ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 : ลักพาตัว
กลางดึกสงัดห่างออกไปทางชายแดนเดเมี่ยน ผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนหารือกันอยู่เงียบๆท่ามกลางกองไฟขนาดย่อม บริเวณรอบด้านเงียบสงบไร้วี่แววของกระโจมนับพันหลังและทหารมากมายที่เคยพักแรมอาศัยอยู่ เหลือเพียงชายฉกรรจ์สามคนที่สวมอาภรณ์และผ้าคลุมหน้าสีดำสนิท
\"พวกที่เหลือไปถึงไหนแล้ว\"
\"นกพิราบสื่อสารเพิ่งนำข่าวมาบอกว่าพวกนั้นเดินทางไปถึงเดอเพนเทียสแล้วพะยะค่ะ\"
\"ทำไมฝ่าบาทถึงให้พวกนั้นล่วงหน้าไปก่อนล่ะพะย่ะค่ะ น่าจะอยู่รอเสด็จกลับพร้อมๆกันหลังจากที่เสร็จเรื่อง\"
\"ถ้าไปพร้อมกันทั้งหมดมันก็จะเสียเวลาในการเดินทางน่ะสิ คาล ถ้าได้ตัวมันมาแล้วพวกเราต้องเดินทางกลับอย่างรวดเร็วและเงียบที่สุด\"
\"หม่อมฉันเข้าใจแล้ว\"
เวนเดอรัสหันไปหาองครักษ์อีกคน \"ดับไฟกองนั่นซะ จากนั้นก็เริ่มงานเลย\"
เคอร์เทียสนำถังน้ำที่เตรียมไว้สาดเข้าใส่กองเพลิงจนมันดับมอด ก่อนจะโยนถังเปล่าทิ้งไว้ข้างชายป่า แสงที่ให้ความสว่างก่อนหน้านั้นดับวูบลง เหลือเพียงความสลัวท่ามกลางความมืดยามราตรี เขาเดินมาขึ้นขี่ม้าของตนโดยอีกสองคนที่เหลือประจำที่บนหลังม้ารออยู่ก่อนแล้ว และทั้งหมดก็ควบม้าฝ่าความมืดไปอย่างเงียบกริบ มุ่งตรงไปยังพระราชวังเดเมี่ยน
.........................................................
ในห้องบรรทมของเมเดียสที่มืดสนิท ร่างบนแท่นบรรทมกำลังอยู่ในห้วงนิทรารมย์ที่แสนสบาย พระพักตร์แย้มยิ้มอย่างเปี่ยมสุขเมื่อทรงพระสุบินถึงช่วงเวลาเมื่อยังทรงพระเยาว์
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
\"ท่านแม่! ท่านแม่! รู้มั้ยว่าวันนี้หนูไปเจออะไรมา\"
เด็กสาวหัวยุ่งวิ่งเข้ามาในพระตำหนักกลางสวนที่ซึ่งมีพระราชินีประทับอยู่
\"อย่าวิ่งอย่างนั้นสิจ๊ะเมเดียส ลูกเป็นถึงราชนิกุลไม่ควรทำตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพารนะ\" ราชินีเมเดียล่าตรัสสอนกับพระธิดาองค์น้อย
เมเดียสย่นพระนาสิกอย่างขัดใจ \"ท่านแม่อ่ะ ไม่สนใจฟังลูกเลย\"
\"โทษทีจ้ะลูกรัก ว่ามาสิว่าลูกไปเจออะไรมา\" พระองค์ทำท่าสนพระทัยมากขึ้น ทำให้พระธิดาน้อยยิ้มร่า
เมเดียสชูสิ่งที่พระองค์แอบซ่อนอยู่ข้างหลังให้ราชินีทอดพระเนตร ลูกกระรอกตัวเล็กกำลังดิ้นรนหาอิสระภาพอยู่ในอุ้งพระหัตถ์
\"ลูกกระรอก!\" ราชินีเมเดียล่าอุทาน
\"ใช่เพคะ หนูเจอมันที่หลังสวน วิ่งไล่จับอยู่ตั้งนานแน่ะกว่าจะได้\" เมเดียสตรัสอย่างภูมิใจในผลงานของพระองค์
\"ปล่อยมันไปเถอะลูก\"
\"ไม่เอา หนูจะเอามันไปใส่กรงไว้ดูเล่น\"
\"แต่มันน่าสงสารออกนะ\"
\"จะสงสารไปทำไม ก็มันเป็นแค่สัตว์\"
