แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #15 : ความรู้สึกที่แท้จริงของจินนี่

              หลังจากที่แยกกับซีเรียสทั้งสามก็เดินออกมานอกปราสาท  พวกเขานั่งลงที่ริมทะเลสาปแล้วนั่งพูดคุยกันถึงเรื่องที่พวกเขาจะทำอะไรต่อไปหลังจากที่จบจากฮอกวอตส์  แต่พูดคุยกันได้ไม่นานครัมก็เดินเข้ามาทักแล้วขอคุยกับเฮอร์ไมโอนี่เป็นการส่วนตัว  เฮอร์ไมโอนี่ตอบตกลงแล้วจึงเดินตามครัมไปที่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ห่างจากทะเลสาปไม่มาก



              \"เฮิม-โอน-นิน-นี่  ฉันให้เธอ\"  ครัมพูดกับเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับยื่นห่อของขวัญให้



              \"อะไรเหรอ..วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม  แต่เธอยังไม่รับของจากครัม



              \"ของขวัญวันคริสมาสต์ไง\"  ครัมตอบ



              \"ไม่เห็นต้องลำบากเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่เกรงใจ  



              \"ไม่เลย  ฉันเต็มใจให้เธอ  ถือว่าเป็นของขวัญวันคริสมาสต์จากเพื่อนก็แล้วกันนะ\"  ครัมพูด  เขายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่



              \"ขอบคุณมากนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่รับของมาจากมือครัมแล้วยิ้มตอบกลับไป  \"ข้างในคืออะไรเหรอ  ฉันเปิดดูได้ไหม\"



              \"ได้สิ\"  ครัมตอบ



              เฮอร์ไมโอนี่ลงมือแกะห่อของขวัญ  มันเป็นท้องฟ้าจำลองที่อยู่ในครอบแก้วขนาดเล็ก  ดวงดาวในครอบแก้วส่องแสงระยิบระยับดูสวยงาม



              \"โอ้โห..สวยมากเลย  วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ชื่นชมในความสวยงามของมัน



              \"ฉันซื้อที่ตรอกไดแอกอนก่อนที่ฉันจะมาที่นี่\"  ครัมบอก  \"พอฉันได้รับจดหมายเชิญจากศาสตรจารย์ดัมเบิลดอร์ว่าขอให้ฉันไปช่วยทำหน้าที่แทนมาดามฮูซที่ฮอกวอตส์  ฉันก็ยินดีมากที่จะตอบตกลงเพราะฉันจะได้เจอเธออีก  ดังนั้นฉันจึงซื้อสิ่งนี้เพื่อให้เธอเป็นของขวัญคริมมาสต์ก่อนที่ฉันจะกลับบัลแกเรีย\"



              \"วิกเตอร์..ฉันขอบคุณเธอมากจริงๆ  เธอใจดีกับฉันมากเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างซาบซึ้ง  



              \"ไม่เป็นไรหรอก  ฉันยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ  และไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ถึงแม้ฉันจะเป็นได้แค่เพื่อน\"  



              เฮอร์ไมโอนี่และครัมยิ้มให้แก่กัน  เป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อน



              ทางด้านแฮร์รี่และรอนที่นั่งอยู่ที่ริมทะเลสาป  หลังจากที่พวกเฝ้ามองครัมและเฮอร์ไมโอนี่ยืนสนทนากันทั้งสองก็หันกลับมาพูดคุยกันเรื่องของตัวเองบ้าง



              \"รอน..นายเห็นสองคนนั้นคุยกันสองต่อสองแบบนั้นนายไม่รู้สึกหงุดหงิดแล้วเหรอ\"  แฮร์รี่เอ่ยขึ้น



              \"ไม่หรอกน่า..ก็แค่คุยกัน  ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยล่ะ\"  รอนเลิกคิ้วถาม



              \"ก็เห็นเมื่อก่อนนายมักจะไม่พอใจทุกทีเวลาที่เฮอร์ไมโอนี่กับครัมอยู่ด้วยกันนี่\"  แฮร์รี่บอก



