เหยียบไปที่เท้าของร่างสูงอย่างจัง
" โอ๊ย!!! *O< " แล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
" ฮาน ฮันเกิง " ซีวอนตะโกนไล่หลังสุดเสียงก่อนที่จะวิ่งออกตามไป
++++++++ต่อครับ++++++++++
ฮันเกิงวิ่งด้วยความเร็วสุดชีวิตไม่หันมอง หรือสนใจเสียงที่ดังจากด้านหลัง ใจคิดอย่างเดียวว่าต้องหนีห้พ้น
จากคนป่าเถื่อน เชว ซีวอน ให้ได้
" ฮันเกิง หยุดเดี๋ยวนี้นะ " แต่ฮันเกิงนั้นก็ยังคงวิ่งต่อไป ซีวอนจึงอาศัยช่วงตัวที่ยาวกว่านั้นกระโจนกอดร่างบาง
จนกลิ้งล้มไปด้วยกันทั้งคู่ แล้วขึงตึงร่างบางเอาไว้กับพื้น
" โอ๊ย!! เจ็บ "
" ยังจะทำเก่งอยู่อีกไหม ห๊า ! " ซีวอนเอ่ยด้วยอารมณ์ที่ฉุดเชียว บีบแขนของฮันเกิงแน่นจนเกิดเป็นรอยแดง
" เจ็บนะ ปล่อยผม "
" เจ็บอย่างนั้นเหรอ แค่นี้มันยังน้อยไปที่นายพยายามหนีไปจากฉัน " ซีวอนมองไปรอบแล้วก็เจอกับแอ่งน้ำใหญ่
อยู่แอ่งหนึ่งจึงอุ้มร่างของฮันเกิงขึ้นแล้วเดินไปใกล้ ๆ แอ่งน้ำนั้น
" คุณซีวอน คุณจะทำอะไรนะปล่อยผมลงนะ "
" ปล่อยแน่ แต่จะปล่อยด้วยวิธีนี้นะ " ว่าแล้วซีวอนก็โยนร่างของฮันเกิงนั้นลงกับในแอ่งน้ำ
แอ่งน้ำนั้นถือว่าลึกอยู่พอสมควร เพราะอยู่ในระดับอกของร่างบาง
" แฮ่ก ๆๆ ช่วย...ด้วย ใครก็ได้ คุณซีวอนช่วย...ด้วย ผมว่ายน้ำไม่เป็น " ฮันเกิงตะเกียกตะกายที่จะขึ้นจากน้ำ ร่างบางนั้นดำพุดดำว่ายเหมือนลูกหมาตกน้ำ ตะโกนให้ซีวอนช่วย แต่ร่างสูงนั้นกับยืนหัวเราะดูร่างบางเอาชีวิตรอดนั้นเหมือนเป็นเรื่องสนุก เพราะคิดว่าเรื่องที่ฮันเกิงบอกว่าเค้าว่ายน้ำไม่เป็นนั้นเป็นเรื่องโกหก หวังเพื่อจะผลักเค้าให้ตกลงไปในน้ำด้วย
" 555+ เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องช่วยนาย ขึ้นมาจากน้ำเองสิ " ซีวอนเอ่ยอย่างไม่สนใจ
" ช่วย...ด้วย แฮ่ก ๆ ผมว่ายน้ำไม่เป็นจริง ๆ " ฮันเกิงตะเกียกตะกายว่ายจนแถบจะหมดแรง จนทนไม่ไหวร่างของเขานั้นเริ่มจะจมลงไปเลย ๆ จนมิดทั้งตัว ซีวอนเมื่อเห็นร่างบางนั้นไม่ขึ้นมาเหนือน้ำจึงเริ่มตะโกนเรียก
" ฮันเกิง... ฮาน ฮันเกิง บ้าเอ๋ยว่ายน้ำไม่เป็นจริง ๆ เหรอเนี้ย " ว่าแล้วซีวอนก็ถอดรองเท้าออกแล้วกระโดดลงไปในแอ่งน้ำเพื่อช่วยฮันเกิง เค้าดำลงไปในน้ำได้ไม่นานก็อุ้มร่างที่หมดสติของฮันเกิงขึ้นมาจากน้ำได้สำเร็จ
" ฮันเกิงอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันยังไม่ได้ทรมานนายเลย นายจะตายไม่ได้นะ " ซีวอนตบไปแก้ม
เบา ๆ เพื่อให้ร่างบางฟื้นขึ้น แต่เมื่อร่างบางไม่ขยับ เค้าจึงประกบปาก mouth to mouth เมื่อให้ฮันเกิงนั้นสำลักน้ำออกมา
แค่ก...แค่ก....
