ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 : สงครามและการเผชิญหน้า
ท่ามกลางความอบอ้าวของยามเช้าตรู่ นายทหารหลายพันคนยืนเรียงแถวหน้ากำแพงเมืองพร้อมด้วยอาวุธครบมือ ทัพหน้าเป็นพลเท้า ทัพหลังเป็นพลม้า และพลธนูยืนประจำการบนกำแพงเมือง ร่างเพรียวสง่าบนหลังอาชาสีน้ำตาลที่กำลังควบออกมาจากประตูเมืองอยู่ในเครื่องแต่งกายของแม่ทัพหลวงพร้อมอาวุธดาบที่เหน็บเอว ผมที่น้ำตาลที่ยาวสลวยของเจ้าตัวถูกรวบไว้ด้านหลัง สิ่งที่เด่นสะดุดตาคือหน้ากากสีทองที่ปิดบังใบหน้าครึ่งบนตั้งแต่หน้าผากจรดปลายจมูก เห็นเพียงดวงตาสีฟ้าคู่โตกับริมฝีปากบางสีกุหลาบ
เมเดียสควบม้ามาอยู่ด้านหน้าสุดของแถว รอคอยเวลาอย่างสงบนิ่งเหมือนพลทหารนายอื่นๆ ครู่ต่อมาเสียงฝีเท้าก้องกังวาลก็ดังมาจากเนินด้านหน้า เสียงที่แว่วมาจากที่ไกลเริ่มดังขึ้นจนกระทั่งเห็นแถวหน้าของทหารฝ่ายข้าศึก และในที่สุดกองทหารทั้งสองฝ่ายก็มาเผชิญหน้าห่างกันเพียงไม่ถึง 200 เมตร ร่างสูงน่าเกรงขามบนหลังอาชาใหญ่สีดำมันปลาบที่นำแถวมาแต่งกายด้วยชุดเกราะที่แตกต่างไปจากทหารคนอื่นๆ ธงที่โบกสะบัดบนปลายหอกมีตราสัญลักษณ์ของกษัตริย์แห่งเดอเพนเทียส
เวนเดอรัสยกมือเป็นสัญญานบอกให้ทั้งหมดหยุดเดิน ทหารองครักษ์ทั้งสองที่ขนาบข้างควบม้าแยกออกไปตรวจแถวอย่างรู้หน้าที่ พระองค์มองไปยังกองทัพฝ่ายตรงข้าม บุคคลที่ยืนเด่นเป็นสง่าเบื้องหน้าสุดในชุดศึกของแม่ทัพทำให้รู้สึกผิดหวัง เพราะหวังว่าผู้ที่นำทัพของฝ่ายเดเมี่ยนน่าจะเป็นกษัตริย์มากกว่าแค่แม่ทัพหลวง กวาดพระเนตรมองจนทั่วก็ไร้วี่แววบุคคลในชุดทรงกษัตริย์ดังเช่นเขา
ผู้นำทัพของทั้งสองฝ่ายควบม้าออกมาข้างหน้า มาหยุดเผชิญหน้ากันอยู่ตรงกลางสนามรบระหว่างทหารทั้งสองกองทัพ
\"กษัตริย์ของเจ้าไปมุดหัวอยู่ที่ไหนใยจึงไม่ออกมาร่วมรบ ข้าผิดหวังในตัวเขาจริงๆ\" เวนเดอรัสเป็นฝ่ายตรัสขึ้นก่อน
.\"ศึกครั้งนี้องค์เหนือหัวไม่จำเป็นต้องออกมารบด้วยตัวพระองค์เอง แค่ข้าและเหล่าทหารผู้จงรักภักดีของพระองค์เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว\" เมเดียสตรัสตอบ ไม่เปิดเผยฐานะตัวตนที่แท้จริงให้อีกฝ่ายรู้ \"หรือว่าท่านเกรงกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับข้าแทนที่จะเป็นท่านเมเดียส\"
\"กลัว? ข้าน่ะเรอะกลัวเจ้า\" เวนเดอรัสสรวลเสียงดังลั่น แม้เสียงที่เล็กหวานของอีกฝ่ายจะทำให้คลางแคลงพระทัย แต่คำพูดหยิ่งยะโสของคนตรงหน้ามันเบนความสนใจของพระองค์ได้มากกว่า \"เจ้าทำปากดีได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหล่ะ ข้าว่าเจ้าน่าจะเก็บปากไว้ภาวนาให้กองทัพฝ่ายเจ้าต้านข้าได้นานพอที่จะถ่วงเวลาให้เมเดียสมุดดินหนีก่อนจะถูกยึดเมืองจะดีกว่า\"
เมเดียสกัดฟันกรอด เม้มโอษฐ์ด้วยความเจ็บพระทัย \"แล้วเจ้าจะต้องเสียใจที่ดูถูกข้าและท่านเมเดียส!\"
