แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #6 : แขกรับเชิญที่คาดไม่ถึง

              ทั้งสามคนวิ่งมาถึงห้องเรียนวิชาปรุงยาในคุกใต้ดินซึ่งเลยเวลาเรียนมาห้านาทีแล้ว  นักเรียนบ้านสลิธีลินมาถึงก่อนและนั่งลงประจำที่ที่โต๊ะแต่ยังคงส่งเสียงพูดคุยกันเอะอะเนื่องจากสเนปยังไม่มาสอน



              \"เฮ้อ..โชคดีชะมัด  ดีนะที่สเนปยังไม่มา\"  รอนพูดไปหอบไป



              \"ใช่  นี่เรามาสายไปห้านาทีแล้ว  ถ้าสเนปอยู่มีหวังได้โดนตัดคะแนนอีกแน่\"  แฮร์รี่เสริม



              ทั้งสามคนเดินไปนั่งประจำที่ที่โต๊ะและนั่งคุยกัน  แฮร์รี่สังเกตได้ว่ามัลฟอยที่นั่งอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามคอยชำเลืองมองมาที่เขาหลายครั้ง  แฮร์รี่ก็จ้องตอบกลับไปเช่นกัน



              \"เดรโก..เรื่องนายกับพ่อนายเป็นไงบ้าง\"  แครบถามมัลฟอยเสียงค่อย



              \"ไม่เกี่ยวกับนาย  ถามทำไม\"  มัลฟอยตอบอย่างหงุดหงิด



              \"แต่นายทะเลาะกับพ่อนายตั้งแต่ตอนปิดเทอมหน้าร้อนแล้วนะ  ฉันว่านายควรจะขอโทษท่านซะจะได้คืนดีกันซักที\"  แครบพูดต่อ



              \"ใช่ๆ  ปล่อยให้เป็นแบบนี้นานๆมันจะแย่นะ\"  กอยด์สนับสนุน



              \"เรื่องอะไรฉันจะต้องไปขอโทษด้วยเล่า!\"  มัลฟอยตะคอกใส่แครบและกอยด์อย่างหงุดหงิด \"พ่อแบบนั้นฉันก็ไม่อยากจะมีหรอก\"



              \"แต่นายว่าพ่อนายแรงไปนะ  นายไม่น่าไปว่าคุณลูเซียสเค๊าแบบนั้นเลย  ถึงเขาจะ..เอ่อ...\" กอยด์พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ



              \"แค่นั้นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำ!\"  มัลฟอยเสียงสั่นด้วยความโมโห  \"เรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดของแม่ซักนิดเดียว  ทำไมต้องไปทำร้ายแม่แบบนั้นด้วย!\"



              \"ตอนนั้นคุณลูเซียสเค๊าคง..เอ่อ…อารมณ์เสียเรื่อง...\"  แครบลดเสียงลงให้เหลือเพียงแค่เสียงกระซิบ  \"นายก็รู้ว่าเรื่องอะไร\"



              มัลฟอยหันมาจ้องตาแครบจนทำให้แครบสะดุ้งตัวสั่น  \"ก็เลยมาลงที่แม่งั้นเหรอ!\"  มัลฟอยแผดเสียงจนคนในห้องหันมามอง  \"เรื่องนั้นมันเป็นความผิดของพ่อ  เขาเป็นคนทำผิดพลาดเอง  ฉันเคยห้ามเขาแล้วแต่เขาไม่ฟัง  แล้วมาลงกับแม่แบบนั้นคิดว่าฉันจะให้อภัยอย่างนั้นเหรอ  ไม่มีวัน!\"  ตอนนี้มัลฟอยลุกขึ้นยืนแล้ว  เขาเพิ่งสังเกตว่าคนในห้องมองเขาอยู่  \"พอที! ห้ามพูดถึงเรื่องนี้กับฉันอีก  ฉันไม่อยากฟัง\"  แล้วมัลฟอยก็เดินกระแทกเท้าไปที่ประตูห้องเรียน



              แครบและกอยด์ลุกขึ้นจะตามออกไป  แต่ก็ต้องล้มเลิกเมื่อมัลฟอยหยุดที่ประตูแล้วหันมาตะคอก  \"พวกนายไม่ต้องตามมา  ฉันอยากอยู่คนเดียว!\"  จากนั้นมัลฟอยก็ออกไปจนพ้นประตู  แครบและกอยด์นั่งลงตามเดิม



