ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนพิเศษ 2
Special talk : มีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับตอนตอนที่ 2 ค่ะ เนื่องจากตอนนี้มีฉากเลิฟซีนซึ่งฉบับที่แต่งไว้ดั้งเดิมค่อนข้างเรทสำหรับเด็กและเยาวชนที่อายุต่ำกว่า 15-18 ปี (แต่งสนองความหื่นของตัวเอง ฮ่าๆ) ซึ่งไม่เหมาะจะนำมาเผยแพร่ที่เวบ dek-d ซึ่งเป็บเวบสาธารณะและมีเด็กเยอะ (ใครที่เคยอ่านฉากโจนาธานกับอาจารย์สาวห้องพยาบาลในเรื่อง \'รักอลวน หอพักอลเวง\' ของเราแล้ว ขอบอกว่าฉากนี้ชิดซ้ายค่ะถ้าเทียบกับคู่ณัฐถกากับกฤษณะในตอนพิเศษนี้ >////<) ดังนั้นเวอร์ชั่นที่เอามาลงเป็นแบบที่ตัดแล้วให้เหลือแต่ที่เห็นว่าสมควร พอรับได้ แต่สำหรับคนที่ต้องการอ่านฉบับ no cut ก็สามารถลง e-mail address ทิ้งไว้ที่บอร์ดได้ โดยเราจะส่งไปให้ทาง e-mail ค่ะ บอกไว้ก่อนนะคะว่าเป็นฉากเลิฟซีนนี้ไม่เรทมากเกินไปนัก ใครที่คาดหวังจะได้อ่านฉบับ no cut เป็นแบบดุเดือด เลือดกำดากระฉูดคงต้องขอโทษล่วงหน้าที่ทำให้ผิดหวังค่ะ เพราะเราแต่งนิยายรักไม่ใช่นิยายอีโรติก ^^\" แต่ถึงยังไงเมื่อได้รับทางเมลล์แล้วก็เตรียมทิชชู่ก่อนอ่านไว้ซักผืนสองผืนก็ไม่เสียหายนะคะ ฮ่าๆ
======================================================
โยธกานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่เพียงลำพังบนชายหาดด้วยอาการหงอยเหงา นึกน้อยใจประพฤติที่ดูไม่สนใจใยดีเธอซักนิด ขณะที่กำลังนั่งตัดพ้อต่อว่าอีกฝ่ายนั้นเองเบื้องหลังก็มีเงาร่างสูงซ้อนทับขึ้นมา ด้วยความที่คิดว่าเจ้าของเงาเป็นบุคคลที่เธอนึกถึงจึงหันไปด้วยความดีใจ แต่รอยยิ้มกลับจางลงเมื่อพบว่าไม่ใช่
\"โย? โยธกาใช่มั้ย?\" ชายแปลกหน้าเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
เจ้าตัวลุกขึ้นบัดทรายออกจากตัวแล้วถามกลับ \"คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง\"
\"ใช่โยจริงๆด้วย จำผมได้มั้ย โป้งไง\"
\"โป้ง?\"
\"ว้า..จำไม่ได้หรอ โป้ง อุดมศักดิ์ ที่บ้านใกล้กันและเคยเรียนห้องเดียวกันจนถึงป.6ไง\"
\"โป้ง!? ไอ้โป้ง! นายจริงๆหรอ!!\" หญิงสาวตะโกนด้วยความนึกไม่ถึง โผเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน \"จำได้ว่าสมัยนั้นนายตุ้ยนุ้ยกว่านี้นี่ แล้วทำไมถึงผอมสูงเท่ห์ขนาดนี้ได้ล่ะ\"
\"ฮะๆ ไม่ได้สิ ขืนยังปล่อยให้ตัวเองอ้วนแบบเดิมสาวที่ไหนจะมาแลล่ะ\"
โป้ง หรือ อุดมศักดิ์ ชัยสิทธิ์ คือเพื่อนสนิทของโยธกาและพื่อนบ้านมาตั้งแต่ประถม 1 ถึงประถม 6 หลังจากจบประถม 6 โป้งก็ย้ายบ้านตามพ่อกับแม่ไปอยู่ต่างจังหวัดเป็นเหตุให้ต้องย้ายโรงเรียนด้วย ทั้งสองติดต่อกันทางจพหมาย แต่ต่อมาการติดต่อของทั้งคุ่ก็เริ่มซาลงจนในที่สุดก็หยุกการติดต่อไปเลย
\"ไปไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย ไหนว่าย้ายไปเชียงรายไม่ใช่หรอ\"
\"มาเที่ยวกับทางบ้านน่ะ ว่าแต่โยล่ะ ทำไมมานั่งแถวนี้คนเดียว อย่าบอกนะว่ามาเที่ยวที่นี่ตามลำพังน่ะ\"
โยธกาหน้าเศร้าลงเล็กน้อยจนอีกฝ่ายสังเกตได้ \"เปล่าหรอก มากับเพื่อนน่ะ\"
\"มากับเพื่อน? แต่ดูโยเหงาๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า\"
แม้แต่เพื่อนที่ไม่ได้พบกันนานยังดูออกเลยว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง แต่ประสาอะไรกับคนที่เห็นหน้าค่าตากันมาตลอดเป็นเวลากว่า 10 ปี
\"ก็..เหงานิดหน่อยน่ะ พอดีเพื่อนที่มาด้วยเค๊าเป็นคู่รักกัน\"
\"งั้นหรอ...\" ร่างสูงเอ่ยอย่างเห็นใจ \"งั้นมาเที่ยวกับครอบครัวฉันมั้ย เมื่อก่อนเธอกับพ่อแม่ฉันก็สนิทกันดีนี่ พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า\"
