แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #4 : ความลับของรอน

              \"แฮร์รี่!\"  รอนเขย่าตัวแฮร์รี่อย่างแรงจนแฮร์รี่ตื่นจากภวังค์  \"นายเป็นอะไรไป\"



              แฮร์รี่หันมามองหน้ารอนที่ทำสีหน้างุนงง  \"ปะ..เปล่า\"



              \"นายไม่เป็นอะไรแน่นะ\"  รอนถามด้วยความเป็นห่วง\"



              \"เปล่า..ฉันไม่ได้เป็นอะไร\"  แฮร์รี่ตอบ  \"แค่คิดอะไรเพลินๆ\"



              \"งั้นก็ดีแล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น  \"ไปเถอะ  เราต้องเข้าเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดในอีกห้านาทีนี้นะ  แล้วถ้าเราไปช้าเราจะอดได้ที่นั่งดีๆไม่รู้ด้วย\"



              แฮร์รี่กับรอนพยักหน้าเห็นด้วย  ทั้งสามหยิบกระเป๋าแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินเพื่อไปให้ถึงห้องเรียนก่อนคนอื่น



              ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด  ภายในห้องยังมีนักเรียนอยู่บางตา



              \"ค่อยยังชั่ว...\"  แฮร์รี่พูดก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะด้านหน้าสุดที่ยังว่างอยู่  รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ตามมานั่งข้างๆ



              อีกไม่กี่นาทีต่อมา  นักเรียนทั้งชั้นก็ทยอยกันเข้ามานั่งประจำที่ที่โต๊ะ  ซีเรียสเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายด้วยใบหน้าเคร่งขรึม  เขาแต่งตัวสะอาดสะอ้านกว่าทุกครั้งที่แฮร์รี่เคยเห็น  ผมเผ้าถูกหวีอย่างเรียบร้อยและเสยไปข้างหลังดูเก๋  เขาเดินมาหยุดที่โต๊ะและส่งยิ้มไปทั่วห้อง



              \"สวัสดี\"  เขาเอ่ยขึ้น  \"หนังสือน่ะเก็บไปเถอะ  ชั่วโมงแรกฉันจะให้พวกเธอฝึกปฏิบัติ  ดังนั้นใช้แค่ไม้กายสิทธิ์ก็พอแล้ว\"



              นักเรียนต่างหันมามองหน้ากันอย่างใคร่รู้ขณะเก็บหนังสือใส่กระเป๋า  และออกอาการตื่นเต้น  น้อยครั้งที่พวกเขาจะได้เรียนปฏิบัติกันจริงๆนอกจากจะเรียนพวกคาถาต่างๆในตำรา  การฝึกปฏิบัติที่แฮร์รี่ชอบที่สุดก็คือเมื่อตอนปีสามที่อาจารย์สอนวิชานี้คือลูปิน



              \"เอาล่ะ  คาถาแรกที่ฉันจะให้พวกเธอฝึกก็คือคาถาเสกผู้พิทักษ์\"  ซีเรียสบอกกับนักเรียนในชั้นที่กำลังตั้งใจฟัง  \"คาถานี้เป็นคาถาที่ค่อนข้างยากพอสมควร  ไม่ง่ายนักที่จะฝึกสำเร็จในช่วงเวลาสั้นๆ  บางคนอาจใช้เวลาหลายวันหรือหลายเดือนในการฝึก  ซึ่งขึ้นอยู่กับความสามารถและความตั้งใจของพวกเธอ  ประโยชน์ของคาถานี้ก็คือ  มันสามารถช่วยป้องกันและขับไล่ผู้คุมวิญญาณที่จะเข้ามาทำร้าย  ผู้พิทักษ์ทีเธอเสกออกมานั้นจะมีรูปร่างแตกต่างกันไปตามจิตใต้สำนึกของผู้เสก\"



              นักเรียนในชั้นต่างพากันทึ่งและรอที่จะได้ฝึกคาถานี้อย่างใจจดใจจ่อ  ยกเว้นแฮร์รี่  เพราะเขาเรียนรู้วิธีการใช้คาถานี้มาอย่างครบถ้วนแล้ว  และเขาก็ใช้ได้อย่างดีเสียด้วย