              รอนยักไหล่  \"ไม่รู้สิ  คงเป็นเพราะฉันรู้แล้วว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้คิดอะไรกับครัมแล้วก็ได้มั๊ง\"



              \"แล้วนายจะทำอะไรต่อล่ะ  วันนี้วันคริสมาสต์แล้วนะ\"  แฮร์รี่พูด



              \"วันคริสมาสต์ทำไมเหรอ  แล้วทำไมฉันจะต้องทำอะไรด้วยล่ะ\"  รอนถามแฮร์รี่อย่างไม่เข้าใจความหมายของแฮร์รี่



              \"อ้าว..นายลืมแล้วเหรอว่านายจะทำอะไรในวันคริสมาสต์  นายเป็นคนบอกฉันเองนะ\"  แฮร์รี่เตือนความจำ



              \"อ้อ..ใช่\"  รอนเริ่มหน้าแดง  \"นั่นสินะ  ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะพูดวันนี้แล้วนี่นา  เฮ้อ..ทำไงดีล่ะ  ฉันคิดว่าฉันยังไม่กล้าพอที่จะสารภาพนะ\"



              \"อะไรกัน  อย่าพึ่งใจเสาะสิ  นายตัดสินใจไปแล้วนะ  ลูกผู้ชายต้องคำไหนคำนั้น  อย่าลืมสิ\"



              \"โอเคๆ  ฉันจะพูด\"  รอนตัดบท  \"แต่ต้องให้พ้นงานเลี้ยงตอนเย็นไปก่อนนะ  ฉันจะสารภาพก่อนที่พวกเราจะขึ้นนอน\"



              \"ดีมาก  ต้องอย่างนั้นสิ  ฉันจะเอาใจช่วยนะ\"  แฮร์รี่ชูนิ้วโป้งให้เพื่อน  เขาหันไปมองที่ต้นไม้ที่ครัมกับเฮอร์ไมโอนี่ยืนคุยกันอยู่แล้วพึมพำเบาๆกับตัวเอง  \"อย่างนี้ดีแล้วล่ะ..ดีแล้ว...\"



              เมื่อครัมไปแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับมานั่งที่ริมทะเลสาป  เพื่อนทั้งสองเห็นเฮอร์ไมโอนี่ถือห่อของขวัญมาด้วยจึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน



              \"นั่นอะไรน่ะ\"



              \"ของขวัญวันคริสมาสต์จากวิกเตอร์น่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางชำเลืองมองไปทางรอน



              \"ครัมให้อะไรเธอเหรอ\"  แฮร์รี่ถามด้วยความอยากรู้



              \"นี่ไง...\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางหยิบครอบแก้วขึ้นจากกล่องแล้วชูให้รอนและแฮร์รี่ดู



              \"นั่นมันท้องฟ้าจำลองนี่\"  แฮร์รี่พูด  \"ฉันเคยเห็นที่ตรอกไดแอกอนล่ะ\"



              \"ก็สวยดีนี่\"  รอนเอ่ยชมพร้อมกับพิจารณาดูครอบแก้วอย่างสนใจ  \"ครัมเข้าใจเลือกของขวัญให้เธอนะ  แบบนี้แสดงว่าครัมต้องเป็นคนโรแมนติกแน่ๆ\"



              เฮอร์ไมโอนี่มองรอนด้วยความแปลกใจ  \"เมื่อกี๊เธอว่าไงนะ\"



              \"ฉันบอกว่าสวยดี  แล้วก็คิดว่าครัมคงเป็นคนโรแมนติกเพราะเขาเข้าใจเลือกของขวัญให้ผู้หญิง\"  รอนพูดซ้ำ



              เฮอร์ไมโอนี่ยังคงมองรอนด้วยความแปลกใจแบบเดิม  จนรอนเกิดความสงสัย



              \"ทำไมเหรอ\"



              \"เอ่อ..เปล่าหรอก\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วก้มลงเก็บของขวัญเข้ากล่อง  ท่าทางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง



              \"อะไรของเธอ\"  รอนบ่น



              แฮร์รี่ที่สังเกตอาการของเฮอร์ไมโอนี่มาตลอดรู้ดีว่าเธอเป็นอะไร  เธอคงแปลกใจเรื่องที่รอนไม่รู้สึกหงุดหงิดโมโหที่ครัมให้ของขวัญเธอ  และไม่หาเรื่องทะเลาะหรือกระแนะกระแหนเรื่องเธอกับครัมเหมือนเมื่อก่อน