\"จะดีหรอ? รบกวนนายกับครอบครัวเปล่าๆ\" เอ่ยอย่างลังเล
\"ไม่หรอก ดีซะอีกจะได้มีเพื่อนเที่ยวเพิ่มอีกคน ยิ่งหลายคนยิ่งสนุกนะ\"
โยธกาเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบ \"งั้นฉันจะลองไปถามเพื่อนดูก่อนนะว่าพรุ่งนี้มีโปรแกรมอะไรรึเปล่าถ้ายังไงพรุ่งนี้จะมาให้คำตอบนะ\"
\"ได้สิ เธอมีเบอร์ติดต่อรึเปล่า ฉันจะได้โทรถาม ถ้าไปก็จะได้บอกสถานที่กับเวลานัดพบด้วย\" ถามพร้อมกับล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อโปโล
โยธกาบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองให้ชายหนุ่ม หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน หญิงสาวเดินกลับที่พักพลางคิดว่าชายหนุ่มอีกคนจะว่ายังไงถ้าเธอเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง จะไม่ห้ามไม่คัดค้านรึเปล่า และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเธอจะทำยังไง...
และก็เป็นไปตามที่โยธกาคาดไว้ไม่มีผิด นอกจากจะไม่ค้ดค้านไม่รั้งเธอแล้วยังเห็นดีด้วยอีกต่างหาก
\"เพื่อนสมัยเด็กงั้นหรอ ไม่น่าเชื่อเลยนะ ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 16 ปียังจำโยได้อีก\" ณัฐถกาออกความเห็น
\"นั่นสิ ขนาดฉันยังจำเขาไม่ค่อยได้เลย\"
\"ก็ดีนี่ อุตส่าห์ได้เจอเพื่อนเก่าทั้งที ไปกับเขาก็ได้ จะได้ไปสวัสดีพ่อแม่ของฝ่ายนั้นตามมารยาทด้วย อีกอย่างเธอก็จะได้ไม่เบื่อ ยังไงพรุ่งนี้พวกเราก็ไม่ได้ไปไหนกันอยู่แล้ว\" ประพฤติบอกด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมซักนิด
\"งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไป\" โยธกาก้มหน้าซ่อนความผิดหวังและน้อยใจ \"แล้วนัทกับกฤษล่ะจะว่าอะไรมั้ย\"
\"ฉันกับกฤษยังไงก็ได้\" ณัฐถกาหันไปถามความเห็นกับอีกคนแล้วเอ่ยตอบ \"ถือว่าโยไปเปลี่ยนบรรยากาศก็แล้วกัน นั่งๆนอนๆอยู่แต่กับพวกเราโยอาจจะจะเบื่อ\"
\"งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า\" โยธกาลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งบนพื้นกลางห้องโถงที่พวกเขาทั้งสี่นั่งคุย \"ราตรีสวัสดิ์นะ ทุกคน\"
\"ราตรีสวัสดิ์\" ทั้งสามพูดพร้อมกัน
หลังจากโยธกาเข้าห้องไปได้ไม่นานประพฤติก็ขอตัวไปนอนบ้าง ชายหนุ่มเดินเข้าห้องตนเองที่อยู่ติดกับห้องของโยธกาทางฝั่งขวา พอประตูถูกปิดลงณัฐถกาก็ลุกขึ้นแล้วดึงคนรักเข้าไปในห้องของตนเองทางฝั่งซ้ายทันที
\"เฮ้ๆ ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ก็ได้ กลางคืนยังอีกยาวน่า\" ร่างสูงกระเซ้า
\"จะบ้ารึไง!!\" ร่างบางถลึงตาใส่ \"ฉันจะถามเรื่องเพื่อนคุณต่างหาก นี่..ถามจริงๆเถอะ ป่านกับโยเป็นแฟนกันหรือไม่ใช่กันแน่ ป่านเค๊าท่าทางเฉยๆดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย คนรักของตัวเองจะออกไปกับชายอื่นทั้งทีนะ\"
\"ไม่หรอกน่า อีกอย่างฝ่ายนั้นก็เป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กของโยเค๊านี่ ไม่ใช่ใครที่ไหน\"
\"เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจป่านเลยว่าคิดยังไงกับโยกันแน่ ดูท่าทางเขาเหมือนไม่ค่อยเอาใจใส่โยเท่าที่ควรเลยนะ\"
\"ความจริงสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไปหรอกนะ พวกนั้นคบกันมาตั้งสิบกว่าปีแล้วไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน จะทะเลาะกันบ้างก็เป็นเรื่องเล็กน้อย ผมรู้จักป่านมันดีนะ มันก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะ ความรู้สึกช้า ไม่โรแมนติก บางทีก็จริงจังกับชีวิตมากเกินไป อาจเป็นเพราะมันคือหมอโรคจิตก็ได้มั๊ง\" ประโยคหลังชายหนุ่มพูดติดตลก
