แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #11 : กัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ด

              หลังเลิกเรียนของทุกวัน  แฮร์รี่และรอนก็ไปซ้อมควิดดิชจนถึงหนึ่งทุ่ม  ผู้เล่นในทีมควิดดิชมีแฮร์รี่และรอนเท่านั้นที่เป็นนักเรียนปีเจ็ด  นอกนั้นจะเป็นปีหกหนึ่งคน  ปีห้าสองคน  ปีสี่สองคน  และปีสามอีกหนึ่งคน  ซึ่งแต่ละคนนั้นได้ทำการคัดเลือกให้เข้ามาเล่นในทีมโดยการทดสอบฝีมือทั้งสิ้น  ดังนั้นผู้เล่นที่ถูกคัดเลือกมาจึงล้วนเป็นผู้เล่นที่มีฝีมือ  และพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่เคยทำให้แฮร์รี่ผิดหวัง  ทุกคนเล่นได้ดีและสามารถเอาชนะมาได้จนได้ครองถ้วยควิดดิชอีกสองสมัยนับตั้งแต่ที่ทีมกริฟฟินดอร์ได้ถ้วยควิดดิชเป็นสมัยแรกเมื่อตอนที่แฮร์รี่อยู่ปีสาม



              แฮร์รี่เฝ้ารอจดหมายตอบจากโชอย่างกวะวนกระวายใจ  และในที่สุดจดหมายก็มาถึงในเช้าวันเสาร์ระหว่างที่แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่กำลังรับประทานอาหารเช้า



              \"จดหมายจากใครน่ะ  แฮร์รี่\"  รอนถามแฮร์รี่ขณะที่แฮร์รี่กำลังแกะจดหมายออกจากขาของเฮ็ดวิก



              \"จดหมายตอบจากโชน่ะ\"  แฮร์รี่บอกและส่งขนมปังยื่นให้เฮ็ดวิก  นกฮูกสาวรับมากินอย่างดีใจแล้วก็บินออกไปเพื่อกลับไปนอนต่อที่โรงนกฮูก



              \"จริงเหรอ\"  รอนพูดอย่างตื่นเต้น  \"เปิดเลย  แฮร์รี่  เธอเขียนมาว่าไงมั่งน่ะ  เธอตอบตกลงมาพบนายหรือเปล่า\"



              \"รอน...\"  เฮอร์ไมโอนี่หันมามองรอนด้วยสายตาตำหนิ  \"นั่นมันจดหมายส่วนตัวของแฮร์รี่นะ  ควรให้เจ้าตัวเขาอ่านตามลำพังไม่ดีกว่าเหรอ\"



              \"เออ..ก็ได้\"  รอนพูด  แล้วเขาก็หันกลับไปทานขนมปังต่อ



              แฮร์รี่แกะจดหมายของโชออกอ่าน  ข้างในเขียนไว้ว่า...





                                           สวัสดีจ้ะ..แฮร์รี่



                                                      ฉันสบายดี  ดีใจจังที่เธอชอบของขวัญที่ฉันให้  งั้นฉันก็ตัดสิน

                                           ใจไม่ผิดที่เลือกชิ้นนั้นให้เธอ  ฉันไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์นานแล้ว  (ตั้งแต่

                                           วันที่ฉันหายตัวไปโผล่ที่เพิงโหยหวนน่ะแหละ) ดีจังที่เธอชวน  แล้ววัน

                                           อาทิตย์นี้ฉันก็ว่างพอดี  ฉันก็อยากพบเธอเหมือนกันจ้ะ  มีเรื่องจะเล่า

                                           ให้ฟังเยอะแยะเลยและก็มีคนๆนึงจะแนะนำให้เธอรู้จักด้วย  วันอาทิตย์

                                           เจอกันที่หน้าร้านฮันนี่ดุ๊กส์ตอนสิบโมงตรงนะ  แล้วเจอกันจ้ะ



                                           ป.ล.  ฉันจะหายตัวมาล่ะ

  

                                                                                                                             โช แชง





              เมื่อแฮร์รี่อ่านจดหมายของโชจบเขาก็รู้สึกโล่งใจและดีใจที่โชจะมาพบเขาวันอาทิตย์นี้  เธอบอกว่าเธอก็อยากพบเขาเหมือนกัน  แต่..คนที่โชจะแนะนำให้เขารู้จักนี่ใครกันเหรอ  หรือว่าจะเป็นพ่อแม่ของเธอ  แฮร์รี่เริ่มรู้สึกใจเต้น  เขาพับจดหมายเก็บแล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว



              \"เฮ้ๆ..หน้าบานแล้วนะ  แฮร์รี่\"  รอนล้อ  \"แล้วตกลงเธอจะมาพบนายรึเปล่าล่ะ\"



              \"มา..เธอนัดฉันให้ไปเจอที่หน้าร้านฮันนี่ดุ๊กส์ตอนสิบโมงน่ะ\"  แฮร์รี่ตอบยิ้มๆ



              \"ดีใจด้วยนะ\"  รอนบอก  \"ในเมื่อนายจะไปกับโช  ฉันก็ไปกับเฮอร์ไมโอนี่กันแค่สองคนก็ได้\"



              \"ใครบอกว่าฉันจะไปกับเธอกันล่ะ  รอน\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้น  \"เธอลืมแล้วเหรอว่าฉันนัดกับวิกเตอร์ไว้แล้วน่ะ\"



              \"อะไรนะ  เธอคิดจะทิ้งฉันไว้คนเดียวแล้วไปกับเจ้าครัมงั้นเหรอ\"  รอนพูดอย่างไม่พอใจ



              \"ก็มันช่วยไม่ได้นี่  ฉันตอบตกลงเขาไปแล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่  \"เธอก็ชวนสาวซักคนไปกับเธอสิ  อย่างปัทมาไงล่ะ  เธอเคยชวนหล่อนไปงานเลี้ยงเต้นรำไม่ใช่เหรอ\"



              \"ไม่\"  รอนตอบเสียงห้วน  \"แล้วทำไมเธอต้องตอบตกลงไปกับเจ้าครัมด้วย  อ้อ..เธอคงอยากไปกับครัมมากกว่าไปกับฉันล่ะสิ  เธอคงชอบเขาล่ะสิท่า\"



              เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนอย่างหมดความอดทน  \"ฉันจะชอบใครมันก็เรื่องของฉัน!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะคอก  \"เราเป็นเพื่อนกันก็จริง  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีสิทธิ์จะคบกับคนอื่นนอกจากเธอนะรอน  แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามด้วย  เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย!\"



              เฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้ง  ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ  โมโหวาจาประชดประชันของรอนหรือความเฉยชาของอีกคนกันแน่  รอนก็เอาแต่หึงโดยไม่มีเหตุผลแล้วยังปากแข็งเหมือนเดิม  แต่แฮร์รี่..กลับไม่มีท่าทีอะไรเลย  



              ส่วนหน้าแดง  เขานั่งนิ่งค้างมองเฮอร์ไมโอนี่  แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ  ผ่านไปอยู่ครู่หนึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นคนพูดขึ้น



              \"ฉันไปล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางก้าวขาออกจากเก้าอี้



              \"แล้วเธอจะไปไหนน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่ถาม



              \"ห้องสมุด\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบสั้นๆ  แล้วเธอก็เดินออกไป



              \"เชอะ..ไปห้องสมุดเหรอ\"  รอนพึมพำกับแฮร์รี่เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ออกไปแล้ว  \"ไปพบเจ้านั่นล่ะสิไม่ว่า\"



              \"เอาน่า..รอน  พรุ่งนี้นายไปกับพวกฉันก็ได้\"  แฮร์รี่พูด  เขาเข้าใจรอนดีที่ไม่พอใจที่เฮอร์ไมโอนี่สนิทสนมกับครัม  เพราะเขาเองก็อาจจะรู้สึกอย่างนั้นอยู่นิดๆเหมือนกัน  ถึงแม้จะรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้คิดอะไรกับครัมมากกว่าเพื่อนก็ตาม



              \"ไม่ล่ะ  ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอนายเหรอก\"  รอนพูดเสียงอ่อย  \"นายคงอยากไปกันสองคนมากกว่า  ไม่เป็นไรหรอก  ฉันไปคนเดียวก็ได้\"



              \"ก็ตามใจนาย\"  แฮร์รี่พูด  \"ถ้างั้นก็ไปซ้อมควิดดิชกันเหอะ  ป่านนี้พวกคนอื่นๆคงมาถึงสนามแล้วล่ะ\"



              \"โอเค\"  รอนตอบ  แล้วพวกเขาก็หยิบไม้กวาดแล้วก็เดินลงไปที่สนามควิดดิช



              เช้าวันต่อมาเป็นวันอาทิตย์  ซึ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่นักเรียนตั้งแต่ชั้นปีสามขึ้นไปจะได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์อีกครั้ง  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่เดินไปด้วยกันจนถึงประตูหน้าปราสาท  แฮร์รี่สังเกตว่าหน้าของรอนนั้นดูบูดบึ้งตั้งแต่เช้า  และยิ่งบูดบึ้งกว่าเก่าอีกเมื่อเห็นครัมยืนรอเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่นั่น



