ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความสับสนของแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่
เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันที่มีเรียนวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของซีเรียส นักเรียนทุกคนถูกเรียกให้ออกมาสาธิตการใช้คาถาเสกผู้พิทักษ์ที่หน้าชั้นเรียนอีกครั้ง ซีเรียสชมเชยนักเรียนทุกคนว่าคาถาของพวกเขาพัฒนาขึ้นกว่าครั้งที่แล้วมาก โดยเฉพาะรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ผู้พิทักษ์ของทั้งสองเริ่มมีรูปร่างแล้ว ดังนั้นซีเรียสจึงให้คะแนนแก่บ้านกริฟฟินดอร์ 20 แต้มเพื่อเป็นรางวัลให้กับความพยายามของนักเรียนทุกคนและไม่สั่งการบ้านเลย
\"นายว่าผู้พิทักษ์ของฉันเป็นตัวอะไร\" รอนถามแฮร์รี่เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากห้องเรียน \"มันดูเหมือนนกหรืออะไรซักอย่างที่มีปีกนะ นายคิดอย่างงั้นไหม\"
\"ใช่ ถึงตัวมันจะยังไม่ชัดนักฉันก็คิดว่ามันน่าจะเป็นนกอะไรซักอย่างนะ\" แฮร์รี่เห็นด้วย \"อาจจะเป็นนกเหยี่ยวหรือนกอินทรีย์ก็ได้ เพราะดูจากรูปร่างแล้วมันก็มีขนาดใหญ่พอสมควรน่ะ\"
\"ถ้าเป็นสองอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ\" รอนพูดอย่างมีความหวัง \"แต่อย่าให้เป็นนกแวตเติ้ลก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นตอนที่ฉันเสกมันออกมามันจะมัวแต่ไปจับปลามากกว่าจะสนใจผู้คุมวิญญาณที่อยู่ตรงหน้ามันเสียอีก\"
รอนพูดจบทั้งสามก็พากันหัวเราะ \"เอ้อ..จริงสิ\" รอนพูดต่อ \"ผู้พิทักษ์ของเฮอร์ไมโอนี่น่ะรูปร่างเหมือนผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่เลยนะ ว่าไหม เพราะดูๆแล้วมันเหมือนม้าหรืออะไรซักอย่างที่มีสี่ขา แล้วขนาดของตัวก็เท่ากันอีก\"
\"เอ๊ะ\" แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่อุทานขึ้นพร้อมกัน และยังหันมามองหน้ากัน
\"อืม..ซีเรียสเคยบอกว่าผู้พิทักษ์ของแต่ละคนจะมีรูปร่างแตกต่างกันตามจิตใต้สำนึกของผู้เสก แล้วนายสองคนมีอะไรที่เหมือนกันรึไง ผู้พิทักษ์ของพวกนายถึงได้มีรูปร่างคล้ายกันน่ะ\" รอนถามอย่างสงสัย
จู่ๆใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มเป็นสีชมพู แฮร์รี่ซึ่งกำลังสบตากับเฮอร์ไมโอนี่อยู่เห็นดังนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองก็หน้าแดงด้วยเหมือนกัน แต่เพราะอะไรนั้นเขาไม่รู้เลย รอนไม่ทันได้สังเกตปฏิกิริยาของเพื่อนทั้งสองเพราะเขามัวแต่ก้มหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องที่เขาพูด
\"มะ..ไม่ใช่หรอกน่า\" เฮอร์ไมโอนี่รีบแก้ตัว \"ผู้พิทักษ์ของแฮร์รี่เป็นกวาง แต่ของฉันอาจจะเป็นม้าหรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ แค่มีสีขาเหมือนกันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นกวางเหมือนกันนี่นา\"
\"เรื่องนั้นฉันรู้ ฉันก็แค่ลองเดาเล่นๆดูเท่านั้นแหล่ะ ไม่เห็นต้องพูดจริงจังขนาดนั้นเลยนี่\" รอนบอกอย่างงงๆ
ตอนนี้ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็นิ่งเงียบไปด้วยกันทั้งคู่ รอนสงสัยว่าเพื่อนทั้งสองผิดปกติและมีท่าทางแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร
แฮร์รี่ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ทำไมเขาต้องหน้าแดงตามเฮอร์ไมโอนี่ด้วย - - แฮร์รี่คิด - - แล้วทำไมจู่ๆเธอถึงต้องหน้าแดงเมื่อรอนพูดเรื่องนั้นขึ้นมา ก็แค่ผู้พิทักษ์มีรูปร่างเหมือนกันก็ไม่น่าจะแปลกอะไรตรงไหน หรือบางทีเขาอาจจะคิดไปเอง แฮร์รี่ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกสับสน เขานึกถึงอาการหน้าแดงของเฮอร์ไมโอนี่ตอนนั้นก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมา บ้าน่า - - แฮร์รี่พึมพำกับตัวเอง - - ชักไปกันใหญ่แล้ว เลิกคิดเรื่องนี้ดีกว่า หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูเป็นปกติดีไม่เห็นเธอจะมีท่าทีอะไรเลยนี่นา เขาคงคิดมากเกินไปจริงๆน่ะแหล่ะ
