ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 : เบื้องหลังม่าน
\"ฝ่าบาทให้คนไปตามหม่อมฉัน มีอะไรให้รับใช้หรือ\"
\"เจ้าว่าเจ้าแม่ทัพหลวงนั่นใช่พ่อมดราอูลที่เจ้าเคยพูดถึงรึเปล่า\"
\"คิดว่าไม่น่าใช่นะฝ่าบาท พ่อมดราอูลไม่ยุ่งเกี่ยวกับสงคราม\"
\"แต่ตอนที่ข้าประมือกับหมอนั่น มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นด้วยนะ แสงสีทองเปล่งออกมาจากตัวมันแล้วข้าก็รู้สึกเหมือนมีพลังที่มองไม่เห็นผลักข้า\"
\"ถ้าแม่ทัพนั่นเป็นพ่อมดราอูลจริงเหตุใดจึงไม่ใช้เวทมนตร์กำจัดพวกเราล่ะฝ่าบาท เพียงแค่ร่ายคาถากองทัพเราก็ตายเป็นเบือแล้ว ไม่เห็นต้องใช้ดาบฟาดฟันให้เสียแรง\"
\"จริงสินะ\" พระองค์เห็นด้วย
หรือว่าเขาจะตาฝาดไปเอง ไม่น่าจะใช่...
\"แล้วฝ่าบาทจะทำยังไงต่อไป\" เคอร์เทียสเอ่ยถาม \"จะกลับเมืองเลยไหมฝ่าบาท เพราะทหารของเราก็เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งคงสู้กับพวกเดเมี่ยนไม่ไหว หรือฝ่าบาทจะเรียกทหารอีกกองทัพให้ตามมาสมทบแล้วค่อยกลับไปบุกพวกนั้นอีกครั้ง\"
\"บุกน่ะบุกแน่ ข้าไม่ยอมเลิกลาง่ายๆหรอก แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ข้ามีแผนที่จะทำให้พวกเดเมี่ยนมันวุ่นวายจนไม่มีกะจิตกะใจจะรบแน่\"
\"แผนอะไรหรือฝ่าบาท\"
...............................................................
ในตอนสายของวันเดียวกัน ขณะที่เมเดียสกำลังว่าราชการกับเหล่าเสนาบดีอยู่ในท้องพระโรง ก็มีทหารนายหนึ่งเข้ามารายงานเหตุการณ์บางอย่าง
\"ขอเดชะพระอาญาไม่พ้นเกล้า เจ้าเหนือหัวเวนเดอรัสแห่งเดอเพนเทียสมาขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ\"
คำรายงานของทหารเรียงเสียงฮือฮาให้กับทุกคนในห้อง แม้แต่เมเดียสเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน
\"เวนเดอรัสน่ะรึมาขอเข้าเฝ้า\" พระองค์ตรัสถามอย่างไม่อยากเชื่อ
\"พะย่ะค่ะ ตอนนี้พระองค์รออยู่ที่นอกพระราชวัง ฝ่าบาทจะให้เชิญเสด็จไหม\"
\"ในเมื่อกล้ามาเราก็ต้องกล้าต้อนรับ ไปเชิญเขาเข้ามา\"
ทหารออกไปจากห้องเมื่อได้รับคำสั่งจากเมเดียส พระองค์ไล่ให้เหล่าเสนาบดีออกไปเมื่อเสร็จธุระ จึงเหลือเพียงนางกำนัลที่คอยรับใช้สองคนกับเหล่าทหารองครักษ์
ครู่ต่อมาเวนเดอรัสก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าของเมเดียสที่ประทับอยู่บนบัลลังก์ เรียกความฉงนให้กับผู้มาเยือนเมื่อเห็นม่านที่กั้นอยู่ระหว่างพระองค์ทั้งสอง ทำให้มองเห็นบุคคลหลังม่านเพียงเงาเรือนราง
