ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนพิเศษ 1
Special talk : สวัสดีค่ะนักอ่านทู้กกกกท่าน ในที่สุดตอนพิเศษของเรื่องนี้ก็ออกมาให้ได้ยลโฉมตามคำเรียกร้องแล้ว ขอบอกว่าให้บรรยากาศต่างจากตอนแรกราวฟ้ากับดิน เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะตอนพิเศษนี้เน้นฉากสวีทและความรักหวานแหววไงคะ ซึ่งจะหาได้ในตอนแรกนั้นยากมาก หวังว่าคงจะถูกใจหลายๆคนนะคะ และสำหรับคนที่ถามถึงคู่รองของนิยายเรื่องนี้ว่าไม่ค่อยเด่นและสวีทซักเท่าไหร่ เราก้อตามใจผู้อ่านอีกเช่นเคยโดยเพิ่มฉากเรื่องราวความรักของประพฤติและโยธกาเข้าไปด้วย (ยังจำกันได้ป่าว?) ในตอนพิเศษนี้ช่วงแรกๆคู่นี้อาจจะเด่นเกินหน้าเกินตาคู่หลักก็เป็นได้ เหอๆ และสำหรับสิ่งที่ทุกคนกังขามากที่สุดในตอนแรก(พ่อของณัฐถกา)มาถึงตอนพิเศษนี้รับรองจบเรื่องหายกังขาและคับข้องใจแน่ๆค่ะ จะเป็นยังไงนั้นก็ติดตามอ่านนะจ๊ะ ตอนพิเศษนี้อาจจะยาวซักหน่อย ไม่สามารถลงได้จบในตอนเดียวได้เลยต้องตัดออกเป็นตอนๆโดยเอามาลงให้อ่าน 2 ตอนก่อน ส่วนตอนต่อๆไปจะทยอยแต่งและนำมาลงให้จนครบ รับรองได้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ (แต่จะเป็นเมื่อไหร่นี่สิ เหอๆ ^^)
======================================================
แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องลอดม่านหน้าต่างห้องนอน เสียงคลื่นทะเลสาดซัดดังแว่วลอดเข้ามาตามช่องว่างของประตูและหน้าต่าง อากาศเย็นสบายกับบรรยากาศภายนอกที่แสนจะเหมาะกับการออกไปสูดอากาศบริสุทธ์ แต่ทว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มขี้เซานึกอย่ากลุกออกจากที่นอนหนานุ่มเลยซักนิด
\"กฤษ ตื่นได้แล้ว\"
\"อือ...\"
\"สายแล้วนะ\"
\"อื้อ...\"
\"ตื่น!!\"
สิ้นเสียงกึ่งตะคอกพร้อมกับผ้าห่มที่ถูกตลบขึ้น ทันใดความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ปะทะเข้ากับร่างกายที่มีเพียงชุดนอนเนื้อบางห่อหุ้ม ชายหนุ่มขดตัวด้วยความหนาว ปรือตาขึ้นมองอย่างเสียไม่ได้ พอมองเห็นคนตรงหน้าชัดก็อมยิ้ม แกล้งทำเป็นหลับต่อ
\"นี่! ยังจะนอนต่ออีก บอกว่าตื่นได้แล...!?\"
จังหวะที่หญิงสาวก้มตัวเขย่าอีกฝ่ายก็ฉุดแขนจนเธอเสียหลักล้มลงไปทับ โฉยโอกาสที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัวรวบเอวไว้หลวมๆ
\"หนอย..แกล้งหลับเรอะ!\" ณัฐถกาต่อว่าชายร่างสูง ทุบอกดังบึ้กแต่ชายหนุ่มไม่สะดุ้งสะเทือนซักนิด
\"หอมจัง\" กฤษณะพูดพลางสูดดมความหอมจากเรือนผมนุ่ม
\"ปะ..ปล่อยนะ\" หน้าร้อนผ่าว พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด แต่ทำได้เพียงดิ้นขลุกขลักอยู่กับที่
\"ไม่ปล่อย\"
\"ลุกได้แล้ว มันสายแล้วนะ\" เสียงเริ่มแข็ง
\"ฮื่อ..จะรีบลุกไปไหนล่ะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานซักหน่อย อุตส่าห์หยุดพักร้อนทั้งทีก็ต้องพักผ่อนให้เต็มที่หน่อยสิ\" รางสูงประท้วง
