ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พาดหัวข่าว
หลายวันต่อมาจนกระทั่งถึงเช้าวันเสาร์ก่อนเปิดเทอมสองวัน ในห้องอาหารของครอบครัวเดอร์สลีย์ในบ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต ลุงเวอร์นอนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หัวโต๊ะ ป้าเพ็ตทูเนียกำลังวุ่นอยู่กับอาหารเช้าบนเตา มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแล้วลุงเวอร์นอนก็เดินไปรับ หลังจากนั้นไม่นานลุงก็อารมณ์เสียเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารประจวบเหมาะกับที่แฮร์รี่เดินเข้ามาพอดี
\"แก...\" ลุงเวอร์นอนคำรามใส่แฮร์รี่ \"เพื่อนของแกพึ่งโทรศัพท์มาเมื่อกี๊ บอกว่าจะมารับไปลอนดอนตอนสิบโมง\"
\"อ๋อ..ฮะ\" แฮร์รี่ตอบ \"เมื่อหลายวันก่อนเธอส่งจดหมายมาบอกผม\"
\"เรื่องเหลวไหลอะไรอีกล่ะ!\" ลุงเวอร์นอนตวาด
\"เปล่านะฮะ\" แฮร์รี่รีบบอก \"เธอจะมารับผมไปลอนดอนเพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียนที่จะใช้ในปีเจ็ด\"
\"แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนแกรึไง อายุเท่านี้ริอ่านมีแฟนแล้วรึ!\"
ลุงเวอร์นอนดุแฮร์รี่ทั้งๆที่รู้ดีว่าแฮร์รี่โตเป็นหนุ่มแล้วถ้าจะมีแฟนก็เป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับลุงเวอร์นอน แฮร์รี่ยังเป็นเด็กเมื่อวานซืนกับเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมในสายตาของลุงเสมอ
\"เฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนสนิทของผม\" แฮร์รี่ตอบ \"เราเป็นแค่เพื่อนกันฮะ\"
ลุงเวอร์นอนมองแฮร์รี่อย่างสำรวจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น \"งั้นก็แล้วไป..ฉันรู้อยู่แล้วว่าสารรูปอย่างแกไม่มีวันหาแฟนได้หรอก\"
แฮร์รี่รู้สึกโกรธ แต่เขาก็ต้องอดทนเพื่อที่จะได้ไปลอนดอนกับเฮอร์ไมโอนี่
\"แล้วผมไปได้ไหมฮะ\" แฮร์รี่ตัดสินใจถามขึ้น
เคราของลุงกระตุกเล็กน้อย น้อยครั้งนักที่ครอบครัวเดอร์สลีย์จะปล่อยให้แฮร์รี่มีความสุข \"แล้วพวกนั้นจะมากันแบบไหนล่ะ คงไม่ได้มาแบบเพื่อนผมแดงของแกอีกคนนะ\" ลุงเวอร์นอนทำท่าขยาดเล็กน้อย
แฮร์รี่รู้ดีว่าลุงหมายถึงรอนกับครอบครัววีสลีย์ที่มาโดยการใช้ผงฟลูจนทำให้เตาผิงของบ้านเดอร์สลีย์พังเสียหาย
\"เปล่าฮะ พวกเขามาแบบมัก..เอ้ย! แบบคนธรรมดาฮะ\" แฮร์รี่ยั้งปากไว้ทันก่อนจะหลุดคำว่ามักเกิ้ลออกมา
\"อ้อ..งั้นเรอะ\" ลุงเวอร์นอนตอบแบบยังไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองซักเท่าไหร่
\"ตกลงผมไปได้ใช่ไหมฮะ...\" แฮร์รี่ถามอีกรอบด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม และรอคอยคำตอบ
ลุงเวอร์นอนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง \"ตามใจแก จะไปไหนก็ไปเถอะ\"
\"ขอบคุณฮะ\" แฮร์รี่กล่าวกับลุงของเขาอย่างดีใจ แล้วก็ลงมือกินขนมปังที่ชิ้นเล็กกว่าของดัดลีย์สามเท่าอย่างมีความสุข
ลุงเวอร์นอนกลับมานั่งที่โต๊ะและกางหนังสือพิมพ์ออกอ่านต่อ แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องสะดุดกับหน้าแรกที่พาดหัวข่าวตัวโตว่า...
เกิดเหตูการณ์แก๊สระเปิดในเมืองโคลเชสเตอร์
(อยู่ทางตอนเหนือติดกับลอนดอน) มีผู้เสียชีวิตเจ็ดศพ บาดเจ็บอีกยี่สิบสองคน
ผู้รอดชีวิตบริเวณใกล้เคียงความจำเสื่อมปริศนา จำเหตุการณ์ไม่ได้
แฮร์รี่เลื่อนสายตาลงไปอ่านรายละเอียดข้างล่างอย่างสนใจ มีใจความว่า...
