ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อดีตที่แจ่มชัด
กฤษณะนอนพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะแสงจันทร์นวลที่ส่องลอดเข้ามาแยงตา ไม่ใช่โซฟานุ่มที่ดูเล็กไปถนัดตาเมื่อเขาจับจองเป็นเตียง แต่เพราะหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างห้องห่างกันเพียงประตูกั้น แต่ในความรู้สึกนั้นไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกถึงภาพเมื่อเย็นที่ยังติดตรึงอยู่หลังม่านตา หัวใจวาบลึก เขารักณัฐถกาตั้งแต่เมื่อไหร่..แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถตอบได้ หัวใจทำงานก้าวล้ำสมองไปไกล ยังรับรู้ได้ถึงเสียงเต้นกระหน่ำรัวเร็วจนปวดไปถึงเนื้อใจเหมือนจะแยกออกเป็นสองส่วน...
อริญญา!! ไม่เคยซักครั้งที่จะอยากให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวด และยิ่งไม่เคยคิดว่าความเจ็บปวดที่ร่างบางจะได้รับมีต้นเหตุมาจากเขา มีอะไรที่เปลี่ยนไป? เขายังคงมีความรู้สึกดีๆให้อริญญาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน และยังเรียกได้เต็มปากว่ามันคือ..ความรัก หากรูปแบบของความรักเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ปรารถนาอย่างเหลือเกินให้อีกฝ่ายได้รับความสุข หากก็รู้ซึ้งว่าความสุขนั้นไม่ใช่จากเขา ขอโทษ..ที่ทำให้เจ็บปวด แต่มันไกลเกินกว่าจะหยุดยั้งความรู้สึกของตัวเองให้อยู่เพียงแค่นี้...
หญิงสาวร่างเพรียวที่อยู่ในห้องก็รู้สึกไม่ต่างกัน ความคิดฟุ้งซ่านยังว่ายวนอยู่ในสมอง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเย็น..มันทำให้หล่อนตกใจ เธอรักกฤษณะมากกว่าที่ตัวเองคิด!! ไม่อยากจะยอมรับหากก็ไม่สามารถสกัดกั้นความรู้สึกได้อีก ในตอนนี้..เธออบอุ่น ปลอดภัย ความกังวลที่มีเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดูเลือนราง..เพียงแค่รับรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย แปลก..เธอไม่คิดว่าจะรู้สึกอย่างนี้กับใครได้..นอกจากวิษณุ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
\"วิทย์...\"
เสียงเรียกแผ่วเบาออกมาจากริมฝีปากแตกช้ำของณัฐถกา หล่อนอยู่ในสภาพที่เด็กหนุ่มต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด เสื้อผ้าแทบจะไม่มีติดกาย ร่องรอยเขียวช้ำตามร่างบาง ถูกทาบทับด้วยชายร่างหนาคุกคามอย่างไม่ปราณี
\"หนีไป...\" หญิงสาวเปล่งออกได้เพียงเท่านี้
เพี๊ยะ!! หน้าเพรียวสวยหันตามแรงมือหยาบที่หวดลงอย่างไม่ออมกำลัง
\"ร่านนักนะแก\" ชายร่างใหญ่ตะคอกใส่หญิงสาวก่อนหันไปทางวิษณุ \"มันนัดแกมารึ อยากนอนกับมันก็อย่าหวังเลย แต่ถ้าอยากดูฉันก็ยินดีสนอง!!\"
