ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 : แผนสำรอง
ระหว่างที่เหล่าทหารของควาญย่าห์ที่มีจำนวนมากกว่ากำลังก้าวเข้ามานั้นเอง เมเดียสฉวยโอกาสที่ตากาลอสเผลอไม่ทันระวังตัวก็กระโจนเข้าไปประชิดที่ด้านหลังพร้อมด้วยอาวุธดาบที่แนบอยู่ข้างพระศอ
\"ทุกคนอย่าขยับ!\" เมเดียสตวาดลั่น \"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ อย่าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ไม่งั้นเจ้าเฒ่าหัวงูนี่ตาย\"
ได้ผล ทหารทุกคนชะงักงันอยู่กับที่เพราะสถานการณ์กำลังเสียเปรียบเมื่อกษัตริย์คนสำคัญของพวกเขาตกอยู่ในเงื้อมือของฝ่ายเดเมี่ยน บรรดาองครักษ์ของเมเดียสพากันชักอาวุธแล้วเดินมายืนล้อมรอบพระองค์เพื่อคุ้มกัน ทั้งหมดพากันถอยหลังเดินไปทางประตูพร้อมทั้งลากตากาลอสที่อยู่ใต้คมดาบของเมเดียสไปด้วย
ตากาลอสพิโรธที่ได้ยินสรรพนามที่อีกฝ่ายเรียกพระองค์ \"เจ้า! บังอาจ!\"
\"เงียบ! ไม่งั้นข้าจะตัดลิ้นเจ้าซะ\" เมเดียสขู่ \"ความจริงตัดทิ้งก็ดีเหมือนกันนะ ลิ้นของคนตระบัดสัตย์เช่นเจ้าจะเก็บไว้ทำไมในเมื่อไม่ได้ใช้อะไรที่เป็นประโยชน์เลยซักนิด\"
\"ยะ..อย่านะ!\" ตากาลอสเสียงสั่นด้วยความกลัว \"เจ้าอยากได้อะไรข้าจะให้ทุกอย่าง ปล่อยข้าไปเถอะ\"
\"ตากาลอส เจ้ามันน่าสมเพช\" เมเดียสทอดพระเนตรมองด้วยความเดียดฉันท์ \"ข้าปล่อยเจ้าแน่ แต่จะปล่อยก็ต่อเมื่อพวกข้าออกนอกกำแพงเมืองไปอย่างปลอดภัยเท่านั้น\"
\"อะไรนะ!\"
\"อย่าคิดดิ้นจะดีกว่า ไม่งั้นหากข้าพลาดทำดาบบาดถูกคอท่านจะมาหาว่าข้าโหดเหิ้ยมไม่ได้\"
ตากาลอสหยุดดิ้นเนื่องจากกลัวคำที่อีกฝ่ายขู่ เขายอมถูกลากออกไปแต่โดยดีโดยมีทหารองครักษ์ของพระองค์ตามมาห่างๆ
\"ขึ้นไป!\" เมเดียสสั่งผู้ที่ตกเป็นเชลยให้ขึ้นรถม้าของพระองค์ที่จอดอยู่หน้าพระราชวัง ก่อนพระองค์จะก้าวขึ้นตามไปประทับอยู่บนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วชะโงกพระเศียรออกไปสั่งกับหัวหน้าองครักษ์ \"ออกรถเร็ว!\"
รถม้าออกวิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยทหารองครักษ์บนหลังม้าที่ตามเสด็จ เมเดียสทอดพระเนตรไปนอกหน้าต่างมองบรรดาทหารของควาญย่าห์ที่พยายามเดินตามรถม้ามาห่างๆ พระองค์ทอดถอนพระทัยอย่างโล่งอกที่พ้นระยะอันตรายมาได้ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับตากาลอสอีกครั้ง ดาบเล่มเดิมยังคงจ่ออยู่ที่พระศออีกฝ่าย
\"นั่งเฉยๆ อย่าตุกติกนะ พอรถม้าพ้นอาณาเขตของกำแพงเมืองไปแล้วข้าถึงจะปล่อยเจ้าลง\"
\"ถึงวันนี้พวกเจ้าจะรอดไปได้ก็ต้องพบจุดจบอยู่ดี ควาญย่าห์จะต้องยกกองทัพไปถล่มเดเมี่ยนหลังจากนี้แน่!\"
\"ข้ากำลังจะหารือกับเจ้าเรื่องนี้อยู่พอดี\" พระองค์ตรัสพลางยิ้มอย่างเป็นต่อ \"ที่จริงถ้าเจ้ายอมรักษาคำพูดตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาตกที่นั่งลำบากอย่างนี้หรอก เจ้ามันหาเรื่องเอง ช่วยไม่ได้\"
\"นี่เจ้าเป็นใครกันแน่ คงไม่ได้เป็นแค่นางกำนัลธรรมดาๆหรอกใช่มั้ย\"