\"น่าประหลาดใจนะที่ท่านมาเยือนถึงที่นี่ แล้วยังมาคนเดียว ช่างกล้านัก\" เมเดียสตรัสขึ้นก่อน
เวนเดอรัสรู้สึกสะดุดหูเมื่อได้ฟังเสียงที่คุ้นเคยเหมือนกับว่าเคยเจอคนตรงหน้ามาก่อน แต่พระองค์ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วทำในสิ่งที่ตั้งใจ
\"เปล่า ข้ามากับผู้ติดตามสองคน\"
\"สองคนเท่านั้นรึ\" เมเดียสตรัสทวน \"แล้วตอนนี้พวกเขาไปอยู่ไหนซะล่ะ ท่านไม่กลัวว่าจะถูกพวกเราฆ่าทิ้งรึไง\"
\"ข้าให้รออยู่ที่หน้าพระราชฐานชั้นนอก\" เวนเดอรัสตอบ \"อีกอย่าง ข้ารู้ว่าท่านไม่ฆ่าข้าหรอก ที่ข้ารู้มา ชาวเดเมี่ยนไม่ไร้ศักดิ์ศรีถึงขนาดฆ่าศัตรูที่ไม่มีอาวุธ\"
\"ท่านเข้าใจถูกต้องแล้ว และการที่ท่านมาที่นี่อย่างเปิดเผยก็ถือว่าท่านเป็นราชอาคันตุกะของข้า ราชอาคันตุกะควรได้รับการต้อนรับอย่างสมเกียรติ์ เว้นเสียแต่ท่านจะไม่ได้มาดี\"
\"นับเป็นบุญของข้าแล้วที่ได้รับเกียรติ์จากท่าน\"
เมเดียสทอดพระเนตรมองเวนเดอรัสที่ดูเหมือนเป็นคนละคนกับตอนที่อยู่ในสนามรบอย่างแปลกใจ คนที่พระองค์ลงความเห็นว่าเป็นคนร้ายกาจหยาบคาบตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน
\"ที่ท่านมาเข้าเฝ้าข้าถึงที่นี่น่ะ คงไม่ได้แค่มาเยินยอข้าหรอกใช่ไหม\"
\"ใช่แล้ว แต่ก่อนที่ข้าจะพูดธุระของข้า ข้าอยากให้ทุกคนในที่นี้ออกไปให้หมด เหลือเพียงท่านกับข้าสองคน\"
พระขนงของเมเดียสขมวดขึ้น \"ทำไมต้องให้ทุกคนออกไปด้วย\"
\"ก็เพราะข้าไม่อยากให้คนนอกรู้\" เวนเดอรัสเลิกพระขนงพลางยิ้มเยาะ \"หรือว่าท่านกลัวข้า คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะขี้ขลาดถึงเพียงนี้ ทั้งที่ข้าตัวคนเดียว อาวุธติดกายซักชิ้นก็ไม่มี แต่ท่านสิ องครักษ์ในวังมีเป็นโขยง\"
\"ใครบอกว่าข้ากลัวท่าน ไม่มีทาง!\" เมเดียสเม้มปากด้วยความเจ็บพระทัย ก่อนจะหันไปไล่นางกำนัลและองครักษ์ทั้งหมดออกไป จึงเหลือเพียงพระองค์กับเวนเดอรัสที่เผชิญหน้ากันอยู่โดยมีผ้าม่านกั้นเพียงแค่ผืนเดียว \"ทีนี้พอใจรึยัง\"
เวนเดอรัสลอบยิ้มอย่างสมใจ \"ขอบพระทัย\"
\"ท่านว่าธุระของท่านมาเลยดีกว่า มาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรกันแน่\" เมเดียสตรัสถามก่อนยิ้มเยาะที่อีกฝ่ายไม่สามารถเห็น \"ถ้าให้ข้าเดา หลังจากที่พ่ายแพ้กลับไปท่านจึงคิดจะมาเจรจาสงบศึกใช่ไหม\"
