ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความเจ็บปวดซ้ำสอง
กฤษณะออกจากบ้านณัฐถกาขณะที่อีกฝ่ายยังคงนอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนจากเหตุการณ์เมื่อค่อนคืนโดยไม่ลืมทิ้งโน้ตไว้ให้ ตลอดทางที่ร่างสูงขับรถตรงไปหาอริญญาเขาตัดสินใจที่จะสารภาพกับหญิงสาว เพราะการที่ปิดบังไว้แบบนี้รังแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น และอริญญาอาจจะเจ็บมากกว่านี้ถ้าหากปล่อยให้ร่างบางรับรู้เอาเอง
ชายหนุ่มกดกริ่งอยู่พักใหญ่ ไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิดออก เขาจึงลองโทรเข้ามือถือของอริญญาหากก็ไม่มีคนรับ
\'รินหายไปไหน?\'
ซักพักกฤษณะตัดสินใจขอกุญแจสำรองจากยามที่เฝ้าอพาทเมนต์ ค้นหาดูทุกซอกทุกมุมแล้วก็ไม่พบ เวลานี้ยังเช้าอยู่มากสำหรับการทำงาน และไม่ใช่ปกติด้วยที่อริญญาจะไม่อยู่บ้าน เขายืนนิ่งอยู่กลางห้องซักพักโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
\"กฤษ มาที่โรงพยาบาลเกษมราษฏ์ด่วนเลย\" เสียงแหบพร่าของประพฤติพูดใส่เข้ามาทั้งๆที่เขายังไม่ทันจะตอบรับด้วยซ้ำ เขาสังหรณ์ใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
\"เกิดอะไรขึ้น?\" คำถามที่ออกจากปากร่างสูงแทบเป็นเสียงกระซิบ
\"อย่าเพิ่งถามอะไร นายมาดูเองเถอะ\"
จู่ๆเรี่ยวแรงก็เหมือนจะหายไปวูบหนึ่ง เขารวบรวมกำลังที่มีอยู่เรียกได้ว่าแทบกระโจนไปยังโรงพยาบาล ยิ่งใกล้จะถึงมากเท่าไหร่เขาก็รู้สึกร้อนรุ่ม มือที่จับพวงมาลัยชุ่มไปด้วยเหงื่อ ลำคอแห้งผาก จินตนาการต่างๆเริ่มรุมทำร้ายเขา
กฤษณะตรงรี่เข้าไปเมื่อเห็นประพฤติและโยธกานั่งรออยู่ สีหน้าของทั้งสองคนคล้ายบอกให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาสังหรณ์ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าความเป็นจริงเลย ไม่มีใครพูดอะไร ประพฤติเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปในห้องซึ่งขณะนี้มีแพทย์และนางพยาบาลอยู่เพียงสองสามคน
\"ใคร?\" ในที่สุดกฤษณะก็หลุดปากออกมาหลังจากกลั้นลมหายใจอยู่นาน เขาถามทั้งๆที่ใจจริงไม่อยากรับรู้
\"ริน...\" โยธกาตอบเสียงแผ่วเบา แต่กับคนที่ฟัง..เหมือนมีใครมาตะโกนใส่หูเขา
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเลือดจับตัวเย็นเป็นเกร็ด ทิ่มแทงทุกส่วนของร่างกาย หูได้ยิน สมองสั่งงาน แต่ใจไม่รับฟัง เขากำมือแน่น ก่อนเอื้อมไปเปิดผ้าคลุมตรงหน้า ต้องไม่ใช่ริน!! เขาก็แค่หวังปาฎิหาร์ยลมๆแล้งๆ มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง!!
