ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นักโทษแหกคุก
หลังจากวันนั้นเหมือนมีสัญญาณซึ่งคนทั้งสองต่างรับรู้อยู่ในใจด้วยกันเงียบๆว่าตกลงสงบศึกกันพร้อมๆกับควรจะรักษาระยะห่างระหว่างกันเอาไว้ ณัฐถกาแน่ใจว่ามันไม่เป็นผลดีแน่ทั้งกับตัวเธอ, กฤษณะ และที่สำคัญ..อริญญา!! หล่อนไม่อยากแม้แต่คิดที่จะทำลายรอยยิ้มและความสดใสของหญิงสาวผู้นั้น เธอทำลายมามากพอแล้ว...
\"นัท นัท เฮ้ คุณฟังผมอยู่รึเปล่า\" เสียงทุ้มของอีกฝ่ายเรียกสติเธอกลับคืนมา
\"หือ? อะไรเหรอคุณกฤษ\"
\"ผมพูดว่าคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้ว คุณอยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษมั้ย\"
\"อืม..ฉันอยากพัก...\"
\"พักผ่อน?\" ร่างสูงเลิกคิ้วขวา พูดขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันจบประโยค \"ผมคิดว่าคุณพักผ่อนจนพอแล้วซะอีก ตั้งแต่มานี่ก็เอาแต่ทำงานแล้วก็หมกตัวอยู่ในห้อง ไม่เสียดายรึไงได้มาเที่ยวทั้งที เอาน่า..ไม่ต้องขมวดคิ้วอย่างนั้นหรอก เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่พับใต้ดิน ที่นี่ผมไปประจำ ป่ะ!!\" พูดไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มฉวยข้อมืออีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าณัฐถกายังลังเลอยู่
ผับใต้ดินแห่งหนึ่งกลางกรุงเบอร์ลิน, เยอรมัน
\"เดินระวังล่ะ ข้างในมันมืด\" กฤษณะหันมาพูดกับหญิงสาวที่เดินลงบันไดตามมาทีหลัง
\"คนเยอะเหมือนกันนะ\" ณัฐถกาเปรย กวาดตามองไปรอบๆ
บรรยากาศเฉพาะตัวของผับนี้มีความเป็นกันเองอยู่มาก อาจเป็นเพราะว่าผู้คนในที่นี้ส่วนใหญ่คงเป็นลูกค้าเจ้าประจำ รวมทั้งกฤษณะด้วย เธอไม่รู้หรอกว่าชายร่างสูงตรงหน้ามาที่นี่กี่ครั้ง แต่ดูจากการทักทายเจ้าของร้านคงรู้จักดีไม่ใช่น้อย ทักทายกันอยู่ซักพักกฤษณะก็ถือเบียร์สองโหลใหญ่ๆตรงมาหาเธอที่นั่งรออยู่มุมห้อง
\"ทำไมเอาแก้วใหญ่ขนาดนี้..กินหมดหรอ?\"
\"คุณลองมองไปรอบๆห้องสิ มีใครกินเบียร์แก้วเล็กกว่านี้มั้ย คนเยอรมันน่ะกินเบียร์แทนน้ำ เพราะเบียร์ถูกกว่าน้ำเปล่าและอากาศก็หนาวมาก เบียร์ทำให้ร่างกายอบอุ่น แล้วไม่ต้องมัวแต่ถูมืออยู่อย่างนั้น ดื่มเบียร์เข้าไปซะ!!\"
ซักพักทุกคนก็หันไปดูกลางห้อง มีหลายคนที่ลุกขึ้นไปเต้น คงจะเป็นท่าประจำของคนท้องถิ่น ก้าวเท้าขวาแตะสลับส้นเท้ากับปลายเท้าอย่างรวดเร็วก่อนสลับเปลี่ยนเป็นเท้าซ้ายพร้อมกับหมุนตัวเตะขาสลับไปโดยรอบ มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือที่ถือโหลเบียร์ก็ยกขึ้นเอามือเกี่ยวกับคนข้างๆและยกซด ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เต้นธรรมดาซะแล้วแต่มีการแข่งดวลเบียร์กันด้วย ทุกคนตบมือให้จังหวะและค่อยๆเร่งให้เร็วขึ้น ณัฐถกาอดไม่ได้ที่จะตบมือตามไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว กฤษณะหันไปมองอีกฝ่ายแล้วก็รู้ทันทีว่าเขาคิดถูกแล้วที่ชวนร่างบางออกมาเที่ยว ไม่เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องอย่างสองสามวันก่อนหน้านี้