เวนเดอรัสสลวลเสียงเบา \"เมเดียส ท่านไม่คิดว่าหลงตัวเองไปหน่อยหรือ\"
\"ท่านหมายความว่ายังไง\"
\"ศึกครั้งนี้ข้าแพ้ก็จริง แต่เพราะข้าประมาทพวกท่านไปหน่อยเท่านั้น แล้ววิธีของท่านก็เหมือนหมาลอบกัดไม่มีผิด แม้จะชนะแต่ก็ชนะแบบไม่มีศักดิ์ศรี ไม่เห็นน่าภูมิใจซักนิด\"
\"บังอาจ!\" เมเดียสลุกขึ้นยืนทันที \"แพ้ก็คือแพ้ ชนะก็คือชนะ ท่านแพ้แล้วยังมีหน้ามาพูดจาถากถางถึงถิ่นศัตรู เวนเดอรัส ท่านมันน่าสมเพช\"
\"น่าสมเพช? ท่านคิดเช่นนั้นหรือ\" เวนเดอรัสพูดพลางเสด็จดำเนินเข้าไปใกล้ \"ท่านคิดผิดแล้ว แล้วก็ผิดในการเดาจุดประสงค์ของข้าในการมาที่นี่อีกด้วย\"
\"นี่ท่านคิดจะทำอะไร\" เมเดียสเริ่มกังวลเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน \"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ไม่อย่างนั้นข้าจะเรียกทหาร\"
\"เหตุใดท่านถึงกลัวข้าจะเข้าใกล้ เหตุใดถึงต้องมีผ้าม่านนี่คอยกั้นไว้ไม่ให้มีใครเห็นท่านตรงๆ แล้วถ้าข้าคิดจะเดินผ่านม่านนี่เข้าไปล่ะท่านจะว่ายังไง\"
\"หยุดนะ! ทหาร......!\"
สายไปเสียแล้วเมื่อเวนเดอรัสกระชากผ้าม่านที่กั้นอยู่ออกแล้วกระโจนเข้ามาด้านใน ทำให้ทั้งสองพระองค์เผชิญหน้ากันโดยไร้สิ่งกีดขวาง พระพักตร์ของเมเดียสซีดเผือดเมื่อรู้สภาพของตัวเองที่นั่งอยู่บนบัลลังก์โดยมีเวนเดอรัสยืนเท้าแขนคร่อมอยู่ ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงสามนิ้ว ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันอย่างตกตะลึง
\"ผู้หญิง?\" เวนเดอรัสพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา คนที่อยู่เบื้องหน้าเป็นผู้หญิง แม้จะแต่งกายด้วยอาภรณ์ของบุรุษเพศแต่ไม่อาจลบความเป็นสาวงามไปได้เลย ความงดงามหมดจดที่ชวนให้หลงใหล พระเนตรกลมโตสีฟ้าใสกับน้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้พระองค์ฉุกคิดได้ ผู้หญิงตรงหน้าคือคนๆเดียวกับแม่ทัพหลวงที่พระองค์เจอในสนามรบ
เมเดียสนั่งตัวแข็ง ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ หัวใจของพระองค์เต้นแรงเสียจนคิดว่าอีกฝ่ายคงได้ยิน ความใกล้ชิดที่สร้างทั้งความรู้สึกวาบหวามและหวาดกลัว
คำสาป!?
คำๆเดียวที่ผุดขึ้นมาในความคิดของเมเดียสขณะนี้
แย่แล้ว ร่างของเรากำลังจะเปลี่ยน กำลังจะเปลี่ยน..........
ไม่เปลี่ยน?
