แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #9 : อาการผิดปกติของมัลฟอย

              เวลาสิบโมงเช้าของวันต่อมา  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาพบซีเรียสที่หน้าประตูปราสาท  จากนั้นพวกเขาก็ไปฮอกมี้ดส์ด้วยกันพร้อมกับนักเรียนคนอื่นๆ  เมื่อมาถึงฮอกมี้ดส์  ซีเรียสก็เดินนำพวกเขาทั้งสามเข้าไปในร้านไม้กวาดสามอัน  ที่นั่น  แฮร์รี่เห็นคนๆหนึ่งที่ดูคุ้นตาซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมห้องโบกมือให้พวกเขาอยู่  คนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้  นอกจากรีมัส ลูปิน



              \"ทางนี้!  ซีเรียส\"  ลูปินโบกมือเรียก



              \"สวัสดี  รีมัสเพื่อนยาก\"  ซีเรียสทักทายเมื่อพวกเขาเดินมาที่โต๊ะ



              \"สวัสดี\"  ลูปินทักตอบ  แล้วเขาก็เห็นแฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ข้างหลังซีเรียส  \"อ้าว..พวกเธอก็มาด้วยเหรอ\"  ลูปินทักอย่างร่าเริง  \"นั่งเลย  นั่งเลย  ฉันดีใจนะที่พวกเธอมา\"



              \"สวัสดีฮะ/ค่ะ  คุณลูปิน\"  ทั้งสามทักขึ้นพร้อมกัน  \"พวกเรายินดีที่ได้พบคุณอีก\"



              \"สวัสดีๆ  ฉันก็เหมือนกัน\"  ลูปินยิ้มให้ทั้งสาม  \"พวกเธอจะดื่มอะไรไหม  สั่งได้เลยนะ  ฉันเลี้ยงเอง\"



              \"ถ้างั้น..พวกเราขอบัตเตอร์เบียร์ก็แล้วกันฮะ\"  รอนรีบพูดขึ้น  เฮอร์ไมโอนี่เอาศอกกระทุ้งที่สีข้างรอน



              ลูปินเห็นท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่  เขาจึงยิ้มและพูดขึ้นว่า  \"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า  คนกันเองแท้ๆ\"



              เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเขิน  \"เอ่อ..ค่ะ  ขอบคุณค่ะ\"



              \"แล้วนายล่ะ  ซีเรียส\"  ลูปินหันมาถามเพื่อนรักของเขา



              \"ฉันก็ขอบัตเตอร์เบียร์เหมือนกัน\"  ซีเรียสตอบแล้วขยิบตาให้ลูปิน  \"ตอนนี้ยังสว่างอยู่เลย  ยังไม่อยากดื่มอะไรแรงๆน่ะ\"



              \"โอเค\"  ลูปินพูดแล้วเขาก็หันไปที่บาร์  \"โรสมอร์ธาคนสวย!  ขอบัตเตอร์เบียร์ห้าแก้ว\"



              \"ได้เลย\"  มาดามโรสมอร์ธาตะโกนตอบกลับมา  จากนั้นไม่นาน  เธอก็เดินมาพร้อมกับบัตเตอร์เบียร์ร้อนๆห้าแก้วบนถาด  \"บัตเตอร์เบียร์ร้อนๆมาแล้วจ้า\"



              ซีเรียสลุกขึ้นยืนเพื่อช่วยมาดามโรสมอร์ธาถือถาด  แล้วก็นำแก้วบัตเตอร์เบียร์ลงบนโต๊ะ



              \"อุ๊ย  ขอบใจจ้ะ\"  มาดามโรสมอร์ธายิ้มหวานให้ซีเรียส  \"จริงสิ  ฉันยินดีด้วยนะแบล็ก  ในที่สุดเธอก็พ้นมลทินซักที  ฉันน่ะเห็นเธอตั้งแต่สมัยที่ยังวิ่งเล่นอยู่ที่ฮอกวอตส์  ฉันไม่คิดร้อกกว่าคนอย่างเธอจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนได้น่ะ\"



              \"ขอบคุณครับ  โรสมอร์ธาคนสวย\"  ซีเรียสพูดพลางก้มหัวให้เธอ



              \"อุ๊ย!  ต้องไปแล้วล่ะ  แขกโต๊ะด้านในจะสั่งเครื่องดื่มเพิ่มน่ะ\"  เธอบอกแล้วหันไปที่โต๊ะดังกล่าวที่ตะโกนเรียกเธออยู่  \"แล้วว่างๆจะมาคุยด้วยใหม่นะจ๊ะ\"



