แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #16 : ข่าวร้ายของมัลฟอย

              เช้าวันรุ่งขึ้นแฮร์รี่งัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อถูกรอนปลุกเพราะเขาเพิ่งจะหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้  รอนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว  และท่าทางจะดูดีกว่าปกติ



              \"ฮ้าว..ว..ว\"  แฮร์รี่หาวก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ  \"ทำไมปลุกแต่เช้าเลยล่ะ  ยังปิดเทอมอยู่ไม่ใช่เหรอ\"



              \"เช้าอะไรกัน  นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะ\"  รอนบอก  \"รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ  ฉันหิวแล้ว\"



              \"โอเค\"  แฮร์รี่ลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ก็อดที่จะเหลือบมองการแต่งตัวของรอนที่ดูเนี้ยบผิดปกติไม่ได้  \"แต่ฉันว่านายกลัวเฮอร์ไมโอนี่จะรอนานมากกว่ามั๊ง\"



              รอนหน้าแดงขึ้นมาทันที  \"ไม่ใช่ซักหน่อย!\"



              เมื่อทั้งสองลงมาที่ห้องนั่งเล่นรวมก็พบว่าเฮอร์ไมโอนี่นั่งหลับอยู่ที่โซฟาใกล้ๆเตาผิง  ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความแปลกใจก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆเธอย่างเงียบๆ



              \"แปลกแฮะ  ทำไมเธอถึงนั่งหลับได้นะ\"  รอนพูดเสียงค่อย



              \"นั่นสิ  ปกติเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนตื่นเช้าจะตาย\"  แฮร์รี่เสริม



              อยู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็สะดุ้งตื่นจนทำให้แฮร์รี่และรอนตกใจ  \"อะไรกัน  นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ\"



              แฮร์รี่และรอนพยักหน้า  



              \"นอนอ้าปากแล้วยังน้ำลายยืดด้วย\"  แฮร์รี่ล้อ



              \"จริงเหรอ!\"  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง  ตะโกนออกมาด้วยความอายแล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ด



              \"ไม่จริงหรอก  ฉันล้อเล่นน่ะ\"  แฮร์รี่บอกพลางหัวเราะ



              \"นี่เธอหลอกฉันเหรอ\"  เฮอร์ไมโอนี่ดุด้วยน้ำเสียงเคืองนิดๆ



              \"เอ่อ..อรุณสวัสดิ์  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนทักเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความเขินเล็กน้อย



              \"อรุณสวัสดิ์...\"  เฮอร์ไมโอนี่ทักตอบด้วยท่าทางที่ไม่ต่างจากรอนเท่าใดนัก  



              \"ว่าแต่เธอทำไมถึงมานั่งหลับล่ะ  เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ  คงจะอ่านหนังสือจนดึกตามเคยล่ะสิ\"  แฮร์รี่ถาม



              \"เปล่าหรอก  แค่เมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ



              \"นอนไม่หลับเหรอ  ทำไมล่ะ\"  รอนถามบ้าง



              \"ไม่มีอะไรหรอก!\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดังแก้เขินก่อนจะลุกขึ้นยืน  \"ไปห้องโถงเถอะ  ฉันหิวแล้ว   มัวแต่รอพวกเธอสองคนนั่นแหล่ะ\"



              \"อือ..ฉันก็หิวเหมือนกัน\"



              ระหว่างทางที่ทั้งสามกำลังจะเดินไปรับประทานอาหารเช้า  แฮร์รี่ชนกับใครคนหนึ่งเข้าที่ทางโค้งก่อนถึงทางเดินหน้าห้องโถง



              \"โอ๊ย!\"  แฮร์รี่ร้องขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง  \"ขอ...\"  แฮร์รี่ยังไม่ทันพูดจบก็ยืนตัวแข็งจ้องมองบุคคลที่อยู่ตรงหน้า



              สเนปจ้องมองแฮร์รี่ด้วยดวงตาแข็งกร้าว  ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา  \"เดินระวังหน่อยสิ  พอตเตอร์\"



              แฮร์รี่ยังคงยืนนิ่งพูดไม่ออกจนในที่สุดสเนปก็เดินหายลับไป  รอนและเฮอร์ไมโอนี่แปลกใจในอาการของแฮร์รี่