\"ตั้งแต่ตอนมาถึงเมื่อเย็นวานก็นอนจนสายโด่งของอีกวันยังพักผ่อนไม่เต็มที่อีกรึไง\" เธอค้าน \"จะลุกหรือไม่ลุก!\"
กฤษณะหน้างอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง \"ก็ได้ งั้น..จูบอรุณสวัสดิ์ก่อนสิ\"
ปึก!! ศอกกระแทกเข้าที่สีข้างของคนเบื้องล่างอย่างจังจนเจ้าตัวเผลอคลายอ้อมกอด
\"งั้นก็นอนต่อไปเหอะ ฉันจะไปทานอาหารเช้ากับพวกโยละ\" พอลุกจากที่นอนได้ก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
\"อูย..เล่นงี้เลยหรอ\"
กฤษณะงอตัวกุมจุดที่โดนทำร้าย อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง แม้จะเจ็บตัวแต่ก็พอใจ อย่างน้อยร่างบางก็ไม่ได้โกรธหรือโมโหเขาจิงๆจังๆแต่เป็นเพราะความเขินมากกว่า
\"ฝากไว้ก่อนเถอะ!\" ตะโกนพลางลุกขึ้นจากที่นอน หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำฮัมเพลงอย่างสบายใจ
เหตุการณ์อันเศร้าสลดผ่านมาได้เดือนเศษแล้ว พอเข้าช่วงวันหยุดพักร้อนก็พากันมาเที่ยวและพักผ่อนที่เกาะเสม็ด แต่พวกเขาไม่ได้มากันสองคน ยังมีประพฤติกับโยธกาเพื่อนซี้ของทั้งสองมาด้วย ทั้งหมดเดินทางมาถึงเกาะเมื่อเย็นวานและเข้าพักที่บังกะโลหลังใหญ่ใกล้ชายทะเล ที่พักที่เขาเลือกมี 4 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ (ห้องน้ำจะเชื่อมระหว่างห้องนอน 2 ห้อง โดยห้องนอนจะอยู่ 2 ฝั่งของบ้าน ซ้ายและขวา) 1 ห้องครัว มีระเบียงพักผ่อนด้านหน้าที่ยื่นไปทางฝั่งชายทะเล และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน นับเป็นการเที่ยวครั้งแรกของณัฐกาซึ่งเจ้าตัวดูจะตื่นเต้นไม่น้อย แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวได้ออกไปไหนไกลจากกรุงเทพฯ แต่ทุกครั้งก็ล้วนแต่เป็นเรื่องงานแทบทั้งสิ้น
กฤษณะหวนนึกถึงวันแรกที่พวกเขาคบกัน เขาไม่รู้ว่าถ้าวันนั้นณัฐถกาไม่ยกโทษให้เขาเขาจะทำยังไงต่อไป เขาคงต้องจมปรักอยู่กับความผิดหวังเป็นแน่ในเมื่อเขารักหญิงสาวอย่างหมดใจ ชายหนุ่มเองก็ค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็มีใจตรงกันกับเขา แต่จนมาถึงตอนนี้เขาไม่เคยได้ยินคำบอกรักจากปากของอีกฝ่ายเลย ทั้งๆที่เขาเองก็พูดคำนี้ให้เจ้าตัวฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ในเมื่อคำบอกรักเจ้าตัวยังไม่พูด \'เรื่องนั้น\' ก็อย่าหวังเลยว่าจะมีโอกาส ตั้งแต่วันที่เขาใช้กำลังข่มขืนณัฐถกาเพราะระบายความแค้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้แตะต้องร่างบางนอกเหนือจากการกอดและจูบอีกเลย เขาเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาที่มีความต้องการอยู่บ้าง แต่เขาสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ฝืนใจเด็ดขาดถ้าณัฐถกาไม่ยินยอม บางทีความทรงจำเลวร้ายในอดีตอาจยังคงฝังใจเธออยู่ก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างไรการไม่ได้มีอะไรกับคนที่เรารักก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาไม่ได้หมกมุ่นขนาดนั้น สิ่งที่เขาปรารถนามีเพียงขอให้ได้อยู่เคียงข้าง ได้ดูแล ปกป้อง ช่วยปัดเป่าความทุกข์และความทรงจำอันโหดร้ายออกจากความรู้สึกนึกคิด และใช้ชีวิตร่วมกับหญิงสาวตลอดไปเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