วิษณุสั่นไปทั้งร่าง เขาพุ่งตรงเข้าไปพร้อมกับหยิบมีดพับออกมาตรงเข้าจ่อคออีกฝ่าย
\"ถอยออกมาจากรุ่นพี่เดี๋ยวนี้!!\" เสียงกระด้างพร้อมที่จะปาดคอ หากอีกฝ่ายไม่ทำตาม
\"หึ แค่มีดพับแกคิดว่าจะทำอะไรฉันได้..หนูน้อย\" ยังไม่จบประโยคดีเด็กหนุ่มกดใบมีดลึกเข้าไปในลำคอพอให้อีกฝ่ายได้เลือด
\"ฉันเอาจริง!! ถอยออกมา!!!\"
ชายวัยกลางคนลุกขึ้นมาอย่างแค้นใจ ณัฐถกายันตัวขึ้นอย่างยากลำบากพลางคว้าเสื้อผ้าที่เกลื่อนอยู่ข้างกายมาใส่ลวกๆและเขยิบไปใกล้รุ่นน้องที่ยังจ่อมีดอยู่ติดคออีกฝ่าย
\"วิทย์ พอเถอะ\" ในขณะนั้นความกลัวเพียงอย่างเดียวคือวิทย์จะได้รับอันตราย พ่อของเธอวิปริตเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด
\"ไม่ต้องกลัวฮะรุ่นพี่ ผมจะพารุ่นพี่ออกไปจากไอ้พ่อเฮงซวยนี่เอง\" และแค่เผลอไปเพียงพริบตาอีกฝ่ายก็ปัดมีดพับทิ้งกระเด็นหลุดจากมือและคว้าข้อมือเด็กหนุ่มแน่น จับหักอย่างไม่ปราณี เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังบาดหูณัฐถกา หญิงสาวรีบกระโจนเข้าแกะมือพ่อออกจากอีกฝ่าย
\"อย่านะ!! ปล่อยเขา จะทำอะไรกับหนูก็ได้แต่ปล่อยเขาเถอะ พ่อคะ..หนูขอร้อง\" หล่อนพูดเสียงสะอื้น
แต่อีกฝ่ายไม่สน สะบัดหลังมือจนร่างบางล้มกระเด็น ศีรษะกระแทกกับมุมโต๊ะรับแขก ตาพร่าไปชั่วขณะ หล่อนยกมือขึ้นแตะหน้าผากอัตโนมัติเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ สัมผัสได้ถึงเลือดข้นเหนียวที่ไหลซึมออกมา เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นพ่อของเธอซัดกำปั้นรัวกระแทกไปยังอีกฝ่ายจนล้มลงนอนกับพื้นและตามกระทืบซ้ำอย่างเต็มแรง!!
\"หยุดนะ..หยุด!!\" ณัฐถกาฉวยมีดยึดไว้ด้วยมือทั้งสอง ชี้ปลายมีดไปยังพ่อของตน แต่อีกฝ่ายไม่สนใจยังซัดเด็กหนุ่มหวังให้ยับพินาศไปกับมือ ถึงขีดสุดในอารมณ์ ความกลัวเปลี่ยนเป็นความโกรธเดือดดาล พุ่งมีดเข้าปักอีกฝ่ายเต็มแรง มีดจมลงบนไหล่หนามิดด้ามและดึงออกอย่างรวดเร็ว
\"อ๊ากกกก!!!\"
ก่อนที่ชายร่างหนาจะหันมาณัฐถกาก็แทงมีดลงไปอีกครั้ง แต่คราวนี้มีดปักจมมิดค้างอยู่บนไหล่หนาของอีกฝ่าย ล้มลงไปนอนพลิกตัวไปมาบนพื้นอย่างเจ็บปวด ร่างบางรีบพยุงรุ่นน้องที่ไม่ได้สติขึ้นและวิ่งหลบออกจากบ้านอย่างทุลักทุเล พยายามให้เร็วที่สุดด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะตามทัน แต่ยังก้าวพ้นประตูบ้านณัฐถกาต้องหงายหน้าขึ้นตามแรงดึง พ่อจิกผมหล่อนให้ถอยกลับไป แค่เพียงก้าวเดียวก็จะเป็นอิสระ หากสายไปซะแล้ว หล่อนถูกดึงตัวกลับทั้งๆที่สายตายังมุ่งไปยังประตู เหมือนคนที่ห้อยอยู่บนหน้าผาแล้วล่วงตกลงไป ลึกลง..จมลงในความมืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ณัฐถกาดิ้นรนเต็มกำลังแต่ก็ไม่สามารถสู้อีกฝ่ายได้ นึกรู้ว่ามีดนั้นแค่สร้างความระคายเคืองให้อีกฝ่ายยังทำไม่ได้เลยซักนิด การขัดขืนครั้งแรกที่ไร้ประโยชน์ สัมผัสได้ถึงน้ำที่ราดเปียกลงมาตามตัว กลิ่นฉุนรุนแรงปะทะเข้าจมูก
