ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เริ่มต้นใหม่
R..R..R..R...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นระหว่างที่กฤษณะขับรถออกมาจากบ้านณัฐถกาได้ครึ่งทาง มือข้างหนึ่งละจากพวกมาลัยรถหยิบขึ้นมากดรับ
\"นายอยู่ที่ไหน\" เสียงประพฤติแทรกมาตามสาย \"ฉัน miss call นายไม่รู้กี่ร้อยเที่ยวแล้ว!!\"
\"นายอยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหา\" เขาไม่ตอบแต่กลับเป็นฝ่ายถามขึ้นมา
\"โรงพยาบาล\"
# --------------------------------------------------- #
\"นายหายไปไหนมา\" ประพฤติถามทันทีที่เจอหน้าชายผมแดง
\"ช่างเถอะ นายมีอะไร\"
\"เมื่อวานฉันยังพูดเรื่องพ่อนัทของไม่จบนายก็พลุนพลันออกไป แล้วนี่นายคงไม่คิดว่านัทเขาจะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อของหล่อนหรอกนะ!!\"
\"ก็หรือไม่ใช่!!\"
\"ก็ไม่ใช่น่ะซิ เจ้าบื้อเอ๊ย!! เดี๋ยวก่อน..เดี๋ยวก่อน นายหายไปไหนมา\" ประพฤติชะงักเมื่อสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่ยังคงเป็นชุดเดียวกับเมื่อวาน
\"นายเล่าเรื่องพ่อของยัยนั่นมาก่อนแล้วฉันจะบอกทีหลัง\"
\"นายรู้เรื่องแผลที่แขนซ้ายของหล่อนมั้ย\" กฤษณะพยักหน้าตอบ \"หล่อนเป็นคนทำ มันเป็นปัญหาการสั่งการทางสมองที่เกิดจากจิตใจที่...\"
\"เลิกใช้ศัพท์ทางแพทย์ได้มั้ย นายช่วยเล่าให้เหมือนคนปกติหน่อย\"
\"นัทถูกพ่อทำร้ายร่างกายตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ใช่แค่ตบตีทางร่างกายแต่รวมถึงข่มขืนด้วย\"
กฤษณะกำมือแน่นเมื่อได้ยิน ในใจเริ่มสับสน
\"จนกระทั่งเกิดเรื่อง ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะ รู้แต่ว่าวิษณุ... นายจำเด็กรุ่นน้องคนนั้นได้ใช่มั้ย ถูกไฟครอกตายอยู่ในบ้านของนัท หลังจากนั้นไม่นานก็จับตัวพ่อของนัทได้ ใบหน้าถูกไฟไหม้ไปเกือบครึ่งค่อน ตำรวจรู้ว่าเขาฆ่าวิษณุแต่ก็หาหลักฐานไม่ได้ มันถูกเผาไปพร้อมกับบ้านแล้ว ไอ้พ่อชั่วนั่นก็เลยพ้นโทษประหารชีวิต แต่ก็ต้องติดคุกตลอดชีวิต ส่วนนัทก็ไม่อยู่ในสภาพที่ให้การอะไรได้ หล่อนเป็นหนักมากถ้าไม่มัดไว้ก็คิดแต่จะทำร้ายตัวเอง สุขภาพและจิตใจก็ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ จนแพทย์ทุกคนคิดว่าเอาไว้ไม่อยู่แน่ ตัดสินใจส่งหล่อนไปรักษาที่อเมริกา ฉันถึงแปลกใจที่หล่อนกลับมาอยู่ญี่ปุ่นแล้วมาทำงานกับนายน่ะ เฮ้! กฤษ นายเป็นอะไรรึเปล่า\" ประพฤติทักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าซีดขาวจนน่ากลัว
กฤษณะส่ายหน้าตอบอย่างมึนงงกับความจริงที่ได้รับรู้ เหมือนโดนทุบศีรษะอย่างแรง
\"อ้อ..นี่ ตำรวจเอามาให้ เขาเจออยู่ในที่เกิดเหตุน่ะ เห็นว่ามีการ์ดแนบชื่อนาย\" ชายหนุ่มยื่นกล่องของขวัญที่เคยได้รับการห่ออย่างประณีตส่งให้เพื่อน
กฤษณะรับมากำแน่นนานทีเดียวกว่าจะแกะออก เผยให้เห็นนาฬิกา ตัวเรือนทำด้วยทองคำขาว หน้าปัดที่มีรอยร้าวนั้นรายล้อมด้วยเม็ดเล็กๆของไพลินสีฟ้าเข้ม!!