น่าประหลาดที่พระองค์ไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆกับตัวพระองค์เลย เมื่อก้มมองสำรวจตนเองก็ไม่มีส่วนไหนผิดปกติ
ทำไม? ทำไมคำสาปถึงไม่แผลงฤทธิ์ในเมื่อตอนนี้เวนเดอรัสได้เห็นใบหน้าของพระองค์เต็มๆและใกล้มากขนาดนี้ แต่ความสงสัยก็ต้องถูกสลัดทิ้งไปเมื่อตระหนักได้ว่าทั้งสองพระองค์กำลังอยู่ในสภาพไหน
เมเดียสผลักอีกฝ่ายเต็มแรงให้ออกห่างไป \"เจ้าคนไร้มารยาท สิ่งที่เจ้าทำมันดูหมิ่นข้าเกินไปแล้ว ข้าจะลงโทษอย่างสาสมต่อความหยาบคายของเจ้า ทหาร!\"
ยามปกติเมื่อเมเดียสมีเหตุฉุกเฉินอะไรถ้าเอ่ยเรียกคำเดียวองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็จะเข้ามาทันที แต่ครั้งนี้กลับไร้วี่แวว
\"ใครที่อยู่ข้างนอกนั่นมาจับเจ้าคนถ่อยนี่ไปขังที!\" เมเดียสตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ผลคือเหมือนเดิม ไม่มีใครเข้ามาเลยซักคน
เวนเดอรัสหลังจากที่หายตกตะลึงแล้วก็สรวลออกมาเสียงดัง \"เรียกไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่มีใครเข้ามาหรอก หรือจะพูดอีกอย่างว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของเจ้า\"
พระเนตรของเมเดียสเบิ่งกว้าง \"เกิดอะไรขึ้นข้างนอก เจ้าทำอะไรกับพวกทหาร\"
\"ไม่ต้องห่วง คนของข้าไม่ฆ่าพวกนั้นหรอก ก็แค่ทำให้สลบ\"
\"นี่เจ้ากล้าดียังไง!\" เมเดียสตรัสด้วยความโกรธ \"เจ้าต้องการอะไรกันแน่ คิดจะฆ่าข้างั้นเหรอ คงไม่ง่ายอย่างนั้นล่ะมั้ง ถึงเจ้าจะฆ่าข้าได้ แต่ทหารในวังมีเป็นร้อยเป็นพันคงไม่ปล่อยให้เจ้าเดินออกไปง่ายๆหรอก\"
\"วางใจได้ ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก จุดประสงค์จริงๆที่ข้ามาในครั้งนี้คือการเตือน\" เวนเดอรัสตรัสออกไป แต่มีความจริงเพียงครึ่งเดียว
\"เตือน?\"
\"ใช่ เดอเพนเทียสและข้าไม่ใช่คนที่จะยอมศิโรราบให้ใครง่ายๆ และไม่ยอมรับในความพ่ายแพ้ครั้งนี้ด้วย ถึงแม้เล่ห์กลของเจ้าจะทำให้ข้าตกหลุมพลาง แต่คราวหน้าข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าได้เห็นว่าสงครามจริงๆน่ะเป็นยังไง เจ้าจะต้องพบกับความทรมานและการสูญเสียมากกว่าที่ข้าเป็น จงจำไว้ให้ดี\"
เวนเดอรัสเดินออกไปจากห้อง พบคาลและเคอร์เทียสยืนรออยู่หน้าประตู
\"เสร็จธุระของข้าแล้ว กลับ\"
ทั้งสามเดินจากไปได้ครู่หนึ่งเมเดียสก็เปิดประตูพรวดออกมา พบร่างของทหารที่นอนหมดสติอยู่หน้าประตูเพราะฝีมือใครบางคน