\"ฟังนะลูกรัก\" ราชินีตรัสอย่างอ่อนโยน โอบธิดาของพระองค์เข้ามาใกล้ \"จะคนหรือสัตว์ต่างก็รักชีวิตและต้องการอิสรภาพด้วยกันทั้งนั้น กระรอกตัวนี้ยังเล็กอยู่ ลูกนำมันมาเลี้ยงก็เท่ากับพรากมันไปจากแม่ของมัน ถ้าเป็นลูก ลูกจะทนได้มั้ยถ้ามีคนมาพรากลูกไปจากแม่น่ะ\"
เมเดียสส่ายพระพักตร์อย่างแรง โผเข้ากอดพระมารดาแน่น พระอัสสุชนเริ่มคลอหน่วง \"ไม่เอานะ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับแม่\"
\"เห็นมั้ย ขนาดลูกยังทนไม่ได้ แล้วลูกกระรอกตัวนี้จะทนได้หรือจ๊ะ\"
\"หนูเข้าใจแล้ว หนูจะเอามันไปปล่อยที่เดิมเดี๋ยวนี้เลยเพคะ\"
ร่างเล็กวิ่งหายไปทางท้ายสวน หลังจากนั้นไม่นานร่างเดิมก็วิ่งกลับเข้ามาหาพระมารดาที่ประทับรออยู่ที่เดิม
\"หนูปล่อยมันไปแล้วเพคะ\" ตรัสพลางแบพระหัตถ์ทั้งสองที่ว่างเปล่าให้ราชินีทอดพระเนตร
พระโอษฐ์ของราชินีแย้มยิ้มอ่อนหวานพลางลูบเกศายุ่งของเมเดียส \"ดีมากจ้ะเมเดียสลูกรัก\"
\"ท่านแม่คะ แม่ของเจ้าลูกกระรอกตัวนั้นจะโกรธหนูมั้ยคะที่หนูแย่งลูกมันมา\" เมเดียสตรัสด้วยสีพระพักตร์ที่เศร้าสลด
\"ไม่หรอกจ้ะ ก็ลูกนำลูกของมันไปคืนแล้วนี่\" พระองค์ตรัสตอบ \"จำไว้นะจ๊ะว่าสัตว์ทุกชนิดน่ะมีความรักความผูกพันต่อกันไม่ต่างกับมนุษย์ เราในฐานะผู้ที่เข้มแข็งกว่าก็ไม่ควรจะไปทำลายและขัดขวางความรักของผู้ที่อ่อนแอหรือด้อยกว่า ความรักเป็นสิ่งสวยงาม เราควรเชิดชูสรรเสริญ ไม่ใช่ทำลาย\"
\"เหมือนความรักที่ท่านแม่มีต่อท่านพ่อใช่มั้ยคะ\"
\"ใช่จ้ะ แต่ความรักระหว่างพ่อกับแม่แตกต่างจากความรักระหว่างแม่กับลูกนะจ๊ะ\"
\"ต่างกันยังไงคะ\" เอียงพระศอถามอย่างใคร่รู้ พระเนตรสีฟ้าเป็นกระกายแวววาว
ราชินีแย้มพระโอษฐ์อย่างเอ็นดู \"ไว้ถ้าลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเองจ้ะ\"
พระพักตร์ของเมเดียสงอง้ำอย่างขัดใจ \"ทำไมต้องรอให้โตก่อนด้วยล่ะ รู้ตอนนี้ไม่ได้เหรอ\"
\"ก็เพราะลูกในวัยนี้ยังไม่เหมาะจะมีความรักแบบหนุ่มสาวน่ะสิจ๊ะ ถ้าลูกโตพอจะมีความรักแบบนั้นเมื่อไหร่ลูกก็จะเข้าใจความหมายของมันเองโดยไม่ต้องให้ใครมาบอก\"
\"แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงว่าหนูจะมีความรักแบบนั้น\"
\"หัวใจไงลูก เมื่อลูกมีความรักเมื่อไหร่หัวใจของลูกจะกระซิบบอกลูกเอง เพียงแต่ลูกต้องเปิดใจแล้วรับฟังเสียงของมัน แล้วลูกก็จะรู้ว่าลูกกำลังมีความรัก\"
\"หัวใจพูดได้ด้วยเหรอคะ\" ตรัสถามอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเอาพระกรรณของพระองค์ไปแนบกับพระอุระของพระมารดาหมายจะฟังเสียง
ราชินีเมเดียล่าทรงสรวลอย่างเอ็นดู โอบกอดธิดาตัวน้อยไว้อย่างรักใคร่ \"พูดได้สิจ๊ะ แต่เราจะไม่ได้ยินเสียงพูดของหัวใจคนอื่นหรอก เราจะได้ยินแต่เสียงหัวใจของตนเองเท่านั้น\"
\"งั้นทำไมหนูถึงไม่ได้ยินเสียงพูดของหัวใจหนูเลย\"
