ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักต้องห้าม
\"บ้านนัทสุดยอดไปเลยนะเนี่ย น่าทึ่งชะมัด\" อริญญาพูดชมทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาข้างใน
\"ขอบใจ\" หญิงสาวตอบรับคำชมพลางยื่นแก้วน้ำส่งให้อีกฝ่าย
\"เดี๋ยววันนี้ฉันจะแสดงฝีมือทำอาหารเองนะ นัทไม่ต้องช่วยหรอก\" นัทพูดขึ้นตามที่ได้เอ่ยปากไว้เมื่อกลางวัน
\"งั้นฉันจะรอ..ช่วยเธอกินอยู่ตรงนี้ละกัน\" เขาไม่ค้านเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตั้งใจจะทำให้กินจริงๆ
เย็นวันนั้นกับข้าวดูจะอร่อยมากกว่าทุกๆวัน เป็นเพราะฝีมืออริญญาที่ทำอย่างทุ่มสุดตัวหรือเพราะไม่ได้กินข้าวคนเดียวอย่างเคยเธอก็คร้านที่จะใส่ใจ ต่อให้ได้กินอาหารเลิศรสแค่ไหนแต่ถ้ากินคนเดียวความอร่อยก็ลดลงกว่าครึ่ง แล้วดูเหมือนมื้อเย็นมื้อนี้จะยืดยาวไปนาน ทั้งสองคุยกันเรื่องต่างๆอย่างเพลิดเพลิน ณัฐถกาก็ดูจะผ่อนคลายมากกว่าปกติ แต่เมื่อหญิงสาวเหลือบไปเห็นนาฬิกาก็ต้องตกใจ เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วเสมอ...
อริญญาลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร \"อ๊า..ขอเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนกลับซักหน่อย ทำครัวแล้วหน้ามันชะมัด\"
เมื่อหล่อนก้าวเข้าไปในห้องน้ำก็อดทึ่งอีกครั้งกับสีสันในห้องน้ำไม่ได้ ดูจะบอกชัดว่าเจ้าของรักสีฟ้าเป็นชีวิตจิตใจทีเดียว
\"นัทชอบสีฟ้ามากเลยนะเนี่ย\"
\"พูดเหมือนกฤษเลยนะ แล้วจะบอกว่าชอบสีฟ้าเหมือนกันด้วยรึเปล่า\" หญิงสาวหยอกอีกฝ่าย ทั้งที่เจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆแต่ก็ต้องยอมรับว่าทั้งกฤษณะและอริญญาดูจะเป็นคู่ที่เหมาะกันจริงๆ แต่คำพูดหยอกนั้นแม้จะไม่สำคัญอะไรแต่สะกิดความระแวงของคนฟังที่พยายามกักเก็บไว้ลึกสุดให้ผุดโผล่ขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
กฤษชอบสีฟ้างั้นหรอ?
\'กฤษชอบสีอะไร..สีแดงใช่มั้ย?\'
\'อะ..อืม\' กฤษณะพึมพำตอบขณะที่ใจเหม่อลอยไปถึงใครอีกคนหนึ่ง \'แล้วถามทำไมหือ? จะเอาไปทำนายดวงรึไง ฮึฮึ\'
\"ฉันกลับบ้านนะ\" อริญญาพูดหลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
\"เดี๋ยว..ริน\" ณัฐถกายื่นถุงกระดาษส่งให้อีกฝ่าย \"ลืมอะไรรึเปล่า\"
\"อ๊ะ จริงด้วยซิ ทั้งๆที่จะมาเอาของฝากของกฤษแท้ๆ\" หญิงสาวพูดเสียงกลั้วหัวเราะทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกขำซักนิด
\"ฉันไปส่ง\" ณัฐถกาลุกขึ้นพลางไปส่งถึงหน้าประตู ก่อนที่อีกฝ่ายจะออกไปเธอก็พูดขึ้น \"ริน..ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ ฉันไม่เคยกินข้าวเย็นที่อร่อยอย่างนี้มานานมากแล้ว ขอบใจจริงๆ\"
อริญญาหันกลับมามองอีกฝ่าย สลัดความระแวงทิ้ง มันคงไม่มีอะไร เธอน่าจะคิดมากไปเอง เธออาจจะหวงทั้งกฤษณะและณัฐถกา อยากให้ทั้งสองคนทุ่มความสนใจให้เเธอคนเดียวก็ได้ ใช่! มันอาจจะเป็นแบบนั้น... หญิงทิ้งความรู้สึกพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้อีกฝ่าย
\"ฉันก็เหมือนกัน แล้วฉันจะมาทำอาหารให้นัทบ่อยๆ ดีมั้ย\" แล้วอริญญาก็ได้รอยยิ้มที่ดูจะกว้างขวางกว่าที่เคยเป็นรางวัล พนันได้ว่าน้อยครั้งนักที่ณัฐถกาจะยิ้มให้ใครแบบนี้
\"ฉันจะรอ\" หล่อนตอบ
อีกฝ่ายจากไปนานแล้ว ณัฐถกาเก็บข้าวของต่างๆเข้าที่จวนจะเสร็จ หล่อนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หากมัวแต่ติดพันอยู่กับการทำความสะอาดครัวเครื่องตอบรับอัตโนมัติจึงเริ่มทำงานไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินออกมารับ
\"...ยัยนัท\"
เพียงแค่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็ชะงักไปอย่างไม่รู้ตัว ขนลุกและเสียวสันหลังวาบฉับพลัน เสียงนี้!!