\"แฮร์รี่..แฮร์รี่!\"
เสียงรอนทำให้แฮร์รี่สะดุ้ง เขามองดูรอบๆตัวและพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่ไม่รู้ตัวเลยว่าเขามานั่นอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
\"นายนั่งเหม่ออะไรอยู่ได้ ฉันเรียกนายตั้งหลายครั้งแล้ว\" รอนถาม
\"อะไรนะ..อ๋อ..คิดว่าเย็นนี้จะมีอะไรทานน่ะ\" แฮร์รี่ตอบอย่างเบลอๆ
\"นายจะบ้ารึเปล่า ก็เราเพิ่งจะกินอาหารเย็นไปเมื่อกี๊เองนะ\" รอนถามอย่างแปลกใจ \"นายละเมอรึเปล่า แฮร์รี่ หรือว่าไม่สบาย\" รอนยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะหน้าผากของแฮร์รี่ และอีกข้างหนึ่งก็กุมหน้าผากตัวเอง \"ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา\"
\"ฉันไม่ได้เป็นอะไร\" แฮร์รี่รีบปัดมือของรอนออกจากหน้าผาก \"อ้อ..เอ่อ..ฉันหมายถึงพรุ่งนี้น่ะ อาหารเย็นของวันพรุ่งนี้จะมีอะไรทาน ฉันอยากกินสปาเกตตีล่ะ\"
\"แน่ใจนะว่านายไม่เป็นอะไร\" รอนยังคงมองแฮร์รี่อย่างสงสัย
\"อือ..ฉันไม่ได้เป็นอะไร ว่าแต่นายเรียกฉันทำไมล่ะ\" แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่อง
\"อ๋อ..ฉันจะบอกนายว่าพรุ่งนี้เราก็จะเริ่มซ้อมควิดดิชกันแล้ว นายคิดกลยุทธิ์ใหม่ๆออกบ้างหรือยัง\" รอนถาม
\"อ้อ..จริงสินะ ยังเลย แล้วนายล่ะ แฮร์รี่ถามบ้าง
\"ฉันก็ยังเหมือนกัน\" รอนยักไหล่ \"ถ้ามีอุปกรณ์เจ๋งๆสำหรับคิดกลยุทธิ์บ้างก็ดีน่ะสิ\"
อุปกรณ์เหรอ..แฮร์รี่นึกขึ้นได้ว่าเขาก็มีอุปกรณ์แบบที่ว่านั่นนี่นา เขาลืมไปได้ยังไงนะ \"เดี๋ยวฉันมานะ\" แฮร์รี่บอกรอน แล้วเขาก็วิ่งขึ้นไปบนหอนอน อีกห้านาทีต่อมาแฮร์รี่ก็ลงมาพร้อมกับควิดดิชจำลองที่โชให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดแนบอยู่ใต้แขน ทันทีที่เขาวางลงบนโต๊ะ รอนก็ร้องออกมา
\"โอ้โฮ..แฮร์รี่ นี่มันควิดดิชจำลองนี่นา ฉันเคยเห็นมันลงโฆษณาในเดลี่ย์พรอเฟ็ตล่ะ\" รอนพูดออกมาเสียงดัง ทำให้เฮอร์ไมโอนี่และคนอื่นๆหันมามองอย่างสนใจ
\"นายมีของแบบนี้ได้ยังไงน่ะ แฮร์รี่\" เชมัสพูดอย่างอิจฉา คนอี่นๆที่มุงดูต่างฮือฮา และชื่นชมในความสวยงามของมัน
\"ท่าทางจะแพงมากเลยนะเนี่ย เธอซื้อมาเหรอ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม ถึงแม้เธอไม่ได้เล่นควิดดิช แต่เธอก็ชื่นชมสนามควิดดิชจำลองนี้เช่นกัน
\"เปล่าเหรอก...\" แฮร์รี่กระซิบให้ได้ยินกันเฉพาะรอนและเฮอร์ไมโอนี่ \"โชเป็นคนให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดน่ะ\"
\"อะไรนะ! โช แชงน่ะเหรอ\" รอนตะโกนออกมา
\"ชู่..เบาๆหน่อยซี่ รอน\" แฮร์รี่รีบเอามือปิดปากรอน \"เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันพอดี ฉันอายนะ\"
\"แหมๆ นายกับโช แชงสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ\" รอนล้อ \"หรือว่านายกับเธอ...\"
\"ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่า\" แฮร์รี่ปฏิเสธอย่างเขินๆ \"เรายังเป็นแค่เพื่อนกัน ตอนปิดเทอมพวกเราก็แค่ติดต่อกันทางจดหมายนิดหน่อย แล้วเธอก็ให้ของขวัญฉันในฐานะเพื่อนเท่านั้นเอง\"
\"อ้อ...\" รอนบอกยิ้มๆ \"ความสัมพันธ์ของพวกนายก็ก้าวหน้าขึ้นแล้วนี่นา ฉันคิดว่านายจะแห้วแล้วซะอีกตั้งแต่ที่โชจบการศึกษาไปน่ะ\"
\"อ้าว..นี่นายพูดแบบนี้หมายความว่าไงน่ะ\" แฮร์รี่แกล้งถามอย่างหาเรื่อง
จู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกพรวดขึ้นแล้วเก็บหนังสือทั้งหมดขึ้นมากอดไว้ที่อก