              \"เป็นอะไรไป  แฮร์รี่\"  รอนถามขึ้น



              \"เธอหน้าซีดแล้วก็ตัวสั่นด้วยนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นบ้าง



              \"ฉัน..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\"  แฮร์รี่กลับมามีสติอีกครั้ง  \"ไม่รู้ทำไมพอฉันสบตากับสเนปก็รู้สึกแปลกๆ  รู้สึกกลัวๆยังไงก็ไม่รู้\"



              \"เมื่อก่อนไม่เห็นนายเป็นแบบนี้นี่\"  รอนบอก



              \"เปล่า  ฉันเพิ่งจะรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่...\"  แฮร์รี่หยุดพูด



              \"ตั้งแต่อะไร\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม



              \"ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้นายสองคนฟัง\"  แฮร์รี่บอกแล้วเขาก็มองไปรอบๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันแข่งขันควิดดิชกับเรื่องที่สเนปแกล้งป่วยให้เพื่อนทั้งสองฟังอย่างค่อยที่สุด



              รอนและเฮอร์ไมโอนี่ตั้งใจฟังอย่างเงียบที่สุด  เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรอยู่หลายครั้งแต่รอนก็หันไปจุ๊ปากเพื่อให้เธอเงียบเพื่อที่เขาจะฟังแฮร์รี่เล่าโดยที่ไม่มีใครมาขัดจังหวะ  เมื่อแฮร์รี่เล่าจบ  ปฏิกิริยาของเพื่อนทั้งสองไม่ต่างจากที่แฮร์รี่คิดไว้เลย  รอนนั้นอ้าปากค้าง  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าครุ่นคิดอย่างสงสัย



              \"เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้ตาฝาด\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นในที่สุดหลังจากที่ทั้งสามเงียบกันอยู่พักหนึ่ง



              \"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  ฉันเห็นแค่แวบเดียวก่อนจะร่วงจากไม้กวาด\"  แฮร์รี่ตอบ



              \"งั้นเธอก็คงจะตาฝาดจริงๆน่ะแหล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่สรุป



              \"แฮร์รี่ไม่ได้ตาฝาดเหรอก  เขาอาจจะเห็นจริงๆก็ได้\"  รอนเถียง



              \"มีเหตุผลหน่อยสิรอน  ตาสเนปจะเป็นเป็นสีแดงไปได้ยังไงล่ะ  นอกเสียจากว่าเขาจะใส่คอนแทคเลนส์สีแดงน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก



              \"คอนอะไรนะ\"  รอนถามอย่างสงสัย



              \"คอนแทคเลนส์  เป็นเลนส์ใสๆอันเล็กๆที่ใส่เข้าไปในตาเพื่อใช้แทนแว่นตาของพวกมักเกิ้ล\"  เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย  \"พวกมักเกิ้ลบางคนจะ...\"



              \"จะคอนทะเลหรืออะไรก็ช่างเถอะ\"  รอนตัดบทอย่างเบื่อหน่ายในคำอธิบายยืดยาวของเฮอร์ไมโอนี่



              \"คอนแทคเลนส์ย่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก



              \"ที่เมื่อกี๊เธอบอกว่าแฮร์รี่ตาฝาด  แล้วเรื่องอาการเจ็บที่แผลเป็นของแฮร์รี่ล่ะ  หรือเธอจะบอกว่าแฮร์รี่รู้สึกไปเอง\"



              \"เรื่องนั้น...\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก



              \"จะตาฝาดหรือเรื่องจริงก็ช่างเถอะ\"  แฮร์รี่บอก  \"ความจริงแล้วฉันก็ไม่อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้นายสองคนฟังหรอก  จะได้ไม่ต้องมากังวลกับเรื่องของฉัน\"



              \"ได้ยังไงล่ะ\"  รอนค้าน  \"เราเป็นเพื่อนกันนะ  ถ้ามีอะไรไม่สบายใจเพื่อนก็ต้องเล่าให้เพื่อนฟังไม่ใช่เหรอ\"



