ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน
\"รุ่นพี่ฮะ\"
\"หือ?\"
หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ยังไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากอุ่นของอีกฝ่ายก็แนบลงมาบนกลีบปากอื่มของเธออย่างแผ่วเบา
\"เล่นอะไรน่ะ\" หญิงสาวขมวดคิ้วพลางสะบัดหน้าไปทางอื่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขำดังมาจากวิษณุคล้ายกับชายหนุ่มรุ่นน้องจะรู้ว่าณัฐถกาเขินจนต้องเอาความโกรธเข้าข่ม
\"ไม่ต้องเขินจนน่ากลัวแบบนั้นก็ได้ฮะ รุ่นพี่\"
\"ฉันไม่ได้เขิน\" พยายามทำเสียงดุเข้าข่ม
\"งั้นขออีกทีนะฮะ\"
\"......................\"
รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าสวยที่พริ้มหลับเมื่อฝันถึงความทรงจำสวยงามเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่เธอเคยสัมผัส หากถอนสะอื้นออกมาอย่างทรมานเมื่อภาพอดีตที่ตามหลอกหลอนบัดนี้ได้รุกคืบเข้ามาแม้ในยามฝัน
น่ารังเกียจ...ลมหายใจหอบหนักที่รดลงมาที่ใบหน้า
น่าขยะแขยง...สัมผัสหยาบจาบจ้วง เป็นเพียงตัณหาที่ปราศจากความรัก
น่าสมเพช...ตัวเธอที่ไม่สามารถดิ้นรนต่อสู้
ยิ่งรู้สึกเช่นใดกับร่างที่ทาบทับลงมา ความรู้สึกทั้งหลายเหมือนสะท้อนกลับมายังตัวหล่อน รังเกียจตัวเอง ขยะแขยงร่างกายที่น่าจะเป็นของเธอหากก็ไม่ใช่ เธอเคยมีสิทธิ์บนเรือนร่างนี้หรือ? คนที่ให้ชีวิตและร่างกายนี้กับเธอต่างหากกำลังเรียกร้อง กอบโกยสิทธิ์ความเป็นเจ้าของในเรือนร่างนี้คืนอย่างไม่รู้จักอิ่ม...
ณัฐถกาสะดุ้งสุดตัวตื่นจากความฝัน สัมผัสในฝันคล้ายหลงเหลืออยู่ในความเป็นจริง หล่อนแยกไม่ออก ไหนล่ะความฝันและไหนล่ะคือความจริง? เธอเดินอย่างเลื่อนลอยตรงไปยังโต๊ะหนังสือ ก่อนคว้าที่กรีดซองจดหมายกรีดแขนตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะให้ร่างกายที่เธอรังเกียจย่อยยับไปกับมือตนเองดีกว่าจะถูกทำลายอย่างไร้ค่าจากคนอื่น
สกปรก!! เลือดชั่วที่มันไหลวนอยู่ในร่างกายมันน่าขยะแขยงสิ้นดี ถ้าออกมาให้หมดได้เธอจะรู้สึกสะอาดขึ้นไหม? ทำไม..เลือดเธอก็ยังเป็นสีแดงเหมือนคนอื่นนี่ ทำไมไม่ดำสนิทซะล่ะ
นัยน์ตาพร่ามัวกลบมิดไปด้วยน้ำตา มือขวายังกรีดกระหน่ำซ้ำลงไป ไม่เจ็บ..ไม่ปวด..ที่กรีดซองจดหมายบาดลึก เนื้อขาวแยกเป็นรอยกว้าง เอาอีก!! กรีดให้มันลึกกว่าเดิม ซ้ำเติมความเจ็บปวดให้มันชิน ทั้งๆที่ต่อให้ทำอีกกี่ครั้งก็รู้ดีแก่ใจว่าไม่มีทางหรอกที่จะชินกับความเจ็บปวดได้ จนสุดท้ายกลิ่นคาวคละคลุ้งแตะจมูกถึงทำให้รู้สึกตัว
ณัฐถกาก้มลงมองบาดแผลเป็นทางยาวที่ปรากฏอยู่นับไม่ถ้วนบนแขนซ้ายจากข้อมือถึงศอก เธอรับรู้ได้ถึงของในท้องที่พร้อมจะขย้อนออกมาจากตัวเธอ หญิงสาวพุ่งตรงไปห้องน้ำ ของเหลวในท้องทะลักทะล้นออกมาจากคอจนตัวเบาหวิว เสียงหายใจขัดเนื่องจากแรงสะอื้น ความชาที่บาดแผลค่อยจางหายไป สิ่งที่เข้ามาแทนคือความเจ็บปวดเจียนตาย ร่างเพรียวสะกดกลั้นความเจ็บปวดแทบไม่อยู่ ใบหน้าซีดที่สะท้อนอยู่ในกระจกไม่ต่างอะไรกับคนบ้าเลยซักนิด ณัฐถกาฉวยผ้าเช็ดมือกดทับบาดแผลอย่างไม่หวังว่ามันจะหยุดเลือดได้ เพียงแค่ให้ไหลน้อยลง เธอทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า...