\"น้ำมัน!!\"
ความกลัวท่วมท้นเข้ามาในใจ ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอฝืนหันหน้ากลับไปหาอีกฝ่าย แต่สายไปแล้ว พ่อของเธอกระชากร่างเธอโยนลงพื้นอย่างแรงและเดินไปหาวิษณุที่ทรุดกองอยู่บนพื้นเหมือนตุ๊กตาหมดลาน ราดน้ำมันลงไปจนเสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ซับน้ำมันเอาไว้เต็มที่ เด็กหนุ่มค่อยๆรู้สึกตัวเมื่อโดนน้ำสาดปะทะเข้าเต็มหน้า
\"หึ รักกันมากไม่ใช่รึ ฉันจะให้พวกแกได้ตายพร้อมกันไงล่ะ เอ้า! ดีใจกันหน่อย\" พูดพร้อมกับคว้าร่างทั้งสองคนมากองรวมกัน แต่ก่อนที่จะหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดวิษณุทุ่มตัวเข้าหาอีกฝ่าย น้ำหนักตัวและความลื่นจากน้ำมันบนพื้นทำให้ทั้งสองเซล้มไป
เด็กหนุ่มได้โอกาสขณะที่อีกฝ่ายยังมึนงงจากการที่ศีรษะกระแทกพื้น เขาจับศีรษะอีกฝ่ายกระแทกพื้นซ้ำลงไปไม่ยั้งและรีบยันตัวลุกขึ้น แม้จะเจ็บร้าวไปทั้งตัวแต่ก็ฝืนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและคว้าร่างบางพุ่งตรงไปที่ประตูอย่างที่ณัฐถกาไม่ทันตั้งตัว วิษณุคว้าร่างบางมาแนบริมฝีปากลงอย่างรวดเร็วหากนุ่มนวลและเปี่ยมด้วยความรู้สึก ก่อนผละออก
\"ผมรักนัท มีชีวิตต่อไปนะฮะ\" ส่งรอยยิ้มสวยให้อีกฝ่ายและผลักณัฐถกาออกจากบ้าน ปิดประตูและลงกลอนทันที!!
\"วิทย์ เปิดประตู เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!\" หล่อนทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ \"วิทย์!! วิทย์!!\" เรียกตะโกนอย่างสุดเสียง น้ำเสียงนั้นฟังราวจะขาดใจ เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้..ช่วยอะไรไม่ได้เลย
นานกว่าหญิงสาวจะรู้ตัว ตำรวจมาลากดึงเธอออกจากหน้าบ้าน ไฟที่ลุกโชนนั้นหล่อนแทบไม่รู้สึกถึงความร้อน ทุกอย่างในร่างกายเหมือนจะหยุดทำงาน มันชาไปทั้งตัว แต่ที่มากเกินกว่านั้น..หัวใจราวกับสงบนิ่ง หยุดเต้นไปกับคำบอกรักของวิษณุ รุ่นน้องที่มีแต่รอยยิ้ม แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายก็ยังมอบรอยยิ้มกระจ่างส่งให้เธอได้ คำบอกรักชัดเจนติดหูกว่าครั้งไหนๆ เธอไม่แม้แต่จะเคยพูดให้อีกฝ่ายได้ยินซักครั้ง มีประโยชน์อะไรในเมื่อตอนนี้ไม่มีใครให้บอกรักอีกต่อไปแล้ว...
