ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : รักที่ไม่สมหวังและการตัดสินใจของรอน
ทางด้านของเฮอร์ไมโอนี่และครัม เมื่อทั้งสองออกจากร้านไม้กวาดสามอันแล้วก็มาเดินเล่นข้างนอก ทั้งสองเดินไปคุยไปจนมาถึงเนินหลังหมู่บ้าน เฮอร์ไมโอนี่หยุดยืนพิงรั้วแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด
\"ฉันชอบบรรยากาศที่นี่มากเลยนะ..รู้ไหม\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น \"มันดูสงบแล้วก็ร่มรื่นดี\"
\"ฉันก็เหมือนกัน\" ครัมเห็นด้วย \"ถึงแม้ว่าฉันจะมาที่ท้ายหมู่บ้านนี้เป็นครั้งแรกแต่ฉันก็รู้สึกว่าที่นี่เป็นที่ที่น่าอยู่มาก\"
\"จริงสิ วิกเตอร์ ฉันยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับที่บ้านของเธอเลย ที่ที่เธออยู่เป็นยังไงเหรอ น่าอยู่เหมือนที่นี่รึเปล่า\"
\"น่าอยู่ไม่แพ้ที่นี่เลยล่ะ ฤดูร้อนอากาศจะอบอุ่น แต่เมื่อถึงฤดูหนาวที่นั่นจะหนาวมากจนบางครั้งฉันก็ไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย\" ครัมตอบอบ่างกระตือรือร้น \"ถ้าเฮิม-โอน-นิน-นี่ได้ไปเที่ยวที่บ้านฉันรับรองเธอจะต้องชอบแน่นอน ฉันเคยชวนเธอแล้วแต่น่าเสียดายนะที่เธอมาไม่ได้\"
\"ขอโทษนะจ๊ะ ที่จริงฉันก็อยากไปนะ แต่ติดอยู่ที่พ่อกับแม่ของฉันน่ะสิ ช่วงนี้พวกท่านงานยุ่งก็เลยไม่ค่อยมีเวลาไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันเลย\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
\"อืม..น่าเสียดายจังนะ\" ครัมพูด
\"แต่รับรองว่าเมื่อมีโอกาสฉันจะไปเที่ยวที่บ้านเธอแน่นอนจ้ะ\" เฮอรไมโอนี่ยิ้มให้ครัม \"ฉันจะได้ไปทักทายพ่อแม่ของเธอด้วย\"
ครัมพยักหน้าอย่างดีใจ แต่ใบหน้าของเขาแดงก่ำโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ทันได้สังเกต หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เฮอร์ไมโอนี่กำลังเพลิดเพลินกับการดูกระต่ายที่กระโดดไปมาในสนามหญ้าที่มีรั้วกั้น ห่างออกไปไม่ไกลนัก รอนซึ่งอยู่คนเดียวก็เดินเล่นจนมาถึงที่เนินหลังหมู่บ้านเช่นกัน เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่และครัมยืนอยู่ด้วยกันตามลำพังจึงเกิดความไม่พอใจ เขาทำท่าจะเข้าไปขัดคอแต่แล้วก็เปลี่ยนใจยืนแอบฟังทั้งสองอยู่หลังต้นไม้แทน
\"เฮิม-โอน-นิน-นี่\" ครัมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่
เฮอร์ไมโอนี่หันมาหาครัม \"มีอะไรเหรอ\"
\"ฉันชอบเธอนะ เฮิม-โอน-นิน-นี่\" ครัมพูดออกมาในที่สุดหลังจากที่เขารวบรวมความกล้าอยู่นาน
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบมองครัมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มและตอบออกไปว่า \"ฉันก็ชอบเธอเช่นกันจ้ะ\"
\"จริงเหรอ\" ครัมตะโกนออกมาอย่างดีใจ
รอนตกตะลึงในคำตอบของเฮอร์ไมโอนี่ รู้สึกใจหาย ท้องไส้ของเขาโหวงเหวงว่างเปล่า แต่เมื่อเขาได้ฟังที่เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ เขาก็รู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด
\"...เธอเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของฉัน แล้วเธอก็เป็นคนดี\" เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ
ครัมหุบยิ้มแทบจะทันที เขามีสีหน้าผิดหวัง \"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันชอบเธอจริงๆนะ เฮิม-โอน-นิน-นี่ ฉันชอบเธอแบบหนุ่มสาว ไม่ใช่แบบเพื่อน\" ครัมพูดด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังและเคร่งขรึม แต่ก็ยังคงแดงก่ำ