\"ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่จ๊ะ\" พระองค์ตรัส \"แม่บอกแล้วไง ถ้าลูกโตขึ้นแล้วมีความรักเมื่อไหร่ หัวใจมันจะบอกลูกเอง\"
\"งั้นหนูจะรอวันนั้นค่ะ\"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ภาพในความทรงจำยังแจ่มชัดเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี่เอง พระอัสสุชนของเมเดียสซึมอยู่ที่หางพระเนตร ก่อนจะไหลรินออกมาช้าๆ พระองค์รู้สึกตัวตื่นจากบรรทมแล้วแต่ยังไม่ลืมพระเนตรเพราะกลัวว่าภาพในห้วงสุบินนั้นจะเลือนหายไป พระพักตร์ของพระราชินีเมเดียล่าที่แสนงดงาม ความอ่อนโยนใจดีที่ยังตราตรึงอยู่ในพระทัยจนมิอาจลืมเลือนไปได้ เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ไม่มีพระมารดาอันเป็นที่รักอีกต่อไปแล้วก็ไม่อาจหักห้ามตนไม่ให้กรรแสงได้
ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าที่พระทัยของเมเดียสจะสงบ พระอัสสุชนหยุดไหลแล้ว พระเนตรลืมขึ้นช้าๆ กระพริบถี่ๆเพื่อไล่หยดน้ำที่ยังคงเกาะพราวอยู่บนพระโลมาจักษุ พระองค์ทอดพระเนตรมองฝ่าความมืดเพื่อหวังคาดการณ์เวลาว่าขณะนี้ก้าวเข้าสู่วันใหม่หรือยัง แต่เมื่อสายพระเนตรถูกปรับให้ชินกับความมืดแล้ว ภาพเงาคนเบื้องบนที่เข้ามาในคลองจักษุก็ต้องทำให้พระองค์เบิ่งพระเนตรกว้าง
\"เจ้า.....!\"
บุคคลลึกลับในความมืดยกมือขึ้นปิดโอษฐ์ของเมเดียสก่อนที่พระองค์จะทันได้ร้องตะโกน มืออีกข้างกดพระวรกายของเมเดียสที่กำลังดิ้นพล่าน
\"อื้อ!\" เสียงตะโกนไม่อาจหลุดรอดออกมาจากโอษฐ์ เป็นได้แค่เสียงครางไม่ได้ศัพท์ในพระศอ พระองค์พยายามเพ่งมองเงาคนตรงหน้าเพื่อหวังจะทอดพระเนตรให้ชัดว่าคนที่บังอาจหมิ่นพระองค์เป็นใคร แต่เมื่อใบหน้าของชายเบื้องบนแจ่มชัดในคลองจักษุก็เรียกความหวาดกลัวและแปลกพระทัยขึ้นฉับพลัน โลหิตที่ไหลเวียนอยู่ในพระวรกายเย็นเฉียบ สายพระเนตรเริ่มพร่าเลือน พระหัตถ์ที่ยกขึ้นจับแขนของอีกฝ่ายตกลู่ลงบนแท่นบรรทมอย่างสิ้นเรี่ยวแรง และสติสัมปชัญญะทุกอย่างก็ดับวูบลง
เวนเดอรัสยกผ้าที่อาบยาสลบออกจากพระนาสิกของเมเดียส พระองค์ทอดพระเนตรมองร่างที่สลบไสลบนแท่นบรรทม ก่อนจะยกหลังพระหัตถ์ขึ้นไล้พระพักตร์ที่งดงามหมดจด ทรงประทับนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนที่จะอุ้มร่างไร้สติของเมเดียสขึ้นแล้วเดินออกไปทางประตู
\"ได้ตัวนางแล้ว รีบไปกันเถอะ\" เวนเดอรัสตรัสกับคาลและเคอร์เทียสที่ยืนดูลาดเลาอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะก้าวข้ามร่างองครักษ์สองร่างที่นอนสลบเหมือดอยู่บนพื้นหน้าประตูห้องบรรทม แล้วผู้บุกรุกทั้งสามคนก็เดินหายเข้าไปในความมืดของระเบียงทางเดิน
.........................................................