              \"ด้วยความยินดีครับ\"  ซีเรียสพูด  แล้วเธอก็เดินส่ายสะโพกออกไป



              ซีเรียสและลูปินหันมายิ้มให้กันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ  \"เธอยังไม่เปลี่ยนเลยนะ  ตั้งแต่สมัยที่เราอยู่ที่ฮอกวอตส์แล้ว\"  ซีเรียสพูด



              \"ใช่ๆ  ฉันยังจำได้  ตอนนั้นพวกเราแสบซะจนเธอปวดหัวไปหมด  ก็เจมส์นั่นแหล่ะที่เป็นตัวตั้งตัวตี\"  ลูปินเสริม  แล้วหันมามองแฮร์รี่



              \"พ่อทำอะไรเหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างอยากรู้



              \"ก็เจมส์เค๊าเป็นคนวางแผนแอบเอาบัตเตอร์เบียร์ทั้งร้านไปซ่อนตอนที่โรสมอร์ธาหลับอยู่ข้างบนน่ะ\"  ซีเรียสบอกเสียงกระซิบ  \"เจมส์กับพวกเราแอบออกมานอกบริเวณฮอกวอตส์ตอนกลางคืนทางรูปปั้นแม่มดสามตา  อย่างที่เธอรู้  ทางนั้นเป็นทางลับที่สามารถหลบหนีออกนอกปราสาทได้  และก็จะมาโผล่ที่ห้องเก็บของใต้ดินของร้านฮันนี่ดุ๊กส์พอดี\"



              \"แล้วพอโรสมอร์ธาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเธอก็พบว่าบัตเตอร์เบียร์ทั้งร้านหายไปหมด  เธอก็โวยวายใหญ่เลย\"  ลูปินเสริม  \"ท่าทางเธอจะตกใจมากเลยล่ะ\"



              \"ใช่ๆ  ตอนนั้นพวกเราขำแทบตาย\"  ซีเรียสเล่าต่อ  \"เราแค่จะล้อเธอเล่นแต่เรื่องดันกลับบานปลายใหญ่โตเมื่อเธอนำเรื่องนี้ขึ้นไปร้องเรียนที่กองการคุ้มครองทรัพย์สินพ่อมด  พวกเราเลยต้องสารภาพว่าเราเป็นคนเอาไปซ่อนเอง  เธอโกรธมากเลย  รวมถึงดัมเบิลดอร์ด้วย  เขาหักคะแนนพวกเราคนละห้าสิบคะแนนและสั่งกักบริเวณพวกเราให้ช่วยงานมิสเตอร์ฟิลล์อีกหนึ่งเดือนเต็มๆ\"



              \"เรื่องนั้นทำให้พวกเราขยาดไปนานเลยล่ะ\"  ลูปินยิ้มแหยๆ



              \"แต่นั่นไม่ทำให้เราหายซ่าหรอกนะ\"  ซีเรียสหลิ่วตาให้ทั้งสาม  \"หลังจากพ้นโทษได้ไม่นาน พวกเราก็ทำวีรกรรมอื่นๆขึ้นมาอีกจนนับไม่ถ้วน\"



              \"จริงเหรอฮะ\"  แฮร์รี่รู้สึกทึ่งในวีรกรรมของพ่อของเขาและเพื่อนๆ  เขารู้มาบ้างว่าพ่อเขาก็เป็นเด็กที่ไม่ชอบทำตามกฎเกณฑ์เหมือนกับเขา  แต่นึกไม่ถึงว่าพ่อเขาจะแสบถึงขนาดนั้น  อาจจะมากกว่าฝาแฝดเฟร็ดและจอร์จด้วยซ้ำ



              \"แต่เชื้อพ่อก็ไม่ทิ้งแถวเหมือนกันนะ  ซีเรียส\"  ลูปินบอกยิ้มๆ  \"แฮร์รี่ก็ชอบแหกกฎเหมือนกัน  ฉันพอรู้มาบ้างตอนที่ฉันเข้าไปสอนในฮอกวอตส์  พวกเขาสามคนที่แหล่ะตัวดีนัก  ดัมเบิลดอร์เล่าให้ฉันฟังว่าตั้งแต่พวกเขาก้าวเข้ามาในฮอกวอตส์จนถึงเดี๋ยวนี้พวกเขาก็แหกกฏโรงเรียนมาเป็นร้อยๆข้อแล้ว  แล้วก็โดนจับได้ไม่กี่ครั้งเองด้วย\"



