ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 : คำสาปสลายกับคำพูดปริศนาของพ่อมดราอูล
ในท้องพระโรงแห่งราชวังเดเมี่ยน หัวหน้าองครักษ์พร้อมด้วยบรรดาทหารใต้บังคับบัญชาต่างก้มหัวคุกเข่าเบื้องหน้าองค์เหนือหัวที่ประทับอยู่บนบัลลังก์เบื้องหลังม่าน
\"ขอเดชะพระอาญามิพ้นเกล้า หม่อมฉันประมาทเลินเล่อจนปล่อยให้ศัตรูเข้ามาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพและทำร้ายทหารในวัง สมควรได้รับโทษทางอาญาอย่างมิอาจให้อภัย ในฐานะหัวหน้าราชองครักษ์กระหม่อมขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ควรมิควรแล้วแต่จะทรงโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม\"
เมเดียสสดับฟังอย่างนิ่งคิด จริงอยู่ว่าในพระทัยของพระองค์ตอนนี้มีแต่ความพิโรธ แต่เพียงแค่การลงทัณฑ์เหล่าทหารรับใช้ก็มิอาจดับความพิโรธนี้ลงได้ อีกทั้งความผิดทั้งหมดไม่ได้เป็นของพวกเขา คนที่พระองค์อยากจะจับมาคุกเข่าต่อหน้า ณ เวลานี้คือเวนเดอรัสมากกว่า
\"ช่างเถอะ ไหนๆมันก็ผ่านมาแล้วข้าไม่อยากทำให้มันมากความ ลุกขึ้นเถอะ\" พระองค์ตรัส \"ความผิดครั้งนี้พวกเจ้าได้รับการอภัยโทษ แต่อย่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกก็แล้วกัน\"
\"ขอบพระทัยฝ่าบาท\" ทหารองครักษ์ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะลุกขึ้นยืน
\"พวกเจ้าออกไปได้ ยกเว้นเจ้า แฮร์เรส จงอยู่ก่อน\" เมเดียสตรัสกับหัวหน้าองครักษ์
ในท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบเมื่อเหลือเพียงเมเดียสและชายหนุ่มอีกคน
\"ฝ่าบาทมีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้หรือ\" แฮร์เรสเอ่ยถามอย่างงุนงงเมื่อไม่มีรับสั่งใดๆจากอีกฝ่าย เวลาผ่านไปครู่ใหญ่เบื้องหลังม่านนั้นก็ยังเห็นพระองค์นั่งนิ่งอยู่
เมเดียสหลับตาอย่างครุ่นคิดไตร่ตรอง ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นจากบัลลังก์แล้วเสด็จก้าวออกมานอกม่าน แฮร์เรสเห็นดังนั้นก็รีบก้มศีรษะหลบทันควัน เพราะเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทต่อหน้าพระพักตร์
\"เจ้าก้มหน้าหลบทำไม แฮร์เรส\"
ขณะนี้เมเดียสเสด็จมาอยู่เบื้องหน้าของอีกฝ่ายที่เอาแต่ก้มหน้ามองพระบาทของพระองค์ด้วยความหวาดหวั่น
\"เอ่อ..หม่อมฉันมิบังอาจพะยะค่ะ เกรงว่าจะเป็นการหมิ่นพระบรมฉายาลักษณ์\"
\"ช่างเถอะน่า ข้าไม่ถือหรอก เงยหน้าขึ้นเถอะ\"
แฮร์เรสยังไม่กล้าทำตามรับสั่งเนื่องกลัวว่าหากคำสาปออกฤทธิ์เพราะเขา เขาคงโดนโทษทัณฑ์ร้ายแรงเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นกับทหารคนอื่นมาแล้ว \"แต่.....\"
\"ข้าบอกให้เงยหน้าก็เงยสิ เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ\"