\"วิกเตอร์...\" เฮอร์ไมโอนี่ก็หน้าแดงเช่นกัน
\"ฉันชอบเธอมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ฉันพบเธอครั้งแรกในห้องสมุด ฉันแอบมองเธอมาตลอด ฉันอยากจะเข้าไปทักทายแต่ก็ไม่กล้า จนกระทั่งใกล้จะถึงวันที่มีงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์ ฉันรวบรวมความกล้าเพื่อเข้าไปคุยกับเธอและชวนเธอไปงาน ตอนนั้นฉันดีใจมากที่เธอตอบตกลงฉัน พอฉันได้รู้จักเธอและได้พูดคุยกับเธอฉันก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้น เธอเป็นคนสำคัญและเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน เฮิม-โอน-นิน-นี่ เธอ..เธอจะเป็นแฟนกับฉันได้ไหม\"
เฮอร์ไมโอนี่สบตากับครัม คำพูดของครัมและสายตาของเขาที่มองเธอทำให้ใจเธอเต้นแรง \"เอ่อ..ฉัน..ตลอดเวลาฉันไม่เคยรู้สึกกับเธอเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย ดังนั้น..ถ้าจะให้ฉันเป็นแฟนเธอ..ฉัน..ฉันคงทำไม่ได้หรอก\"
เขารู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง \"ทะ..ทำไมล่ะ เธอรังเกียจฉันเหรอ\"
\"เปล่านะ\" เฮอร์ไมโอนี่รีบพูด \"ฉันไม่ได้รังเกียจเธอ ไม่เคยเลย เธอดีกับฉันมาก ฉันชอบเธอนะวิกเตอร์ เพียงแต่มันไม่ใช่ความรัก\"
\"ฉันเป็นได้แค่เพื่อนเธอเหรอ เฮิม-โอน-นิน-นี่\" ครัมถามเสียงเศร้า
\"ขอโทษจริงๆนะ วิกเตอร์\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้สึกเสียใจจริงๆ \"ถึงแม้เราจะไม่ได้เป็นแฟนกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ\"
\"จริงสินะ\" ครัมฝืนยิ้ม \"เธอพูดถูก ถึงแม้ฉันจะอกหักแต่ฉันก็ดีใจนะที่ได้บอกความรู้สึกของฉันให้เธอได้รับรู้ ฉันจะได้ไม่ต้องอึดอัดอีกต่อไป จากนี้ไปเราจะกลับมานเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิมได้ใช่ไหม\"
\"ได้แน่นอนอยู่แล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ครัมอย่างดีใจและโล่งใจ \"นอกจากแฮร์รี่และรอนแล้วก็มีเธอนี่ล่ะที่เป็นเพื่อนที่ฉันชอบและดีกับฉันมาก ฉันดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ\"
\"ฉันก็เช่นกัน\" ครัมยิ้ม \"ฉันดีใจที่ได้รู้จักและเป็นเพื่อนกับเธอ\"
ในร้านไม้กวาดสามอัน หลังจากที่แฮร์รี่ โช และคริสโตเฟอร์จ่ายเงินค่าบัตเตอร์เบียร์เรียบร้อยแล้วทั้งสามก็เดินออกมาข้างนอกร้าน โชกับคริสโตเฟอร์เดินคุยกันอย่างสนิทสนมโดยมีแฮร์รี่เดินตามหลังคนทั้งสอง แฮร์รี่รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่เห็นทั้งสองดูสนิทสนมกัน และเขาก็สงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่อย่างมากจนเขาคิดจะเอ่ยปากถามหลายครั้งแต่เขาก็ไม่กล้า
แฮร์รี่หยุดเดินขณะที่เขาหันไปสะดุดตากับคนสองคนที่ดูคุ้นตา สเนปกับลูเซียสมีท่าทางแปลกๆ ดูมีลับลมคมใน ทั้งสองยืนคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง สเนปก็เดินตามลูเซียสไปทางเพิงโหยหวน แฮร์รี่เฝ้ามองจนคนทั้งสองหายลับตาไป แปลกแฮะ - - แฮร์รี่คิด - - เขาไม่เคยเห็นสเนปมาเที่ยวที่ฮ้อกมี้ดส์เลยนี่นา แล้วนี่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วยังอยู่กับลูเซียส มัลฟอยอีก ทั้งสองคนคุยอะไรกันนะ ดูมีลับลมคมในชอบกล แล้วพวกเขาสองคนไปทำอะไรกันที่เพิงโหยหวน...