เกิดระเบิดขึ้นกลางถนนที่เมืองโคลเชสเตอร์โดยไม่ทราบสาเหตุ
เบื้องต้นตำรวจสันนิษฐานว่ากรณีแรกอาจเป็นการลอบวางระเบิดของพวก
กลุ่มมิจฉาชีพ หรือกรณีที่สองแก๊สระเบิด ผู้เห็นเหตุการณ์ปฏิเสธให้การ
กับตำรวจโดยอ้างว่า \"จำไม่ได้!\" ...................
ยังไม่ทันที่แฮร์รี่จะอ่านจบ ลุงเวอร์นอนก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์และสบตากับแฮร์รี่โดยบังเอิญ แฮร์รี่จึงหันกลับมาสนใจขนมปังของเขาต่อและไม่หันกลับไปดูหนังสือพิมม์อีกเลย
เมื่อถึงเวลาสิบโมง แฮร์รี่และครอบครัวเดอร์สลีย์นั่งอยู่ในห้องรับแขก ลุงเวอร์นอนมีท่าทางกระวนกระวายเล็กน้อย ป้าเพ็ตทูเนียนั่งดูทีวีแต่ก็เหลือบมองไปที่ประตูเป็นครั้งคราว ส่วนดัดลีย์ก็นั่งเบียดกับลุงเวอร์นอนหวังว่าลุงจะเป็นเกาะกำบังให้เขาได้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะดัดลีย์ตัวใหญ่กว่าลุงเวอร์นอนเสียอีก
เวลาสิบโมงห้านาทีกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น ลุงเวอร์นอนซึ่งนั่งไม่ติดเก้าอี้อยู่แล้วก็ลุกพรวดจากโซฟา ดัดลีย์ย้ายไปนั่งข้างป้าเพ็ตทูเนีย แฮร์รี่จึงรีบเดินไปเปิดประตู เฮอร์ไมโอนี่แต่งชุดกระโปรงมินิสเกิร์ตดูน่ารักยืนอยู่ที่หน้าบ้าน มีนายและนางเกรนเจอร์ยืนอยู่ด้านหลัง
\"หวัดดีแฮร์รี่ สบายดีนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ทักพร้อมกับยิ้มให้
\"สบายดี...\" แฮร์รี่ตอบแล้วยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่เช่นกัน แล้วแฮร์รี่ก็หันไปทักชายหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเฮอร์ไมโอนี่ \"สวัสดีฮะคุณเกรนเจอร์ คุณนายเกรนเจอร์\"
\"สวัสดีจ้ะ\" นางเกรนเจอร์ตอบพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู \"เฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องเธอกับรอนให้พวกเราฟังอยู่เสมอๆเลยจ้ะ\"
\"เหรอฮะ...\" แฮร์รี่หันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มอย่างเขินๆ \"เข้าบ้านก่อนไหมฮะ\" แฮร์รี่กล่าวเชิญครอบครัวเกรนเจอร์
\"ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้กล่าวสวัสดีลุงกับป้าของเธอด้วย\" เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วทั้งหมดก็เดินตามแฮร์รี่เข้าไปในบ้าน
\"ทำไมหายไปนาน...\" ลุงเวอร์นอนชะงักเมื่อครอบครัวเกรนเจอร์ก้าวเข้ามาในห้องรับแขก
\"ลุงฮะ นี่เฮอร์ไมโอนี่เพื่อนผม\" แฮร์รี่แนะนำ
\"สวัสดีค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวทักทายอย่างสุภาพ ลุงเวอร์นอนพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร ดัดลีย์ซึ่งนั่งหลบหลังป้าเพ็ตทูเนียยื่นหน้าออกมามองอย่างสนใจ
\"และนี่คุณเกรนเจอร์และคุณนายเกรนเจอร์ พ่อกับแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ฮะ\" แฮร์รี่แนะนำต่อ นางเกรนเจอร์พยักหน้าเบาๆและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ส่วนนายเกรนเจอร์ยื่นมือออกไปให้จับ แต่ลุงเวอร์นอนยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
\"เอ่อ..พวกเขาสองคนเป็นคนธรรมดาฮะ\" แฮร์รี่กระซิบบอก
\"อ้อ...\" ลุงเวอร์นอนยื่นมือออกไปให้จับและชักมือออกอย่างรวดเร็ว \"แล้วจะไปกันได้รึยังล่ะ\"