กฤษณะได้แต่รอ..หวังว่าซักวันอีกฝ่ายจะพูดคำว่า \'รัก\' ออกมาให้เขาได้ยินในที่สุด
# --------------------------------------------------- #
\"ว่าไง โผล่หัวออกมาได้แล้วหรอพ่อคนขี้เซา\" โยธกาแขวะทันทีที่กฤษณะเดินเข้ามาในครัวหลังจากแต่งตัวเสร็จ
\"เฮ้ย หัดเกรงใจคนอื่นบ้างสิวะ ต้องมานั่งรอนายอยู่คนเดียวจนพากันท้องร้องไปตามๆกันเนี่ย\" ประพฤติร่วมด้วย
ร่างสูงยักไหลอย่างไม่สะทกสะท้าน ยังคงผิวปากอยางอารมณ์ดี \"นัทล่ะ?\"
โยธกาค้อนชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้ \"อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านแน่ะ พอดีเลย นายไปตามเธอมาทานข้าวด้วยละกัน พวกฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว\"
กฤษณะเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนตากลมอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน โอบกอดจากด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขืนตัวแต่อย่างใด
\"ลุกขึ้นมาได้แล้วเรอะ?\" ณัฐถกาหันมาแขวะ \"เดินเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงคิดว่าเป็นพวกโรคจิต!\"
\"แหม..แค่ข้ามคืนเห็นแฟนตัวเองเป็นโรคจิตไปแล้วหรอ\" พูดตัดพ้อพลางคลอเคลียอยู่กับร่างบางไม่ยอมห่าง
\"ใครเป็นแฟนใครกัน\" ณัฐถกาสะบัดหน้าหนีซ่อนความเขินอาย
\"ก็คุณไงแฟนผม\" พูดจบก็ชิงหอมแก้มก่อนรีบผละออกมาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวโดนของแถม \"เข้าไปทานข้าวเถอะ ป่านนี้สองคนนั้นรอแย่แล้ว\"
\"ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ แน่จริงอย่าหนีสิ!\" หญิงสาวทำเสียงดุกลบความเขิน วิ่งตามชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน บรรยากาศแห่งความอบอุ่นและความสุขลอยวนเวียนอยู่รอบตัวคนทั้งคู่
# --------------------------------------------------- #
\"นี่ ไม่ลงไปเล่นน้ำหรอ\" โยธกาเอ่ยชวนชายหนุ่มที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงผ้าใบ
\"ไม่ล่ะ เธอไปเล่นเถอะ\" ประพฤติตอบแล้วก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ
\"ฮึ! งั้นก็ตามใจ\" หญิงสาวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป
\"แล้วป่านล่ะ? ไม่ลงมาเล่นด้วยกันหรอ\" ณัฐถกาเอ่ยถามเพื่อนสาวเมื่อเจ้าตัวเดินลงทะเลมาสบทบกับเธอและกฤษณะ
\"นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชายหาดโน่นแน่ะ\" โยธกาตอบเสียงห้วน ชำเลืองมองเจ้าตัวอย่างไม่พอใจ \"ช่างหอะ ถ้าเขาไม่อยากมาก็ตามใจ\"
ณัฐถกามองเพื่อนสาวอย่างเห็นอกเห็นใจ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไปก็แทบสำลักเพราะน้ำทะเลเค็มๆที่สาดเข้าเต็มหน้า หันไปมองตัวต้นเหตุอย่างฉุนๆ