อีกครั้งที่ชายหนุ่มร่างสูงรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวาบ เมื่อวาน..ถ้าเขาฟังป่านให้จบ ถ้าเขาเพียงแต่เอ่ยปากถามนัท ถ้า..ถ้า..ถ้า..แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว เขาทำลงไปแล้ว ทำลายคนทั้งสองคนที่รักเขาและคนที่เขารัก เขารู้สึกว่าตัวเองเลวไม่ต่างอะไรเลยกับพ่อของนัท การกระทำที่หญิงสาวร่างบอบบางต้องพบเจอมาตลอดชีวิต เขาเองแหละที่เป็นคนตอกย้ำและเพิ่มความเจ็บช้ำสร้างทับรอยแผลเดิมให้มันกระจ่างชัดยิ่งขึ้น มารู้ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ยิ่งคิดยิ่งตอกย้ำให้เห็นความทุเรศของตัวเองมากขึ้นไปอีก เขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาทำร้ายร่างกายและจิตใจนัท..ทำร้ายจิตใจริน...
ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาที่อยู่ในมือของตน เวลาหยุดเดินแล้ว..เหมือนสายโยงใยชีวิตของคนที่มอบให้หยุดนิ่งเช่นกัน ไพลินสีฟ้าเข้มส่องกระทบแสงไฟ แสงสว่างเกินไปจนเขาไม่อาจสู้ได้ เขาหรี่ตาลงพลางกลืนน้ำตาให้ย้อนกลับเข้าไปภายในใจ
\'กฤษชอบสีอะไร..สีแดงใช่มั้ย?\'
\'อะ..อืม\' กฤษณะพึมพำตอบขณะที่ใจเหม่อลอยไปถึงใครอีกคนหนึ่ง \'แล้วถามทำไมหือ? จะเอาไปทำนายดวงรึไง ฮึฮึ\'
จะให้หมายความว่าอย่างไรกับแสงประกายวาวของไพลิน? มันไม่ใช่คำประกาศและยอมรับของคนที่ให้มันมาหรอกเหรอ? ประกาศว่ารับรู้ความในใจของเขาพร้อมทั้งยอมรับและเข้าใจอย่างไม่มีเงื่อนไข
กฤษณะเพิ่งจะรู้และเข้าใจอย่างแท้จริง เขาได้สูญเสียอริญญาไปตลอดกาล ไม่ใช่ตอนที่เห็นศพ ไม่ใช่ตอนที่โลดแล่นไปกับการทุ่มความแค้นลงที่ณัฐถกา หากแต่เป็นขณะที่อริญญาตัดสินใจจะให้นาฬิกาเรือนนี้กับเขาต่างหาก
\"แล้วไหนนายลองบอกมาซิว่านายหายไปไหนมา\" เสียงประพฤติปลุกชายหนุ่มจากภวังค์
เขาพูดไม่ออก นั่งนิ่งอยู่นานก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย \"ฉันไปหานัท\"
\"นายทำอะไรเขา\" ประพฤติถามทั้งๆที่พอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายทำอะไรลงไป ความโมโหพุ่งจี๊ดขึ้นมากับความใจร้อน ไม่ต้องการฟังคำตอบของอีกฝ่าย \"นายแก้แค้นให้รินงั้นสิ งั้นฉันถามหน่อย ตอนที่เกิดเหตุกับรินนายอยู่ที่ไหน? อยู่กับนัท? ฉันสงสัยจริงๆว่านายเคยเห็นความผิดของตัวเองบ้างมั้ย?