คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วังวนในกรงแค้น ตอนที่ 3
ณ คฤหาสน์เชว
" ถึงแล้วหรือเนี้ย พี่รู้สึกว่าบ้านเราเปลี่ยนไปป่าวเนี้ย " เจย์เอ่ยกับซีวอน
" ไม่เห็นจะเปลี่ยนตรงไหน เอ้า…ถึงแล้วครับพี่ชายลงได้แล้ว "
" ไล่กันจริง ๆ เลยนะ " แล้วเมื่อทั้งสองเดินมาถึงหน้าบ้านบรรดาสาวใช้ที่อยู่นั้นต่างพากันวิ่งออกมาต้อนรับกันเต็มไปหมด
" ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ คุณชายเจย์ " เสียงของหญิงชราที่เป็นหัวหน้าแม่บ้าน เอ่ยขึ้น
" ขอบคุณครับป้า ^ _^ "
" แล้ว…ฮันเกิงยังอยู่บนห้องหรือป่าวครับ " ซีวอนเอ่ยถามขึ้น
" อยู่…ค่ะเธอนอน… " ซีวอนไม่ฟังสิ่งที่หญิงชราเอ่ยจนจบ เขารีบขึ้นไปบนห้องนั้นทันที
ชั้นบน ห้องที่ฮันเกิงนอนอยู่
" ทำไงดี เราจะออกไปข้างนอกยังไงดีล่ะเนี้ย " ฮันเกิงเอ่ยขึ้น ว่าแล้วเขาก็ดึงผ้าปูที่นอนออกมาพร้อมกับมัดผ้านั้นเป็นปม มัดเป็นข้อ ๆ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะทำสำเร็จเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
" คิดจะเล่นบันไดลิงหรือไง คุณชาย " ซีวอนเอ่ยขึ้นออกมาจากประตูที่เปิดอยู่ ฮันเกิงได้ยินเสียงนั้นถึงกับทำให้ร่างกายสั่นสะท้านทันที
" คุณ…ซีวอน O_O " ซีวอนเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็วพร้อมกับดึงกระชากแขนของร่างบางด้วยอารมณ์โมโห
" คิดจะหนีอย่างนั้นหรอ ห๊า…ไม่ง่ายไปหน่อยหรอกมั้ง " ฮันเกิงพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากแรงมหาศาลนั้น
แต่ก็ไม่สำเร็จ
" ฮึก…ปล่อย…ปล่อยนะ ฮึก..ฉันเจ็บ "
" เจ็บสิดี ทีหลังจะได้ไม่ทำอีกไง ห๊า… "
" ฮือๆ คนเถื่อน ป่าเถื่อนที่สุด "
" ป่าเถื่อนอย่างนั้นหรอ อยากได้ผัวเถื่อน ๆ ดูบ้างไหมล่ะ ห๊า เอาไหม " ซีวอนแหยะยิ้มออกมา
" ไอ่บ้า ฮือ ๆ ไอ่เลว "
" 555+ ด่าอีกสิ แต่ถ้าด่าอีกทีคราวนี้ นายได้ฉันเป็นผัวนายสมใจแน่ หึ ๆ "
" ฮึก…. "
" ด่าอีกสิ เก่งจริงทำไมไม่ด่าอีกล่ะ ห๊า… " ซีวอนเอ่ยขึ้นอย่างแหยะเย้ย พร้อมกับเริ่มซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น
" อย่า…อย่าจะทำอะไรนะ หยุดนะ " ฮันเกิงดิ้นแรงขึ้นเพื่อให้หลุดแต่ก็เป็นเรื่องยากเสียเหลือเกิน ซีวอนเมื่อเห็นร่างบางดิ้นแบบนั้นก็ยิ่งหัวเราะชอบใจมากขึ้นไปอีก
" เอาเลยดิ้นอีก ดิ้น…เข้าไป 555+ " ซีวอนไม่รอช้าเขาคร่อมทับไปที่ตัวของร่างบางจัดการฉีกเสื้อผ้านั้น
ออกไปให้พ้นตา เขาไม่ยอมมานั่งเสียเวลาที่จะมานั่งปลดเสื้อผ้านั้นแม้แต่วินาทีเดียว
" ฮือ ๆๆๆ อย่า ฮือ…ขอร้อง ปล่อยชั้นนนน ~ "
" พอแล้วน่า ซีวอน " เจย์เปิดประตูเข้ามาเอ่ยห้ามซีวอนให้หยุด
" พี่ นี้มันห้องผม พี่จะเข้ามาทำไมเนี้ย ซีวอนเอ่ยเสียงดังลั่นด้วยอารมณ์โหโมซึ่งฮันเกิงในตอนนี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใต้ร่าง
" พี่ก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะแต่พอดีแม่โทรมาว่ะ " เจย์เอ่ยขึ้น
" แม่โทรมาเหรอ OoO " เจย์พยักหน้า
" ใช่แล้วต้องการคุยกับนายด้วย " ซีวอนไม่เอ่ยอะไรบอกให้ยามเฝ้าหน้าห้องให้ดี แล้วเดินออกไป
