คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โซ่รัก...พนันหัวใจ ตอนที่ 1
มหาลัยชื่อดังของโซล ฮันคยองนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดเป็นประจำหลังพักเที่ยง ฮันคยองเป็นเด็กเรียนดีอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัย ซึ่งบรรดาอาจารย์นั้นต่างพากันชื่นชมฮันคยองเป็นอย่างมากแล้วให้เขานั้นออกงานวิชาการของมหาลัยอยู่บ่อยครั้ง ผิดกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนั้น กับไม่ค่อยชอบยุ่งหรือพูดคุยกับฮันคยองเสียเท่าไรยกเว้น ชิม ชางมิน ที่ยังคงเป็นเพื่อนคุยกับกับเขา ชางมินเรียนได้ระดับที่สองของมหาลัย ชางมินเป็นคนร่าเริง ยิ้มง่ายคุยเก่ง ผิดกับฮันคยองที่เป็นคนนิ่ง ๆ ไม่ค่อยยิ้มให้ใคร ( ยกเว้นชางมิน )
" ฮัน มาอยู่นี้เองหาแทบตาย แฮ่ก ๆ " ชางมินวิ่งยืนหายใจหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย ตรงที่
ฮันคยองนั่งอยู่
" มิน นายก็รู้ว่าเรานั้นชอบมานั่งที่ห้องสมุดเป็นประจำ แล้วก็อย่าเสียงดังด้วยคนอื่นเค้าหันมามองเราสองคนตาเขียวกันหมดแล้ว มีเรื่องอะไรล่ะ " ฮันคยองเอ่ยอย่างนึกขำในท่าทางของชางมิน แต่ก็อดที่จะตำหนิเขาไม่ได้
" โทษที ๆ ไม่มีอะไรหรอกกะจะชวนนายไปหาอะไรกินนะ ฉันหิวอีกแล้ว " ฮันคยองถอนหายใจเล็กน้อยแล้ว
พูดว่า
" ทำไมนายไม่ไปกินก่อนล่ะ ฉันยังอ่านหนังสือไม่จบเลยนะ "
" ม๊ายยยยเอา ง่ะ ฮันไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ ฉันไม่อยากไปกินคนเดียวน่า " ชางมินเอ่ยด้วยท่าทางอ้อน ๆ
เสียงหวาน ทำให้ฮันคยองนั้นปฏิเสธไม่ลง
" ก็ได้ ๆ ไม่ต้องมองหน้าฉันแล้วทำตาหวานเยิ้มมากก็ได้เดี๋ยวจะโดนฉุดไม่รู้ตัว " ฮันคยองเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้
ชางมิน ไม่ว่าใครที่เห็นรอยยิ้มของฮันคยองในตอนนี้ทุกคนนั้นจะต้องตกหลุมรักแน่นอน
เพราะว่าเวลาที่ร่างบางยิ้มนั้นดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก ขนาดชางมินเวลาเห็นฮันคยองยิ้มนั้นยังอดไม่ได้ที่
จะหน้าแดงและหลงเสนห์ในรอยยิ้มนั้นเสียทุกครั้ง แต่น่าเสียดายเพราะนาน ๆๆๆๆๆ ที
ฮันคยองจะเผยให้เห็นรอยยิ้มนั้นซักครั้งหนึ่ง
( ขนาดผมยังชอบเวลา เกิง ยิ้มเลยดูน่าจับกดทำ...มาก ๆ เฮ้ย ! ล้อเล่นนะครับ )
" ถะ..ถ้าอย่างนั้นปะ...ไปกันเถอะ " ว่าแล้วฮันคยองก็เดินตามชางมินไป
โรงอาหาร
" โอโห้..คนเยอะจังแหะ ฮันจะมีที่นั่งให้เราไหมง่า =^= " ชางมินเอ่ยขึ้น ฮันคยองหันไปมองรอบ ๆ
โรงอาหาร ที่คนเยอะจริงๆ ด้วยแหะ แต่ด้วยสายตาที่ดีเหมือนมังกรนั้น ฮันคยองจึงเห็นที่นั่งว่างอยู่
" นั้นไงมิน เจอที่นั่งว่างพอดี " ว่าแล้วฮันคยองกับชางมินนั้นดินไปยังที่นั่งว่างนั้น แต่ทันใดนั้น
ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าแทรกเขามาพร้อมกับชกเอาที่นั่งนั้นไปเสียแล้ว
" เฮ้ย ! ได้ไงง่ะ " ชางมินร้องออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา ด้วยท่าทาง งง ? ฮันคยองไม่รี่รอเดินเข้าไปหาชาย
กลุ่มนั้นพร้อมกับเอ่ยว่า
" ขอโทษนะ ที่บ้านไม่ได้อบรมกริยามารยาทเลยหรือไง "