              \"ในที่นี้มีนักเรียนคนหนึ่งที่รู้จักคาถานี้เป็นอย่างดี  และใช้ได้อย่างดีเยี่ยมเสียด้วย\"  ซีเรียสหันมามองแฮร์รี่แวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปบอกนักเรียนในชั้น  \"คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน - - แฮร์รี่ พอตเตอร์! \"



              ทั้งชั้นหันมามองแฮร์รี่  จากนั้นซีเรียสก็พูดต่อ  นักเรียนทั้งหมดจึงหันไปฟังซีเรียสพูด



              \"ขอให้ทุกคนพูดตาม - - เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\"



              \"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\"  ทั้งห้องพูดตาม



              \"จำไว้ให้ดีว่าระหว่างที่เธอร่ายคาถานี้เธอต้องนึกถึงสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด  ไม่เช่นนั้นแล้วคาถานี้จะไม่ได้ผล\"  ซีเรียสอธิบาย  \"ฉันให้พวกเธอฝึกคาถานี้เนื่องจากเป็นที่รู้กันดีว่า  ตอนนี้ผู้คุมวิญญาณได้ไปเข้าพวกกับพ่อมดศาสตร์มืด  และมันอาจจะออกมาเพ่นพ่านและทำร้ายเธอได้ทุกเมื่อ  เธอจึงควรจะเรียนรู้คาถานี้ไว้เพื่อป้องกันตัว  และนอกจากผู้คุมวิญญาณแล้ว  คาถานี้ก็ใช้ได้กับผีหรือสัตว์ประหลาดอื่นๆด้วยเช่นกัน  เอาล่ะ  ทุกคนตามฉันมา\"



              ซีเรียสนำนักเรียนออกมาด้านนอก  เมื่อนักเรียนคนแรกซึ่งเป็นเนวิลล์เดินออกมาจากประตูก็ต้องผงะถอยหลังไปชนกับนักเรียนคนอื่นที่เดินตามมาข้างหลัง  นักเรียนที่เดินตามมาที่หลังต่างชะเง้อมองข้างหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น



              \"มีอะไรกันน่ะ!  ทำไมถึงมายืนออกันอยู่หน้าประตูล่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่หลังสุดตะโกนถาม



              \"ทะ..โทรลล์!\"  เนวิลล์ตะโกนบอก  คนอื่นๆเมื่อได้เห็นโทรลล์ต่างพากันกรีดร้องและเบียดเสียดกันแย่งกลับเข้าห้องเรียน



              \"โอ๊ย!\"  เสียงของรอนร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาถูกกลุ่มนักเรียนเหยียบเท้า



              \"เดี๋ยวก่อน!  ไม่ต้องกลัว\"  ซีเรียสตะโกนบอก  \"โทรลล์ตนนี้ฉันเป็นคนนำเข้ามาเองเพื่อให้พวกเธอใช้ฝึกคาถาเพราะฉันไม่สามารถนำผู้คุมวิญญาณตัวจริงเข้ามาในฮอกวอตส์ได้  แต่ฉันรับรองว่าโทรลล์ตนนี้ไม่ทำอันตรายเธอแน่นอน  เนื่องจากฉันร่ายคาถาสะกดใจใส่มันไว้ก่อนแล้ว\"



              ซีเรียสพูดถูก  แม้โทรลล์ตนนี้มีหน้าตาดุร้าย  แต่ก็ดูไม่มีพิษสงอะไรเพราะมันยืนโยกตัวไปมาและตาเหม่อลอยมองเพดาน  บ่งบอกถึงการโดนคาถาสะกดใจแล้ว



              นักเรียนค่อยๆทยอยกันออกมายืนนอกห้อง  แต่ส่วนใหญ่ก็ยืนชิดกำแพงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้



              \"แฮร์รี่!\"  ซีเรียสเรียกแฮร์รี่  \"ฉันจะให้เธอสาธิตให้เพื่อนๆในชั้นได้ดูก่อน  ก้าวมายืนตรงหน้าโทรลล์นี่\"



              แฮร์รี่ทำตาม  ตอนนี้เขายืนประจันหน้ากับโทรลล์แล้วแต่เขาไม่รู้สึกกลัวเลย  อาจเป็นเพราะเขาเคยประจันหน้ากับมันอย่างนี้มาแล้วตั้งแต่เขาเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง  หรือไม่ก็เพราะเจ้าโทรลล์ตนนี้ดูไม่มีพิษสงเพราะถูกคาถาสะกดใจอยู่ก็เป็นได้



