ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : เวทพิทักษ์
เสี้ยววินาทีก่อนที่ดาบจะฟาดฟันถูกเป้าหมาย สัญลักษณ์บางอย่างบนหลังพระหัตถ์ของเมเดียสก็ปรากฏขึ้นก่อนจะเปล่งแสงสีทองสว่างจ้าออกมาแล้วแปรสภาพเป็นม่านโปร่งแสง ดาบใหญ่ที่ปะทะถูกก็สั่นกึกก่อนจะพาให้เจ้าของดาบผงะถอยเหมือนถูกพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นผลักออก จากนั้นม่านโปร่งแสงนั้นก็สลายหายไปในพริบตาก่อนที่เวนเดอรัสจะได้ทันจับต้นชนปลายได้ถูก
เมเดียสรู้สึกถึงความผิดปกติ ทั้งๆที่พระองค์ควรจะถูกอีกฝ่ายปลงพระชนม์ด้วยดาบคมไปเรียบร้อยแล้ว แต่กลับยังประทับอยู่บนหลังม้าโดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดและไม่มีส่วนไหนบุบสลาย พระองค์ลืมตาขึ้นมองแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นบุคคลที่เคยอยู่ในระยะประชิดพระองค์เมื่อครู่กลับกลายเป็นห่างออกไปถึงสองก้าว
ทำไมเวนเดอรัสถึงไปอยู่ตรงนั้น แล้วทำไมเราถึงไม่ถูกฆ่า เกิดอะไรขึ้นในช่วงที่เราหลับตารอความตายที่กำลังจะเกิด
หลากหลายคำถามประดังเข้ามาอยู่ในสมอง แต่ไม่ทันที่เมเดียสหรือเวนเดอรัสจะได้ขยับตัวหรือตรัสอะไรออกมา ทหารองครักษ์สามนายของฝ่ายเดเมี่ยนก็ควบม้าเข้ามากั้นหน้าเมเดียสเพื่อคุ้มกันความปลอดภัย
\"คุ้มครององค์เหนือหัว\" หัวหน้าองครักษ์บอกกับอีกสองคนที่ตั้งดาบรอท่าอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะหันมาทูลกับกษัตริย์ของตนพลางยื่นดาบที่พระองค์ทำตกให้ \"บาทเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฝ่าบาท\"
\"ไม่...\" พระองค์ตอบ พยายามเรียกสติกลับเข้ามาในสนามรบที่กำลังชุลมุน
เมเดียสถือโอกาสที่เวนเดอรัสกำลังวุ่นวายอยู่กับการประมือกับองครักษ์สองคนก็ชักบังเหิยนควบม้าหนีไปอีกทาง พระองค์มองไปรอบทิศทาง สำรวจถึงสถาณการณ์และจำนวนของทหารฝ่ายเดเมี่ยนที่กำลังสู้รบกับข้าศึก เมื่อเห็นว่ากำลังพลของเดเมี่ยนที่เหลือน้อยกว่ากำลังจะเสียเปรียบก็ควบม้าวิ่งไปให้ใกล้กับป้อมหลังกำแพงวังมากที่สุด พระองค์เป่าปากส่งสัญญานให้ทหารที่อยู่บนป้อม และเสียงแตรของทหารบนป้อมที่ถูกเป่าก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ ครู่ต่อมา กองทัพสำรองอีกนับพันของเดเมี่ยนก็ควบม้าออกมาจากป่าทั้งสองข้างทาง กระโจนเข้าสู่สนามรบ และเปิดฉากใหม่อีกครั้งที่ทำให้ฝ่ายเดเมี่ยนกลับกลายมาเป็นฝ่ายได้เปรียบที่มีทหารมากกว่าข้าศึกถึงสองเท่า
เวนเดอรัสสบถ นึกเจ็บใจที่เสียรู้ให้กับฝ่ายเดเมี่ยน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะซ่อนทหารสำรองไว้อีกเท่าตัวในป่าดั่งเช่นที่คนของพระองค์คาดเดา จากที่เดอเพนเทียสกำลังได้เปรียบ ตอนนี้กลับตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าถึงสองเท่า พระองค์ได้แต่มองทหารของพระองค์ล้มตายเป็นผักปลา จำนวนทหารของเดอเพนเทียสเริ่มร่อยเหลอลงเรื่อยๆ สุดท้ายพระองค์ก็ตัดใจที่จะดึงดันสู้ต่อเพราะถึงยังไม่ก็ไม่มีทางชนะ เก็บชีวิตทหารที่เหลือไว้แล้วกลับไปตั้งหลักใหม่เพื่อรอวันกลับมาแก้คืนวันหน้าก็ยังไม่สาย
\"ทหารทุกคน ถอย!\"
ดำรัสสั่งจากเวนเดอรัสทำให้ทหารของเดอเพนเทียสต่างถอยหนีเอาตัวรอด มุ่งหน้ากลับไปยังค่ายพักชั่วคราวที่ชายแดน
\"ไม่ต้องตาม\" เมเดียสตรัสกับทหารเดเมี่ยนที่ลุกไล่ต้อนข้าศึกไปทางชายแดน \"ปล่อยพวกมันไป เราจะรอวันที่พวกมันกลับมาอีกครั้งแล้วเราจะตั้งรับอย่างมีศักดิ์ศรี\"
ภาพทหารข้าศึกพากันวิ่งหนีกระจัดกระจายอย่างรักตัวกลัวตายเสียดายชีวิต ภาพแห่งชัยชนะครั้งประวัติศาสตร์ที่เรียกเสียงเฮให้กับทหารเดเมี่ยน เหตุการณ์ที่เดเมี่ยนสอนบทเรียนแห่งความอัปยศให้กับเดอเพนเทียสจะถูกจารึกไว้ให้ประเทศราชอื่นๆได้รับรู้ไปทั่วกัน
\"ช่วยกันนำศพของทหารเดเมี่ยนกลับเข้าไปในเมือง เราจะจัดพิธีและไว้อาลัยให้อย่างเกียรติ์\" เมเดียสตรัสกับกับทหาร แล้วหันไปหาหัวหน้าองครักษ์ \"กัสย่า รวบรวมรายชื่อครอบครัวของผู้เสียชีวิตมาให้ข้าด้วย ข้าจะทูลบำเน็จรางวัลและมอบเหรียญกล้าหาญเพื่อเชิดชูวงศ์ตระกุลให้กับพวกเขา\"
\"รับด้วยเกล้าฝ่าบาท\"
\"ยังมีอีกเรื่อง\" พระองค์ตรัสต่อ \"หลังจากที่นำศพคนของเราเข้าเมืองแล้ว ส่งทหารไปบอกให้ทางเดอเพนเทียสมารับศพของพวกเขากลับไปทำพิธีด้วย\"
แม้จะเป็นทหารของฝ่ายศัตรู แต่พระองค์ก็ทนเห็นร่างของทหารผู้เสียสละเพื่อชาติต้องมากลายเป็นอาหารของนกแร้งไม่ได้ อย่างน้อยเกียรติ์ของพวกเขาเหล่านี้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าทหารของพระองค์เลย ความตายของพวกเขาควรถูกนำมายกย่องเชิดชูมากกว่าที่จะปล่อยให้ถูกทิ้งอย่างไร้คุณค่าแบบนี้
...............................................................
ตึง!