\"นั่นเธอจะไปไหนน่ะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนถามเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะหันหลังเดินออกไปจากกลุ่ม
\"จะเอาหนังสือไปคืนที่ห้องสมุดน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่หันมาตอบ
\"อะไรนะ ตอนนี้น่ะเหรอ นี่มันจะหนึ่งทุ่มแล้วนะ ป่านนี้มาดามพินซ์คงไม่อยู่แล้วล่ะมั๊ง\" รอนถามอย่างแปลกใจ
\"เธอค่อยไปคืนพรุ่งนี้ก็ได้นี่ เฮอร์ไมโอนี่ นี่มันเย็นมากแล้วนะ\" แฮร์รี่พูดอย่างเป็นห่วง
\"เอ่อ..ไม่ได้หรอก วันนี้ครบกำหนดยืมวันสุดท้ายแล้วด้วย ถ้าฉันไม่ไปคืนให้ทันกำหนดเดี๋ยวมาดามพินซ์จะว่าเอา แล้วห้องสมุดก็ปิดตอนสี่ทุ่ม\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบแต่ไม่ยอมสบตาแฮร์รี่ \"ฉันไปนะ\"
\"ตามใจเธอก็แล้วกัน\" แฮร์รี่บอก เขาสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่หลบตาเขา แล้วจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่มองตามจนเธอจนเธอลอดประตูออกไป
\"ระวังตัวด้วยล่ะเธอ\" รอนตะโกนไล่หลังเธอไป จากนั้นเขาก็หันมาสนใจควิดดิชจำลองของแฮร์รี่ต่อ \"มันใช้งานยังไงน่ะ แฮร์รี่\"
แฮร์รี่กลับมาสนใจควิดดิชจำลองบ้าง \"มันต้องใช้คู่กับการ์ดพวกนี้น่ะ\" แฮร์รี่บอกแล้วเขาก็หยิบการ์ดทั้งปึกออกมาแล้วคลี่ให้รอนดู \"อืม..เอางี้ละกัน นายอยากจะดูการฝึกซ้อมของทีมไหนล่ะ นายเลือกออกมาหนึ่งใบเลย\"
รอนหยิบการ์ดทีมชัดลีย์ แคนนอนออกมาทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด \"เอาทีมนี้แหล่ะ\" แล้วเขาก็ส่งการ์ดใบนั้นให้แฮร์รี่
\"ฉันนึกแล้วว่านายจะต้องเลือกทีมนี้\" แฮร์รี่พูดแล้วเขาก็รับการ์ดมาจากมือของรอน \"ก่อนอื่น นายจะต้องเสียบการ์ดฝึกซ้อมลงไปในช่องก่อน จากนั้นเสียบการ์ดทีมที่เราเลือกลงไปในช่องที่สอง แล้วนายก็จะได้ดูทีมที่ถูกเลือกปรากฏขึ้นมาบนสนาม\" แฮร์รี่อธิบายระหว่างที่เขาเสียบการ์ดทั้งสองลงไป และผู้เล่นจิ๋วทีมชัดลีย์ แคนนอนทั้งเจ็ดก็ปรากฏขึ้นบนสนามทันที
\"ว้าว...\" รอนและคนอื่นๆที่มุงดูอยู่อุทานออกมาด้วยความชื่นชม
ผู้เล่นจิ๋วทั้งเจ็ดเริ่มทำการฝึกซ้อม พวกเขาเปลี่ยนทีมไปเรื่อยๆเพื่อจำเอาเทคนิกการฝึกซ้อมของแต่ละทีมมาประยุคต์ใช้ในการฝึกซ้อมพรุ่งนี้ จนกระทั่งถึงเวลาสี่ทุ่ม ทุกคนแยกย้ายกันไปเข้านอนจนเหลือแค่แฮร์รี่กับรอนสองคน
\"ทำไมป่านนี้เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่กลับนะ\" แฮร์รี่พูดอย่างกระวนกระวายใจ
\"ก็คงจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดเพลินจนลืมเวลานั่นแหละ ยัยนั่นก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว\" รอนพูดแล้วเขาก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ \"ไปนอนกันเถอะ แฮร์รี่ ฉันง่วงแล้ว\"
\"ฉันยังไม่ง่วงน่ะ ถ้านายง่วงนายก็ไปนอนก่อนเถอะ\" แฮร์รี่บอก \"ฉันจะขออยู่ต่ออีกซักพัก ฉันอยากจะดูการฝึกซ้อมของทีมพัดเดิ้ลเมียร์อีกซักทีมน่ะ เผื่อจะได้กลยุทธิ์อื่นๆอีกบ้าง\"
\"ก็ตามใจนายก็แล้วกัน อย่าดึกมากนักล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไปเรียนไม่ไหว\" รอนบอก
\"อือ..ราตรีสวัสดิ์นะ รอน\" แฮร์รี่พูด
\"ราตรีสวัสดิ์\" รอนพูดแล้วเขาก็เดินขึ้นหอนอนไป
แฮร์รี่เอนหลังพิงโซฟาแล้วก็หาว เขาไม่ได้แตะต้องสนามควิดดิชจำลองอีกเลยตั้งแต่ที่รอนไป ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรนอกจากเฮอร์ไมโอนี่ เขารู้สึกเป็นห่วงเธอ คิดว่าเธอมัวทำอะไรอยู่ จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอรึเปล่า แฮร์รี่ยิ่งคิดหนังตาของเขาก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งปิดลงในที่สุดเมื่อเรื่องสุดท้ายที่เขาคิดก็คือเขาควรจะออกไปตามหาเฮอร์ไมโอนี่
\"แฮร์รี่..แฮร์รี่...\"