\"หนอย เล่นทีเผลอเหรอ! เอามั่งสิ นี่แน่ะ!\"
หญิงสาวสาดน้ำใส่กฤษณะกลับ ชายหนุ่มก็ไม่น้อยหน้าสาดกลับไปบ้าง โยธกามองคนทั้งคู่เล่นน้ำกันอย่างเพลิดเพลินด้วยความอิจฉานิดๆ ทั้งคู่เพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึง 2 เดือนแต่ก็ดูรักกันดี สวีทกันหวานจ๋อยอย่างที่ดูไม่ออกเลยว่าเคยเกลียดกันมาก่อน ผิดจากคู่ของเธอลิบลับ เธอกับประพฤติรู้จักและคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้ว แต่ก็ดูเหมือนเป็นการคบกันเพียงแค่ผิวเผิน ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าคนรัก แม้แต่จูบก็ยังไม่เคย อย่างมากก็แค่จับมือ โดยเฉพาะอย่ายิ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยบอกรักเธอเลยซักครั้ง จริงอยู่ว่าสำหรับเธอคำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำ แต่การกระทำแบบไหนของชายหนุ่มล่ะที่บ่งบอกว่าเธอคือคนรักของเขา หลายต่อหลายครั้งที่มีโอกาสทั้งยังบรรยากาศก็เป็นใจแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องหรือล่วงเกินเธอเลย แต่ใช่ว่าเธอต้องการให้ชายหนุ่มทำอย่างนั้นเพื่อยืนยันว่ารัก คนเราถ้ารักกันใช่ว่าจะต้องมีอะไรกันเสมอไป แต่การปฏิบัติตัวของเขาทำให้เธอไม่มั่นใจเลยว่าตัวเธออยู่ในฐานะอะไรกันแน่
ทั้งสามเล่นน้ำจนเพลินกว่าจะรู้ตัวก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ณัฐถกาจึงตัดสินใจชวนกลับ
โยธกาหันไปมองเตียงผ้าใบบนชายหาดที่เคยมีใครบางคนจับจองอยู่ซึ่งบัดนี้ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของอีกฝ่ายซึ่งไม่รู้ว่าลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างบางหันกลับมาอย่างน้อยใจ
\"เธอสองคนไปกันก่อนเถอะ ฉันขออยู่ต่ออีกซักพัก\"
\"จะดีเหรอ อยู่คนเดียวมันอันตรายนะ\" ณัฐถกาท้วง
\"ไม่เป็นไร ฉันไม่ไปไหนไกลจากแถวนี้หรอก พวกเธอไปเถอะเดี๋ยวฉันตามไป\"
\"งั้นพวกเราไปก่อนนะ รีบตามขึ้นมาล่ะ\" กฤษณะบอกก่อนจะพากันกลับขึ้นฝั่ง
# --------------------------------------------------- #
To be continued
======================================================
แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องลอดม่านหน้าต่างห้องนอน เสียงคลื่นทะเลสาดซัดดังแว่วลอดเข้ามาตามช่องว่างของประตูและหน้าต่าง อากาศเย็นสบายกับบรรยากาศภายนอกที่แสนจะเหมาะกับการออกไปสูดอากาศบริสุทธ์ แต่ทว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มขี้เซานึกอย่ากลุกออกจากที่นอนหนานุ่มเลยซักนิด
\"กฤษ ตื่นได้แล้ว\"
\"อือ...\"
\"สายแล้วนะ\"
\"อื้อ...\"
\"ตื่น!!\"
สิ้นเสียงกึ่งตะคอกพร้อมกับผ้าห่มที่ถูกตลบขึ้น ทันใดความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ปะทะเข้ากับร่างกายที่มีเพียงชุดนอนเนื้อบางห่อหุ้ม ชายหนุ่มขดตัวด้วยความหนาว ปรือตาขึ้นมองอย่างเสียไม่ได้ พอมองเห็นคนตรงหน้าชัดก็อมยิ้ม แกล้งทำเป็นหลับต่อ
\"นี่! ยังจะนอนต่ออีก บอกว่าตื่นได้แล...!?\"