              \"สำหรับนักเรียนคนอื่นๆที่เพิ่งเริ่มฝึกคาถานี้เป็นครั้งแรก  ฉันจะให้สู้กับโทรล์ที่ถูกคาถาสะกดใจไว้เรียบร้อยแล้วเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดจากความผิดพลาด  แต่สำหรับเธอ..แฮร์รี่\"  ซีเรียสบอกกับแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง  \"เธอใช้คาถานี้จนชำนาญแล้ว  ดังนั้นในกรณีของเธอ  ฉันจะถอนคาถาสะกดใจออกเพื่อให้โทรลล์กลับมามีสติเหมือนเดิม  เธอโอเคไหม\"



              แฮร์รี่พยักหน้า  กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  ไม่มีอะไรต้องกลัว  แฮร์รี่คิด  แค่ร่ายคาถาใส่โทรลล์แค่นี้ก็เป็นอันจบ  เขาเคยเจอผู้คุมวิญญาณที่น่ากลัวกว่านี้มาแล้ว



              \"พร้อมนะ\"  ซีเรียสถามแฮร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย  แล้วถอยหลังออกมา



              \"พร้อมฮะ\"  แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นในท่าเตรียมพร้อม



              \"เอเนอร์วาเต้!\"  ซีเรียสร่ายคาถาใส่โทรลล์



              โทรลล์ตนนั้นฟื้นขึ้นจาการถูกสะกด  มันหันมามองแฮร์รี่และย่างสามขุมเข้าไปหาเขาอย่างประสงค์ร้าย  นักเรียนที่ยืนดูอยู่ไกลๆต่างพากันกลั้นหายใจ  โทรลล์เงื้อกระบองของมันขึ้นเหนือหัวเตรียมจะฟาดลงมาที่เหยื่อที่อยู่ตรงหน้ามัน  แฮร์รี่ไม่ถอยหลังหนีแม้แต่ก้าวเดียว  เขาไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย



              \"เอกซ์เปกโต  พาโตรนุม!\"  แฮร์รี่ตะโกนก้อง  กวางตัวผู้สีเงินเจิดจ้ากระโจนออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าชนกันโทรลล์จนทำให้มันหงายหลังล้มตึงจนพื้นสั่นสะเทือน  กวางตัวนั้นวิ่งกลับมาหาแฮร์รี่แล้วก้มหัวให้เขา



              \"เขาแหลม...\"  แฮร์รี่พูดออกมาพร้อมยื่นมือออกไปเพื่อสัมผัส  แต่กวางตัวนั้นสลายหายไปเสียก่อน



              นักเรียนทั้งชั้นพากันปรบมือให้แฮร์รี่ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง



              \"ยอดเลย  แฮร์รี่!\"  รอนตะโกน



              \"เยี่ยมมาก..แฮร์รี่\"  ซีเรียสเอ่ยชม  ก่อนจะหันไปร่ายคำสาปสะกดใจใส่โทรลล์อีกครั้งระหว่างที่มันกำลังลุกขึ้น  \"ต่อไปฉันจะให้พวกเธอออกมาฝึกคาถานี้ทีละคน - - รอน..เธอเริ่มก่อน\"



              รอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  ก่อนจะก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นเตรียมพร้อม



              \"นึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขเข้าไว้นะ\"  ซีเรียสบอก



              รอนพยักหน้าแล้วตะโกนออกมาว่า  \"เอกซ์เปกโต  พาโตรนุม!\"



              กลุ่มควันสีขาวพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของรอน  มันลอยอยู่หน้าโทรลล์ครู่หนึ่งก่อนจะสลายไป



              \"ดีมาก..คนที่ฝึกครั้งแรกได้เท่านี้ก็ถือว่าเยี่ยมล่ะ\"  ซีเรียสเอ่ยชมรอนด้วยเช่นกัน  นักเรียนในชั้นปรบมือให้  รอนกลับไปยืนข้างแฮร์รี่ด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม



              \"ไม่เลวนี่!\"  แฮร์รี่หันมาพูดกับรอน



              \"ต่อไปตาเธอนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  ซีเรียสเรียก  รอนและแฮร์รี่หันมามอง  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างร่าเริงพร้อมกับก้าวออกมา  ท่าทางเธอดูมั่นใจเต็มเปี่ยม  เมือเธอยืนประจันหน้ากับโทรลล์ก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วร่ายคาถา



              \"เอกซ์เปกโต  พาโตรนุม!\"



              กลุ่มควันมีขาวจางๆลอยออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์แล้วสลายไปแทบจะทันที  ทำให้รอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่จางลง



              \"เธอต้องนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขมากกว่านี้นะ  เฮอร์ไมโอนี่...\"  ซีเรียสบอก  นี่นับเป็นครั้งแรกที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องผิดหวังในวิชาเรียนของเธอ  เธอได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเรียนที่เก่งและฉลาดที่สุดในโรงเรียน  คาถาที่เธอเสกมักจะได้ผลเสมอถ้าไม่รวมครั้งนี้  



              \"ไม่เป็นไรน่า..เฮอร์ไมโอนี่\"  ซีเรียสปลอบพร้อมเอามือแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆเมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า  \"ไม่มีใครทำได้สำเร็จในครั้งแรกหรอกนะ  แม้แต่ฉันเองก็เถอะ\"



              เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย  แล้วจึงกลับมายืนที่เดิม  เธอสังเกตเห็นรอนยิ้มร่าเริงเลยนึกหมั่นไส้  จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย  \"เธอมีความสุขอะไรนักหนาน่ะ  ฮึ!\"



              รอนไม่ตอบ  ได้แต่ยืนกอดอก  ยิ้มให้เธอและหันกลับไป  แฮร์รี่ไม่กล้าบอกกับเฮอร์ไมโอนี่ว่าที่รอนอารมณ์ดีเป็นเพราะเห็นเฮอร์ไมโอนี่ใช้คาถาไม่ได้ผลมากไปกว่าเขาเลย



              ซีเรียสเรียกนักเรียนแต่ละคนออกมาฝึกคาถาจนจบชั่วโมง  ส่วนใหญ่ทำได้ดี  แฮร์รี่ถูกเพื่อนๆเรียกร้องให้ออกมาสาธิตการใช้คาถาเสกผู้พิทักษ์ให้ดูถึงหลายรอบ



              \"เอาล่ะ  การบ้านของชั่วโมงนี้\"  ซีเรียสพูดเมื่อหมดชั่วโมง  \"ขอให้พวกเธอไปฝึกคาถานี้ให้ชินเมื่อมีเวลาว่าง  แล้วชั่วโมงหน้าฉันจะเรียกพวกเธอออกมาสาธิตให้เพื่อนๆได้ดูอีกครั้ง  เพื่อที่ฉันจะดูว่าพวกเธอก้าวหน้าไปบ้างหรือยัง  เลิกชั้นเรียนได้!\"



              \"ชั่วโมงนี้ยอดไปเลย!\"  เชมัสพูดขึ้นระหว่างที่นักเรียนในชั้นกำลังมุ่งหน้าไปยังหอพักกริฟฟินดอร์เพื่อไปเก็บกระเป๋า  ก่อนจะลงไปรับประทานอาหารกลางวันที่ห้องโถงใหญ่



              \"ใช่!  แบล็กเจ๋งที่สุดในบรรดาอาจารย์ที่เคยสอนมาเลยนะนั่น\"  ดีนเสริม



              \"นายอย่าลืมสิ  ยังมีศาสตราจารย์ลูปินอีกคนนะที่เจ๋งน่ะ\"  เชมัสบอก  \"ถึงแม้เขาจะเป็นมนุษย์หมาป่าก็เถอะ”



              \"เออ..ใช่ ศาสตราจารย์ลูปินก็สอนสนุก\" ดีนสนับสนุน \"ตราบใดที่เขายังไม่แปลงร่างระหว่างการสอนแล้ววิ่งไล่กัดนักเรียนไปรอบห้องนะ\"



              แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ยังคงอยู่ในห้องเรียน  ซีเรียสเล่าให้ทั้งสามคนฟังว่าเขากับลูปินจับเพ็ตติกรูว์ได้อย่างไร  แล้วทำไมถึงต้องเจาะจงเรียกเฉพาะนายวีสลีย์ออกมา



