คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วังวนในกรงแค้น ตอนที่ 4
เช้าวันต่อมา
แสงแดดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่นั้นเริ่มจะขยับเตียงเล็กน้อย
" ตื่นแล้วเหรอ นายนี้นะเมื่อคืนก็นอนละเมอแถมยังเตะฉันไปกองกับพื้นอีกทำไมนอนดิ้นแบบเนี้ย เป็นคุณชายแบบไหนกันที่บ้านเค้าไม่อบรมหรือไง " ฮันเกิงเมื่อฟังดังนั้นก็ตกใจทันที
" ผมละเมอด้วยด้วยหรอ แล้วละเมอว่าอะไร "
" ไม่มีอะไรชั่งเถอะไปอาบน้ำได้แล้วไป เดี๋ยวไม่กี่นาทีน้องชายนายก็มาแล้วล่ะ "
" พวกคุณไม่รักษาสัญญานี้ พวกคุณจับน้องผมมาทำไม " ฮันเกิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วย
" ฉันไปรักษาสัญญากันนายตอนไหนไม่ทราบ คุณชายฮันเกิงอย่ามั่วแต่เรื่องมากในฐานนะตอนนี้นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองอะไรกับฉัน ไปอาบน้ำ หรืออยากโดนแบบเมื่อวาน คราวนี้พี่เจย์ไม่มาช่วยนายแน่นอน " ฮันเกิงไม่เอ่ยอะไรต่อเขารีบลงจากเตียงแล้ววิ่งไปห้องอาบน้ำทันที
15 นาทีต่อมา
" เสร็จแล้วเหรอ กว่าจะออกมาได้ นึกว่าตายอยู่ในห้องน้ำซะแล้ว " ซีวอนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ฮันเกิงเมื่อยินดังนั้นจึงเอ่ยว่า
" ผมก็อยากจะตายให้มันพ้น ๆ ไปซะทีเหมือนกัน " ซีวอนเมื่อเห็นฮันเกิงเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชันแบบนั้นจึงเดินเข้าไปกระชากแขนของร่างบางอย่างแรงแล้วเอ่ยว่า
" ร่างกายของนายเป็นของฉัน ถ้าฉันยังไม่สั่งให้นายตายก็ห้ามตายเด็ดขาดเข้าใจไหม " ฮันเกิงมองนิ่งไม่ยอมตอบ
" ฉันถามว่าเข้าใจไหม " เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ตอบ ซีวอนจึงบีบแขนของฮันเกิงนั้นแน่นยิ่งกว่าเดิม
" โอ๊ย!! คุณซีวอนผมเจ็บ ปล่อยผมนะ " แต่แทนที่ร่างสูงนั้นจะปล่อย แต่กลับบีบรัดแขนเล็กนั้นแน่นมากกว่าเดิม
" แล้วที่ฉันถามนะ นายไม่ได้ยินหรือไง " ฮันเกิงหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะแขนที่เจ็บ เอ่ยตอบออกไปอย่างไม่รู้ประสีประสาว่า
" เข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้วคุณซีวอนปล่อยผมเถอะผมเจ็บ " ว่าแล้วซีวอนก็มองด้วยสายตาที่
เยาะเย้ยปล่อยร่างบางเป็นอิสระแต่โดยดี
" เข้าใจแล้วก็ดี ไปได้แล้ว " แล้วซีวอนก็เดินออกไปโดยที่มีร่างบางนั้นเดินตามหลังออกไปติด ๆ
คอนโดแห่งหนึ่ง
" โทษทีพี่ รอนานป่ะ " ซีวอนเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เจย์เป็นที่เรียบร้อย
" ไม่นานหรอ เดี๋ยวอีกห้านาทีก็มาแล้วล่ะ" เจย์เอ่ยยิ้ม ว่าแล้วซีวอนก็หันมามองฮันเกิงที่ยืนอยู่
" นี้ ลมมันเย็นหรือไงถึงได้ยืนคล้ำหัวฉันอยู่ได้ นั่งลงสิ " ฮันเกิงมองไปที่โต๊ะก็มันไม่มีเก้าอี้ให้นั่งนี้น่าแล้วจะให้เค้าไปนั่งที่ไหนล่ะ ฮันเกิงก็ยังคงยืนเฉยอยู่อย่างนั้น
" เอ๊ะ...ยังไม่นั่งอีก " ว่าแล้วซีวอนก็ดึงมือให้ฮันเกิงนั้นมานั่งที่ตักของเค้า
" อ๊ะ...คุ...คุณซีวอน O///O " ฮันเกิงพยามที่จะลุกออกจากตักของซีวอนแต่ร่างสูงนั้นกลับยึดร่างเอาไว้ไม่ให้ลุกก่อนที่จะกระซิบว่า
" ถ้านายลุก ฉันปล้ำ "
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงประตูเปิดขึ้นมาพร้อมกับร่างบางคนหนึ่งที่ถูกมัดมือไขว่หลังถูกผ้าสีขาวผืนยาวปิดดวงตาไว้ ฮันเกิงที่มองอยู่นั้นดูแว่บเดียวก็รู้ทันทีว่าคนที่ถูกมัดไว้นั้นเป็นใคร ฮันคยองนั้น
เอง...