ซักพักชายหนุ่มผมแดงก็ลุกขึ้น ถอดแจ็กเก็ตออกแล้วโยนให้อีกฝ่าย
\"ฝากหน่อย\"
เขาเดินเข้าไปกลางห้องพลางคว้าโหลเบียร์หน้าเคาร์เตอร์ที่เตรียมไว้สำหรับผู้ที่อยากลองดวลเบียร์ดู ณัฐถกาลุกขึ้นยืนให้เห็นได้ถนัด หล่อนจ้องกฤษณะที่เต้นอย่างชำนาญ ท่าเต้นดูจะส่งให้ร่างสูงโปร่งดูสง่างามและโดดเด่นกว่าคนอื่นๆหลายเท่า สาวๆเยอรมันส่งเสียงผิวปากอย่างคึกคักจนตอนนี้จังหวะดนตรีคล้ายกับจะไม่หยุดให้ผู้เต้นได้หายใจ ในที่สุดก็เหลือกฤษณะกับหญิงร่างท้วมอีกคนที่ยังขับเคี่ยวกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร..แก้วแล้วแก้วเล่า
\"คุณกฤษ!!\" ณัฐถกาส่งเสียงเชียร์ แต่นั่นทำให้ชายหนุ่มหันมามองและเสียจังหวะ สำลักเบียร์และเซไปเล็กน้อย เปิดโอกาสให้หญิงร่างท้วมซดเบียร์แซงหน้าไปจนหมด ก่อนคว้ากฤษณะมากอดและหอมแก้มฟอดใหญ่ ตามมาด้วยเสียงผู้คนในห้องเฮลั่น
กฤษณะเดินเซๆกลับมาที่โต๊ะ ใบหน้าแดงระเรื่อจากการออกกำลังและฤทธิ์เบียร์ ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างให้คนที่เพิ่งส่งเสียงเชียร์จนเขาแพ้
\"ขอโทษนะ เพราะเสียงฉันใช่มั้ยที่ทำให้คุณแพ้\" ร่างบางพูดขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลง ใบหน้าซับสีเข้มจากการกระทำของตน
\"ช่างเถอะ..ผมเพิ่งเคยได้ยินคุณตะโกนเสียงดังอย่างนั้นครั้งแรกเลยเสียศูนย์ไปหน่อย\"
ณัฐถกายิ้มตอบคำพูดนั้น
\"กลับเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า\"
\"คร้าบบบ..เจ้านาย\" กฤษณะตอบลากเสียงยาว
# --------------------------------------------------- #
\"ริน เจ้ากฤษมันจะกลับมาวันไหน\" ชายหนุ่มถามขึ้น หางเสียงเจือแววกังวลเล็กๆ เขาแวะมาหาอริญญาที่บ้านพร้อมกับโยธกาเป็นปกติทุกเย็นวันศุกร์ แม้จะขาดสมาชิกไปหนึ่งก็ตาม
\"กลับพรุ่งนี้ ทำไมเหรอป่าน? มีอะไรรึเปล่าหน้าเครียดเชียว\" อริญญาถามเมื่อเห็นแววกังวลของอีกฝ่ายพร้อมกันกับเงยหน้าขึ้นมาตั้งใจฟังคำตอบจากชายหนุ่ม โยธกาก็รู้สึกถึงความเครียดสองสามวันที่ผ่านมาของประพฤติซึ่งดูผิดไปจากปกติเล็กน้อย
\"ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงนิดหน่อยน่ะ\" ประพฤติตอบอ้อมแอ้มพลางยกเหล้าขึ้นจิบ
\"คิดถึง? นายเนี่ยนะคิดถึงกฤษมัน เชื่อตาย!!\" โยธกาสวนกลับทันควัน
\"ไม่ใช่ไอ้เจ้ากฤษโว้ย ฉันคิดถึงนัทต่างหาก\"