" OoO ฮันคยอง " ชางมินเอ่ยไล่หลังมองด้วยท่าทางตกใจ ชายกลุ่มนั้นและทั้งโรงอาหารหันมามองฮันคยองเป็นตาเดียว ร่างสูงหนึ่งในกลุ่มนั้นมองมาที่ฮันคยองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
" ขอโทษนั้นครับ คุณนักเรียนดีเด่น คุณมีปัญหากับกลุ่มพวกผมอย่างนั้นเหรอ " น้ำเสียงนั้นเอ่ยอย่างยียวน
เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิด ทำให้ฮันคยองมองด้วยท่าทีที่เดือดดาล
" ผมกับเพื่อนนั้นกำลังเดินมาเพื่อจะมานั่งที่ตรงนี้นะ แล้วอยู่ดี ๆ กลุ่มของพวกคุณก็มาแย่งที่นั่งของเราไปมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ " ร่างสูงนั้นกั้นหัวเราะจนทนไม่ไว้ต้องหัวเราะออกมาพร้อมกับหันไปบอก ๆ เพื่อน ๆ ว่า
" หึ ๆ 55+ เฮ้ย ! พวกเราเอาไงดีว่ะ ดันมาแย่งที่นั่งของนักเรียนดีเด่นเสียแล้วว่ะ " แล้วเพื่อน ๆ
ในกลุ่มก็หัวเราะตามเขา
" ขอโทษนะครับคุณนักเรียนดีเด่น โต๊ะตัวนี้มันติดป้ายเอาไว้หรือป่าวล่ะว่ามันเป็นของคุณนะ
แล้วอีกอย่างนะครับ ถึงคุณจะเห็นมันก่อนแต่เรานั้นเดินมานั่งนั้นก่อนนะครับ " ร่างสูงฉีกยิ้มเอ่ยขึ้น
มองฮันคยองด้วยสายตาเจ้าเหล์
ชางมินเมื่อเห็นว่าฝ่ายตัวเองนั้นเสียเปรียบจึงเดินเข้าไปดึงแขนของฮันคยองแล้วเอ่ยว่า
" ฮันไปเถอะ เราไปหาที่อื่นนั่งก็ได้ อยากไปยุ่งกับพวกเขาเลยนะ " ชางมินเอ่ยขึ้นก่อนที่จะดึงแขนฮันคยอง
ให้เดินไป แต่เสียงทุ้มนั้นของใครอีกคนก็เอ่ยขึ้น
" จะไปนั่งที่ไหนล่ะครับ ที่อื่นมันเต็มหมดแล้ว นั่งกับเราก็นะ " เสียงของร่างสูงอีกคนเอ่ยขึ้น
แต่...ไม่ใช่คนแรกที่พูดกับฮันคยอง
" ผม ซอง ยุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จักครับ " ยุนโฮยิ้มตามแบบฉบับของตน ไปทางชางมิน แล้วหันมาพูดของฮันคยองว่า
" ส่วนคนที่ต่อล้อต่อเถียง กับคุณเนี้ย คือ... " แต่เสียงเจ้าของชื่อนั้นเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
" เชว ซีวอน ครับ คุณนักเรียนดีเด่น " พร้อมกับยิ้มยียวนกวนประสาททันที ทำให้ยุนโฮเห็นท่าทางแบบนั้นถึงกับส่ายหน้า
" ฉันไม่อยากรู้จักนายนักหรอก " ฮันคยองหันไปทางซีวอนเอ่ยด้วยท่าทางนิ่ง ทำให้ซีวอนที่กำลังยิ้มอยู่นั้นหุบยิ้มทันที
" ปากดีแบบนี้น่าจะ ปิดปากด้วยปากนะครับ " ซีวอนไม่รอคำตอบจากร่างบางประกบจูบเรียวปากนั้นทันที ทำให้ทุกคนที่ยืนมองดูเหตุการณ์นั้นถึงกับตะลึง แม้...แต่ชางมินและยุนโฮ
เมื่อซีวอนถอนจูบนั้น.....น้ำตาของฮันคยองก็ไหลออกมาทันที
เพี๊ยะ !!!!!!!
" ไอ่สารเลว.... " ฮันคยองตบไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทำให้หน้าของซีวอนนั้นหันไปตามแรงมือ
ว่าแล้วฮันคยองนั้นก็วิ่งออกจากโรงอาหารไป ชางมินเมื่อเห็นฮันคยองร้องไห้วิ่งออกไปแบบนั้น
จึงวิ่งตามออกไปด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้เป็นเพื่อนที่สามของกระผมขอรับ 555+ มีเพื่อนของให้เอาลงเราก็เลยไม่ขัด ทั้ง ๆ ที่ฟิคอีกสองเรื่องของกล้วยนั้นยังไม่รอด 55+ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะครับ ^ ^
ความคิดเห็น