ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความขัดแย้ง
เช้าวันต่อมา แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่นั่งรับประทานอาหารอยู่ในห้องโถงใหญ่ก่อนที่จะเข้าเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษตอนแปดโมง แล้วจู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงร้องขึ้นด้วยความตกใจมาจากโต๊ะกริฟฟินดอร์ เธอคนนั้นคือปาราวตี_นั่นเอง
\"เกิดอะไรขึ้น!\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม \"มีอะไรกัน\"
\"เชมัสน่ะสิ\" ปาราวตีตอบโกรธๆ \"เล่นอะไรบ้าๆ ตกใจหมด\"
\"ก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง แค่นี้ทำโวยวายไปได้\" เชมัสค้าน
\"เชมัสเขากินลูกอมล่องหนน่ะ\" ดีนอธิบายให้พวกแฮร์รี่ฟังพลางร่วมหัวเราะกับเชมัสไม่ยอมหยุด \"แล้วเขาก็เอาผ้าคลุมเตียงสีขาวมาคลุมตัว จากนั้นก็ย่องมาข้างหลังปาราวตี พอเธอหันมาก็ตกใจนึกว่าผีหลอก\"
\"ไม่ตลกเลยนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิเมื่อนักเรียนชายพากันหัวเราะ
\"ใช่! เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้\" ปาราวตีหน้าบึ้ง
\"แหม..ก็หยอกกันเล่นๆตามประสาคนเป็นแฟนกันไม่ได้เหรอ\" เชมัสยิ้มกวนๆ ปาราวตีหน้าแดง
\"อะไรนะ!\" รอนและแฮร์รี่ตะโกนขึ้นพร้อมกันหลังจากที่สำลักนม \"นายสองคนคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่\"
\"อะไรกัน..นี่พวกเธอยังไม่รู้อีกหรอ\" เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจ \"เขาสองคนเริ่มคบกันตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วนะ\"
\"นี่เธอก็รู้เหรอ แล้วทำไมไม่เห็นเล่าให้เราฟังเลย ฮึ!\" รอนต่อว่าเฮอร์ไมโอนี่
\"ปาราวตีก็เพิ่งบอกฉันเมื่อไม่นานมานี่เอง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเรื่อยๆ \"ฉันคิดว่าเธอรู้แล้วซะอีก\"
\"ยินดีด้วยนะ\" แฮร์รี่บอกกับเชมัสและปาราวตี \"แต่ฉันดูไม่ออกเลยนะว่าพวกนายคบกันน่ะ\"
\"ช่าย..ตอนแรกพวกเราก็คบกันแบบลับๆน่ะ กลัวเพื่อนๆจะล้อ\" เชมัสอธิบาย \"เราสองคนเพิ่งจะตัดสินใจเปิดเผยเรื่องนี้เมื่อตอนเปิดเทอมที่ผ่านมานี่เอง\"
\"ขอถามอะไรหน่อยสิ...\" รอนชะโงกหน้าเข้ามากระซิบถามเชมัส \"พวกนายสองคน..เอ่อ..จูบกันหรือยังน่ะ\"
\"เสียมารยาทน่ะ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ที่ได้ยินที่รอนพูดก็ตำหนิ \"มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขานะ\"
\"เงียบเถอะน่า..เฮอร์ไมโอนี่\" รอนบ่นอย่างรำคาญ แล้วถามซ้ำอีก \"ว่าไงล่ะ..เชมัส\"
\"ความลับ\" เชมัสตอบสั้นๆโดยมีอาการหน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วชวนปาราวตีไปเข้าชั้นเรียน เขาสองคนเดินจูงมือกันออกไป โดยเพื่อนๆที่เดินตามต่างตะโกนและผิวปากล้อตามหลัง