\"แต่ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของโยนี่ ท่าทางเธอไม่ค่อยร่าเริงเลย\"
\"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า โยมันรู้จักป่านดีมากกว่าผมซะอีก ถึงแม้จะสับสนไปบ้างแต่โยก็คงต้องเข้าใจป่านในที่สุด ไม่งั้นไม่คบกันมาจนถึงป่านนี้หรอก\" ถึงแม้จะก้าวหน้าช้าไปหน่อยก็เถอะ ...ประโยคหลังพูดกับตัวเองในใจ
\"แต่...\"
\"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะลองพูดกับป่านมันดูก็แล้วกัน นอกนั้นก็ปล่อยให้เป็นปัญหาของสองคนนั้น ให้ทั้งคู่จัดการกันเอาเอง เท่านี้พอใจรึยัง\" กฤษณะตัดบท
\"เอางั้นก็ได้ ฉันเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องพวกเขาสองคนมากนักเหมือนกัน\"
\"เอาแต่สนใจเรื่องของคนอื่น แล้วเรื่องของเราล่ะ\" กฤษณะถามเสียงหวาน โอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด
ร่างบางใจเต้น หลบสายตาร้อนแรง \"ระ..เรื่องของเราอะไร?\"
\"อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน\" ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ดันตัวหญิงสาวจนถอยหลังไปประชิดเตียง
ณัฐถกาสะดุ้งเมื่อขาชนขอบเตียง ไปไหนไม่รอด ด้านหน้าก็เป็นชายหนุ่มด้านหลังก็เป็นเตียงกว้าง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อว่าริมฝีปากของร่างสูงก็ทาบลงมาปิดริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
\"อื้อ...!!\" ร่างบางได้แต่ร้องประท้วงในลำคอ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดที่รัดแน่นราวคีมเหล็ก พอเผยอปากเพื่อหายใจก็กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นซ่านเข้าซอกซอนกวาดลึกภายใน ณัฐถกาเข่าอ่อน แทบล้มลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ใช่เพราะร่างสูงประคองเอาไว้
ชายหนุ่มได้ใจเมื่ออีกฝ่ายขัดขืนไม่จริงจังนัก แค่ออกแรงดันเพียงน้อยนิดทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนเตียงกว้าง
\"เอาแต่สนใจเรื่องของคนอื่น แล้วเรื่องของเราล่ะ\" กฤษณะถามเสียงหวาน โอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด
ร่างบางใจเต้น หลบสายตาร้อนแรง \"ระ..เรื่องของเราอะไร?\"
\"อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน\" ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ดันตัวหญิงสาวจนถอยหลังไปประชิดเตียง
ณัฐถกาสะดุ้งเมื่อขาชนขอบเตียง ไปไหนไม่รอด ด้านหน้าก็เป็นชายหนุ่มด้านหลังก็เป็นเตียงกว้าง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อว่าริมฝีปากของร่างสูงก็ทาบลงมาปิดริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
\"อื้อ...!!\" ร่างบางได้แต่ร้องประท้วงในลำคอ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดที่รัดแน่นราวคีมเหล็ก พอเผยอปากเพื่อหายใจก็กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นซ่านเข้าซอกซอนกวาดลึกภายใน ณัฐถกาเข่าอ่อน แทบล้มลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ใช่เพราะร่างสูงประคองเอาไว้
ชายหนุ่มได้ใจเมื่ออีกฝ่ายขัดขืนไม่จริงจังนัก แค่ออกแรงดันเพียงน้อยนิดทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนเตียงกว้าง
ณัฐถกาอยากห้ามแต่ร่างกายไม่เป็นไปอย่างใจนึก อ้อมกอดของร่างสูงฉุดสติให้ดำดิ่งลงจนมองเห็นภาพเบื้องหน้าเลือนลางในที่สุด เธอคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของร่างสูง...