              ระหว่างที่ทั้งสามนั่งคุยกันได้สักพัก  คอลิน คริฟวีย์ก็เดินเข้ามาหาพวกเขา



              \"แฮร์รี่..แฮร์รี่ฮะ\"



              \"มีอะไรเหรอ  คอลิน\"  แฮร์รี่หันไปทางต้นเสียง



              \"พวกคุณสามคนเห็นจินนี่บ้างไหมฮะ  ผมเดินหาทั่วแล้วไม่เจอเธอเลย\"



              \"ไม่เห็นนี่..ทำไมเหรอ\"



              \"ก็..ไม่มีอะไรหรอกฮะ  แค่..มีเรื่องจะคุยกับเธอนิดหน่อย\"  คอลินตอบ  แต่ทั้งสามคนสังเกตว่าใบหน้าของคอลินเป็นสีชมพู



              \"ลองไปหาที่ห้องสมุดหรือยังล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม



              \"จินนี่ไม่เหมือนเธอซักหน่อย\"  รอนพูดแทรกขึ้นอย่างล้อเลียน



              เฮอร์ไมโอนี่หันมาทำตาขวางใส่รอน  \"ฉันรู้  แต่ฉันก็แค่สันนิษฐานดูเท่านั้นแหล่ะย่ะ\"



              \"จริงด้วยสิฮะ  ผมยังไม่ได้ลองหาที่ห้องสมุดเลย\"  คอลินพูด  \"ขอบคุณฮะ  ถ้างั้นผมไปนะฮะ\"  แล้วคอลินก็กลับเข้าไปในปราสาท



              แต่เมื่อคอลินหายลับเข้าไปในปราสาทได้ไม่กี่นาที  จินนี่ก็เดินเข้ามาทักทั้งสาม



              \"พวกพี่สามคนมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ\"  จินนี่ที่เดินเข้ามาทางข้างหลังทักขึ้น



              \"อ้าว..จินนี่  เธอไปอยู่ไหนมาน่ะ  เมื่อกี๊แฟนเธอเค๊าตามหาอยู่แน่ะ\"  รอนหันไปถามเธอ



              จินนี่ทำท่าแปลกใจ  \"แฟน..พี่รอนหมายถึงใครน่ะ\"



              \"ก็คอลิน คริฟวีย์ไง  เมื่อกี๊เขาเข้ามาถามหาเธอ  เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย\"  รอนบอก



              จินนี่ทำตาโต  \"คอลินไม่ใช่แฟนหนูซักหน่อย!\"  เธอพูดออกมาเสียงดัง



              \"อ้าว..ไม่ใช่เหรอ\"  รอนทำท่างง



              \"นั่นสิ  ก็เห็นเธอกับคอลินดูสนิทสนมกันดีนี่นา\"  แฮร์รี่เสริม



              \"เปล่านะพี่แฮร์รี่  คอลินไม่ใช่แฟนหนู  หนูกับเขาไม่มีอะไรกัน  เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น\"  จินนี่รีบพูด



              \"รู้แล้วๆ  ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ\"  รอนบอกปัด  \"ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย  อย่างกับพูดแก้ตัวให้แฮร์รี่ฟังอย่างงั้นแหล่ะ\"



              \"มะ..ไม่ใช่นะ\"  จินนี่หน้าแดง  \"ก็แค่บอกเพื่อไม่ให้เข้าใจผิดเท่านั้นเอง\"



              \"อืม..เข้าใจแล้ว\"  แฮร์รี่พยักหน้า  \"แต่เธอควรไปพบคอลินเขาหน่อยนะ  เขาอาจมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอก็ได้\"



              \"เอ๊ะ..เรื่องอะไรกันนะ\"  จินนี่ยืนครุ่นคิด  \"ถ้างั้นหนูไปนะคะ\"  จินนี่โค้งให้ทั้งสามอย่างเขินๆแล้วเธอก็วิ่งจากไป