              \"ฮ่าๆ  จริงเหรอเนี่ย\"  ซีเรียสพูดอย่างร่าเริง  \"พวกเธอเก่งจริงๆ  อีกหน่อยฉันคงได้เห็นบ้างล่ะ  เพราะตอนนี้ฉันก็ได้เข้ามาอยู่ในฮอกวอตส์ในฐานะอาจารย์แล้ว\"



              แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแหยๆอย่างรู้สึกผิด  พวกเขาไม่อาจปฏิเสธข้อนั้นได้เพราะเขาเคยแหกกฎโรงเรียนจริงๆ  ไม่ใช่แค่ข้อสองข้อ  แต่เป็นร้อยๆข้อเลยทีเดียว



              \"วางใจได้น่า  ฉันไม่ห้ามพวกเธอหรอก\"  ซีเรียสยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  \"เพราะตอนนี้พวกเธอก็โตแล้ว  รู้จักรับผิดชอบชั่วดี  เธอคงคิดให้รอบคอบก่อนที่จะทำเรื่องอะไรลงไปใช่ไหมล่ะ\"



              \"แน่นอนฮะ/ค่ะ\"  ทั้งสามตอบขึ้นพร้อมกัน



              พวกเขานั่งคุยกันอย่างออกรสอยู่นานจนกระทั่งเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ  พวกเขาจึงแยกย้ายกันไปเดินซื้อของ  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่เดินดูขนมที่ร้านฮันนี่ดุ๊กส์  และซื้อขนมมาเต็มกระเป๋า  จนกระทั่งบ่ายสามโมง  ได้เวลาที่ต้องกลับฮอกวอตส์  พวกเขาจึงมาลาลูปินแล้วก็เดินกลับปราสาทกับซีเรียส



              เย็นวันนั้นในห้องนั่งเล่นรวมเมื่อพวกเขารับประทานอาหารเสร็จ  ดีน โทมัสเดินเข้ามาหาแฮร์รี่ที่กำลังเล่นหมากรุกพ่อมดกับรอนอยู่



              \"แฮร์รี่  เมื่อเช้าฉันเจอแฮกริด  แล้วเขาฝากมาบอกนายว่าวันนี้เป็นวันที่นายต้องโดนกักบริเวณพร้อมกับมัลฟอยน่ะ\"



              \"จริงสิ  ฉันลืมซะสนิทเลย\"  แฮร์รี่พูด  เขาลืมไปแล้วจริงๆ  \"แล้วแฮกริดบอกรึเปล่าว่าฉันจะโดนกักบริเวณที่ไหน\"



              \"บอก..เขาบอกให้นายไปขัดถ้วยรางวัลที่ห้องเก็บรางวัลกับมัลฟอยตั้งแต่สองทุ่มจนถึงสี่ทุ่ม\"  ดีนพูด



              \"ขอบใจนะดีน\"  แฮร์รี่บอก  แล้วเขาก็หันไปเล่นหมากรุกกับรอนต่อ  เขาแพ้รอนถึงเจ็ดตารวดเพราะเขาเล่นหมากรุกพ่อมดสู้รอนไม่ได้จริงๆ



              เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง  แฮร์รี่ก็ลุกขึ้นยืน  \"จวนได้เวลาแล้วล่ะ  ฉันไปก่อนนะ  รอน  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่พูดอย่างเศร้าๆ



              \"โชคดีนะ  แฮร์รี่\"  เฮอร์ไมโอนี่อวยพร



              \"แล้วเจอกัน\"  รอนบอก



              \"ขอบใจนะ..เฮอร์ไมโอนี่  แล้วเจอกัน..รอน\"  แฮร์รี่พูดแล้วเดินออกไป



              แฮร์รี่เดินไปจนถึงห้องเก็บถ้วยรางวัลเป็นคนแรก  มัลฟอยยังไม่มา  แฮร์รี่เริ่มลงมือขัดถ้วยรางวัลก่อน  จนเวลาผ่านไปสิบห้านาทีมัลฟอยก็เดินเข้ามา  แฮร์รี่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ  เขาขัดถ้วยรางวัลต่อซึ่งเป็นชิ้นที่สามแล้ว  แล้วจู่ๆมัลฟอยก็พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ



              \"บ้าชะมัด  ทำไมฉันต้องมาทำอะไรงี่เง่าอย่างนี้ด้วยนะ\"  มัลฟอยขัดไปบ่นไป



              แฮร์รี่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน  แต่เขาก็เหลือบไปมองมัลฟอยแวบหนึ่งก่อนจะขัดถ้วยรางวัลชิ้นที่สี่ต่อ