หือ..นั่นเสียงใครเรียกเราน่ะ - - เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้นในสมอง - - เสียงเพราะจัง เหมือนเสียงนางฟ้าเลย เรากำลังฝันอยู่เหรอ นั่นแม่ใช่ไหม เราฝันว่าฉันได้ยินเสียงแม่เรียกงั้นเหรอก ไหนล่ะ แม่อยู่ที่ไหน...
\"แฮร์รี่! ตื่นเถอะ มานอนตรงนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดนะ\"
แฮร์รี่ลืมตาขึ้นทันที นี่เราไม่ได้ฝันหอกเหรอ - - แฮร์รี่คิด - - แล้วเราเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา \"อ้าว..เฮอร์ไมโอนี่ ที่แท้ก็เธอเองเหรอ\"
\"ก็ใช่น่ะสิ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างงงๆ
\"จริงสิ เธอหายไปไหนมาน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมป่านนี้พึ่งจะกลับล่ะ\" แฮร์รี่ถาม เขาตาสว่างแล้ว
\"เอ่อ..ก็อยู่ในห้องสมุดน่ะแหล่ะ พอดีมีเรื่องอยากจะค้นคว้าเพิ่มเติมนิดหน่อย แล้วก็เลยอ่านเพลินไปหน่อย\" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมสบตาแฮร์รี่อีกแล้ว \"แล้วทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ\"
\"อ๋อ..เอ่อ...\" แฮร์รี่ตั้งใจจะพูดว่าก็รอเธอนั่นแหล่ะ แต่เขาก็พูดไม่ออก เขาคิดว่าถ้าพูดออกไปเขาคงจะหน้าแดงจนเฮอร์ไมโอนี่อาจจะสงสัยได้
ไม่ทันที่แฮร์รี่จะพูดอะไรต่อ สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็มาหยุดที่ควิดดิชจำลองที่วางอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่ \"อ๋อ..นี่เธอคงจะเล่นไอ้นั่นจนเพลินล่ะสินะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเธอก็พยักหน้าไปที่ควิดดิชจำลอง
\"ไม่ใช่นะ ฉัน...\" แฮร์รี่ก็พูดไม่ออกเช่นเคย
\"ของขวัญของโช แชงชิ้นนี้คงถูกใจเธอมากล่ะสินะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ \"แล้วหนังสือที่ฉันให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดล่ะ ตั้งแต่เปิดเทอมมาฉันก็ไม่เห็นเธอจะแตะต้องมันเลยนะ ถ้าให้ฉันเดาเธอคงจะไม่เคยอ่านซักตัวเลยล่ะสิท่า อย่าว่าแต่อ่านเลย เธอคงไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ\" เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นบันไดแล้วเข้าไปในหอนอนหญิง
\"เฮอร์ไมโอนี่!\" แฮร์รี่ตะโกนเรียกไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่แต่เธอก็ไม่หันมา แฮร์รี่รู้สึกสับสนกับคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่ เขานั่งลงที่โซฟา ครุ่นคิดแต่เรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอโกรธเราเรื่องอะไรกันเนี่ย เรื่องที่เราไม่ได้อ่านหนังสือที่เธอให้งั้นเหรอ - - แฮร์รี่พึมพำกับตัวเอง - - ถ้าเป็นเรื่องหนังสือแล้วทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ หรือเธอโกรธเรื่องที่เราได้รับของขวัญวันเกิดจากโช แชง แล้วมันเพราะอะไรกันล่ะ แฮร์รี่ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน เขารู้สึกว่าความเป็นเพื่อนของพวกเขาเริ่มจะมีรอยร้าวแล้ว แฮร์รี่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น เขายังอยากจะเป็นเพื่อนกับเฮอร์ไมโอนี่ต่อไป เขาไม่อยากจะเสียเธอไป เพราะเธอคือเพื่อน..รัก
เพื่อนเหรอ - - แฮร์รี่คิด - - เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆน่ะเหรอ แล้วทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เป็นแบบนั้นล่ะ เมื่อก่อนเราเคยทะเลาะกันบ่อยครั้งแต่เราก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้นี่นา คงไม่หรอก เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ ผู้หญิงที่เขารักคือโชต่างหาก เมื่อเขาคิดถึงโชทีไรเราก็ต้องใจเต้นทุกครั้ง เมื่อเขาได้คุยกับเธอเขาก็มักจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เกร็งไปหมดทั้งตัว แต่กับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่แบบนั้น เวลาที่เขาอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่หรือคุยกับเธอเขาก็รู้สึกสบายใจ รู้สึกผ่อนคลาย ไม่อึดอัด อย่างนี้ไม่ใช่ความรักหรอกใช่ไหม มันคงเป็นความรู้สึกที่เพื่อนมมีให้กันมากกว่า...