\"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก\" พระองค์บอกปัด \"สิ่งที่เจ้าต้องรู้มีเพียงคำพูดต่อไปนี้ที่ข้าจะบอกเจ้า จงจำไว้ให้ดีและทำตามที่ข้าบอก ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปเสวยสุขกับบรรดาสนมของเจ้าแน่\"
\"เจ้าต้องการอะไร!\"
\"ง่ายๆ ทำตามข้อเสนอเดิมที่เราตกลงกันไว้ ในเมื่อเจ้าแพ้ก็ต้องทำตามเงื่อนไข และจะไม่มีสงครามระหว่างเราเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเดเมี่ยนจะกลัวเจ้าหรอกนะ เจ้าก็รู้ดีนี่ว่าเราเพิ่งจะชนะประเทศมหาอำนาจอย่างเดอเพนเทียส นับประสาอะไรกับประเทศกระจอกๆที่เคยถูกพวกเราโค่นมาแล้วอย่างควาญย่าห์ หากไม่อยากต้องเสียเวลา เสียทหาร และเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์ล่ะก็ ยกเลิกการก่อสงครามซะ แล้วก็ไปบอกประเทศราชที่ยอมให้ความร่วมมือกับเจ้าด้วย\"
\"อย่าลืมว่าประเทศราชอื่นๆอีกหลายประเทศที่จงรักภักดีต่อเดเมี่ยนยังมีอยู่อีกเยอะ แม้พวกเจ้าจะรวบรวมพรรคพวกมาได้ก็จริง แต่เพียงแค่ข้าสั่งการให้ประเทศเหล่านั้นเข้ามาช่วย พวกเจ้าจะไม่มีทางสู้ได้แน่ ถือว่าข้าเมตตาต่อเจ้ามากแล้วที่เตือนล่วงหน้า เดเมี่ยนแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข พวกเรารักสงบ แต่ผลร้ายของผู้ที่มารุกรานพวกเราจะไม่ได้ตายดีแบบเดอเพนเทียสแน่ จำคำข้าไว้ให้ดี เจ้ากษัตริย์เฒ่า!\"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายที่ประทับนิ่งแต่พระวรกายสั่นยังเงียบก็ตวาดออกไปอีกครั้ง
\"ว่ายังไงเล่า!\"
\"ขะ..ข้ารับปาก ควาญย่าห์จะจงรักภักดีต่อเดเมี่ยน ไม่คิดก่อกบฏอีกต่อไปแล้ว ข้าสะ..สาบานด้วยเกียรติ์ของกษัตริย์แห่งควาญย่าห์\" ตากาลอสระล่ำระลักบอกด้วยความหวาดหวั่นพระทัย ความคิดที่จะต่อกรด้วยหายไปหมดเมื่อทอดพระเนตรเห็นสายตาจริงจังของอีกฝ่ายที่บ่งบอกว่าพวกเขาเอาจริง ไม่ใช่แค่การขู่
\"งั้นก็ดี\"
รถม้าแล่นด้วยความเร็วจนผ่านพ้นประตูเมืองไปได้ระยะหนึ่ง ก่อนที่เมเดียสจะหันมายิ้มเยาะให้ตากาลอสแล้วผลักพระองค์ให้ตกจากรถม้าจนร่างของพระองค์หล่นลงมากลิ้งกับพื้นไม่เป็นท่า
\"จำคำพูดของเจ้าไว้ให้ดีล่ะ เจ้าเฒ่าหัวงู!\"
ดำรัสเยาะเย้ยถากถางที่อีกฝ่ายส่งมาให้ก่อนที่รถม้าจะแล่นออกไปจนไกลลับตา ตากาลอสทรงลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล ตามพระวรกายมีบาดแผลที่เกิดจากการครูดไปกับพื้นดินและกรวดหิน พระองค์ได้แต่มองตามรถม้าของศัตรูด้วยความเจ็บแค้นแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
\"ฝ่าบาททรงปลอดภัยดีนะพะยะค่ะ\" ทหารองครักษ์ที่ควบม้าตามาถึงพระองค์คนแรกเอ่ยถาม ก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยตามมา
\"เออสิวะ! นี่พวกแกมัวทำอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ข้าต้องโดนพวกมันจับเป็นตัวประกันเอาได้ เท่านั้นยังไม่พอ ข้ายังถูกพวกนั้นมันดูหมิ่นเหยียดหยามเอาอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ข้าอับอายขายหน้าจนไม่รู้จะเสนอหน้าไปเข้าเฝ้ากษัตริย์เมืองอื่นได้ยังไง คอยดูนะ กลับเข้าวังเมื่อไหร่ข้าจะสั่งตัดหัวพวกเจ้าให้หมด!\"
