ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความใกล้ชิดและสัญญานอันตราย
\"ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากมากับฉัน แต่ช่วยทำหน้าให้มันดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย ให้ตายเหอะ!!\" กฤษณะสบถหลังจากทนอึดอัดมานานนับชั่วโมงกับหญิงสาวที่นั่งข้าง
ณัฐถกากัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าซีดขาวที่ฉายชัดถึงความเหนื่อยหน่ายบวกความรู้สึกพะอืดพะอม อาการเมาเครื่องบินของหญิงสาวที่เป็นอยู่ก็แย่มากพออยู่แล้ว ซ้ำยังต้องรับฟังคำพูดชวนหาเรื่องจากอีกฝ่ายก็แทบจะทำให้เธออยากหลีกไปให้พ้นกับสถานการณ์ที่บีบบังคับให้ต้องติดแหงกอยู่บนเครื่องบินที่แสนเกลียดเกือบทั้งวันกับผู้ชายที่เหมือนเด็กพาลๆคนหนึ่ง แย่ชะมัด!!
ซักพักกฤษณะก็ทนไม่ไหวกับบรรยากาศอึดอัด เขาเบนหน้าไปคนละทางกับอีกฝ่าย หยิบหูฟังขึ้นมาเพียงหวังว่าจะช่วยผ่อนคลายได้
\"รายงานข่าวด่วน วานนี้คนร้ายอายุประมาณ 58 ปี คดีอุกฉกรรจ์หลบหนีออกจากเรือนจำ ตำรวจกำลังเร่งตามหา ขอให้ทุกท่านระวัง...\"
กฤษณะกระชากหูฟังออกอย่างหงุดหงิด หันไปมองหน้าซีดๆของอีกฝ่ายอย่างรำคาญตา อารมณ์บูดอย่างไร้สาเหตุทำให้ไม่ทันสังเกตความผิดปกติของอีกฝ่ายที่ขณะนี้นอนหลับตาสนิท กำมือแน่น หากสัมผัสฝ่ามือก็จะรู้ว่าเย็นและชุ่มเหงื่อขนาดไหน
ณัฐถกาขยับตัวลุกจะไปเข้าห้องน้ำ ทำไม้ทำมือให้อีกฝ่ายหลีกทางให้ เกรงว่าเปิดปากพูดซักนิดจะต้องอาเจียนแน่
\"อะไร? จะทำไม? ปัดโธ่ก็พูดออกมาซิ!!\" ชายร่างสูงตวาดออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับดึงมือของอีกฝ่ายออกจากปาก \"จะปิดไว้ทำไมเล่า หรือรังเกียจฉันมากจนไม่อยากจะพูดด้วย\"
ณัฐถกาพะอืดพะอมเต็มทน \"หลีก ฉันจะอ้วก!!\"
เท่านั้นกฤษณะก็ลุกแทบไม่ทัน เขาลากหญิงสาวไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
\"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ นั่งบื้ออยู่ได้ตั้งนาน เธอเป็นเด็กรึไง\" กฤษณะพูดเสียงดุอย่างไม่จริงจังนักหลังจากกลับมานั่งที่เรียบร้อยแล้ว
\"ฉันพยายามบอกคุณแล้ว\" เถียงทั้งๆหลับตาและผ้าเย็นโปะอยู่บนหน้าผาก
\"ไอ้ที่ทำไม้ทำมือชี้โบ้ชี้เบ้นั่นน่ะ? ฉันหมายถึงก่อนหน้านี้นั่งเวียนหัวอยู่ได้เป็นนานสองนาน เด็กชะมัด!!\"
ณัฐถกานิ่งเงียบคร้านที่จะเถียง ได้ยินเสียงอีกฝ่ายแว่วๆสั่งอะไรกับแอร์โฮสเตส
\"เอ้า กินอะไรเย็นๆซะหน่อยจะได้สดชื่น\" พูดพลางยัดเยียดน้ำมะนาวให้หญิงสาว
ณัฐถการับมาพลางกล่าวขอบคุณเบาๆ รู้สึกดีไม่น้อยกับน้ำมะนาวแก้วนี้ ไม่ใช่เพราะรสชาติ แต่เป็นน้ำใจของอีกฝ่ายที่บ่งบอกให้รู้ว่าห่วงเธอไม่น้อยเหมือนกัน เพียงแต่บ่นไปอย่างนั้นเอง...