              \"เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น



              \"ฉันจะไปรู้เหรอ\"  รอนยักไหล่  \"เธออยากรู้ก็ไปถามเจ้านั่นเองสิ\"



              \"ช่างเถอะน่า...\"  แฮร์รี่รีบตัดบทเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะพูดต่อ  เพราะเขาเดาได้ทันทีว่ารอนและเฮอร์ไมโอนี่จะต้องทะเลาะกันอีกแน่  \"จะเป็นอะไรก็ช่างเขาเหอะ  ขออย่ามายุ่งกับพวกเราก็พอ\"



              เวลาเรียนผ่านไปสามสิบนาทีแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววของสเนป  ทั้งห้องยังคงคุยกันส่งเสียงดัง บางคนก็หลับฟุบคาโต๊ะ

      

              \"ฮ้าววว..สเนปทำอะไรอยู่นะ  ไม่มาซักที  ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว\"  รอนพูดไปหาวไป



              \"น่าแปลกนะ  สเนปไม่เคยเข้าสอนช้าขนาดนี้เลยนี่นา\"  แฮร์รี่พูด  \"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย\"



              \"นั่นสิ  สเนปลืมรึเปล่านะว่าวันนี้สอน\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นบ้าง



              \"ไม่-มี-ทาง\"  รอนพูดเสียงเน้น  \"คนอย่างสเนปเนี่ยนะจะลืม  ฉันว่าสเนปคงมีธุระมาสอนไม่ได้ล่ะมั๊ง\"



              \"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ  เราจะได้ไม่ต้องเรียนวิชาปรุงยาคาบแรกของการเปิดภาคเรียน\"  แฮร์รี่พูด



              ทันทีที่แฮร์รี่พูดจบ  สเนปก็ก้าวเข้ามาในห้องเรียน  นักเรียนทุกคนหยุดส่งเสียง  ท่าทางของเขาดูเหนื่อยล้ามาก  ใบหน้าอิดโรยเหมือนคนอดนอน



              \"ขอโทษที่มาช้า  พอดีฉันติดธุระนิดหน่อย\"  สเนปพูดเสียงแหบ  \"เริ่มเรียนกันเลย\"  หลังจากที่สเนปพูดจบ  สายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของมัลฟอยที่ว่างเปล่า  \"มิสเตอร์มัลฟอยหายไปไหน\"  สเนปถามขึ้น



              \"เอ่อ..เดรโกไม่สบายครับ  ตอนนี้นอนพักอยู่ห้องพยาบาล\"  แครบโกหก



              \"งั้นเหรอ..ไม่เป็นไร\"  สเนปพยักหน้า  \"เริ่มเรียนเถอะ\"



              วิชาปรุงยาในคาบนี้แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าสเนปดูแปลกๆไป  ดูเขาเงียบๆกว่าทุกครั้ง  ทุกทีสเนปจะคอยเดินตรวจหม้อปรุงยาของนักเรียน  และจะคอยตำหนิน้ำยาของนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์  โดยเฉพาะน้ำยาของแฮร์รี่และ  เนวิลล์  และจะคอยหาเรื่องตัดคะแนนพวกเขาเป็นประจำ  แต่ครั้งนี้แฮร์รี่สังเกตได้เมื่อน้ำยาปลูกผมทันใจของเนวิลล์มีสีแปลกไป  คือความจริงมันต้องเป็นสีฟ้าใส  แต่น้ำยาของเนวิลล์เป็นสีส้ม



              \"หือ..นี่มันอะไร  มิสเตอร์ลองบัตท่อม\"  สเนปเดินเข้ามาข้างหลังเนวิลล์แล้วพูดเสียงเยียบเย็นจนฟังแล้วน่าขนลุก  



              \"อะ..เอ่อ...\"  เนวิลล์พูดตะกุกตะกัก  เขาคิดว่าต้องโดนดุไม่ก็ต้องโดนหักคะแนนเป็นแน่



              \"น้ำยาที่ถูกต้องควรจะเป็นสีฟ้านะ  ไม่ใช่สีส้ม  ปรุงใหม่เดี๋ยวนี้\"  สเนปบอกด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เย็นชา  แล้วเขาก็เดินไปดูหม้อต้มยาของคนอื่นต่อ