\"แฮร์รี่!\" โชหันมาเรียกแฮร์รี่ ทำให้เขาต้องหยุดคิดเรื่องของสองคนนั้น \"มีอะไรเหรอ ทำไมอยู่ๆถึงหยุดเดินล่ะ\"
\"อ๋อ..โทษที ไม่มีอะไรหรอก ไปต่อเถอะ\" แฮร์รี่บอกแล้วเขาก็เดินต่อ โดยที่ไม่คิดเรื่องสองคนนั้นอีก
จนเมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าร้านซองโก้ คริสโตเฟอร์ก็เจอกับคนรู้จักที่เป็นผู้เล่นควิดดิชในทีมเดียวกันเดินดูของอยู่ในร้าน เขาจึงขอตัวเข้าไปทักทายเพื่อนข้างใน โดยแฮร์รี่และโชยืนรออยู่ข้างนอก และแฮร์รี่ก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าถามโชขึ้นในสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
\"เอ่อ..โช เธอกับคริสโตเฟอร์เป็น..แฟนกันเหรอ\" แฮร์รี่ถามเสียงสั่น
\"เอ๋..ทะ..ทำไมจู่ๆถึงถามอย่างนี้ล่ะ\" โชหน้าแดงขึ้นทันที
ปฏิกิริยาของโชเป็นไปตามที่แฮร์รี่คิดไว้ เขาเริ่มจะเดาคำตอบได้แล้ว \"ก็เห็นเธอกับเขาท่าทางสนิทสนมกันดีน่ะ\"
\"เอ่อ..ก็..เราเพิ่งเริ่มคบกันเมื่อไม่นานมานี้เอง เราสองคนได้เจอกันเพราะวู้ดน่ะ วันนั้นฉันกับครอบครัวไปดูการแข่งขันควิดดิชลีกแล้วได้พบกับวู้ด วู้ดกับคริสก็มาดูการแข่งด้วยเช่นกัน วู้ดเลยแนะนำคริสให้ฉันรู้จัก แล้วหลังจากนั้นไม่นานเราก็เริ่มคบกัน\" โชเล่าอย่างเขินๆ
\"ระ..เหรอฮะ\" แฮร์รี่ข่มใจพูด เป็นไปตามที่เขาคาดคิดไว้ไม่มีผิด เขารู้สึกช็อค รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกเหมือนเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่หลงรักเขาข้างเดียวมานานหลายปีโดยที่อีกฝ่ายไม่เคยคิดอะไรด้วยเลย เขาไม่อาจทนยืนอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไปแล้ว \"ฉัน..พอดีฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระน่ะ ขอตัวนะ\"
\"อ้าว..จะไปแล้วเหรอ\" โชถามด้วยความแปลกใจ
\"ฮะ..แล้วเจอกัน ฝากสวัสดีคุณคริสโตเฟอร์ด้วย\" แฮร์รี่บอกลาโชแล้วเดินดุ่มๆกลับปราสาทก่อนนักเรียนคนอื่นๆ แล้วจากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมแล้วขึ้นไปบนหอนอนที่ว่างเปล่า เขาล้มตัวลงนอนที่เตียงของตัวเองแล้วคิดถึงเรื่อที่ฮอกมี้ดส์ คำพูดของโชก้องอยู่ในหัวของเขา
\"ทำไมนะ! ทำไม!\" แฮร์รี่ตะโกนดังลั่นห้อง เขาซุกหัวลงใต้หมอนแล้วจมปรักอยู่กับความผิดหวังของตัวเอง
ตกเย็นนักเรียนที่ไปฮอกมี้ดส์ต่างทยอยกันกลับโรงเรียน ในห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์จากที่มีคนอยู่บางตาก็กลับมาแออัดอีกครั้ง ผู้คนส่งเสียงคุยจ้อกแจ้ก ต่างนำขนมและของเล่นตลกที่ซื้อมาจากฮ้อกมี้ดส์มาอวดกันและกัน รอนและเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาถึงในห้องนั่งเลนรวมกริฟฟินดอร์ก็มองหาแฮร์รี่แต่ก็ไม่พบ