" รอดตัวไปนะคนสวย " เจย์หันมายิ้มเจ้าเหล์ก่อนที่จะเดินตามไป
" ทำไม...ต้องเป็นแบบนี้ด้วยฮันนายอยู่ไหนช่วยพี่ พาพี่ออกไปจากขุมนรกนี้ที " แล้วเสียงประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง แม่บ้านคนหนึ่งได้เอาอาหารมาให้ ซึ่งฮันเกิงนั้นเปลี่ยนเสื้อเสร็จพอดี
" คุณชายค่ะ อาหารค่ะ" แม่บ้านเดินเข้ามานำอาหารมาวางไว้ตรงหน้า แต่ร่างบางนั้นกลับไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด
" ไม่ล่ะครับป้า ผมยังไม่หิว "
" ไม่หิวแต่ก็น่าจะมีอะไรตกถึงท้องบ้างนะค่า " แม่บ้านเอ่ยขึ้น
" ผมไม่อยากจะทานจริง ๆ ครับป้าผมอยากกลับบ้าน ป้าบอกให้คุณชายของป้าปล่อยผมไปได้ไหมครับ " ฮันเกิงเอ่ยอย่างอ้อนวอน
" เห็นท่าจะไม่ได้ล่ะนะ คุณชาย " เสียงหนึ่งที่ดังจากข้างหลังเอ่ยดังขึ้น
" คุณเจย์ "
" ป้าออกไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอคุยกับฮันเกิงเค้าหน่อย "
" ค่ะ คุณเจย์ " แล้วแม่บ้านก็เดินออกไป
" พวกคุณกักขังผมไว้แบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา "
" พวกแกเป็นคนที่ฆ่าน้องสาวฉัน ถึงแกไม่ได้ฆ่าก็ต้องเป็นคนคิดแผนการสินะ " เจย์เอ่ยขึ้น
" คิดแผนการอะไรผมไม่เคยมีแผนชั่ว ๆ แบบนั้นนะ " ฮันเกิงเอ่ยเสียงสั่นเพราะการที่เขาร้องไห้จากเมื่อกี้
" ตามใจนะถ้าไม่คิดจะบอกแต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ไอ่ตัวที่ฆ่าน้องสาวฉันมันจะมาแล้ว จากปนะเทศจีนซะด้วย " เจย์เอ่ยยิ้มอย่างสะใจ
" ฮัน...คุณปล่อยฮันไปเถอะเขาไม่เกี่ยวนะคุณจับผมมาแล้วปล่อยฮันเขาไปสิเขา.... "
" เงียบนะ!! " ฮันเกิงเอ่ยยังไม่ทันจบแต่เจย์นั้นเอ่ยเสียงดังตัดบทขึ้นมาเสียก่อน
" ฉันไม่ชอบคำแก้ตัว คุณจะได้มีเพื่อนไง " แต่เมื่อพวกเขาสนทนากันอยู่เสียงประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
" มาคุยอะไรกับคนของผมล่ะพี่ " ซีวอนเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
" 55+ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นหรอกน้อง พี่ไม่ทำอะไรเด็กนายหรอกอ่อนแอ่แบบนี้
ไม่ใช่สเป็ค หึ "
" แบบพี่มันต้องถึงพริกถึงขิง ใช่ไหมล่ะ "
" เยส ถูกต้องนะครับ พี่จะมาบอกคุณชายเขาว่า น้องของเขาจะกลับมาอยู่กับเขาในวันพรุ่งนี้ " เจย์เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
" สั่งการเร็วจังนะ พี่มีเรื่องแค่นี้ใช่ป่ะถ้าอย่างนั้นออกไปได้แล้วจะอาบน้ำ "
"ไล่ ๆ ไล่จังนะไอ่น้อง เออ..ไปก็ได้ฟ่ะ " ว่าแล้วเจย์ก็เดินออกไป ซีวอนจึงหันมามองที่ฮันเกิงโยนผ้าเช็คตัวให้แล้วเอ่ยว่า
" ไปอาบน้ำได้แล้ว อย่ามานั่งล่ออ่อยผู้ชายแบบนี้ ไป๊ " เมื่อได้ยินดังนั้นฮันเกิงจึงรีบออกลุกไปอาบน้ำทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาอัพหลังจากที่ไปสอบกลับมาแล้วผ่านด้วย 55+ ไม่ได้มาอัพเป็นชาติเลยเรา
หวังว่ายังคงจำกล้วยกันได้นะครับ ^ ^ ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย ขอโทษด้วยนะครับ
ความคิดเห็น