\"อ๊ะ ใช่ๆ กฤษยิ่งไม่ค่อยถูกกับนัทอยู่ด้วย อารมณ์เสียทีไรลงกับคนอื่นทุกที นัทจะทนไหวมั้ยน้า\"
ดีแล้วที่อริญญาพูดออกมาแบบนั้น เขาจะได้ไม่ต้องกังวลที่จะแก้ตัวให้คนช่างสงสัยที่นั่งอยู่ข้างๆเขาว่าที่จริงเขาคิดว่าณัฐถกาจะทำร้ายตัวเองหนักขึ้นจากคืนวันนั้นรึเปล่า ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าควบคุมตัวเองได้บ้างแล้วก็ตาม แต่เวลามีอาการกว่าจะรู้สึกตัวร่างกายก็แต่งแต้มไปด้วยบาดแผลเต็มตัวซะแล้ว น่าห่วงชะมัด
ประพฤติมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่ได้สังเกตว่าหญิงสาวร่างเล็กข้างกายนิ่งเงียบไปนาน จนกระทั่งเห็นว่าดึกพอสมควรทั้งสองจึงลาเจ้าของบ้าน
\"โย เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง\"
\"ไม่ต้องหรอก ดึกมากแล้ว นายกลับไปเถอะ\" หญิงสาวเม้มปากแน่น สะกดกลั้นประโยค \'ไม่ต้องเป็นห่วง\' กลืนกลับลงคอไป ถึงป่านจะยืนยันไปแล้วว่าณัฐถกาเคยอยู่ในฐานะคนไข้ของโรงพยาบาล แต่เธอก็อดหงุดหงิดไม่ได้ทุกทีที่ชายหนุ่มแสดงความห่วงใยที่ดูจะไม่สิ้นสุดตามการออกจากโรงพยาบาลของณัฐถกา มันอะไรกันนักหนา เธอไม่ควรมีความรู้สึกขุ่นเคืองกับเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่เป็นเรื่องอย่างนี้เลย
\"เป็นอะไรน่ะโย ทำไมเงียบๆ\" ประพฤติถามขึ้นขณะขับรถ หลังจากเกลี้ยกล่อมจนอีกฝ่ายยอมให้เขาไปส่งเหมือนทุกครั้ง
\"ง่วงนอน\" หญิงสาวตอบเสียงห้วนสั้น
\"ไม่พอใจอะไร\" ประพฤติเงียบไป ก่อนหาเหตุที่ทำให้หญิงสาวที่นั่งข้างเขาหงุดหงิดแบบนี้ \"อ่ะฮะ รึเธอไม่พอใจที่ฉันคิดถึงคนอื่นนอกจากเธอ เธอเนี่ยน้า..ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับนัทเค๊า\" น้ำเสียงชายหนุ่มหยอกล้อและยียวนอารมณ์อีกฝ่ายไม่น้อย
โยธกาไม่ตอบ แต่เอื้อมมือไปเปิดโทรทัศน์เครื่องเล็กหน้าคอนโซลรถเพื่อกลบเสียงกวนประสาทของอีกฝ่าย ประพฤติกลั้วหัวเราะหากแต่ก็ต้องชะงักไป
\"รายงานข่าวด่วน วานนี้คนร้ายคดีอุกฉกรรจ์อายุประมาณ 58 ปี หลบหนีออกจากเรือนจำ ตำรวจกำลังเร่งตามหา ขอให้ทุกท่านระวังตัว และหากใครพบเห็นชายวัยกลางคนลักษณะดังรูป กรุณาแจ้ง...\"
ประพฤติชะลอรถพลางพยายามเพ่งมองบุคคลในจอโทรทัศน์อย่างตั้งใจ ใบหน้าซีกขวาชายวัยกลางคนมีรอยแผลเป็นจากไฟไหม้ ดูจากบาดแผลก็เดาได้ว่าขณะเกิดเหตุคงโดนไหม้ไม่น้อย
จากรถที่ค่อยๆช้าลงเปลี่ยนเป็นจอดเข้าข้างทาง
\"ป่าน จอดรถทำไม?\" โยธกาจ้องหน้าชายหนุ่มสลับกับภาพข่าว
\"นัท!\" เขาอุทานออกมา เสียงเบาจนแทบไม่พ้นลำคอ
\"หือ? คนร้ายเกี่ยวอะไรกับณัฐถกา\"
ประพฤติหันไปสบตาอีกฝ่าย \"พ่อของนัท!!\"
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น