รักอลวัน หอพักอลเวง

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 : เพื่อนใหม่

              ห้องประชุมใหญ่แน่นขนัดไปด้วยนักเรียนแต่ละชั้นปี  เจสสิก้ามองไปทางไหนก็เห็นมีแต่นักเรียนเกาะกลุ่มคุยกัน  มีเธอเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ตามลำพัง  แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเท่ากับสายตาแต่ละคู่ที่มองมา  อยู่ด้านนอกมีคนมองไม่ค่อยเท่าไหร่  แต่ถ้าตกเป็นเป้าสายตาในห้องประชุมแบบนี้ทำให้รู้สึกอึดอัด

              เท่าที่เธอสังเกต  กลุ่มนักเรียนชายบางกลุ่มจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ  จนบางครั้งทำให้เธอรู้สึกขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ  ส่วนกลุ่มนักเรียนหญิงจะมองเธอแล้วหันไปซุบซิบกับเพื่อนในกลุ่ม  บางกลุ่มซุบซิบกันแล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆ  บางกลุ่มก็หัวเราะ  จนในที่สุดเจสสิก้ารู้สึกทนไม่ไหวเลยแกล้งเดินเข้าไปหากลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด

              "ขอโทษครับ  ทราบมั๊ยครับว่าแถวของเกรดสิบอยู่ไหน"  เจสสิก้าเอ่ยถามทำให้กลุ่มนักเรียนหญิงหยุดชะงักการสนทนาทันที  ต่างฝ่ายต่างเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมีเสียงของเด็กผู้หญิงในกลุ่มพูดขึ้นเบาๆ

              "เห็นมั๊ย  ผู้ชายจริงๆด้วย"

              "แล้วผู้หญิงที่ไหนเค๊าจะใส่เครื่องแบบนักเรียนชายกันฮึ"

              "แต่หน้าสวยอย่างกับผู้หญิงนะเธอ"

              "เสียงก็หวานอย่างกับผู้หญิง"

              "แต่เขาพูดครับนี่  ไม่ได้ยินรึไง"

              "ถ้าตัวเล็กกว่านี้นะชั้นไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเป็นผู้ชาย"

              "แต่ก็เท่ห์ดีนะ"

              "ใช่ๆ  ผู้ชายหน้าหวานสมัยนี้กำลังบูม  เป็นเสน่ห์อย่างนึงเชียวนะยะ"

              "หน้าใสอย่างกับดาราแน่ะ"

              "ถ้าได้เป็นแฟนล่ะก็นะ....."
    
              "กรี๊ด..ด..ด!"

              เจสสิก้ายืนอึ้งกับปฏิกิริยาของบรรดาหญิงสาวตรงหน้า  บทสนทนาที่ได้ยินไม่ได้ทำให้เธอแปลกใจเลยซักนิด  หากแต่พฤติกรรมของพวกเธอต่างหากที่ทำให้เธอแปลกใจ  ขนาดเธอยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ยังตั้งหน้าตั้งตานินทาต่อโดยไม่สนเธอซักนิด  จนเธอชักจะเริ่มรู้สึกฉุนขึ้นมาตะหงิดๆ

              "นี่!  พวกเธอ" 

              "เอ่อ...ขอโทษครับ"

              ยังไม่ทันที่เจสสิก้าจะพูดจบก็มีเสียงเล็กๆเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาจากทางด้านหลัง  เธอหันขวับไปมองตามเสียง  คนที่เรียกเธอเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก  สูงประมาณคางของเธอเหมือนความสูงของผู้หญิงทั่วๆไป  แต่ที่แปลกก็คือใบหน้าที่น่ารักและผิวขาวเหมือนตุ๊กตา  ถ้าไม่เห็นว่าใส่เครื่องแบบนักเรียนชายอยู่เธอคงคิดว่านี่คงเป็นเด็กผู้หญิงเป็นแน่

              "เมื่อกี๊ผมได้ยินคุณถามถึงแถวของเกรดสิบใช่มั๊ยครับ"  เด็กผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นอีก