              \"จินนี่!  ตอนนี้คอลินอาจจะยังอยู่ที่ห้องสมุดก็ได้นะ  ลองไปหาดูสิ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนไล่หลังจินนี่ไป  เธอหันมาพยักหน้าเล็กน้อยแล้ววิ่งกลับเข้าไปในปราสาท  เฮอร์ไมโอนี่มองตามเธอแล้วทำสีหน้าครุ่นคิดบางอย่าง



              \"พิลึกแฮะ  น้องคนนี้\"  รอนเปรยออกมา



              ตกเย็น  เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น  ทั้งสามจึงเข้าไปในห้องโถงเพื่อร่วมงานเลี้ยง  บรรยากาศไม่แตกต่างจากงานเลี้ยงตอนเช้าและกลางวันมากนัก  แต่ที่พิเศษกว่าก็คือดัมเบิลดอร์จ้างคณะมายากลมาเล่นให้ทุกๆคนได้ชมกันอย่างเบิกบานใจ  มายากลแต่ละอย่างสร้างความตื่นตาตื่นใจมากกว่ามายากลของพวกมักเกิ้ลหลายเท่านักในความคิดเห็นของแฮร์รี่ (แฮร์รี่เคยดูมายากลของมักเกิ้ลทางโทรทัศน์ในบ้านของพวกเดอร์สลีย์) จนทำให้เขาคิดว่านักมายากลพวกนี้อาจจะใช้เวทมนตร์ช่วยด้วยก็เป็นได้



              เมื่อมายากลจบและงานเลี้ยงเลิกแล้ว  นักเรียนทุกคนก็แยกย้ายกันกลับหอนอน  ระหว่างทางกลับแฮร์รี่สังเกตว่าท่าทางของรอนดูตื่นเต้นและประหม่าอย่างเห็นได้ชัด  เขาจึงบอกให้เฮอร์ไมโอนี่ล่วงหน้าไปก่อน  และหยุดคุยกับรอนกลางทางเดิน  รอนหันซ้ายหันขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้จึงเอ่ยขึ้น



              \"ฉันจะทำยังไงดีแฮร์รี่  ฉันตื่นเต้นไปหมดแล้ว\"  



              \"ใจเย็นๆรอน  ตัวนายสั่นไปหมดแล้วนะ\"  



              \"ฉะ..ฉันรู้สึกปอดๆแล้วล่ะแฮร์รี่  ฉันว่าไว้สารภาพวันหลังเถอะ  ฉัน..ฉันยังไม่พร้อมน่ะ\"



              \"ได้ยังไงล่ะ  นายตั้งใจจะพูดวันนี้นี่นา  นายเปลี่ยนใจไม่ได้นะ\"



              \"ไว้วันหลังไม่ได้เหรอ\"



              \"วันนี้แหล่ะเหมาะที่สุดแล้ว\"



              \"แต่..ฉัน..ฉัน...\"



              \"กล้าๆหน่อยสิเพื่อน  มัวแต่อายแบบนี้ถ้าเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนใจไปชอบครัมขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ\"



              \"แล้วฉัน..ฉันควรจะพูดยังไงดีล่ะ\"



              \"โธ่เอ๋ย..รอน\"  แฮร์รี่ส่ายหน้าในความซื่อ(บื้อ)ของเพื่อน  \"นายก็แค่บอกเธอไปตรงๆเลยว่านายรู้สึกยังไงกับเธอ  พยายามพูดเพราะๆหวานๆให้เธอรู้สึกเคลิ้ม  และที่สำคัญอย่าชวนเธอทะเลาะล่ะ  ไม่งั้นจะเสียเรื่องหมด\"



              \"ฉันทำไม่ได้หรอก  ยิ่งพูดเพราะๆหวานๆอะไรนั่นยิ่งทำไม่ได้ใหญ่\"



              \"ไม่เอาน่า  ถ้านายไม่ลองพยายามแล้วจะรู้เหรอว่าทำได้หรือไม่ได้  แล้วถ้านายไม่สารภาพแล้วนายจะรู้เหรอว่าเธอคิดยังไงกับนาย  เรื่องนั้นนายอยากรู้มากที่สุดไม่ใช่เหรอไง\"