              \"งานแบบนี้มันเป็นงานของคนใช้ชัดๆ  เรื่องอะไรฉันจะต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งขัดไอ้รางวัลบ้าๆนี่ด้วย\"  มัลฟอยหมดความอดทน  เขาเขวี้ยงผ้าลงพื้นและนั่งกอดอก



              \"นายเลิกบ่นซะทีได้มั๊ย  มัลฟอย!\"  แฮร์รี่หันไปพูดอย่างรำคาญ  \"ฉันรำคาญจะแย่อยู่แล้ว\"



              \"อะไร  พอตเตอร์  แค่นี้ก็ทนฟังไม่ได้เหรอ\"  มัลฟอยตอบเสียงเจ้าเล่ห์  \"ก็ฉันไม่ได้ถูกเลี้ยงมาหยาบๆเหมือนนายนี่นา  ฉันเดาว่าพวกมักเกิ้ลที่นายอยู่ด้วยคงไม่ได้ชอบนายซักเท่าไหร่หรอกใช่ไหม  เขาคงเลี้ยงนายแบบทาสล่ะสินะ  นายถึงได้เหมาะกับงานคนใช้อย่างนี้ไงล่ะ\"



              แฮร์รี่ลุกขึ้นยืน  เขาตะคอกใส่มัลฟอยอย่างหมดความอดทน  \"นายรู้ไว้เลยนะมัลฟอย  ถึงแม้ฉันจะถูกเลี้ยงมาอย่างลำบาก  ไม่สะดวกสบายเหมือนนาย  ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีพ่อมีแม่ที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนครอบครัวนาย  แต่ทุกวันนี้ฉันก็มีความสุขดี  เพราะฉันมีเพื่อนรักอย่างรอนและเฮอร์ไมโอนี่  พวกเราเป็นเพื่อนที่มีความรู้สึกที่จริงใจต่อกัน  ฉันมีครอบครัววีสลีย์ที่ดูแลเอาใจใส่และต้อนรับฉันเสมือนฉันเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว  ฉันมีดัมเบิลดอร์และแฮกริดที่คอยให้คำแนะนำที่ถูกต้องกับฉัน  และฉันก็มีซีเรียสที่คอยป้กป้องและอยู่เคียงข้างฉันในเวลาที่ฉันไม่สบายใจและรักฉันเหมือนลูกคนหนึ่งไม่แพ้กับพ่อลูกแท้ๆคู่อื่นๆ  ฉันภูมิใจที่ฉันได้รู้จักกับคนเหล่านั้น  แล้วนายล่ะมัลฟอย  นายมีอะไรที่นายรู้สึกภูมิใจจริงๆบ้าง  นายกับเพื่อนเก๊ๆของนายมีความผูกพันและความจริงใจต่อกันแค่ไหน  ครอบครัวของนายให้ความรักและความอบอุ่นกับนายบ้างหรือเปล่า  นายดีแต่พูดจาดูถูกเหยียดหยามคนอื่น  นายเคยหันไปมองคนรอบข้างของนายบ้างมั๊ยว่าพวกเขาคิดยังไงกับนาย  พวกเขาคบนายเพราะอะไร  เพราะฐานะ  ชาติตระกูล  หรือว่าความมีอิทธิพลของครอบครัวนาย  นายมีความสุขแล้วเหรอกับความสัมพันธ์ที่ผิวเผินของนายกับเพื่อนๆ  คนที่ไม่มีความสุข  ไม่เคยมีและไม่เคยได้รับความจริงใจจากคนอื่นอย่างนายก็ไม่มีสิทธิ์จะมาดูถูกคนอื่นที่เขามีความสุขกว่านาย  ตอนนี้อย่างมากนายมันก็เป็นได้แค่ไอ้คนขี้อิจฉานั่นแหล่ะ!\"



              อารมณ์ของแฮร์รี่ตอนนี้เดือดจนถึงขีดสุดแล้ว  แต่ก็ไม่เทียบเท่ามัลฟอยที่ตอนนี้เขาแทบจะลุกเป็นไฟ  เขาและแฮร์รี่ยืนจ้องหน้ากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ  แฮร์รี่เอามือกุมไม้กายสิทธิ์ของเขาที่อยู่ในเสื้อคลุม  เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมือเต็มที่ถ้าจะเกิดเหตการณ์รุนแรงขึ้นภายในห้องนี้



