แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #8 : มิตรภาพของเพื่อนทั้งสาม

              เช้าวันเสาร์  ท้องฟ้าปลอดโปร่ง  อากาศเย็นสบาย  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ลงมาเดินเล่นที่ทะเลสาปโดยนำขนมปังที่นำมาจากห้องโถงใหญ่มารับประทานด้วย  พวกเขานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่จะไปฮอกมี้ดส์ในวันพรุ่งนี้  และเรื่องควิดดิช  ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกันอย่างออกรสอยู่นั้น  ครัมก็เดินเข้ามาทัก



              \"อรุณสวัสดิ์  เฮิม-โอน-นิน-นี่  แฮร์รี่  รอน\"  ครัมทักอย่างร่าเริง  \"ในที่สุดก็เจอซักที\"



              \"อรุณสวัสดิ์  วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ทักตอบเสียงใส



              \"หวัดดี\"  รอนและแฮร์รี่หันไปทักทาย



              \"ฉันตามหาเธอแทบแย่แน่ะ  ฉันไปดักรอเธอที่ห้องโถงแต่ก็ไม่เจอ  เลยลงมาตามหาที่นี่\"  ครัมพูดกับเฮอร์ไมโอนี่



              \"เธอตามหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ  วิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม



              \"เฮิม-โอน-นิน-นี่  ขอฉันคุยกับเธอตามลำพังซักเดี๋ยวได้มั๊ย\"  ครัมบอกแล้วชำเลืองมองไปที่แฮร์รี่กับรอน



              \"ได้สิ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วก็ลุกขึ้นยืนปัดเสื้อคลุม  จากนั้นเธอก็เดินตามครัมไปที่ใต้ต้นไม้ซึ่งอยู่ห่างจากแฮร์รี่และรอนพอสมควร



              \"เฮอะ!\"  รอนสบถในลำคอ  \"อะไรก็เฮิม-โอน-นิน-นี่ๆ  ทำไมชอบเกาะติดเฮอร์ไมโอนี่นักนะ  เจ้านั่นน่ะ  ไม่มีอะไรจะทำแล้วรึไง\"



              แฮร์รี่มองอาการของรอนแล้วยิ้มจนเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ  รอนหันขวับมามองทำให้แฮร์รี่ต้องหยุด



              \"นายขำอะไรของนายน่ะ\"  รอนคิ้วขมวด  หันมาถามอย่างสงสัย



              \"เปล่า...\"  แฮร์รี่พูดปด  แล้วแกล้งหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่กับครัมที่ยืนคุยกันอยู่  ทำให้รอนหันเหความสนใจไปที่สองคนนั้นแทน



              \"เฮิม-โอน-นิน-นี่  พรุ่งนี้เธอไปฮอกมี้ดส์กับฉันได้รึเปล่า\"  ครัมถามขึ้น



              \"ได้สิ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  \"พรุ่งนี้พวกฉันก็จะไปฮอกมี้ดส์กันอยู่แล้ว  เธอไปกับพวกเราด้วยก็ได้\"



              \"ไม่ใช่  เอ่อ..ฉันหมายถึงเธอกับฉันสองคนน่ะ\"  ครัมพูดเขินๆ



              \"หา..เอ่อ..\"  เฮอร์ไมโอนี่ก็เขินเช่นกัน  \"ขอโทษนะ  คือ..ฉัน..แฮร์รี่กับรอนด้วย  พวกเรานัดกับคุณซีเรียสไว้แล้วว่าจะไปพบคุณลูปินที่ฮอกมี้ดส์\"



              \"งั้นเหรอ...\"  ครัมพยักหน้าเบาๆอย่างผิดหวัง



              \"ขะ..ขอโทษจริงๆนะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้สึกผิด



              \"ไม่เป็นไร  เธอไม่ต้องขอโทษหรอก  เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่\"  ครัมเงยหน้าขึ้นมาพูด



              \"เอางี้มั๊ยล่ะ  อาทิตย์หน้าฉันว่าง  เราไปด้วยกันอาทิตย์หน้าก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่เสนอ



