แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #7 : ความฝัน

              เช้าวันรุ่งขึ้น  แฮร์รี่และรอนลงมาที่ห้องนั่งเล่นรวมพบเฮอร์ไมโอนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาไกล้ๆเตาผิง  ในห้องนั้นไม่มีใครแล้วเนื่องจากทุกคนไปรับประทานอาหารเช้ากันหมด



              \"พวกเธอลงมาช้ามากเลยนะ  คนอื่นๆเขาไปกันหมดแล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ



              \"อรุณสวัสดิ์..เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่ทักทาย



              \"ฮ้าววว..โทษที  พอดีพวกเราตื่นสายน่ะ\"  รอนพูดทั้งๆที่ยังคงหาวอยู่



              \"ฮึ..ดีนี่\"  เฮอร์ไมโอนี่ประชด



              \"เธออ่านอะไรอยู่น่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่เอ่ยถาม



              \"ก็คู่มือเตรียมสอบ ส.พ.บ.ส.ไงล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเรียบ  \"นักเรียนปีเจ็ดทุกคนต้องสอบนะ\"



              \"แต่เช้าอย่างนี้เนี่ยนะ\"  รอนถามอย่างทึ่งในความขยันของเฮอร์ไมโอนี่  \"แล้วก็อีกตั้งนานกว่าจะสอบ  ตั้งเทอมหน้านู่นแน่ะ\"



              \"ช่างฉันเถอะ\"  เฮอร์ไมโอนี่รีบตัดบท  \"ไปทานข้าวกันดีกว่า  ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว\"



              ทั้งสามเดินไปรับประทานเช้าที่ห้องโถงใหญ่  รอนและเฮอร์ไมโอนี่คุยกันตามปกติเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น  นั่นทำให้แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจ  เมื่อทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะเฮอร์ไมโอนี่ก็ลงมือรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว  รอนและแฮร์รี่อ้าปากค้างมองเฮอร์ไมโอนี่



              \"เฮอร์ไมโอนี่...\"  รอนพูดขึ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่รับประทานอาหารเช้าเสร็จในเวลาสองนาที  \"ทำไมเธอต้องรีบกินขนาดนั้นด้วยล่ะ\"



              \"จริงด้วย\"  แฮร์รี่เสริม  \"เช้านี้เรามีเรียนวิชาแปลงร่างตอนสิบโมงไม่ใช่เหรอ  นี่เพิ่งแปดโมงกว่าเองนะ\"



              \"ก็ใช่\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางชำเลืองมองไปทางรอน  \"แต่..เอ่อ..ฉันนัดกับวิกเตอร์ไว้ตอนแปดโมงครึ่งที่ห้องสมุดน่ะ\"



              \"อะไรนะ!\"  รอนคิ้วขมวดจ้องเฮอร์ไมโอนี่



              \"ฉันไปก่อนนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่รีบพูดแล้วลุกขึ้น  \"แล้วเจอกันที่ห้องเรียนวิชาแปลงร่างตอนสิบโมง\"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบเดินออกไปเพื่อตรงไปยังห้องสมุดโดยที่รอนยังคงนั่งอ้าปากค้างมองตามเธอไปจนลับตา



              \"เชื่อเค๊าเลย\"  รอนบอกกับแฮร์รี่  แล้วเขาก็ลงมือรับประทานอาหารเช้าต่อ



              คืนวันนั้นในห้องนั่งเล่นรวม  รอนและแฮร์รี่กำลังนั่งวางแผนการซ้อมควิดดิชที่จะเริ่มขึ้นในอีกสองอาทิตย์โดยมีสมาชิกในทีมนั่งฟังอยู่ด้วย  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็นั่งอ่านหนังสือคู่มือเตรียมสอบ ส.พ.บ.ส. อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง  ระหว่างนั้นปาราวตีกับลาเวนเดอร์เข้ามานั่งคุยกับเธอ



               \"เฮอร์ไมโอนี่  พวกเราถามอะไรเธออย่างสิ\"  ปาราวตีพูดขึ้น



              \"มีอะไรเหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ขานรับพลางปิดสมุด



              \"เมื่อเช้าพวกเราเห็นเธออยู่กับวิกเตอร์ ครัมสองต่อสองที่ห้องสมุดน่ะ\"  ปาราวตีบอกยิ้มๆ  \"เธอสองคนเป็นแฟนกันเหรอ\"