ฉันยกเลิกสัญญาได้มั้ย..วิทย์ การใช้ชิวิตอยู่โดยไม่มีนายดูเป็นเรื่องหนักหนาเกินไปสำหรับฉัน มันเหนื่อยเกินไป...
these wounds won\'t seem to heal
this pain is just too real
there\'s just too much that time cannot erase...
# --------------------------------------------------- #
กฤษณะเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องทำงานอย่างกระวนกระวายใจ สายขนาดนี้ณัฐถกายังไม่มาทำงาน มันออกเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครซักคนจะมาทำงานสาย แต่ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นนายจ้างที่แสดงความกระวนกระวายใจออกนอกหน้าแค่พนักงานมาสายเพียงคนเดียว
แต่สำหรับกฤษณะ ไอ้ชนักติดหลังที่ทำไปเมื่อคืนนี่แหละที่ทำให้เขานั่งไม่ลง เขายังจำได้ถึงรสสัมผัส พร้อมทั้งความสงสัยก็ถาโถมเข้ามา เขาเพียงแค่อยากแกล้งร่างบางเท่านั้นจริงหรือ หรือเพราะอยากลิ้มลองมานานแล้วกับความหอมหวานจากริมฝีปากอิ่มสวยคู่นั้น เหมือนมีแรงดึงดูด เชิญชวนให้เข้าใกล้ตลอดเวลา ยิ่งปฎิเสธยิ่งรู้สึกเหมือนติดกับ นี่อย่าบอกนะว่าเขาหลงเสน่ห์หน้าหวานๆนั่นเข้าแล้ว ก็แค่ไขว้เขว้นิดๆบวกกับความอยากลองเหมือนเด็กวัยรุ่นใจแตกที่อยากลองยาเสพติดใจก็เท่านั้น เขาแน่ใจว่าเขารักรินและไม่คิดจะเปลี่ยนใจ แต่ความอยากลองที่เพิ่มมากขึ้นหลังจากชิมไปแล้วเมื่อครั้งแรกนี่มันคืออะไรกันนะ!! กฤษณะรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งโดยเร็ว พยายามไม่ใส่ใจกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆในใจเขา...
ชายร่างสูงรีบก้าวออกมาจากห้องทันทีที่เมื่อพนักงานคนหนึ่งรายงานขึ้นมาว่าณัฐถกามาแล้ว
\"แค่ไม่เท่าไหร่ก็โกงเวลางานของบริษัทซะแล้ว ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่ต้องการพนักงานที่ไม่ตั้งใจ\"
\"โอ้โห! พึ่งรู้ว่านายก็เป็นนายจ้างหน้าเลือดเหมือนกันแฮะ\" เปล่าหรอกนั่นไม่ใช่เสียงของณัฐถกา หากเป็นประพฤติที่พูดขึ้นขณะเดินตามหลังร่างบางที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
\"อ้าว นายมาด้วยกันเรอะ\"
\"บังเอิญน่ะ ฉันไปเจอณัฐถกาที่โรงพยาบาล เลยพามาส่ง\"
กฤษณะหันไปจ้องหญิงสาวที่ยืนข้างประพฤติอย่างสำรวจ ไม่เห็นอะไรนอกจากผ้าพันแผลที่โผล่ออกมาจากเสื้อแขนยาวเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วง หากก็แค่กึ่งหนึ่งของนาทีก่อนที่สีหน้าจะราบเรียบตามเดิม
\"ไปโดนอะไรมา\"
ประพฤติเหลือบไปมองคนถามพลางยิ้มมุมปาก ก็ไอ้น้ำเสียงที่ราบเรียบซะจนเกือบเฉื่อยชามันเจือความกังวลแฝงอยู่นี่!! กฤษมันปากแข็ง ห่วงเพื่อนก็ยังต้องเก็กเสียงขรึมถามเขา
\"โดนกระจกบาดน่ะ มันตกลงมาจากที่ก่อสร้าง ณัฐถกาเค้าเดินผ่านตรงนั้นพอดีเลยโดนลูกหลง\" ก็ประพฤตินะล่ะที่ตอบแทนหญิงสาวที่นิ่งเงียบตั้งแต่แรกที่เดินเข้ามา