              \"จริงเหรอ\"  ครัมพูดอย่างดีใจ  \"งั้นอาทิตย์หน้าเราไปกันสองคนนะ\"



              \"ตกลงจ้ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วยิ้มให้



              \"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ\"  ครัมเอ่ยลาเฮอร์ไมโอนี่  \"บาย\"



              \"บายจ้ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยลาเช่นกัน



              เฮอร์ไมโอนี่ยืนมองครัมจนเขาหายเข้าไปในปราสาท  แล้วเธอจึงกลับมานั่งกับแฮร์รี่และรอนที่เดิม



              \"ครัมพูดอะไรกับเธอน่ะ\"  รอนถามทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งลง



              \"ไม่มีอะไรมากหรอก  เขาก็แค่ชวนฉันไปฮอกมี้ดส์\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ



              \"ไปกันสองคนเหรอ\"  รอนถามอีก



              \"ใช่\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบเรียบๆ



              \"เธอทำอย่างนี้ได้ไงน่ะ  เรานัดกับซีเรียสไว้แล้วนะว่าจะไปพบลูปินกันน่ะ  เธอจะผิดสัญญางั้นเหรอ\"  รอนพูดอย่างไม่พอใจ



              \"นี่รอน!  ฉันไม่ได้บอกซักหน่อยว่าฉันตอบตกลงจะไปกับวิกเตอร์\"  เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างเบื่อหน่าย  \"ฉันปฏิเสธเขาไปว่าเพราะฉันมีนัดกับคุณซีเรียสก่อนแล้ว\"



              \"อ้อ!\"  รอนตอบแค่นั้นแล้วเขาสงบลงทันที



              \"แต่ฉันบอกวิกเตอร์ให้เปลี่ยนเป็นอาทิตย์หน้าแทน  และฉันกับวิกเตอร์ก็ตกลงจะไปฮอกมี้ดส์ด้วยกันในวันอาทิตย์หน้า\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ



              \"ว่าไงนะ!  เธอจะไปกับมันงั้นเหรอ\"  รอนกลับมาไม่พอใจอีกครั้ง  \"เธอทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!\"



              \"ทำไมถึงไม่ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหมดความอดทน  \"เธอไม่พอใจอะไรงั้นเหรอ  รอน\"



              รอนเงียบลงทันที  เขานิ่งอยู่นานก่อนจะพูดออกมา  \"ก็..เอ่อ..ปกติพวกเราก็ไปฮอกมี้ดส์ด้วยกันสามคนไม่ใช่เหรอ  แล้วเธอก็มาทิ้งพวกเราไปแบบนี้มันก็ไม่ครบสามคนน่ะสิ  เอ่อ..ใช่ๆ  สองคนหัวหายสามคนเพื่อนตายไงล่ะ\"  รอนเริ่มรู้ตัวว่าเขาชักจะพูดจาแปลกๆแล้ว



              \"คนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายต่างหากล่ะรอน\"  แฮร์รี่ที่พยายามกลั้นหัวเราะอยู่พูดออกมาอย่างยากลำบาก  



              \"ก็เหมือนกันล่ะน่า\"  รอนพูดอย่างเสียฟอร์ม  หน้าของเขาตอนนี้กลมกลืนไปกับสีผมของเขาแล้ว



              เฮอร์ไมโอนี่นึกขำในใจกับท่าทีของรอน  แต่เธอกลั้นยิ้มและวางท่าให้เป็นปกติที่สุด  \"แค่นั้นเองเหรอ\"  เธอถามอย่างไม่พอใจในคำตอบของรอนซักเท่าไหร่



              \"ก็แค่นั้นน่ะสิ\"  รอนตอบออกมาด้วยเสียงเกือบจะตะโกน  \"เออใช่  แฮร์รี่  ซีเรียสให้พวกเราฝึกคาถาเสกผู้พิทักษ์กันไม่ใช่เหรอ  วันนี้เราว่างทั้งวัน  เรามาฝึกวันนี้เลยเถอะ\"  รอนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที  ซึ่งมันก็ได้ผล