จังหวะที่หญิงสาวก้มตัวเขย่าอีกฝ่ายก็ฉุดแขนจนเธอเสียหลักล้มลงไปทับ โฉยโอกาสที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัวรวบเอวไว้หลวมๆ
\"หนอย..แกล้งหลับเรอะ!\" ณัฐถกาต่อว่าชายร่างสูง ทุบอกดังบึ้กแต่ชายหนุ่มไม่สะดุ้งสะเทือนซักนิด
\"หอมจัง\" กฤษณะพูดพลางสูดดมความหอมจากเรือนผมนุ่ม
\"ปะ..ปล่อยนะ\" หน้าร้อนผ่าว พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด แต่ทำได้เพียงดิ้นขลุกขลักอยู่กับที่
\"ไม่ปล่อย\"
\"ลุกได้แล้ว มันสายแล้วนะ\" เสียงเริ่มแข็ง
\"ฮื่อ..จะรีบลุกไปไหนล่ะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานซักหน่อย อุตส่าห์หยุดพักร้อนทั้งทีก็ต้องพักผ่อนให้เต็มที่หน่อยสิ\" รางสูงประท้วง
\"ตั้งแต่ตอนมาถึงเมื่อเย็นวานก็นอนจนสายโด่งของอีกวันยังพักผ่อนไม่เต็มที่อีกรึไง\" เธอค้าน \"จะลุกหรือไม่ลุก!\"
กฤษณะหน้างอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง \"ก็ได้ งั้น..จูบอรุณสวัสดิ์ก่อนสิ\"
ปึก!! ศอกกระแทกเข้าที่สีข้างของคนเบื้องล่างอย่างจังจนเจ้าตัวเผลอคลายอ้อมกอด
\"งั้นก็นอนต่อไปเหอะ ฉันจะไปทานอาหารเช้ากับพวกโยละ\" พอลุกจากที่นอนได้ก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
\"อูย..เล่นงี้เลยหรอ\"
กฤษณะงอตัวกุมจุดที่โดนทำร้าย อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง แม้จะเจ็บตัวแต่ก็พอใจ อย่างน้อยร่างบางก็ไม่ได้โกรธหรือโมโหเขาจิงๆจังๆแต่เป็นเพราะความเขินมากกว่า
\"ฝากไว้ก่อนเถอะ!\" ตะโกนพลางลุกขึ้นจากที่นอน หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำฮัมเพลงอย่างสบายใจ
เหตุการณ์อันเศร้าสลดผ่านมาได้เดือนเศษแล้ว พอเข้าช่วงวันหยุดพักร้อนก็พากันมาเที่ยวและพักผ่อนที่เกาะเสม็ด แต่พวกเขาไม่ได้มากันสองคน ยังมีประพฤติกับโยธกาเพื่อนซี้ของทั้งสองมาด้วย ทั้งหมดเดินทางมาถึงเกาะเมื่อเย็นวานและเข้าพักที่บังกะโลหลังใหญ่ใกล้ชายทะเล ที่พักที่เขาเลือกมี 4 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ (ห้องน้ำจะเชื่อมระหว่างห้องนอน 2 ห้อง โดยห้องนอนจะอยู่ 2 ฝั่งของบ้าน ซ้ายและขวา) 1 ห้องครัว มีระเบียงพักผ่อนด้านหน้าที่ยื่นไปทางฝั่งชายทะเล และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน นับเป็นการเที่ยวครั้งแรกของณัฐกาซึ่งเจ้าตัวดูจะตื่นเต้นไม่น้อย แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวได้ออกไปไหนไกลจากกรุงเทพฯ แต่ทุกครั้งก็ล้วนแต่เป็นเรื่องงานแทบทั้งสิ้น