              \"ทางนี้!  เฮิม-โอน-นิน-นี่!\"  ครัมตะโกนเรียก



              \"อรุณสวัสดิ์  วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ทักอย่างร่าเริง  \"รอนานไหม\"



              \"อรุณสวัสดิ์..ไม่หรอก  ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน\"  ครัมยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่แล้วหันไปทักทายเพื่อนชายทั้งสองของเธอ  \"อรุณสวัสดิ์  แฮร์รี่  รอน\"



              \"อรุณสวัสดิ์\"  แฮร์รี่และรอนทักตอบเสียงค่อยเกือบจะกระซิบ



              \"ฉันไปก่อนนะ  แฮร์รี่  รอน  แล้วเจอกันตอนเย็นจ้ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่บอกลาเพื่อนทั้งสองแล้วเดินออกไปกับครัม



              หลังจากนั้นแฮร์รี่และรอนก็เดินไปฮอกมี้ดส์ด้วยกัน  ระหว่างทางพวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันเลย  โดยเฉพาะรอน  แฮร์รี่รู้สึกว่ารอนดูขรึมและเงียบผิดปกติจนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงหน้าร้านฮันนี่ดุ๊กส์



              \"นายนัดเจอกับโช แชงที่นี่ใช่ไหม\"  รอนพูดขึ้นในที่สุด



              \"ใช่..เธอบอกว่าจะมาตอนสิบโมง\"  แฮร์รี่ตอบ



              \"นี่ก็จวนจะสิบโมงแล้ว  ถ้างั้นฉันไปดีกว่า\"  รอนบอก  \"ฉันว่าจะไปอยู่กับพวกเชมัสน่ะ  แล้วค่อยเจอกันนะ\"



              \"อืม..แล้วเจอกัน\"  แฮร์รี่ลา  แล้วรอนก็เดินจากไป



              ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงห้าสิบนาที  แฮร์รี่เฝ้ารอการมาของโชอย่างใจจดใจจ่อ  อีกสิบนาที..อีกห้านาที..อีกหนึ่งนาที.. ยิ่งใกล้ถึงเวลานัดเท่าไหร่แฮร์รี่ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น  เธอจะเปลี่ยนไปบ้างไหมนะ - - แฮร์รี่คิด - - เธอจะสวยขึ้นหรือเปล่า  เมื่อเธอเจอเราเธอจะดีใจบ้างไหม.. ตลอดเวลาที่เขาและเธอติดต่อกันทางจดหมาย  แฮร์รี่ก็ยังไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองให้เธอได้รับรู้สักที  แน่นอนว่าเธอยังไม่รู้ว่าแฮร์รี่คิดยังไงกับเธอ  และแฮร์รี่เองก็เช่นกัน  แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับเขา  เธอจะรู้สึกชอบเขาสักนิดบ้างไหม  แต่ที่แน่นอนคือตอนนี้ทั้งสองยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน



              ในที่สุดก็ถึงเวลาสิบโมงตรง  แฮร์รี่เริ่มหายใจไม่ออก (เพราะเขากลั้นหายใจอยู่)  และแล้วร่างของโชก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่พอดี  จนทำให้เขาตกใจ



              \"โช!  เธอทำให้ฉันตกใจหมด\"  แฮร์รี่พูดกับเธอ



              \"อ๊ะ  โทษทีนะ\"  โชหัวเราะอย่างร่าเริง  \"สวัสดี  แฮร์รี่\"



              \"สวัสดีฮะ\"  แฮร์รี่ทักตอบอย่างเขินๆ



              เมื่อแฮร์รี่สำรวจเธออย่างเต็มตา  เขาก็พบว่าเธอสูงขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังแค่ไหล่ของแฮร์รี่  ผมเหยียดตรงของเธอถูกปล่อยสยายและก็ยาวขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่แฮร์รี่เห็นเธอมาก  และที่สำคัญเธอดูสวยน่ารักและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจนทำให้แฮร์รี่ใจเต้น



              \"เป็นไงบ้างล่ะ  การหายตัวของฉันยอดเยี่ยมมากเลยใช่ไหม\"  โชถามแฮร์รี่ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้ามาในร้านไม้กวาดสามอัน