              \"ก็ดีเหมือนกัน\"  แฮร์รี่ตอบ  \"งั้นฉันว่าพวกเราไปหาห้องเรียนที่ว่างๆสำหรับฝึกซ้อมกันเถอะ\"



              \"ลองไปขออนุญาตซีเรียสเพื่อขอใช้ห้องเรียนของเขาสิ\"  เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็น



              \"ตกลง\"  แฮร์รี่เห็นด้วย  \"ไปเถอะ\"



              ทั้งสามคนลุกขึ้นก่อนจะปัดเสื้อคลุม  แล้วก็เดินมุ่งหน้าไปยังปราสาท  พวกเขาไปที่ห้องทำงานของซีเรียสแต่ไม่พบเขา  แล้วจึงไปลองหาที่ห้องพักอาจารย์  แต่ก็ไม่เจออีก  พวกเขาจึงขออนุญาตศาสตราจารย์มักกอนนากัลเพื่อขอใช้ห้องเรียนของเธอแทน  ซึ่งเธอก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะให้พวกเขายืมเมื่อรู้ว่าพวกเขาจะขอใช้ห้องเพื่อทบทวนบทเรียนภาคปฏิบัติในวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด



              \"ซีเรียสไปไหนของเขานะ\"  แฮร์รี่พูดเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องเรียนของศาสตราจารย์มักกอนนากัล



              \"เขาอาจจะไปทำธุระของเขาก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  \"เรามาเริ่มฝึกกันเลยดีกว่า\"



              รอนและเฮอร์ไมโอนี่ทดลองฝึกคาถานี้หลายรอบ  แต่ผลที่ได้ก็คือ  ผู้พิทักษ์ของทั้งสองยังคงเป็นกลุ่มควันจางๆอยู่  แต่ถ้าเทียบกับเมื่อครั้งที่ซีเรียสเรียกทั้งสองออกไปฝึกการใช้คาถาหน้าห้องให้เพื่อนๆดูแล้ว  ครั้งนี้ดูจะก้าวหน้ากว่ามากเลยทีเดียว



              \"ดีมาก  รอน  ผู้พิทักษ์ของนายเริ่มจะมีรูปร่างแล้ว\"  แฮร์รี่เอ่ยชมเมื่อรอนร่ายคาถานี้เป็นครั้งที่สิบแล้ว



              \"จริงเหรอ\"  รอนพูดอย่างภูมิใจ  \"แต่ฉันอยากรู้จังว่าผู้พิทักษ์ของฉันจะเป็นตัวอะไร\"



              \"ถ้านายฝึกสำเร็จนายก็จะรู้เองแหล่ะน่า\"  แฮร์รี่บอกแล้วหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่  \"เฮอร์ไมโอนี่  ผู้พิทักษ์ของเธอยังเป็นกลุ่มควันอยู่เลยนะ  เธอเปลี่ยนเรื่องที่จะคิดตอนที่เธอเสกคาถารึยังน่ะ\"



              \"ฉันเปลี่ยนแล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดเหนื่อยๆแล้วลดไม้กายสิทธิ์ลง  \"ฉันเปลี่ยนมาเกือบสิบเรื่องแล้วแต่คาถาของฉันก็ยังไม่ดีขึ้นเลย\"



              \"จริงเหรอ...\"  รอนหันมาถาม  เขาลดไม้กายสิทธิ์ลงเช่นกัน  \"แล้วเรื่องสุดท้ายที่เธอนึกถึงมันคืออะไรล่ะ\"



              \"ฉันนึกว่าฉันได้เป็นอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนฮอกวอตส์เมื่อเรียนจบน่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างอายๆ  \"ฉันคิดว่าอย่างฉันน่าจะเป็นได้ไม่ยาก\"