เมเดียสชักม้ากลับมุ่งสู่กองทัพฝ่ายพระองค์โดยมีเวนเดอรัสทอดพระเนตรตามหลัง ความสงสัยในตัวอีกฝ่ายเริ่มมีขึ้นตั้งแต่แรกเห็น สงสัยว่าใยจึงต้องมีหน้ากากปิดบังใบหน้า ใยเสียงถึงเล็กหวานเหมือนผู้หญิง ทั้งยังรูปร่างบอบบางไม่สมกับตำแหน่งแม่ทัพ และท่วงท่ากิริยาวาจาก็เหมือนจะเป็นพวกเชื้อพระวงศ์มากกว่า
\"เมเดียสมีญาติพี่น้องรึเปล่า\" เวนเดอรัสตรัสถามเคอร์เทียสเมื่อควบม้ากลับมาตำแหน่งประจำที่ของพระองค์ในกองทัพ
\"ไม่มีนี่พะย่ะค่ะ เมเดียสเป็นพระโอรสองค์เดียวของราชาแอเรียสกับราชินีเมเดียล่าซึ่งก็สิ้นพระชนม์ไปแล้วทั้งคู่\" เคอร์เทียสตอบ \"ทำไมฝ่าบาทถึงถามเช่นนั้น\"
\"ข้าสงสัยเจ้าแม่ทัพนั่น ท่าทางมันเหมือนพวกเชื้อพระวงศ์มากกว่าทหารธรรมดาเสียอีก แล้วยังหน้ากากนั่นอีก มันจะปิดบังหน้าตาเพื่ออะไร\"
\"แม่ทัพหลวง.. อาจจะเป็นพวกหนึ่งในเสนาบดีหรือไม่ก็ราชองครักษ์ในพระราชฐานชั้นในก็ได้ ฐานันดรของคนพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเชื้อพระวงศ์อยู่แล้ว แล้วที่ใส่หน้ากากอาจจะเป็นเพราะมีตำหนิน่าเกลียดบนใบหน้าจึงต้องปกปิดเพราะความอับอายก็ได้ ฝ่าบาท\"
\"มันก็มีส่วนนะ...\" พระองค์มีท่าทีเห็นด้วย ก่อนจะสังเกตเห็นคาลที่นิ่งเงียบผิดปกติ แต่สายตามองไปทางชายป่าข้างทาง \"คาล นั่นเจ้ามองอะไรอยู่\"
\"หม่อมฉันกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับภูมิประเทศบริเวณนี้พะย่ะค่ะ\" คาลละสายตาจากเบื้องหน้าแล้วตอบ \"พื้นที่หน้ากำแพงเมืองเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้าง แต่สองข้างทางขนาบไปด้วยป่าทึบ ถ้าพูดถึงทางทรัพยากรแล้วนับว่าอุดมสมบูรณ์มาก ส่วนด้านยุทธศาสตร์การรบ ถ้าอีกฝ่ายรู้จักใช้ป่าพวกนั้นให้เป็นประโยชน์จะได้เปรียบมาก\"
\"ได้เปรียบยังไง\"
\"ก็ฝ่าบาทลองคิดดูสิว่าบนสมรภูมิรบที่มีป่าขนาบข้างแบบนี้ ถ้ามีข้าศึกหลบซ่อนรอโจมตีเราทีเผลอจะเป็นยังไง เท่ากับเราต้องตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูรอบด้านเลยนะฝ่าบาท\"
เวนเดอรัสนิ่งฟัง ย้อนถามด้วยความไม่แน่ใจ \"เจ้าคิดมากไปรึเปล่า\"
แม้จะตรัสออกไปเช่นนั้น แต่ในใจของพระองค์ก็รู้สึกกังวลเช่นกัน จึงเรียกทหารพลม้าออกมาสี่นาย
\"เจ้าสองคนเข้าไปสำรวจในป่าด้านซ้าย ที่เหลือไปด้านขวา ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลให้รีบมารายงานข้าทันที\"
นายทหารทั้งสี่รับคำสั่งแล้วควบม้าบึ่งไปทางชายป่าทันที
ทางฝั่งทัพของเดเมี่ยน เมเดียสเห็นทหารของเดเเพนเทียสควบม้าไปทางชายป่าก็ร้อนรนเนื่องกลัวจะเสียแผนที่วางไว้ จึงหันไปส่งสัญญานให้พลธนูเตรียมพร้อม