\"แล้วแฮร์รี่ล่ะ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ไม่รู้สิ ฉันกับเขาไม่ได้กลับมาพร้อมกัน แต่มีคนบอกว่าเห็นแฮร์รี่กลับมาตั้งแต่บ่าย ไม่รู้มีเรื่องอะไรรึเปล่า\" รอนตอบ
\"ตั้งแต่บ่ายเหรอ เอ..ก่อนที่ฉันกับวิกเตอร์ออกมาจากร้านไม้กวาดสามอันตอนเที่ยงก็ยังเห็นพวกแฮร์รี่นั่งอยู่ในร้านเลยนี่\" เฮอร์ไมโอนี่บอก
\"บางทีอาจจะอยู่บนหอนอนก็ได้ ฉันขึ้นไปดูก่อนนะ\" รอนพูดจบเขาก็ผละไปหาแฮร์รี่บนหอนอนนักเรียนชาย เมื่อรอนเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแฮร์รี่นอนคว่ำหน้ายู่บนเตียง รอนจึงเดินเข้าไปหา \"แฮร์รี่..นายหลับเหรอ\" รอนถามขึ้นพร้อมสะกิดแฮร์รี่เบาๆ
\"เปล่า...\" แฮร์รี่ตอบโดยที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา
\"ทำไมมาอุดอู้อยู่ข้างบนนี่คนเดียวล่ะ\" รอนถามอีก \"จริงสิ เห็นมีคนบอกว่านายกลับมาก่อนเหรอ\"
\"อืม...\" แฮร์รี่ตอบสั้นๆ
\"นายเป็นอะไรรึเปล่า แฮร์รี่ เกิดอะไรขึ้นที่ฮ้อกมี้ดส์เหรอ\" รอนถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
\"ขอโทษนะ..รอน ฉันขออยู่คนเดียวเงียบๆได้ไหม\" แฮร์รี่พูดเสียงเบา
\"ก็ได้...\" รอนตอบ \"ฉันเป็นห่วงนายนะ แฮร์รี่ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกฉันได้นะ\"
\"ขอบใจนะ รอน ฉันไม่เป็นไร\" แฮร์รี่บอกรอน แล้วรอนก็เดินออกจากหอนอนไป
\"แฮร์รี่ไม่ได้อยู่บนหอนอนหรอกเหรอ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อรอนเดินบันไดลงมาในห้องนั่งเล่นรวม
\"อยู่ แต่บอกว่าขออยู่เงียบๆคนเดียว\" รอนบอก \"ท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ท่าทางซึมๆ\"
\"เอ๊ะ ทำไมล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจ
\"เกิดอะไรขึ้นที่ฮ้อกมี้ดส์รึเปล่า หรือว่าโชไม่มาตามนัด แฮร์รี่ก็เลยผิดหวัง\" รอนเดา
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า \"ไม่ใช่หรอก ฉันยังเห็นโชกับแฮร์รี่ในร้านไม้กวาดสามอันเลย ท่าทางแฮร์รี่ก็ดูร่าเริงดีนี่\"
\"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ\" รอนสงสัย
\"ถ้าแฮร์รี่สบายใจขึ้นเมื่อไหร่เขาก็เล่าให้เราฟังเองล่ะน่า\" เฮอร์ไมโอนี่บอก
เช้าวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันจันทร์ รอนเดินมาปลุกแฮร์รี่ ขณะนั้นในหอนอนเหลือเพียงพวกเขาสองคนเพราะคนอื่นๆลงไปรับประทานอาหารเช้ากันหมดแล้ว
\"แฮร์รี่..ตื่นเถอะ เจ็ดโมงกว่าแล้วนะ\" รอนเรียกแฮร์รี่ \"รีบแต่งตัวแล้วลงไปทานอาหารเช้าเถอะ เรามีเรียนตอนแปดโมงนะ\"