\"ฮ้าว..ว..ว... โอย มึนหัวชะมัด\"
\"เมื่อคืนแอบไปกินเหล้ามาอีกล่ะสิ\"
\"นิดหน่อยว่ะ\"
\"ระวังนะโว้ย ถ้าเอ็งเผลอหลับยามเมื่อไหร่หัวจะขาดไม่รู้ตัว\"
\"เออ ไม่หรอกน่า\"
ทหารองครักษ์สองคนเดินมาทางห้องบรรทมของเจ้าเหนือหัวในยามเช้าตรู่เพื่อจะเปลี่ยนเวรกับทหารยามกะกลางคืน แต่เมื่อมาถึงที่หมายก็ต้องตกใจเมื่อพบร่างของเพื่อนนอนกองไม่ได้สติอยู่บนพื้นบริเวณหน้าประตู
\"เฮ้ย! นี่มันอะไรกันวะ\"
\"ตื่นโว้ย! ตื่น! พวกแกมาหลับกันอย่างงี้ได้ไงวะ\"
ทหารคนหนึ่งนั่งลงเขย่าร่างทั้งสอง แต่ต้องรู้สึกผิดปกติเมื่อเรียกยังไงสองคนนี้ก็ไม่รู้สึกตัว
\"อย่างงี้ไม่ได้เรียกว่าหลับแล้วนะ\"
\"แย่แล้ว!\" คนที่นั่งปลุกเพื่อนโพล่งขึ้นมาทันทีเมื่อคิดได้ หันไปสั่งกับทหารองครักษ์อีกคนทันที \"รีบเข้าไปดูท่านเมเดียสเร็ว!\"
ทหารอีกคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที หากในยามปกติถ้าเขาพรวดพราดเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้คงไม้พ้นโทษถูกประหาร แต่บุคคลสูงศักดิ์ที่จะสามารถเอาผิดเขาได้กลับไร้วี่แววภายในห้อง
\"ท่านเมเดียสหายไป!\"
เสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังขึ้นในยามเช้าตรู่ ข่าวการหายตัวไปขององค์เหนือหัวแห่งเดเมี่ยนถูกแพร่กระจายจนข้าราชบริพารทั้งหลายรับรู้โดยทั่วกัน
ขณะนี้ภายในพระราชวังเดเมี่ยนเริ่มอลม่านวุ่นวายเมื่อทุกคนพากันวิ่งวุ่นหาตัวเมเดียสกันจ้าละหวั่น ทั่งทั้งพระราชวังเต็มไปด้วยเหล่าทหารและข้าราชบริพารที่วนเวียนไปมาอย่างขวักไขว่ ผ่านไปนานก็ยังไม่มีใครพบตัวพระองค์
แฮร์เรสกำหมัดแน่น จิตใจว้าวุ่นและรุ่มร้อนเมื่อบุคคลสำคัญที่สุดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาครุ่นคิดอย่างสับสน ก่อนจะหันไปสั่งกับทหารใต้บังคับบัญชา
\"ส่งม้าเร็วไปที่ชายแดนด่วนที่สุด พบเห็นอะไรผิดปกติให้มารายงานข้า!\"
คำสั่งของหัวหน้าองครักษ์ได้รับการปฏิบัติตามโดยทันทีทันใด แฮร์เรสรออย่างกระวนกระวายใจ ภาวนาให้สิ่งที่ตนคิดไม่เป็นความจริง
ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าที่ม้าเร็วจะกลับมา พร้อมกับคำรายงานในสิ่งที่แฮร์เรสกังวล
\"ทหารของเดอเพนเทียสหายไปหมดแล้ว ไม่มีใครหลงเหลือซักคนขอรับ\"
\"มัน..ต้องเป็นมันแน่ๆ\"
ระหว่างนั้นเองที่พระนมของเมเดียสวิ่งฝ่าเข้ามาในวงล้อมพร้อมกับชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นโบกไปมา นางเข้ามาหาแฮร์เรสก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้เขาอย่างร้อนรน
\"ข้าพบสาส์นนี้บนแท่นบรรทมของท่านเมเดียส\"
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มคลี่สาส์นนั้นออกอ่านทันที ไม่แปลกใจเลยที่เห็นตราประจำราชวงศ์เดอเพนเทียสประทับอยู่ด้านบนของสาส์น ก่อนจะอ่านออกเสียงดังๆให้ทุกคนได้ยิน