              \"เหอะ  ก็ยังไม่พ้นเรื่องเดิมๆอยู่ดีนั่นแหล่ะ\"  รอนบอกอย่างเบื่อหน่าย



              \"ก็ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วนี่\"  เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหงุดหงิด  \"หรือว่าฉันจะลองนึกว่าฉันได้เป็นรัฐมนตรีหญิงของกระทรวงเวทมนตร์คนแรกของโลกดีล่ะ\"



              \"ฟังนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่แตะไหล่เฮอร์ไมโอนี่เบาๆพร้อมกับส่ายหน้า  \"เธอคิดเหรอว่าถ้าเธอได้เป็นแล้วเธอจะมีความสุข  ถ้าเธอเป็นอาจารย์ใหญ่หรือรัฐมนตรีเธอก็ต้องมีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบมากมาย  จริงอยู่  เธออาจจะรู้สึกภูมิใจ  แต่นั่นก็เป็นความสุขแค่ผิวเผินนะ  อำนาจและความมีชื่อเสียงไม่ทำให้คนเรามีความสุขได้ตลอดไปหรอก  ซักวันสิ่งเหล่านั้นก็จะหมดไปแล้วเธอก็จะไม่เหลือความภาคภูมิใจอะไรไว้เลย  ความสุขที่จะอยู่กับเราได้นานตลอดไป  นั่นล่ะ  คือความสุขที่แท้จริงนะ\"



              เฮอร์ไมโอนี่และรอนมองแฮร์รี่อย่างรู้สึกทึ่ง  เฮอร์ไมโอนี่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า  \"เธอยอดมากเลยนะ  แฮร์รี่  รู้ไหม  ในอนาคตฉันว่าเธอจะยิ่งใหญ่ได้ไม่ยากเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่ชมแฮร์รี่อย่างใจจริง



              \"ใช่ๆ  ฉันว่านายจะยิ่งใหญ่และมีอำนาจมากเลย  อาจจะเทียบเท่าดัมเบิลดอร์ได้เลยนะ\"  รอนเอ่ยชมเขาด้วยเช่นกัน



              \"พวกนายเล่นชมฉันซึ่งๆหน้าแบบนี้ฉันเขินนะ\"  แฮร์รี่ยกมือขึ้นปาดจมูกแก้เขิน  \"ฉันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า  ยิ่งเทียบเท่าดัมเบิลดอร์ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย\"



              \"แล้วเธอยังถ่อมตัวอีกด้วยนะ  แฮร์รี่\"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม  \"นิสัยของเธอที่เป็นแบบนี้นี่แหล่ะทำให้ฉันชอบเธอ  อ๊ะ..เอ่อ..รอนก็ด้วย  ฉันก็ชอบรอนที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน\"



              ทั้งแฮร์รี่และรอนหน้าแดงด้วยกันทั้งคู่  \"อยู่ๆก็พูดแบบนั้นเธอเป็นอะไรของเธอน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\" รอนพูดด้วยความเขินจัด



              \"แหม..ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า  ก็มันจริงนี่นา  ไม่ใช่เรื่องแปลกซักหน่อย\"   เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มเขินขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน



              แปลกสิ  แปลกมากด้วย - - แฮร์รี่คิด - - เธอคิดอะไรของเธอนะ  อยู่ๆถึงได้พูดเรื่องนี้ออกมา  ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับถูกสารภาพรักยังไงอย่างงั้นแหล่ะ  ทั้งที่ๆก็ไม่ใช่ซักหน่อย  เราเป็นเพื่อนรักกันต่างหาก



              \"เธอก็เหมือนกันแหล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่พูดขึ้นมาบ้าง  \"เธอช่วยอะไรเราไว้หลายๆอย่าง  ฉันกับรอนภูมิใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอนะ\"  แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่หันไปหารอน  รอนยิ้มกว้างและพยักหน้าอย่างสนับสนุนกับคำพูดของแฮร์รี่เช่นกัน



              \"ฉันก็เหมือนกัน\"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างกลับไปเช่นกัน  เธอคิดออกแล้วว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด  และเธอก็จะนำมันมาใช้ในการฝึกคาถานี้