              "เอ่อ...ใช่ครับ"  เจสสิก้าตอบกลับไปโดยที่ยังไม่ละสายตาจากใบหน้าอ่อนวัยนั่น

              "ผมก็อยู่เกรดสิบเหมือนกัน  คุณคงเป็นนักเรียนใหม่ใช่มั๊ย"

              "ใช่แล้วครับ  ผมเจ...เอ่อ...คริสโตเฟอร์  คอนเนลลี่ครับ  ยินดีที่ได้รู้จัก"  เธอตอบกลับโดยที่เกือบจะหลุดชื่อเจสสิก้าออกไปพร้อมกับยื่นมือออกไปเชคแฮนด์

              "ผมแมคกิล ลอเรนซ์  ยินดีที่ได้รู้จักครับ  คุณคริสโตเฟอร์"  ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นกันเอง

              "เรียกคริสก็ได้ครับ  ส่วนผมขอเรียกคุณว่าแมคแล้วกัน  ได้มั๊ย"  เธอถาม  เธอรู้สึกยินดีและอุ่นใจที่ได้พบเพื่อนใหม่

              "ได้ครับ  ไม่มีปัญหา"  เขายิ้มอีกครั้ง  เป็นยิ้มที่เจสสิก้าคิดว่าน่ารักกว่ารอยยิ้มของผู้หญิงบางคนซะอีก  "พิธีปฐมนิเทศน์จะเริ่มแล้ว  ตามผมมาสิครับ  เดี๋ยวผมจะพาไปที่แถว"

              เจสสิก้าเดินตามก่อนจะนั่งลงเมื่อถึงแถวของเกรดสิบ  "ดีใจจังที่มีเพื่อนใหม่อยู่ชั้นเดียวกัน  ผมก็นึกว่าวันแรกจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว"

              "เป็นธรรมดาของนักเรียนใหม่ล่ะครับ  ส่วนมากทุกคนที่นี่จะรู้จักสนิทสนมกันดีตั้งแต่สมัยจูเนียร์ไฮสคูล  พวกที่เข้ามาใหม่ก็เลยรู้สึกโดดเดี่ยว  แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ  อีกไม่นานคุณก็จะคุ้นเคยกับทุกคนเอง"

              "ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น"  เจสสิก้าเปรย  "แล้วในนี้มีแต่ไฮสคูลเท่านั้นหรอ  แล้วจูเนียร์ฯไปไหนกันหมดล่ะ"

              "จูเนียร์ไฮสคูลมีพิธีปฐมนิเทศน์ก่อนตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ  วันนี้ก็เลยมีแต่ชั้นไฮสคูลโดยเฉพาะ"

              "อ้อ  งั้นเหรอครับ"  เจสสิก้าตอบ 

              เจสสิก้ารู้สึกชอบเพื่อนใหม่คนนี้  นอกจากอัธยาศัยดี  สุภาพเรียบร้อย  หน้าตาก็น่ารักเหมือนตุ๊กตาจนทำให้เธออดที่จะจ้องมองด้วยความชื่นชมไม่ได้ 

              "หน้าผมมีอะไรหรอครับ"  หนุ่มหน้าอ่อนวัยเลิกคิ้วถามเมื่อรู้สึกตัวว่าโดนจ้องอยู่นานสองนาน

              "อ๊ะ...เอ่อ...ขอโทษครับ  ขอโทษ"  เจสสิก้ารู้สึกตัว  รีบขอโทษขอโพยพลางคิดว่าตัวเองเสียมารยาทที่ไปจ้องมองหน้าคนอื่นแบบนั้น  "คือว่า...เห็นว่าแมคหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงก็เลยอดมองไม่ได้  ผมนี่เสียมารยาทจริงๆ"

              "อ๋อ  ไม่เป็นไรหรอกครับ  เรื่องนี้ผมชินซะแล้ว"  เขาตอบแล้วยิ้มหวานให้  เป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจในความคิดของเจสสิก้า  "แต่ผมว่าคริสดูดีกว่าผมอีกนะครับ  สวยแต่ก็ไม่ตัวเล็กเหมือนผู้หญิงทั่วไป  เอ...ถ้าจะเรียกให้ถูกผมว่าดูมีเสน่ห์แบบหนุ่มหน้าหวานน่ะครับ"

              "ถ้างั้น...สาเหตุที่ผมถูกคนมองตั้งแต่ที่หน้าประตูโรงเรียนก็....."