\" เขาหยุดพูด เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายก็รู้ว่าที่เขาเอ่ยนั้นถูกต้องทุกอย่าง เขาไม่อยากจะพูดถึงความผิดพลาดของกฤษณะเพื่อตอกย้ำชายหนุ่มให้มากไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะสำนึกอย่างเต็มที่ เขาทำได้แค่พูดเตือน \"แล้วนายไม่คิดจะแก้ไขอะไรให้มันดีขึ้นรึ? แล้วฉันขอเตือนนายซักอย่าง คนเราถ้าเลือกเพราะหลงน่ะจะได้ก็แค่เงาความสุขเท่านั้นนะ\"
ชายหนุ่มร่างสูงนิ่งงันไป เขาเลือกณัฐถกาก็เพราะหลงหรือรัก ความหอมหวานของกลิ่นกาย และความนุ่มนวลของผิวกายที่แม้เขาจะลิ้มลองในขณะที่โกรธเกรี้ยวและอยากจะให้ร่างบอบบางย่อยยับไปกับมือนั้น จริงหรือที่เขาแค่หลง? จริงหรือที่แค่มุ่งมั่นอยากแก้แค้น? จริงหรือที่เขาเคียดแค้นอีกฝ่ายจนรักไม่ลง? แล้วความรู้สึกที่อยากลิ้มลองอีกครั้งล่ะ ความรู้สึกที่อยากจะให้ร้องไห้จนขาดใจหรือแค่รอยยิ้มเพียงนิด..ทั้งหมดก็แค่อยากจะให้เกิดเพราะมาจากเขา
ใช่..นัท!! จะทันมั้ยสำหรับการขอโทษ จะทันมั้ยกับการเปิดโอกาสให้เขาชดเชยความผิด และจะทันมั้ยหากเขาจะเป็นผู้มอบความสุขเพื่อชดเชยให้อีกฝ่ายที่ความสุขนั้นขาดหายไปเกือบทั้งชีวิต จะทันมั้ย...
เขารีบลุกขึ้นและกระโจนออกนอกห้องพร้อมกับไม่ลืมขอบใจประพฤติ เขาได้สูญเสียอริญญาไปแล้ว และจะไม่ยอมสูญเสียณัฐถกาไปอีกเป็นอันขาด!!!
# --------------------------------------------------- #
ณัฐถกาเหลือบไปมองดอกไม้ในแจกันซึ่งเปลี่ยนชนิดไม่ซ้ำในแต่ละวัน เจ้าของดอกไม้ที่เอามาให้..ณัฐถกายังจำได้ถึงใบหน้าซูบเซียวและสงบเสงี่ยมลงผิดหูผิดตา ต่างไปจากคนที่เคยกราดเกรี้ยวประชดประชันหล่อนอย่างสิ้นเชิง ในใจหญิงสาวรู้สึกปั่นป่วน เดิมทีเธอก็ไม่ใช่คนใจแข็งอย่างที่แสดงออกอยู่แล้ว เป็นเพียงคนคนหนึ่งที่ขาดแคลนความรักและต้องการมันอย่างมากด้วย จนถึงขั้นทำร้ายตัวเองแลกกับความสนใจจากคนอื่น คิดเพียงว่าคงไม่มีอะไรมาฉุดรั้งเธอให้ขึ้นจากความมืดได้ แต่ก็เป็นกฤษณะไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอเห็นแสงสว่างที่ส่องกระจ่างอยู่ลิบๆ ณัฐถกาเกิดความลังเล เธอควรจะไขว่คว้าแสงสว่างนั้นไว้ซึ่งอาจทำลายตัวเธอในวันข้างหน้า หรือ ดับแสงแห่งความหวังนั่นซะและจมอยู่กับความเศร้าต่อไป...