              \"ที่ฉันเรียกคุณวีสลีย์ออกมาก็เพราะฉันคิดว่าเขาคงจะให้ความยุติธรรมกับฉันได้  และยอมรับฟังความจริงทั้งหมดที่ฉันจะอธิบายให้ฟัง  จากนั้นฉันจึงพาเขาไปที่บ้านที่ฉันกับรีมัสพักอยู่เพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง  เมื่อคุณวีสลีย์รู้เรื่องทั้งหมดแล้วเขาก็เลยพาฉันไปที่กระทรวงเวทมนตร์\"  ซีเรียสบอก  \"ถ้าฉันไม่เรียกคุณวีสลีย์แล้วรอจนกว่าเจ้าหน้าที่กระทรวงจะมาถึงล่ะก็  ฉันรับรองได้เลยว่าพวกนั้นจะไม่ยอมฟังฉันและจะจับฉันกลับเข้าคุกอัซคาบันทันทีแน่ๆ\"



              \"แล้วทำไมคุณกับลูปินถึงมาอยู่ด้วยกันได้ล่ะฮะ\"  แฮร์รี่ถาม



              \"ดัมเบิลดอร์น่ะ...\"  ซีเรียสตอบ  \"เขาคิดว่าจะปลอดภัยกว่าถ้าพวกเราอยู่รวมกันไว้  แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอย่างน้อยก็ยังช่วยเหลือกันได้\"



              \"ลูปินสบายดีหรือเปล่าคะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นบ้าง



              ซีเรียสยิ้ม  \"เขาสบายดี  แล้วยังบ่นอยากเจอพวกเธอด้วย  วันหยุดสุดสัปดาห์หน้าฉันกับเขานัดพบกันที่ฮอกมี้ดส์  ถ้าพวกเธอว่างก็ไปพบเขาพร้อมกับฉันสิ\"



              \"แน่นอนฮะ/ค่ะ!\"  ทั้งสามตอบขึ้นพร้อมกัน  \"เราก็อยากเจอเขาเหมือนกันฮะ\"



              \"รีมัสต้องดีใจแน่ๆเลยล่ะ\"  ซีเรียสยิ้มให้



              \"จริงสิฮะ...\"  แฮร์รี่นึกขึ้นได้  \"กระทรวงรู้รึยังฮะว่าคุณเป็นแอนนิเมจัสที่ไม่ได้ขึ้นทะเบียน\"



              \"อ้อ..เรื่องนั้น  ฉันเกือบลืมไปซะสนิทเลย\"  ซีเรียสบอก  \"กระทรวงรู้แล้วล่ะ  ฉันเป็นคนบอกพวกเขาเอง  เพราะตอนที่เพ็ตติกรูว์ดื่มสัจจะเซรุ่มแล้วสารภาพทุกอย่างออกมา  เจ้านั่นดันพูดเรื่องที่ฉันแปลงร่างเป็นสุนัขออกมาด้วย\"



              \"แล้วคุณไม่โดนกระทรวงลงโทษเหรอฮะ\"  รอนถาม



              \"ต้องขอบคุณพ่อของเธอมากเลยล่ะ  รอน\"  ซีเรียสตบไหล่รอนเบาๆ  \"เขาบอกให้ทางกระทรวงเวันโทษฉันเพื่อไถ่บาปเรื่องที่ฉันต้องเข้าไปอยู่ในอัซคาบันทั้งๆที่ฉันบริสุทธิ์  แต่มีข้อแม้ว่าฉันจะต้องขึ้นทะเบียนเป็นแอนนิเมจัสที่ถูกต้องตามกฏหมายซึ่งข้อนั้นก็ไม่มีปัญหาเลยสำหรับฉัน  ดีซะอีกที่ฉันจะสามารถแปลงร่างเป็นสุนัขที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการโดยไม่ต้องกลัวว่าจะผิดกฏหมาย\"



              \"ดีจังฮะ\"  รอนยิ้ม



              \"เอาล่ะ..ฉันคิดว่าฉันเล่าให้เธอฟังจนหมดเปลือกแล้วนะ\"  ซีเรียสพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน  \"พวกเธอควรจะลงไปรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนๆที่ห้องโถงได้แล้ว  ตอนบ่ายเธอยังมีเรียนอีกวิชาไม่ใช่เหรอ\"