              เนวิลล์อ้าปากค้างมองสเนปด้วยความฉงน  ไม่ใช่เพียงเขาเท่านั้นที่มีอาการอย่างนี้  แต่นักเรียนแทบทั้งหมดก็มีอาการอย่างนั้นเช่นเดียวกัน



              \"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!\"  รอนพูดกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เมื่อพวกเขาเดินออกจากคุกใต้ดินหลังจากที่หมดชั่วโมง  \"วันนี้สเนปดูแปลกๆนะ  ว่ามั๊ย\"



              \"ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน\"  แฮร์รี่เห็นด้วย  \"ดูเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ\"



              \"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์ดี  \"แล้ววันนี้กริฟฟินดอร์ก็ยังไม่โดนหักคะแนนเลยซักคะแนนเดียว\"



              \"มันก็ดีอยู่หรอกนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนบอก  \"แต่ฉันสงสัยว่าเพราะอะไรสเนปถึงเปลี่ยนไปแบบนี้\"



              \"มันจะเกี่ยวกับธุระที่สเนปบอกรึเปล่านะ\"  แฮร์รี่ออกความเห็น



              \"อืม..ก็อาจเป็นไปได้\"  รอนทำค่าคิด  \"ฉันอยากรู้จังว่าธุระที่สเนปพูดถึงคืออะไร\"



              ทั้งสามมาถึงห้องนั่งเล่นรวม  จากนั้นก็แยกย้ายกันนำกระเป๋าไปเก็บที่หอนอนแล้วจึงกลับลงมาเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน  ระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินไปยังห้องโถงใหญ่  เฮอร์ไมโอนี่ที่เดินนำหน้าก็ชนกับใครบางคนที่ทางโค้ง



              \"โอ๊ย!\"  เฮอร์ไมโอนี่และชายคนนั้นร้องขึ้นพร้อมกัน  หนังสือที่ชายคนนั้นถือมาหล่นกระจายตามพื้น



              \"ขอ..ขอโทษนะ  ฉันไม่ทันได้ดู\"  เฮอร์ไมโอนี่ที่ก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือพูดขึ้น



              \"เฮิม-โอน-นิน-นี่!\"  ชายคนนั้นพูดขึ้น  ไม่ใช่ใครที่ไหน  วิกเตอร์ ครัมนั่นเอง



              เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมาเพราะชื่อที่เรียกเธอนั้นดูคุ้นหูอย่างน่าประหลาด  \"วิกเตอร์!  เธอมาทำอะไรที่นี่\"



              เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจ  รอนและแฮร์รี่ก็มองคนทั้งคู่อย่างแปลกใจเช่นกัน



              \"ฉันได้รับเชิญให้มาเป็นอาจารย์ฝึกสอนวิชาฝึกบินให้นักเรียนปีหนึ่งน่ะ\"  ครัมตอบยิ้มๆ



              \"อ้าว..แล้วมาดามฮูซล่ะ  เธอไม่สอนแล้วหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม



              \"มาดามฮูซลาสอนน่ะ  เห็นศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์บอกว่าเธอไปทำธุระส่วนตัว\"  ครัมตอบ  \"ฉันแค่มาสอนแทนชั่วคราว\"



              \"งั้นเหรอ  แล้ว...\"



              \"ฮะแฮ่ม!\"  รอนแกล้งกระแอมขัดเฮอร์ไมโอนี่  \"ขอโทษเถอะ  พวกเธอจะยืนคุยกันตรงนี้อีกนานมั๊ย  เราหิวจะแย่อยู่แล้วนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนบอกอย่างไม่ค่อยพอใจ



              \"เอ่อ..ขอโทษนะ\"  ครัมพูด  \"ฉันเกือบลืมพวกนายไปเลย  สวัสดีแฮร์รี่  สวัสดี..เอ่อ..รอนใช่ไหม\"  ครัมจับมือกับทั้งสอง  เขาจำชื่อรอนไม่ค่อยได้เนื่องจากเขากับรอนเคยคุยกันไม่บ่อยนัก



              \"เอาล่ะ  เราไปทานข้าวกันเถอะนะ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วหันไปหาครัม  “วิกเตอร์  เธอจะไปกับพวกเราไหม”