# --------------------------------------------------- #
To be continued...
======================================================
โยธกานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่เพียงลำพังบนชายหาดด้วยอาการหงอยเหงา นึกน้อยใจประพฤติที่ดูไม่สนใจใยดีเธอซักนิด ขณะที่กำลังนั่งตัดพ้อต่อว่าอีกฝ่ายนั้นเองเบื้องหลังก็มีเงาร่างสูงซ้อนทับขึ้นมา ด้วยความที่คิดว่าเจ้าของเงาเป็นบุคคลที่เธอนึกถึงจึงหันไปด้วยความดีใจ แต่รอยยิ้มกลับจางลงเมื่อพบว่าไม่ใช่
\"โย? โยธกาใช่มั้ย?\" ชายแปลกหน้าเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
เจ้าตัวลุกขึ้นบัดทรายออกจากตัวแล้วถามกลับ \"คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง\"
\"ใช่โยจริงๆด้วย จำผมได้มั้ย โป้งไง\"
\"โป้ง?\"
\"ว้า..จำไม่ได้หรอ โป้ง อุดมศักดิ์ ที่บ้านใกล้กันและเคยเรียนห้องเดียวกันจนถึงป.6ไง\"
\"โป้ง!? ไอ้โป้ง! นายจริงๆหรอ!!\" หญิงสาวตะโกนด้วยความนึกไม่ถึง โผเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน \"จำได้ว่าสมัยนั้นนายตุ้ยนุ้ยกว่านี้นี่ แล้วทำไมถึงผอมสูงเท่ห์ขนาดนี้ได้ล่ะ\"
\"ฮะๆ ไม่ได้สิ ขืนยังปล่อยให้ตัวเองอ้วนแบบเดิมสาวที่ไหนจะมาแลล่ะ\"
โป้ง หรือ อุดมศักดิ์ ชัยสิทธิ์ คือเพื่อนสนิทของโยธกาและพื่อนบ้านมาตั้งแต่ประถม 1 ถึงประถม 6 หลังจากจบประถม 6 โป้งก็ย้ายบ้านตามพ่อกับแม่ไปอยู่ต่างจังหวัดเป็นเหตุให้ต้องย้ายโรงเรียนด้วย ทั้งสองติดต่อกันทางจพหมาย แต่ต่อมาการติดต่อของทั้งคุ่ก็เริ่มซาลงจนในที่สุดก็หยุกการติดต่อไปเลย
\"ไปไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย ไหนว่าย้ายไปเชียงรายไม่ใช่หรอ\"
\"มาเที่ยวกับทางบ้านน่ะ ว่าแต่โยล่ะ ทำไมมานั่งแถวนี้คนเดียว อย่าบอกนะว่ามาเที่ยวที่นี่ตามลำพังน่ะ\"
โยธกาหน้าเศร้าลงเล็กน้อยจนอีกฝ่ายสังเกตได้ \"เปล่าหรอก มากับเพื่อนน่ะ\"
\"มากับเพื่อน? แต่ดูโยเหงาๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า\"
แม้แต่เพื่อนที่ไม่ได้พบกันนานยังดูออกเลยว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง แต่ประสาอะไรกับคนที่เห็นหน้าค่าตากันมาตลอดเป็นเวลากว่า 10 ปี
\"ก็..เหงานิดหน่อยน่ะ พอดีเพื่อนที่มาด้วยเค๊าเป็นคู่รักกัน\"
\"งั้นหรอ...\" ร่างสูงเอ่ยอย่างเห็นใจ \"งั้นมาเที่ยวกับครอบครัวฉันมั้ย เมื่อก่อนเธอกับพ่อแม่ฉันก็สนิทกันดีนี่ พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า\"
\"จะดีหรอ? รบกวนนายกับครอบครัวเปล่าๆ\" เอ่ยอย่างลังเล
\"ไม่หรอก ดีซะอีกจะได้มีเพื่อนเที่ยวเพิ่มอีกคน ยิ่งหลายคนยิ่งสนุกนะ\"
โยธกาเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบ \"งั้นฉันจะลองไปถามเพื่อนดูก่อนนะว่าพรุ่งนี้มีโปรแกรมอะไรรึเปล่าถ้ายังไงพรุ่งนี้จะมาให้คำตอบนะ\"
\"ได้สิ เธอมีเบอร์ติดต่อรึเปล่า ฉันจะได้โทรถาม ถ้าไปก็จะได้บอกสถานที่กับเวลานัดพบด้วย\" ถามพร้อมกับล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อโปโล
โยธกาบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองให้ชายหนุ่ม หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน หญิงสาวเดินกลับที่พักพลางคิดว่าชายหนุ่มอีกคนจะว่ายังไงถ้าเธอเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง จะไม่ห้ามไม่คัดค้านรึเปล่า และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเธอจะทำยังไง...