" ฮัน... " ฮันเกิงจะลุกอีกครั้งแต่ซีวอนก็ยังดึงรั้งร่างนั้นไว้
" บอกแล้วไงว่าลุกเมื่อไรฉันปล้ำ "
" คนอย่างคุณนี้มัน...เลวจริง ๆ " ว่าแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
" ที่นี้ที่ไหนปล่อยตรูนะ โวยยยย แกรู้หรือป่าวว่าฉันเป็นใคร " ฮันคยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
" คนอะไรกัน ขนาดจับมัดแบบนั้นยังจะฤทธิ์มากอีกนะ " เจย์เอ่ยขึ้นอย่างนึกขันออกมาทันที
" แก้มัดผ้าออกได้แล้ว " เจย์หันไปสั่งลูกน้องทันที แล้วผ้าที่ปิดตาร่างบางนั้นก็ถูก เปิดออก
" ปล่อยฉันแล้วพวกแกทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ แล้วที่นี้ที่ไหนเนี้ย "
" ฮัน นายเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือป่าว " ฮันเกิงเอ่ยถามด้วยท่าทีเป็นห่วงทำให้ซีวอนนั้นด้วยมองสีหน้าที่ไม่พอใจ
" พี่เกิง พี่มาอยู่ที่นี้ไงเนี้ยแล้วที่นี้ที่ไหนบอกให้คนของพี่ปล่อยผมซะทีสิ "
" เห็นที่คงจะไม่ได้ล่ะนะ " มีเสียงหนึ่งนั้นตอบแทนฮันเกิง
" แกเป็นใคร จับฉันมัดไว้แบบนี้ทำไมปล่อยฉันนะโวย " ฮันคยองเอ่ยขึ้นพยายามดิ้นสะบัดข้อมือที่ที่ถูกชายดำจับไว้ให้หลุดเป็นอิสระแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิดไว้
" ฉันเจย์ นี้น้องชายของฉันซีวอน ส่วนคนที่นั่งตักน้องฉันนายคงรู้จักเป็นอย่างดีแล้วล่ะนะ ส่วนเรื่องที่จับนายมานั้นค่อยบอกที่หลัง " เจย์มองไปที่ลูกน้องก่อนที่จะสั่งว่า
" เอาตัวไปขึ้นรถ " ชายดำรับคำสั่งก่อนที่จะลากเอาตัวของฮันคยองออกไป
" พวกแกจะพาฉันไปไหน ปลาอยฉันนะโวย "
" ต้องแบบนี้สิถึงจะน่าสนใจหน่อย หึ แล้วนายจะกลับด้วยกันเลยไหม " เจย์หันไปถามซีวอน
" พี่กลับไปก่อนแล้วกัน ผมจะพาฮันเกิงออกไปไร่" ว่าแล้วซีวอนเอ่ยขึ้น เจย์พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาต ว่าแล้วซีวอนก็ดึงฮันเกิงออกมา
" คุณซีวอนคุณจะพาผมไปไหนปล่อยผมนะ ผมจะไปหาฮัน ปล่อยยยย ~~~ "
" อย่าทำตัวเรื่องมากไหม อารมณ์ของฉันมันมีขีดจำกัดนะ " ซีวอนจับแขนของฮันเกิงแน่นขึ้นแล้วพาไปขึ้นรถ
ทางด้านฮันคยอง ไม่นานนักรถเก๋งสีดำก็ขับมาถึงคฤหาสน์เชว
" ที่นี้ที่ไหน ฉันจะกลับบ้านพวกแกพาฉันกลับเดี๋ยวนี้นะ " ฮันคยองดิ้นไปมาเหมือนแพนด้า
บ้าครั่ง
" อย่าดิ้นแรงนักสิ เดี๋ยวจะได้แผลเอานะ " เจย์เอ่ยขึ้นยิ้มกว้าง
" พวกแกต้องการอะไรกันแน่ ห๊า "
" แกยังจำน้องสาวคนเดียวของเราได้ไหม ชเว ซังมี หล่อนนั้นเป็นน้องสาวของฉันเอง " เมื่อได้ยินคำพูดนั้นถึงกับทำห้ฮันคยองหยุดการกระทำทุกอย่างหันหน้ามามองเจย์ทันที
" พี่ชายของซังมี อย่างนั้นเหรอ แล้วยังไงล่ะ " ฮันคยองเมื่อได้ยินชื่อของซังมีนั้น แทนที่จะซึมหรือ
สลดลง แต่กับตรงกันข้ามร่างบางนั้นกลับเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