\"มะ..หม่อมฉันมิบังอาจ\"
แฮร์เรสเงยหน้าช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ จนสบกับพระเนตรสีฟ้าของเมเดียสที่ทอดพระเนตรมาอยู่ก่อนแล้ว เขาชะงักอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อพร้อมกับหัวใจที่เต้นถี่รัว เวลานั้นแฮร์เรสเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ลุ่มหลงมัวเมาในความงดงามเบื้องหน้าที่ไม่ได้พานพบประจักษ์แก่สายตามาถึงสามปี ครั้งสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่องค์เมเดียสจะต้องคำสาปของพ่อมดราอูล พระองค์มีสิริโฉมงดงามและแสนจะน่ารักน่าหลงใหล แต่เวลาสามปีต่อมา ณ ขณะที่เขามองพระพักตร์ของพระองค์อยู่นี้ งามงดงามของพระองค์กลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ แม้องครักษ์ผู้ต่ำต้อยเช่นเขาเมื่อได้สบมองก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้ลุ่มหลงได้
\"ตอนนี้ข้าเป็นยังไงบ้าง\"
เสียงจากเมเดียสทำให้แฮร์เรสหลุดจากภวังค์ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก \"เอ่อ..พระองค์ทรงมีสิริโฉมงดงามยิ่งนัก ความงามของพระองค์ไม่ลดลงกว่าแต่ก่อนเลยพะย่ะค่ะ\"
เมเดียสถอนใจ \"ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ข้าหมายถึงว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวข้าหรือไม่ รูปลักษณ์ภายนอกของข้าเปลี่ยนไปจากที่เคยเป็นรึเปล่า\"
\"เอ๋?\" แฮร์เรสอุทานด้วยความสงสัย ตอบไปตามที่เห็น \"ไม่มีอะไรผิดปกตินี่ฝ่าบาท พระองค์ยังทรงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง\"
\"คำสาปล่ะ เจ้าลองดูดีๆสิ มันกำลังออกฤทธิ์อยู่รึเปล่า\"
แฮร์เรสเขม้นมองทั่วพระวรกายของเมเดียสอย่างถี่ถ้วน \"ไม่เลยพะยะค่ะ\"
\"แปลก แปลกมาก.....\" พระองค์พึมพำออกมาอย่างแปลกใจ ทำไมอยู่ๆคำสาปถึงไม่ออกฤทธิ์ในเมื่อพระองค์ยังไม่ได้รับการถอนคำสาปจากราอูล หรือนี่จะเป็นอย่างที่ราอูลเคยบอกไว้ว่าซักวันมันจะถอนออกไปเองเมื่อถึงเวลา ถ้าอย่างนั้นคำสาปก็หายไปแล้ว แต่เพราะอะไรล่ะ เวลาที่ราอูลบอกน่ะมันหมายถึงเวลาของอะไร
\"คำสาปไม่ออกฤทธิ์ งั้นก็แสดงว่ามันถูกถอนออกไปแล้วใช่หรือไม่ฝ่าบาท\"
\"ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น\"
...............................................................
ยามราตรีในห้องบรรทมของเมเดียส สตรีสูงศักดิ์ผู้เป็นเจ้าของห้องกำลังบรรทมอยู่บนเตียงกว้างด้วยความกระสับกระส่าย พลิกไปมาหลายรอบก็ไม่อาจข่มพระเนตรลงได้จึงตัดสินใจลุกขึ้น
\"ราอูล...\"
เสียงตรัสเรียกอย่างแผ่วเบาท่ามกลางความมืดที่ว่างเปล่า ครู่ต่อมาเจ้าของชื่อก็ปรากฏพร้อมกับความสว่างไสวของตะเกียงไฟรอบห้อง