              \"ไปสิ  ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน\"  ครัมตอบ  \"ฉันไปนั่งกับเธอได้ไหม\"



              \"ได้สิ  เธอเป็นแขกของโรงเรียนนี่  จะนั่งที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ครัมที่ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน



              \"เฮอะ!\"  รอนสบถในลำคอออกมาเบาๆโดยไม่ให้เฮอร์ไมโอนี่กับครัมที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยิน  มีเพียงแฮร์รี่ทีเดินอยู่ข้างๆได้ยินและเดาได้ว่าอาการของรอนหมายถึงอะไร



              เมื่อเฮอร์ไมโอนี่  ครัม  รอน  และแฮร์รี่มาถึงห้องโถง  พวกเขาก็เดินมานั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ สายตาของนักเรียนทั้งห้องโถงจับจ้องมาที่ครัม  หลังจากนั้นไม่นานดัมเบิลดอร์ก็เข้ามา  เมื่อเขามาถึงโต๊ะเริ่มประกาศ



              \"ฉันมีข่าวดีสำหรับพวกเธอจะแจ้งให้ทราบ  วิกเตอร์ ครัมได้มาถึงที่นี่เมื่อตอนบ่ายของวันนี้เนื่องจากคำเชิญของฉัน\"  ดัมเบิลดอร์หยุดพูดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ  \"ฉันเชิญเขามาเป็นอาจารย์สอนวิชาฝึกบินชั่วคราวให้กับปีหนึ่งและเป็นกรรมการตัดสินการแข่งขันควิดดิชแทนมาดามฮูซที่ลาสอนไปทำธุระเรื่องส่วนตัว  เขาจะมาทำหน้าที่นี้เป็นเวลาสองเดือนตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป  และขอให้พวกเธอทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดี  ให้การต้อนรับเขาอย่างเป็นมิตรด้วย\"



              เมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบ  ทั้งห้องก็ปรบมือเสียงดังกึกก้อง  ครัมลุกขึ้นโค้งให้กับนักเรียนทุกคนแทนคำขอบคุณ  จากนั้นจึงนั่งลงตามเดิม



              \"เอาล่ะ  ลงมือรับประทานได้\"



              เมื่อดัมเบิลดอร์พูด  จานทองและถ้วยมีเชิงที่ว่างเปล่าก็ถูกเติมเต็มด้วยอาหารและเครื่องดื่ม  ทุกคนในห้องโถงดูตื่นเต้นและมีความสุขที่ครัมจะมาพักอยู่ที่ฮอกวอตส์  โดยเฉพาะนักเรียนปีหนึ่งที่จะได้เรียนกับครัม  ยกเว้นรอนที่ไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย



              \"ช่วงนี้เธอไม่ต้องซ้อมเพื่อเตรียมแข่งควิดดิชหรือ  วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามระหว่างที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร



              \"อืม..ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูการแข่งขันควิดดิชลีกน่ะ  ฉันก็เลยว่าง\"  ครัมตอบ



              \"แล้วเธอไม่เห็นบอกฉันเลยนี่ว่าเธอจะมาที่นี่\"  เฮอร์ไมโอนี่พูด  \"ทั้งๆที่เราก็ติดต่อกันทางจดหมายตลอดเวลา...\"

              

\"แค่กๆ\"  อยู่ๆรอนก็ไอเสียงดังแล้วเอามือทุบหน้าอก  \"โอย...\"



              \"เป็นอะไรไปยะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างไม่พอใจเพราะรู้ว่ารอนจงใจขัดจังหวะ



              \"เป็นก้างขวางคอ  เอ้ย!  ก้างปลามันติดคอน่ะ  อันเบ้อเริ่มเลย\"  รอนประชดทั้งๆที่อาหารเย็นมือนั้นไม่มีปลาอยู่เลย



              \"อ้อ..งั้นเหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ค้อน  \"นี่แฮร์รี่  เธอช่วยสงเคราะห์รอนแรงๆซักตุ้บเถอะ  ก้างจะได้หายติดคอซักที\"



              \"หึ..ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่บอกอย่างขำๆ  \"ปล่อยไว้แบบนั้นเดี๋ยวก็หาย  อาการก้างติดคอของรอนน่ะ  เป็นเฉพาะตอนที่รู้สึกไม่พอใจใครบางคนเท่านั้นแหล่ะ\"