\"ไปเถอะ..เดี๋ยวเรามีเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษกับแฮกริดนะ\" แฮร์รี่เตือน
บ้านกริฟฟินดอร์มาถึงที่กระท่อมของแฮกริดก่อนเวลาเรียนสิบนาที หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มบ้านสลิธีลินก็มาถึงโดยมีมัลฟอยเดินนำหน้ากลุ่ม
\"ไง หัวแผลเป็น ชีวิตนายนี่น้ำเน่าซะจริงนะ\" มัลฟอยเย้ยพลางชูหนังสือพิมพ์เดลี่ย์พรอเฟ็ตขึ้นมาแล้วอ่านออกเสียงดังๆ \"บรรดาพ่อมดทั้งหลายที่เคยเห็นใจแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ต่างก็รู้สึกยินดีและเอาใจช่วยให้เขามีครอบครัว มีคนดูแลเอาใจใส่ - - เชอะ! ซาบซึ้งตายล่ะ\"
บ้านสลิธีลินพาหัวเราะร่วน มัลฟอยยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์พอใจในวีรกรรมของตัวเองดั่งเพิ่งรอดมาจากสมรภูมิรบก็ไม่ปาน
\"เลิกยุ่งกับเราซะทีได้มั๊ย มัลฟอย!\" แฮร์รี่ตวาดอย่างเบื่อหน่าย
\"รู้อะไรไหม..พอตเตอร์\" มัลฟอยหรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ \"ที่จริงนายก็สมควรที่จะได้รับความเห็นใจนะ เพราะนายเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่_ยังไงล่ะ!\"
\"มากไปแล้วนะ มัลฟอย!\" แฮร์รี่ตวาด เขาโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา มัลฟอยก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาด้วยเช่นกัน
\"เอาเลยสิ พอตเตอร์!\" มัลฟอยท้า \"มาดวลกันให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย\"
\"ฉันรับคำท้านายอยู่แล้ว มัลฟอย\"
\"อย่านะ! แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนห้าม
\"อะไรกัน! อะไรกัน!\" เสียงแฮกริดแทรกเข้ามา เขาเดินจ้ำผ่านวงล้อมของนักเรียนเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อแฮกริดเห็นแฮร์รี่กับมัลฟอยยืนประจันหน้ากันอยู่โดยที่ในมือถือไม้กายสิทธิ์ในท่าพร้อมสู้ก็ตกใจ
\"พวกเธอทั้งคู่เก็บไม้ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ\" แฮกริดคำราม \"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่\"
แฮร์รี่กับมัลฟอยลดมือลงแล้วเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าเสื้อคลุม มัลฟอยดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะเก็บไม้ซักเท่าไหร่ เขากับแฮร์รี่ยังคงจ้องตากันอย่างอาฆาต
นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์และบ้านสลิธีลินพากันแย่งอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้แฮดริดฟัง ซึ่งเนื้อความที่ทั้งสองบ้านเล่ามานั้นไม่ตรงกันเลย
\"มัลฟอยมาหาเรื่องแฮร์รี่ก่อนค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็ว
\"ไม่ใช่ซักหน่อย! พอตเตอร์เริ่มก่อนต่างหากล่ะ\" แพนซี่ พาร์คินสันเถียง \"พอตเตอร์เป็นคนชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาก่อน ทุกคนในที่นี้ก็เห็น\" บ้านสลิธีลินพากันพยักหน้า