\"น่าแปลกมากที่พระองค์เรียกหาหม่อมฉัน ดึกป่านนี้แล้วยังไม่บรรทมอีกหรือ ฝ่าบาท\" ราอูลแย้มรอยยิ้มทักทายขณะยืนอยู่เบื้องหน้าเมเดียสที่ประทับอยู่บนเก้าอี้
\"แล้วทีเจ้าล่ะ ข้าเรียกปุ๊บก็มาปั๊บ คงยังไม่หลับเหมือนกันล่ะสิ\"
\"เผอิญว่าหม่อมฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ ได้ยินเสียงท่านเรียกเหมือนมีเรื่องร้อนใจข้าจึงรีบมา\"
\"อ่านหนังสือ?\" พระองค์ทวน \"นี่เจ้าอ่านหนังสือด้วยหรือ\"
พ่อมดหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความขบขัน \"ทำไมฝ่าบาทถามเช่นนั้น แม้หม่อมฉันจะเป็นพ่อมดแต่กิจวัตรประจำวันก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาทั่วไปนะฝ่าบาท\"
\"จริงสินะ ข้าลืมคิดไป\" พระองค์ก็นึกขันในคำถามโง่ๆของพระองค์เองเช่นกัน \"แต่ช่างเถอะ ที่ข้าเรียกเจ้ามาไม่ได้จะถามเรื่องนี้ซักหน่อย\"
\"ฝ่าบาทมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรถึงได้เรียกหม่อมฉันมากลางดึกแบบนี้\"
\"มีสิ เรื่องคำสาปของเจ้านั่นแหล่ะ\"
\"ทำไมหรือ\"
\"มันหายไปแล้ว\"
\"หายไป...\" ราอูลทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ \"ฝ่าบาทแน่ใจหรือ\"
\"ข้าก็ไม่แน่ใจนักหรอก แต่วันนี้มีบุรุษเห็นหน้าข้าตั้งสองคนแต่คำสาปในตัวไม่ออกฤทธิ์เลย\" พระองค์ตรัสตอบ \"หรือว่าเวทของเจ้าจะเสื่อมไปแล้ว เอ... นึกไม่ถึงว่าพ่อมดผู้เก่งกาจอย่างเจ้าจะมีวันนี้ด้วยเหมือนกัน\"
แม้สุรเสียงจะแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยกึ่งขบขันแต่ราอูลไม่ได้โกรธหรือโต้ตอบอะไร เขาได้แต่ยืนนิ่งอย่างครุ่นคิด
\"ขอประทานอนุญาตินะฝ่าบาท\" ราอูลเอ่ยขอก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ร่างบางแล้วยกมือขึ้นแนบแก้มบนพระพักตร์ของพระองค์ เขาหลับตาลง พยายามสัมผัสถึงไอมนต์ในร่างที่เคยมีอยู่แต่ตอนนี้กลับไม่หลงเหลือไอมนต์ที่ว่าในร่างนี้อีกเลย
ราอูลลืมตาขึ้นก่อนจะเอามือออก จ้องมองพระเนตรของเมเดียสด้วยความรู้สึกหลากหลาย
\"จริงอย่างที่ฝ่าบาทพูด คำสาปสลายไปแล้ว\" เขาบอก ก่อนจะถามกลับ \"บุรุษที่ฝ่าบาทพูดถึงเป็นใครบ้าง\"
\"คนที่เห็นเป็นคนที่สองคือหัวหน้าองครักษ์แฮร์เรส ส่วนคนแรกก็.....\" พระองค์เงียบไปก่อนตรัสต่อด้วยความโกรธแค้นเมื่อนึกถึง \"...เวนเดอรัส\"
\"เวนเดอรัส? ฝ่าบาทหมายถึงกษัตริย์แห่งเดอเพนเทียส\"
\"ก็คนเดียวกันนั่นแหล่ะ\" ย้อนกลับด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเมื่อต้องพูดถึงใครบางคนทั้งๆที่ไม่อยากจะพูด พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าทีไรไม่รู้ทำไมใจถึงต้องเต้นไม่เป็นจังหวะทุกที
\"เหตุใดเวนเดอรัสถึงได้เห็นพระพักตร์ของฝ่าบาท\"
\"เขามาเข้าเฝ้าข้าเมื่อเช้า แล้วมันเกี่ยวกะไรกับหมอนั่นด้วย\"