              \"หุบปากไปเลยนะ  แฮร์รี่\"   รอนบอกอย่างเสียฟอร์ม  \"นายเป็นเพื่อนฉันแน่รึเปล่าเนี่ย\"



              ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และรอนที่หน้าแดงด้วยกันทั้งคู่ต่างก็เงียบไม่พูดอะไรอีกเลย  แฮร์รี่เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว  ส่วนครัมก็มองรอนและเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย



              เมื่อทั้งสี่รับประทานอาหารเสร็จก็ลุกออกจากโต๊ะและเดินออกจากห้องโถง  ครัมลาทั้งสามเพื่อไปยังห้องพักรับรองแขกที่อยู่อีกด้านหนึ่ง



              \"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ  เฮิม-โอน-นิน-นี่\"  ครัมเอ่ยลา  \"ราตรีสวัสดิ์\"



              \"ราตรีสวัสดิ์จ้ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยลาครัมเช่นกัน



              เมื่อครัมไปแล้ว  ทั้งสามก็มุ่งหน้าไปยังหอกริฟฟินดอร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง  เมื่อก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมรอนก็หันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่



              \"นี่พวกเธอติดต่อกันทางจดหมายยังไม่พอ  แล้วยังนัดแนะมาเจอกันที่นี่อีกเหรอ\"  รอนถามอย่างไม่พอใจ



              \"เปล่านะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างอารมณ์เสีย  \"ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าวิกเตอร์จะมาที่นี่\"



              \"อ๋อเหรอ...\"  รอบตอบอย่างไม่เชื่อ  \"แล้วไงล่ะ  คืนนี้เธอคงนอนฝันหวานที่ได้เจอวิกกี้อะไรนั่นอีกครั้งล่ะสิท่า\"



              \"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอมิทราบ!\"  เฮอร์ไมโอนี่เริ่มโมโห  \"ถ้าเธอไม่ชอบใจที่ฉันสนิทสนมกับครัมนักเธอก็ไปห้ามเขาไม่ให้มายุ่งกับฉันเองสิ! \"



              \"อะ..อะไรนะ\"  รอนพูดอย่างตะกุกตะกัก  \"ฉัน..เปล่าซักหน่อย\"



              \"งั้นเธอก็ไม่มีสิทธิมาพูดแบบนี้  แล้วถ้าคืนนี้ฉันจะฝันหวานถึงวิกเตอร์เธอก็ไม่มีสิทธิมาห้ามด้วย!\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็เดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดไปยังหอนอนหญิงโดยไม่กล่าวราตรีสวัสดิ์เพื่อนทั้งสองเลย



              \"อะ..อะไรกัน  ยัยนั่นน่ะ\"  รอนพูดอย่างงงๆทั้งที่ยังหน้าแดงอยู่  \"พูดอย่างกับฉัน..เปล่านะ  ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นซักหน่อย\"



              \"รอน..ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายนะ  แต่นายไปว่าเฮอร์ไมโอนี่แบบนั้นก็ไม่ถูก\"  แฮร์รี่ทั้งปลอบทั้งติเพื่อน  \"ถ้านายรู้สึกกับเธอแบบนั้นทำไมนายไม่พูดกับเธอตรงๆเลยล่ะ\"



              \"ว่าไงนะ!  นี่นายก็ด้วยหรอ\"  รอนค้านเสียงแข็ง  \"นายจะไปเข้าใจอะไรล่ะ  ก็ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นซักหน่อย\"



              \"นายคิดว่าฉันไม่รู้งั้นเหรอ  เราเป็นเพื่อนกันยังไงฉันก็ดูนายออกนะ\"  แฮร์รี่พยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อน



              \"ก็บอกว่าเปล่าไงล่ะ\"  รอนปฏิเสธอย่างหมดความอดทน  \"นายเข้าใจผิดแล้ว  เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ  ฉันง่วงแล้ว  ราตรีสวัสดิ์\"  รอนพูดแล้ววิ่งขึ้นหอนอนโดยไม่รอแฮร์รี่



              \"ตามใจนายก็แล้วกัน  แล้วอย่ามานั่งเสียใจทีหลังล่ะ\"  แฮร์รี่ตะโกนไล่หลังรอนอย่างจนปัญญาในความดื้อและปากแข็งของเพื่อนรัก