เสียงกำปั้นทุบโต๊ะดังสะเทือนไปถึงนอกกระโจม ทหารที่รายล้อมพากันสะดุ้ง ห่อไหล่ความกลัวถูกลงอาญา
\"อะ..เอ่อ..ฝ่าบาท...\"
\"ออกไป! ออกไปให้หมด!\"
เสนาบดีที่ทำใจดีสู้เสือเอ่ยออกมาไม่ทันขาดคำก็ถูกไล่ตะเพิด พอได้ยินดำรัสสั่งของเวนเดอรัสที่กำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวก็รีบพากันเปิดแนบเผ่นออกไปจนหมด เหลือแต่เพียงองครักษ์คนสนิทสองคนที่หันมามองหน้ากันด้วยความลังเลว่าพวกเขาจะออกไปดีหรืออยู่รับใช้องค์เหนือหัวของพวกเขาดี
\"เจ้าสองคนก็ออกไปด้วย\" ดำรัสสั่งเหมือนเข้าใจความคิด แล้วคาลกับเคอร์เทียสก็ออกไปจากกระโจมหลังใหญ่ เหลือเพียงพระองค์ที่อยู่ข้างในเพียงลำพัง
\"เมื่อกี๊ท่านเสนาฯมีอะไรจะทูลกับท่านเวนเดอรัส บอกข้ามาแทนก็ได้ แล้วข้าจะนำไปทูลพระองค์เองเมื่อพระองค์อารมณ์เย็นขึ้นกว่านี้\" คาลถามเสนาบดีคนเมื่อครู่เมื่อออกมาอยู่ข้างนอก
\"ทางเดเมี่ยนส่งคนมาบอกให้เราไปรับศพของทหารกลับมาทำพิธีที่นี่\"
\"ให้เราไปรับศพ\" คาลทวน \"แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าเราไปแล้วไม่โดนฝ่ายนั้นลอบโจมตี-น่ะ\"
\"ข้าไม่รู้ แต่ทหารผู้นั้นมีสาส์นขององค์เมเดียสฝากมาด้วย ในนี้อาจจะบอกอะไรไว้ก็ได้\"
คาลรับม้วนกระดาษจากเสนาบดีมาคลี่อ่าน
ส่งคนของท่านมารับศพทหารกลับไป พวกเขาสมควรได้รับการจัดพิธีศพอย่างสมเกียรติ์ เราในฐานะกษัตริย์แห่งเดเมี่ยนขอให้คำสัตย์ว่าจะไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นกับคนของเดอเพนเทียสระหว่างการขนย้าย... เมเดียส
คาลม้วนสาส์นนั้นเก็บดังเดิมแล้วครุ่นคิด ก่อนตอบกับเสนาบดี \"ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง\"
จากนั้นเขาก็เดินไปสั่งการกับทหารทุกคนให้นำเกวียนที่ใช้ขนเสบียงไปขนศพของทหารกลับมายังค่าย
ภายในกระโจมหลังใหญ่ เวนเดอรัสเสด็จมายังโต๊ะเสวยที่มีอาหารวางจนเต็มโต๊ะ อาหารทั้งหมดถูกปัดลงไปจนตกเกลื่อนกระจายบนพื้น เก้าอี้ที่อยู่ใกล้ถูกแตะล้มไม่เป็นท่า ทุกอย่างที่ขวางหน้ากลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของพระองค์ที่ในพระทัยตอนนี้มีแต่ความหงุดหงิดฉุนเฉียว
\"เจ็บใจนัก!\" เวนเดอรัสตะโกนออกมาเพื่อหวังระบายความอัดอั้นต่อความพ่ายแพ้ครั้งแรกในชีวิต
เป็นเพราะเราประมาทพวกมันเกินไป คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีลอบกัดแบบนี้ ซ่อนทหารอีกส่วนหนึ่งเอาไว้ ถือโอกาสที่กำลังชุลมุนก็ส่งพวกชุดหลังออกมาโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว ทหารที่อ่อนล้าจากการต่อสู้จะไปสู้ทหารที่ยังมีพละกำลังเต็มเปี่ยมแถมมีมากกว่าได้ยังไง
แต่พระองค์รู้ดี ความพ่ายแพ้ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพราะความประมาท ทหารของเดเมี่ยนเองก็เก่งกาจและแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าทหารของเดอเพนเทียสเท่าใดนัก แม้ไม่ค่อยได้ออกสมรภูมิบ่อยนักแต่ก็เชี่ยวชาญเรื่องการรบเป็นอย่างดี คิดไม่ถึงว่าประเทศที่รักสงบเช่นเดเมี่ยนเวลาออกรบกลับมีพิษสงร้ายกาจถึงเพียงนี้ เพราะเหตุนี้พระองค์ถึงเจ็บใจ เจ็บใจที่พ่ายแพ้ เสียรู้ให้กับประเทศเล็กๆที่ถูกปกครองโดยกษัตริย์ที่เด็กกว่าพระองค์ถึง 9 ปี
ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่เวนเดอรัสขึ้นครองราช พระองค์นำพาความเกรียงไกรรุ่งโรจน์มาสู่เดอเพนเทียสได้มากกว่าบรรพบุรุษหลายชั่วอายุคนที่เคยนั่งบัลลังก์ บุกยึดโจมตีประเทศราช ประกาศความมีอานุภาพเหนือแผ่นดินใดให้ทั่วแคว้นได้ยำเกรง แต่ท้ายที่สุด ความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกในยุคของพระองค์ก็นำพาความอัปยศมาสู่เดอเพนเทียส
\"วันนี้เราแพ้ แต่วันหน้าเราจะไม่แพ้ คอยดูเถอะเมเดียส แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!\"
...............................................................
ขณะเดียวกัน หลังกำแพงเมืองของเดเมี่ยนก็เต็มไปด้วยความอึกทึกครึกครื้นกับการฉลองให้กับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากการกระกอบพิธีศพให้กับทหารผู้เสียชีวิตเสร็จสิ้น งานเลี้ยงฉลองก็ถูดจัดขึ้นเพื่อเป็นการปลอบขวัญและตอบแทนทหารและประชาชนทุกคนที่มีส่วนร่วมในชัยชนะครั้งนี้
ภายในพระราชวัง ในโถงพระราชฐานชั้นนอกก็ครึกครื้นไปด้วยบรรยากาศรื่นเริงเช่นกัน มีทั้งการละเล่นและรายการโชว์ตระการตาต่างๆของเหล่ายิปซีที่ถูกจ้างมา ทั้งทหาร องครักษ์ ตลอดจนข้าหลวงและเหล่าเสนาบดีก็พากันดื่มกินอย่างสุขสำราญ
เบื้องหลังผ้าม่านโปร่งพริ้ว เมเดียสซึ่งประทับอยู่บนบัลลังก์ก็กำลังเสวยสุราที่นางกำนัลนำมาถวาย พระองค์มองภาพเหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายที่กำลังสุขสำราญก็ชวนให้โล่งใจ ศึกครั้งนี้แม้พระองค์จะไม่วางพระทัยนักแต่ก็ยังสามารถผ่านมาได้ด้วยดี แต่ในความรู้สึกของพระองค์ พระองค์มั่นใจว่าเดอเพนเทียสคงจะไม่ยอมเลิกราแน่ๆ ความพ่ายแพ้ครั้งนี้ต้องสร้างความขุ่นเคืองให้กับเวนเดอรัสอย่างมาก เขาคงจะรวบรวมเหล่าทหารใหม่แล้วกลับมาแก้แค้นในวันใดวันหนึ่ง ซึ่งเดเมี่ยนจะต้องตั้งรับให้ดียิ่งกว่าคราวก่อนหากวันนั้นมาถึง เพราะศึกหน้ามันจะต้องหนักหนากว่าศึกนี้หลายเท่านัก