เช้าวันรุ่งขึ้นแฮร์รี่ตื่นขึ้นมาตอนตีห้า เขาคิดจะนอนต่อแต่เขาก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบม้วนกระดาษกับปากกาลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมโดยที่เขาไม่ได้ปลุกรอน แฮร์รี่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าเขาจะต้องเขียนจดหมายถึงโช แชง เขาอยากพบเธอเพื่อเขาจะได้แน่ใจความรู้สึกของตัวเองว่าเขาชอบเธอจริงๆ เมื่อลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวมเขาก็โล่งอกที่ไม่มีใครอยู่เลย เขานั่งลงที่โซฟาแล้ววางม้วนกระดาษกับปากกาบนโต๊ะ แฮร์รี่คิดว่าเขาควรจะเขียนว่าอะไรดี เขาจะชวนเธอมาเที่ยวฮอกมี้ดส์ดีไหม แล้วแฮร์รี่ก็ตัดสินใจเขียนลงไป
โช...
เป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีหรือเปล่า ขอบคุณมากนะสำหรับของ
ขวัญ ฉันชอบมันมากเลย มันเป็นประโยชน์กับฉันมากเลยล่ะ ตอนนี้เธอ
ทำอะไรอยู่ ฉันมีอะไรอยากจะคุยกับเธอหลายเรื่อง เธอจะมาพบฉันที่ฮอก
มี้ดส์วันอาทิตย์นี้ได้ไหม เราจะได้พูดคุยกัน เมื่อเธอได้รับจดหมายแล้วเธอ
ช่วยตอบฉันทันทีเลยนะ แล้วส่งจดหมายของเธอกลับมาพร้อมกับเฮ็ดวิก
ถ้าเธอตอบตกลงก็บอกฉันด้วยว่าเธอจะมาพบฉันกี่โมง แต่ถ้าเธอไม่ว่างก็
ไม่เป็นไรนะ แล้วฉันจะรอจดหมายตอบจากเธอ
แฮร์รี่
แฮร์รี่พับจดหมายที่เขาเขียนเสร็จ จากนั้นเขาก็ลงไปที่โรงนกฮูก แฮร์รี่เรียกเฮ็ดวิกที่กำลังหลับสบาย นกฮูกสาวสะดุ้งตื่นแล้วส่งเสียงร้องด้วยความหงุดหงิด แต่มันก็บินลงมาเกาะที่ไหล่ของแฮร์รี่แล้วยื่นขาออกมายอมให้แฮร์รี่ผูกจดหมายที่ขาของมันอย่างโดยดี
\"ช่วยเอาจดหมายนี่ไปส่งให้โชโดยเร็วที่สุดเลยนะ เฮ็ดวิก รอจดหมายตอบก่อนแล้วค่อยกลับมาล่ะ\" แฮร์รี่พูดกับนกฮูกของเขา นกฮูกสาวส่งเสียงเบาๆเป็นเชิงบอกให้แฮร์รี่ไว้ใจมัน แล้วก็บินโฉบออกไปทันที
เขายืนมองเฮ็ดวิกจนมันบินลับตาไป แฮร์รี่มองดูนาฬิกาข้อมือที่เฮอร์ไมโอนี่ให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า แฮร์รี่ยังไม่อยากกลับหอนอน เขาจึงไปเดินเล่นที่ทะเลสาป และเมื่อเขามาถึงเขาก็พบกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่ริมทะเลสาปตามลำพัง เธอกำลังเกาคางให้เจ้าครุกแชงค์ที่ขดตัวนอนอยู่บนตักของเธออย่างสบายอารมณ์ แฮร์รี่คิดจะเดินเข้าไปหาเธอเพื่อขอโทษและปรับความเข้าใจ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักและไปยืนหลบใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกล้ๆเมื่อได้ยินที่เธอพูดกับแมวของเธอ
\"นี่..ครุกแชงค์ ฉันรู้สึกสับสันยังไงก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับแฮร์รี่กันแน่ ทำไมเมื่อวานฉันถึงโกรธเขาขนาดนั้น ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายผิด ฉันไปว่าเขาแบบนั้นเขาจะโกรธฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วถ้าเขาโกรธฉันแล้วไม่ยอมพูดกับฉันอีกเลยล่ะ ฉันจะทำยังไงดี ไม่นะ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ครุกแชงค์ ถ้าฉันไปขอโทษเขาเธอว่าเขาจะยกโทษให้ฉันมั๊ย แล้วหลังจากนั้นเราจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมรึเปล่า แต่ฉันไม่ยอมให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความเป็นเพื่อนของเราหรอกนะ ฉันควรจะขอโทษแฮร์รี่วันนี้ทันที่ที่ฉันพบเขา และบอกเขาว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ เท่านี้เราก็จะกลับมาดีกันเหมือนเดิม ฉันเชื่อว่าแฮร์รี่จะไม่มีทางตัดความสัมพันธ์ระหว่างเราด้วยเรื่องแค่นี้แน่นอน\"