" ฮันเกิง อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ " ว่าแล้วซีวอนก็อุ่มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาว แล้วเดินกลับไปที่บ้านพักโดยเร็วที่สุด
คฤหาสน์เชว
ฮันคยองเมื่อถูกพวกชุดดำพาเรามาอยู่ในห้องที่คับแคบเหมือนรูหนูทำให้เค้าไม่พอจอย่างมาก เอาแต่
บ่นอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด
" นี้ ให้ฉันมาอยู่ห้องอะไรเนี้ย ใครจะไปอยู่ได้เล็กยังกะรูหนู แคบก็แคบ เหม็นก็เหม็น โอ๊ยยย !!! ใครจะไป
อยู่ได้กัน " ฮันคยองบ่นอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเอาเท้าเขี่ยข้าวของที่กระจัดกระจายไปมา
คนที่ได้ยินฮันคยองพูดนั้นทุกคนพากันส่ายหน้าอย่างเอื่อมระอา
ในห้องของเจย์
" ฮันคยองเป็นอย่างไรบ้าง โวยวายบ้างหรือป่าว " เจย์เอ่ยพร้อมกัยจิบกาแฟไปด้วย
" คุณชาย คิดดีแล้วเหรอครับ ที่จะให้คุณฮันคยองนอนที่นั้นนะครับ คนรับใช้แต่ล่ะคนนั้นเริ่มจะทนไม่ได้กับการกระทำที่เอาแต่ใจของคุณฮันคยอง "
" เรื่องนั้นฉันรู้ แต่อยากให้ทุกคนนั้นทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ นายก็คงจะเบื่อเหมือนกันล่ะสิถึงได้พูดแบบนี้ล่ะ
ไม่น่าจะเชื่อเลยนะเนี้ยคนใจเย็นแบบนายจะเบื่อคนเป็นกับเค้าด้วย " เจย์ถามหัวเราะในลำคอ
" ก็ดูเอาเถอะครับ ถ้าให้ผมอยู่กับเค้าทุกวันคงประสาทเสียแน่นอน "
" เอาเถอะเดี๋ยวฉันจะลงไปดูเค้าหน่อยพร้อมกับจะพูดอะไรกับเค้าหน่อย " ว่าแล้วเจย์ก็เดินลุกจากเก้าอี้ไปยัง
เรือนคนรับใช้ โดยที่มีลูกน้องคนสนิทเดินตามไปติด ๆ
เมื่อเจย์มาถึงก็ยังคงได้ยินเสียงโวยวายของฮันคยองมาแต่ไกล เมื่อเจย์เดินมาถึงหน้าห้องจึงเปิดประตูโดยไม่ได้สนใจมารยาทนการเคาะประตูเข้าในห้องของฮันคยองอย่างถือวิสาสะ
" นี้แก ก่อนที่จะเข้ามาในห้องของคนอื่นเนี้ยหัดเคาะประตูก่อนได้ป่ะ ไอ่คนไม่มีมารยาท " ฮันคยองเอ่ยขึ้นเอ่ย
ด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน อย่างไม่เกรงใจ
" นี้..คุณ " ลูกน้องคนสนิทกำลังจะต่อว่าฮันคยองแต่เจย์นั้นกับยกมือเอ่ยห้ามปราบ
" ไม่เป็นไร นายมีอะไรไปทำเถอะฉันจะคุยกับเค้าเพียงลำพัง " ว่าแล้วลูกน้องคนนั้นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อน
ที่จะเดินออกไป ในเวลานี้เหลือเพียงแค่เจย์กับฮันคยองตามลำพัง
" เอาล่ะ เราคงต้องมีข้อตกลงในการอยู่บ้านหลังนี้กันหน่อยนะ " เจย์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