              \"ยอดเยี่ยมมากเลย\"  แฮร์รี่ชม  \"แต่ถ้าเธอมาช้ากว่านี้ซักสิบนาทีฉันว่าจะไปลองหาเธอแถวๆเพิงโหยหวนนะ\"



              \"นี่เธอล้อฉันเหรอ\"  โชบอกเขินๆแล้วตีที่ไหล่ของแฮร์รี่ไปทีหนึ่ง



              แฮร์รี่และโชหัวเราะ  เขาคุยกับเธอได้อย่างปกติมากกว่าก่อนมาก  ก่อนหน้านั้นเมื่อเขาพูดกับเธอเขามักจะตื่นเต้นจนพูดไม่ออก  เมื่อพูดออกมาก็ไม่ชัดแล้วยังตะกุกตะกักอีกต่างหาก  เวลานี้แฮร์รี่ไม่รู้สึกประหม่าแล้ว  นี่คงเป็นเพราะเขากับเธอติดต่อกันทางจดหมายจนทำให้สนิทกันแล้วก็เป็นได้



              เมื่อเดินมาถึงโต๊ะว่าง  แฮร์รี่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการเลื่อนเก้าอี้ให้โชนั่ง  เธอกล่าวขอบคุณแล้วยิ้มหวานให้แฮร์รี่จนทำให้เขาเดินสะดุดขาโต๊ะขณะที่เขาจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่อยู่ตรงข้ามเธอ  เธอหัวเราะเบาๆ - - โธ่..หมดกัน  แฮร์รี่ว่าตัวเองในใจ  อุตส่าห์วางมาดเป็นสุภาพบุรุษแต่ก็ต้องทำเรื่องขายหน้าอีกจนได้  แฮร์รี่สั่งบัตเตอร์เบียร์ให้โชและตัวเอง  จากนั้นทั้งสองก็เริ่มสนทนากัน



              \"จริงสิ  เธอบอกว่ามีคนจะแนะนำให้ฉันรู้จักไม่ใช่เหรอ  แล้วอยู่ไหนล่ะ  ฉันไม่เห็นมากับเธอเลยนี่\"  แฮร์รี่ถาม



              \"อ้อ..จริงสิ  เห็นบอกว่าติดธุระน่ะ  คงจะตามมาทีหลัง\"  โชตอบด้วยน้ำสียงงอนนิดๆ



              \"แล้วคนๆนั้นเป็นใครกันเหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างอยากรู้



              \"ยังไม่บอก  ไว้เจอกันแล้วจะแนะนำให้รู้จักนะ\"  เธอยิ้ม



              แฮร์รี่พยักหน้า  แล้วเขาก็หันไปสบตากับเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งกับครัมอยู่ที่โต๊ะด้านในพอดี  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้  แฮร์รี่ก็ยิ้มตอบเช่นกัน



              \"นั่นเฮอร์ไมโอนี่เพื่อนเธอกับวิกเตอร์ ครัมใช่ไหม\"  โชถามเมื่อเห็นแฮร์รี่หันไปมอง



              \"ใช่ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ



              โชโบกมือให้เฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโอนียิ้มและโบกมือตอบ



              \"เฮอร์ไมโอนี่น่ารักดีนะ\"  โชหันมาหาแฮร์รี่  \"แล้ววิกเตอร์ ครัมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ\"



              \"เขามาทำหน้าทีแทนมาดามฮูซที่ลาสอนชั่วคราวน่ะ\"  แฮร์รี่บอก  \"ดัมเบิลดอร์เชิญมา\"



              \"เอ๊ะ..เหรอ\"  โชพยักหน้า  \"แต่เขากับเฮอร์ไมโอนี่ดูสนิทสนมกันดีนะ  ฉันสังเกตตั้งแต่ตอนที่ครัมมาที่ฮอกวอตส์ครั้งแรกแล้ว  ตอนที่มีการแข่งประลองเวทไตรภาคีน่ะ\"  โชพูดจบใบหน้าเธอก็ดูเศร้าลงเล็กน้อย



              แฮร์รี่รู้ว่าเธอคงนึกถึงเซ็ดดริก ดิกกอรี่คนที่เธอเคยรักแน่นอน  แฮร์รี่พยายามชวนเธอคุยเรื่องอื่นเพื่อทำให้เธอร่าเริงขึ้น  พวกเขาคุยกันอยู่นานจนกระทั่งเกิดเสียงเอะอะขึ้นที่ข้างนอกร้านหม้อใหญ่รั่ว  เป็นเสียงพวกผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันและออกันอยู่ตรงหน้าประตูร้าน