แต่ยังไม่ทันได้เปิดประพฤติก็เอื้อมมือมาห้ามเขาไว้ \"นายอย่าดูเลย เก็บแต่ภาพที่รินสวยงามไว้จะดีกว่า\"
\"แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านี่คือรินจริงๆ\" เขาค้านเสียงสั่น หันมาจ้องหน้าอีกฝ่าย
ประพฤติได้แต่กลืนความเจ็บปวดลงไป มันนับไม่ได้ซักเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดที่กฤษณะกำลังสัมผัสอยู่ขณะนี้ ดวงตาที่เคยยียวนและเป็นประกายกล้าขณะนี้แดงก่ำจนน่ากลัว ความไม่มั่นใจฉายชัดอย่างไม่ต้องสังเกต หลังไหล่ที่เคยตั้งตรงสง่าลู่ลง..ไม่อาจรับความจริงได้
\"ฉันอยากจะดูให้แน่ใจ...\"
สภาพศพที่เห็นทำให้ทั้งประพฤติและโยธกาเบือนหน้าหนี ความเจ็บปวดรื้นขึ้นมาตีบตันอยู่ในลำคอ กลั้นสะอื้นแทบไม่อยู่ บริเวณลำคอมีร่องรอยถูกกรีดอยู่หลายแผล หากไม่ลึกพอที่จะทำให้สิ้นใจทันที คล้ายจงใจเพียงให้เลือดไหลออกมาเท่านั้น ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มขณะนี้ซีดจางจนอมม่วง กฤษณะยืนนิ่งเกร็งไปทั้งตัว เขาคาดเพียงอริญญาอาจจะประสบอุบัติเหตุไม่ใช่ถูกฆ่าอย่างเจตนาแบบนี้!!
\"ใครทำ!!\" น้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างไม่มีใครเคยได้ยิน ความเงียบสงบไม่แม้แต่จะมีน้ำตาซักหยดอย่างนี้น่ากลัวซะกว่าคนที่ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาหลายเท่านัก สงบและควบคุมสติได้ดีเกินไป!!
\"ตำรวจตรวจสอบรอยนิ้วมือและเศษเนื้อที่ติดอยู่ตามซอกเล็บของคุณอริญญาแล้ว เป็นของนักโทษที่แหกคุกออกมาเมื่อหลายวันก่อนครับ\" แพทย์ชันสูตรศพตอบอย่างสุภาพ
นักโทษแหกคุก!! ความทรงจำของกฤษณะวูบขึ้นมาเหมือนแฟลชถ่ายภาพ ข่าวที่เขาไม่สนใจ..ไม่แม้แต่จะรอฟังให้จบบนเครื่องบิน มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เขาไม่เคยคาดคิดซักนิดว่ามันจะเกิดกับคนใกล้ตัว ดูมันห่างไกลเกินกว่าที่ทุกคนรอบข้างเขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนักโทษในข่าว
\"เอ๊ะ นักโทษคนนั้นมัน...\" โยธกาหลุดปากออกมา ทำให้ร่างสูงหันมาสบตา ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าชายหนุ่มสงสัยและต้องการคำตอบ
\"นักโทษคนนั้นเป็นพ่อของนัท แต่ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ กฤษ!! กฤษ!! นายจะไปไหน\" ประพฤติตอบออกมาอย่างยากลำบาก หากแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีกฝ่ายก็พุ่งกระโจนออกจากห้องไปทันที
ขามาโรงพยาบาลชายหนุ่มมาด้วยความรู้สึกร้อนใจ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีใครมาเผาเขาทั้งเป็น มันร้อนไปถึงกระดูก พ่อของนัท..พ่อของนัทงั้นรึ!! เขาแสบชาไปทั่วทุกรูขุมขน
กฤษณะกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของณัฐถกาด้วยแรงโมโห ผสมผสานกับความสับสนปนเปเหมือนถูกหักหลัง ถูกหลอก ยิ่งไปกว่านั้น..เกลียดที่ตัวเขาเองไม่ได้อยู่ช่วยอริญญาแต่กลับไปอยู่กับคนที่มีส่วนทำให้ร่างบางต้องตาย!! ความโกรธเกลียดของชายหนุ่มครั้งนี้ดูจะรุนแรงและเดือดดาลกว่าครั้งไหนๆ ความผิดบาปทั้งหมดพุ่งตรงและทิ่มแทงลงไปยังอีกฝ่ายที่หลับใหลอยู่ในห้อง ก็เป็นธรรมดาที่คนเราจะเห็นความผิดของคนอื่นได้ชัดกว่าตัวเอง...