              \"ก็จริง...\"



              \"ถ้างั้นก็ลุยเลยสิ  มัวรออะไรอยู่ล่ะ\"  แฮร์รี่ตบไหล่เพื่อน  \"ยืนตัวตรง  มั่นใจเข้าไว้  แล้วไปหาเธอเลย\"



              \"ตะ..ตกลง\"  รอนพูดแล้วเขาก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด  \"งั้นฉันไปนะ  ขอบใจนะแฮร์รี่\"



              \"ไม่เป็นไร  เพื่อนก็ต้องให้กำลังใจเพื่อนอยู่แล้วนี่\"  แฮร์รี่บอกพร้อมชูนิ้วโป้งให้



              พอแฮร์รี่พูดจบรอนก็หันหลังเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอกริฟฟินดอร์  แฮร์รี่ยืนขำในใจกับท่าทางของรอนที่ดูเกร็งๆแล้วเดินเป๋ไปเป๋มา  เมื่อรอนลับตาไปได้ซักพัก  แฮร์รี่ก็ออกเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอกริฟฟินดอร์  แต่เมื่อเขามาถึงหน้าห้องนั่งเล่นรวมเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้รอนอาจจะกำลังสารภาพรักกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องนั่งเล่นรวมอยู่ก็ได้  แฮร์รี่จึงหันหลังให้สุภาพสตรีอ้วนแล้วเดินไปทางทิศตรงกันข้าม



              ตอนนี้ยังเข้าห้องนั่งเล่นรวมไม่ได้แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนดีล่ะ - - แฮร์รี่คิด - - หรือว่าจะไปหาแฮกริดดีนะ  แต่เมื่อแฮร์รี่ทำท่าจะออกเดินเขาก็นึกขึ้นได้อีกครั้งว่าตอนนี้แฮกริดไม่อยู่เพราะไปเดทกับมาดามมักซีม  อีกอย่างก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถออกไปนอกปราสาทในเวลาแบบนี้ได้  เนื่องจากเป็นเวลาหนึ่งทุ่มซึ่งข้างนอกก็มืดแล้ว



              แฮร์รี่เดินไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย แต่เมื่อเขาเลี้ยวมาถึงบริเวณทางเดินหน้าห้องพักอาจารย์เขาก็ต้องหยุดเดินกระทันหันแล้วหลบอยู่หลังกำแพง  สเนปเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์แล้วเดินลงไปทางคุกใต้ดิน  ท่าทางรีบร้อนของสเนปทำให้แฮร์รี่รู้สึกสงสัย  



              ก็ไหนดัมเบิลดอร์บอกว่าสเนปป่วยหนักไม่ใช่เหรอ - - แฮร์รี่ครุ่นคิด - - แต่เท่าที่เราเห็นสเนปก็ดูปกติดีนี่นา  ไม่มีวี่แววหรืออาการที่บ่งบอกว่าป่วยเลยนี่  อีกทั้งยังรีบร้อนดูมีลับลมคมในอีกต่างหาก  ดัมเบิลดอร์โกหกงั้นเหรอ  ไม่ใช่หรอก..ดัมเบิลดอร์คงไม่โกหกแน่ๆ  ถ้าอย่างนั้นสเนปก็คงจะแกล้งป่วย  แต่ทำไมและเพื่ออะไรล่ะ



              แฮร์รี่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก  จนกระทั่งเขาต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องของแมวดังขึ้นจากด้านหลัง  แฮร์รี่หันไปมอง  คุณนายนอร์ริสกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับมิสเตอร์ฟิลล์เวลาที่ดุว่านักเรียน  แฮร์รี่คิดว่าท่าไม่ค่อยดีจึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าห้องพักอาจารย์จนไปถึงทางเดินหน้าห้องสมุด



              \"จริงสินะ  ห้องสมุดปิดสี่ทุ่มนี่นา  งั้นไปฆ่าเวลาที่ห้องสมุดดีกว่า\"  