\"ตอนนี้เมเดียสอยู่ในมือข้า หากไม่อยากให้กษัตริย์ของพวกเจ้ามีอันเป็นไปก็อย่าส่งทหารตามมา ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะไม่รับรองความปลอดภัยของเมเดียส.....เวนเดอรัส\"
เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันทีเมื่อแฮร์เรสอ่านจบ พระนมวิเรียถึงกับเป็นลมล้มพับลงไป ข่าวร้ายครั้งนี้สร้างความวิตกกังวลและเสียขวัญให้กับทุกคนจนไม่อาจสงบจิตใจลงได้
แฮร์เรสกัดฟันกรอด เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด ขณะนี้องค์เหนือหัวเมเดียสกำลังตกอยู่ในอันตราย และเขาอยากจะกระโจนเข้าไปในคอกม้าแล้วควบม้าเบิ่งตามไปโดยทันที แต่ข้อความที่อีกฝ่ายขู่ไว้ไม่อาจทำให้เขาทำตามใจตนเองได้เนื่องจากเป็นห่วงสวัสดิภาพของพระองค์ แล้วเขาจะทำยังไงถึงจะช่วยพระองค์ที่กำลังอยู่ในเงื้อมือของศัตรูที่ร้ายกาจและอันตรายที่สุดได้
\"พวกที่เหลือไปถึงไหนแล้ว\"
\"นกพิราบสื่อสารเพิ่งนำข่าวมาบอกว่าพวกนั้นเดินทางไปถึงเดอเพนเทียสแล้วพะยะค่ะ\"
\"ทำไมฝ่าบาทถึงให้พวกนั้นล่วงหน้าไปก่อนล่ะพะย่ะค่ะ น่าจะอยู่รอเสด็จกลับพร้อมๆกันหลังจากที่เสร็จเรื่อง\"
\"ถ้าไปพร้อมกันทั้งหมดมันก็จะเสียเวลาในการเดินทางน่ะสิ คาล ถ้าได้ตัวมันมาแล้วพวกเราต้องเดินทางกลับอย่างรวดเร็วและเงียบที่สุด\"
\"หม่อมฉันเข้าใจแล้ว\"
เวนเดอรัสหันไปหาองครักษ์อีกคน \"ดับไฟกองนั่นซะ จากนั้นก็เริ่มงานเลย\"
เคอร์เทียสนำถังน้ำที่เตรียมไว้สาดเข้าใส่กองเพลิงจนมันดับมอด ก่อนจะโยนถังเปล่าทิ้งไว้ข้างชายป่า แสงที่ให้ความสว่างก่อนหน้านั้นดับวูบลง เหลือเพียงความสลัวท่ามกลางความมืดยามราตรี เขาเดินมาขึ้นขี่ม้าของตนโดยอีกสองคนที่เหลือประจำที่บนหลังม้ารออยู่ก่อนแล้ว และทั้งหมดก็ควบม้าฝ่าความมืดไปอย่างเงียบกริบ มุ่งตรงไปยังพระราชวังเดเมี่ยน
.........................................................
ในห้องบรรทมของเมเดียสที่มืดสนิท ร่างบนแท่นบรรทมกำลังอยู่ในห้วงนิทรารมย์ที่แสนสบาย พระพักตร์แย้มยิ้มอย่างเปี่ยมสุขเมื่อทรงพระสุบินถึงช่วงเวลาเมื่อยังทรงพระเยาว์
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
\"ท่านแม่! ท่านแม่! รู้มั้ยว่าวันนี้หนูไปเจออะไรมา\"
เด็กสาวหัวยุ่งวิ่งเข้ามาในพระตำหนักกลางสวนที่ซึ่งมีพระราชินีประทับอยู่
\"อย่าวิ่งอย่างนั้นสิจ๊ะเมเดียส ลูกเป็นถึงราชนิกุลไม่ควรทำตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพารนะ\" ราชินีเมเดียล่าตรัสสอนกับพระธิดาองค์น้อย
เมเดียสย่นพระนาสิกอย่างขัดใจ \"ท่านแม่อ่ะ ไม่สนใจฟังลูกเลย\"
\"โทษทีจ้ะลูกรัก ว่ามาสิว่าลูกไปเจออะไรมา\" พระองค์ทำท่าสนพระทัยมากขึ้น ทำให้พระธิดาน้อยยิ้มร่า
เมเดียสชูสิ่งที่พระองค์แอบซ่อนอยู่ข้างหลังให้ราชินีทอดพระเนตร ลูกกระรอกตัวเล็กกำลังดิ้นรนหาอิสระภาพอยู่ในอุ้งพระหัตถ์
\"ลูกกระรอก!\" ราชินีเมเดียล่าอุทาน
\"ใช่เพคะ หนูเจอมันที่หลังสวน วิ่งไล่จับอยู่ตั้งนานแน่ะกว่าจะได้\" เมเดียสตรัสอย่างภูมิใจในผลงานของพระองค์