และก็เป็นไปตามที่โยธกาคาดไว้ไม่มีผิด นอกจากจะไม่ค้ดค้านไม่รั้งเธอแล้วยังเห็นดีด้วยอีกต่างหาก
\"เพื่อนสมัยเด็กงั้นหรอ ไม่น่าเชื่อเลยนะ ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 16 ปียังจำโยได้อีก\" ณัฐถกาออกความเห็น
\"นั่นสิ ขนาดฉันยังจำเขาไม่ค่อยได้เลย\"
\"ก็ดีนี่ อุตส่าห์ได้เจอเพื่อนเก่าทั้งที ไปกับเขาก็ได้ จะได้ไปสวัสดีพ่อแม่ของฝ่ายนั้นตามมารยาทด้วย อีกอย่างเธอก็จะได้ไม่เบื่อ ยังไงพรุ่งนี้พวกเราก็ไม่ได้ไปไหนกันอยู่แล้ว\" ประพฤติบอกด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมซักนิด
\"งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไป\" โยธกาก้มหน้าซ่อนความผิดหวังและน้อยใจ \"แล้วนัทกับกฤษล่ะจะว่าอะไรมั้ย\"
\"ฉันกับกฤษยังไงก็ได้\" ณัฐถกาหันไปถามความเห็นกับอีกคนแล้วเอ่ยตอบ \"ถือว่าโยไปเปลี่ยนบรรยากาศก็แล้วกัน นั่งๆนอนๆอยู่แต่กับพวกเราโยอาจจะจะเบื่อ\"
\"งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า\" โยธกาลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งบนพื้นกลางห้องโถงที่พวกเขาทั้งสี่นั่งคุย \"ราตรีสวัสดิ์นะ ทุกคน\"
\"ราตรีสวัสดิ์\" ทั้งสามพูดพร้อมกัน
หลังจากโยธกาเข้าห้องไปได้ไม่นานประพฤติก็ขอตัวไปนอนบ้าง ชายหนุ่มเดินเข้าห้องตนเองที่อยู่ติดกับห้องของโยธกาทางฝั่งขวา พอประตูถูกปิดลงณัฐถกาก็ลุกขึ้นแล้วดึงคนรักเข้าไปในห้องของตนเองทางฝั่งซ้ายทันที
\"เฮ้ๆ ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ก็ได้ กลางคืนยังอีกยาวน่า\" ร่างสูงกระเซ้า
\"จะบ้ารึไง!!\" ร่างบางถลึงตาใส่ \"ฉันจะถามเรื่องเพื่อนคุณต่างหาก นี่..ถามจริงๆเถอะ ป่านกับโยเป็นแฟนกันหรือไม่ใช่กันแน่ ป่านเค๊าท่าทางเฉยๆดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย คนรักของตัวเองจะออกไปกับชายอื่นทั้งทีนะ\"
\"ไม่หรอกน่า อีกอย่างฝ่ายนั้นก็เป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กของโยเค๊านี่ ไม่ใช่ใครที่ไหน\"
\"เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจป่านเลยว่าคิดยังไงกับโยกันแน่ ดูท่าทางเขาเหมือนไม่ค่อยเอาใจใส่โยเท่าที่ควรเลยนะ\"
\"ความจริงสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไปหรอกนะ พวกนั้นคบกันมาตั้งสิบกว่าปีแล้วไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน จะทะเลาะกันบ้างก็เป็นเรื่องเล็กน้อย ผมรู้จักป่านมันดีนะ มันก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะ ความรู้สึกช้า ไม่โรแมนติก บางทีก็จริงจังกับชีวิตมากเกินไป อาจเป็นเพราะมันคือหมอโรคจิตก็ได้มั๊ง\" ประโยคหลังชายหนุ่มพูดติดตลก
\"แต่ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของโยนี่ ท่าทางเธอไม่ค่อยร่าเริงเลย\"
\"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า โยมันรู้จักป่านดีมากกว่าผมซะอีก ถึงแม้จะสับสนไปบ้างแต่โยก็คงต้องเข้าใจป่านในที่สุด ไม่งั้นไม่คบกันมาจนถึงป่านนี้หรอก\" ถึงแม้จะก้าวหน้าช้าไปหน่อยก็เถอะ ...ประโยคหลังพูดกับตัวเองในใจ
\"แต่...\"