\"หึ ฉันรู้ว่าแกจำเสียงฉันได้ และก็รู้อีกด้วยว่าแกอยู่ในห้อง ไม่รับโทรศัพท์ก็ไม่เป็นไร ฉันแค่จะบอกข่าว หายนะกำลังจะมาถึงแก สิ่งที่แกทำไว้..ทำร้ายฉัน..หักหลังฉัน ได้เวลาชำระหนี้แล้ว!! อย่าลืมว่าฉันคอยดูแกอยู่...\"
ฝันร้าย..หล่อนต้องฝันไปแน่ๆ ไม่รับรู้เลยว่าขณะนั้นหล่อนสั่นไปทั้งร่าง อากาศในห้องค่อนข้างเย็นหากฝ่ามือหญิงสาวกลับชื้นไปด้วยเหงื่อ
ติ๊งต่อง!..ติ๊งต่อง!
ณัฐถกาสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงกริ่งประตูแผดเสียงขึ้น ความกลัวสุดใจไหลเวียนไปทั่วร่าง ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขา หวังเพียงเสียงกริ่งคงจะเงียบหายไปเองหากหล่อนไม่ไปเปิดประตูหรือขานรับ แต่กลับไม่ใช่ เสียงยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและดูเหมือนจะทวีความดังยิ่งขึ้นในความรู้สึกของเขา
\"นัท อยู่รึเปล่า ผมกฤษนะ นัท!!\"
ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูหญิงสาวแทบจะกระโจนไปเปิดประตู ความอบอุ่นท่วมท้นเข้ามาในใจ รู้สึกดีอย่างประหลาด
\"เป็นอะไรรึเปล่า..นัท หน้าคุณซีดมากเลย\" กฤษณะถามขณะเบียดตัวเข้ามาในห้อง
หญิงสาวตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนตอบออกไป \"ฉัน..ฉันแค่เพลียนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไร ว่าแต่คุณมาหาฉันมีอะไรรึเปล่า\"
\"ผมมารับรินน่ะ เมื่อกี้โทรไปที่บ้านก็ยังไม่กลับ มือถือก็โทรไม่ติด เลยคิดว่าน่าจะยังอยู่ที่นี่\"
\"รินกลับไปได้ซักพักแล้วล่ะ คุณจะลองโทรหาอีกทีมั้ยล่ะ ตอนนี้อาจจะถึงบ้านแล้วก็ได้\"
\"ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก\" ชายร่างสูงเงียบไปซักพัก \"สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลยนะนัท ให้ผมอยู่ด้วยมั้ย\"
\"ขอบคุณ แต่ไม่รบกวนคุณหรอก นี่ก็ดึกมากแล้ว..คุณกลับไปเถอะ\" แม้เธอจะอยากให้มีคนอยู่ด้วยในเวลานี้ก็ตามแต่ก็ไม่ต้องการใกล้ชิดกับกฤษณะมากไปกว่านี้แล้ว
\"ผมไม่ค่อยแน่ใจเลยว่าตอนนี้คุณจะอยู่คนเดียวได้ สีหน้าคุณมันตรงข้ามกับคำพูดเลยนี่\"
\"ฉันอยู่ได้ ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดทำไมตอนนี้จะอยู่ไม่ได้\" เสียงห้วนขึ้นเพื่อยืนยันกับอีกฝ่าย
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ตัดสินใจแล้วเช่นกัน จึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาห้องรับแขกและเอนตัวนอน ทำท่าว่ายังไงก็ไม่คิดจะกลับแน่
\"ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้คุณอยู่นะ!!\"
\"ผมเป็นกรณีพิเศษ ในฐานะที่ผมเป็นเจ้านายของคุณผมมีสิทธิ์ อ๊ะ ไม่ต้องมาถลึงตาใส่ผม ยังไงคืนนี้ผมจะนอนพักที่นี่ล่ะนะ\" พูดจบชายหนุ่มจัดท่านอนพลางหลับตาคล้ายง่วงมาก
\"ฉันไม่เคยเห็นเจ้านายที่ไหนใช้สิทธิ์มานอนตามบ้านลูกจ้างอย่างนี้เลย\"
\"ก็เห็นแล้วไง ผมนี่แหละ\"
\"งั้นฉันขอลาออก..เดี๋ยวนี้เลย!!\"
\"ไม่ได้หรอก คุณต้องไปยื่นใบลาออกที่บริษัทก่อน แต่ก็คงต้องเป็นพรุ่งนี้ล่ะนะเพราะบริษัทก็เลิกงานไปนานแล้ว\"
ณัฐถกาถอนใจยาว มองไปยังร่างสูงอย่างไม่รู้จะจัดการอย่างไร แต่ลึกๆในใจหล่อนปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกใจชื้นไม่น้อยที่มีใครซักคนอยู่ด้วย โดยเฉพาะคนคนนั้นคือชายหนุ่มตรงหน้าเธอ
ขอโทษนะริน ขอโทษ ขอแค่คืนนี้เท่านั้น...