\"อืม...\" แฮร์รี่งัวเงียลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วทั้งสองก็ลงบันไดมายังห้องนั่งเล่นรวมพบเฮอร์ไมโอนี่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
\"อรุณสวัสดิ์แฮร์รี่ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มทักเสียงใส \"รีบไปเถอะ ฉันรอพวกเธอสองคนจนหิวจะแย่อยู่แล้วนะเนี่ย\"
\"โทษทีเฮอร์ไมโอนี่\" รอนพูด
ระหว่างทางที่ทั้งสามเดินไปรับประทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่ แฮร์รี่เงียบไปตลอดทาง รอนและเฮอร์ไมโอนี่พยายามชวนแฮร์รี่คุยเพื่อให้บรรยากาศไม่อึดอัด โดยแฮร์รี่ได้แต่พยักหน้าและพูด \"อืม\" มาตลอดทางจนเพื่อนทั้งสองหมดความพยายาม
วันนี้ทั้งวันผ่านไปอย่างเงียบเหงา ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกกระวนกระวายใจในอาการเงียบและซึมเศร้าของแฮร์รี่ จนในที่สุด เมื่อรอนหมดความอดทน เขาขึ้นไปหาแฮร์รี่ที่อยู่เพียงลำพังในหอนอนตอนหัวค่ำ รอนคะยั้นคะยอให้แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง โดยพูดคำขาดว่าถ้าแฮร์รี่ไม่เล่าให้เขาฟังก็จะถือว่าแฮร์รี่ไม่เห็นเขาเป็นเพื่อน จนในที่สุดแฮร์รี่ก็ยอมเล่าให้รอนฟัง...
\"อะไรนะ! โชแชงมีแฟนแล้วเหรอ!\" รอนตะโกนขึ้นเมื่อได้ฟังที่แฮร์รี่เล่า
\"เบาๆหน่อยสิรอน เดี๋ยวพวกที่อยู่ข้างล่างก็ได้ยินกันพอดี\" แฮร์รี่ปราม
\"โทษที\" รอนพูดเสียงค่อยลงกว่าเดิม \"ก็เห็นนายสองคนเขียนจดหมายถึงกันบ่อยๆก็คิดว่าพวกนายจะใจตรงกันซะอีก\"
\"ตอนแรกฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น แต่มันไม่ใช่ โชคิดกับฉันแค่เพื่อนเท่านั้นเอง\" แฮร์รี่ตอบเสียงเศร้า
\"ฉันเสียใจด้วยนะ..แฮร์รี่\" รอนปลอบเพื่อน \"แล้ว..เอ่อ..แฟนโชคือใครล่ะ\"
\"นายก็รู้จัก เขาชื่อคริสโตเฟอร์ เป็นกัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ดไงล่ะ\" แฮร์รี่บอก
\"คริสโตเฟอร์น่ะนะ! กัปตันทีมชื่อดังคนนั้นน่ะเหรอ!\" รอนตะโกนเสียงดังอีกครั้ง
\"รอน!\"
\"อ้อ..ลืมไป\" รอนแสยะยิ้ม \"ไม่น่าเชื่อ เขาสองคนรู้จักกันจนถึงขั้นมาเป็นแฟนกันได้ไงน่ะ\"
\"วู้ดแนะนำให้รู้จักน่ะ พวกเขาสามคนเจอกันในการแข่งควิดดิชลีกเมื่อครั้งก่อน\" แฮร์รี่เล่า \"แล้วที่ฮ้อกมี้ดส์โชก็แนะนำคริสโตเฟอร์ให้ฉันรู้จัก\"
\"จริงสิ มิน่าล่ะ เมื่อวานพวกผู้หญิงถึงได้ไปยืนกรี๊ดกร๊าดกันที่หน้าร้านไม้กวาดสามอัน\" รอนพูด \"ตัวจริงคงจะเท่ห์มากเลยล่ะสิท่า\"
\"ยิ่งกว่าที่นายคิดอีก ตัวจริงสุดแสนจะเพอร์เฟ็คจนฉันเทียบไม่ติดเลยล่ะ\" แฮร์รี่บอก \"โชก็เป็นคนสวย เขาดูเหมาะสมกับโชมากเลยนะ มากกว่าฉันเสียอีก\" แฮร์รี่กลับมาเศร้าอีกครั้ง