\"ขะ..ขอภัยฝ่าบาท ทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเถิด\" องครักษ์คนหนึ่งร้องขอชีวิต
\"ฝ่าบาทจะให้พวกหม่อมฉันตามไปแก้แค้นพวกมันเดี๋ยวนี้เลยไหมพะยะค่ะ ถ้าควบม้าด้วยความเร็วหม่อมฉันมั่นใจว่าจะต้องไปทันพวกมันแน่\" อีกคนทูลขึ้นเพื่อหวังจะเรียกคะแนน
\"เจ้าโง่! เจ้าจะถูกตัดหัวก่อนเป็นคนแรกเลยคอยดู\" พระองค์ตวาดลั่น \"ลงมาจากม้าเดี๋ยวนี้\"
องครักษ์คนเมื่อครู่อ้าปากค้างด้วยความงุนงง อุตส่าห์เสนอว่าจะไปแก้แค้นให้กลับกลายเป็นว่าต้องถูกตัดหัวเร็วขึ้น เขาลงจากม้าทั้งๆที่ยังตั้งตัวไม่ถูก ก่อนที่ตากาลอสที่ก้าวขึ้นม้าตัวนั่นแทนที่แล้วควบกลับเข้าเมือง
\"เอ่อ..แล้วฝ่าบาทจะเอายังไงกับเจ้าพวกนั้นล่ะพะยะค่ะ\"
\"ไม่ทำอะไรทั้งนั้น! พอกันที! แค่นี้ข้าก็เสียหน้ามาพอแล้ว!\" พระองค์ตรัสด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว \"และเจ้า! ในฐานะที่ถาม เจ้าจะถูกตัดหัวเป็นรายที่สอง เตรียมตัวไว้ให้ดี!\"
\"ฝะ..ฝ่าบาท.....\" องครักษ์อีกคนหน้าซีดเผือด ควบม้าตามกษัตริย์แห่งควาญย่าห์ไปด้วยอาการเหมือนคนวิญญานหลุดออกจากร่าง
...............................................................
\"พวกมันคงไม่ตามมาแล้วจริงๆด้วย\" เมเดียสตรัสขึ้นขณะที่ชะโงกพระพักตร์ออกมาทอดพระเนตรไปทางด้านหลัง
\"ทั้งเรื่องการประลองทั้งเรื่องเงื่อนไขน่าหวาดเสียวนั่นเป็นแผนของฝ่าบาทงั้นเหรอ\" แฮร์เรสพูดหลังจากควบม้าเข้ามาใกล้ \"ฝ่าบาทเกือบทำให้หม่อมฉันหัวใจวายแล้วนะพะยะค่ะ\"
พระองค์สรวลอย่างอารมณ์ดี \"แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ\"
\"แต่กว่าจะได้ผลก็เล่นเอาเหนื่อยน่ะสิฝ่าบาท ตากาลอสก็ดันไม่รักษาคำพูด ดีนะที่ฝ่าบาททรงมีไหวพริบแก้สถานการณ์ได้ทัน ไม่อย่างนั้นป่านนี้พวกเราคงกลายเป็นผีพลัดถิ่นไปแล้ว\"
\"ที่จริงข้าก็ไม่คิดหรอกว่าตากาลอสมันจะรักษาคำพูด ข้าพอจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนพรรค์เจ้าเล่ห์พอที่จะยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ\"
\"ฝ่าบาทรู้!?\" แฮร์เรสร้องเสียงหลง \"รู้แล้วก็ยังจะเสี่ยงเข้าไปอยู่ในวงล้อมของศัตรูงั้นหรือ\"
\"เอาน่า ยังไงข้าก็คิดแผนสำรองเผื่อไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว และตอนนี้มันก็นำพวกเราให้หนีออกมาได้อย่างปลอดภัยด้วย สงครามก็ไม่เกิด ควาญย่าห์ก็ยังเป็นประเทศราชของเราต่อไป นับว่าแผนบุกเข้าถ้ำเสือครั้งนี้ได้ผลเกินคาด แถมยังมีเสือเฒ่าติดไม้ติดมือมาส่งถึงนอกกำแพงเมืองด้วย\" พระองค์ตรัสกลั้วหัวเราะ
\"หม่อมฉันกลุ้มกับความมุทะลุของฝ่าบาทเหลือเกิน\" เขาถอนใจเฮือกอย่างแรง
\"ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของประเทศชาติแล้วก็เป็นห่วงตัวข้า ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้ามาก\"