\"ทหารผู้จงรักภักดีของข้าจงฟัง\" เมเดียสตะโกนก้อง หันมาเผชิญหน้ากับทหารทุกคน \"พวกเรามายืนอยู่ ณ ที่นี่ วันนี้ เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีและบ้านเมืองอันเป็นที่รักจากข้าศึกที่มารุกรานหวังช่วงชิงอิสรภาพและความสงบสุข เราจะสั่งสอนให้พวกมันได้สำนึกว่าชาวเดเมี่ยนไม่ยอมให้ใครมาย่ำยีดูถูก เราจะสู้ สู้เพื่ออิสรภาพ สู้เพื่อศักดิ์ศรี สู้เพื่อความสงบสุขของประเทศของเรา\"
\"จงจำไว้ว่าข้าจะสู้เคียงข้างพวกท่าน สู้จนตัวตาย เราทุกคนจะยอมสละชีพเพื่อชาติ ให้ชื่อเสียงและวีรกรรมของเราได้ถูกจารึกไว้ชั่วนิรันดร์\"
\"สิ่งที่รออยู่เบื้องหลังคือครอบครัวอันเป็นที่รักของพวกท่าน พวกเขารอคอยการกลับบ้านของท่านพร้อมกับข่าวดีคือการที่เรามีชัยเหนือเดอเพนเทียส เราจะทำให้พวกเขาเหล่านั้นสมหวัง หนทางที่รอเราอยู่ข้างหน้าคือชัยชนะ เพียงแค่เราทะยานไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ เด็ดเดี่ยว และเชื่อมั่น เราก็จะสามารถคว้ามันมาไว้ในกำมือ\"
เมเดียสชูดาบขึ้นสุดปลายแขน ทหารทุกคนทำตาม
\"ขอชัยชนะจงอยู่กับเดเมี่ยน!\"
\"ชัยชนะจงอยู่กับเดเมี่ยน!\"
ทหารพูดตามอย่างพร้อมเพรียงทั้งกองทัพ ตามด้วยเสียงเฮกู่ร้องอย่างฮึกเหิมที่ดังกึกก้องกังวาลไปทั้งสนามรบ ธงตราราชวงศ์เดเมี่ยนโบกสะบัดอยู่บนป้อม ภาพที่เรียกขวัญกำลังใจให้เหล่าทหารผู้รักชาติ
ทันทีที่ดาบในพระหัตถ์เมเดียสสะบัดลงชี้ไปข้างหน้า เป็นสัญญานของการเปิดฉากรบ พลม้าและพลเท้าต่างวิ่งกรูเข้าหาข้าศึกอย่างไม่กลัวตาย เวนเดอรัสเห็นอีกฝ่ายเปิดฉากโดยไม่ทันตั้งตัวก็รีบสั่งการทหารให้เปิดฉากรบตอบโต้โดยไม่รอฟังคำรายงานจากทหารที่ส่งออกไปดูลาดเลาในป่า
สงครามระหว่างเดเมี่ยนและเดอเพนเทียสจึงดำเนินขึ้น ณ วินาทีนั้น
อีกฟากหนึ่งในป่าด้านซ้าย พลทหารม้าสองนายได้ยินเสียงการสู้รบแต่ไม่สามารถออกไปร่วมได้เพราะต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย แต่สำรวจมาได้ครู่ใหญ่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไรจึงชักบังเหิยนกลับ แล้วตอนนั้นเองที่เสียงย่ำใบไม้ดังขึ้นทางด้านหลัง หนึ่งในสองหันหลังกลับไปดู เมื่อเพ่งมองตามรอยแยกของหมู่ไม้ที่หนาทึบก็เห็นบางอย่างที่ทำให้นัยน์ตาเบิ่งกว้าง รีบหันหลังไปตะโกนบอกอีกคนที่ล่วงหน้าออกไปก่อน
\"เฮ้ย! รีบไปทูลท่าน.............\"
ไม่ทันจบประโยคเสียงก็ขาดหายไปเพราะลูกธนูที่พุ่งมาปักกลางหลัง อีกคนที่เห็นเหตุการณ์รีบควบม้าเพื่อหนีให้พ้นภัย แต่ไม่ทันที่กีบเท้าหน้าของม้าจะก้าวออกไปพ้นจากป่า ร่างที่อยู่บนหลังม้าก็ร่วงตกสู่พื้นด้วยลูกธนูที่ปักทะลุคอ ลูกธนูที่พุ่งมาจากทิศทางเดียวกันปักอยู่บนร่างของทหารที่นอนสิ้นลมอยู่บนพื้น ภาพที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกับในป่าที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทหารทั้งสี่ที่ถูกส่งมาจึงไม่มีใครรอดออกไปรายงานสิ่งที่เห็นแม้แต่คนเดียว
...............................................................