\"คุณคงไม่คิดจะนอนจนถึงเช้าโดยที่ไม่อาบน้ำหรอกนะ\"
\"คุณไปอาบก่อน\" กฤษณะบอกทั้งๆที่ยังหลับตา
# --------------------------------------------------- #
\"กฤษ..กฤษ..อาบน้ำได้แล้ว\" เรียกอยู่นานเมื่อไม่สำเร็จณัฐถกาจึงจำต้องเดินมาสะกิดเรียก
ชายร่างสูงปรือตามองอย่างงงๆซักพักจึงตื่นเต็มที่ ภาพที่เห็นทำเอาเขาใจแกว่งไม่น้อย ณัฐถกาก้มตัวลงมาหาเขาส่งผลให้เสื้อคลุมแหวกกว้างเล็กน้อยจนเผยให้เห็นลำคอระหงลาดมาจนถึงกระดูกไหปลาร้าและเนินอก ผิวขาวละเอียดราวกับน้ำนม ชายขอบเสื้อคลุมเลิกสูงขึ้นจากการก้มตัวอวดช่วงขาเรียว เส้นผมและใบหน้าที่เปียกน้ำหมาดๆทำให้ดูผิดแปลกไปจากธรรมดาเล็กน้อย ขนตาดูจะหนาเข้มเมื่อเกาะพราวไปด้วยละอองน้ำจนเกิดความรู้สึกอย่าเอานิ้วกรีดขนตาเล่น
\"ตั้งใจจะยั่วกันรึไง\" กฤษณะพูดหยอก
\"หือ?\"
หญิงสาวร่างเพรียวระหงส่งสายตาถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ อีกฝ่ายจึงจงใจกวาดสายตาตั้งแต่เนินอกเลียเล็มไปจนถึงขาเรียว
\"นาย!!\" ณัฐถการีบยืดตัวขึ้นพลางหันหลังกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำให้แน่นกว่าเดิม ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วตามหลังมา ถึงไม่ส่องกระจกก็รู้ว่าหน้าคงจะแดงไปถึงใบหูทีเดียว ความร้อนวูบวาบสะท้อนเข้าไปถึงภายในใจ...
กฤษณะเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำ แต่แล้วก็หันกลับมา \"ให้ผมอาบน้ำแล้วจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนล่ะ\"
ณัฐถกาหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนซักพักก็ออกมาพร้อมกับชุดคลุมอีกตัวยื่นให้ชายหนุ่ม
\"ให้ผมนอนข้างนอกทั้งชุดคลุมเนี่ยนะ เป็นหวัดแย่เลย\"
\"งั้นคุณก็กลับไปนอนบ้านคุณสิ ที่นี่ฉันไม่มีเสื้อผ้าผู้ชายให้คุณเปลี่ยนหรอกนะ!!\" หญิงสาวเริ่มรำคาญ
ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ยิ้มๆแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำ เป็นอันเข้าใจว่าเขาไม่มีทางกลับแน่นอน
ณัฐถกาถอนหายใจอย่างหนักใจแล้วเดินกลับเข้าห้องนอน
อีกไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อคลุมตัวหนา ตามตัวมีน้ำเกาะพราว
\"นัท คุณช่วยหยิบผ้าขนหนูให้ผม...\" กฤษณะพูดพร้อมกับเคาะประตูห้องนอน 2-3 ทีแล้วเปิดเข้าไป ข้อความท้ายประโยคกลืนหายเข้าไปในลำคอ
\"อย่าเพิ่งเปิดเข้ามาฉันยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ!!\" คำพูดของหญิงสาวที่ดังขึ้นแทบจะพร้อมกับของอีกฝ่าย
สายเกินไปซะแล้ว ชุดคลุมเลื่อนต่ำลงมาถึงสะโพก ขณะสองมือกำลังติดกระดุมเสื้อนอนไปได้เพียง 2 เม็ด ณัฐถการีบรวบสาบเสื้ออย่างรวดเร็วและพยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ
\"ออกไปคอยข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันเอาไปให้\" ใจเต้นรัวแรงเมื่อเห็นสายตาคมกล้าที่มองมาอย่างไม่ละสายตา
\"ขะ..ขอโทษ...\" ร่างสูงกลืนน้ำลาย ระงับเสียงหัวใจที่ดูเหมือนตอนนี้จะดังกลบหูเขาซะสนิท หันหลังเดินออกไปคอยข้างนอก นานทีเดียวกว่าจังหวะเต้นของหัวใจจะกลับเป็นปกติ...
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น