แฮร์รี่ที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ได้ยินที่เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งหมด เขาดีใจที่เฮอร์ไมโอนี่คิดเช่นนั้นและยิ้มกับตัวเอง แฮร์รี่รู้สึกว่าใจเขาเต้นแรงอีกแล้ว เขาหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังคงนั่งลูบหัวครุกแชงค์ แล้วจู่ๆเขาก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มในกิริยาอาการของเฮอร์ไมโอนี่ที่เล่นกับครุกแชงค์อย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของเธอทำให้แฮร์รี่รู้สึกสงบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เขาพึ่งสังเกตว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ช่างสวยน่ารักเหลือเกิน มากกว่าครั้งไหนๆที่เขาเคยเห็นเธอ แล้วเสียงของก้อนหินที่เฮอร์ไมโอนี่ปาลงไปในน้ำทำให้แฮร์รี่ตื่นจากภวังค์ เขาคิดว่าเขาควรจะรีบไปจากที่นี่ก่อนที่เธอจะเห็นเขา แล้วรอพบเธอที่ห้องโถงใหญ่จะดีกว่า เมื่อแฮร์รี่จะก้าวออกจากที่นั่น เฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นมาอีก
\"ครุกแชงค์..เธอรู้รึเปล่าว่ารอนคิดยังไงกับฉันกันแน่ ฉันเคยคิดว่าเขาคงจะชอบฉัน เพราะดูจากอาการที่เขาหึงฉันกับครัมแล้วก็อาจจะเป็นไปได้นะ แต่ตอนนี้ฉันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ ครุกแชงค์ รอนน่ะชอบหาเรื่องทะเลาะกับฉันอยู่เรื่อย แต่ถึงแม้ฉันกับเขาจะทะเลาะกันฉันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคนที่มีอารมณ์ขันและมักจะทำให้ฉันหัวเราะอยู่เรื่อย ฉันมีความสุขเมื่อได้คุยกับเขา แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันเป็นความรักรึเปล่า เพราะฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองดี รอนก็เหมือนกัน เขาชอบปากแข็งอยู่เรื่อย ไม่เคยพูดหรือแสดงออกมาซักทีว่าเขาชอบฉัน หรือว่าฉันจะคิดไปเองว่าเขาชอบฉันอยู่ ครุกแชงค์รู้ไหม ตอนที่รอนรู้ว่าฉันกับครัมจะไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กันสองคนแล้วไม่พอใจน่ะ ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก จะดีใจหรือว่าโกรธดี ฉันรู้สึกไม่พอใจนิดๆเหมือนกันนะตอนที่ฉันถามเขาว่าทำไมเขาถึงต้องไม่พอใจที่ฉันกับครัมสนิทสนมกันแล้วเขาก็ทำปากแข็งไม่ยอมรับออกมาตรงๆ แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเกิดสารภาพออกมาล่ะ ฉันจะทำยังไง จะคบกับเขาดีไหม แล้วถ้าเราคบกันเขาจะชวนฉันทะเลาะอีกรึเปล่า ความจริงฉันก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอกนะ เพียงแต่ฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น\"
แฮร์รี่นิ่งเงียบ เขารู้สึกช็อค ท้องไส้ภายในที่เคยบิดมวนไปมาในท้องบัดนี้กลับว่างเปล่า แฮร์รี่ก้มหน้านิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบที่สุด
จริงสินะ - - แฮร์รี่คิด - - รอนชอบเฮอร์ไมโอนี่ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง เขาสังเกตได้ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ปีสี่แล้ว รอนเริ่มมีอาการหึงหวงเฮอร์ไมโอนี่ตั้งแต่ที่ครัมปรากฏตัว แล้วมันก็เริ่มชัดขึ้นตอนที่เฮอร์ไมโอนี่คู่กับครัมในงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์ รอนคงยังไม่รู้ตัวว่าเขาชอบเฮอร์ไมโอนี่ หรือไม่ก็รู้ตัวแล้วแต่ก็ยังทำปากแข็ง แต่เฮอร์ไมโอนี่..เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่ารอนคิดยังไงกับเธอ นั่นสินะ ขนาดเรายังรู้แล้วทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อเธอรู้ความรู้สึกของรอนแล้วเธอคงจะ...