แฮร์เรสเกิดอาการประหม่าโดยไม่รู้ตัว \"มะ..หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ไม่ต้องขอบอกขอบใจกันหรอกพะยะค่ะ\"
\"ข้ารู้น่า\" พระองค์ย่นพระนาสิกอย่าขัดใจ ก่อนจะสะบัดพระพักตร์กลับเข้าไปในเกวียนแล้วตะโกนออกมา \"ข้าจะนอนพักซักงีบ ถ้าแวะพักแรมเมื่อไหร่ก็ปลุกข้าด้วยละกัน\"
แฮร์เรสไม่ได้ตอบกลับไป เขาควบม้าเงียบๆอยู่ข้างรถม้าซึ่งด้านในมีร่างงามที่น่าหลงใหลในสายตาของบุรุษเพศบรรทมอยู่ ตอนที่เมเดียสบอกข้อเสนอสุดท้ายแก่เฒ่าตากาลอสนั่น เขาแทบอยากจะกระโจนเข้าไปอาสาเป็นผู้ประลองเสียเอง หรือไม่ก็ยุติการประลองไปซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว หากพระองค์กลายเป็นฝ่ายแพ้ เขาไม่อยากจะนึกต่อเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ บางอย่างที่ทำให้ตัวเขาเองต้องตกอยู่ในวังวนแห่งความลุ่มหลงที่มิอาจไขว่คว้าเอื้อมถึง
เจ้าของร่างบอบบางนั้นคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทั้งตัวพระองค์ไม่ว่าจะเป็นพระพักตร์ที่งดงามราวกับเทพธิดา ดวงเนตรที่เปล่งประกายสดใสดั่งท้องฟ้ายามอากาศปลอดโปล่ง ริมโอษฐ์ที่เอื้อนเอ่ยเสียงหวานเจื้อยแจ้วดั่งนกร้องขับขาน ดำรัสวาจาที่บางครั้งสร้างความสบายใจและบางครั้งก็สร้างความระคายหูให้แก่ผู้ฟัง หรือแม้แต่เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นที่ดูบอบบาง น่าปกป้องน่าทะนุถนอม ทั้งหมดนี้ล้วนสะกดใจแก่ผู้ที่ได้พบเห็นและรู้จักพระองค์ให้ลุ่มหลงมัวเมาในสิเน่หาที่พระองค์เองไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเลยแม้แต่น้อย
...............................................................
คณะเดินทางของเมเดียสและทหารองครักษ์กลับมาถึงเดเมี่ยนอันเป็นดินแดนบ้านเกิดในอีกสองวันต่อมา ทั้งอุปราชและบรรดาเสนาบดีเมื่อทราบข่าวก็มารอรับเสด็จที่หน้าพระราชวัง
\"ขอต้อนรับการกลับมาพะยะค่ะฝ่าบาท\" อุปราชซานตีค้อมศีรษะคำนับ
\"ระหว่างที่ข้าไม่อยู่เหตุการณ์ที่นี่เรียบร้อยดีหรือไม่ ท่านซานตี\" เมเดียสตรัสถามเมื่อเสด็จลงมาจากรถม้า
\"ทุกอย่างเรียบร้อยดีพะยะค่ะ ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงวิตก\"
\"ดี ไม่เสียแรงที่ข้าไว้ใจท่าน\"
\"แล้วเรื่องของฝ่าบาทเป็นยังไงบ้างพะยะค่ะ\"
\"ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ต่อไปนี้ตากาลอสคงไม่กล้าคิดไม่ซื่อต่อเดเมี่ยนอีกแล้ว ทุกคนสบายใจได้\"
\"ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาสามารถยิ่งนัก สามารถสยบกษัตริย์แห่งควาญย่าห์ได้จากการเจรจาเพียงครั้งเดียว\"
คำชมเชยของมหาอุปราชทำให้ริมโอษฐ์ของเมเดียสกระตุกยิ้ม หากบอกว่าการเจรจาประนีประนอมนั่นเปลี่ยนเป็นการจับตากาลอสเป็นเชลยแล้วบังคับข่มขู่ ท่านอุปราชซานตีจะหัวใจวายหรือเป็นลมล้มลงไปเลยรึเปล่านะ
คิดแล้วก็พาให้นึกขัน พอหันไปทอดพระเนตรมองหัวหน้าองครักษ์ทางด้านหลังที่กำลังลอบยิ้มอยู่เช่นกันก็ทำให้พระองค์ยิ่งอยากสลวลออกมาดังๆหากไม่ติดว่าจะเป็นการวางตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร
\"ทุกคนอย่าขยับ!\" เมเดียสตวาดลั่น \"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ อย่าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ไม่งั้นเจ้าเฒ่าหัวงูนี่ตาย\"
ได้ผล ทหารทุกคนชะงักงันอยู่กับที่เพราะสถานการณ์กำลังเสียเปรียบเมื่อกษัตริย์คนสำคัญของพวกเขาตกอยู่ในเงื้อมือของฝ่ายเดเมี่ยน บรรดาองครักษ์ของเมเดียสพากันชักอาวุธแล้วเดินมายืนล้อมรอบพระองค์เพื่อคุ้มกัน ทั้งหมดพากันถอยหลังเดินไปทางประตูพร้อมทั้งลากตากาลอสที่อยู่ใต้คมดาบของเมเดียสไปด้วย
ตากาลอสพิโรธที่ได้ยินสรรพนามที่อีกฝ่ายเรียกพระองค์ \"เจ้า! บังอาจ!\"
\"เงียบ! ไม่งั้นข้าจะตัดลิ้นเจ้าซะ\" เมเดียสขู่ \"ความจริงตัดทิ้งก็ดีเหมือนกันนะ ลิ้นของคนตระบัดสัตย์เช่นเจ้าจะเก็บไว้ทำไมในเมื่อไม่ได้ใช้อะไรที่เป็นประโยชน์เลยซักนิด\"
\"ยะ..อย่านะ!\" ตากาลอสเสียงสั่นด้วยความกลัว \"เจ้าอยากได้อะไรข้าจะให้ทุกอย่าง ปล่อยข้าไปเถอะ\"
\"ตากาลอส เจ้ามันน่าสมเพช\" เมเดียสทอดพระเนตรมองด้วยความเดียดฉันท์ \"ข้าปล่อยเจ้าแน่ แต่จะปล่อยก็ต่อเมื่อพวกข้าออกนอกกำแพงเมืองไปอย่างปลอดภัยเท่านั้น\"
\"อะไรนะ!\"
\"อย่าคิดดิ้นจะดีกว่า ไม่งั้นหากข้าพลาดทำดาบบาดถูกคอท่านจะมาหาว่าข้าโหดเหิ้ยมไม่ได้\"
ตากาลอสหยุดดิ้นเนื่องจากกลัวคำที่อีกฝ่ายขู่ เขายอมถูกลากออกไปแต่โดยดีโดยมีทหารองครักษ์ของพระองค์ตามมาห่างๆ
\"ขึ้นไป!\" เมเดียสสั่งผู้ที่ตกเป็นเชลยให้ขึ้นรถม้าของพระองค์ที่จอดอยู่หน้าพระราชวัง ก่อนพระองค์จะก้าวขึ้นตามไปประทับอยู่บนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วชะโงกพระเศียรออกไปสั่งกับหัวหน้าองครักษ์ \"ออกรถเร็ว!\"
รถม้าออกวิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยทหารองครักษ์บนหลังม้าที่ตามเสด็จ เมเดียสทอดพระเนตรไปนอกหน้าต่างมองบรรดาทหารของควาญย่าห์ที่พยายามเดินตามรถม้ามาห่างๆ พระองค์ทอดถอนพระทัยอย่างโล่งอกที่พ้นระยะอันตรายมาได้ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับตากาลอสอีกครั้ง ดาบเล่มเดิมยังคงจ่ออยู่ที่พระศออีกฝ่าย
\"นั่งเฉยๆ อย่าตุกติกนะ พอรถม้าพ้นอาณาเขตของกำแพงเมืองไปแล้วข้าถึงจะปล่อยเจ้าลง\"
\"ถึงวันนี้พวกเจ้าจะรอดไปได้ก็ต้องพบจุดจบอยู่ดี ควาญย่าห์จะต้องยกกองทัพไปถล่มเดเมี่ยนหลังจากนี้แน่!\"
\"ข้ากำลังจะหารือกับเจ้าเรื่องนี้อยู่พอดี\" พระองค์ตรัสพลางยิ้มอย่างเป็นต่อ \"ที่จริงถ้าเจ้ายอมรักษาคำพูดตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาตกที่นั่งลำบากอย่างนี้หรอก เจ้ามันหาเรื่องเอง ช่วยไม่ได้\"
\"นี่เจ้าเป็นใครกันแน่ คงไม่ได้เป็นแค่นางกำนัลธรรมดาๆหรอกใช่มั้ย\"
\"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก\" พระองค์บอกปัด \"สิ่งที่เจ้าต้องรู้มีเพียงคำพูดต่อไปนี้ที่ข้าจะบอกเจ้า จงจำไว้ให้ดีและทำตามที่ข้าบอก ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปเสวยสุขกับบรรดาสนมของเจ้าแน่\"