              แล้วแฮร์รี่จึงเดินเข้าห้องสมุดที่เงียบสงัด  ไม่มีวี่แววของนักเรียนในนี้เลยนอกจากมาดามพินซ์ที่กำลังยืนจัดหนังสืออยู่ที่เขตหวงห้าม  แฮร์รี่เดินไปถึงชั้นหนังสือที่มีป้ายเขียนว่า \"หมวดเบ็ดเตร็ด\" เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะหยิบหนังสือ \"เรื่องเล่าของนักเดินทาง\"  จากชั้นมาอ่านเล่น  แต่แล้วเขาก็ต้องชักมือกลับเมื่อเขาได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ทางด้านหลังของชั้นหนังสือที่แฮร์รี่ยืนอยู่  แฮร์รี่พยายามเงี่ยหูเพื่อจะฟังว่าเป็นเสียงใคร

                    

              \"เธอเรียกฉันมาที่นี่มีอะไรเหรอ  คอลิน\"



              \"คือว่า..ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอน่ะ\"



              \"คุยเหรอ..ป่านนี้นี่นะ  แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ\"



              \"คือ..จิน..จินนี่  ฉันชอบเธอ  คบกับฉันได้ไหม\"



              \"ไม่เอาน่า..คอลิน  อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ\"



              \"เปล่านะ  ฉันพูดจริงๆ  ฉันชอบเธอตั้งแต่ตอนปีหนึ่งแล้ว  ชอบมาตลอดจนถึงเดี๋ยวนี้  ฉันอยากเป็นแฟนกับเธอจริงๆนะ\"



              \"คอลิน...\"



              ที่แท้ก็เป็นจินนี่กับคอลิน  อีกทั้งยังเป็นฉากสารภาพรักอีกด้วย  ทำไมช่างเหมาะเจาะอย่างนี้นะ - - แฮร์รี่คิด - - หลังคริสมาสต์คงจะมีคู่รักเพิ่มขึ้นอีกสองคู่สินะ  แม้จินนี่จะปฏิเสธว่าเธอไม่ได้เป็นแฟนกับคอลินแต่หลังจากนี้ก็อาจจะเป็นก็ได้  งั้นเราไปดีกว่า  มายืนฟังแบบนี้คงจะเป็นการเสียมารยาท  ว่าแล้วแฮร์รี่ก็หันหลังเตรียมจะก้าวขาเดินออกจากที่นี่  แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดฟังเมื่อเขาได้ยินชื่อของตัวเองแว่วมาจากสองคนนั้น



              \"คอลิน  ฉันขอบใจเธอมากที่เธอรู้สึกดีๆกับฉัน  แต่ฉันไม่อาจรับรักเธอได้เพราะฉันมีคนที่รักแล้ว\"



              \"ฉันรู้  คนที่เธอรักคือแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช่ไหม\"



              จินนี่ตกใจแต่เธอก็หน้าแดง  \"เธอรู้ได้ยังไง\"



              \"เธอมักจะคอยแอบมองแฮร์รี่ตามระเบียงทางเดิน ไม่เว้นแม้กระทั่งในห้องนั่งเล่นรวมหรือห้องโถงใหญ่  และที่ฉันรู้ก็เพราะว่าฉันเองก็เฝ้ามองเธออยู่ตลอดเช่นกัน\"



              \"คอลิน  ฉันเสียใจ  ฉัน...\"



              \"เธอยังไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้  ฉันอยากให้เธอเก็บไปคิด  เพราะยังไงตอนนี้เธอกับแฮร์รี่ก็ไม่ได้คบกันนี่  แฮร์รี่คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบเขา\"



              \"โธ่..คอลิน  เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้\"



              \"เรื่องระหว่างเธอกับแฮร์รี่ก็เป็นไปไม่ได้เหมือนกัน  ใครๆก็รู้ว่าแฮร์รี่สนิทกับเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนของเขาแค่ไหน  เขาสองคนอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้\"



              \"ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นฉันก็ยังชอบเขา  ฉันชอบแฮร์รี่  แล้วก็จะชอบตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยน  ฉันขอแค่ได้แอบมองเขาอยู่ห่างๆก็พอใจแล้ว\"