\"เอ่อ..ครับ\" นายเกรนเจอร์ที่ยืนงงกับท่าทีของลุงเวอร์นอนตอบ \"งั้นเราอนุญาตพาแฮร์รี่ไปนะครับ\"
\"เชิญ\" ลุงเวอร์นอนตอบอย่างไม่ใยดี แล้วครอบครัวเกรนเจอร์ก็พากันออกไป แฮร์รี่เห็นดัดลีย์ชะเง้อมองอะไรบางอย่างซึ่งเขาสังเกตุได้ตั้งแต่ตอนที่ครอบครัวเกรนเจอร์เข้ามาแล้ว
\"แล้วพบกันตอนเย็นฮะ\" แฮร์รี่บอกลาลุงของเขาแล้วเดินไปขึ้นรถยี่ห้อนิสสันสีน้ำเงินที่เบาะหลังข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ นายเกรนเจอร์เป็นคนขับ ส่วนนางเกรนเจอร์นั่งอยู่ด้านหน้าข้างสามีของเธอ
\"ลุงเธอดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยนะ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเมื่อรถออกจากซอยพรีเว็ตแล้ว
\"ครอบครัวดัดลีย์เกลียดพวกพ่อมดแม่มดน่ะ\" แฮร์รี่ตอบ \"ขนาดแม่ฉันที่เป็นน้องสาวแท้ๆของป้าเพ็ตทูเนียยังเกลียดเลย ป้าไม่ชอบแม่ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าแม่เป็นแม่มดแล้ว\"
\"ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่พอใจ
เมื่อถึงลอนดอน เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่เข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่วซึ่งเป็นร้านขายเหล้าและอาหารเล็กๆสำหรับพ่อมดและเป็นทางผ่านไปสู่ตรอกไดแอกอน นายและนางเกรนเจอร์บอกกับเฮอร์ไมโอนี่ว่าจะขอตัวไปทำธุระและจะกลับมารอรับที่หน้าร้านหม้อใหญ่รั่วตอนบ่ายสามโมง
เมื่อทั้งสองเดินไปถึงหลังร้าน แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาเคาะลงบนอิฐก้อนที่สามจากทางซ้ายเหนือถังขยะ แล้วขยับถอยหลังออกมาขณะทีซุ้มประตูสู่ตรอกไดแอกอนปรากฎขึ้นที่กำแพง จานนั้นทั้งสองจึงก้าวเข้าไป
พวกเขาไปเบิกเงินจากธนาคารกริงกอตส์เพื่อนำมาซื้อของและใช้จ่ายส่วนตัว แฮร์รี่ซื้อไอศกรีมรสวนิลาจากร้านฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวให้ตัวเองกับเฮอร์ไมโอนี่คนละแท่ง ทั้งสองเดินดูของตามร้านต่างๆโดยคุยไปหัวเราะไปตลอดทาง เมื่อเดินมาถึงร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยมก็เจอกับมัลฟอยโดยบังเอิญ
\"ไง พอตเตอร์! มาเดทหรอ\" มัลฟอยพูดพร้อมยิ้มเย้ยหยันแบบเดิม
\"ไม่เกี่ยวกับนาย\" แฮร์รี่ตอบอย่างเย็นชา
\"แล้ววีสลีย์ซี้นายไปไหนซะล่ะ หรือว่าลาออกไปแล้ว\" มัลฟอยทำตาโตพร้อมยิ้มกว้างขึ้น \"ก็อย่างว่าล่ะนะ ยากจนแบบนั้นคงไม่มีปัญญาเรียนต่อน่ะสิ พวกนายสามคนเป็นเพื่อนกันนี่ ถ้านายสองคนช่วยกันเรี่ยรายเงินคงจะทำให้เพื่อนนายกลับมาเรียนต่อได้...\"
\"หุบปากเน่าๆของนายไปเลยนะ มัลฟอย!\" แฮร์รี่ตวาด
\"ไปเถอะ..แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่รีบพูดขึ้น \"อย่าให้มัลฟอยทำพวกเราหมดสนุกเลย\"
เฮอร์ไมโอนี่ดึงแขนเสื้อแฮร์รี่เพื่อฉุดให้เขาเดินออกมา แต่มัลฟอยยังเดินตามมาระรานไม่เลิก
\"ฉันกำลังซื้อไม้กวาดใหม่ล่ะ พอตเตอร์!\" มัลฟอยตะโกนไล่หลังพวกเขาไป \"ฉันหมายถึงไฟร์โบลต์น่ะ\"
แฮร์รี่หยุดเดิน หันมามองด้วยความพิศวง \"นายว่าไงนะ\" แฮร์รี่ถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
\"นายได้ยินไม่ผิดหรอก พ่อกำลังซื้อไม้กวาดไฟร์โบลต์ให้ฉันอยู่ในร้าน\" มัลฟอยคุยอวด \"คราวนี้ล่ะ..พอตเตอร์ นายจะไม่มีโอกาสได้จับลูกสนิชอีกแน่\"