\"แต่มัลฟอยพูดจาถากถางแฮร์รี่ก่อนนี่นา เป็นใครๆจะทนได้ล่ะ!\" รอนเถียงขึ้นบ้าง
\"เอาล่ะ เอาล่ะ หยุด!\" แฮกริดยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม \"ฉันไม่ถามพวกเธอดีกว่า เพื่อความยุติธรรมฉันควรจะถามบุคคลที่สาม - - ฟีเรนเซ่!\" แล้วแฮกริดก็ตะโกนเรียกใครคนหนึ่ง
นักเรียนพากันเงียบแล้วหันไปมองตามสายตาของแฮกริด แฮร์รี่เห็นร่างๆหนึ่งซึ่งยืนอยู่ที่ชายป่าต้องห้ามบริเวณข้างๆกระท่อมของแฮกริด ร่างนั้นดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด ลำตัวท่อนบนเป็นร่างของมนุษย์ผมสีน้ำตาลแดง ช่วงเอวลงไปมีลักษณะเหมือนม้า มีขาสีขา แฮร์รี่จำได้แล้ว ร่างนั้นคือเซ็นทอร์ ครึ่งคนครึ่งม้าที่เคยช่วยเขาให้รอดพ้นเงื้อมมือของโวลเดอมอร์ในป่าต้องห้ามเมื่อตอนปีหนึ่ง
\"นายอยู่ตรงนี้ตลอดเลยใช่ไหม\" แฮกริดเอ่ยถามเมื่อเซ็นทอร์ตนนั้นเดินเข้ามาหาแฮกริด
\"ก็มาทันได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างน่ะแหละ แฮกริด แต่เผอิญว่าไม่มีใครสังเกตเห็นฉันเลยน่ะสิ\" ฟีเรนเซ่ตอบ
นักเรียนต่างจ้องมองฟีเรนเซ่ตาไม่กระพริบ พวกเขา(ยกเว้นแฮร์รี่)ไม่เคยเห็นเซ็นทอร์มาก่อน และก็ไม่มีใครสังเกตเลยว่ามีเซ็นทอร์มายืนอยู่ข้างหลังพวกเขานานแล้ว
\"ดีเลย...\" แฮกริดพูด \"นายช่วยบอกฉันหน่อยได้มั๊ยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่\"
\"ไม่มีปัญหา...\" ฟีเรนเซ่ตอบ \"ฉันเห็นเด็กคนนั้นเดินเข้ามาหาเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้วว่าอะไรบางอย่างที่แรงๆ\" ฟีเรนเซ่พูดพลางพยักหน้าไปที่มัลฟอย
\"มัลฟอยว่าแฮร์รี่ว่าเขาเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ฮะ แฮกริด\" รอนรีบพูด
\"ขนาดนั้นเลยหรือ\" แฮกริดคำรามแล้วหรี่ตาไปที่มัลฟอย แล้วเขาก็หันกลับไปถามฟีเรนเซ่ต่อ \"แล้วยังไงต่อ ฟีเรนเซ่\"
\"พอตเตอร์โกรธจึงชักไม้กายสิทธิ์ออกมา แต่เด็กอีกคนก็ชักไม้กายสิทธิ์ของเขาขึ้นมาด้วยเหมือนกันพร้อมกับตะโกนท้าพอตเตอร์ พวกเขายังไม่ทันได้ลงมือคุณก็โผล่มาก่อน\" ฟีเรนเซ่บอก
\"อย่างนี้นี่เอง\" แฮกริดคำราม ถลึงตาใส่มัลฟอย แต่มัลฟอยไม่รู้สึกสะทกสะท้าน เขายืนเชิดหน้าเอามือกอดอก \"หักสลิธีลินยี่สิบแต้ม และกักบริเวณเธอหนึ่งคืน\" แฮกริดบอกมัลฟอย \"เธอคิดว่าฉันไม่กล้างั้นสิ\"
มัลฟอยเอามือลง จ้องตาแฮกริดอย่างเคียดแค้น แฮร์รี่หันไปยิ้มกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มตอบกลับมาอย่างสะใจเช่นกัน
\"แต่เธอ..แฮร์รี่\" แฮกริดพูดต่อทำให้รอยยิ้มของแฮร์รี่จางลง \"ถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่เธอก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกันที่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมา เพราะฉะนั้นเธอจะต้องถูกกักบริเวณพร้อมกับมัลฟอย เธอมีปัญหาไหม\"