              \"เปล่านะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  \"พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ\"



              \"แต่ท่าทางครัมจะไม่คิดกับเธอแค่เพื่อนน่ะสิ\"  ลาเวนเดอร์พูดขึ้นบ้าง  \"ดูจากสายตาเขาที่มองเธอก็รู้แล้ว  ตางี้เยิ้มเชียว\"  พูดจบทั้งสองคนก็หัวเราะกันคิกคัก



              \"ไม่ใช่หรอกน่า...\"  เฮอร์ไมโอนี่รีบพูด



              \"แล้วถ้าครัมชอบเธอจริงๆล่ะ  เธอจะคบกับเขาไหม\"  ปาราวตีถามอย่างอยากรู้คำตอบ  \"ที่จริงเขาก็ไม่เลวนะ  เป็นนักกีฬาทีมชาติ  ฐานะก็ดี  แล้วก็มีชื่อเสียงอีกด้วย\"



              \"ถ้าฉันจะคบกับใครก็ไม่ใช่เพราะฐานะหรือว่าความมีชื่อเสียงหรอกนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างจริงจัง  \"ฉันดูที่ความรักและความจริงใจมากกว่า\"



              \"โอเค..ก็ได้  งั้นแสดงว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับครัมล่ะสินะ\"  ลาเวนเดอร์ครุ่นคิด  \"แต่อย่างน้อยเธอก็คงต้องแอบชอบใครบ้างล่ะน่า  ใช่ไหม\"



              \"หา...\"  หน้าของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มเป็นสีชมพู



              \"ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ\"  ลาเวนเดอร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  \"ใครกัน  บอกพวกเราหน่อยได้ไหม\"



              \"ฉันว่าอาจจะเป็นแฮร์รี่หรือไม่ก็รอนคนใดคนหนึ่งนี่แหละ\"  ปาราวตีพูดอย่างตื่นเต้น  \"พวกเธอสามคนสนิทกันมากเลยนี่  คบกันมาตั้งหกปีแล้วก็น่าจะชอบกันบ้างล่ะ\"



              \"ฉันไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหล่ะน่า\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงค่อยอย่างเขินๆ  ลุกขึ้นแล้วหยิบสมุดก่อนจะพูดว่า  \"ฉันขอตัวไปนอนก่อนล่ะ  ราตรีสวัสดิ์\"  แล้วเธอก็เดินขึ้นบันไดไปยังหอนอนหญิงโดยที่ปาราวตีและลาเวนเดอร์หัวเราะกันคิกคัก  ไม่มีใครสังเกตว่ารอนมองตามเฮอร์ไมโอนี่จนเธอขึ้นไปลับตาด้วยความรู้สึกบางอย่าง



              กลางดึกคืนนั้น  ระหว่างที่แฮร์รี่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงที่อบอุ่น  มีคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ห่างไปไกลแสนไกลจากฮอกวอตส์กำลังชุมนุมกันอยู่  กลางดึกที่เงียบสงัดคืนนั้นพวกเขาไม่ได้หลับนอน  แต่ยังคงยืนพูดคุยกันท่าทางเคร่งเครียด  ทุกคนสวมชุดคลุมสีดำยาวตั้งแต่ศรีษะจรดเท้า  คนกลุ่มนั้นยืนล้อมรอบชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงสง่าและแฝงไปด้วยพลังอำนาจ  ชายคนนั้นสวมชุดดำเช่นกัน  ใต้ผ้าคลุมศรีษะมีดวงตาสีแดงวาวโรจน์ที่แฝงไปด้วยความโกรธ  คนๆนั้นก้าวมาหาคนอีกคนที่ยืนก้มหน้าตัวสั่น



              \"เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเจ้าทำความผิดอะไร\"  ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น



              \"นะ..นายท่าน..โปรดอภัยให้กระผมด้วย  กระผมผิดไปแล้ว\"  อีกคนหนึ่งตัวสั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความกลัว



              \"เจ้าทำงานพลาด  ข้าให้โอกาสเจ้ามาหลายครั้งแล้ว  แต่เจ้าก็ยังทำพลาดอีก\"  ชายคนแรกพูดขึ้นอย่างน่ากลัว  \"ข้าต้องลงโทษเจ้าเพื่อทำให้ทุกคนในที่นี้ได้รู้ว่าเมื่อผู้ใดทำผิดมันผู้นั้นต้องได้รับโทษ\"  ว่าแล้วชายคนนั้นก็ล้วงมือที่ดูเหิ่ยวแห้งเข้าไปในเสื้อคลุม  คนอื่นๆที่ยืนล้อมรอบอยู่ต่างก็ถอยออกห่างด้วยความกลัว