\"ปล่อยมันไปเถอะลูก\"
\"ไม่เอา หนูจะเอามันไปใส่กรงไว้ดูเล่น\"
\"แต่มันน่าสงสารออกนะ\"
\"จะสงสารไปทำไม ก็มันเป็นแค่สัตว์\"
\"ฟังนะลูกรัก\" ราชินีตรัสอย่างอ่อนโยน โอบธิดาของพระองค์เข้ามาใกล้ \"จะคนหรือสัตว์ต่างก็รักชีวิตและต้องการอิสรภาพด้วยกันทั้งนั้น กระรอกตัวนี้ยังเล็กอยู่ ลูกนำมันมาเลี้ยงก็เท่ากับพรากมันไปจากแม่ของมัน ถ้าเป็นลูก ลูกจะทนได้มั้ยถ้ามีคนมาพรากลูกไปจากแม่น่ะ\"
เมเดียสส่ายพระพักตร์อย่างแรง โผเข้ากอดพระมารดาแน่น พระอัสสุชนเริ่มคลอหน่วง \"ไม่เอานะ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับแม่\"
\"เห็นมั้ย ขนาดลูกยังทนไม่ได้ แล้วลูกกระรอกตัวนี้จะทนได้หรือจ๊ะ\"
\"หนูเข้าใจแล้ว หนูจะเอามันไปปล่อยที่เดิมเดี๋ยวนี้เลยเพคะ\"
ร่างเล็กวิ่งหายไปทางท้ายสวน หลังจากนั้นไม่นานร่างเดิมก็วิ่งกลับเข้ามาหาพระมารดาที่ประทับรออยู่ที่เดิม
\"หนูปล่อยมันไปแล้วเพคะ\" ตรัสพลางแบพระหัตถ์ทั้งสองที่ว่างเปล่าให้ราชินีทอดพระเนตร
พระโอษฐ์ของราชินีแย้มยิ้มอ่อนหวานพลางลูบเกศายุ่งของเมเดียส \"ดีมากจ้ะเมเดียสลูกรัก\"
\"ท่านแม่คะ แม่ของเจ้าลูกกระรอกตัวนั้นจะโกรธหนูมั้ยคะที่หนูแย่งลูกมันมา\" เมเดียสตรัสด้วยสีพระพักตร์ที่เศร้าสลด
\"ไม่หรอกจ้ะ ก็ลูกนำลูกของมันไปคืนแล้วนี่\" พระองค์ตรัสตอบ \"จำไว้นะจ๊ะว่าสัตว์ทุกชนิดน่ะมีความรักความผูกพันต่อกันไม่ต่างกับมนุษย์ เราในฐานะผู้ที่เข้มแข็งกว่าก็ไม่ควรจะไปทำลายและขัดขวางความรักของผู้ที่อ่อนแอหรือด้อยกว่า ความรักเป็นสิ่งสวยงาม เราควรเชิดชูสรรเสริญ ไม่ใช่ทำลาย\"
\"เหมือนความรักที่ท่านแม่มีต่อท่านพ่อใช่มั้ยคะ\"
\"ใช่จ้ะ แต่ความรักระหว่างพ่อกับแม่แตกต่างจากความรักระหว่างแม่กับลูกนะจ๊ะ\"
\"ต่างกันยังไงคะ\" เอียงพระศอถามอย่างใคร่รู้ พระเนตรสีฟ้าเป็นกระกายแวววาว
ราชินีแย้มพระโอษฐ์อย่างเอ็นดู \"ไว้ถ้าลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเองจ้ะ\"
พระพักตร์ของเมเดียสงอง้ำอย่างขัดใจ \"ทำไมต้องรอให้โตก่อนด้วยล่ะ รู้ตอนนี้ไม่ได้เหรอ\"
\"ก็เพราะลูกในวัยนี้ยังไม่เหมาะจะมีความรักแบบหนุ่มสาวน่ะสิจ๊ะ ถ้าลูกโตพอจะมีความรักแบบนั้นเมื่อไหร่ลูกก็จะเข้าใจความหมายของมันเองโดยไม่ต้องให้ใครมาบอก\"
\"แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงว่าหนูจะมีความรักแบบนั้น\"
\"หัวใจไงลูก เมื่อลูกมีความรักเมื่อไหร่หัวใจของลูกจะกระซิบบอกลูกเอง เพียงแต่ลูกต้องเปิดใจแล้วรับฟังเสียงของมัน แล้วลูกก็จะรู้ว่าลูกกำลังมีความรัก\"
\"หัวใจพูดได้ด้วยเหรอคะ\" ตรัสถามอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเอาพระกรรณของพระองค์ไปแนบกับพระอุระของพระมารดาหมายจะฟังเสียง
ราชินีเมเดียล่าทรงสรวลอย่างเอ็นดู โอบกอดธิดาตัวน้อยไว้อย่างรักใคร่ \"พูดได้สิจ๊ะ แต่เราจะไม่ได้ยินเสียงพูดของหัวใจคนอื่นหรอก เราจะได้ยินแต่เสียงหัวใจของตนเองเท่านั้น\"