              \"เอะอะอะไรกันน่ะ\"  แฮร์รี่หันไปพูดกับโชแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ทันได้ฟังที่แฮร์รี่พูด  เธอกำลังชะเง้อมองหา \'ใคร\' หรือ \'อะไร\' บางอย่างตรงที่มาของเสียง  แฮร์รี่หันไปมองตาม



              แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านหม้อใหญ่รั่ว  ข้างหลังชายคนนั้นมีกลุ่มนักเรียนหญิงฮอกวอตส์แม้กระทั่งบุคคลอื่นๆหรือแม่บ้านยืนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด  บางคนถือกระดาษกับปากกา  บางคนก็อวดกระดาษที่มีลายเซ็นให้เพื่อนข้างๆดู  เสียงของผู้หญิงกลุ่มนั้นเงียบลงเมื่อมาดามโรสมอร์ธาเดินเข้ามาดุพวกเธอ



              \"เอ้า!  เงียบกันหน่อยได้ไหม  ที่นี่มันร้านอาหารนะยะไม่ใช่สนามควิดดิช  เกรงใจลูกค้าในร้านฉันบ้างสิ\"  มาดามโรสมอร์ธาพูดเสียงเฉียบขาด  ทำหน้าดุแล้วยืนเอามือเท้าเอว



              \"เอ่อ..ขอโทษนะครับ  เพราะผมคุณผู้หญิงกับลูกค้าของคุณเลยต้องเดือดร้อน\"  ชายคนนั้นกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ  



              มาดามโรสมอร์ธาเปลี่ยนท่าทีทันที  \"อุ๊ย!  ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกจ้ะ  คริสโตเฟอร์  ไม่ใช่เลยซักนิด\"  เธอยิ้มระรื่นแล้วพาเขาเขามาในร้าน  \"มาคนเดียวใช่ไหมจ๊ะ  งั้นเชิญทางนี้เลยจ้ะ  ทางนั้นมีโต๊ะว่าง\"



              \"ขอบคุณครับ  แต่ผมนัดเพื่อนไว้น่ะครับ\"  เขาพูดแล้วเขาก็กวาดตามองหาใครบางคนในร้าน



              \"คริส!  ทางนี้จ้ะ\"  เสียงโชพูดขึ้น  แฮร์รี่หันมามองเธอด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเธอโบกมือเรียกชายคนนั้นอย่างร่าเริง



              ชายที่ชื่อคริสโตเฟอร์คนนั้นเดินตรงเข้ามาทางโต๊ะที่แฮร์รี่และโชนั่งอยู่  เมื่อดูใกล้ๆแฮร์รี่เห็นว่าชายคนนั้นตัวสูงมากและคงจะสูงกว่าแฮร์รี่ด้วย  ผิวขาวแต่คล้ำแดดนิดๆ  ร่างกายสมส่วนดูสง่าผ่าเผยแม้เสื้อผ้าที่สวมใส่จะเป็นแค่เสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีฟ้าที่ดูเรียบๆ  ใบหน้ารูปไข่ของเขาหล่อเหลา  สะอาดหมดจด  คิ้วเข้ม  และริมฝีปากที่บางได้รูป  แฮร์รี่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นยาจกไปเลยทันที  แต่ชายคนนั้นก็ดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด  เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนซักแห่ง



              \"เฮ้อ..กว่าจะหลุดมาได้  แทบจะแบนเป็นกล้วยปิ้งอยู่แล้ว  ดีนะที่เจ้าของร้านมาช่วยไว้\"  คริสโตเฟอร์พูดกับโชเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ



              \"ทำไมมาช้าจังเลยล่ะ\"  โชพูดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ



              \"โทษทีนะ  พอดีโค้ชเรียกประชุมด่วนน่ะ  กว่าจะปลีกตัวมาได้ก็แทบแย่\"  คริสโตเฟอร์บอก  แล้วเขาก็สังเกตเห็นแฮร์รี่  \"เอ๊ะ..คุณคือแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช่ไหม\"



              \"เอ่อ..ชะ..ใช่ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  แต่เขายังไม่หายแปลกใจ



              คริสโตเฟอร์ยื่นมือออกมาจับมือกับแฮร์รี่  \"ยินดีที่ได้พบ  ผมอยากพบคุณมานานแล้ว  โชเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังบ่อยๆว่าคุณเล่นควิดดิชเก่งมาก  วู้ดก็บอกอย่างนั้นเหมือนกัน  ผมชักอยากจะเห็นซะแล้วสิ\"