\"ยัยนัท..หึหึ แกทำได้ดีนี่ มารยาไม่เปลี่ยน จับไอ้หน้าหล่อนั่นซะอยู่หมัด แต่แกไม่น่าปล่อยเพื่อนคนสวยของแกไว้คนเดียวเลยนี่น้า ฉันมันก็อดใจไม่อยู่ซะด้วยกับไอ้ของสวยๆงามๆที่มันมาอวดล่ออยู่ตรงหน้า ขอบใจนะ ฉันชอบมากเลย แล้วเจอกัน..ลูกรัก!! หึหึ\"
เสียงหัวเราะที่ได้ยินออกมาจากเครื่องตอบรับข้อความที่เริ่มทำงานพอเหมาะพอดีกับที่ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของณัฐถกา มันบาดหูกฤษณะเป็นที่สุด ไม่มีอะไรต้องพิสูจน์ ในเมื่อเขาได้ยินเต็มสองรูหู ไม่ผิดไปจากที่ตัวเองคิด กระบอกตาปวดร้าวจากการสะกดกลั้นน้ำตา ความปวดร้าวในใจไล่รุกเข้าทุกส่วนของร่างกาย ประกายตากร้าวดูเย็นชาจนน่ากลัว
กฤษณะตรงดิ่งไปยังห้องนอนของณัฐถกา หญิงสาวยังนอนหลับสนิท ใบหน้ามีแววเหนื่อยอ่อนแต่ก็ดูงดงามจนน่าหลงใหล ทุกสัดส่วนดูเหมาะเจาะกลมกลึงราวรูปปั้นสลัก ยิ่งเห็นยิ่งเพิ่มดีกรีอารมณ์ของร่างสูงให้พุ่งสูงขึ้น ก็ไอ้ใบหน้าสวยๆนี่ไม่ใช่เหรอที่หลอกล่อให้เขาอยู่ด้วยจนถึงเช้า โง่งมอยู่กับเรื่องเพ้อเจ้อ ความรักที่ไม่เคยมีอยู่จริง ก็แค่มารยาของคนๆหนึ่งที่พรากความรักบริสุทธิ์จากคนที่รักเขาอย่างแท้จริงไป
ชายหนุ่มกระชากร่างบางให้ตื่นขึ้นอย่างรุนแรง ผิดไปจากชายคนเดิมที่อ่อนโยนตลอดข้ามคืนที่ผ่านมา
\"กฤษ...\" ณัฐถกาตื่นและจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างงงงัน ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกทำให้เธอขนลุกไปทั่วตัว รับรู้ถึงอันตรายได้อย่างชัดเจน
\"ฉันน่าจะรู้จักคนอย่างเธอดี!!\"
\"คุณพูดเรื่องอะไร แล้วปล่อยฉันเดี๋ยวนี้\" หล่อนพูดพลางสะบัดแขนออกจากอีกฝ่าย หากต้องนิ่วหน้าเมื่อผลที่ได้กลับมาเพียงแรงบีบที่เพิ่มขึ้น
\"เลิกวางท่าทำเป็นว่าข้าไม่รู้ได้แล้ว!! นึกว่าใครๆจะมาหลงใหลกับไอ้หน้าสวยๆของเธอทุกคนรึไง อ้อ..ยังไงก็มีไอ้เด็กรุ่นน้องนั่นใช่มั้ยที่หลงเธอหัวปรักหัวปรำถึงขนาดลาออกไปกับเธอแบบนั้นน่ะ!!\"
\"หยุดนะ!! วิทย์ไม่เกี่ยว แล้วพูดจาให้มันรู้เรื่องกว่านี้หน่อยได้มั้ย\"
\"เลิกดัดจริตได้แล้ว!!\"
\"กรุณาสุภาพกว่านี้ด้วย ฉันไม่ใช่คนที่นายจะมาระบายอารมณ์ใส่\" เธอตอบกลับเสียงเรียบทั้งๆที่ในใจสั่นคลอนอย่างรุนแรง
\"สุภาพเหรอ!! กับคนสันดานชั่วอย่างเธอน่ะ?\" ไม่พูดเปล่า หากส่งสายตาลามเลียดูถูกอย่างจาบจ้วง ทำให้อีกฝ่ายหน้าร้อนวูบด้วยความโกรธ
\"หยุดนะ!! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะแจ้งความ\"
\"แจ้งความรึ เอาซิ!! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าฆาตรกรอย่างเธอจะมีหน้าเจอตำรวจมั้ย!\"
ณัฐถกาหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากเม้มสนิทระงับอาการสั่น \"ฉันไม่เคยฆ่าใคร\"
\"ตอแหล!!\" กฤษณะตะคอกใส่