\"คนเค๊าดูกันที่ฝีมือ ไม่ได้ดูกันที่ไม้กวาดหรอกน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น \"ขนาดเมื่อตอนปีสองเธอมีไม้กวาดดีกว่าแฮร์รี่เธอยังแพ้เขาหลุดลุ่ยเลยนี่\"
\"หุบปากนะ ยัยเลือดสีโคลนโสโครก!\" มัลฟอยตวาด หุบยิ้มลงทันที
\"นายนั่นแหละ มัลฟอย!\" แฮร์รี่สวนกลับด้วยความโมโห
\"เธอคงยังไม่รู้สินะมัลฟอย ว่าฉันได้เป็นประธานนักเรียน\" เฮอร์ไมโอนี่บอกเสียงเรียบพร้อมกับโบกเข็มประธานนักเรียนเงาวับตรงหน้ามัลฟอย \"ถ้าขืนเธอยังมาหาเรื่องเราที่ฮอกวอตส์อีกล่ะก็คงได้เห็นดีกันแน่\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างมีชัย มัลฟอยทำตาขวาง ถึงจะโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงผละเข้าไปในร้านด้วยความเจ็บใจ
แฮร์รี่ยืนอ้าปากค้าง \"เฮอร์ไมโอนี่...\" เขาพูดขึ้นในที่สุด \"เธอได้เป็นประธานนักเรียนจริงๆหรอ\"
\"อื้อ..ทางโรงเรียนเพิ่งส่งจดหมายกับตรามาเมื่อวานนี้เอง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างภาคภูมิ \"ผลจากการสอบ ว.พ.ร.ส. ได้เต็มน่ะ\"
\"ยอดไปเลย!\" แฮร์รี่พูดอย่างยินดี \"มัลฟอยคงไม่กล้ามาหาเรื่องเราแล้วล่ะ\"
\"จริงสิ พูดถึง ว.พ.ร.ส.\" เฮอร์ไมโอนี่นึกขึ้นได้ \"เธอเริ่มอ่านหนังสือ \'คู่มือเตรียมสอบ ส.พ.บ.ส.\' ที่ฉันให้มั่งรึยังน่ะ แฮร์รี่\"
แฮร์รี่หุบยิ้มลงแทบจะทันที \"เอ่อ..เพิ่งอ่านไปได้หน่อยเดียวเอง\" แฮร์รี่พูดปด จริงๆแล้วเขายังไม่ได้แตะต้องมันเลยด้วยซ้ำ
\"อะไรกัน..หน่อยเดียวเหรอ\" เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิ
\"ยังมีเวลาน่า..เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่รีบแก้ตัว \"กว่าจะสอบก็อีกตั้งหลายเดือนแน่ะ\"
เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมในที่สุด จากนั้นทั้งสองก็เดินซื้ออุปกรณ์การเรียนต่างๆจนครบตามที่ต้องการ แฮร์รี่แวะซื้อน้ำยาขัดเงาด้ามไม้กวาดกระปุกใหม่ที่ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม (หลังจากที่มัลฟอยออกไปแล้ว) เพราะกระปุกเก่าใกล้หมดแล้ว ตอนแรกแฮร์รี่ตั้งใจจะซื้อหนังสือ \'คู่มือสำหรับนักกีฬาควิดดิชมืออาชีพ\' ด้วย แต่ในเมื่อเขามีควิดดิชจำลองที่โชให้แล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องซื้อหนังสือนั่นอีก
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ออกจากตรอกไดแอกอนตอนบ่ายสองโมงครึ่ง ระหว่างที่รอพ่อกับแม่ของเฮอร์ไมโอนี่พวกเขาก็วางของไว้ที่หน้าร้านหม้อใหญ่รั่วแล้วก็นั่งคุยกันที่บันไดหน้าประตู
\"เฮอร์ไมโอนี่ เมื่อเช้าเธอได้อ่านหนังสือพิมพ์ของมักเกิ้ลรึเปล่า\" แฮร์รี่เริ่มบทสนทนา
\"อ่านสิ พ่อของฉันรับหนังสือพิมพ์ทางไปรษณีย์\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ \"ทำไมเหรอ\"
\"ฉันติดใจเรื่องข่าวแก๊สระเบิดน่ะ เธอว่าแปลกไหมที่ผู้อยู่ในเหตุการณ์จำอะไรไม่ได้เลย\"
\"พวกนั้นอาจจะช๊อคจนสูญเสียความจำก็ได้นี่\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
\"แต่เป็นอย่างนั้นทุกคนเลยนะ อย่างน้อยก็น่าจะมีคนจำได้บ้างซักหนึ่งหรือสองคน\" แฮร์รี่ค้านหนักแน่น
\"แฮร์รี่..เธอ..เธอคิดว่าเป็นฝีมือของ..พ่อมดงั้นเหรอ\" เฮอร์ไมโอนี่เริ่มกังวล