แฮร์รี่หันไปมองมัลฟอยด้วยสายตารังเกียจอยู่แวบหนึ่งก่อนตอบ \"ไม่มีฮะ\"
\"ดี..งั้นเรายุติเรื่องนี้กันได้แล้ว จะได้เริ่มเรียนกันซักที\" แฮกริดพูดแล้วนักเรียนก็ล้อมเข้ามาใกล้เขากับฟีเรนเซ่ \"วันนี้เราจะเรียนเรื่องเซ็นทอร์กัน ฉันคิดว่าหลายๆคนคงยังไม่เคยเห็น\" แฮกริดบอก \"เซ็นทอร์คือครึ่งคนครึ่งม้า เป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดล้ำลึก สามารถทำนายอนาคตจากดวงดาวที่เห็นได้ เซ็นทอร์ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับสิ่งมีชีวิตชนิดอื่น แต่นี่เป็นกรณีพิเศษเพราะฉันขอร้องให้เขามาโชว์ตัวเพื่อการฝึกสอนของฉัน กล่อมอยู่นานพอดูเลยล่ะ ฉันจะแนะนำให้พวกเธอรู้จัก เซ็นทอร์ตนนี้ชื่อฟีเรนเซ่ เป็นหนึ่งในหลายๆตนที่อาศัยอยู่ในป่าต้องห้าม\"
\"สวัสดี\" ฟีเรนเซ่กล่าวทักทายอย่างเป็นมิตรพร้อมกับยื่นมือไปให้จับ หลายๆคนกรูเข้ามาจับมือกับฟีเรนเซ่
\"ไง..เราเคยพบกันครั้งหนึ่งนะ คุณพอตเตอร์\" ฟีเรนเซ่บอกเมื่อเขาจับมือกับแฮร์รี่
\"ผมจำได้ฮะ คุณเคยช่วยชีวิตผมไว้ในป่าต้องห้าม ต้องขอบคุณคุณมากเลยฮะ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างสุภาพ
\"ไม่เป็นไร..ยังไงฉันก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว\" ฟีเรนเซ่พูด
\"เอ่อ..เพื่อนคุณสบายดีเหรอฮะ\" แฮร์รี่ถาม
\"อ๋อ..เขาสบายดี แต่ยังขี้โมโหเหมือนเดิม\" ฟีเรนเซ่ยิ้มให้แฮร์รี่ที่ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน
\"แฮร์รี่...\" แฮกริดเดินมาแตะไหล่แฮร์รี่ \"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ ตามฉันมาที่หน้ากระท่อมหน่อยได้มั๊ย\"
\"ฮะ...\" แฮร์รี่ตอบหงอยๆ เขาคิดว่าแฮกริดคงจะดุเขาเรื่องเหตุการณ์เมื่อสักครู่แน่ๆ \"ลาก่อนฮะ\" เขาบอกกับฟีเรนเซ่
\"โชคดีนะ พอตเตอร์\" ฟีเรนเซ่เอ่ยลา
แฮกริดเดินนำแฮร์รี่มาหยุดที่หน้ากระท่อมของแฮกริดซึ่งอยู่ห่างจากกลุ่มนักเรียนไม่มากนัก
\"ทำไมเธอถึงไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยฮึ แฮร์รี่\" แฮกริดถามขึ้น
\"อะไรนะฮะ...\" แฮร์รี่รีเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างงุนงง
\"ก็เรื่องซีเรียส แบล็กไงล่ะ เธอรู้ทุกอย่างแต่เธอไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย\" แฮกริดพูดอย่างเคืองๆปนน้อยใจ
\"อ๋อ..ฮะ\" แฮร์รี่ตอบ \"ผมขอโทษฮะ แฮกริด แต่ซีเรียสเขาบอกให้ผมปิดเรื่องนี้เป็นความลับน่ะฮะ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากพวกผมและดัมเบิลดอร์\"
\"ดัมเบิลดอร์ก็รู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วเหรอ\" แฮกริดถาม
\"ฮะ พวกผมเล่าให้ดัมเบิลดอร์ฟังเมื่อห้าปีก่อนตอนที่ซีเรียสเข้ามาในฮอกวอตส์แล้วถูกจับได้ ดัมเบิลดอร์เชื่อที่พวกผมพูดแต่ก็ไม่สามารถยืนยันความบริสุทธิ์ของซีเรียสได้ เพราะเราไม่มีหลักฐานเพียงพอ ดังนั้นดัมเบิลดอร์จึงให้พวกเราพาซีเรียสหลบหนีก่อนที่ผู้คุมวิญญาณจะมาถึง\"