\"เจ้าต้องการอะไร!\"
\"ง่ายๆ ทำตามข้อเสนอเดิมที่เราตกลงกันไว้ ในเมื่อเจ้าแพ้ก็ต้องทำตามเงื่อนไข และจะไม่มีสงครามระหว่างเราเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเดเมี่ยนจะกลัวเจ้าหรอกนะ เจ้าก็รู้ดีนี่ว่าเราเพิ่งจะชนะประเทศมหาอำนาจอย่างเดอเพนเทียส นับประสาอะไรกับประเทศกระจอกๆที่เคยถูกพวกเราโค่นมาแล้วอย่างควาญย่าห์ หากไม่อยากต้องเสียเวลา เสียทหาร และเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์ล่ะก็ ยกเลิกการก่อสงครามซะ แล้วก็ไปบอกประเทศราชที่ยอมให้ความร่วมมือกับเจ้าด้วย\"
\"อย่าลืมว่าประเทศราชอื่นๆอีกหลายประเทศที่จงรักภักดีต่อเดเมี่ยนยังมีอยู่อีกเยอะ แม้พวกเจ้าจะรวบรวมพรรคพวกมาได้ก็จริง แต่เพียงแค่ข้าสั่งการให้ประเทศเหล่านั้นเข้ามาช่วย พวกเจ้าจะไม่มีทางสู้ได้แน่ ถือว่าข้าเมตตาต่อเจ้ามากแล้วที่เตือนล่วงหน้า เดเมี่ยนแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข พวกเรารักสงบ แต่ผลร้ายของผู้ที่มารุกรานพวกเราจะไม่ได้ตายดีแบบเดอเพนเทียสแน่ จำคำข้าไว้ให้ดี เจ้ากษัตริย์เฒ่า!\"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายที่ประทับนิ่งแต่พระวรกายสั่นยังเงียบก็ตวาดออกไปอีกครั้ง
\"ว่ายังไงเล่า!\"
\"ขะ..ข้ารับปาก ควาญย่าห์จะจงรักภักดีต่อเดเมี่ยน ไม่คิดก่อกบฏอีกต่อไปแล้ว ข้าสะ..สาบานด้วยเกียรติ์ของกษัตริย์แห่งควาญย่าห์\" ตากาลอสระล่ำระลักบอกด้วยความหวาดหวั่นพระทัย ความคิดที่จะต่อกรด้วยหายไปหมดเมื่อทอดพระเนตรเห็นสายตาจริงจังของอีกฝ่ายที่บ่งบอกว่าพวกเขาเอาจริง ไม่ใช่แค่การขู่
\"งั้นก็ดี\"
รถม้าแล่นด้วยความเร็วจนผ่านพ้นประตูเมืองไปได้ระยะหนึ่ง ก่อนที่เมเดียสจะหันมายิ้มเยาะให้ตากาลอสแล้วผลักพระองค์ให้ตกจากรถม้าจนร่างของพระองค์หล่นลงมากลิ้งกับพื้นไม่เป็นท่า
\"จำคำพูดของเจ้าไว้ให้ดีล่ะ เจ้าเฒ่าหัวงู!\"
ดำรัสเยาะเย้ยถากถางที่อีกฝ่ายส่งมาให้ก่อนที่รถม้าจะแล่นออกไปจนไกลลับตา ตากาลอสทรงลุกขึ้นยืนด้วยความทุลักทุเล ตามพระวรกายมีบาดแผลที่เกิดจากการครูดไปกับพื้นดินและกรวดหิน พระองค์ได้แต่มองตามรถม้าของศัตรูด้วยความเจ็บแค้นแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
\"ฝ่าบาททรงปลอดภัยดีนะพะยะค่ะ\" ทหารองครักษ์ที่ควบม้าตามาถึงพระองค์คนแรกเอ่ยถาม ก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยตามมา
\"เออสิวะ! นี่พวกแกมัวทำอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ข้าต้องโดนพวกมันจับเป็นตัวประกันเอาได้ เท่านั้นยังไม่พอ ข้ายังถูกพวกนั้นมันดูหมิ่นเหยียดหยามเอาอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ข้าอับอายขายหน้าจนไม่รู้จะเสนอหน้าไปเข้าเฝ้ากษัตริย์เมืองอื่นได้ยังไง คอยดูนะ กลับเข้าวังเมื่อไหร่ข้าจะสั่งตัดหัวพวกเจ้าให้หมด!\"
\"ขะ..ขอภัยฝ่าบาท ทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเถิด\" องครักษ์คนหนึ่งร้องขอชีวิต