" นี้แกไม่คิดจะรับผิดชอบเรื่องที่ตัวเองเป็นคนก่อบ้างเลยหรือไง " เจย์เอ่ยอย่างฉุดขาดเค้าไม่เคยโมโหใครเท่านี้มาก่อน
" ทำไมฉันต้องรับผิดชอบในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด " เมื่อฮันคยองพูดเพียงแค่นั้นเจย์ถูกขนาดฉุดขาดต่อยไปที่แก้มของฮันคยองอย่างจัง
" แกนี้มันเลวสิ้นดีเลยนะ ฉันต่อยแกแค่นี้ถือว่ายังน้อยไป "
" หึ ถุย ! คนอย่างแกมันจะไปรู้เรื่องอะไรวัน ๆ ก็ดีแต่มุดหัวอยู่ในแต่กระดองนั้นแหละ" ฮันคยองเอ่ยพร้อมกับเอามือปราดเลือดที่ซึมออกมา
" นายพูดแบบนี้แสดงว่านายจะดูถูกน้องสาวของเราอย่างนั้นสิ "
" ก็แล้วแต่แกจะคิดก็แล้วกัน เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้กลับบ้านเสียที " แต่ยังไม่เท่าที่
ฮันคยองจะเดินผ่านพ้นขอบประตู ชายชุดดำสามคนก็มียืนขวางทางไว้
" ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้นายกลับเลยนะ คุณชายฮันคยอง เพราะตั้งแต่วันนี้ไป นายจะต้องนอนที่นี้ "
ฮันคยองหันมามองเจย์อย่างไม่เข้าใจ
" หมายความว่ายังไง "
" ก็หมายความอย่างที่พูดนั้นแหละ เอาไปไว้ที่ห้องนอนคนใช้ด้านล่างแล้วบอกพวกคนงานด้วยนะว่าให้ใช้งานได้ตามสบาย " เจย์เอ่ยสั่งชายชุดดำ
" ครับ คุณชาย " ว่าแล้วพวกชายชุดดำก็ผลักตัวฮันคยองให้เดินไป
" นี้พวกแกจะพาฉันไปไหนเนี้ย ปล่อยนะโวยยยย ~~~ "
ทางด้านฮันเกิง เมื่อขึ้นรถมากับซีวอนนั้นก็ได้แต่นั่งเงียบตลอดทาง จนซีวอนนั้นทนไม่ไหวจะพูดออกมา
" นี้...จะเงียบอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม ห๊า..เป็นใบ้กระทันหันหรือไง " ซีวอนพูดแบบนั้นแต่สายตาก็ยังคงขับรถตลอดไป แต่ฮันเกิงก็ไม่มีทางทีจะเอ่ยปากพูด
"... "
" ฮาน ฮันเกิง "
" คุณซีวอน คุณจะพาผมไปไหนครับ ผมจะกลับไปหาฮัน น้องชายของผมกรุณาจอดรถด้วยครับผมจะนั่งแท็กซี่กลับไปถ้าคุณจะไม่ไปส่ง "
" พอพูดที ก็ยาวเยียดเฉียดประตูเชียวนะ ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้นแหละนายต้องไปกับฉัน "
" ไปไหนครับ " ฮันคยองเอ่ยอย่างเหลืออด
" ไร่องุ่น รีสอร์ทส่วนตัวของฉัน " ว่าแล้วซีวอนก็ขับรถต่อไป
กลับมาอัพหลังสงกานต์ชุ่มฉ่ำอุรากันยังครับ ไปเที่ยวไหนกันมาบ้างเนี้ย กล้วยนั้นเที่ยวเล่นน้ำอยู่แต่แถวบ้าน
หนุกมากมาย กลับมาอัพฟิคต่อ 555+ เดือนหน้าเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนคงจะเปิดเทอมแล้วอะดิ แต่ก็วันหยุดเยอะด้วย
นะเนี้ย ไหนจะวันฉัตร วันพืช วันแรงงาน วันวิสา โอ๊ย!!!! เยอะแยะเลย ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ แล้ว่าง ๆ กล้วย
จะกลับมาอัพใหม่ หวังว่าคงไม่ลืมกันนะครับ เพราะกล้วยก็ไม่ลืมเพื่อน ๆ เช่นกัน ^ ^
ความคิดเห็น