              \"ชะ..เช่นกันฮะ\"  แฮร์รี่ตอบอย่างตะกุกตะกัก  แล้วเขาก็สังเกตว่าเมื่อกี๊ชายคนนี้พูดชื่อวู้ด  \"เอ๋..วู้ดเหรอ..ใครกันเหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย



              \"อะไรกัน  นี่คุณลืมอดีตเพื่อนร่วมทีมของคุณไปแล้วเหรอ\"  คริสโตเฟอร์ถามอย่างแปลกใจ  \"ก็โอลิเวอร์ วู้ดไงล่ะ\"



              \"โอลิเวอร์ วู้ด!\"  แฮร์รี่อุทานออกมาอย่างแปลกใจ  เขาไม่เคยลืมวู้ด  แต่เขาไม่รู้ว่าวู้ดที่คริสโตเฟอร์พูดถึงจะเป็นโอลิเวอร์ วู้ด  อดีตคีปเปอร์และกัปตันทีมควิดดิชของบ้านกริฟฟินดอร์ที่เขารู้จัก  \"คุณรู้จักกับวู้ดด้วยเหรอฮะ\"



              \"อ้าว..ก็ใช่น่ะสิ  นี่คุณไม่รู้หรอกเหรอว่าวู้ดได้เป็นนักกีฬาควิดดิชของทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ดน่ะ\"  คริสโตเฟอร์ถามอย่างแปลกใจเช่นกัน



              แฮร์รี่ยิ่งงงเข้าไปอีก  \"เรื่องนี้ผมรู้ฮะ  แต่ที่ผมอยากรู้ก็คือคุณกับวู้ดรู้จักกันได้ยังไง\"  แฮร์รี่ถามต่อ



              คริสโตเฟอร์เลิกคิ้วมองแฮร์รี่ด้วยความพิศวง  แล้วเขาก็หันไปมองโช



              \"เอ่อ..คริส  แฮร์รี่เขาอาจจะไม่รู้จักเธอก็ได้นะ  แล้วฉันก็ยังไม่ได้บอกเขาเรื่องเธอเลย\"  โชพูดกับคริสโตเฟอร์  \"ขอโทษนะ  แฮร์รี่  ฉันนี่แย่จังที่ไม่ได้แนะนำคริสให้เธอรู้จัก\"



              \"อ๋อ..เอ่อ..ไม่เป็นไรฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  เขาสงสัยว่าคริสโตเฟอร์เป็นใครกันแน่  แล้วทำไมเขาถึงต้องพูดเหมือนกับว่าใครๆก็ต้องรู้จักเขาอย่างงั้นแหล่ะ  แฮร์รี่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับไดโนเสาร์ที่ล้าหลัง  ไม่รู้เรื่องอะไรในโลกเวทมนตร์มากนัก  เพราะนอกจากฮอกวอตส์กับฮอกมี้ดส์แล้วเขาแทบไม่ได้ไปไหนเลย  เนื่องจากตลอดปิดเทอมหน้าร้อนเขาต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวเดอร์สลีย์  ใช้ชีวิตอย่างมักเกิ้ลธรรมดา  และเพราะเหตุนั้นเองที่ทำให้เขาไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากโลกเวทมนตร์เลย  



              \"แฮร์รี่  คนๆนี้คือคริสโตเฟอร์ เฮลลิงตัน  เป็นนักกีฬาควิดดิชตำแหน่งเชสเซอร์  และเป็นกัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ด\"  โชแนะนำ  \"คริสเป็นคนชวนวู้ดให้เข้ามาเล่นตำแหน่งคีปเปอร์ให้กับทีมจ้ะ  พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมกันน่ะ\"



              แฮร์รี่อ้าปากค้าง  คนๆนี้คือกัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ด  ทีมที่วู้ดได้รับการติดต่อให้เข้าไปเป็นผู้เล่นตัวสำรองให้กับทีมน่ะเหรอ  นักกีฬาควิดดิชเชื้อชาติบริตทิสที่โด่งดังที่สุดในอังกฤษ (ถ้าไม่นับครัม  คริสโตเฟอร์คนนี้ก็เป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศของตัวเอง  แต่ครัมนอกจากจะมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศตัวเองแล้ว  เขายังโด่งดังไปทั่วโลกด้วย)  เป็นดาวเด่นของทีม  และมีชื่อเสียงทางด้านฝีมือและรูปร่างหน้าตา  นักกีฬาควิดดิชที่แฮร์รี่ใฝ่ฝันว่าอยากจะเจอมากที่สุด  แฮร์รี่แทบไม่อยากเชื่อว่าคนๆนั้นจะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว  แล้วแฮร์รี่ก็จำได้แล้วว่าเขาเคยเห็นหน้าคนๆนี้ที่ไหน  เขาเคยเห็นคริสโตเฟอร์ในภาพถ่ายที่อยู่ในหนังสือ \'รวม 13 ทีมควิดดิชในเกาะอังกฤษและไอร์แลนด์ที่เข้าร่วมในการแข่งขันควิดดิชลีก\' ที่รอนให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว  แฮร์รี่ชื่นชมคริสโตเฟอร์เมื่อได้เห็นฝีมือการเล่นของเขาในหนังสือ  และถึงแม้รูปเขาในหนังสือเขาจะดูเท่ห์แล้ว  ตัวจริงที่แฮร์รี่ได้เห็นนั้นดูเท่ห์และมีเสน่ห์มากกว่าหลายร้อยเท่า