              \"รอนพูดถูกนะแฮร์รี่  เธอต้องเล่าให้เราฟังนะ  อย่าเก็บไว้คนเดียว  เราอาจจะช่วยอะไรเธอได้บ้างก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่พูด



              \"ขอบใจพวกนายสองคนมาก  ฉันไม่คิดมากกับเรื่องสเนปหรอก  คงไม่มีอะไรจริงๆน่ะแหล่ะ\"  แฮร์รี่บอก



              \"ฉันว่าเธอควรจะบอกคุณซีเรียสเรื่องสเนปนะ  เจาอาจจะช่วยอะไรเธอได้บ้างก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็น



              \"อย่าบอกคุณซีเรียสนะ\"  แฮร์รี่ค้าน



              \"ทำไมล่ะ\"  รอนเฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นพร้อมกัน



              \"ฉันอาจจะตาฝาดหรือคิดไปเองจริงๆก็ได้  ฉันยังไม่อยากให้คุณซีเรียสต้องมากังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้  เขากังวลกับเรื่องของฉันมามากแล้ว  ฉันไม่อยากทำให้เขาต้องไม่สบายใจหรือคอยมาเป็นห่วงฉันอีก  เพราะงั้นอย่าเพิ่งบอกเขาเลยนะ  ไว้ค่อยให้ฉันแน่ใจเรื่องนี้ก่อนค่อยบอก\"



              เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่ด้วยสายตาไม่เห็นด้วยแต่รอนยอมแฮร์รี่ในที่สุด  \"ก็ได้..แต่นายต้องรับปากนะว่าถ้ามีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลนายต้องเล่าให้เราสองคนฟังทันที\"



              \"โอเค..ฉันรับปาก\"  แฮร์รี่ตอบแล้วยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง



              เมื่อพูดคุยกันจบแล้วทั้งสามก็เดินเข้าห้องโถงเพื่อไปรับประทานอาหารเช้า  ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์มีคอลินนั่งอยู่เพียงลำพัง  แฮร์รี่มองไปรอบๆห้องเพื่อมองหาใครบางคน  เมื่อเขาแน่ใจว่าคนที่เขามองหาไม่อยู่ในห้องเขาก็รู้สึกโล่งอก



              \"จินนี่ไม่อยู่นี่\"  รอนพูดขึ้นทำให้แฮร์รี่สำลักนมที่กำลังดื่มอยู่  รอนหันมามองแฮร์รี่อย่างแปลกใจ  \"นายเป็นอะไร  แฮร์รี่\"



              \"เปล่า...\"  แฮร์รี่ตอบพลางลงมือรับประทานอาหารเช้า



              \"แล้วจินนี่ล่ะ  คอลิน\"  รอนหันไปถามคอลิน



              คอลินเงยหน้าขึ้นมามองแฮร์รี่แวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าต่อแล้วพูด  \"ไม่ทราบฮะ  ผมไม่เห็นเธอตั้งแต่เช้าแล้ว\"



              \"จินนี่น่ะเหรอ..เธอออกมาจากห้องนั่งเล่นรวมตั้งแต่เช้า  อาจจะทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็เลยไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้มั๊ง\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก



              \"เธอรู้ได้ยังไง\"  รอนถาม



              \"ก็ฉันเห็นน่ะสิ  ตอนนั้นฉันกำลังนั่งรอเธอสองคนอยู่ก็เห็นจินนี่ลงมาจากหอนอน  แต่ท่าทางเธอดูแปลกๆนะ  ดูเหม่อๆยังไงก็ไม่รู้\"



              \"จินนี่ก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่  งั้นแสดงว่าเธอปกติดี\"  รอนยักไหล่พลางลงมือรับประทานอาหารเช้าของตัวเองบ้าง  



              \"เธอนี่เป็นพี่แบบไหนกันนะ  ไม่ห่วงน้องเอาซะเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิก่อนจะรับประทานอาหารเช้าของเธอบ้าง  