\"ใช่\" แฮร์รี่ตอบ \"ต้องเป็นฝีมือของพ่อมดศาสตร์มืด\" แฮร์รี่มองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ ก่อนจะพูดต่อ \"พนันได้เลยว่าหลังจากที่เกิดเรื่องแล้วพวกเจ้าหน้าที่ในกระทรวงคงรีบมาจัดการลบความจำของพวกมักเกิ้ลซะ เพื่อไม่ให้พวกนั้นจำเหตุการณ์ที่เห็นได้ไงล่ะ\"
\"แต่..แฮร์รี่ ที่นั่นมันโคลเชสเตอร์นะ ใกล้ๆกับลอนดอนนี่เอง มันโจ่งแจ้งเกินไป\"
\"พวกนั้นเวลาจะลงมือทำชั่วคงไม่เลือกเวลาและสถานที่หรอก\"
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นายเกรนเจอร์ขับรถมาจอดหน้าพวกเขาพอดีจึงต้องหยุดการสนทนา แล้วแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่จึงขนของไปไว้ท้ายรถ
เมื่อพาแฮร์รี่มาส่งถึงที่บ้าน แฮร์รี่กล่าวขอบคุณพ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่และพ่อแม่ของเธอโบกมือลาแฮร์รี่ จากนั้นนายเกรนเจอร์จึงสตาร์ทรถออกไป
\"แล้วเจอกันบนรถไฟนะ แฮร์รี่!\" เฮอร์ไมโอนี่ยื่นหน้าออกมาโบกมือให้ระหว่างที่รถกำลังแล่นห่างออกไป
\"แล้วเจอกัน!\" แฮร์รี่ตะโกนและโบกมือตอบ เมื่อรถของครอบครัวเกรนเจอร์ไปไกลจนลับตาแล้ว แฮร์รี่ก็ขนของทั้งหมดขึ้นไปเก็บบนห้อง
คืนวันต่อมา เมื่อแฮร์รี่จัดเสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียนลงหิบเรียบร้อยแล้วก็ลงไปรับประทานอาหารเย็น เมื่อแฮร์รี่ลงมาถึงก็พบว่าครอบครัวเดอร์สลีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว แฮร์รี่จึงค่อยๆเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับดัดลีย์อย่างเงียบที่สุด
\"ปิดเทอมนี้ไม่เห็นเพื่อนแกมารับไปอยู่ด้วยเลยนี่\" ลุงเวอร์นอนพูดขึ้นเมื่อเขารับประทานอาหารเสร็จ ยกเว้นดัดลีย์ที่กำลังจัดการกับพายชิ้นที่สามของเขา
\"เปล่าฮะ\" แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นตอบ \"ครอบครัวของรอนไปเที่ยวอียิปต์กันหมด\"
\"พวกนั้นคงไม่คิดจะเอาแกไปด้วยเพื่อเป็นตัวเกะกะน่ะสิ\" ลุงเวอร์นอนเยาะเย้ย
แฮร์รี่ไม่ตอบโต้ หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แฮร์รี่ก็ตัดสินใจพูดขึ้น \"เอ่อ..ลุงฮะ พรุ่งนี้เช้าลุงจะต้องไปทำธุระที่ลอนดอนใช่ไหมฮะ\"
\"ใช่! แล้วไง\" ลุงเวอร์นอนขมวดคิ้ว
\"ถ้าลุงไม่ว่าอะไร ผมขอติดรถไปลงที่สถานีรถไฟได้ไหมฮะ\" แฮร์รี่ถามเสียงค่อย ลุงเวอร์นอนเงียบไม่มีเสียงตอบกลับมา ซึ่งแฮร์รี่เดาเอาเองว่าลุงไม่ปฏิเสธ \"ขอบคุณฮะ\"
ขณะที่แฮร์รี่ขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังห้องนอน ดัดลีย์ซึ่งวิ่งตามแฮร์รี่ขึ้นมาก็ตะโกนเรียก
\"เฮ้! เดี๋ยวก่อน!\" ดัดลีย์ยืนหอบอยู่บนบันไดที่อยู่ต่ำกว่าแฮร์รี่เพียงไม่กี่ขั้น แฮร์รี่หยุด แล้วหันไปมอง
\"มีอะไร ฉันไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะกับนายตอนนี้หรอกนะ\" แฮร์รี่ตอบอย่างเย็นชา
\"เปล่า..ฉันแค่มีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย\" ดัดลีย์เอ่ยขึ้น \"เด็กผู้หญิงที่มารับนายเมื่อเช้าเป็นแฟนนายรึเปล่า\"
\"เปล่า\" แฮร์รี่ตอบ สีหน้างุนงงเล็กน้อย
\"งั้นหรอ..แล้วเธอชื่ออะไรนะ\" ดัดลีย์ถามต่อ
\"เธอชื่อเฮอร์ไมโอนี่, เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์\" แฮร์รี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ \"นายถามทำไมล่ะ หรือว่า..นายสนใจเธอ\" แฮร์รี่แกล้งถาม