              \"มันคงไม่ใช่ความรักหรอก  จินนี่  แฮร์รี่เขาเป็นคนกล้าหาญและมีชื่อเสียง  เธออาจจะแค่ชื่นชมเขาเพราะเหตุนี้ก็ได้\"



              \"ไม่  คอลิน  มันคือความรัก  จริงอยู่  เมื่อก่อนฉันเคยชื่นชมเขา  แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรักโดยที่ฉันไม่รู้ตัว  เมื่อได้รู้จักและพูดคุยกับเขาฉันก็ยิ่งชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ  จนฉันไม่สามารถหยุดความรู้สึกนี้ได้\"



              \"จินนี่..แต่ฉันรักเธอนะจินนี่  เรื่องระหว่างเธอกับแฮร์รี่มันเป็นไปไม่ได้...\"



              \"ฉันเสียใจ..คอลิน  ในเมื่อรักแล้วฉันก็ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆเด็ดขาด  แล้วฉันก็จะไม่พูดเรื่องนี้กับเธออีกต่อไปแล้ว\"



              เมื่อจินนี่พูดจบน้ำตาเธอก็ไหลออกมา  เธอหันหลังจะวิ่งออกจากห้องสมุดแล้วเธอก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นแฮร์รี่ยืนอ้าปากค้างมองเธออยู่ที่ด้านหลังของชั้นหนังสือที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่  เธอทั้งอายทั้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก



              \"แฮ..แฮร์รี่!  คุณได้ยิน...\"



              \"วะ..หวัดดีจินนี่\"  แฮร์รี่พยายามทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด  \"ไม่ยักรู้ว่าเธอก็มาห้องสมุดเหมือนกัน  คือ..คือฉันจะมาหาหนังสืออ่านน่ะ  อ๊ะ!  เจอพอดี\"  แฮร์รี่คว้าหนังสือใกล้มือที่สุดขึ้นมากอดไว้  \"ถ้างั้นฉันไปนะ  ราตรีสวัสดิ์\"



              แฮร์รี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่โต๊ะที่มาดามพินซ์นั่งอยู่  เธอมองหนังสือด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะปั๊มและเซ็นชื่อลงในสมุดบันทึกแล้วยื่นหนังสือให้แฮร์รี่  เมื่อแฮร์รี่ยืมหนังสือเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบออกจากห้องสมุดให้เร็วที่สุดโดยที่จินนี่มองเขาอยู่ตลอดเวลาจนจนเขาพ้นจากประตู  



              แฮร์รี่หนีบหนังสือไว้ใต้แขน  เขาเดินดุ่มๆจนมาถึงหน้าห้องนั่งเล่นรวม  เมื่อรูปภาพเปิดออกเขาก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมที่ว่างเปล่า  เขาวางหนังสือลงบนโต๊ะโดยที่ไม่ชายตามองมันเลย  จากนั้นเขาก็นั่งลงที่โซฟา  ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาได้ยินมา



              จินนี่รักเราเหรอเนี่ย  เป็นไปได้ยังไง  เธอก็แค่ปลื้มเราไม่ใช่เหรอ  รอนเคยบอกเราแบบนั้นนี่นา  เมื่อก่อนแฮร์รี่รู้จากรอนว่าจินนี่ปลื้มเขามากและจะอายและป้ำๆเป๋อๆทุกครั้งที่เห็นเขา  แต่แฮร์รี่ก็ไม่ติดใจอะไรเพราะคิดว่ามันคงเป็นแค่ความชอบของเด็กๆและเขาเองก็ยังเด็กอยู่  แต่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวอายุ 16 แล้ว  เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเหมือนเมื่อก่อน  แฮร์รี่เองก็เช่นกัน  เขาเองก็โตเป็นหนุ่มอายุ 17 แล้ว  แต่เขาก็ไม่เคยคิดกับจินนี่เกินกว่าคำว่าน้องสาวเลย  แต่จู่ๆเขาก็ได้รับรู้ว่าเธอรักเขา  แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ  แฮร์รี่ยิ่งคิดยิ่งสับสน  เขาควรจะกลุ้มใจหรือดีใจดีนะที่ได้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนแอบรักเขาเหมือนกัน  แล้วคนๆนั้นก็ยังเป็นน้องสาวของเพื่อนอีก