เมเดียสกำพระหัตถ์แน่นด้วยความโกรธและความเจ็บพระทัยที่ถูกอีกฝ่ายหยามถึงถิ่นโดยที่พระองค์ทำอะไรไม่ได้เลย แถมยังเดินจากไปอย่างหน้าตาเฉยโดยที่ทหารองครักษ์ไม่อาจทำอะไรได้เพราะถูกเล่นงานเสียจนสลบ และถ้าจะเรียกทหารที่อยู่บริเวณอื่นในตัวพระราชวังก็คงสายไปแล้ว ป่านนี้เวนเดอรัสกับผู้ติดตามที่มาด้วยคงจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างลอยนวล
เมเดียสสบถด้วยความเจ็บพระทัย ตั้งมั่นแน่วแน่ว่าความแค้นครั้งนี้พระองค์จะต้องสะสาง ไม่ยอมปล่อยให้คนถ่อยอย่างเวนเดอรัสมาดูถูกเหยียดหยามพระองค์ได้อีก
ระหว่างนั้นเวนเดอรัสกับองครักษ์ทั้งสองก็ควบม้าห่างออกมาไกลจากกำแพงวังได้พอสมควร พระองค์ชะลอฝีเท้าม้าลงเปลี่ยนเป็นควบเหยาะๆเพราะแน่ใจว่าไม่มีคนของทางเดเมี่ยนตามมา
\"ฝ่าบาทว่าแผนของฝ่าบาทจะได้ผลจริงหรือ\" คาลเอ่ยถาม
\"ต้องได้ผลสิ ว่าแต่พวกเจ้าเถอะ ทำงานที่ข้าสั่งเรียบร้อยดีรึเปล่า\"
\"มือชั้นนี้แล้วฝ่าบาท ทางเข้านอกออกในทั้งหมดของพระราชฐานชั้นในพวกหม่อมฉันรู้ทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว ไม่เว้นแม้แต่ห้องบรรทมขององค์เมเดียส\" เคอร์เทียสตอบอย่างภาคภูมิ
ระหว่างที่เวนเดอรัสกำลังเข้าเฝ้าเมเดียสในท้องพระโรงอยู่นั้น คาลและเคอร์เทียสก็จัดการกับทหารองครักษ์ด้านนอกแล้วเดินลาดตระเวณดูทางเดินทั้งหมดในตัวพระราชวังเพื่อหาห้องบรรทมของเมเดียสและทางเข้าออกที่สะดวกและรวดเร็วที่สุด
เวนเดอรัสยิ้มอย่างถูกใจ \"ดีมาก ทีนี้ก็เหลือแต่รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม\"
\"แล้วเราจะลงมือกันเมื่อไหร่ ฝ่าบาท คืนนี้เลยดีไหม\"
\"ยังก่อน ตอนนี้พวกมันคงเริ่มระแวงและการรักษาความปลอดภัยคงเข้มงวดมากขึ้น รอให้ผ่านไปซักพักแล้วเราค่อยลงมือ ยังไงเมเดียสก็ไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว\"
\"จริงสิ ที่ฝ่าบาทได้เข้าเฝ้าองค์เมเดียสเมื่อครู่นี้ ฝ่าบาทได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของพระองค์รึเปล่า\"
เวนเดอรัสนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตรัสตอบ \"เห็น\"
\"แล้วเป็นยังไงบ้างฝ่าบาท องค์เมเดียสรูปงามอย่างที่ใครๆล่ำลือกันไหม\"
เวนเดอรัสพยักพระพักตร์
\"ว่าแล้วมั้ยล่ะ อย่างงี้องค์เมเดียสก็เป็นคู่แข่งของฝ่าบาททั้งสองทางเลยสิเนี่ย\" เคอร์เทียสพูดติดตลก \"แล้วฝ่าบาทว่าองค์เมเดียสรูปหล่อพอสูสีกับฝ่าบาทได้หรือไม่\"
\"เมเดียสเป็นผู้หญิง\"
\"หา!?\"
คำตรัสสั้นๆของเวนเดอรัสสร้างความตื่นตะลึงให้กับองครักษ์สองเกลอได้อย่างสิ้นเชิง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น