ราอูลจ้องลึกเข้าไปในแววตาของเมเดียส \"หรือว่าท่าน.....\"
\"อะไร?\"
\"แสดงว่าเวลานั้นมาถึงแล้ว.....\"
\"แล้วมันอะไรกันเล่า!?\" เมเดียสขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิดเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้ง พูดเองเออเองโดยที่พระองค์ไม่รู้เรื่อง
ราอูลเงียบ มองอีกฝ่ายด้วยแววตาเศร้าสร้อยที่แฝงความนัยแปลกๆเหมือนผิดหวังระคนเสียใจ
เมเดียสทอดพระเนตรดูปฏิกิริยาของชายหนุ่มด้วยความสงสัย
\"นี่เจ้าเป็นอะไรไป คำสาปในตัวข้าหายไปแล้วเจ้าไม่ดีใจกับข้าเลยเหรอ หรือว่าเจ้าไม่พอใจที่คำสาปถูกถอนออกไปแล้ว\"
\"เอ่อ..เปล่าพะยะค่ะ\" ราอูลเงยหน้าขึ้นตอบ พยายามซ่อนความรู้สึกไว้ \"หม่อมฉันขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาทด้วย หม่อมฉันดีใจที่ในที่สุดวันนี้ของฝ่าบาทก็มาถึง\"
\"เจ้าหมายความว่ายังไง\"
\"ก็ฝ่าบาทกำลัง.....\" เขาชะงัก ย้อนถามกลับไป \"นี่ฝ่าบาทไม่รู้ตัวเลยหรือ\"
\"รู้ตัวเรื่องอะไร ตกลงเจ้ากำลังพูดถึงอะไรกันแน่\"
\"ก็ฝ่าบาทกับเวนเดอรัส.....\" เขาเอ่ย ก่อนจะเงียบไป
\"ข้ากับเขาทำไม นี่เจ้าพูดอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อยได้มั้ย\"
\"ฝ่าบาทจำที่หม่อมฉันบอกได้หรือไม่ว่าคำสาปจะถูกถอนออกไปเองเมื่อถึงเวลา\"
\"จำได้สิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเวนเดอรัสด้วย เจ้าหมายถึงเวลาอะไรกันแน่\"
ราอูลแค่นยิ้มด้วยสีหน้าเจ็บปวด \"หม่อมฉันอยากให้ฝ่าบาทรู้ด้วยตัวของฝ่าบาทเอง ไม่ใช่จากปากหม่อมฉันหรือคนอื่น\"
\"นี่เจ้าพูดอะไรข้าไม่เห็นรู้เรื่อง\"
\"ถ้าฝ่าบาทยังไม่รู้ตัวก็ไม่เป็นไร เมื่อเวลาผ่านไปฝ่าบาทก็จะเข้าใจเอง\" ราอูลบอก \"ดึกมากแล้วหม่อมฉันคงต้องขอตัวกลับ คงไม่รบกวนฝ่าบาทแล้ว ขอเชิญฝ่าบาทพักผ่อนเถิด\"
ราอูลก้าวถอยหลังออกห่าง ก่อนที่ร่างเขาจะค่อยๆเลือนลางแล้วหายไปในที่สุด
\"อย่าเพิ่งไปสิ เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเรื่องอะไรกันแน่\"
\"แล้วซักวันฝ่าบาทก็จะรู้เอง\"
\"เดี๋ยว! ราอูล!\"
คำทิ้งท้ายที่ให้ไว้เป็นปริศนาก่อนที่พ่อมดหนุ่มจะจากไป เสียงเรียกของเมเดียสไม่อาจไปถึงเจ้าตัวได้อีก เหลือไว้แต่พระองค์ที่ยืนสับสนอยู่ในห้องตามลำพังท่ามกลางความมืด
แล้วซักวันฝ่าบาทก็จะรู้เอง...
ราอูลพูดถึงเรื่องอะไร เวลาที่ว่านั่นหมายถึงเวลาอะไรกันแน่ แม้มันจะมาถึงแล้วแต่พระองค์ก็ยังไม่รู้อยู่ดี
ราอูลเอ่ยถึงชื่อของเวนเดอรัส คำสาปมันจะเกี่ยวกะไรกับเขาคนนั้น แล้วที่ว่าแสดงความยินดีด้วยนั้นคือเรื่องคำสาปที่ถูกถอนหรือว่าเรื่องอะไรกันแน่ แล้วที่ไม่เข้าใจที่สุดก็คือ ทำไมราอูลถึงทำท่าเหมือนเจ็บปวดและเสียใจอย่างนั้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น