              \"คะ..คุณคือกัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์เองเหรอฮะ  ผมอยากเห็นตัวจริงมานานแล้ว  ยินดีที่ได้พบคุณฮะ\"  แฮร์รี่จับมือกับคริสโตเฟอร์  เขาระงับความตื่นเต้นของเขาไม่อยู่



              คริสโตเฟอร์ยิ้มให้แฮร์รี่  \"ฉันว่าเรานั่งคุยกันดีกว่านะ  โต๊ะอื่นๆเขามองแล้วล่ะ\"



              \"เอ่อ..ฮะ\"  แฮร์รี่พูดแล้วนั่งลง  เขาลืมไปเลยว่าเขาพวกเขาสามคนยืนอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ตอนที่คริสโตเฟอร์เข้ามาในร้านแล้ว



              เมื่อทั้งหมดนั่งลงเรียบร้อยแล้ว  คริสโตเฟอร์ก็สั่งบัตเตอร์เบียร์มาหนึ่งแก้ว  แฮร์รี่มองเขาตาไม่กระพริบ คนอะไรช่างเพอร์เฟ็คได้ขนาดนี้นะ - - แฮร์รี่คิด - - มิน่าล่ะ  พวกผู้หญิงถึงได้กรี๊ดกร๊าดกันขนาดนั้น  คงไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะที่ไม่สนใจคริสโตเฟอร์  แม้กระทั่ง... แฮร์รี่เหลือบไปมองโช  แล้วโชล่ะ  โชก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นด้วยรึเปล่า  แฮร์รี่เริ่มกังวล  เธอรู้จักกับคริสโตเฟอร์ได้ยังไงกัน  แล้วดูท่าทางทั้งสองคนจะสนิทสนมกันมากด้วย  เขาเหลือบมองโชกับคริสโตเฟอร์สลับกันไปมา  ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม  แฮร์รี่กังวลมากขึ้นทุกที  เขาสังหรณ์ใจแปลกๆว่าเขาอาจจะได้รับรู้เรื่องราวบางอย่างที่เลวร้าย



              \"มีอะไรเหรอ...\"  คริสโตเฟอร์ถามเมื่อเห็นแฮร์รี่มีท่าทางแปลกๆ



              \"ผมสงสัยว่า..เอ่อ..วู้ดเป็นยังไงบ้างฮะ\"  แฮร์รี่ไม่กล้าถามความสัมพันธ์ของพวกเขา  เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นคำถามที่ละลาบละล้วงหรือไม่อย่างนั้นเขาก็กลัวคำตอบ



              \"วู้ดเหรอ..จริงสิ  วู้ดน่ะได้เป็นผู้เล่นตัวจริงแล้วนะ\"  คริสโตเฟอร์บอก  \"เขาเป็นคีปเปอร์ที่มีฝีมือเยี่ยมคนหนึ่งเลยล่ะ\"



              \"ดีจังฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  เขายินดีกับวู้ดด้วยจริงๆ



              \"วู้ดเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังบ่อยมาก  เขาบอกว่าเธอเป็นซีกเกอร์ที่มีฝีมือดีที่สุดเท่าที่เขาเคยร่วมทีมด้วยมา  เขายังแนะนำฉันอีกว่าให้ลองทาบทามเธอให้มาเป็นผู้เล่นในทีมเมื่อเธอเรียนจบ\"  คริสโตเฟอร์บอกกับแฮร์รี่



              \"ผะ..ผมน่ะเหรอฮะ\"  แฮร์รี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง  \"ผมคงไม่มีความสามารถถึงขนาดนั้นหรอกฮะ  อีกอย่างซีกเกอร์ที่คุณมีอยู่ก็คงจะเก่งมากกว่าผมหลายเท่า\"