\"ฝ่าบาทจะให้พวกหม่อมฉันตามไปแก้แค้นพวกมันเดี๋ยวนี้เลยไหมพะยะค่ะ ถ้าควบม้าด้วยความเร็วหม่อมฉันมั่นใจว่าจะต้องไปทันพวกมันแน่\" อีกคนทูลขึ้นเพื่อหวังจะเรียกคะแนน
\"เจ้าโง่! เจ้าจะถูกตัดหัวก่อนเป็นคนแรกเลยคอยดู\" พระองค์ตวาดลั่น \"ลงมาจากม้าเดี๋ยวนี้\"
องครักษ์คนเมื่อครู่อ้าปากค้างด้วยความงุนงง อุตส่าห์เสนอว่าจะไปแก้แค้นให้กลับกลายเป็นว่าต้องถูกตัดหัวเร็วขึ้น เขาลงจากม้าทั้งๆที่ยังตั้งตัวไม่ถูก ก่อนที่ตากาลอสที่ก้าวขึ้นม้าตัวนั่นแทนที่แล้วควบกลับเข้าเมือง
\"เอ่อ..แล้วฝ่าบาทจะเอายังไงกับเจ้าพวกนั้นล่ะพะยะค่ะ\"
\"ไม่ทำอะไรทั้งนั้น! พอกันที! แค่นี้ข้าก็เสียหน้ามาพอแล้ว!\" พระองค์ตรัสด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว \"และเจ้า! ในฐานะที่ถาม เจ้าจะถูกตัดหัวเป็นรายที่สอง เตรียมตัวไว้ให้ดี!\"
\"ฝะ..ฝ่าบาท.....\" องครักษ์อีกคนหน้าซีดเผือด ควบม้าตามกษัตริย์แห่งควาญย่าห์ไปด้วยอาการเหมือนคนวิญญานหลุดออกจากร่าง
...............................................................
\"พวกมันคงไม่ตามมาแล้วจริงๆด้วย\" เมเดียสตรัสขึ้นขณะที่ชะโงกพระพักตร์ออกมาทอดพระเนตรไปทางด้านหลัง
\"ทั้งเรื่องการประลองทั้งเรื่องเงื่อนไขน่าหวาดเสียวนั่นเป็นแผนของฝ่าบาทงั้นเหรอ\" แฮร์เรสพูดหลังจากควบม้าเข้ามาใกล้ \"ฝ่าบาทเกือบทำให้หม่อมฉันหัวใจวายแล้วนะพะยะค่ะ\"
พระองค์สรวลอย่างอารมณ์ดี \"แต่มันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ\"
\"แต่กว่าจะได้ผลก็เล่นเอาเหนื่อยน่ะสิฝ่าบาท ตากาลอสก็ดันไม่รักษาคำพูด ดีนะที่ฝ่าบาททรงมีไหวพริบแก้สถานการณ์ได้ทัน ไม่อย่างนั้นป่านนี้พวกเราคงกลายเป็นผีพลัดถิ่นไปแล้ว\"
\"ที่จริงข้าก็ไม่คิดหรอกว่าตากาลอสมันจะรักษาคำพูด ข้าพอจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนพรรค์เจ้าเล่ห์พอที่จะยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ\"
\"ฝ่าบาทรู้!?\" แฮร์เรสร้องเสียงหลง \"รู้แล้วก็ยังจะเสี่ยงเข้าไปอยู่ในวงล้อมของศัตรูงั้นหรือ\"
\"เอาน่า ยังไงข้าก็คิดแผนสำรองเผื่อไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว และตอนนี้มันก็นำพวกเราให้หนีออกมาได้อย่างปลอดภัยด้วย สงครามก็ไม่เกิด ควาญย่าห์ก็ยังเป็นประเทศราชของเราต่อไป นับว่าแผนบุกเข้าถ้ำเสือครั้งนี้ได้ผลเกินคาด แถมยังมีเสือเฒ่าติดไม้ติดมือมาส่งถึงนอกกำแพงเมืองด้วย\" พระองค์ตรัสกลั้วหัวเราะ
\"หม่อมฉันกลุ้มกับความมุทะลุของฝ่าบาทเหลือเกิน\" เขาถอนใจเฮือกอย่างแรง
\"ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของประเทศชาติแล้วก็เป็นห่วงตัวข้า ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้ามาก\"
แฮร์เรสเกิดอาการประหม่าโดยไม่รู้ตัว \"มะ..หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ไม่ต้องขอบอกขอบใจกันหรอกพะยะค่ะ\"