กฤษณะหวนนึกถึงวันแรกที่พวกเขาคบกัน เขาไม่รู้ว่าถ้าวันนั้นณัฐถกาไม่ยกโทษให้เขาเขาจะทำยังไงต่อไป เขาคงต้องจมปรักอยู่กับความผิดหวังเป็นแน่ในเมื่อเขารักหญิงสาวอย่างหมดใจ ชายหนุ่มเองก็ค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็มีใจตรงกันกับเขา แต่จนมาถึงตอนนี้เขาไม่เคยได้ยินคำบอกรักจากปากของอีกฝ่ายเลย ทั้งๆที่เขาเองก็พูดคำนี้ให้เจ้าตัวฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ในเมื่อคำบอกรักเจ้าตัวยังไม่พูด \'เรื่องนั้น\' ก็อย่าหวังเลยว่าจะมีโอกาส ตั้งแต่วันที่เขาใช้กำลังข่มขืนณัฐถกาเพราะระบายความแค้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้แตะต้องร่างบางนอกเหนือจากการกอดและจูบอีกเลย เขาเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาที่มีความต้องการอยู่บ้าง แต่เขาสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ฝืนใจเด็ดขาดถ้าณัฐถกาไม่ยินยอม บางทีความทรงจำเลวร้ายในอดีตอาจยังคงฝังใจเธออยู่ก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างไรการไม่ได้มีอะไรกับคนที่เรารักก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาไม่ได้หมกมุ่นขนาดนั้น สิ่งที่เขาปรารถนามีเพียงขอให้ได้อยู่เคียงข้าง ได้ดูแล ปกป้อง ช่วยปัดเป่าความทุกข์และความทรงจำอันโหดร้ายออกจากความรู้สึกนึกคิด และใช้ชีวิตร่วมกับหญิงสาวตลอดไปเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
กฤษณะได้แต่รอ..หวังว่าซักวันอีกฝ่ายจะพูดคำว่า \'รัก\' ออกมาให้เขาได้ยินในที่สุด
# --------------------------------------------------- #
\"ว่าไง โผล่หัวออกมาได้แล้วหรอพ่อคนขี้เซา\" โยธกาแขวะทันทีที่กฤษณะเดินเข้ามาในครัวหลังจากแต่งตัวเสร็จ
\"เฮ้ย หัดเกรงใจคนอื่นบ้างสิวะ ต้องมานั่งรอนายอยู่คนเดียวจนพากันท้องร้องไปตามๆกันเนี่ย\" ประพฤติร่วมด้วย
ร่างสูงยักไหลอย่างไม่สะทกสะท้าน ยังคงผิวปากอยางอารมณ์ดี \"นัทล่ะ?\"
โยธกาค้อนชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้ \"อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านแน่ะ พอดีเลย นายไปตามเธอมาทานข้าวด้วยละกัน พวกฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว\"
กฤษณะเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนตากลมอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน โอบกอดจากด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขืนตัวแต่อย่างใด
\"ลุกขึ้นมาได้แล้วเรอะ?\" ณัฐถกาหันมาแขวะ \"เดินเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงคิดว่าเป็นพวกโรคจิต!\"
\"แหม..แค่ข้ามคืนเห็นแฟนตัวเองเป็นโรคจิตไปแล้วหรอ\" พูดตัดพ้อพลางคลอเคลียอยู่กับร่างบางไม่ยอมห่าง
\"ใครเป็นแฟนใครกัน\" ณัฐถกาสะบัดหน้าหนีซ่อนความเขินอาย
\"ก็คุณไงแฟนผม\" พูดจบก็ชิงหอมแก้มก่อนรีบผละออกมาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวโดนของแถม \"เข้าไปทานข้าวเถอะ ป่านนี้สองคนนั้นรอแย่แล้ว\"
\"ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ แน่จริงอย่าหนีสิ!\" หญิงสาวทำเสียงดุกลบความเขิน วิ่งตามชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน บรรยากาศแห่งความอบอุ่นและความสุขลอยวนเวียนอยู่รอบตัวคนทั้งคู่