\"แล้วทำไมไม่หยุดงานไปพักผ่อนซะ\" คำพูดคล้ายห่วงใยทำให้ณัฐถกาหันมาสบตาผู้พูด ค้นหาความจริงใจและก็รู้ว่าคิดผิด เพราะประโยคถัดมาให้ตีความยังไงมันก็ไม่ใช่ความหวังดีซักนิด \"เดี๋ยวทำงานผิดๆถูกๆจะยุ่ง\"
\"นายก็พูดเกินไป แล้วเอาไงนัท คุณจะกลับไปพักรึเปล่า เดี๋ยวผมไปส่ง\"
\"ไม่เป็นไร แค่แผลนิดๆหน่อยๆฉันยังทำงานได้..อย่างมีประสิทธิภาพซะด้วย\" หญิงสาวหันมาพูดกับประพฤติ ไม่แม้แต่จะปรายตามองชายร่างสูงตรงหน้าซักนิด
ประพฤติออกจะประหลาดใจอยู่หน่อยที่ณัฐถกาพูดเหมือนประชดชายหนุ่มร่างสูง \"อืม..ถ้างั้นฉันกลับไปทำงานก่อนล่ะ ไปแล้วนะเฟ้ย\" เขากล่าวลาทั้งสองคน
# --------------------------------------------------- #
\"ฉันยังไม่หายป่วย..ประพฤติ\"
ระหว่างขับรถกลับที่ทำงานประพฤตินึกถึงคำพูดที่ได้ฟังจากปากร่างบางในตอนเช้าที่เขาเข้าทำงาน ดูเหมือนณัฐถกาจะอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน จากบาดแผลรุนแรงที่เขาเห็นแสดงออกถึงความกดดันภายในของตัวหญิงสาวได้เป็นอย่างดี ทำไมอาการเช่นนี้ถึงเกิดขึ้นอีกในตัวณัฐถกาที่ได้รับการรักษาอย่างดีจากคณะแพทย์ที่อเมริกา แต่ก็ทั้งนั้นบาดแผลทางกายที่หายหลงเหลือเพียงรอยแผลเป็น แต่กับจิตใจ เรื่องเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาไม่จางหายไปไหนยังคงฝังแน่นอยู่ในใจและระเบิดออกมาด้วยการทำร้ายตัวเองอย่างที่เห็น แล้วขณะนี้ณัฐถกามีความกังวลอะไรอยู่ในใจหรือถูกกดดันจากอะไรผลถึงออกมาเป็นเช่นนี้ เขาได้แต่กังวลว่าเมื่อถึงจุดๆหนึ่งณัฐถกาจะกลับไปเป็นเหมือนหลายปีก่อนอีกรึเปล่า? จะมีใครสามารถเยียวยาบาดแผลเรื้อรังของหญิงสาวได้?
# --------------------------------------------------- #
\"ครั้งนี้กฤษต้องไปกี่วันน่ะ\" อริญญาถามขณะแนบหน้าลงกับไหล่หนาของอีกฝ่าย
\"2-3 วัน ทำไมเหรอ?\" ชายหนุ่มพันผมร่างบางเข้ากับนิ้วชี้ตน
\"นัทไปด้วยใช่มั้ย ดูแลเขาให้ดีละ อย่าไปแกล้งเขาให้มากนัก ถ้ารู้ฉันจะโกรธนายจริงๆนะ คราวนี้จะให้อดทั้งอาทิตย์เลย!!\" ริ้วแดงปรากฏจางๆที่พวงแก้ม
\"โอ๊ย..ใจร้าย แล้วถ้าเค๊าแกล้งผมล่ะ\" พูดไปแต่มือไม้เริ่มไม่อยู่สุก ลูบไล้ไปตามลำตัวเนียนของอีกฝ่าย
\"อืม..อย่างนัทเขาไม่แกล้งใครหรอก มีแต่กฤษแหละ..อ๊ะ ที่ชอบไปพาลคนอื่น\" เสียงเริ่มสั่นเมื่อมือของร่างสูงเริ่มต่ำลง
\"พาลแบบไหน แบบนี้รึเปล่า\" พูดจบชายหนุ่มก็พลิกตัวขึ้นทาบทับอีกฝ่ายและเริ่มจูบไซร้อย่างทนุถนอม ร่างบางโอบแขนไปด้านหลังร่างสูงอย่างเต็มใจ อารมณ์กระเจิดกระเจิงขึ้นอีกครั้งจากการปลุกเร้าของชายหนุ่ม อุณหภูมิของห้องและความรู้สึกของทั้งสองก็ค่อยๆพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...