\"ข้ารู้น่า\" พระองค์ย่นพระนาสิกอย่าขัดใจ ก่อนจะสะบัดพระพักตร์กลับเข้าไปในเกวียนแล้วตะโกนออกมา \"ข้าจะนอนพักซักงีบ ถ้าแวะพักแรมเมื่อไหร่ก็ปลุกข้าด้วยละกัน\"
แฮร์เรสไม่ได้ตอบกลับไป เขาควบม้าเงียบๆอยู่ข้างรถม้าซึ่งด้านในมีร่างงามที่น่าหลงใหลในสายตาของบุรุษเพศบรรทมอยู่ ตอนที่เมเดียสบอกข้อเสนอสุดท้ายแก่เฒ่าตากาลอสนั่น เขาแทบอยากจะกระโจนเข้าไปอาสาเป็นผู้ประลองเสียเอง หรือไม่ก็ยุติการประลองไปซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว หากพระองค์กลายเป็นฝ่ายแพ้ เขาไม่อยากจะนึกต่อเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพระองค์
หัวหน้าองครักษ์หนุ่มครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ บางอย่างที่ทำให้ตัวเขาเองต้องตกอยู่ในวังวนแห่งความลุ่มหลงที่มิอาจไขว่คว้าเอื้อมถึง
เจ้าของร่างบอบบางนั้นคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทั้งตัวพระองค์ไม่ว่าจะเป็นพระพักตร์ที่งดงามราวกับเทพธิดา ดวงเนตรที่เปล่งประกายสดใสดั่งท้องฟ้ายามอากาศปลอดโปล่ง ริมโอษฐ์ที่เอื้อนเอ่ยเสียงหวานเจื้อยแจ้วดั่งนกร้องขับขาน ดำรัสวาจาที่บางครั้งสร้างความสบายใจและบางครั้งก็สร้างความระคายหูให้แก่ผู้ฟัง หรือแม้แต่เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นที่ดูบอบบาง น่าปกป้องน่าทะนุถนอม ทั้งหมดนี้ล้วนสะกดใจแก่ผู้ที่ได้พบเห็นและรู้จักพระองค์ให้ลุ่มหลงมัวเมาในสิเน่หาที่พระองค์เองไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเลยแม้แต่น้อย
...............................................................
คณะเดินทางของเมเดียสและทหารองครักษ์กลับมาถึงเดเมี่ยนอันเป็นดินแดนบ้านเกิดในอีกสองวันต่อมา ทั้งอุปราชและบรรดาเสนาบดีเมื่อทราบข่าวก็มารอรับเสด็จที่หน้าพระราชวัง
\"ขอต้อนรับการกลับมาพะยะค่ะฝ่าบาท\" อุปราชซานตีค้อมศีรษะคำนับ
\"ระหว่างที่ข้าไม่อยู่เหตุการณ์ที่นี่เรียบร้อยดีหรือไม่ ท่านซานตี\" เมเดียสตรัสถามเมื่อเสด็จลงมาจากรถม้า
\"ทุกอย่างเรียบร้อยดีพะยะค่ะ ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงวิตก\"
\"ดี ไม่เสียแรงที่ข้าไว้ใจท่าน\"
\"แล้วเรื่องของฝ่าบาทเป็นยังไงบ้างพะยะค่ะ\"
\"ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ต่อไปนี้ตากาลอสคงไม่กล้าคิดไม่ซื่อต่อเดเมี่ยนอีกแล้ว ทุกคนสบายใจได้\"
\"ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาสามารถยิ่งนัก สามารถสยบกษัตริย์แห่งควาญย่าห์ได้จากการเจรจาเพียงครั้งเดียว\"
คำชมเชยของมหาอุปราชทำให้ริมโอษฐ์ของเมเดียสกระตุกยิ้ม หากบอกว่าการเจรจาประนีประนอมนั่นเปลี่ยนเป็นการจับตากาลอสเป็นเชลยแล้วบังคับข่มขู่ ท่านอุปราชซานตีจะหัวใจวายหรือเป็นลมล้มลงไปเลยรึเปล่านะ
คิดแล้วก็พาให้นึกขัน พอหันไปทอดพระเนตรมองหัวหน้าองครักษ์ทางด้านหลังที่กำลังลอบยิ้มอยู่เช่นกันก็ทำให้พระองค์ยิ่งอยากสลวลออกมาดังๆหากไม่ติดว่าจะเป็นการวางตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น