เมื่อไฟมอดลง มีเพียงศพเดียวเท่านั้นที่ถูกหามออกมา ณัฐถกาวิ่งเข้าไขว่คว้าหากถูกกันจากเจ้าหน้าที่
\"อย่าดูเลยครับ จำหน้าไม่ได้หรอก\"
แต่หล่อนไม่สน เปิดผ้าออกอย่างยากเย็น เมื่อเห็นสภาพศพแล้วมันตื้อจนบรรยายไม่ถูก หล่อนคว้าศพมากอดอย่างไม่รังเกียจ น้ำตาไหลออกมาจนไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้ได้มากขนาดนี้ พร่ำพูดซ้ำไปวนมา
\"ฉันรักเธอ วิทย์ ฉันรักเธอ...\" เสียงแหบพร่าจากการตะโกนติดต่อกันนานๆขาดหายเป็นช่วงๆ ฟังแล้วเหมือนจะขาดใจตามอีกฝ่ายไปให้ได้ และเธอคงกอดศพไว้อย่างนั้นถ้าหากเจ้าหน้าที่ไม่แยกตัวออกมา ณัฐถกาไม่สนใจว่าพ่อเธอหายไปไหน ถ้าย้อนกลับมาฆ่าเธอได้คงจะดีกว่าฆ่าไปแล้วครึ่งตัว หากเหลือซากชีวิตให้อยู่เผชิญกับความเจ็บปวดที่ดูจะทับทวีกว่าแต่ก่อนมากนัก...
# --------------------------------------------------- #
\"นัท ทำอะไรน่ะ!\"
กฤษณะรีบพุ่งตัวไปที่เตียง แย่งเอาคัตเตอร์ออกจากมืออีกฝ่ายที่หลับหูหลับตากรีดกระหน่ำลงบนแขนซ้าย เลือดแดงข้นไหลออกมาซึมลงบนเตียงและขยายวงกว้างอย่างน่ากลัว ร่างสูงคว้าผ้าห่มมาซับเลือดและกดบาดแผลไว้
\"นัท!\" เขารวบอีกฝ่ายเข้ามาเรียกพลางเขย่าตัวจนได้สติในที่สุด
ณัฐถกาก้มลงดูแขนของตนสลับกับใบหน้าอีกฝ่าย สีหน้าแสดงความตระหนกชัดเจน นานทีเดียวกว่าร่างบางจะตั้งสติได้และค่อยๆฝืนตัวออกจากอ้อมกอด
\"ฉันไม่เป็นไรแล้ว ดูเหมือนเลือดจะหยุดไหลแล้วล่ะ ขอบคุณ...\"
\"นี่เหรอไม่เป็นไร ถ้าผมไม่เข้ามาคุณอาจตายไปแล้วก็ได้\" ชายหนุ่มตวาดใส่อีกฝ่ายอย่างเหลืออด พลางพูดเสียงอ่อนลง \"คุณเป็นแบบนี้บ่อยรึเปล่า\"
\"....................\"
\"นัท คุณอย่าดื้อกับผมน่า\"
\"เวลาฝันร้ายน่ะ\" คำตอบดูจะจงใจหลีกเลี่ยงว่าบ่อยหรือไม่ ฝันร้ายอาจเกิดขึ้นได้นานๆครั้ง..หรือทุกวัน
\"เอาล่ะ ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ ผมว่าคุณทำแผลก่อนดีกว่า\"
\"ขอบคุณ\" ณัฐถกาเอ่ยเมื่ออีกฝ่ายทำแผลให้หล่อนเรียบร้อย น่าแปลกที่คนตัวโตกลับทำแผลได้อย่างเรียบร้อย
\"ไม่เป็นไร คุณนอนซะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนเอง\"
ร่างบางยิ่งดูเปราะบางและบอบช้ำอย่างรุนแรง กฤษณะสังเกตขณะทำแผล บาดแผลบนแขนซ้ายมีนับไม่ถ้วน ทั้งแผลเก่าและแผลใหม่ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ทิ้งให้รอยแผลได้จางหายและดูเบาบางลงไปเลยซักนิด ทุกแผลดูหนักหนาและสาหัส และดูเหมือนจะมีบาดแผลที่รุนแรงทางใจมากมายกว่าที่ปรากฏทางร่างกายหลายเท่า เกิดอะไรขึ้นกับณัฐถกา? สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้ามีอาการอย่างนี้ คงเป็นเหตุผลเดียวกับการที่แสดงสีหน้าเย็นชาเสมอ แม้บางครั้งจะมีรอยยิ้มจางๆหากก็แฝงด้วยความเศร้าทุกครั้งที่พลั้งเผลอ...
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น