\"ไม่เป็นไรน่า..แฮร์รี่ นายอย่าคิดมากเลย ในเมื่อโชมีแฟนแล้วนายก็ลืมเธอซะแล้วก็มาหาคนใหม่ดีกว่า นายก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ซักหน่อย ออกจากดูดีด้วยซ๊ำ อย่างนายน่ะหาแฟนได้อยู่แล้ว อย่างน้อยก็น่าจะมีนักเรียนหญิงในฮอกวอตส์ชอบนายบ้างซักสองสามคนล่ะน่า ยังไงก็มีจินนี่น้องสาวฉันคนหนึ่งล่ะ เธอก็ไม่เลวเหมือนกันนะ นายว่าไง\" รอนหลิ่วตาให้และตบไหล่เพื่อนเป็นเชิงปลอบ
แฮร์รี่ยิ้มขึ้นได้ในที่สุด \"ขอบใจมากนะรอน นายทำให้ฉันสบายใจขึ้นตั้งเยอะ\" แฮร์รี่ตบไหล่เพื่อนเช่นกัน \"ส่วนเรื่องจินนี่น่ะเธอก็น่ารักอยู่หรอก แต่ฉันเห็นว่าเดี๋ยวนี้ดูจินนี่สนิทกับคอลิน คริฟวีย์นี่นา ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามระหว่างพวกเขาหรอกนะ\" แฮร์รี่พูดจบ ทั้งสองก็มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
\"จินนี่กับคอลินเหรอ..ฉันก็ว่าดูสมกันดีนะ\" รอนพูดไปหัวเราะไป \"ถ้าสองคนนั้นแต่งงานกันแล้วมีลูกด้วยกัน อย่างนี้นายก็ยุ่งยากน่าดูเลยสิ\"
แฮร์รี่หน้างง หยุดหัวเราะทันที \"นายหมายความว่าไง\"
\"ก็ลูกๆของพวกนั้นคงจะตั้งชมรมแฮร์รี่ พอตเตอร์แฟนคลับสานต่ออุดมการณ์ของพ่อกับแม่-ไงล่ะ\" รอนพูดจบก็หัวเราะต่อ
\"บ้าน่ะ รอน นายก็เกินไป\" แฮร์รี่ปรามแต่ก็อดหัวเราะร่วนไปกับรอนไม่ได้
\"จริงสิ แฮร์รี่ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย\" รอนหยุดหัวเราะ ทำสีหน้าจริงจัง
\"อยู่ๆก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมาเชียว แล้วเรื่องอะไรล่ะ\"
\"ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองนัก แต่หลังจากที่กลับมาจากฮ้อกมี้ดส์ ฉันลองทบทวนความรู้สึกจริงๆของตัวเองว่าฉันรู้สึกยังไงกับเฮอร์ไมโอนี่กันแน่ แล้วฉันก็ได้คำตอบ ตอนนี้ฉันแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าฉัน..ฉันชอบเฮอร์ไมโอนี่\"
แฮร์รี่นิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไรออกมาซักคำ ได้แต่นั่งมองเพื่อนด้วยความพิศวง เขาไม่ค่อยแปลกใจมากเท่าใดนัก จริงอยู่ เรื่องที่รอนชอบเฮอร์ไมโอนี่เขารู้มาตั้งนานแล้ว แต่แฮร์รี่ไม่คิดว่ารอนจะยอมรับออกมาตรงๆต่อหน้าเขา เขาคิดไม่ออกว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เขาดีใจที่รอนยอมรับความรู้สึกของตัวเองออกมาเสียที แต่ก็รู้สึกเศร้าหน่อยๆถ้ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะคบกัน แฮร์รี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นจะเรียกว่าอะไร เป็นความอ้างว้างที่เพื่อนรักทั้งสองจะห่างเหินเขาไปแล้วทำให้เขาต้องโดดเดี่ยว หรือว่าความเจ็บปวดที่เหมือนกับถูกแย่งของสำคัญ แฮร์รี่รู้แต่ว่าความรู้สึกนี้เหมือนเคยเกิดขึ้นกับเขามาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่และเพราะอะไร