              "คงจะใช่ครับ  อย่างคริสผมว่าดูมีสเน่ห์กับทั้งผู้ชายและผู้หญิง  จะว่าสวยก็สวย  จะว่าหล่อก็หล่อ  เลยถูกมองเหลียวหลังทั้งผู้ชายและผู้หญิง"

              เจสสิก้าหัวเราะเขินๆ  "แมคก็พูดเกินไป  ฉัน...เอ้ย!  ผมไม่เคยถูกเพศตรงข้ามชมซึ่งๆหน้าแบบนี้มาก่อนเลยนะครับเนี่ย"

              "เพศตรงข้าม?"  แมคกิลย้อนถามอย่างงุนงง

              "เอ่อ...ผมหมายถึงผมไม่เคยถูกชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้น่ะครับ"  เจสสิก้ารีบแก้ตัว  เธอเกือบลืมว่าตอนนี้เธอเป็นผู้ชายเพศเดียวกับหนุ่มตัวเล็กตรงหน้า

              "อ้อ  งั้นรึครับ"  แมคกิลตอบแล้วยิ้มให้บางๆอย่างไม่ติดใจอะไร

              จากนั้นทั้งสองคนก็หยุดสนทนาเมื่อได้เวลาเริ่มเข้าสู่พิธีปฐมนิเทศน์ของนักเรียนชั้นไฮสคูล  โดยมีผู้อำนวยการของโรงเรียนขึ้นไปเปิดพิธี  ก่อนจะตามด้วยคณะอาจารย์ที่ขึ้นไปแนะนำการเรียนการสอนของระดับชั้นไฮสคูล  และปิดท้ายด้วยประธานนักเรียนรูปหล่อซึ่งเป็นรุ่นพี่เกรดสิบสองที่ขึ้นไปพูดเรื่องกฏและระเบียบต่างๆของโรงเรียนที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด  แนะนำเรื่องวันพิธีการและกิจกรรมต่างๆภายในโรงเรียนตลอดสามปีตั้งแต่เปิดเรียนจนกระทั่งจบการศึกษา

              เมื่อพิธีการเสร็จสิ้นตอนเวลาสิบโมง  บรรดานักเรียนก็ถูกปล่อยให้มีเวลาอิสระหนึ่งชั่วโมงเต็มเพื่อทำกิจธุระก่อนเข้าชั้นเรียนในเวลาสิบเอ็ดโมงตรง  วันนี้ยังคงไม่มีการเรียนการสอนนอกจากชั่วโมงโฮมรูมที่ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนจะปล่อยให้เลิกครึ่งวันเพื่อให้นักเรียนกลับหอเพื่อไปเตรียมตัว  และจะเริ่มเรียนวันแรกในวันต่อมา

              สำหรับเจสสิก้า  เธอต้องไปรายงานตัวที่ห้องธุรการในฐานะนักเรียนใหม่ก่อนชั่วโมงโฮมรูมเริ่มสิบนาที  แล้วจึงค่อยให้อาจารย์ประจำชั้นพาไปแนะนำตัวให้กับเพื่อนร่วมชั้นที่หน้าห้องเรียน

              ในขณะที่ยังไม่ถึงเวลาเจสสิก้าก็อยู่คุยกับแมคกิลและได้รู้จักเพื่อนใหม่ซึ่งเป็นเพื่อนของแมคกิลอีกสองสามคน  ผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มชื่อลอล่า  ท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใสและร่าเริงอยู่เสมอ  อีกสองคนเป็นพี่น้องฝาแฝดชื่อจิมมี่กับไบรอัน  ซึ่งทั้งสองก็ให้ความสนิทสนมและเป็นกันเองกับเธอ 