              \"ใช่ฮะ\"  แฮร์รี่พยักหน้า  \"งั้นพวกเราลาก่อนฮะ\"  ทั้งสามโบกมือลาซีเรียส  แล้วออกจากห้องเรียนเพื่อตรงไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน



              \"จริงสิ  แฮร์รี่\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเมื่อพวกเขานั่งลงที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว  \"ตอนที่ซีเรียสเรียกเธอออกไปสาธิตการใช้คาถาเสกผู้พิทักษ์น่ะ  ตอนนั้นเธอนึกถึงเรื่องอะไรที่ทำให้เธอมีความสุขเหรอ\"



              \"ฉันนึกถึงเรื่องที่จะได้ออกจากบ้านพวกเดอร์สลีย์แล้วไปอยู่กับซีเรียสตอบปิดเทอมหน้าร้อนนี้น่ะ  นั่นเป็นเรื่องที่จะทำให้ฉันมีความสุขที่สุดเลยล่ะ  ฉันถึงเสกผู้พิทักษ์ออกมาได้ไง\"  แฮร์รี่ตอบ  \"แล้วเธอล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่\"



              \"อ๋อ  ฉันก็...\"  ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบรอนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน



              \"จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ  นอกจากทำข้อสอบ ส.พ.บ.ส. ของปีนี้ได้เต็มน่ะ\"  รอนตอบแทนอย่างรู้ทัน



              \"แล้วไงยะ!  ก็มันเรื่องของฉันนี่\"  เฮอร์ไมโอนี่แหวใส่  \"เรื่องเรียนเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ดีที่สุดนี่นา  ความรู้สึกนี้น่ะเธอไม่เข้าใจหรอก  เพราะเธอไม่เคยสอบได้เต็มซักวิชาเดียวเลยนี่!\"



              \"เรื่องแค่นี้นี่นะ  โอ๊ย..มีความสุขตายล่ะ\"  รอนประชด



              \"รอนก็พูดถูกนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  แฮร์รี่ออกความเห็น  \"ฉันไม่ได้พูดเข้าข้างรอนหรอกน่า  ฉันแค่พูดตามที่คิดเท่านั้นเอง\"  แฮร์รี่รีบบอกเมือเห็นสายตาขุ่นเขียวของเฮอร์ไมโอนี่  \"เธอก็ได้ยินที่ซีเรียสบอกไม่ใช่เหรอว่าที่เธอทำได้ไม่ดีเพราะเธอนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขไม่มากพอ\"



              \"ก็อาจจะจริง...\"  เฮอร์ไมโอนี่ยอมรับในที่สุด  \"แต่ฉันคิดไม่ออกนี่ว่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุขได้อีกนอกจากเรื่องการเรียน\"



              \"ช่าย..แต่เรื่องเรียนมันเป็นแค่ความจำเป็นภายนอกนะ  เฮอร์ไมโอนี่\"  รอนบอก  \"เธอลองคิดถึงเรื่องภายในจิตใจที่เธอชอบหรือประทับใจดูสิ  คงจะมีซักเรื่องล่ะน่า\"



              \"ขอบใจนะ...\"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้รอน  \"แล้วเธอล่ะรอน  เธอนึกถึงเรื่องอะไรเหรอ  ขนาดซีเรียสยังเอ่ยปากชมคาถาของเธอเลยนะ\"



              เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ถาม  รอนก็หน้าแดงเหมือนสีผมของเขาขึ้นมาทันที  \"เอ่อ..คือ..ความลับน่ะ\"



              \"อะไรกัน  บอกมาเถอะน่า  ฉันไม่ล้อเธอก็ได้\"  เฮอร์ไมโอนี่คาดคั้น



              \"นั่นสิ  ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน  แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงด้วย\"   แฮร์รี่คาดคั้นบ้าง



              \"ฉัน..ฉันบอกไม่ได้จริงๆ  มันเป็นความลับสุดยอด\"  รอนบอก  แล้วก้มหน้าก้มตารับประทานสตูที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อนทั้งสองอีกเลย



              \"โธ่...\"  แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างเสียดาย  ไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนั้นรอนนึกถึงเรื่องอะไรที่ทำให้เขามีความสุข  นอกจากตัวเขาเองที่หน้าแดงจนถึงใบหูแล้วตอนนี้