\"แฮร์รี่ นายฟังฉันอยู่รึเปล่า\" เสียงของรอนปลุกแฮร์รี่ให้ตื่นจากภวังค์
\"เอ่อ..ฟัง ฟังสิ\" แฮร์รี่รีบตอบ \"แล้วนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ\"
\"ก็อย่างที่นายเคยบอก ถ้าฉันมัวแต่ทำปากแข็งปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงฉันอาจจะต้องมานั่งเสียใจภายหลังก็ได้\" รอนพูดต่อ \"ดังนั้นฉันจะบอกเธอ แต่ฉันยังไม่คิดจะบอกเธอตอนนี้หรอก ฉันยังไม่กล้าพอ แต่คิดว่าซักวันฉันจะต้องรวบรวมความกล้าบอกเรื่องนี้กับเธอให้ได้\"
\"แล้วนายไม่ติดใจเรื่องเฮอร์ไมโอนี่กับครัมแล้วเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"เรื่องนั้นน่ะเหรอ\" รอนบอกอย่างยิ้มๆ \"ไม่แล้วล่ะ ที่จริงตอนที่อยู่ที่ฮ้อกมี้ดส์ฉันบังเอิญไปได้ยินตอนที่ครัมสารภาพรักกับเฮอร์ไมโอนี่ แล้วครัมก็ถูกเฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธ เธอบอกว่าไม่เคยคิดกับครัมเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย\"
\"มิน่าล่ะ พอพูดเรื่องนี้นายถึงได้ดูอารมณ์ดีกว่าปกติ\" แฮร์รี่ล้อเลียน
\"แต่ที่ฉันอยากรู้ที่สุดก็คือ เฮอร์ไมโอนี่คิดยังไงกับฉัน\" รอนทำสีหน้าครุ่นคิด \"เธอจะรังเกียจฉันรึเปล่า แล้วถ้าเกิดฉันไปสารภาพกับเธอแล้วถูกเธอปฏิเสธด้วยเหตุผลเดียวกับครัมล่ะ ฉันจะทำยังไงดี\"
\"ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายสิ รอน\" แฮร์รี่ให้กำลังใจเพื่อนและยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่ดูฝืนๆ \"อย่างน้อยนายก็ได้เปรียบครัมอย่างนึงนะ ตรงที่นายกับเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมากกว่าไง แล้วยังรู้ใจกันในหลายๆเรื่องด้วย ฉันว่าไม่แน่นะ นายกับเฮอร์ไมโอนี่อาจจะใจตรงกันก็ได้ ดูอย่างเมื่อตอนปีหกสิ ตอนที่มีเด็กผู้หญิงปีสี่เป็นลมต่อหน้าพวกเราแล้วนายก็อุ้มเธอไปห้องพยาบาลน่ะ หลังจากนั้นก็มีข่าวลือว่านายกับเด็กคนนั้นเป็นแฟนกัน ตอนนั้นเฮอร์ไมโอนี่มีท่าทางไม่พอใจแล้วยังโกรธนายหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนเดินหนีไปห้องสมุดเลยไม่ใช่เหรอ แล้วเวลาที่ฉันล้อนายกับเฮอร์ไมโอนี่ทีไรเธอยังหน้าแดงเลยนี่นา เห็นมั๊ยล่ะ อย่างนี้ก็แสดงว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็คงชอบนายอยู่บ้างแหล่ะน่า\"
\"นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ\" รอนถามอย่างมีความหวัง
\"อือ...\" แฮร์รี่พยักหน้าให้ความมั่นใจกับรอน