\"เธอต้องหัดอ้อนคนอื่นให้มากกว่านี้นะ ณัฐถกา นอนซะ\"
อ้อนรึ...เป็นคำที่แปลกมากในความรู้สึกของร่างบาง ก็ตั้งแต่เกิดมาเธอมีใครให้อ้อนบ้างล่ะ? นั่นเป็นความคิดสุดท้ายที่แวบเข้ามาก่อนหลับไป
# --------------------------------------------------- #
\"เดี๋ยวรอฉันเช็คอินแล้วเธอค่อยขึ้นไปพักผ่อน\" กฤษณะพูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังอ่อนเพลียอยู่เล็กน้อย
\"สวัสดีครับ จองไว้แล้วใช่มั้ยครับ ขอทราบชื่อด้วยครับ\"
\"กฤษณะ พัฒนพงษ์วานิชครับ\"
\"นี่ครับกุญแจห้อง 261กับห้อง 262 นะครับ สองห้องนี้มีประตูเชื่อมกันได้นะครับ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนครับ\"
\'มีประตูเชื่อม\' กับ \'ขอให้มีความสุข\' นี่มันยังไง? ไม่แปลกที่ณัฐถกาจะคิดก็ในเมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงที่ยิ้มให้กับพนักงานต้อนรับอย่างเข้าใจความหมาย มันไม่ช่วยให้ตีความเป็นอย่างอื่นไปได้
เหอะ ให้ตายเธอก็ไม่ใช้ประตูเชื่อมอะไรนั่นหรอก!!
\"เธอนอนพักซะ พอถึงเวลาอาหารเย็นแล้วฉันจะมาปลุก\" กฤษณะมาส่งถึงหน้าห้องและกำชับอีกที
ณัฐถกาทำตามอย่างว่าง่าย เพียงไม่ถึงอึดใจเธอก็หลับสนิทเพราะยังเพลียไม่หายจากการเมาเครื่องบิน
# --------------------------------------------------- #
\"...ฉันรักแกนะ ทำตัวดีๆเด็กน้อย หึหึ\"
เสียงแหบแห้งที่คล้ายจะปลอบประโลมเด็กสาวช่วยเพียงเพิ่มความขมขื่นและแหวกแผลในใจให้เปิดกว้างมากขึ้น คำว่ารักพูดง่ายๆแลกกับชีวิตเธอทั้งชีวิต อย่างพูดถึงจิตใจ..ถ้าใครบอกบอกว่าเธอมีมันอยู่คงแปลกใจน่าดู
เด็กสาวได้แต่นอนนิ่งรับสิ่งที่อีกฝ่ายบอกว่ามันคือรักส่งมาให้หล่อน ความขยะแขยงทั้งตัวเองและอีกฝ่ายหลั่งใหลท่วมท้น วนเวียนอยู่ในเลือดเธอทุกหยาดหยด เหมือนเชื้อโรค..ไวรัสที่เรื้อรังแพร่กระจายอย่างรวดเร็วทุกอณูในร่างกาย หลังเสร็จสิ้น..สิ่งที่หลงเหลือก็เพียงแค่ตุ๊กตามนุษย์ที่มีน้ำตา!!
.............................................
.............................................