ใบหน้าดัดลีย์เริ่มเป็นสีแดงซึ่งแฮร์รี่ดูแล้วเหมือนหมูรมควัน \"ปะ..เปล่าซักหน่อย! ฉันไม่สนใจพวกผิดปกติแบบนายหรอก!\" ดัดลีย์ตะคอกใส่แฮร์รี่แล้วเดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดไป แฮร์รี่มองตามแล้วต้องกลั้นหัวเราะจนดัดลีย์เดินเข้าไปในห้องนอน เขาจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่กับสิ่งที่เขาได้รู้
เช้าวันที่หนึ่งกันยา ลุงเวอร์นอนยืนอยู่ข้างรถในขณะที่แฮร์รี่กำลังลากหิบและกรงเฮ็ดวิกลงบันได ป้าเพ็ตทูเนียกำลังล้างจานหลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ส่วนดัดลีย์นั่งดูโทรทัศน์และกินขนมอย่างสบายใจ (โรงเรียนของดัดลีย์เปิดวันที่สิบกันยา)
\"เร็วๆหน่อยสิแก เดี๋ยวฉันก็ไปธุระสายกันพอดี! ลุงเวอร์นอนตะโกนมาจากหน้าบ้านพร้อมบีบแตรเร่งแฮร์รี่
\"มาแล้วฮะ\" แฮร์รี่ลากหิบออกมาถึงหน้าบ้านแล้วนำไปใส่ท้ายรถ
\"ขึ้นรถเร็วเข้า!\" ลุงเวอร์นอนบอกเมื่อแฮร์รี่นำของใส่หลังรถเรียบร้อยแล้ว \"ฉันไม่มีเวลาเหลือเฟือนักหรอกนะ!\"
แฮร์รี่ก้าวขึ้นรถโดยเอากรงเฮ็ดวิดไว้ที่เบาะหลัง หนึ่งชั่วโมงต่อมาลุงก็ขับรถมาถึงสถานีรถไฟคิงส์ครอสได้ทันเวลาก่อนที่รถไฟจะออกยี่สิบนาที
\"ปิดเทอมนี้แกจะกลับมาอยู่ที่บ้านรึเปล่า\" ลุงเวอร์นอนถามเมื่อแฮร์รี่ขนของลงจากรถหมดแล้ว
\"เอ่อ..ยังไม่ทราบฮะ\" แฮร์รี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
\"แล้วพ่อทูนหัวของแกไม่มารับไปอยู่ด้วยรึไง\" ลุงเวอร์นอนถาม \"นักโทษแหกคุกอะไรนั่นน่ะ\"
\"ไม่ทราบฮะ\" แฮร์รี่ก้มหน้านิ่ง \"เขายังไม่พ้นคดีนี่ฮะ เขาอาจยังไม่ให้ผมไปอยู่ด้วยก็ได้...\"
ลุงเวอร์นอนสบถในลำคอ ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป
จากนั้นไม่นาน แฮร์รี่ก็เข็นหิบมาถึงหน้าแผงกั้นระหว่างชานชลาที่เก้ากับสิบ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับแฮร์รี่ไปเสียแล้วที่ต้องเดินทะลุแผงกั้นแข็งๆที่อยู่เบื้องหน้า เพียงแต่ต้องคอยระวังไม่ให้มีมักเกิ้ลคนไหนสังเกตุเห็นระหว่างที่เขาหายตัวทะลุเข้าไปในแผงกั้น เหลืออีกสิบนาทีที่รถไฟจะออก ป่านนี้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่คงจะอยู่บนรถไฟแล้ว แฮร์รี่คิด เขาหันซ้ายหันขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีมักเกิ้ลคนไหนมองเขาอยู่ แล้วจึงเข็นหิบวิ่งผ่านแผงกั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามาสู่ชานชลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ เบื้องหน้าที่แฮร์รี่เห็นเป็นหัวรถจักรสีแดงมีไอน้ำพุ่งขึ้นโขมง เด็กนักเรียนส่งเสียงเอะอะตามทางเดิน แฮร์รี่เข็นหิบไปเรื่อยๆตามทางยาวของรถไฟเพื่อนำหิบไปที่ตู้เก็บสัมภาระ และเดินหาตู้ที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ และในที่สุดแฮร์รี่ก็เจอรอนอยู่ในตู้เกือบท้ายขบวน
\"แฮร์รี่! ทางนี้!\" รอนโบกมือเรียกแฮร์รี่จากทางหน้าต่าง \"ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่แน่ะ คิดว่านายอาจจะมาไม่ทันรถไฟหรือไม่ก็ญาติของนายไม่ยอมปล่อยให้นายมา\"
\"ขอบใจนะ..อ้าว..แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ\" แฮร์รี่ถามเพราะไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในตู้รถไฟ
\"อ้อ..เธอไปเดินตรวจความเรียบร้อยน่ะ\" รอนบอก แฮร์รี่สังเกตว่ารอนมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย \"นายรู้แล้วใช่มั้ยว่าเฮอร์ไมโอนี่ได้เป็นประธานนักเรียน\"