ดาบคมในมือฟาดฟันใส่ศัตรูอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คนแล้วคนเล่าที่ต้องล้มตายในมือของพระองค์ ความเมตตาไม่อาจใช้ได้ในสนามรบ ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า เมตตาคือความอ่อนแอ ยามใดที่ปล่อยให้ความอ่อนแอครอบงำร่างกายและจิตใจเราก็จะพ่ายแพ้ ทั้งหมดเป็นสัจธรรมในสงครามที่ใครๆต่างก็ตระหนักดี
เมเดียสตั้งรับดาบของทหารข้าศึกอีกคนที่พุ่งมาปะทะ น้ำหนักไม่แรงนักทำให้พระองค์ตวัดดาบออกไปได้ไม่ยาก ก่อนจะตามด้วยแรงเหวี่ยงของน้ำหนักที่มากกว่าวาดสวนกลับไปยังกลางลำตัว ทำให้ร่างข้าศึกล่วงลงจากหลังม้าในสภาพหมดลมหายใจ
ระหว่างที่นั่งหอบอยู่บนหลังม้า รัศมีของการเข่นฆ่ารุนแรงก็พวยพุ่งมาจากด้านหลัง เมเดียสหันหลังกลับพร้อมกับตั้งรับดาบใหญ่ที่ฟาดลงมาได้ทันท่วงที แต่ความรุนแรงและน้ำหนักการลงดาบทำให้ร่างเมเดียสสะเทือน แต่ยังคงปักหลักตั้งมั่นอยู่บนหลังม้าไม่มีการก้าวถอย
\"เก่งมากที่รับน้ำหนักดาบของข้าได้โดยไม่เสียการทรงตัว\" เวนเดอรัสเอ่ยชม \"ขอลองดูหน่อยซิว่าดาบต่อมาจะรับได้มั้ย\"
พูดจบเวนเดอรัสก็สะบัดดาบขึ้นสูงวาดลงมายังศีรษะเป้าหมาย เมเดียสยกดาบขึ้นกัน แต่อีกฝ่ายก็ชักกลับแล้วสวนต่ออย่างรวดเร็ว พระองค์เบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ตอบโต้กลับไปบ้างด้วยการพุ่งปลายแหลมของดาบไปยังกลางลำตัวของเวนเดอรัส เวนเดอรัสใช้ดาบตนปัดออกก่อนจะหมุนทั้งตัวและม้าโจมตีทางด้านหลังเมเดียส เมเดียสก้มตัวราบไปกับหลังม้าเพื่อหลบดาบที่เหวี่ยงมา ก่อนจะลุกขึ้นฟาดดาบใส่อีกฝ่ายที่ยกดาบขึ้นตั้งรับได้ ดาบคมสองดาบปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว ฝ่ายเวนเดอรัสกำดาบด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ เยือกเย็น แต่ฝ่ายที่สั่นน้อยๆเป็นเมเดียส พระองค์กระชับดาบในมือให้แน่นเพื่อระงับอาการสั่นไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตได้ ต่างฝ่ายต่างดูท่าที แล้วทั้งคู่ก็แยกออกจากกัน
\"ทั้งๆที่ดูบอบบางแต่ฝีมือเกินตัว นับว่าใช้ได้ แต่น่าเสียดายนะ เจ้าคงมาได้แค่นี้แหล่ะ\"
จบคำของเวนเดอรัสดาบใหญ่ในมือก็ฟาดลงมาอีกครั้ง เมเดียสยกดาบขึ้นปะทะทันที แต่น้ำหนักและความรุนแรงมหาศาลจนข้อมือเมเดียสแทบหัก กว่าจะรู้ตัวว่าคงต้านได้อีกไม่นานดาบของเมเดียสก็ถูกอีกฝ่ายสะบัดออกจนกระเด็นตกลงไปบนพื้น สายไปแล้วที่จะลงไปเก็บเมื่อเวนเดอรัสไม่เปิดโอกาสให้พระองค์ได้ทันขยับตัว ดาบเล่มเดิมที่น้ำหนักรุนแรงเมื่อครู่ก็ตวัดกลับมาอีกครั้ง เมเดียสไร้อาวุธตอบโต้และป้องกัน ได้แต่ยกแขนขึ้นป้องศีรษะและหลับตายอมรับชะตากรรมที่อีกฝ่ายกำลังหยิบยื่นให้
นี่หรือคือวาระสุดท้ายของเรา...
ต้องมาตายด้วยคมดาบของบุรุษผู้น่าชังชื่อเวนเดอรัส
แต่ถ้าตายจริงก็ขอให้เราเป็นคนสุดท้ายที่ต้องสูญเสียเลือดและเนื้อหลั่งแผ่นดิน
ขอให้ความตายของเราทำให้เดเมี่ยนได้รับชัยชนะ
ถ้าทั้งหมดนั้นจะต้องแลกด้วยชีวิตของเรา.. เราก็ยอม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น