              \"แก..แกกล้าดียังไงถึงมาสั่งสอนคนอย่างฉัน  แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงครอบครัวของฉันแบบนั้น  คนอย่างแกมัน...\"  มัลฟอยพูดแล้วเขาก็ก้าวเข้ามาหาแฮร์รี่อย่างประสงค์ร้าย  แฮร์รี่กุมไม้กายสิทธิ์ของเขาแน่นขึ้น  แต่แล้วมัลฟอยก็หยุดชะงัก  เขากำหมัดแน่น  เนื้อตัวสั่น  ตอนนี้สีหน้าของเขาจากความโกรธก็แทนที่ด้วยความเจ็บปวดภายในใจ  \"คนอย่างแกไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของฉันได้ดีไปกว่าตัวฉันเองหรอก  ไม่มีวัน!\"  มัลฟอยตะคอกออกมาเสียงสั่น  แล้วเขาก็วิ่งออกไปจากห้อง



              แฮร์รี่ที่คิดว่าต้องเกิดเรื่องรุนแรงขึ้นแน่ๆ  ได้แต่ยืนงงในปฏิกิริยาของมัลฟอยที่เป็นฝ่ายล่าถอยออกไปเอง  ทั้งที่ปกติแล้วมัลฟอยเป็นคนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นจนถึงที่สุด  ไม่มีทางที่จะเป็นฝ่ายที่ยุติเรื่องก่อน  แต่นั่นก็ทำให้แฮร์รี่โล่งใจที่ไม่ต้องมีเรื่องกับมัลฟอยจนทำให้เขาต้องถูกลงโทษจนถึงขั้นถูกไล่ออก  แต่แล้วแฮร์รี่ก็กลับมาโมโหอีกครั้งเมื่อเขานึกขึ้นได้ว่ามัลฟอยโดดการถูกกักบริเวณไปแล้ว  ทำให้เขาต้องก้มหน้าก้มตาขัดถ้วยรางวัลทั้งหมดคนเดียว



              แฮร์รี่กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมตอนสี่ทุ่มครึ่ง  เขาพบว่าภายในห้องยังคงครึกครื้นอยู่เนื่องจากยังมีนักเรียนอยู่กันหนาแน่น  รอนและเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ขึ้นไปนอน  พวกเขายังคงคุยกันอย่างออกรส



               เป็นไงบ้าง..แฮร์รี่\"  รอนทักเมื่อแฮร์รี่เดินเข้าไปหา  \"นายกับมัลฟอยมีเรื่องกันบ้างรึเปล่า\"



              \"ดูเธอเหนื่อยมากเลยนะ..แฮร์รี่\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความเป็นห่วง  \"งานขัดถ้วยรางวัลนี่ลำบากมากเลยเหรอ\"



              \"เพราะไอ้ขี้อิจฉานั่นน่ะแหละดันหนีกลับไปก่อน  ทำให้ฉันต้องขัดถ้วยรางวัลคนเดียว\"  แฮร์รี่พูดอย่างโมโห  \"คอยดูนะ  ถ้าเจอกันคราวหน้าฉันจะเล่นงานมันให้สาสมเลย\"



              \"ขี้อิจฉาเหรอ...\"  รอนถามขึ้นอย่างสงสัย  \"นายหมายถึงมัลฟอยงั้นเหรอ  แฮร์รี่\"



              \"ก็นอกจากมันแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ!\"  แฮร์รี่พูดอย่างหงุดหงิด  \"ขอโทษนะ  ฉันต้องขอตัวขึ้นนอนก่อนล่ะ  ฉันไม่ไหวแล้ว  เพลียชะมัดยาด\"



              \"อืม..นายไปนอนก่อนเถอะ  ฉันจะอยู่ข้างล่างอีกซักพักแล้วฉันจะตามขึ้นไป\"  รอนบอก



              \"งั้นก็..ฮ้าววว..ตามใจนายละกัน\"  แฮร์รี่พูดไปหาวไป  \"ฉันไปล่ะ  ราตรีสวัสดิ์  รอน  เฮอร์ไมโอนี่\"



              \"ราตรีสวัสดิ์แฮร์รี่\"  รอนและเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพร้อมกัน



              แฮร์รี่เดินขึ้นมาถึงห้องนอนด้วยความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว  เขาเดินโซเซจนมาถึงเตียงของเขาแล้วปลดเสื้อคลุมออก  จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนด้วนความเพลียจัดโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วเขาก็หลับไปในทันทีและไม่รู้สึกตัวอีกเลย  ไม่รู้แม้กระทั่งว่ารอนกลับขึ้นมาตอนไหน