              เจสสิก้าได้รู้ว่าแมคกิลเป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน  เขาพูดถึงระบบการปกครองภายใต้คณะกรรมการนักเรียนว่า  คณะกรรมการนักเรียนเป็นศูนย์กลางระหว่างอาจารย์และนักเรียน  ไม่ว่านักเรียนคนใดมีข้อคิดเห็นหรือข้อเสนอต้องยื่นคำร้องขอผ่านจากคณะกรรมการนักเรียนก่อนทุกครั้ง  โดยที่นักเรียนจะต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามกฎ  ผู้ใดฝ่าฝืน  หนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนมีสิทธิ์ตัดสินใจและลงโทษแทนอาจารย์ได้  กรรมการนักเรียนอยู่ภายใต้การปกครองของประธานนักเรียนซึ่งเป็นตำแหน่งสูงสุดของคณะกรรมการนักเรียนด้วย

              เวลาที่แมคกิลพูดถึงประธานนักเรียนแววตาและท่าทางดูชื่นชมอย่างประหลาด  เขาเล่าว่ารุ่นพี่โจนาธานคนนี้เป็นคนใจดี  มีมนุษยสัมพันธ์  เป็นที่ชื่นชอบชอบอาจารย์และนักเรียนโดยเฉพาะนักเรียนหญิง  ทั้งยังเรียนดี  เล่นกีฬาก็เก่ง  ทำให้เจสสิก้าไม่สงสัยเลยว่าทำไมรุ่นพี่คนนี้ถึงเนื้อหอมและแมคกิลหรือใครต่อใครถึงได้ชื่นชม

              ระหว่างที่คุยกันนั้นก็มีทั้งนักเรียนชายและนักเรียนหญิงต่างห้องและต่างชั้นปีเข้ามาพูดคุยและแนะนำตัวกับเธอบ้าง  ซึ่งเธอก็ตอบรับอย่างเป็นกันเอง  ส่วนที่เข้ามาจีบซึ่งๆหน้าก็มีบ้างและบางคนก็เป็นผู้ชาย  ตอนแรกเจสสิก้าแปลกใจเล็กน้อย  แต่เมื่อเพื่อนๆอธิบายว่าสมัยนี้พวกชอบเพศเดียวกันเป็นเรื่องธรรมดาและโรงเรียนนี้แม้เป็นโรงเรียนสหแต่ก็มีพวกเกย์และไบเซ็กช่วลมากพอสมควรเธอจึงเข้าใจ  และยิ่งอย่างเจสสิก้าซึ่งเป็นผู้ชาย(ปลอม)หน้าสวยจึงเป็นที่ชื่นชอบของพวกนั้นเป็นธรรมดา  และความจริงที่ทำให้เจสสิก้าตกใจก็คือ  รุ่นพี่โจนาธาน  ประธานนักเรียนรูปหล่อ  ใจดี  ท่าทางเนื้อหอมนั่นแท้จริงแล้วเป็นเสือไบฯตัวยง 

              ((*bisexual/ไบเซ็กช่วล = คนสองเพศ  หรือพฤติกรรมที่รักได้ทั้งเพศเดียวกันหรือเพศตรงข้ามก็ได้  ใช้เรียกได้กับทั้งชายและหญิง))

              แม้เจสสิก้าจะไม่ได้รังเกียจเรื่องนี้มากนักแต่เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยว  ถ้าขืนมีพวกเกย์พวกไบฯมาตามตื๊อเธอคงจะรู้สึกพิลึก  แล้วยิ่งมาอยู่ในสภาพหญิงไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงแบบนี้  ไม่ว่าพวกที่เข้ามาจะเป็นหญิงหรือชายเธอก็ลำบากใจอยู่ดี  แต่ลึกๆก็แอบถูมิใจไม่ได้ว่าแม้เธอจะไม่ใช่ชายแท้แต่ก็ยังมีสเน่ห์กับผู้หญิง