\"อือ..รู้แล้ว\" แฮร์รี่ตอบพร้อมพยักหน้า
\"รู้สึกยัยนั่นจะเห่อหน้าที่ประธานนักเรียนนะ นายว่าไหม\" รอนพูดแล้วชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่าง \"จะต้องเดินตรวจอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ปล่อยให้ฉันต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ เชอะ..อย่างกับฉันจะสนนักนี่!\"
แฮร์รี่พ่นลมทางจมูกเพราะกลั้นหัวเราะ แล้วแกล้งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างเพื่อไม่ให้รอนสังเกต จากนั้นไม่นาน เฮอร์ไมโอนี่ก็เข้ามาในตู้ด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย รอนอ้าปากจะบ่นแต่พอเห็นสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องหุบปากลงแล้วนั่งเงียบ
\"สวัสดี แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ทัก แล้วนั่งลงข้างรอน
\"สวัสดี..ดูเธอเหนื่อยๆนะ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วง
\"นิดหน่อยน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ \"เด็กปีหนึ่งปีนี้เยอะเหลือเกิน แล้วยังพวกปีสามที่เอาดอกไม้ไฟฟิลิบัสเตอร์มาเล่นกลางทางเดินนั่นอีก\"
\"ฟังดูแล้วน่าเห็นใจนะ ว่าไหมรอน...\" แฮร์รี่หันไปถามรอน รอนไม่ตอบแต่หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
\"เค๊าเป็นอะไรของเค๊าน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามแฮร์รี่
\"รอนเค๊างอนที่เธอทิ้งเค๊าให้อยู่คนเดียวน่ะ\" แฮร์รี่ตอบพลางชำเลืองมองรอนที่หันขวับมาทันที
\"เงียบน่า! แฮร์รี่ ฉันเปล่าซักหน่อย!\" รอนปฏิเสธแต่หน้าเป็นสีชมพู แฮร์รี่จะหันไปหัวเราะกับเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอก็หน้าแดงเช่นกัน
ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งเงียบกันไปตลอดทาง ทำให้แฮร์รี่รู้สึกอึดอัด เมื่อแม่มดร่างท้วมเข็นรถขนมผ่านมาแฮร์รี่ก็ชวนเพื่อนทั้งสองให้ลุกขึ้นไปซื้อขนม พวกเขาซื้อขนมเค้กหม้อใหญ่ ช็อกโกแล็ตจำนวนหนึ่ง และน้ำฟักทองเย็นเฉียบ และดูเหมือนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะกลับมาเป็นปกติแล้ว
\"พนันได้เลยว่ามัลฟอยต้องอิจฉานายนะ แฮร์รี่\" รอนพูดขึ้นหลังจากที่แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เจอมัลฟอยที่ตรอกไดแอกอนให้รอนฟัง \"ก็เลยต้องอ้อนให้พ่อซื้อให้ ครอบครัวนั้นร่ำรวยกับการขายของศาสตร์มืดอยู่แล้วนี่\"
\"ไม่ต้องห่วงน่า..รอน ยังไงแฮร์รี่ก็ไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว ใช่ไหม แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่เสริม หันไปยิ้มให้แฮร์รี่
\"ใช่แล้ว\" แฮร์รี่ยิ้มตอบเป็นเชิงขอบคุณ
\"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้วน่ะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนสวน \"เจ้านั่นคงคิดล่ะสิว่ามีไม้กวาดไฟร์โบลต์แล้วจะช่วยให้เล่นดีขึ้นน่ะ\"
\"นายอิจฉาฉันน่ะสิ วีสลีย์\" เสียงยานคางที่คุ้นหูดังขึ้น ทั้งสามหันไปทางประตู เดรโก มัลฟอยยืนกอดอก แววตาเจ้าเล่ห์แฝงเจตนาร้าย มีแครบและกอยด์ขนาบข้างเช่นเคย
\"ฉันน่ะนะอิจฉานาย\" รอนทำเสียงสูงพ่นลมทางจมูก