# --------------------------------------------------- #
\"นี่ ไม่ลงไปเล่นน้ำหรอ\" โยธกาเอ่ยชวนชายหนุ่มที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงผ้าใบ
\"ไม่ล่ะ เธอไปเล่นเถอะ\" ประพฤติตอบแล้วก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ
\"ฮึ! งั้นก็ตามใจ\" หญิงสาวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป
\"แล้วป่านล่ะ? ไม่ลงมาเล่นด้วยกันหรอ\" ณัฐถกาเอ่ยถามเพื่อนสาวเมื่อเจ้าตัวเดินลงทะเลมาสบทบกับเธอและกฤษณะ
\"นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชายหาดโน่นแน่ะ\" โยธกาตอบเสียงห้วน ชำเลืองมองเจ้าตัวอย่างไม่พอใจ \"ช่างหอะ ถ้าเขาไม่อยากมาก็ตามใจ\"
ณัฐถกามองเพื่อนสาวอย่างเห็นอกเห็นใจ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไปก็แทบสำลักเพราะน้ำทะเลเค็มๆที่สาดเข้าเต็มหน้า หันไปมองตัวต้นเหตุอย่างฉุนๆ
\"หนอย เล่นทีเผลอเหรอ! เอามั่งสิ นี่แน่ะ!\"
หญิงสาวสาดน้ำใส่กฤษณะกลับ ชายหนุ่มก็ไม่น้อยหน้าสาดกลับไปบ้าง โยธกามองคนทั้งคู่เล่นน้ำกันอย่างเพลิดเพลินด้วยความอิจฉานิดๆ ทั้งคู่เพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึง 2 เดือนแต่ก็ดูรักกันดี สวีทกันหวานจ๋อยอย่างที่ดูไม่ออกเลยว่าเคยเกลียดกันมาก่อน ผิดจากคู่ของเธอลิบลับ เธอกับประพฤติรู้จักและคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้ว แต่ก็ดูเหมือนเป็นการคบกันเพียงแค่ผิวเผิน ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าคนรัก แม้แต่จูบก็ยังไม่เคย อย่างมากก็แค่จับมือ โดยเฉพาะอย่ายิ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยบอกรักเธอเลยซักครั้ง จริงอยู่ว่าสำหรับเธอคำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำ แต่การกระทำแบบไหนของชายหนุ่มล่ะที่บ่งบอกว่าเธอคือคนรักของเขา หลายต่อหลายครั้งที่มีโอกาสทั้งยังบรรยากาศก็เป็นใจแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องหรือล่วงเกินเธอเลย แต่ใช่ว่าเธอต้องการให้ชายหนุ่มทำอย่างนั้นเพื่อยืนยันว่ารัก คนเราถ้ารักกันใช่ว่าจะต้องมีอะไรกันเสมอไป แต่การปฏิบัติตัวของเขาทำให้เธอไม่มั่นใจเลยว่าตัวเธออยู่ในฐานะอะไรกันแน่
ทั้งสามเล่นน้ำจนเพลินกว่าจะรู้ตัวก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ณัฐถกาจึงตัดสินใจชวนกลับ
โยธกาหันไปมองเตียงผ้าใบบนชายหาดที่เคยมีใครบางคนจับจองอยู่ซึ่งบัดนี้ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของอีกฝ่ายซึ่งไม่รู้ว่าลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างบางหันกลับมาอย่างน้อยใจ
\"เธอสองคนไปกันก่อนเถอะ ฉันขออยู่ต่ออีกซักพัก\"
\"จะดีเหรอ อยู่คนเดียวมันอันตรายนะ\" ณัฐถกาท้วง
\"ไม่เป็นไร ฉันไม่ไปไหนไกลจากแถวนี้หรอก พวกเธอไปเถอะเดี๋ยวฉันตามไป\"
\"งั้นพวกเราไปก่อนนะ รีบตามขึ้นมาล่ะ\" กฤษณะบอกก่อนจะพากันกลับขึ้นฝั่ง
# --------------------------------------------------- #
To be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น