              \"นะ..นายท่าน!  ได้โปรดเมตตาด้วย!\"  ชายอีกคนร้องขึ้นเพื่ออ้อนวอน  ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจับใจ



              ชายคนแรกยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วร่ายคำสาปออกมา  \"เอ็นกอร์จิโอ!\"



              \"อ๊ากกก..ก..ก!\"  ชายอีกคนกรีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน  เขาลงไปนอนบิดไปมาอยู่บนพื้น



              \"เจ้าสมควรได้รับโทษแล้ว..ลูเซียส\"  ชายคนที่ร่ายคาถาพูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาโดยที่ในมือยังถือไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่ชายคนที่นอนบิดไปมาอย่างทรมานและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด



              \"อ๊ากกก..ก!!!!\"



              \"แฮร์รี่!\"  เสียงหนึ่งร้องเรียกแฮร์รี่  ทำให้เขาสะดุ้งตื่น  \"นายเป็นอะไรไป\"



              แฮร์รี่ลุกพรวดขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมหน้าผาก  เขารู้สึกปวดแสบปวดร้อนตรงรอยแผลเป็น  เนื้อตัวเขาโชกไปด้วยเหงื่อ



              \"ฉัน..ฉันเจ็บแผลเป็น\"  แฮร์รี่พูดออกมาอย่างยากลำบาก



              \"นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า  ไปห้องพยาบาลมั๊ย\"  รอนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง



              \"ไม่เป็นไร  เดี๋ยวก็หาย\"  แฮร์รี่ตอบ  \"ขอบใจนะรอน\"



              \"ฉันตกใจหมดเลยรู้ไหม  จู่ๆนายก็ตะโกนร้องขึ้นมาอย่างกับถูกใครทำร้ายอย่างนั้นแหล่ะ\"  รอนบอกตัวสั่น



              ทำร้าย..แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างเพิ่งเกิดขึ้น  เขาก้มหน้ากุมขมับพยายามรวบรวมสตินึกถึงภาพที่เขาเห็นในความฝัน  แล้วเขาก็นึกออก



              \"รอน!\"  แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นพูดกับรอน  \"ฉันฝันเห็นโวลเดอมอร์  ฉันเห็นเขากำลังลงโทษลูเซียส มัลฟอย!\"



              \"อะไรนะ!  คนที่คุณก็รู้ว่าใครกับลูเซียส มัลฟอยเหรอ!\"  รอนอ้าปากค้างมองเพื่อน



              \"ลูเซียส มัลฟอยทำงานพลาด  แต่ฉันไม่รู้ว่างานอะไร  แล้วโวลเดอมอร์ก็ลงโทษเขา  โวลเดอมอร์ร่ายคาถากรีดแทงใส่เขา\"  แฮร์รี่พูดออกมาอย่างหยุดไม่อยู่



              \"อย่าพูดชื่อนั้น!\"  รอนบอกกับแฮร์รี่อย่างหมดความอดทน  \"ฉันว่านายควรเล่าเรื่องนี้ให้ซีเรียสฟังนะ  เขาเคยบอกไว้นี่ว่าถ้านายฝันถึงคนที่คุณก็รู้ว่าใครอีกให้รีบบอกเขาทันที\"



              แฮร์รี่พยักหน้าแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัว  จากนั้นทั้งสองก็เดินออกมาเงียบๆเพราะยังมีบางคนที่ยังหลับอยู่เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาหกโมงซึ่งยังคงเช้าตรู่  ท้องฟ้าด้านนอกยังคงสว่างไม่มากนัก



              \"ฉันอยากรู้ว่าโวลเดอมอร์สั่งให้ลูเซียส มัลฟอยทำอะไร  แล้วทำไมเขาถึงทำงานพลาด\"  แฮร์รี่พูดขึ้นอีกระหว่างที่พวกเขากำลังเดินลงบันได



              \"ฉันบอกว่าอย่าพูดชื่อนั้นอีก!\"  รอนพูดอย่างหมดความอดทนอีกครั้ง



              เมื่อแฮร์รี่และรอนลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวมก็พบเฮอร์ไมโอนี่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว



              \"อ้าว..ทำไมวันนี้พวกเธอสองคนถึงตื่นเช้ากันได้ล่ะ...\"  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของเพื่อนทั้งสอง  \"พวกเธอสองคนเป็นอะไรไปน่ะ  ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ\"



              รอนและแฮร์รี่หันมามองหน้ากัน  พวกเขาคิดในใจว่าเห็นทีจะต้องเล่าเรื่องนี้อีกแล้ว  และหลังจากนั้นไม่นานทั้งสามก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานของซีเรียส



              \"นายว่าเขาจะตื่นหรือยังน่ะ\"  แฮร์รี่หันมาถามรอนและเฮอร์ไมโอนี่



              \"ไม่รู้สิ\"  รอนยักไหล่  \"ตอนนี้ก็เพิ่งหกโมงเองนี่\"



              \"ฉันว่าน่าจะตื่นแล้วนะ  พวกอาจารย์เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมการเรียนการสอนไม่ใช่เหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็น



              แฮร์รี่พยักหน้าเห็นด้วย  จากนั้นเขาก็เคาะที่ประตูห้อง  เงียบ  ไม่มีเสียงตอบกลับมา  แฮร์รี่เคาะอีกครั้งแล้วรอฟังเสียง  เขารออยู่พักหนึ่ง  แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเช่นเคย  เขาจึงหันไปบอกเพื่อนทั้งสองอย่างผิดหวัง



              \"ซีเรียสอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้\"  แฮร์รี่บอกอย่างผิดหวัง



              เมื่อทั้งสามกำลังจะหันหลังกลับ  ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง



              \"อรุณสวัสดิ์!  แฮร์รี่  รอน  เฮอร์ไมโอนี่\"  ซีเรียสนั่นเอง  \"พวกเธอมีธุระอะไรกับฉันเหรอ\"



              \"คุณซีเรียส!\"  ทั้งสามตะโกนขึ้นพร้อมกัน



              \"คุณไปไหนมาเหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถามขึ้น  \"พวกเราเคาะที่ประตูแล้วไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยนึกว่าคุณยังไม่ตื่น\"



              \"ฉันไปหาแฮกริดมาน่ะ\"  ซีเรียสตอบยิ้มๆ  \"ไปพูดกับเขาเรื่องเธอนั่นแหละ  แฮร์รี่\"



              \"เรื่องผมเหรอฮะ  เรื่องอะไรฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างอยากรู้



              \"เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ  ว่าแต่เธอมีธุระจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ\"  ซีเรียสถาม



              ทั้งสามหันมามองหน้ากัน  ซีเรียสพาทุกคนเข้ามาในห้องทำงาน  ภายในห้องตกแต่งด้วยเครื่องประดับทั่วๆไปของพ่อมดที่ดูเรียบง่ายแต่เก๋  บรรยากาศในห้องดูอบอุ่น  เมื่อแฮร์รี่ก้าวเข้ามาในห้องนี้เขาก็รู้สึกจิตใจสงบขึ้นอย่างน่าประหลาด  เขาเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดในความฝันให้ซีเรียสฟัง  ซึ่งซีเรียสก็ตั้งใจฟังที่แฮร์รี่เล่าอย่างเงียบๆโดยไม่ขัดจังหวะ  แต่ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด  ท่าทางครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา



              \"เรื่องที่ลูเซียส มัลฟอยเป็นลูกน้องของโวลเดอมอร์นั่นฉันก็พอรู้มาบ้าง  เพราะฉันสงสัยมานานแล้ว  แต่ที่ฉันอยากรู้ที่สุดก็คือโวลเดอมอร์สั่งให้เขาทำอะไร\"  ซีเรียสพูดขึ้นเมื่อแฮร์รี่เล่าจบ



              แฮร์รี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย  เพราะนั่นก็คือเรื่องที่เขาอยากรู้เช่นกัน



              \"แต่ฉันคิดว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไร  มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีต่อเธอแน่นอน  แฮร์รี่\"  ซีเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  \"ไม่ว่างานนั้นจะเป็นอะไรฉันก็รู้สึกโล่งใจที่เขาทำพลาด  แต่ฉันก็ยังวางใจไม่ได้เพราะโวลเดอมอร์ต้องคิดหาแผนใหม่ที่จะจัดการเธออยู่แล้ว\"