              แฮร์รี่นึกขึ้นได้ว่าจินนี่กับคอลินอาจจะกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม  เขาจงหยุดคิดแล้วขึ้นไปที่หอนอนโดยไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือที่เขายืมมาจากห้องสมุดขึ้นไปด้วย  เมื่อเขาขึ้นมาถึงก็เห็นรอนนั่งรอเขาอยู่ที่เตียง



              \"เอ่อ..นายยังไม่นอนอีกเหรอ\"  แฮร์รี่ถาม



              \"ก็รอนายอยู่น่ะสิ  นายหายไปไหนมาน่ะ  ฉันรอตั้งนาน\"  รอนถามกลับ



              \"ห้องสมุดน่ะ  ไปหาหนังสืออ่านฆ่าเวลา\"  แฮร์รี่ตอบแล้วเขาก็โยนหนังสือลงบนเตียงก่อนจะนั่งลงที่เตียงของตัวเอง



              \"ห้องสมุด?\"  รอนทวนคำอย่างงงๆพลางหยิบหนังสือขึ้นมาดู  เขาทำหน้าประหลาดใจก่อนจะหัวเราะออกมา  \"แฮร์รี่  ไม่ยักรู้ว่านายก็สนใจเรื่องแบบนี้ด้วย\"



              แฮร์รี่รีบคว้าหนังสือจากมือรอนมาดู  หน้าปกเขียนว่า \"คู่มือกำจัดสิวที่ปลอดภัยที่สุดและการดูแลรักษาผิว\"  เขารู้สึกอับอาย  เขายืมหนังสือเล่มนี้มาโดยที่ไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่ามันเป็นหนังสืออะไร



              \"ช่างฉันเถอะน่า!  ว่าแต่นายเถอะ  เป็นไงบ้างล่ะเรื่องนั้นน่ะ\"  แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่อง



              \"อ๋อ..เอ่อ...\"  รอนหน้าแดงขึ้นมาทันที  \"ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าหรอก  ฉันสารภาพกับเธอไปแล้ว  เธอหน้าแดงด้วยล่ะ  แต่เธอบอกว่าเธอขอเวลาคิดทบทวนความรู้สึกของเธอดูก่อนเพราะเธอไม่แน่ใจว่าเธอคิดยังไงกับฉัน  แล้วถ้าเธอแน่ใจแล้วเธอจะให้คำตอบ\"



              \"แค่นี้เองเหรอ...\"  แฮร์รี่รู้สึกผิดหวังแทน  \"แต่ยังดีนะที่เธอไม่ได้ปฏิเสธนายทันทีเลย  อย่างนี้ก็แสดงว่านายยังมีหวัง\"



              \"ฉันก็หวังให้เป็นแบบนั้น\"  รอนบอก  \"แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำยังไงดีล่ะ  ฉันจะกล้าเจอหน้าเธอรึเปล่า  ฉันต้องทำตัวไม่ถูกแน่เลย\"



              \"ไม่เป็นไรหรอกน่า  ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา  ไม่ใช่คนอื่นคนไกลซักหน่อย  นายก็แค่พูดคุยกับเธอธรรมดาแบบเพื่อนคุยกับเพื่อนนั่นแหล่ะ\"



              \"เอางั้นเหรอ...\"  



              แฮร์รี่กลับไปคิดถึงเรื่องเดิม  เขาบอกรอนไปแบบนั้น  แต่เขาล่ะ  เขาจะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า  พรุ่งนี้ถ้าเจอหน้าจินนี่เขาควรจะทำยังไงดี  ทักทายแบบปกติดีไหม  เข้าไปคุยกับเธอให้รู้เรื่องหรือจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องในห้องสมุดดีนะ  เขาควรจะบอกรอนเรื่องนี้ดีไหม  แฮร์รี่หันไปหารอนเมื่อเขาตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องนี้ให้รอนฟังแต่ปรากฏว่ารอนหลับไปแล้ว  แฮร์รี่ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นนอนบ้าง  แต่คืนนั้นทั้งคืนเขาก็แทบจะนอนไม่หลับ