              ระหว่างที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่นั้นก็มีนกฮูกเหยี่ยวตัวหนึ่งบินเข้ามาในห้องโถง  ที่ขาของมันมีจดหมายผูกมาด้วย  นกฮูกเหยี่ยวตัวนั้นเป็นนกฮูกของมัลฟอยเพราะมันบินลงไปเกาะที่ไหล่ของเขา  มัลฟอยแกะจดหมายออกจากขาของมันอย่างวางท่าก่อนที่มันจะบินออกไปทางหน้าต่าง  ทันทีที่มัลฟอยเปิดจดหมายออกอ่านหน้าเขาก็ซีดลงทันที  เขากำจดหมายนั้นไว้ในมือก่อนจะลุกพรวดขึ้นแล้วเดินไปทางโต๊ะอาจารย์  เขาพูดกับดัมเบิลดอร์สองสามคำก่อนจะยื่นจดหมายฉบับนั้นให้ดัมเบิลดอร์  ดัมเบิลดอร์รับจดหมายมาอ่าน  แฮร์รี่สังเกตว่าสีหน้าของดัมเบิลดอร์ดูเคร่งขรึมมาก  เมื่อดัมเบิลดอร์อ่านจบเขายื่นจดหมายคืนให้มัลฟอยก่อนจะลุกขึ้นยืนและพยักหน้าให้มัลฟอยตามเขาออกไป  ก่อนที่ทั้งสองจะพ้นจากประตูห้องโถงแครบและกอยด์ก็วิ่งตามมัลฟอยไป



              \"เกิดอะไรขึ้นเหรอ!\"  แครบและกอยด์พูดขึ้นพร้อมกัน



              \"ฉะ..ฉันมีธุระสำคัญต้องกลับบ้านด่วน\"  มัลฟอยบอกเสียงสั่น



              \"ให้พวกเราไปด้วยนะ\"  แครบพูด



              \"ไม่ต้อง!  พวกนายรออยู่ที่นี่แหล่ะ  แล้วฉันค่อยกลับมาเล่าให้ฟัง\"  มัลฟอยตวาด  \"ฉันไปล่ะ\"  แล้วมัลฟอยก็หันหลังวิ่งตามดัมเบิลดอร์ออกไป  ส่วนแครบและกอยด์ก็กลับมานั่งที่โต๊ะสลิธีลินตามเดิม



              \"มีเรื่องอะไรกันนะ\"  รอนพูดขึ้นกับเพื่อนทั้งสอง



              \"นั่นสิ  ทำไมดัมเบิลดอร์ต้องรีบร้อนออกไปกับมัลฟอยด้วย\"  แฮร์รี่เสริม



              \"เมื่อกี๊ฉันได้ยินมัลฟอยพูดกับแครบและกอยด์ว่ามีธุระสำคัญต้องกลับบ้านด่วน\"  เฮอร์ไมโอนี่บอก



              \"ฉันก็ได้ยิน  แต่เกี่ยวอะไรกับดัมเบิลดอร์ด้วยล่ะถ้าเป็นธุระเรื่องที่บ้านน่ะ\"  แฮร์รี่ถาม



              \"นักเรียนฮอกวอตส์ถ้าจะลากลับบ้านก่อนก็ต้องขออนุญาตอาจารย์ใหญ่  มัลฟอยอาจจะติดต่อกับดัมเบิลดอร์เพื่อทำแบบนั้นก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็น



              \"คงไม่ใช่เรื่องแค่นั้นแน่  เธอเห็นหน้าดัมเบิลดอร์รึเปล่าตอนที่เขาอ่านจดหมายฉบับนั้นน่ะ  เขาดูเคร่งเครียดมากเลยนะ\"  แฮร์รี่บอก



              \"ใช่ๆ\"  รอนเห็นด้วย  \"ที่น่าสงสัยที่สุดคือจดหมายฉบับนั้น  ฉันอยากรู้จังว่ามันเขียนว่าอะไร  มัลฟอยถึงได้ตกใจหน้าซีดซะขนาดนั้น  แล้วยังปฏิกิริยาของดัมเบิลดอร์นั่นอีก\"  



              ทั้งสามได้แต่สงสัยและเดาไปต่างๆนาๆเกี่ยวกับเนื้อความของจดหมายฉบับนั้น  แต่นอกจากมัลฟอยและดัมเบิลดอร์แล้วก็ไม่มีใครรู้ความจริงเลยว่าแท้จริงแล้วจดหมายที่น่าสงสัยฉบับนั้นคืออะไรกันแน่