              \"คนที่คุณก็รู้ว่าใครไม่มีทางทำอะไรแฮร์รี่ได้หรอกค่ะ  ตราบใดที่แฮร์รี่ยังอยู่ในฮอกวอตส์\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นบ้าง



              \"เธอพูดถูก  เฮอร์ไมโอนี่\"  ซีเรียสหันมายิ้มให้เธอแต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความกังวล  \"เธอจะปลอดภัยถ้าเธอยังอยู่ที่ฮอกวอตส์  โวลเดอมอร์ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ตราบใดที่ดัมเบิลดอร์ยังอยู่  แต่เราก็ยังวางใจไม่ได้ว่าโวลเดอมอร์จะมาไม้ไหน  ยิ่งตอนนี้ข่าวคราวของมันเงียบลง  ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกมันกบดานอยู่ที่ไหน  นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่สบายใจ  แฮร์รี่  เธอต้องระวังตัวให้มาก  อย่าพยามออกนอกฮอกวอตส์ถ้าไม่จำเป็น\"



              \"แล้วฮอกมี้ดส์ล่ะฮะ  ผมก็อยากไปฮอกมี้ดส์กับเพื่อนๆนะฮะ\"  แฮร์รี่พูดอย่างไม่พอใจ



              \"เธอไปฮอกมี้ดส์ได้  แฮร์รี่  แต่ฉันจะไปกับเธอด้วย\"  ซีเรียสบอก



              แฮร์รี่พยักหน้าอย่างโล่งใจ  เขาไม่รังเกียจเลยที่จะไปไหนมาไหนโดยมีซีเรียสตามคุม  เพราะนั่นดีกว่าที่เขาจะอดไปฮอกมี้ดส์หลายเท่านัก



              ซีเรียสถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ  \"เอาล่ะ..ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว  พวกเธอไปได้  แล้วฉันจะนำเรื่องนี้ไปพูดกับดัมเบิลดอร์เอง\"



              \"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างฮะ”  แฮร์รี่พูดอย่างรู้สึกขอบคุณจริงๆ



              \"เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า  ในฐานะพ่อทูนหัวฉันต้องปกป้องเธอและดูแลเธอให้ดีที่สุดอยู่แล้ว\"  ซีเรียสยิ้มให้แฮร์รี่อย่างอบอุ่น  แฮร์รี่ก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน



              \"ถ้าอย่างนั้น..พวกเราก็ลาล่ะนะฮะ\"  แฮร์รี่บอก



              \"ลาก่อนฮะ/ค่ะ\"  ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกัน  แล้วเดินไปที่ประตู  ยังไม่ทันที่พวกเขาจะเปิดประตู  ซีเรียสก็หันมาเรียก



              \"อ้อ..แฮร์รี่\"



              \"ฮะ...\"  แฮร์รี่หยุดอยู่หน้าประตู



              \"คอยระวังมัลฟอยคนลูกไว้บ้างล่ะ  ถึงแม้เขาจะเป็นแค่นักเรียนแต่ก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกัน  ยังไงลูเซียสกับเดรโก มัลฟอยก็เป็นพ่อลูกกัน  มัลฟอยคนพ่ออาจจะใช้ลูกเป็นสะพานเพื่อจะเข้าใกล้และทำร้ายเธอก็ได้\"



              \"ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  \"ยังไงผมก็ไม่มีวันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมัลฟอยอยู่แล้ว\"



              \"ดีแล้ว...\"  ซีเรียสพูด  \"จริงสิ  รอน  เฮอร์ไมโอนี่  เธอได้ฝึกซ้อมคาถาเสกผู้พิทักษ์ตามที่ฉันบอกในวิชาเรียนกันบ้างรึเปล่า\"



              \"เอ่อ...\"  รอนและเฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้ากัน  พวกเขาลืมเรื่องนี้ซะสนิท



              \"ลืมล่ะสินะ\"  ซีเรียสพูดยิ้มๆ  \"ไม่เป็นไร  แต่ฉันแนะนำให้พวกเธอฝึกฝนไว้บ้าง  เพราะคาถานี้เป็นประโยชน์กับพวกเธออย่างมากในตอนนี้  อย่างน้อยมันก็ช่วยป้องกันผู้คุมวิญญาณได้  แฮร์รี่  เธอช่วยแนะนำเพื่อนๆด้วยก็แล้วกัน\"



              \"ได้ฮะ\"  แฮร์รี่บอก  แล้วจากนั้นทั้งสามก็เดินออกจากห้องทำงานของซีเรียสด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเดิม