แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #3 : พลิกคดีซีเรียสและอาจารย์สอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่

              รถไฟมาจอดที่สถานีฮอกมี้ดส์เวลาหนึ่งทุ่มตรง  บรรดานักเรียนพากันลงจากรถไฟ  แฮร์รี่  รอน และเฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮกริดกำลังพาพวกปีหนึ่งลงเรือข้ามทะเลสาป



              \"สวัสดีฮะ/ค่ะ  แฮกริด!\"  ทั้งสามคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน



              \"สวัสดี!\"  แฮกริดตะโกนตอบ  \"อ้อ..แฮร์รี่  ยินดีด้วยนะ  แล้วเจอกัน\"  แล้วแฮกริดก็ลงเรือไปพร้อมกับนักเรียนปีหนึ่ง  ปล่อยให้แฮร์รี่ยืนงงอยู่ท่ามกลางผู้คนแออัด

  

              \"ยินดีเรื่องอะไรเหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่หันมาถามแฮร์รี่



              \"ไม่รู้เหมือนกัน...\"  แฮร์รี่ตอบ



              นักเรียนตั้งแต่ชั้นปีสองขึ้นไปต้องนั่งรถม้าเพื่อไปยังปราสาทฮอกวอตส์  แฮร์รี่  รอน  เฮอร์ไมโอนี่  และเนวิลล์อยู่บนรถม้าคันเดียวกัน  เมื่อมาถึงหน้าปราสาททุกคนก็ลงจากรถม้า  นักเรียนทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่  เมื่อแฮร์รี่และรอนนั่งลงที่โต๊ะกริฟฟินดอร์แล้ว  พวกเขาก็สังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้มากับพวกเขาด้วย



              \"แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ\"  แฮร์รี่ถามขึ้น



              \"นั่นสิ  เมื่อกี๊ยังเดินตามพวกเรามาอยู่เลย\"  รอนตอบ  แล้วจู่ๆรอนก็เกิดอาการตื่นเต้น  ใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องแฮร์รี่เต็มแรง



              \"โอ๊ย!  อะไรกัน\"  แฮร์รี่ร้องด้วยความเจ็บปวด  นั่งตัวงอเอามือกุมท้อง



              \"นะ..นายดูที่โต๊ะอาจารย์สิ!\"  รอนพูดตะกุกตะกักอย่างตื่นเต้น



              \"ทำไมนายต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยล่ะ\"  แฮร์รี่ถามแต่ยังไม่ได้หันไปมองที่โต๊ะอาจารย์  \"สเนปลาออกไปแล้วรึไง\"



              \"น่าตื่นเต้นกว่านี้อีก!  โธ่..แฮร์รี่  นายก็หันไปดูสิ\"  รอนรบเร้า



              แฮร์รี่หันไปดู  โต๊ะของอาจารย์เป็นโต๊ะยาวตั้งอยู่หน้าห้องเรียงเป็นหน้ากระดาน   ดัมเบิลดอร์นั่งอยู่ตรงกลางกำลังคุยกับศาสตราจารย์สเปร้าต์อย่างเบิกบาน  อีกข้างหนึ่งของดัมเบิลดอร์เป็นที่นั่งของศาสตราจารย์มักกอนนากัล  แต่เจ้าตัวไม่อยู่เพราะกำลังยืนจัดแถวนักเรียนปีหนึ่งอยู่ที่หน้าห้องโถง  ที่นั่งถัดไป  แฮร์รี่เห็นศาสตราจารย์สเนปนั่งหน้าตาบูดบึ้งที่สุดเท่าที่แฮร์รี่เคยเห็นมา  เขาสังเกตว่าสเนปคอยชำเรืองมองคนข้างๆอย่างไม่พอใจตลอดเวลา  แฮร์รี่ไล่สายตาไปหยุดอยู่ที่ชายข้างๆสเนป  แฮร์รี่กระโดดลุกขึ้นยืนทันที  ชายคนนั้นคือซีเรียส แบล็กซึ่งแต่งกายสะอาดสะอ้าน  ผมเผ้าเรียบร้อยดูหล่อเหลาและยังหนุ่มเหมือนในอัลบั้มรูปแต่งงานของเจมส์กับลิลลี่ พอตเตอร์ที่แฮร์รี่ยังเก็บรักษาไว้อย่างดี  แฮร์รี่ทั้งดีใจและประหลาดใจที่ได้เห็นพ่อทูนหัวของตนเองนั่งอยู่ในที่แห่งนี้



              เมื่อซีเรียสหันมาสบตากับแฮร์รี่เขาก็ยิ้มและโบกมือให้ก่อนที่จะหันไปคุยกับศาสตราจารย์ฟลิตวิกต่อ  เขาจะมาเป็นอาจารย์ที่นี่งั้นเหรอ  แฮร์รี่คิด.. มีอยู่วิชาหนึ่งที่ว่าง  แน่นอน  จะเป็นวิชาอื่นไม่ได้นอกจากการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด



              แฮร์รี่อยากจะวิ่งไปหาซีเรียสเดี๋ยวนี้เลย  แต่เด็กปีหนึ่งเริ่มทำการคัดสรรบ้านแล้ว  รอนจึงฉุดเขาให้นั่งลง  ระหว่างนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เข้ามาพอดี



              \"เธอหายไปไหนมาน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนถาม  \"เธอเห็นอาจารย์สอนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่รึยัง\"



              \"อ๋อ..คุณซีเรียส  ฉันรู้แล้วล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ



              \"อะไรกัน..นี่เธอไม่ตื่นเต้นหรือดีใจเลยเหรอ\"  รอนถามอย่างแปลกใจ



              \"ใครบอกว่าฉันไม่ดีใจ  เพียงแต่ฉันเจอเขาแล้วที่ห้องพักอาจารย์  ตอนนั้นศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกฉันเข้าไปคุยเรื่องเกี่ยวกับหน้าที่ประธานนักเรียนน่ะ  ฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน  แต่ฉันยังไม่ทันได้คุยอะไรกันคุณซีเรียสก็ออกไปก่อน\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ



              \"ทำไมเขาถึงมาเป็นอาจารย์ได้นะ  เขายังมีโทษอยู่ไม่ใช่หรอ\"  แฮร์รี่สงสัย



              \"เขาอาจจะพ้นโทษแล้วก็ได้  ไว้รองานเลี้ยงเลิกค่อยไปถามเขาสิ\"  เฮอร์ไมโอนี่เสนอ



              \"อืม..จริงด้วย\"  แฮร์รี่เห็นด้วย



              \"จริงสิ!  มิน่าล่ะ\"  อยู่ๆรอนก็ก็พูดขึ้นทำเอาเพื่อนทั้งสองสะดุ้ง  \"ก่อนเปิดเทอมพ่อฉันเคยพูดว่าแฮร์รี่จะได้รับข่าวดีเมื่อไปถึงฮอกวอตส์  ฉันถามพ่อว่าข่าวดีอะไรแต่พ่อก็ไม่ยอมบอก  บอกแต่ว่าเปิดเทอมแล้วจะรู้เอง  ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง\"



              \"คุณวีสลีย์เป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์นี่  ก็ต้องรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่พูด  \"แล้วบางทีนะ  คุณวีสลีย์อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ได้\"



              \"ก็อาจเป็นได้  คุณวีสลีย์อาจจะจัดการอะไรบางอย่างที่กระทรวง\"  แฮร์รี่เห็นด้วย  \"แต่ฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขาพิสูจน์ให้คนอื่นๆรู้ว่าซีเรียสบริสุทธิ์ได้ยังไงในเมื่อไม่มีหลักฐานซักอย่าง  เพ็ตติกรูว์ก็หนีไปได้หลังจากที่พวกเราเคยจับเขาได้\"



              เฮอร์ไมโอนี่ทำสีหน้าครุ่นคิด  แต่แล้วก็จนปัญญา  ได้แต่ส่ายหน้าช้าๆบ่งบอกเป็นนัยว่า  \"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\"



              \"ดูหน้าสเนปสิ  บูดบึ้งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะนั่น\"  รอนทักขึ้น



              \"ก็คงเป็นเพราะซีเรียสได้ตำแหน่งอาจารย์สอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดไปน่ะสิ  สเนปน่ะหวังจะได้ครองตำแหน่งนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  อีกอย่างสองคนนี้ก็ไม่ถูกกันมาตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนโน่นแน่ะ\"  แฮร์รี่ออกความเห็น



              ตอนนี้พวกเขาทั้งสามพึ่งจะเห็นว่าการคัดสรรจบไปแล้ว  และดัมเบิลดอร์กำลังลุกขึ้นยืนเพื่ออธิบายกฏเดิมๆของโรงเรียนให้พวกปีหนึ่งฟัง  และย้ำเป็นพิเศษว่านักเรียนทุกคนควรหลีกเลี่ยงการออกนอกปราสาทเพียงลำพัง  เหมือนกับว่ามีสัตว์น่ากลัวเพ่นพ่านอยู่ภายนอกและพร้อมที่จะตะครุบพวกเขาได้ทุกเมื่อ



              ดัมเบิลดอร์สังเกตได้ว่านักเรียนส่วนใหญ่พากันจ้องซีเรียสและซุบซิบกัน  บางพวกก็มีท่าทีหวาดกลัวจนต้องนั่งเบียดกับคนข้างๆ



              \"ฮะ..แฮ่ม!\"  ดัมเบิลดอร์กระแอมขึ้นเพื่อเรียกความสนใจจากนักเรียนทุกคนในห้องโถง  \"ต่อไปฉันจะขอแนะนำอาจารย์คนใหม่ - - ซีเรียส แบล็ก  เขาจะมาเป็นอาจารย์สอนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดให้พวกเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป\"  ดัมเบิลดอร์หยุดเพื่อรอจังหวะให้นักเรียนปรบมือ  แต่ทว่าทั้งห้องโถงกลับเงียบกริบ  มีเพียงแฮร์รี่  รอน  เฮอร์ไมโอนี่  และจินนี่ที่ปรบมือเสียงดังอย่างกระตือรือล้น  สายตาของนักเรียนเกือบทั้งหมดหันมามองพวกเขาด้วยความพิศวงจนพวกเขาต้องลดมือลง



              ดัมเบิลดอร์หันมาขยิบตาให้แฮร์รี่ก่อนจะหันไปพูดกับนักเรียนในห้องต่อ  \"พวกเธอส่วนใหญ่คงรู้จักพวกเขาแล้ว  แต่คงจะเป็นในฐานะ..ฆาตกรฆ่าคน\"



              เกิดเสียงหึ่งๆจากบรรดานักเรียนดังขึ้นกว่าเก่า  บางเสียงก็เป็นเสียงที่แสดงถึงความตื่นกลัว  แฮร์รี่ได้ยินเสียงนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ



              \"จะเป็นอย่างอื่นไปได้ไงล่ะ!\"



              และอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆกับคนแรกพูดว่า  \"พ่อแม่ของฉันต้องโวยวายแน่ถ้ารู้ว่าโรงเรียนนี้เอาฆาตกรบ้าเลือดมาเป็นอาจารย์\"  แฮร์รี่ได้ยินแล้วนึกโมโหขึ้นมาทันที



              หลังจากนั้นดัมเบิลดอร์ก็พูดต่อ  \"ฉันขอบอกให้พวกเธอได้ทราบทั่วกันว่าซีเรียสเป็นผู้บริสุทธิ์  ทางกระทรวงได้สอบสวนใหม่แล้ว  และจากหลักฐานกับคำให้การของพยานคนสำคัญแสดงให้เห็นว่าซีเรียสไม่ใช่ฆาตกรสังหารหมู่สิบสามคนเมื่อสิบหกปีก่อนนั่น  เขาจึงพ้นมลทิน\"  ดัมเบิลดอร์พูดพลางกวาดตามองนักเรียนแล้วมาหยุดที่นักเรียนฮัฟเฟิลพัฟสองคนนั้น  \"และไม่ต้องกังวลเรื่องทีผู้ปกครองของพวกเธอจะตกใจ  ทางโรงเรียนได้ส่งจดหมายไปแจ้งให้ผู้ปกครองของนักเรียนทุกคนได้ทราบเรื่องนี้ตั้งแต่พวกเธอลงจากรถไฟแล้ว  ส่วนรายละเอียดของเรืองนี้  พวกเธอจะได้ทราบกันวันพรุ่งนี้ในหนังสือพิมพ์เดลีย์พรอเฟ็ต\"



              เมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบ  นักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟสองคนนั้นก็ก้มหน้ามองจานทองทีว่างเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้าพวกเขา  ปากพึมพำอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครได้ยิน



              \"เอาล่ะ  คิดว่าหมดเรื่องสำคัญแล้ว\"  ดัมเบิลดอร์พูด  \"เริ่มงานเลี้ยงกันได้!\"



              ทันใดนั้น  จานทองและถ้วยมีเชิงที่วางอยู่ตรงหน้าบรรดานักเรียนก็มีอาหารและเครื่องดื่มบรรจุจนเต็มเพียบ  แฮร์รี่รู้สึกหิวจนตาลายขึ้นมาทันที  เขาตักทุกอย่างที่หยิบถึงและเริ่มรับประทาน



              เป็นงานเลี้ยงที่แสนเอร็ดอร่อย  ทั้งห้องก้องไปด้วยเสียงพูดคุย  เสียงหัวเราะ  และเสียงมีดส้อมกระทบกัน  แต่แม้กระนั้นสามสหายก็อยากให้มันจบลงโดยเร็วเพื่อว่าจะได้คุยกับซีเรียส  แฮร์รี่หันไปมองซีเรียสที่กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย  เขาสังเกตว่าใบหน้าของซีเรียสดูมีความสุขที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา  แน่ล่ะ  เป็นใครจะไม่มีความสุขล่ะที่ได้รู้ว่าตนเองพ้นมลทินหลังจากที่ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆมาตลอด



              ในที่สุดเมื่อเมื่ออาหารทั้งหมดละลายหายไปเหลือแต่จานทองที่ว่างเปล่า  ดัมเบิลดอร์ก็ประกาศกับเหล่านักเรียนว่าถึงเวลาที่ทุกคนต้องเข้านอนแล้ว  เด็กทั้งสามจึงได้โอกาส



              \"คุณซีเรียสฮะ!\"  แฮร์รี่พูดขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึงโต๊ะอาจารย์  \"พวกเราดีใจที่ได้พบคุณอีกฮะ\"



              \"ฉันก็เหมือนกัน\"  ซีเรียสยิ้มให้พวกเขา  ช่างเป็นรอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาเหมือนในอัลบั้มรูปแต่งงานของเจมส์กับลิลลี่ไม่มีผิด



              \"เรามีเรื่องมากมายอยากจะถามคุณฮะ\"  รอนพูดขึ้นบ้าง



              \"ใช่ค่ะ!  เราอยากทราบว่ากระทรวงเวทมนตร์ใช้วิธีไหนถึงรู้ว่าคุณบริสุทธิ์คะ\"  เฮอร์ไมโอนี่เสริม



              \"เรื่องมันยาวน่ะ\"  ซีเรียสบอก  \"ตอนนี้ดึกแล้ว   พวกเธอควรขึ้นไปนอนนะ  แล้วฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง\"



              ทังสามทำสีหน้าผิดหวัง  \"แต่ว่า...\"



              \"เอาน่า...\"  ซีเรียสตบไหล่แฮร์รี่เบาๆ  \"พรุ่งนี้เช้าพวกเธอเรียนกับฉันเป็นวิชาแรกนี่  พอเลิกเรียนแล้วเราค่อยคุยกันก็ได้  เพราะหลังจากนั้นเธอก็ว่างตลอดจนถึงบ่ายไม่ใช่หรอ\"



              \"ก็ได้ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  \"แล้วพบกันพรุ่งนี้ฮะ\"  แล้วทั้งสามก็โบกมือลายอมกลับหอนอนแต่โดยดี



              \"รหัสล่ะจ๊ะ\"  สุภาพสตรอ้วนในรูปภาพหลิ่วตาให้เมื่อพวกเขามาถึงหน้าห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์



              \"ปากกาขนนกน้ำตาลปั่น\"  เฮอร์ไมโอนี่บอกกับสุภาพสตรีอ้วนแล้วรูปภาพก็เปิดออก



              ทั้งสามก้าวเข้าห้องนั่งเล่นรวมที่มีคนอยู่บางตา  เพราะส่วนใหญ่ขึ้นไปนอนแล้ว  มีเด็กปีเดียวกับพวกเขาที่ยังไม่ขึ้นไปนอนคือ  ดีน โทมัส  เนวิลล์ ลองบัตท่อม  และเชมัส ฟินิกันนั่งสุมหัวกันอยู่ที่โซฟาใกล้ๆเตาผิง



              \"พวกนาย..ฮ้าววว..ยังไม่นอนกันอีกเหรอ\"  รอนพูดไปหาวไป



              \"พวกเรากำลังจะทดลองกินลูกอมล่องหนน่ะ\"  ดีนตอบ  \"เชมัสซื้อมาจากร้านวีสลีย์ของพี่ชายฝาแฝดของนายไง\"



              \"พวกนายก็ซื้อเหมือนกันหรอ\"  รอนถามอย่างตื่นเต้น



              \"ฉันไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เมื่อตอนปิดเทอมน่ะ  เลยเจอเฟร็ดกับจอร์จในร้านวีสลีย์  พวกเขาบอกให้ฉันลองซื้อไอ้นี่มากินดู\"  เชมัสบอก



              \"จริงสิ  แฮร์รี่  นายลองกินดูรึยัง  ลูกอมล่องหนที่ฉันให้นายเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ\"  รอนหันมาถาม



              \"ยังเลย\"  แฮร์รี่ตอบ  \"ฉันกลัวพวกเดอร์สลี่ย์จะจับได้น่ะ\"



              \"ว้า..งั้นพวกเราร่วมวงด้วยคนสิ\"  รอนและแฮร์รี่เดินเข้าไปร่วมวงกันเพื่อนทั้งสามด้วย



              \"หยุดนะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ยืนเอามือเท้าเอว  ตะโกนออกมาทำให้คนทั้งห้องนั่งเล่นรวมสะดุ้งไปตามๆกัน  “ใครอนุญาติพวกเธอไม่ทราบ!”



              \"อะไรกัน  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนพูดอย่างรำคาญ

                

              \"พวกเธอควรขึ้นไปนอนกันเดี๋ยวนี้!\"  เฮอร์ไมโอนี่แว้ดใส่  \"นี่มันดึกมากแล้วนะ\"



              \"เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามเราน่ะ\"  เชมัสหันมาถามอย่างหงุดหงิด



              \"สิทธิของประธานนักเรียนไงล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างภาคภูมิ  ดีน  เชมัส  และเนวิลล์ที่เพิ่งสังเกตเห็นตราประธานนักเรียนที่กลัดอยู่บนอกเสื้อคลุมของเฮอรไมโอนี่ก็อ้าปากค้าง



              \"แต่ว่า...\"  เนวิลล์ทำสายตาอ้อนวอน



              \"ฉันบอกว่าไม่ได้ไงล่ะ  ถ้าขืนพวกเธอยังไม่ยอมขึ้นไปนอนล่ะก็  ชั้นจะไปฟ้องศาสตราจารย์มักกอนนากัล\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเฉียบขาดทำหน้าจริงจัง



              \"ก็ได้...\"  เชมัสเก็บของและพากันขึ้นหอนอนของนักเรียนชาย



              \"พวกเธอก็เหมือนกัน\"  เฮอร์ไมโอนี่หันไปบอกนักเรียนปีสองที่เหลืออีกสองคนที่ยังนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม  เมื่อรอจนทั้งหมดขึ้นหอนอนแล้วเธอจึงเดินขึ้นไปที่หอนอนตัวเอง



              \"นับวันเฮอร์ไมโอนี่ยิ่งเหมือนมักกอนนากัลเข้าไปทุกทีเลยแฮะ\"  รอนบ่นกับแฮร์รี่ขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปยังหอนอน  



              เช้าวันรุ่งขึ้น  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ลงมารับประทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่  ขณะนั้น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็กำลังแจกตารางสอนให้นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ที่โต๊ะอาหาร  ทั้งสามรับตารางสอนมาหลังจากที่นั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว



              \"จริงด้วย  เช้านี้เรามีเรียนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแค่วิชาเดียว  แล้วก็มีสมุนไพรศาสตร์ตอนบ่าย\"  แฮร์รี่พูดหลังจากที่เขาก้มดูตารางสอนในมือ



              \"ว้า..วันศุกร์เรามีเรียนรวมกับสลิธีลินสองวิชาติดกันเลยแฮะ\"  รอนพูดขึ้นบ้าง  \"ดูสิ  แปดโมงวิชาการดูแลสัตว์วิเศษ  สิบโมงวิชาปรุงยา\"



              \"มัลฟอยคงไม่กล้ามาหาเรื่องเราแล้วล่ะน่า\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก  \"นอกเสียจากว่าเขาอยากจะโดนหักคะแนนอีก...\"



              ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ  นกฮูกนับสิบก็บินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับทิ้งของและจดหมายให้กับนักเรียน  เฮอร์ไมโอนี่ที่ยังคงบอกรับหนังสือพิมพ์ทางไปรษณีย์ก็มีนกฮูกนำหนังสือพิมพ์เดลีย์พรอเฟ็ตมาส่งให้เธอบนโต๊ะ  เมื่อเธอพลิกดูหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ก็ต้องทำตาโต



              \"แฮร์รี่!  รอน!\"  เธอเรียกเพื่อนทั้งสองด้วยความตื่นเต้น  \"ดูนี่สิ  มีข่าวของซีเรียสลงด้วยล่ะ\"



              \"อะไรนะ!\"  แฮร์รี่กับรอนชะโงกหน้ามาดูหนังสือพิมพ์  ในหน้าแรกมีรูปของซีเรียสขนาดใหญ่ซึ่งกำลังส่งยิ้มให้ทั้งสาม  ใต้รูปมีข้อความยาวเหยียด





                                                 คดีพลิกล็อก  ซีเรียส แบล็กกลายเป็นผู้บริสุทธิ์  

                                                  ฆาตกรตัวจริงลอยนวลอยู่สิบหกปีก่อนถูกจับ



                                               จากเหตุการณ์เมื่อสิบหกปีก่อนซึ่งเป็นที่เข้าใจกันว่า ซีเรียส แบล็ก

                                  ลูกน้องคนสำคัญของคนที่ คุณก็รู้ว่าใครได้เป็นผู้สังหารหมู่สิบสามศพกลาง

                                  ถนนต่อหน้าต่อตามักเกิ้ลจำนวนมากมาย  หนึ่งในผู้เสียชีวิตเป็นพ่อมดนาม

                                  ว่าปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์  มักเกิ้ลผู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่า  เพ็ตติกรูว์ต้อนแบล็กไป

                                  จนมุมที่ถนนแล้วตะโกนว่าแบล็กเป็นลูกน้องของคนที่คุณก็รู้ว่าใครอีกทั้งยัง

                                  ทรยศครอบครัวพอตเตอร์ เพ็ตติกรูว์เสียใจกับเรื่องนี้มากจึงคิดจะจัดการกับ

                                  แบล็กด้วยตนเองแต่แบล็กก็ชิงลงมือก่อน  โดยระเบิดทั้งถนนฆ่าคนที่อยู่ใน

                                  รัศมีหกเมตรตายเรียบ  หลังจากผู้รักษากฎจากกระทรวงมาถึงที่เกิดเหตุพบ

                                  แบล็กยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  มีซากที่เหลือของเพ็ตติกรูว์อยู่ตรงหน้าคือนิ้ว

                                  มือหนึ่งนิ้ว  ซึ่งมีหลักชี้ชัดว่าเป็นของเพ็ตติกรูว์แน่นอน



                                             แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อทางกระทรวงเวทมนตร์ได้ออก

                                  มาเปิดเผยกับเดลีย์พรอเฟ็ตว่าเมื่อสองวันก่อนนายอาเธอร์ วีสลีย์รัฐมนตรีกระ

                                  ทรวงเวทมนตร์พาแบล็กมาที่กระทรวงพร้อมด้วยเพ็ตติกรูว์ในสภาพถูกมัดและ

                                 ทำให้หมดสติสร้างความตื่นตระหนกและความพิศวงต่อเจ้าหน้าที่ในกระทรวง

                                 อย่างมาก



                                            นายวีสลีย์ให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่กระทรวงว่าแบล็กเป็นผู้บริสุทธิ์  ผู้

                                  ร้ายตัวจริงคือเพ็ตติกรูว์  และขอให้มีการสอบสวนขึ้นมาใหม่  หลังจากการ

                                  ประชุมกันของเจ้าหน้าทีกระทรวงจึงตกลงให้มีการสอบสวนใหม่  เนื่องจาก

                                  เพ็ตติกรูว์ยังมีชีวิตอยู่  ซึ่งขัดกับคำให้การของมักเกิ้ลผู้เห็นเหตุการณ์  และ

                                  บอกกับแบล็กว่าจะสอบสวนอย่างเป็นธรรมที่สุด



                                            เวลาต่อมานายวีสลีย์พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่กระทรวงจำนวนหนึ่งได้พา

                                  เพ็ตติกรูว์ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นมาที่ห้องไต่สวนเพื่อทำการสอบปากคำแต่เพ็ต

                                  ติกรูว์ขัดขืนไม่ยอมปริปากพูดแม้แต่คำเดียว  เจ้าหน้าที่จึงบังคับให้เพ็ตติกรูว์

                                  ดื่มสัจจะเซรุ่มเข้าไป (สัจจะเซรุ่ม : น้ำยาที่ทำให้ผู้ดื่มพูดความจริงออกมา

                                  โดยไม่รู้ตัว)  หลังจากนั้นไม่นานเพ็ตติกรูว์จึงหลุดปากพูดความจริงทุกอย่าง

                                  ออกมา  จากคำสารภาพของเพ็ตติกรูว์ซึ่งตรงกับคำให้การของแบล็กพอสรุป

                                  ได้ดังนี้



                                             เพ็ตติกรูว์คือลูกน้องของคนที่คุณก็รู้ว่าใครมานานแล้ว  เขาทรยศ

                                  ครอบครัวพอตเตอร์โดยการบอกที่ซ่อนของพวกเขาให้คนที่คุณก็รู้ว่าใครได้

                                  ทราบ  หลังจากครอบครัวพอตเตอร์ยกเว้นลูกชายวัยหนึ่งขวบถูกฆ่าตายและ

                                  คนที่คุณก็รู้ว่าใครเสื่อมอำนาจลง  เพ็ตติกรูว์ก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมต่างๆนานาเพื่อ

                                  ให้คนอื่นเชื่อว่าเขาคือผู้บริสุทธิ์โดยบอกกับคนอื่นๆว่าแบล็กเป็นลูกน้องของ

                                  คนที่คุณก็รู้ว่าใครและเป็นผู้รักษาความลับของครอบครัวพอตเตอร์  ดังนั้น

                                  แบล็กจึงนำความลับไปบอกกับนายของเขา  ต่อมาทางกระทรวงจึงตามล่า

                                  แบล็กทันที  แบล็กซึ่งรู้ความจริงว่าเพ็ตติกรูว์ทรยศและใส่ร้ายตัวเขาก็เคียด

                                  แค้นเพ็ตติกรูว์  วันหนึ่งแบล็กพบเพ็ตติกรูว์และต้อนเพ็ตกรูว์ไปจนมุมที่ถนน  

                                  เพ็ตติกรูว์คิดเอาตัวรอดโดยการตะโกนให้คนทั้งถนนได้ยินว่าแบล็กเป็นคน

                                  ทรยศครอบครัวพอตเตอร์และได้ตัดนิ้วตัวเองออกหนึ่งนิ้วก่อนที่จะเบิดคนทั้ง

                                  ถนนเพื่อให้ผู้อื่นคิดว่าตนถูกแบล็กฆ่าตาย  จากนั้นจึงแปลงร่างเป็นหนูหลบ

                                  หนีลงไปในท่อระบายน้ำ  การกระทำของเพ็ตติกรูว์ในครั้งนั้นถือเป็นการกระ

                                  ทำที่ฉลาดหลักแหลมมาก



                                             เพ็ตติกรูว์เป็นแอนนิเมจัสที่ไม่ได้ขึ้นทะเบียน  เขาใช้ชีวิตอยู่ในร่าง

                                  ของหนูและไปอาศัยอยู่กับครอบครัววีสลีย์ถึงสิบสองปี  จนเมื่อสี่ปีก่อนแบล็ก

                                  ได้ข่าวว่าเพ็ตติกรูว์แฝงตัวเป็นสัตว์เลี้ยงของลูกชายนายวีสลีย์ซึ่งเรียนอยู่ที่

                                  ฮอกวอตส์เขาจึงแหกคุกอัซคาบันออกมาเพื่อตามล่าเพ็ตติกรูว์  แต่โชคร้าย

                                  ที่หลังจากที่เขาแอบลักลอบเข้าไปในโรงเรียนฮอกวอตส์และจับเพ็ตติกรูว์ได้

                                  สำเร็จ  ได้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นจนเพ็ตติกรูว์หนีไปได้อีกครั้งและแบล็กก็

                                  ถูกควบคุมตัวไว้ในโรงเรียนฮอกวอตส์  ก่อนที่ผู้คุมวิญญาณจะทำพิธีมอบจุม

                                  พิตซีเรียสก็หนีไปได้อีกเป็นครั้งที่สอง



                                             เพ็ตติกรูว์ยังสารภาพอีกว่าทันทีที่เขาหนีไปได้เขาก็ออกตามหาคน

                                  ที่คุณก็รู้ว่าใครจนพบตัว  อีกทั้งยังช่วยให้คนที่คุณก็รู้ว่าใครคืนอำนาจด้วย  

                                  เหตุการณ์ล่าสุดที่เพ็ตติกรูว์ลงมือคือ  เขาสังหารมักเกิ้ลตายเจ็ดศพที่เมือง

                                  โคลเชสเตอร์ซึ่งเหมือนกับเหตุการณ์เมื่อสิบหกปีก่อน  แบล็กซึ่งหลบซ่อนตัว

                                  อยู่กับลูปินเพื่อนของเขาที่บริเวณไกล้เคียงก็รีบมาที่เกิดเหตุก่อนที่กระทรวง

                                  จะมาถึง เขาสองคนพบเพ็ตติกรูว์ในร่างของหนูจึงช่วยกันจับได้ทันก่อนเพ็ต

                                  ติกรูว์จะหนีไปได้  จากนั้นซีเรียสจึงติดต่อกับนายวีสลีย์เพื่อให้นำตัวเขาและ

                                  เพ็ตติกรูว์ไปมอบตัวที่กระทรวง



                                             \"ทันที่ที่ผมเห็นเจ้าหนูตัวนั้นผมก็จำมันได้ทันที  มันชื่อสแคบเบอร์

                                  เป็นสัตว์เลี้ยงของรอน  ลูกชายผม  ผมเคยสงสัยเหมือนกันว่าทำไมมันถึงมี

                                  อายุยืนอยู่ได้ถึงสิบสองปีต่างกับหนูทั่วไป  เมื่อซีเรียสและลูปินร่ายเวทย์ใส่

                                  สแคบเบอร์  ผมก็เห็นมันกลายร่างเป็นเพ็ตติกรูว์ต่อหน้าผม\"  นายวีสลีย์รัฐ-

                                  มนตรีกระทรวงเวทมนตร์ให้สัมภาษณ์กับเดลีย์พรอเฟ็ตและพูดต่อถึงสาเหตุ

                                  ที่แบล็กติดต่อกับเขาว่า  \"รอนลูกชายผม  แฮร์รี่  และเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนที่

                                  โรงเรียนของพวกเขารู้เรื่องที่แบล็กบริสุทธิ์อยู่ก่อนแล้ว  พวกเขากับซีเรียส

                                  แอบติดต่อกันอย่างลับๆมาตลอด  รอนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังเมื่อสามปี

