แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #14 : ของขวัญวันคริสมาสต์

              เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากการแข่งขันควิดดิชนัดแรกที่ผ่านมา  แฮร์รี่ลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล  เขาลุกขึ้นแล้วหยิบแว่นตาที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาสวม  ระหว่างนั้นมาดามพรอมฟรีย์ก็เดินเข้ามาพอดี



              \"อ้าว..ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ  มิสเตอร์พอตเตอร์\"  มาดามพรอมฟรีย์พูดพร้อมกับวางเสื้อผ้าที่พับเรียบร้อยลงบนโต๊ะข้างๆเตียง  \"พวกเพื่อนๆของเธอมาเยี่ยมเธอตั้งแต่เช้า  นี่ก็พึ่งจะกลับกันไปเมื่อกี๊นี้เอง\"



              \"ผม..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างงงัน



              \"เมื่อวานศาสตราจารย์แบล็กกับเพื่อนๆของเธอพาเธอมาที่นี่ไงล่ะจ๊ะ\"  เธอตอบ  และเธอพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้างงงวยของแฮร์รี่  \"เธอจำไม่ได้เหรอ  เธอตกจากไม้กวาดระหว่างการแข่งขันไง  โชคดีนะที่เธอไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย\"



              \"จริงด้วย\"  แฮร์รี่อุทานขึ้นเมื่อเขานึกขึ้นได้  เมื่อวานเขาแข่งควิดดิช  แล้วเจ็บที่แผลเป็น  เขาจับลูกสนิชได้  แต่เขาก็ตกจากไม้กวาด  แล้วแฮร์รี่ก็ตัวสั่นเมื่อนึกถึงดวงตาคู่นั้นของสเนป  ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ที่เหมือนกับ..เหมือนกับ..เขาไม่อยากจะคิดต่อไป  เพราะเรื่องที่เขาคิดดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้



              \"ตายจริง  สีหน้าของเธอยังดูไม่ค่อยดีเลยนะ\"  มาดามพรอมฟรีย์พูด  จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมกับช็อคโกแลตชิ้นใหญ่ยื่นให้แฮร์รี่  \"เธอควรจะกินนี่ซักหน่อยนะ  จะได้ดีขึ้น\"



              แฮร์รี่รับช็อกโกแลตจากเธอมาแต่โดยดีโดยไม่พูดอะไร  ทันทีที่เขากัดคำแรกเขาก็รู้สึกสงบลงบ้างเล็กน้อย  แต่ก็ยังไม่ทำให้เขาเลิกนึกถึงดวงตาสีแดงนั่น



              \"ถ้าค่อยยังชั่วแล้วก็น่าจะลงไปสมทบกับเพื่อนๆที่ห้องโถงนะจ๊ะ\"  มาดามพรอมฟรีย์บอกพร้อมกับยื่นชุดกับเสื้อคลุมให้แฮร์รี่  \"วีสลีย์เพื่อนของเธอเป็นคนเอาชุดของเธอมาให้  เผื่อว่าถ้าเธอฟื้นเธอจะได้เปลี่ยนได้เลย  อีกอย่าง  ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่อยากพลาดอาหารเช้าหรอกใช่ไหม\"



              แฮร์รี่รับชุดมาจากมาดามพรอมฟรีย์  และรอจนเธอเดินออกไปแฮร์รี่ก็รูดผ้าม่านรอบเตียงสี่เสาคลุมปิดแล้วเปลี่ยนจากชุดควิดดิชเป็นชุดเครื่องแบบฮอกวอตส์  จากนั้นแฮร์รี่ก็ออกมาจากห้องพยาบาลและมุ่งหน้าไปที่ห้องโถงใหญ่  เมื่อแฮร์รี่มาถึงโถงทางเข้า  เขาก็พบรอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่โต๊ะ



              \"แฮร์รี่!\"  เสียงรอนตะโกนเรียกแฮร์รี่ทันทีที่แฮร์รี่ก้าวเข้ามาในห้องโถง  เขาลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งมาหาแฮร์รี่  \"นายฟื้นแล้วเหรอ  เป็นยังไงบ้าง\"



                \"ฉันสบายดี\"  แฮร์รี่ตอบอย่างแปลกใจในท่าทางที่ตื่นตกใจของรอน  



              \"เธอแน่ใจนะ  สีหน้าเธอยังดูไม่ค่อยดีเลยนี่\"  เฮอร์ไมโอนี่ที่วิ่งตามรอนมาเช่นกันพูดขึ้นบ้าง  \"เธอน่าจะนอนพักที่ห้องพยาบาลต่ออีกซักคืนนะ\"