\"ที่แท้ก็เป็นฝีมือของพวกเธอเองเหรอ\" แฮกริดพูดพร้อมพยักหน้าช้าๆ \"แล้วพวกเธอทำได้ยังไงล่ะ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นพวกเธออยู่ในห้องพยามบาลไม่ใช่หรือ แล้วอีกอย่าง ซีเรียสก็ถูกขังอยู่บนหอคอยแล้วก็มีคนเฝ้าอยู่หน้าห้องด้วยนะ\"
แฮร์รี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้แฮกริดฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเล่าตั้งแต่ตอนที่ซีเรียสในร่างของสุนัขลากรอนเข้าไปในโพรงของต้นวิลโลวว์จอมหวดและเขากับเฮอร์ไมโอนี่ก็ตามเข้าไป จนมาถึงตอนที่พวกเขาย้อนเวลาไปช่วยบัคบีคและขี่บัคบีคไปช่วยพาซีเรียสหนีออกมา จากนั้นซีเรียสก็ขี่บัคบีคหนีไป
\"โอ..ที่แท้ก็เป็นพวกเธอเองเหรอที่ช่วยปล่อยบัคบีค\" แฮกริดพูดหลังจากที่แฮร์รี่เล่าจบ \"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะ อยู่กับแบล็กงั้นเหรอ\"
\"ตอนนี้บัคบีคอยู่ที่สวนสัตว์ในจอร์เจีย ซีเรียสบอกว่าที่นั่นเลี้ยงดูเลี้ยงมันอย่างดีเลยฮะ แฮกริดสบายใจได้\" แฮร์รี่รีบบอกเพราะเขารู้ว่าแฮกริดรักและเป็นห่วงเจ้าบัคบีคมากขนาดไหน”
\"งั้นหรือ..ดีจริง\" แฮกริดยิ้มอย่างโล่งใจ \"อ้อ..แฮร์รี่ ฉันดีใจกับเธอด้วยจริงๆนะที่เธอได้มีพ่อทูนหัวคอยดูแล งั้นจากนี้ไปเธอก็ไม่ต้องไปอยู่กับครอบครัวเดอร์สลีย์โดยเฉพาะดัดลีย์จอมเกเรแล้วสินะ\"
\"ใช่แล้วฮะ!\" แฮร์รี่บอกอย่างร่าเริง \"ซีเรียสบอกกับผมว่าทันทีที่เขาพ้นโทษเขาจะรับผมไปอยู่ด้วย ผมดีใจจังเลยฮะ\"
แฮกริดลูบหัวของแฮร์รี่อย่างเอ็นดู \"ฉันดีใจกับเธอด้วยจริงๆนะ แฮร์รี่ อ้อ..ตอนนี้เธอมีผู้ปกครองแล้ว จะเล่นซนแหกกฎโรงเรียนเป็นว่าเล่นอีกไม่ได้แล้วนะ\" แฮกริดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
\"โธ่..ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่บอก \"ผมไม่เล่นซนเป็นเด็กๆเหมือนเมื่อก่อนหรอกฮะ\"
\"จริงสินะ เธอโตเป็นหนุ่มแล้วนี่\" แฮกริดบอก \"เมื่อไหร่จะมีแฟนซะทีล่ะ พ่อเธอเค๊าเป็นแฟนกับแม่เธอตั้งแต่อายุสิบห้าแล้วนะ\"
\"เอ่อ...\" แฮร์รี่ก้มหน้าเพราะความเขิน \"ยังไม่มีหรอกฮะ แต่..ถ้าคนที่ชอบล่ะก็...\" แฮร์รี่นึกถึงโชผู้หญิงที่เขารักขึ้นมาทันที
\"อืม..งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ขอให้ใจตรงกันเร็วก็แล้วกันนะ\" แฮกริดบอก \"อ้อ..หมดชั่วโมงเรียนแล้วล่ะ เธอกลับไปอยู่กับเพื่อนได้แล้วนะ\"
\"ฮะ..ขอบคุณมากฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่บอก \"แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่นะฮะ\"
จากนั้นรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็เข้ามาลาแฮกริด แล้วทั้งสามก็เดินขึ้นปราสาทไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น