\"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!\"
\"ทำไม แค่นี้ทนฟังไม่ได้รึ มันระคายหูเธอมากใช่มั้ย จะบอกให้นะ แค่นี้มันยังน้อยไปกับฆาตรกรเลือดเย็นอย่างเธอที่ฆ่าได้แม้กระทั่งเพื่อน ฉันอยากรู้จริงๆว่ารินเขาไปทำอะไรให้เธอ!!\"
ณัฐถกาตะลึงมองอีกฝ่าย ถามเสียงเสียงกระซิบอย่างหมดแรง \"รินทำไม..เกิดอะไรขึ้นกับเธอ\"
\"ก็ตายสมใจเธอไงล่ะ ไง? ดีใจมากมั้ย\"
\"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!\" หญิงสาวถามย้ำ
\"อยากรู้นัก ได้~\" กฤษณะลากเสียงเน้นยาวก่อนลากร่างบางออกไปยังห้องรับแขกและเหวี่ยงอีกฝ่ายลงบนโซฟาอย่างแรง กดปุ่มเครื่องตอบรับให้ย้อนฟังข้อความ
หน้าที่ซีดอยู่แล้วกลับยิ่งซีดจนเขียว หล่อนน่าจะรู้..น่าจะรู้ว่าคนอย่างพ่อเธอไม่มีทางทำให้เธอเจ็บก่อน พ่อจะต้องไล่เลียงคนใกล้ตัวที่เธอรักจนให้เธอโดดเดี่ยวจนถึงที่สุด ก่อนจะลงมือกับเธอ เธอน่าจะรู้!! ริน..เสียงใสๆเหมือนยังดังติดอยู่ในหูเขาอยู่ไม่ลบเลือน
\'ริน ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ ฉันไม่เคยกินข้าวเย็นที่อร่อยอย่างนี้มานานมากแล้ว ขอบใจจริงๆ\'
\'ฉันก็เหมือนกัน แล้วฉันจะมาทำอาหารให้นัทบ่อยๆ ดีมั้ย\'
\'ฉันจะรอ\'
\"ไง พูดไม่ออกเลยรึ มีอะไรจะหลอกกันอีกมั้ย\"
ณัฐถกาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย \"ฉันไม่รู้เรื่อง\"
เธอจะต้องเผชิญกับความสูญเสียอีกเท่าไหร่พ่อถึงจะพอ ไม่ผิดหรอกที่กฤษณะจะว่าเธอเป็นฆาตรกร เธอเป็นจริงๆ..เธอเป็น!! เธอเป็นต้นเหตุทำให้หลายๆคนที่เธอรักต้องตาย
\"พวกเธอมันอดอยากทั้งพ่อทั้งลูก!! ทำไม..ถ้าอยากจะรั้งฉันไว้เพื่อที่จะเอารินไปประเคนให้ไอ้แก่นั่นถึงที่ นายไม่ต้องใช้แผนทำร้ายตัวเองขนาดนั้นก็ได้\" กฤษณะลดมือลงมาแตะบาดแผลและกำแน่นอย่างรุนแรง \"ถ้าอยากรั้งไว้..แค่นอนอ้าขารอก็พอ ฉันก็จะสนองให้!!!\"
เพี๊ยะ!!
\"เลว!!\" ณัฐถกาเค้นเสียงด่า
\"มันก็พอกันนั่นแหละ!!\"
ณัฐถกาไม่ฟัง พยายามจะลุกขึ้น
\"จะหนี? หน้าบางจนรับความจริงไม่ได้รึไง\"
\"ฉันจะไปหาริน\" หญิงสาวพยายามข่มเสียงเรียบตอบ
\"หึ ก่อนจะไปเอาตัวให้รอดก่อนเถอะ\" พูดจบกฤษณะก็กระชากร่างบางกดทับลงบนโซฟา
\"นาย..อื้อ!!!\" ริมฝีปากอิ่มถูกบดขยี้จากอีกฝ่ายอย่างแรง ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความรัก ก็แค่อยากจะให้อีกฝ่ายเจ็บ..ให้รู้สึกเจ็บมากกว่าที่เขาเจ็บ
ณัฐถกาเจ็บจนชา ชินกับความเจ็บปวดที่ถาโถมมาทุกช่วงของชีวิต สุดท้ายปราการแห่งความเมินเฉยและเย็นชาก็เป็นเพียงเปลือกนอกที่ไม่ได้ช่วยทำให้ใจของเธอแข็งแกร่งขึ้นเลย สิ่งที่เคยเหมือนอยู่แค่เอื้อมมือคว้า หากเพียงนอนลืมตาตื่น ความหวัง ความสุข ดูเหมือนคราวนี้จะไม่มาเยือนเธออีกต่อไปแล้ว...
ครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่เหมือนจะหยุดค้างและค่อยๆตายไปตั้งแต่คำพูดกล่าวหาของร่างสูงแล้ว การกระทำที่คุกคามนั้นเพียงแค่ทำให้เธอรู้สึกมากขึ้นว่าตัวเองเป็นอัมพาตไปแล้วทั้งกายและใจ...
กฤษณะจับใบหน้าเพรียวหันหน้าไปด้านข้างอย่างแรงเพื่อเปิดทางให้ฝังหน้าลงไปบนช่วงคอเรียวขาวได้สะดวก อารมณ์ไม่คงที่..ผิดไปจากปกติบวกกับความขาดสติทำให้ยิ่งทวีความรุนแรง ระบายลงกับร่างบางเต็มกำลัง เขาไม่คิดจะยั้งแรงลงเลยด้วยซ้ำ ความโกรธแค้นที่ตนถูกกระทำเหมือนคนโง่ ลุ่มหลงไปกับความอ่อนแอที่ปลิ้นปล้อน ทั้งความเสียใจแทบคลั่งที่สูญเสียอริญญาไปอย่างไม่มีวันกลับโดยเขามีส่วนทำให้หญิงสาวต้องจากไป ยิ่งเขารู้สึกผิดมากแค่ไหนความโกรธพลุ่งพล่านก็ถ่ายเทไปยังร่างบางที่เขาทาบทับอยู่
\"อึ๊!!!\"
ชายหนุ่มดึงดันตัวเองเข้าไปในร่างบางแม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พร้อม ไม่มีการผ่อนแรง เหมือนๆกับที่ไม่มีการอ้อนวอนร้องขอถึงแม้ร่างกายจะรับรู้ถึงแรงกระแทกจนจมลงไปกับเบาะโซฟา ณัฐถกาเจ็บปวดเจียนตาย ใครล่ะจะชินกับความเจ็บปวด ถ้าเป็นไปได้เธอน่าจะเป็นคนที่ตาย..ไม่ใช่อริญญาที่เป็นที่รักของหลายๆคน
ร่างบางคล้ายหายใจไม่ออก ความเจ็บช้ำที่อีกฝ่ายพยายามหยิบยื่นให้ทางร่างกาย..มันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของบาดแผลภายในใจที่ยับเยินมานาน..เหมือนกับแผลเรื้อรัง กฤษณะเป็นเพียงคนที่เอามีดกรีดให้ลึกและหมุนแหวกแผลออกให้กว้างขึ้น..ก็แค่นั้น แผลสดใหม่ในหัวใจยังมีเลือดไหลซิบๆ ขณะที่แผลเก่าเหมือนมีใครมาสะกิด บ่มหนองออกมาให้เจ็บลึกถึงขั้วใจ...
แรงบีบที่แขนซ้ายทำให้ปากแผลปริกว้างและเลือดไหลซึมออกมาตามผ้าพันแผลไม่หยุด พร้อมกับรับรู้ถึงความเหนียวข้นสีแดงที่ไหลลงมาตามหว่างขา หากเธอก็คร้านที่จะใส่ใจและดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่คิดที่จะสนใจด้วยเช่นกัน ไม่เจ็บ..ไม่รู้สึก..ไม่มีน้ำตา..ความเป็นมนุษย์ที่มีเหลืออยู่เพียงน้อยนิดมันคงค่อยๆจางหายไป...
กฤษณะตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ความทรงจำต่างๆเริ่มรุมกันหลั่งไหลเข้ามา ซักพักชายหนุ่มหันไปมองร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ
ไม่ใช่ความฝัน...
เขาทอดสายตามองไปยังใบหน้าที่มีเค้าเหน็ดเหนื่อยและฉายโชนถึงความทุกข์หนักหนาสาหัสที่ได้รับ วูบหนึ่งที่อดรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้ แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอกับสิ่งที่คนๆนี้ได้ทำลงไป!! กฤษณะคิด แค่นี้มันยังไม่พอหรอก!! ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างโมโหและออกจากบ้านณัฐถกา เก็บความรู้สึกปั่นป่วนให้จบลึกเป็นตะกอนขุ่นอยู่ในใจ
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น