\"จริงสินะ ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้สารภาพรักกับเฮอร์ไมโอนี่ฉันจะมามัวนั่งกังวลกับคำตอบไม่ได้\" รอนลุกพรวดขึ้นยืน \"ดีล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าคริสมาสต์นี้ฉันจะสารภาพรักกับเธอ\"
\"ใครสารภาพรักใครเหรอ\" เสียงเด็กผู้หญิงที่ดังแทรกขึ้นทำให้หนุ่มทั้งสองสะดุ้งเฮือกแล้วหันไปตามเสียง
\"ฮะ..เฮอร์ไมโอนี่!\" ทั้งสองตะโกนขึ้นพร้อมกัน
\"ก็แล้วจะใครซะอีกล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่คิ้วขมวดยืนกอดอกอยู่ที่ประตู
\"เธอ..เธอแอบฟังเรื่องที่เราคุยกันงั้นเรอะ!\" รอนหน้าแดงจัดด้วยความทั้งโกรธและเขินในเวลาเดียวกัน \"เธอได้ยินเรื่องเมื่อกี๊ด้วยใช่ไหม!\"
\"ฉันเปล่าแอบฟังซักหน่อย ฉันเพิ่งเข้ามาเมื่อกี๊แต่พวกเธอไม่สนใจกันเองนี่\" เฮอร์ไมโอนี่นึกโมโหเช่นกัน \"แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกเธอคุยอะไรกันอยู่ ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัดนักหรอก ได้ยินแค่ว่าใครสารภาพรักใครอะไรนี่แหล่ะ\"
\"จริงน่ะ\" รอนถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ แล้วเขาก็ยังหน้าแดงอยู่
\"เธอขึ้นมาได้ไงน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ นี่มันหอชายนะ ถ้ามีใครขึ้นมาเห็นเข้าเธอจะเสียหายนะ\" แฮร์รี่พูดขึ้นบ้าง
\"ก็รอนบอกว่าจะขึ้นมาถามแฮร์รี่ให้รู้เรื่องว่าเธอเป็นอะไร แต่รอนก็หายขึ้นไปนานไม่กลับลงมาซักที ฉันก็เลยขึ้นมาตามน่ะสิ\" เฮอร์ไมโอนี่บอก \"แล้วเธอล่ะ แฮร์รี่ เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วเหรอ\"
\"อืม…เพราะรอนน่ะ\" แฮร์รี่ตอบและยิ้มให้ \"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอบใจพวกเธอสองคนมากนะที่เป็นห่วง\"
\"งั้นก็ดีแล้ว จากนี้ไปจะเธอได้กลับมาเป็นแฮร์รี่คนเดิมซะที\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบแล้วหันไปหารอน \"นี่..รอน แล้วเรื่องที่เธอพูดเมื่อกี๊ตกลงว่าใครสารภาพรักกับใครเหรอ\"
รอนกลับมาหน้าแดงอีกครั้ง \"มะ..ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอกน่า กลับไปได้แล้ว ไป๊\"
\"เชอะ! ไปก็ได้ ไม่ต้องไล่ก็ได้ย่ะ!\" เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็กระแทกประตูปิดแล้วเดินจากไป
แฮร์รี่มองตามเฮอร์ไมโอนี่จนกระทั่งเธอออกไป ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า แต่เขารู้สึกว่าใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่จะเป็นสีชมพูระเรื่อตั้งแต่ตอนที่พวกเขาหันไปเห็นเธอที่ประตูแล้ว แต่แฮร์รี่ก็ไม่เอะใจอะไรมากนัก แล้วเขาก็ลืมเรื่องนี้ไปหมดเมื่อเห็นอาการของรอนซึ่งทั้งตัวดูกลมกลืนไปกับสีผมของเขาแล้ว...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น