              \"ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ  เฮอร์ไมโอนี่  ขอบใจ\"  แฮร์รี่ตอบพร้อมกับนั่งลงเมื่อพวกเขาเดินมาถึงโต๊ะ  รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็นั่งลงเช่นกัน



              \"แล้วผลการแข่งควิดดิชเมื่อวานล่ะ  เราชนะใช่ไหม\"  แฮร์รี่ถามก่อนที่จะหยิบขนมปังปิ้งเข้าปาก



              \"เราชนะ!\"  รอนบอกด้วยสีหน้าชื่นมื่น  \"ถึงแม้ลูกสนิชจะหลุดจากมือนายตอนที่นายตกลงมา  แต่กรรมการ - - ครัมน่ะ  ให้ถือว่าชนะ  เพราะว่าลูกสนิชหลุดจากมือนายตอนที่จบการแข่งขันแล้ว\"



              \"งั้นก็ดี...\"  แฮร์รี่พูด  \"แต่ก็แปลกนะ  ฉันตกจากไม้กวาดสูงตั้งขนาดนั้น  แต่ฉันกลับไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย\"



              \"ที่จริงแล้วตัวนายไม่ได้กระแทกพื้นหรอก\"  รอนบอก  \"ก่อนที่นายจะตกลงมาถึงพื้นซีเรียสร่ายคาถาทำให้นายลอยคว้างอยู่กลางอากาศได้ทันพอดี  ตอนนั้นนายไม่รู้สึกตัว  ซีเรียสก็เลยอุ้มนายไปที่ห้องพยาบาล\"



              \"ซีเรียสช่วยฉันเหรอ...\"  แฮร์รี่พึมพำในลำคอ  แล้วเขาก็นึกอะไรขึ้นได้  \"จริงสิ  แล้วไฟร์โบลต์ของฉันล่ะ\"  แฮร์รี่รีบถาม  เขาพยายามจะไม่คิดในแง่ร้าย  พยายามไม่คิดถึงชะตากรรมอันเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับนิมบัส 2000 ของเขาที่มันปลิวไปชนต้นวิลโลวว์จอมหวดแล้วแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี



              \"ไฟร์โบลต์ของนาย..เอ่อ..มัน..มัน...\"  รอนมีสีหน้าสลดลง  เขาไม่ยอมสบตาแฮร์รี่  แต่ก้มหน้าพูดเสียงเบา



              หัวใจของแฮร์รี่ตกวูบ  \"มันทำไม!  ไฟร์โบลต์ของฉันเป็นยังไง!\"  เขาถามซ้ำอย่างร้อนรน



              \"เอ่อ..มัน..มันถูกเก็บไว้อย่างดีอยู่ในตู้เก็บไม้กวาด!\"  ทันทีที่รอนพูดจบเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะ  \"ฉันล้อเล่นน่าแฮร์รี่  ไฟร์โบลต์ของนายยังดีอยู่  ฉันเป็นคนเก็บไว้ให้นายเอง  หลังจากที่นายตกลงมาน่ะ\"  แล้วรอนก็หัวเราะต่อ



              \"ไม่ตลกเลยนะรอน  ดูสิ  แฮร์รี่หน้าซีดหมดแล้ว\"  เฮอร์ไมโอนี่ตำหนิรอน



              \"โทษทีๆ  แต่ฉันเห็นหน้าของแฮร์รี่แล้วอดขำไม่ได้น่ะ\"  รอนพูดไปเช็ดน้ำตาไป  เขาพยายามหยุดหัวเราะแต่ดูเหมือนจะยากเต็มที



              แฮร์รี่ไม่รู้จะโกรธรอนหรือขอบคุณรอนดี  เขาโกรธรอนนิดๆก็จริงที่ล้อเล่นแบบนั้น  แต่เขาก็นึกขอบคุณและโล่งอกที่รอนเก็บไฟร์โบลต์ของเขาไว้ให้ก่อนที่ลมจะพัดมันไป  \"ไม่เป็นไรหรอก  อย่างน้อยไฟร์โบลต์ของฉันก็ปลอดภัย\"



              หลายวันผ่านไปจนกระทั่งถึงวันคริสมาสต์  ภายในปราสาทมีนักเรียนอยู่บางตาเนื่องจากเป็นวันปิดภาคเรียน  นักเรียนปีเจ็ดบ้านกริฟฟินดอร์มีเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่โยงที่ฮอกวอตส์  คือแฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่  นอกจากพวกเขาแล้วยังมีจินนี่  คอลิน  และนักเรียนชั้นปีสามอีกสองสามคน  