แฮร์รี่รู้สึกเจ็บแปลบที่อก ทำไมเขาถึงรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างนั้นล่ะ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ตามลำพังคนเดียวในโลก รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ไม่สิ เราไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ เราไม่ควรจะเศร้า เราต้องยินดีและเอาใจช่วยเพื่อนทั้งสองถึงจะถูก รอนและเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนรักของเขา ถ้าพวกเขาสองคนจะใจตรงกันและสมหวังในความรักมันก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขา เขาไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการทรยศหรือหักหลังเพื่อนอย่างแน่นอน โดยเฉพาะกับรอน เขาไม่อยากจะผิดใจกับรอนอีก เขายังจำได้ตอนที่เขากับรอนทะเลาะกันและไม่พูดคุยกันอยู่นานหลายวัน ตอนนั้นเขารู้สึกทรมาน รู้สึกเหงา แม้จะมีเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนคอยอยู่ข้างๆเขาตลอด แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป เขาจะไม่มีวันให้เป็นเหมือนวันนั้นอีก
หลังจากนั้นแฮร์รี่ก็เดินมาถึงบริเวณหน้าห้องนั่งเล่นรวม เขาคิดว่าตอนนี้รอนจะคงตื่นแล้ว และอาจจะกำลังแต่งตัวอยู่
\"เป็นอะไรไปจ๊ะ พ่อหนุ่ม ทำไมทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากอย่างนั้นล่ะ\" สุภาพสตรีอ้วนพูดกับแฮร์รี่ \"มีเรื่องกลุ้มใจหรือไงจ๊ะ ปรึกษากับฉันได้นะ ฉันน่ะ..\"
\"ปากกาขนนกน้ำตาลปั่น\" ยังไม่ทันที่สุภาพสตรีอ้วนจะพูดจบแฮร์รี่พูดแทรกขึ้นมา
\"แหม...\" สุภาพสตรีอ้วนอุทานอย่างเสียดาย แล้วรูปภาพก็เปิดออก แฮร์รี่ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมพบดีนและเชมัสแต่ไม่เห็นรอน
\"เฮ้..แฮร์รี่ นายไปไหนมาน่ะ เมื่อกี้เห็นรอนเค๊าถามหานายแน่ะ\" เชมัสทักเมื่อแฮร์รี่เข้ามาในห้อง
\"เหรอ..แล้วรอนไปไหนแล้วล่ะ\" แฮร์รี่ถาม
\"เห็นบอกว่าจะไปตามหานายที่ห้องโถงน่ะ เพิ่งออกไปเมื่อซักพักนี่เอง\" เชมัสตอบ
\"ขอบใจนะ\" แฮร์รี่บอกแล้วก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมเพื่อไปพบรอน
\"อะไรกันนักหนานะ\" สุภาพสตรีอ้วนบ่นอย่างไม่พอใจที่แฮร์รี่เพิ่งจะเข้าไปเมื่อกี้ไม่ทันไรก็ออกมาอีก
เมื่อแฮร์รี่เดินมาถึงหน้าห้องโถงก็พบกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินมาพอดี
\"อ๊ะ..เอ่อ..อรุณสวัสดิ์\" แฮร์รี่ทักอย่างตะกุกตะกัก
\"อรุณสวัสดิ์\" เฮอร์ไมโอนี่ทักตอบแต่ไม่ยอมเงยหน้า
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ยืนนิ่งอยู่กับที่อยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะเงยหน้าและพูดด้วยเสียงเกือบจะตะโกนออกมาพร้อมกันว่า \"ขอโทษนะ\"
\"เอ๊ะ...\" เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างแปลกใจที่แฮร์รี่กล่าวขอโทษเธอ \"เธอขอโทษฉันทำไมน่ะ แฮร์รี่ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย\"
\"ก็เมื่อคืนฉันคงทำอะไรให้เธอไม่พอใจ คงเป็นเรื่องหนังสือนั่นใช่ไหม ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้สนใจหนังสือที่เธอให้เลย\"