\"วันนี้ทำไมรุ่นพี่หน้าซีดจังฮะ ไม่สบายรึเปล่า?\" เด็กรุ่นน้องขมวดคิ้วอย่างกังวลเมื่อคำตอบมีเพียงส่ายหน้าปฏิเสธ \"ผมว่ารุ่นพี่ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลดีกว่า แล้วตอนเย็นผมจะพาไปส่งที่บ้าน\"
\"ไม่ต้องหรอกวิทย์ ฉันไม่เป็นไร\" ณัฐถกาตอบ ฝืนยิ้มส่งไปให้ \"เสียงออดดังแล้วฉันกลับห้องก่อนล่ะ นายก็ไปเข้าเรียนได้แล้ว\"
\"เดี๋ยวฮะ นี่รอยอะไรฮะ\" วิษณุชี้ไปที่รอยแดงอมม่วงบริเวณไหปลาร้า \"ขออนุญาตินะฮะ\" ไม่พูดเปล่า เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดปกเสื้อให้กว้างขึ้นเพื่อดูให้ถนัด ณัฐถการีบคว้าเสื้อกลับทันที
\"ไม่เป็นไรหรอก รอยช้ำธรรมดาน่ะ\"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่วิษณุสังเกตเห็นรอยช้ำตามตัวอีกฝ่าย หากก็คิดว่าผิวขาวของณัฐถกาคงจะช้ำได้ง่ายๆอยู่แล้ว แต่รอยแผลนี้ดูรุนแรงและใหญ่เกินไป แล้วยังเมื่อครู่ที่เปิดคอเสื้อดู แม้จะแวบเดียวแต่ก็เห็นว่ามีรอยช้ำอยู่หลายที่นัก
\"รุ่นพี่ปิดอะไรผมอยู่รึเปล่าฮะ\"
\"...................\"
\"รุ่นพี่มีปัญหาอะไรรึเปล่า?\"
\"...................\"
\"ผมช่วยอะไรรุ่นพี่ไม่ได้เลยใช่มั้ยฮะ\"
\"วิทย์..ขอเวลาฉันหน่อยได้มั้ย\"
เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบ \"ผมจะรอฮะ รอจนกว่ารุ่นพี่จะพร้อม ผมจริงใจกับรุ่นพี่นะฮะ\" เด็กหนุ่มเอื้อมมืออีกฝ่ายมากุมคล้ายยืนยันคำพูด
\"ฉันรู้\" ณัฐถกาบีบมืออีกฝ่ายกลับ
\"งั้นเย็นนี้ผมไปส่งรุ่นพี่ที่บ้านนะฮะ\"
ณัฐถกาลังเลอยู่ครู่ก่อนตอบตกลง ไม่อยากทำให้ใบหน้าที่คาดหวังของอีกฝ่ายหม่นลง
.............................................
.............................................
\"วันนี้ไปอ่อยใครให้มาส่งล่ะ ห่างไม่ได้เลยนะ เชื้อร่านนี่มันแรงจริงๆ หรือฉันยังให้แกไม่พอ ห๊า!!\"
ณัฐถกานิ่งเงียบ ดูเหมือนความเงียบจะเป็นหนทางที่จะไม่พูดอะไรให้อีกฝ่ายอารมณ์ขุ่นไปมากกว่านี้พอๆกับทำให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าคำพูดที่กล่าวหาเป็นจริง
\"ร่านนัก งั้นคืนนี้จะให้ความรักที่แกร่ำร้องว่าขาดอย่างเต็มที่ละกัน!!\"
พอเถอะ พอซะที!!
เกลียด..รังเกียจ..ขยะแขยง
อย่า!! วิทย์ ช่วยด้วย!!!