เมเดียสทอดพระเนตรดูคู่หนุ่มสาวที่กำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานผ่านผ้าม่านที่กั้นก็ชวนให้สลดใจ อยากจะออกไปมีส่วนร่วมกับทุกคนให้เต็มที่แต่ก็ทำไม่ได้ ติดอยู่ที่มนต์คำสาปที่ยังคงเป็นตราปาบติดตัวพระองค์อยู่ ทำได้แต่ประทับอยู่บนบัลลังก์ที่เหมือนกับเป็นโซ่ตรวนพันธนาการพระองค์ตั้งแต่เมื่อทรงขึ้นครองราชแทนพระราชาแอเรียส การที่ออกไปปรากฏตัวในสถาณที่ที่มีคนพลุกพล่าน โดยเฉพาะมีบุรุษเพศอยู่ด้วยจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากจะมีผ้าคลุมหรือหน้ากากปกปิดใบหน้า แต่แค่พระองค์ใส่หน้ากากในตอนออกรบก็อึดอัดเสียจนในเวลาปกติไม่คิดอยากจะใส่อีก
เมื่อรู้สึกหมดสนุกเมเดียสก็เสด็จออกไปนอกห้องโดยใช้ประตูหลัง โบกมือไล่ไม่ให้มีองครักษ์หรือนางกำนัลตามติดเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว ระหว่างทางผ่านระเบียงก็เสด็จไปประทับ ทอดพระเนตรมองดวงดาวบนท้องฟ้าด้วยความเหม่อลอย เสียงดนตรีและเสียงเอะอะของผู้คนในบรรยากาศแห่งความสนุกสนานรื่นเริงกลับไม่ทำให้เมเดียสรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วยเลย แต่พระองค์กลับรู้สึกสงบเงียบเยือกเย็นเหมือนท้องฟ้ายามราตรีนี้มากกว่า
\"ค่ำคืนนี้แสนจะเริงรื่น แต่เหตุใดพระองค์ถึงซึมเศร้าเช่นนี้เล่า\"
เสียงที่ดังแทรกความสงบจากเบื้องหลังเป็นเสียงที่พระองค์รู้สึกเคยชินไปแล้วกับการปรากฏตัวที่ไร้วี่แววของพ่อมดหนุ่ม
\"นั่นเจ้าอีกแล้วรึ\" เมเดียสถอนใจ เอ่ยทักแต่ไม่หันกลับไปทอดพระเนตรร่างของเจ้าของเสียง
\"หวังว่าการมาของหม่อมฉันจะไม่ได้ขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีย์ในการดูดาวของฝ่าบาทหรอกนะ\" ราอูลพูดทีเล่นทีจริงพลางเดินเข้ามาใกล้
\"เปล่าเลยราอูล แต่ถึงเจ้าขัดจังหวะข้าจริงก็คงจะห้ามเจ้าไม่ได้เพราะเจ้าได้ทำไปแล้ว\" เมเดียสตรัสตอบประชด
\"ขออภัยฝ่าบาท\" ราอูลพูดกลั้วหัวเราะ
\"แล้วที่เจ้ามานี่มีธุระอะไรกับข้า\"
\"หม่อมฉันแค่มาดูให้แน่ใจว่าฝ่าบาทยังปลอดภัยดีอยู่\"
\"ที่พูดเนี่ยอยากให้ข้าตายในสนามรบรึไง\"
\"หาไม่ฝ่าบาท กระหม่อมไม่ต้องการเช่นนั้นเลย\" ราอูลตอบพลางยิ้มให้
เมเดียสจ้องมองราอูลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจถามเรื่องที่ค้างคาพระทัยตั้งแต่หลังสงครามสิ้นสุดแล้ว \"ก่อนจะออกไปรบเจ้าทำอะไรกับตัวข้า\"
ราอูลชะงัก แสร้งทำเป็นฉงน \"ฝ่าบาทพูดถึงเรื่องอะไร\"
\"อย่ามาเฉไฉนะ\" พระองค์ตรัสด้วยสีหน้าจริงจัง \"ตอบข้ามาตามตรง เจ้าใช้เวทอะไรกับข้า เพราะตอนที่อยู่ในสนามรบข้ารู้สึกถึงความผิดปกติตอนที่กำลังจะถูกเวนเดอรัสฆ่า ตอนนั้นข้าไม่ได้ทำอะไรนอกจากใช้แขนที่ไร้อาวุธปกป้องตัวเอง แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเวนเดอรัสก็ถูกผลักกระเด็นไปอยู่อีกทางนึงแล้ว\"