              \"ตอนนี้ทีมของเรากำลังขาดซีกเกอร์มือดีๆอยู่พอดีน่ะ\"  คริสโตเฟอร์บอก  \"เมื่อสามเดือนก่อนมีการแข่งขันควิดดิชลีกอังกฤษระหว่างทีมเรากับวิกทาวน์  นิโคลัสเกิดบาดเจ็บซี่โครงหักเพราะตกจากไม้กวาดที่อยู่สูงห้าร้อยเมตรระหว่างการแข่งขัน  ทำให้ทีมเราต้องพ่ายแพ้ไปอย่างหลุดลุ่ยด้วยคะแนนสามร้อยเก้าสิบต่อสิบ  นิโคลัสต้องเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล  ตอนนี้อาการเขาดีขึ้นแล้ว  แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถกลับมาเล่นควิดดิชได้อีก\"



              \"น่าเสียดายจังนะฮะ\"  แฮร์รี่พูด  \"ทั้งๆที่มีฝีมือแต่ไม่สามารถเล่นควิดดิชได้อีก  เขาต้องผิดหวังกับเรื่องนี้มากแน่ๆ\"



              \"ใช่  พวกเราทุกคนในทีมก็เสียใจกับเรื่องนี้มากที่สุด  นิโคลัสมีฝีมือดี  เขาเป็นคนที่น่าจะมีอนาคตไกลในอาชีพนี้\"  คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง  เขาถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ  \"ขาดนิโคลัสไปเราก็เลยต้องเอาตัวสำรองขึ้นมาเป็นตัวจริง  แต่ฝีมือไม่ค่อยเข้าขั้น  เพราะเหตุนี้ฉันจึงต้องหาซีกเกอร์คนใหม่ที่มีฝีมือมาแทนนิโคลัส  ซึ่งก็อาจจะเป็นเธอก็ได้\"



              แฮร์รี่ทำตาโต  \"ผมบอกแล้วว่าผมคงไปอยู่ในทีมคุณไม่ได้หรอกฮะ  ผมยังไม่มีประสบการณ์มากพอ  ผมอาจจะทำให้คุณกับลูกทีมของคุณผิดหวัง\"



              \"เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจหรอก  วู้ดแนะนำเธอมาก็จริง  แต่ฉันยังไม่รับปากเขาทันทีจนกว่าฉันจะได้เห็นการเล่นของเธอว่าเธอมีฝีมือมากแค่ไหน  เมื่อฉันได้เห็นกับตาตนเองแล้ว  ฉันก็จะเป็นคนตัดสินเองว่าเธอมีคุณสมบัติเหมาะจะเป็นซีกเกอร์ให้ทีมของเราหรือไม่  ถ้าไม่ฉันก็จะตัดข้อเสนอของวู้ดไปเลยทันที  แต่ถ้าเหมาะฉันก็จะพยายามดึงเธอมาร่วมทีมกับเราให้ได้  แม้ว่าเธอจะปฏิเสธก็ตาม  เตรียมใจไว้ให้ดีล่ะ\"



              \"ขอบคุณมากฮะ\"  แฮร์รี่บอก  เขาตื่นเต้นเมื่อนึกภาพว่าตัวเองได้เป็นผู้เล่นตัวจริงในทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ด  ฝูงชนทั้งประเทศโห่ร้องกึกก้องไปทั่วสนามเมื่อเขาจับลูกสนิชได้และนำชัยชนะมาให้กับทีม  เสียงโชและเฮอร์ไมโอนี่ที่กล่าวด้วยความชื่นชมในตัวเขา  \'แฮร์รี่  เธอทั้งเก่งและเท่ห์ที่สุดในโลกเลย\'  เอ๊ะ  ทำไมเขาต้องนึกถึงเฮอร์ไมโอนี่ด้วยล่ะ  เขาควรจะนึกถึงโชคนเดียวนี่นา  และเสียงของคริสโตเฟอร์ก็ปลุกให้แฮร์รี่ตื่นจากภวังค์



              \"จริงสิ  ฉันจะขออนุญาตอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์เพื่อเข้ามาดูเธอแข่งควิดดิชรอบชิงด้วยนะ  ฉันจะได้ดูฝีมือการเล่นของเธอด้วย\"  คริสโตเฟอร์บอก  \"แล้วฉันก็จะพาวู้ดมาด้วย  ฉันคิดว่าเขาคงอยากพบเธอ\"



              \"ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