\"ณัฐถกา..นัท\" กฤษณะเขย่าตัวอีกฝ่ายอย่างแรง หลังจากเคาะประตูเรียกอยู่นานพักใหญ่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบ โทรศัพท์เข้าก็ไม่รับ ความกังวลเริ่มเพิ่มขึ้นตามลำดับจนต้องลงไปขอกุญแจสำรองถือวิสาสะเข้าไป กระทั่งเห็นร่างบางนอนนิ่งสนิท เกร็งไปทั้งร่างจนน่ากลัว พึมพำคำพูดที่จับใจความแทบไม่ได้ ไรผมชื้นไปด้วยเหงื่อที่ออกมากจนน่าตกใจ ทั้งที่อุณหภูมิในห้องค่อนข้างเย็นทีเดียว
\"เอาออกไปให้หมด..สกปรก..เลือด..ช่วยด้วย!!\"
\"นัท! ตื่น!!\" ชายร่างสูงเขย่าตัวพลางตบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
ณัฐถกาสะดุ้งตื่นพร้อมหยาดน้ำตาจวนเจียนจะหยดเอ่อคลออยู่เต็มดวงตาเรียวสวย..หวานระคนเศร้าคู่นั้น
\"วิทย์\" ร่างบางพูดราวกระซิบ ก่อนซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายคล้ายเด็กตัวเล็กๆที่โหยหาความอบอุ่น ชายผมแดงอดไม่ได้ที่จะรวบร่างบางเข้ามากอดและลูบไล้หลังอย่างอ่อนโยน ปลอบประโลมให้อีกฝ่ายสงบ
เกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวในอ้อมกอดเขา? วิทย์..ชื่อนี้เขาจำได้ วิษณุเด็กรุ่นน้องที่ตามเกาะแกะณัฐถกา คนที่เป็นสาเหตุของข่าวลือที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับที่หญิงสาวลาออก
\"ไม่เป็นไรแล้วนัท คุณแค่ฝันร้าย ไม่เป็นไรๆ\" ชายหนุ่มแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเปลี่ยนสรรพนามการเรียกหญิงสาวตั้งแต่เมื่อไหร่
เสียงสะอื้นค่อยๆจางลงพร้อมๆกับสติที่กลับคืนมาของร่างเพรียวบาง ณัฐถการีบผละออกจากอีกฝ่ายทันที ใบหน้าร้อนวูบวาบจนรู้สึกได้
\"ขอโทษ\" ณัฐถกาพูดได้เท่านั้นกฤษณะก็โอบหญิงสาวมาแนบร่างอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน อยากปกป้อง? อยากปัดเป่าความเจ็บปวด?
เงียบกันไปได้ซักพัก มีเพียงเสียงหัวใจที่ดังระรัวของทั้งสอง ความอึดอัดเคอะเขินพร้อมกับใยความรู้สึกหวานๆค่อยๆซึมซาบเข้ามาจนทั้งคู่ก็อดประหลาดใจไม่ได้ มันอันตรายและชวนอึดอัดยิ่งกว่าช่วงแรกที่พบกันซะอีก
กฤษณะคลายอ้อมกอด ก้มลงมองใบหน้าหวานของอีกฝ่าย
\"ฉันไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณ\"
\"เดี๋ยวขอโทษ เดี๋ยวขอบคุณ เอายังไงแน่?\" เขาหยอกเพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศแปลกๆเมื่อครู่ทิ้งไป \"คุณไปล้างหน้าล้างตาเถอะ แล้วเดี๋ยวไปทานข้าวกัน\"
ณัฐถกามองแผ่นหลังของร่างบางที่หายเข้าไปในห้องน้ำก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาสารภาพกับตัวเองว่ารู้สึกดีไม่น้อยที่เห็นน้ำตาของอีกฝ่าย ความอ่อนแอที่เจ้าตัวเอาความเย็นชาเฉยชากลบใส่นั้นดูจะกระเทาะออกมาให้เขาเห็นซะแล้ว นึกสงสัยว่าจะมีซักกี่คนที่ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาว ขอเดาได้เลยว่าคนๆนั้นต้องหลงรักณัฐถกาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ!! แล้วเขาล่ะ..จะสายไปมั้ยที่จะดึงตัวเองกลับมา?
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น