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า \"ไม่ใช่หรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันต่างหากล่ะ เมื่อคืนฉันคงง่วงและก็หงุดหงิดไปหน่อยเรื่องที่ฉันไม่เจอหนังสือที่ฉันต้องการในห้องสมุดก็เลยมาพาลกับเธอ ขอโทษนะ\"
\"อ้อ..เอ่อ..แค่นั้นเองเหรอ\" แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับผิดหวังอะไรบางอย่าง
\"ใช่..แค่นั้น ฉันขอโทษจริงๆนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า
\"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอก ก็เราเป็น..เพื่อนกันนี่\" แฮร์รี่บอกและยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ แต่เป็นยิ้มที่แตกต่างจากเคย
\"ดีใจจังที่เธอไม่โกรธฉัน\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบอย่างโล่งใจ
\"ฉันว่าเราเข้าไปกันเถอะ ป่านนี้รอนคงรอแย่แล้ว\" แฮร์รี่บอก
\"อืม..จริงสินะ\" เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องโถงพบรอนนั่งกอดอกรออยู่ที่โต๊ะ ท่าทางเขาดูหงุดหงิดมากที่เดียว
\"พวกนายสองคนหายไปไหนด้วยกันมาน่ะ\" รอนถามขึ้นทันทีเมื่อแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่โต๊ะ \"ไม่คิดจะปลุกฉันเลยนะ หรือว่ากลัวฉันจะเป็นก้างขวางคอพวกนายสองคนหรือไงกัน\"
\"รอน!\" เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใจกับคำพูดของรอน
\"นายเข้าใจผิดแล้วนะ ฉันเปล่าไปไหนกับเฮอร์ไมโอนี่ซักหน่อย\" แฮร์รี่รีบพูดเพราะไม่อยากให้รอนเข้าใจผิด \"เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด เห็นนายกำลังหลับสบายก็เลยไม่ปลุก ฉันก็เลยไปหาเฮ็ดวิดวิกที่โรงนกฮูกเพื่อให้มันไปส่งจดหมายให้ แล้วเมื่อกี๊ฉันก็เจอเฮอร์ไมโอนี่ที่ทางเข้าพอดี ก็เลยเดินเข้ามาด้วยกัน\"
\"ใช่แล้ว..ส่วนฉันก็ไปเดินเล่นที่ทะเลสาปมาน่ะ เห็นว่าอากาศตอนเช้าเย็นสบายดี\" เฮอร์ไมโอนี่เสริม
\"อ้อ..งั้นเองเหรอ โทษที\" รอนพูดอย่างเขินๆ \"เอ้อ..แฮร์รี่นายบอกว่านายไปที่โรงนกฮูกมา นายส่งจดหมายถึงใครเหรอ\"
\"เอ่อ..โชน่ะ\" แฮร์รี่ตอบพลางชำเรืองมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่ \"ฉันชวนเธอมาเที่ยวฮอกมี้ดส์อาทิตย์นี้\"
\"จริงเหรอ!\" รอนตะโกนขึ้นมาอย่างยินดี \"อะไรกัน นายคงคิดถึงเธอล่ะสิ\" รอนล้อเลียน
\"เอ่อ..ก็...\" แฮร์รี่เริ่มหน้าแดง เขาไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่านั้น แต่เขาชำเลืองมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่อีก แต่เธอก็ดูปกติดี ไม่มีท่าทีอะไรที่แสดงอาการไม่พอใจหรือหึงหวงเลย เธอยังคงทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ เธอก็ไม่มีท่าทีอะไรนี่นา - - แฮร์รี่คิด - - เราคงคิดไปเองจริงๆน่ะแหล่ะ แล้วเขาก็ลงมือรับประทานอาหารเช้าของเขาบ้าง
เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งรับประทานอาหารเช้าของเธออย่างเงียบๆนั้น ได้ยินบทสนทนาของเพื่อนทั้งสองคนเมื่อสักครู่แต่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาซักคำ อาการของเธอดูปกติ แต่ในใจของเธอจะคิดอะไรอยู่นั้นไม่มีใครรู้นอกจากตัวเธอเอง เอ..แล้วแฮร์รี่ที่เป็นตัวเอกผู้อาภัพของเรื่องนี้จะคิดไปเองจริงๆน่ะเหรอ...?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น