# --------------------------------------------------- #
\"ป่าน ฉันมีเรื่องอยากถามนาย\" โยธกาพูดเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมเบียร์สองกระป๋องอยู่ในมือ
\"หือ? เรื่องอะไรล่ะ\" ประพฤติตอบหญิงสาวอย่างอารมณ์ดีและรับกระป๋องเบียร์มาจากอีกฝ่าย ในขณะที่สายตาก็จับจ้องอยู่กับโทรทัศน์ตรงหน้า
\"เรื่องณัฐถกาน่ะ เหมือนนายจะรู้จักเขาดีกว่าพวกเราทุกคนใช่รึเปล่า\" โยธกาตัดสินใจถาม หล่อนไม่อยากทนเก็บความสงสัยไว้ได้อีก
\"ทำไมถึงคิดว่าฉันรู้ล่ะ\" ประพฤติหันมาหาหญิงสาว หรี่ตาถามอย่างสงสัย
\"นายทำท่าแปลกๆตลอดเวลาที่เจอหรือได้ยินเรื่องของณัฐถกาน่ะซิ แล้วตอนทักกันมันดูยังไงก็ไม่น่าใช่ทักตามมารยาทหรอกนะ ไอ้ \'สบายดีใช่มั้ย\' ของนายน่ะ\"
\"เธอคิดมากไปเองรึเปล่า ก็แค่ทักทายตามปกติ\"
\"ป่าน!! นายไม่ตอบตามความจริง\" โยธกาคาดคั้น หล่อนคิดว่าการถามออกไปเช่นนี้จะช่วยคลายความหงุดหงิดในใจเธอได้ ก็ยอมรับหรอกว่าหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นประพฤติให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เคยเป็นมากขนาดนี้ กับณัฐถกาเธอยิ่งหงุดหงิดยิ่งกังวลจนทนอยู่เฉยไม่ได้ต้องรีบมาถามประพฤติถึงที่บ้าน
\"แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม\" จนแล้วจนรอดประพฤติก็ยังไม่ตอบคำถามของเธอ
\"นายอย่ามาเล่น 20 คำถามกับฉันนะ ฉันถามมานายถามกลับแบบนี้เลิกซะเถอะ\" โยธกาเริ่มฉุน
\"เป็นอะไรน่ะโย เธอไม่เคยสนใจเรื่องคนอื่นอย่างนี้นี่\"
ก็ใช่ แต่นี่มันเรื่องของนายนี่หว่า! โยธกาตอบในใจแต่ปากพูดไปอีกอย่าง
\"นายสนใจณัฐถกาเรอะ\" เธอกลั้นใจถาม ก็กลัวคำตอบอยู่เหมือนกันแต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า
\"หมายความว่าไง ฉันชอบนัท?\" เงียบไปครู่ก่อนระเบิดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยให้โยธกานั่งหัวเสียกระฟัดกระเฟียดอยู่ข้างๆ ซักพักกว่าชายร่างสูงจะหยุดหัวเราะได้สนิท
\"ไม่หรอก! ตอนนี้ฉันสนใจคนอื่นอยู่ เธอสบายใจได้\" ประพฤติยิ้มเจ้าเล่ห์ มองยังอีกฝ่ายคล้ายเข้าใจสาเหตุที่ทำให้โยธกาเอ่ยปากถามเขาเช่นนี้
\"ก็เรื่องของนายสิ ฉันแค่อยากรู้เรื่องของณัฐถกาบ้างก็เท่านั้น\" หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ประพฤติเงียบไปซักพักก่อนตอบเสียงจริงจังขึ้น \"นัทเคยเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลในช่วงที่ฉันฝึกงาน\"
\"นายหมายความว่า...\" โยธกาตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน มันเกินที่เธอคาดไว้จริงๆ หญิงสาวจ้องหน้าอีกฝ่ายแต่ก็รู้ว่าประพฤติไม่คิดจะบอกอะไรกับเธอมากไปกว่านี้แล้ว
To be continued...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น