\"หิวน้ำมั้ย..นัท?\"
\"ฉันว่าแอร์ห้องนี้มันเย็นไปหน่อยรึเปล่า?\"
\"อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย คุณคงเบื่อกับข้าวของโรงพยาบาลแล้วล่ะ\"
\"อยากไปเดินเล่นเหรอ เดี๋ยวฉันพาไป\"
ทุกคำถามก็จางหายไปเมื่อคำตอบที่ได้มีเพียงความเพิกเฉยและส่งสายตาดุๆตอบแทนกลับมา ทำไมณัฐถกาจะไม่รับรู้ถึงความง้องอนและห่วงหาอยู่ในประโยคคำถามเหล่านั้น แต่ก็แค่อยากจะเห็นแก่ตัวซักพัก ปล่อยใจให้เป็นอิสระและค้นหาคำตอบที่แท้จริง ซึ่งในตอนนี้ตาชั่งค่อนข้างจะเอนเอียงมาทางกฤษณะพอสมควร เวลานี้นึกคำหยาบคายที่อีกฝ่ายกร่นด่าเธอแทบไม่ออก ความเจ็บช้ำก็ดูตื้นเขินซะเหลือเกินเพียงแค่ได้ยินกระแสเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนและช่างเอาอกเอาใจ ความทนุถนอมที่เธอแทบจะไม่เคยได้รับมาเกือบตลอดชีวิตคอยจะทลายกำแพงลงอย่างรวดเร็ว
\"ไงนัท คุณยังไม่ยกโทษให้กฤษมันอีกเหรอ?\"
ณัฐถกาหันไปมองทางต้นเสียง ยังไม่ทันตอบ โยธกาอีกคนหนึ่งก็ถามขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
\"อย่าไปแกล้งกฤษมันมากนักเลย ดูดิ น่าสงสารนะ ออกไปนั่งจ๋อยอยู่ข้างนอก งอนเหมือนเด็กไม่มีผิด\" โยธกากลั้วหัวเราะ ในใจนึกขำที่เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ ใครจะไปนึกว่าผู้ชายตัวออกโตจะใจน้อยได้ขนาดนี้
\"ฉันไม่ได้แกล้งอะไรเขาซักหน่อย\" ณัฐถกาตอบเสียงเรียบ \"ก็แค่อยากเอาคืนเล็กๆน้อยๆกับสิ่งที่เขาทำไว้กับฉัน\"
\"เอาเถอะ จะตัดสินใจยังไงก็เป็นสิทธิ์ของคุณล่ะนะ แต่ผมอยากจะบอกไว้ซักหน่อยว่า ถึงแม้ความสุขจะไม่ได้ลอยมาง่ายๆก็จริง แต่มันก็วนเวียนอยู่แค่หน้าเรานี่เอง เพียงแต่เราจะฉวยมันไว้หรือปล่อยมันไปก็เท่านั้นแหละ\"
\"ขอบใจนะ..ป่าน, โย\"
\"แล้วนี่จะออกจากโรงพยาบาลวันไหนน่ะ\"
\"วันนี้แหละ ตอนบ่ายๆ\" หญิงสาวตอบแล้วก็เหลือบหันไปมองชายร่างสูงที่งอนอยู่นานกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
\"ไงกฤษ ออกไปทำใจได้แล้วเหรอ\" โยธกาแกล้งหยอก
ชายร่างสูงได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับเดินมาหยุดอยู่อีกข้างหนึ่งของเตียง เอ่ยเสียงอ่อนโยน \"ผมไปบอกหมอแล้วนะว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวเขามาตรวจอีกรอบผมก็ไปส่งคุณกลับบ้านได้แล้วล่ะ\"
\"ขอบใจนะ แต่ฉันขอให้ป่านกับโยไปส่งให้แล้วล่ะ\" หญิงสาวตอบ พยายามเมินคำว่า \'กลับบ้าน\' และน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนที่ทำให้เธออุ่นวาบขึ้นมาในใจ
กฤษณะหันไปมองเพื่อนทั้งสองพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตเป็นเชิงบังคับว่า \'ให้ปฎิเสธเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมีเรื่อง\'
ประพฤติจึงหันไปพูดกับณัฐถกาอย่างรู้หน้าที่ \"ให้กฤษไปส่งน่ะดีแล้วล่ะนัท เพราะฉันกับโยพอดีติดธุระน่ะ ใช่มั้ย..โย?\"
\"เอ๊ะ ไม่นี่ก็เห็นว่า...อ๊ะ อ๋อ..ใช่ๆ ติดธุระน่ะ ติดธุระ\" โยธกาเปลี่ยนคำตอบจนลิ้นแทบพันกัน
\"ถ้างั้นพวกฉันกลับเลยล่ะกันนะ ขับรถดีๆล่ะ\" ประพฤติรีบชิงบอกลาทั้งๆที่ในใจคิด กับเพื่อนกับฝูงทำมาดุใส่ ทีกับณัฐถกาล่ะไม่กล้าหือซักนิด!!
# --------------------------------------------------- #
\"ฉันอยากไปเยี่ยมริน\" ณัฐถกาพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาตลอดทาง ชายร่างสูงชำเลืองมามองเธอแว่บเดียวก่อนเปลี่ยนเส้นทางตรงไปยังสถานที่ซึ่งอริญญานอนหลับอย่างสุขสงบ
ณัฐถกาก้าวตรงไปข้างหน้า แผ่นป้ายหินตั้งอยู่หน้าเมร ไม่ใส่ใจที่จะยกมือปาดน้ำตาที่บัดนี้รินไหลจนภาพเบื้องหน้าพล่ามัว...