พ่อมดราอูลสบพระเนตรที่คาดคั้นของเมเดียสแล้วจึงยอมแพ้ บอกไปตามความจริง
\"ฝ่าบาทจำตอนที่หม่อมฉันไปเข้าเฝ้าพระองค์ในคืนก่อนออกรบได้หรือไม่\" เมื่อเห็นเมเดียสพยักพระพักตร์เขาก็พูดต่อ \"ตอนที่หม่อมฉันจุมพิตบนหลังพระหัตถ์ของพระองค์ หม่อมฉันได้ลงอาคมไว้ด้วย\"
\"อาคม\" เสียงของเมเดียสเคร่งขึ้น เพราะยังจำความรู้สึกตอนที่ถูกสาปได้ดี
\"มันเป็นแค่เวทพิทักษ์ระดับล่างเท่านั้นฝ่าบาท ไม่ร้ายแรงอะไร\" เขารีบเอ่ยแก้ \"เวทพิทักษ์ที่จะปรากฏม่านพลังบางๆเมื่อบุคคลนั้นตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต แต่มันจะได้ผลแค่ครั้งเดียว หากตอนนั้นฝ่าบาทตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นซ้ำอีกฝ่าบาทก็คงไม่รอดกลับมา\"
\"เจ้าถือวิสาสะทำโดยที่ข้าไม่รู้ตัวงั้นรึ\"
\"อภัยให้หม่อมฉันด้วยฝ่าบาท\" ราอูลค้อมศีรษะ \"หม่อมฉันเพียงแค่ต้องการปกป้องพระองค์ไม่ให้ตกอยู่ในอันตราย แล้วถ้าหากหม่อมฉันบอกฝ่าบาทก่อน ฝ่าบาทคงไม่ยอมให้หม่อมฉันทำแน่\"
\"ช่างเถอะ ความจริงข้าควรจะขอบใจเจ้ามากกว่าที่ช่วยชีวิตข้าไว้ หากไม่ได้เจ้าข้าคงจะตายไปแล้ว\" เมเดียสบอกให้อีกฝ่ายเงยหน้า \"เอาล่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนข้าจะให้สิ่งที่เจ้าปรารถนา\"
\"หามิได้ฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงแค่ทำในสิ่งที่สมควร ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน\"
\"ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็ต้องเป็นหนี้ชีวิตเจ้าน่ะสิ ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากติดค้างใคร บอกมาดีกว่าว่าเจ้าต้องการอะไร\" เมเดียสตรัส ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ \"แล้วอย่าคิดขอสิ่งเดียวกับเมื่อสามปีก่อนเชียวล่ะ ไม่งั้นเจ้าจะไม่มีหัวติดกลับไปแน่\"
ราอูลหัวเราะเมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์วุ่นวายในวันนั้น \"ไม่แล้วฝ่าบาท หม่อมฉันมิบังอาจ แต่ถ้าฝ่าบาทโปรดจะให้สิ่งตอบแทนกับหม่อมฉันจริง ก็มีสิ่งหนึ่งที่หม่อมฉันต้องการมากที่สุดในเวลานี้\"
\"อะไรล่ะ\"
\"ฝ่าบาทได้ยินเสียงทำนองเพลงซึ้งที่ดังมาจากในโถงพระราชฐานหรือไม่\" ราอูลถาม ก่อนพูดต่อ \"จะนับเป็นเกียรติ์กับหม่อมฉันมากถ้าได้เต้นรำกับฝ่าบาทตามลำพังภายใต้แสงจันทร์ของค่ำคืนนี้\"
พระขนงของเมเดียสเลิกขึ้นอย่างคาดไม่ถึง \"เจ้าขอข้าเต้นรำหรือ\"
\"ใช่แล้วฝ่าบาท\"
\"ที่นี่ บนระเบียงเนี่ยนะ\" เมเดียสทวน ก่อนจะยิ้มออกมา \"ได้สิ\"
เมเดียสเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะยกพระหัตถ์ข้างหนึ่งขึ้นแตะไหล่ของราอูล อีกข้างก็วางบนมือของชายหนุ่มที่ส่งมือข้างที่เหลือมาประคองตรงบั้นเอวของพระองค์เรียบร้อยแล้ว
ทั้งสองเต้นรำไปตามจังหวะเพลงหวานที่บรรเลงโดยวงมหรศพของพวกยิปซี ท่ามกลางแสงดาวและพระจันทร์นวลที่สาดส่อง ราอูลจ้องมองพระพักตร์ของเมเดียสที่งดงามหมดจดด้วยความหลงใหล พระองค์มีพระพักตร์รูปไข่ พระเนตรกลมโตสีฟ้าหยาดหวาน ริมฝีปากเรียวสีกุหลาบธรรมชาติที่ไม่ต้องแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมใดๆ ทั้งยังมีความอ่อนหวานและแข็งกระด้างในตัว ความอ่อนหวานที่ติดตัวสตรีมาตั้งแต่กำเนิด กับความแข็งกระด้างจากการทำตัวเยี่ยงบุรุษมาหลายปีนับตั้งแต่ทรงขึ้นครองราช แม้จะเป็นเช่นนั้นความปลาบปลื้มในตัวเมเดียสก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย
\"หม่อมฉันรู้สึกราวกับฝันเมื่อได้เต้นรำกับฝ่าบาทเช่นนี้\" ราอูลเอ่ยขึ้น
\"ขนาดนั้นเชียว\" พระขนงของเมเดียสเลิกขึ้นด้วยความขบขัน \"ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็จงอยู่ในฝันต่อไปเถิด หากแต่พรุ่งนี้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นทุกอย่างก็จะหายไป\"
\"อย่างนั้นหม่อมฉันไม่ตื่นเลยจะดีกว่า แม้จะเป็นแค่ฝันแต่ก็จะขออยู่กับพระองค์เช่นนี้ตลอดไป\"
\"แต่ข้าคงอยู่กับเจ้าไม่ได้หรอกนะ\" เมเดียสตรัสกลั้วหัวเราะ \"เพราะข้ามีสิ่งที่ต้องทำอีกมากมายในโลกของความเป็นจริง\"
\"หม่อมฉันทราบดี เพียงแค่คืนนี้คืนเดียวหม่อมฉันก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว\"
เมเดียสมองความจริงใจในแววตาของอีกฝ่ายและความรู้สึกที่สื่อออกมาจากแววตาคู่นั้นแล้วยิ้มตอบ ทำไมพระองค์จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับพระองค์ เพียงแต่พระองค์ไม่ได้คิดเช่นเดียวกันกับเขา ซึ่งเจ้าตัวก็คงจะรู้ นอกจากจะไม่ได้รักชอบ กลับเกลียดชังตั้งแต่แรกที่ได้เจอ และชิงชังมากขึ้นเมื่อโดนคำสาปจากเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไป การได้พบเจอราอูลบ่อยขึ้นเพราะการปรากฎตัวมาหาอยู่เสมอทำให้ราอูลเหมือนเป็นสหายคนหนึ่งของพระองค์ไปแล้ว
เมเดียสเคยใช้ความรู้สึกของราอูลที่มีต่อพระองค์ให้เป็นประโยชน์โดยการเอ่ยปากขอให้เขาถอนคำสาปให้ แต่ก็ไม่ได้ผล ราอูลเป็นคนเถรตรงและยึดมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง สิ่งที่ทำลงไปแล้วถ้ามันออกมาจากการไตร่ตรองอย่างรอบคอบของเขาแล้วก็จะไม่มีวันแก้คืน เพราะเหตุนี้พระองค์ถึงยังต้องอยู่ในร่างที่ถูกสาปนี้ต่อไปเพื่อรอคอยเวลาของการสิ้นฤทธิ์คำสาปที่ราอูลบอกว่าซักวันจะมาถึง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น