\"งั้นทำไมหนูถึงไม่ได้ยินเสียงพูดของหัวใจหนูเลย\"
\"ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่จ๊ะ\" พระองค์ตรัส \"แม่บอกแล้วไง ถ้าลูกโตขึ้นแล้วมีความรักเมื่อไหร่ หัวใจมันจะบอกลูกเอง\"
\"งั้นหนูจะรอวันนั้นค่ะ\"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ภาพในความทรงจำยังแจ่มชัดเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี่เอง พระอัสสุชนของเมเดียสซึมอยู่ที่หางพระเนตร ก่อนจะไหลรินออกมาช้าๆ พระองค์รู้สึกตัวตื่นจากบรรทมแล้วแต่ยังไม่ลืมพระเนตรเพราะกลัวว่าภาพในห้วงสุบินนั้นจะเลือนหายไป พระพักตร์ของพระราชินีเมเดียล่าที่แสนงดงาม ความอ่อนโยนใจดีที่ยังตราตรึงอยู่ในพระทัยจนมิอาจลืมเลือนไปได้ เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ไม่มีพระมารดาอันเป็นที่รักอีกต่อไปแล้วก็ไม่อาจหักห้ามตนไม่ให้กรรแสงได้
ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าที่พระทัยของเมเดียสจะสงบ พระอัสสุชนหยุดไหลแล้ว พระเนตรลืมขึ้นช้าๆ กระพริบถี่ๆเพื่อไล่หยดน้ำที่ยังคงเกาะพราวอยู่บนพระโลมาจักษุ พระองค์ทอดพระเนตรมองฝ่าความมืดเพื่อหวังคาดการณ์เวลาว่าขณะนี้ก้าวเข้าสู่วันใหม่หรือยัง แต่เมื่อสายพระเนตรถูกปรับให้ชินกับความมืดแล้ว ภาพเงาคนเบื้องบนที่เข้ามาในคลองจักษุก็ต้องทำให้พระองค์เบิ่งพระเนตรกว้าง
\"เจ้า.....!\"
บุคคลลึกลับในความมืดยกมือขึ้นปิดโอษฐ์ของเมเดียสก่อนที่พระองค์จะทันได้ร้องตะโกน มืออีกข้างกดพระวรกายของเมเดียสที่กำลังดิ้นพล่าน
\"อื้อ!\" เสียงตะโกนไม่อาจหลุดรอดออกมาจากโอษฐ์ เป็นได้แค่เสียงครางไม่ได้ศัพท์ในพระศอ พระองค์พยายามเพ่งมองเงาคนตรงหน้าเพื่อหวังจะทอดพระเนตรให้ชัดว่าคนที่บังอาจหมิ่นพระองค์เป็นใคร แต่เมื่อใบหน้าของชายเบื้องบนแจ่มชัดในคลองจักษุก็เรียกความหวาดกลัวและแปลกพระทัยขึ้นฉับพลัน โลหิตที่ไหลเวียนอยู่ในพระวรกายเย็นเฉียบ สายพระเนตรเริ่มพร่าเลือน พระหัตถ์ที่ยกขึ้นจับแขนของอีกฝ่ายตกลู่ลงบนแท่นบรรทมอย่างสิ้นเรี่ยวแรง และสติสัมปชัญญะทุกอย่างก็ดับวูบลง
เวนเดอรัสยกผ้าที่อาบยาสลบออกจากพระนาสิกของเมเดียส พระองค์ทอดพระเนตรมองร่างที่สลบไสลบนแท่นบรรทม ก่อนจะยกหลังพระหัตถ์ขึ้นไล้พระพักตร์ที่งดงามหมดจด ทรงประทับนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนที่จะอุ้มร่างไร้สติของเมเดียสขึ้นแล้วเดินออกไปทางประตู
\"ได้ตัวนางแล้ว รีบไปกันเถอะ\" เวนเดอรัสตรัสกับคาลและเคอร์เทียสที่ยืนดูลาดเลาอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะก้าวข้ามร่างองครักษ์สองร่างที่นอนสลบเหมือดอยู่บนพื้นหน้าประตูห้องบรรทม แล้วผู้บุกรุกทั้งสามคนก็เดินหายเข้าไปในความมืดของระเบียงทางเดิน
.........................................................