                                  ก่อน  ตั้งแต่นั้นมาผมก็รู้สึกผิดที่เข้าใจซีเรียสซึ่งเป็นพ่อทูนหัวของแฮร์รี่ผิด

                                  จึงติดต่อกับดัมเบิลดอร์เพื่อถามที่อยู่ของซีเรียสเพื่อจะส่งนกฮูกไปบอกเขา

                                  ว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว  และยินดีให้ความช่วยเหลือทุกอย่างเพื่อให้เขาพ้น

                                  ผิด  ผมหวังว่าแฮร์รี่จะมีความสุขและมีครอบครัวเหมือนเด็กคนอื่นๆ\"



                                             ทางกระทรวงเวทมนตร์ใช้มาตราการขั้นเด็ดขาดในการลงโทษเพ็ต

                                  ติกรูว์  โดยสั่งประหารชีวิตเขา  เนื่องจากมีความผิดร้ายแรง  ก่อคดีสังหาร

                                  หลายคดี  และยังเป็นบุคคลอันตรายต่อความมั่นคงและความสงบสุขของโลก

                                  เวทมนตร์  วันประหารชีวิตเพ็ตติกรูว์จะมีขึ้นในวันศุกร์ที่จะถึงนี้และทางเดลีย์

                                  พรอเฟ็ตจะรายงานความคืบหน้าให้ทราบในโอกาสต่อไป



                                             จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาได้ด้วยดี  ปัจจุบันแบล็กกลายเป็นผู้

                                  บริสุทธิ์  สามารถใช้ชีวิตอย่างพ่อมดทั่วไปโดยไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆอีกต่อ

                                  ไป  ทางเดลีย์พรอเฟ็ตได้สัมภาษณ์ซีเรียส  เกี่ยวกับเรื่องที่เขาเป็นพ่อทูนหัว

                                  ของแฮร์รี่ พอตเตอร์และได้คำตอบว่า  \"ผมเป็นเพื่อนรักที่สุดของเจมส์  และ

                                  หลังจากที่เขาแต่งงานและมีทายาทตัวน้อยแฮร์รี่  เจมส์ก็ตั้งให้ผมเป็นพ่อทูน

                                  หัวของแกและขอให้ผมดูแลแกอย่างดีที่สุดถ้าหากเจมส์ต้องมีอันเป็นไป  ผม

                                  เต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำหน้าที่นี้เพราะผมก็รักแกเหมือนลูกคนหนึ่ง\"



                                             บรรดาพ่อมดแม่มดทั้งหลายที่เคยเห็นใจแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่เขาต้อง

                                  กลายเป็นเด็กกำพร้าก็รู้สึกยินดีและเอาใจช่วยเขาให้มีครอบครัว  มีคนดูแล

                                  เอาใจใส่  และมีความสุขเหมือนเด็กทั่วไป...



                                                                                                     - เดลีย์พรอเฟ็ต  รายงาน -





              \"เห็นมั้ยล่ะ!  อย่างที่ฉันพูดเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาอ่านจบ  \"คุณวีสลีย์ก็มีส่วนช่วยเรื่องนี้จริงๆด้วย\"



              \"ฮึ!  พ่อไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย\"  รอนพูดอย่างน้อยใจ  \"ฉันเป็นลูกเขานะ!\"



              ตอนนี้แฮร์รี่พูดไม่ออก  เขารู้สึกปลาบปลื้มอย่างบอกไม่ถูก  อีกทั้งยังซาบซึ้งในน้ำใจของนายวีสลีย์อย่างที่สุด  สิ่งที่เขาอย่ากจะทำมากที่สุดในตอนนี้คือไปหานายวีสลีย์และกล่าวขอบคุณเขาซักร้อยครั้งพันครั้ง  หางหนอนถูกจับตัวได้  เขาจะโดนประหารชีวิตในเร็ววันนี้แล้ว  นับเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดหลังจากที่ซีเรียสพ้นผิด  แฮร์รี่คิด  เขาเกลียดหางหนอน  หางหนอนเป็นคนทำให้เขาต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า  เขาต้องรู้สึกผิดมาตลอดที่ปล่อยให้หางหนอนหนีไปได้ต่อหน้าต่อตาเขาเมื่อสี่ปีก่อน  บัดนี้หางหนอนถูกจับแล้ว  ซีเรียสเป็นอิสระไม่ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป  นั่นหมายความว่าจากนี้ไปเขาก็ไม่ต้องกลับไปอยู่กลับครอบครัวเดอร์สลีย์อีกต่อไปแล้ว  ซีเรียสจะพาเขาไปอยู่ด้วย  แฮร์รี่เริ่มรู้สึกตื่นเต้น  เขาจินตนาการไปถึงหน้าร้อนที่จะถึงนี้ที่จะได้ไปอยู่กับซีเรียส  ต้องเป็นหน้าร้อนที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขาอย่างแน่นอน...