" ข้อตกลงอะไรฉันไม่ทำตามทั้งนั้นแหละ " ฮันคยองเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
" ไม่ทำอย่างนั้นหรอ " เจย์เดินเข้าไปใกล้ฮันคยองพร้อมกับประกบจูบร่างบางอย่างรวดเร็ว
ฮันคยองนั้นดิ้นพร้อมกับดันลิ้นของร่างสูงออกไป แต่กลับว่าเป็นการเชิญชวนลิ้นของร่างสูงให้เข้ามาลึก ๆ เสียมากกว่า ทั้งสองจูบการอยู่นานจนฮันคยองนั้นต้องทุบไปที่หน้าอกเพื่อเตือนให้ร่างสูง
รู้ว่าเขาเริ่มที่จะหมดอากาศหายใจแล้ว เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเจย์จนค่อย ๆ เอาลิ้นออกมาอย่างน่าเสียดาย
" แฮ่ก...ไอ่ชะ... อืม " แต่แล้วเจย์ก็ประกบจูบอีกครั้ง แล้วเอ่ยว่า
" ตั้งแต่วันนี้ไปนายต้องมาเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของฉัน ทุกเช้านายจะต้องมาปลุกฉัน ทำกับข้าวให้ฉันทุกวัน
เช้าเย็น และกลางวันถ้าฉันอยู่ แล้วห้ามบ่นแม้แต่น้อย ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งสิ้น ฉันจะให้
คนมาคอยจับตาดูนาย ถ้าฉันรู้ไม่ใช่แค่จูบอย่างเดียวแน่นอน หึ "
" นี้แก... "
" อะ..อะ แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่าแกด้วย นายควรจะเรียกฉันว่า คุณเจย์ แล้วให้ใช่คำนำหน้าตัวเองว่า ผม
ถ้าไม่อย่างนั้นเจอจูบแบบเมื่อกี้แน่นอน แม้แต่ต่อหน้าและลับหลังถ้าฉันรู้นายโดนสองเท่า "
" ฮึ่ม...ไอ่..ไอ่ "
" อะ...อะ จูบนะ จูบนะ " เจย์เอ่ยยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วก้มลงมองดูนาฬิกา
" นี้ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปทำอาหารเย็นให้ฉันได้แล้ว " เจย์เอ่ยขึ้น แต่ฮันคยองก็ยังคงไม่ขยับไปไหน
" นี้ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงว่าให้ไปทำอาหารเย็นนะ " ฮันคยองก็ยังคงนิ่ง เมื่อเห็นดังนั้นเจย์จึงก้มหน้าเข้ามาใกล้ แต่ฮันคยองนั้นหลบทันพร้อมกับพูดว่า
" รู้แล้ว ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ " ว่าแล้วฮันคยองก็วิ่งออกไปจากห้องทันที
" หึ ๆ ดื้อจริง ๆ เลยน่า คุณชายคนนี้คอยดูสิจะปรามให้จากมังกรเป็นมังกือตัวน้อยเลย "
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาอัพร้อยตอนต่อแล้วครับ กว่าจะเลิกงานกว่าจะมาปั่นให้เสร็จเล่นเหนื่อยเหมือนกัน 555+
วันนี้กล้วยเครียดเรื่องงานมากเลย แต่ก็จะพยายามไม่คิดมากนะเนี้ยแต่ก็อดไม่ได้ เลยมาคลายเครียดด้วยการ
แต่งฟิคแทนจะดีกว่า จะได้ไม่ฟุ้งฟ่าน เป็นกำลังจให้หน่อยนะครับ ^ ^
ความคิดเห็น