\"ริน...\" หญิงสาวส่งเสียงเรียกแผ่วเบาราวกับว่าหากเรียกดังกว่านี้จะเป็นการรบกวนอีกฝ่าย \"ฉันขอโทษ\" หยาดน้ำตาหยดต้องแผ่นหินที่มีชื่อสลัก มีดอกไม้แห้งที่ดูจะวางอยู่ไม่ขาด ณัฐถกาลูบไล้แผ่นหินอย่างอ่อนโยน
กฤษณะเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลังของอีกฝ่าย พลางย่อตัวลง \"รินเค้าสบายใจแล้วล่ะ ทุกอย่างจบลงแล้ว แต่ว่า..จะไม่สบายใจอยู่อย่างเดียวก็ที่นัทเพื่อนของเค้าไม่ยอมยกโทษให้กฤษคนนี้ซักที\"
ณัฐถกาเบี่ยงตัวออกและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับหันหลังก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าน้ำตาเหือดแห้งหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หญิงสาวเร่งฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายตามหลังมา
\"อยู่ต่อหน้ารินคุณยังพูดอย่างนี้อีก น่าสงสารรินที่มีคนรักอย่างคุณ!!\"
\"เดี๋ยวก่อนสินัท\" กฤษณะตามทันและคว้าแขนร่างบางไว้ได้ พร้อมกับหมุนตัวอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้ากับตน
ณัฐถกาหยุดและหันกลับมามอง ไม่ใช่เพราะมือที่กำแน่นนั้นหรอกที่หยุดหล่อน แต่เป็นน้ำเสียงและสีหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายจริงจังมากแค่ไหนต่างหาก
\"ผมขอโทษที่ทำร้ายคุณ ทำให้คุณเจ็บปวด ยกโทษให้ผมได้มั้ย? แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมจริงใจกับคุณแค่ไหน ผมไม่ขอสัญญาหรอกนะว่าจะไม่ทำให้คุณเจ็บปวดเพราะมันก็เป็นเพียงคำพูด ฉผมจะทำให้คุณเห็น ขอแค่คุณให้โอกาสผม..ได้มั้ย?\"
\"แล้วรินล่ะ\" กฤษณะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับอีกฝ่าย จนป่านนี้หญิงสาวคนนี้ก็ไม่เคยคิดถึงตัวเองก่อนคนอื่นซักที แม้ว่าคนคนนั้นจะจากโลกไปแล้วก็ตาม
\"รินรู้ตั้งนานแล้วว่าผมรักคุณ\" ณัฐถกาเงยหน้าหันไปมองชายหนุ่ม เห็นหน้าทะเล้นนั่นแล้วอยากซัดซักตั้ง จะบอกรักยังต้องตีขลุมอ้างชื่อคนอื่นขึ้นมา \"แล้วยังฝากมาบอกอีกว่าให้นัทยกโทษและรักกฤษน้อยๆคนนี้ให้มากๆ\"
\"กฤษน้อยๆ!?\" ณัฐถกาเค้นเสียงพูด อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน หญิงสาวร่างบอบบางทนไม่ไหว อดไม่ไหวจริงๆ ขอซักทีเถอะ!!!
อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง... \"อึ่ก!!\"
กฤษณะลงไปนั่งกุมท้อง \"โอ๊ย..เล่นขึ้นเข่ากันเลยเหรอ\"
ณัฐถกาไม่ฟัง ขยับตัวจะเดินหนีแต่ก็ไม่ทันมือกาวอย่างกฤษณะ ชายร่างสูงรีบลุกขึ้นพร้อมกับรั้งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้
\"ผมรักคุณ ยกโทษให้ผมนะ\"
คำๆนี้ไม่ใช่เหรอที่เธอปรารถนาจะได้ยิน อ้อมกอดนี้ใช่มั้ยที่เธอต้องการ คนคนนี้แน่หรือที่จะช่วยเยียวยาให้รอยแผลเป็นของเธอจางหายไป ยังไม่ทันที่ณัฐถกาจะได้ตอบคำถามริมฝีปากอุ่นก็ทาบแนบสนิทลงบนริมฝีปากของเธอ เพียงเท่านั้นณัฐถกาก็มีคำตอบที่แน่นอนเกิดขึ้นในใจ...
- จบบริบรูณ์ -
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น