\"ฮ้าว..ว..ว... โอย มึนหัวชะมัด\"
\"เมื่อคืนแอบไปกินเหล้ามาอีกล่ะสิ\"
\"นิดหน่อยว่ะ\"
\"ระวังนะโว้ย ถ้าเอ็งเผลอหลับยามเมื่อไหร่หัวจะขาดไม่รู้ตัว\"
\"เออ ไม่หรอกน่า\"
ทหารองครักษ์สองคนเดินมาทางห้องบรรทมของเจ้าเหนือหัวในยามเช้าตรู่เพื่อจะเปลี่ยนเวรกับทหารยามกะกลางคืน แต่เมื่อมาถึงที่หมายก็ต้องตกใจเมื่อพบร่างของเพื่อนนอนกองไม่ได้สติอยู่บนพื้นบริเวณหน้าประตู
\"เฮ้ย! นี่มันอะไรกันวะ\"
\"ตื่นโว้ย! ตื่น! พวกแกมาหลับกันอย่างงี้ได้ไงวะ\"
ทหารคนหนึ่งนั่งลงเขย่าร่างทั้งสอง แต่ต้องรู้สึกผิดปกติเมื่อเรียกยังไงสองคนนี้ก็ไม่รู้สึกตัว
\"อย่างงี้ไม่ได้เรียกว่าหลับแล้วนะ\"
\"แย่แล้ว!\" คนที่นั่งปลุกเพื่อนโพล่งขึ้นมาทันทีเมื่อคิดได้ หันไปสั่งกับทหารองครักษ์อีกคนทันที \"รีบเข้าไปดูท่านเมเดียสเร็ว!\"
ทหารอีกคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที หากในยามปกติถ้าเขาพรวดพราดเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้คงไม้พ้นโทษถูกประหาร แต่บุคคลสูงศักดิ์ที่จะสามารถเอาผิดเขาได้กลับไร้วี่แววภายในห้อง
\"ท่านเมเดียสหายไป!\"
เสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังขึ้นในยามเช้าตรู่ ข่าวการหายตัวไปขององค์เหนือหัวแห่งเดเมี่ยนถูกแพร่กระจายจนข้าราชบริพารทั้งหลายรับรู้โดยทั่วกัน
ขณะนี้ภายในพระราชวังเดเมี่ยนเริ่มอลม่านวุ่นวายเมื่อทุกคนพากันวิ่งวุ่นหาตัวเมเดียสกันจ้าละหวั่น ทั่งทั้งพระราชวังเต็มไปด้วยเหล่าทหารและข้าราชบริพารที่วนเวียนไปมาอย่างขวักไขว่ ผ่านไปนานก็ยังไม่มีใครพบตัวพระองค์
แฮร์เรสกำหมัดแน่น จิตใจว้าวุ่นและรุ่มร้อนเมื่อบุคคลสำคัญที่สุดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาครุ่นคิดอย่างสับสน ก่อนจะหันไปสั่งกับทหารใต้บังคับบัญชา
\"ส่งม้าเร็วไปที่ชายแดนด่วนที่สุด พบเห็นอะไรผิดปกติให้มารายงานข้า!\"
คำสั่งของหัวหน้าองครักษ์ได้รับการปฏิบัติตามโดยทันทีทันใด แฮร์เรสรออย่างกระวนกระวายใจ ภาวนาให้สิ่งที่ตนคิดไม่เป็นความจริง
ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าที่ม้าเร็วจะกลับมา พร้อมกับคำรายงานในสิ่งที่แฮร์เรสกังวล
\"ทหารของเดอเพนเทียสหายไปหมดแล้ว ไม่มีใครหลงเหลือซักคนขอรับ\"
\"มัน..ต้องเป็นมันแน่ๆ\"
ระหว่างนั้นเองที่พระนมของเมเดียสวิ่งฝ่าเข้ามาในวงล้อมพร้อมกับชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นโบกไปมา นางเข้ามาหาแฮร์เรสก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้เขาอย่างร้อนรน
\"ข้าพบสาส์นนี้บนแท่นบรรทมของท่านเมเดียส\"
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มคลี่สาส์นนั้นออกอ่านทันที ไม่แปลกใจเลยที่เห็นตราประจำราชวงศ์เดอเพนเทียสประทับอยู่ด้านบนของสาส์น ก่อนจะอ่านออกเสียงดังๆให้ทุกคนได้ยิน
\"ตอนนี้เมเดียสอยู่ในมือข้า หากไม่อยากให้กษัตริย์ของพวกเจ้ามีอันเป็นไปก็อย่าส่งทหารตามมา ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะไม่รับรองความปลอดภัยของเมเดียส.....เวนเดอรัส\"
เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันทีเมื่อแฮร์เรสอ่านจบ พระนมวิเรียถึงกับเป็นลมล้มพับลงไป ข่าวร้ายครั้งนี้สร้างความวิตกกังวลและเสียขวัญให้กับทุกคนจนไม่อาจสงบจิตใจลงได้
แฮร์เรสกัดฟันกรอด เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด ขณะนี้องค์เหนือหัวเมเดียสกำลังตกอยู่ในอันตราย และเขาอยากจะกระโจนเข้าไปในคอกม้าแล้วควบม้าเบิ่งตามไปโดยทันที แต่ข้อความที่อีกฝ่ายขู่ไว้ไม่อาจทำให้เขาทำตามใจตนเองได้เนื่องจากเป็นห่วงสวัสดิภาพของพระองค์ แล้วเขาจะทำยังไงถึงจะช่วยพระองค์ที่กำลังอยู่ในเงื้อมือของศัตรูที่ร้ายกาจและอันตรายที่สุดได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น