\"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะลองพูดกับป่านมันดูก็แล้วกัน นอกนั้นก็ปล่อยให้เป็นปัญหาของสองคนนั้น ให้ทั้งคู่จัดการกันเอาเอง เท่านี้พอใจรึยัง\" กฤษณะตัดบท
\"เอางั้นก็ได้ ฉันเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องพวกเขาสองคนมากนักเหมือนกัน\"
\"เอาแต่สนใจเรื่องของคนอื่น แล้วเรื่องของเราล่ะ\" กฤษณะถามเสียงหวาน โอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด
ร่างบางใจเต้น หลบสายตาร้อนแรง \"ระ..เรื่องของเราอะไร?\"
\"อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน\" ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ดันตัวหญิงสาวจนถอยหลังไปประชิดเตียง
ณัฐถกาสะดุ้งเมื่อขาชนขอบเตียง ไปไหนไม่รอด ด้านหน้าก็เป็นชายหนุ่มด้านหลังก็เป็นเตียงกว้าง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อว่าริมฝีปากของร่างสูงก็ทาบลงมาปิดริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
\"อื้อ...!!\" ร่างบางได้แต่ร้องประท้วงในลำคอ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดที่รัดแน่นราวคีมเหล็ก พอเผยอปากเพื่อหายใจก็กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นซ่านเข้าซอกซอนกวาดลึกภายใน ณัฐถกาเข่าอ่อน แทบล้มลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ใช่เพราะร่างสูงประคองเอาไว้
ชายหนุ่มได้ใจเมื่ออีกฝ่ายขัดขืนไม่จริงจังนัก แค่ออกแรงดันเพียงน้อยนิดทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนเตียงกว้าง
\"เอาแต่สนใจเรื่องของคนอื่น แล้วเรื่องของเราล่ะ\" กฤษณะถามเสียงหวาน โอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด
ร่างบางใจเต้น หลบสายตาร้อนแรง \"ระ..เรื่องของเราอะไร?\"
\"อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน\" ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ดันตัวหญิงสาวจนถอยหลังไปประชิดเตียง
ณัฐถกาสะดุ้งเมื่อขาชนขอบเตียง ไปไหนไม่รอด ด้านหน้าก็เป็นชายหนุ่มด้านหลังก็เป็นเตียงกว้าง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อว่าริมฝีปากของร่างสูงก็ทาบลงมาปิดริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
\"อื้อ...!!\" ร่างบางได้แต่ร้องประท้วงในลำคอ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดที่รัดแน่นราวคีมเหล็ก พอเผยอปากเพื่อหายใจก็กลับกลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นซ่านเข้าซอกซอนกวาดลึกภายใน ณัฐถกาเข่าอ่อน แทบล้มลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ใช่เพราะร่างสูงประคองเอาไว้
ชายหนุ่มได้ใจเมื่ออีกฝ่ายขัดขืนไม่จริงจังนัก แค่ออกแรงดันเพียงน้อยนิดทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนเตียงกว้าง
ณัฐถกาอยากห้ามแต่ร่างกายไม่เป็นไปอย่างใจนึก อ้อมกอดของร่างสูงฉุดสติให้ดำดิ่งลงจนมองเห็นภาพเบื้องหน้าเลือนลางในที่สุด เธอคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของร่างสูง...
# --------------------------------------------------- #
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น