\"ฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าเชิญนายมาร่วมวงสนทนากับพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่ มัลฟอย\" แฮร์รี่พูด
มัลฟอยทำเป็นไม่ได้ยินที่แฮร์รี่พูด \"ฉันคิดว่านายจะลาออกไปแล้วซะอีกนะ วีสลีย์ พ่อแม่นายคงจะต้องขายบ้านสินะถึงมีปัญญาส่งนายเรียนต่อมาถึงปีสุดท้ายได้ แต่บ้านโทรมๆอย่างนั้นจะมีราคาซักเท่าไหร่กันเชียว แต่ถ้าขายให้พิพิธภัณฑ์ของเก่าก็อาจจะได้ราคาสูงก็ได้นะ\" มัลฟอยยิ้มอย่างสะใจ แครบและกอยด์หัวเราะร่วน
\"แก!\" ใบหน้าของรอนเป็นสีเข้มด้วยความโกรธจัด กระโดดลุกขึ้นหมายจะชกหน้ามัลฟอยให้หายเจ็บใจ แต่แฮร์รี่ไวกว่าคว้าตัวได้ทัน
\"หักสลิธีลินสิบแต้ม! โทษฐานหาเรื่องทะเลาะวิวาท\" เสียงเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้น \"เธอคงยังจำได้นะมัลฟอยว่าฉันเคยพูดอะไรไว้ที่ตรอกไดแอกอน และถ้าเธอยังไม่ออกไปให้พ้นจากที่นี่เธอจะถูกหักอีกสิบแต้ม โทษฐานไม่เชื่อฟังและขัดคำสั่งประธานนักเรียน!\"
มัลฟอยหุบยิ้มทันทีแล้วจ้องเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย \"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยายเลือดสีโคลน!\" แล้วเขาก็เดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย แครบและกอยด์หรี่ตามองเด็กทั้งสามก่อนจะเดินตามมัลฟอยออกไป
\"ยอดไปเลย เฮอร์ไมโอนี่!\" รอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชม \"อย่างนี้ตำแหน่งประธานนักเรียนค่อยดูมีประโยชน์หน่อย\"
\"มัลฟอยคงแค้นน่าดูเลยล่ะ ต่อไปเขาอาจจะหาทางกำจัดฉันแน่ๆ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหวั่นๆ
\"ไม่เป็นไรน่า..เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าถึงเวลานั้นเธอก็หักมัลฟอยอีกซักร้อยแต้มสิ\"
\"จะบ้าเหรอ!\" เฮอร์ไมโอนี่ดุรอน
\"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมัลฟอยต้องคอยหาเรื่องพวกเราอยู่เรื่อย\" แฮร์รี่พูดขึ้นบ้าง
\"ก็เจ้านั่นมันโรคจิตน่ะสิ ถ้าวันไหนไม่ได้หาเรื่องพวกเราแล้ววันนั้นจะไม่มีความสุข\" รอนเสริม \"พนันได้เลยว่าเจ้านั่นไม่มีทางเลิกลาง่ายๆหรอก แม้พ่อฉันจะเป็นรัฐมนตรีก็เหอะ\"
\"ก็พ่อนายเป็นจริงๆนี่..รอน\" แฮร์รี่บอก \"ถึงยังไงพ่อมัลฟอยก็ไม่กล้ามามาหาเรื่องพ่อนายแล้วไม่ใช่หรอ\"
\"ก็ลองดูสิ! พ่อจะได้จับเข้าคุกอัซคาบันซะให้เข็ด\" รอนตอบอย่างภาคภูมิ \"แล้วคอยดูนะ ต่อไปนี้ฉันไม่ยอมให้มัลฟอยต้องมาดูถูกครอบครัวฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันกับมันต้องเจอกันซักตั้งล่ะ คราวนี้\"
\"เธอจะทำอะไรได้ รอน...\" เฮอร์ไมโอนี่ขัดคอ
\"อย่างฉันไม่จำเป็นต้องใช้ไม้กายสิทธิ์หรอก ก็ฉันไม่ได้เก่งเหมือนเธอนี่ เฮอร์ไมโอนี่!\" รอนประชดใส่เฮอร์ไมโอนี่ \"อย่างฉันแค่กำปั้นก็เกินพอแล้ว\"
ตอนนี้รถไฟกำลังแล่นเข้าใกล้ฮอกมี้ดส์เข้าไปทุกขณะ พวกเพื่อนๆร่วมบ้านของทั้งสามก็แวะมาเยี่ยมเยียนพวกเขาในตู้ เชมัสเอาชุดเกมส์ก๊อบสโตนมาเล่น พวกผู้ชายเล่มเกมส์กันอย่างสนุกสนาน เฮอร์ไมโอนี่ที่ทุกครั้งเธอจะต้องอ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่มุมตู้ก็กลับมานั่งดูพวกผู้ชายเล่นเกมส์กันอย่างเงียบๆ และส่งเสียงเชียร์บ้างเป็นครั้งคราว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น