              เช้ามืดของวันคริสมาสต์  ในหอนอนนักเรียนชายปีเจ็ดมีเพียงแฮร์รี่กับรอนเท่านั้นซึ่งทั้งสองยังคงหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง  รอนได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนมีใครกำลังเรียกจึงสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมอง  ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าเขามาก



              \"เฮ้ย!\"  รอนร้องเสียงดังพร้อมกับลุกพรวดขึ้น  ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเช่นกัน



              แฮร์รี่สะดุ้งตื่นแล้วหยิบแว่นตามาสวม  \"เกิดอะไรขึ้น!\"



              \"ฮะ..เฮอร์ไมโอนี่!  เธอจะทำอะไรของเธอน่ะ!\"  รอนพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก  ใบหน้าเป็นสีชมพู



              \"เปล่าซักหน่อย!  เห็นว่าเธอสองคนยังไม่ตื่นฉันก็เลยจะเข้ามาปลุกเท่านั้นเอง\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  ใบหน้าเธอก็เป็นสีชมพูเช่นกัน  \"แค่นี้ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนี้เลย\"



              \"ก็เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำไมล่ะ\"  รอนเถียง  ใบหน้ายิ่งแดงก่ำ  \"ฉันก็เลยคิดว่าเธอ..เธอ...\"



              \"คิดอะไรบ้าๆ!\"  เฮอร์ไมโอนี่ตะคอก  ใบหน้าของเธอก็แดงไม่แพ้รอน  \"ฉันปลุกเธอเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นก็เลยคิดจะเดินเข้าไปเขย่าตัวเธอต่างหากล่ะ\"



              \"แต่เธอก็ไม่ควรเข้ามาในนี้  นี่มันหอชายนะ\"  รอนยังคงหาเรื่องตำหนิเฮอร์ไมโอนี่



              \"ไม่เห็นเป็นไรเลย  เมื่อก่อนฉันก็เคยเข้าออกหอนอนชายเพื่อมาปลุกเธอสองคนบ่อยๆ\"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ



              \"แต่นั่นมันเมื่อก่อน  ตอนนี้พวกเราก็โตแล้ว  มันไม่เหมาะสม\"



              \"เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย\"  เฮอร์ไมโอนี่เถียง



              \"แต่เราเป็นผู้ชายแล้วเธอเป็นผู้หญิงนะ!\"  



              \"ก็...\"



              \"พวกนายสองคนพอได้แล้วน่า!\"  แฮร์รี่พูดแทรกขึ้นอย่างนึกรำคาญ  \"ทะเลาะกันแต่เช้า  ฉันหนวกหูจะแย่อยู่แล้ว\"



              \"แล้วใครชวนทะเลาะก่อนล่ะ!\"  เฮอร์ไมโอนี่หันมาพูดกับแฮร์รี่อย่างไม่พอใจ



              แฮร์รี่ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย  \"เฮอร์ไมโอนี่..เธอช่วยออกไปข้างนอกได้ไหม  ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า\"



              \"ก็ได้!\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็กระแทกเท้าเดินออกไป  เธอหยุดอยู่หน้าประตูแล้วหันมาพูดประชดว่า  \"สุขสันต์วันคริสมาสต์!\"  ก่อนจะกระแทกประตูปิดเสียงดังและเดินลงบันไดไป



              \"ผู้หญิง!\"  รอนอุทานออกมาก่อนจะหันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า



              ในตอนเช้าระหว่างที่ภายในห้องโถงกำลังถูกจัดเตรียมและประดับด้วยต้นคริสมาสต์  เพื่อนรักทั้งสามจึงไปเยี่ยมแฮกริดที่กระท่อม (รอนและเฮอร์ไมโอนี่หายโกรธกันแล้ว)



              \"เมอร์รี่คริสมาสต์ฮะ/ค่ะ  แฮกริด\"  ทั้งสามพูดพร้อมกันเมื่อแฮกริดเปิดประตูออกมา



              \"เมอร์รี่คริสมาสต์  ฉันกำลังคิดถึงพวกเธออยู่พอดี  เข้ามาสิ\"  แฮกริดยิ้มกว้าง  กวักมือเรียกทั้งสามเข้าไป



              ทั้งสามเดินเข้าไปในกระท่อมของแฮกริด  เจ้าเขี้ยวสุนัขล่าหมูของแฮกริดเห่าต้อนรับด้วยความดีใจ



              \"ว่าไง  เจ้าเขี้ยว\"  แฮร์รี่ทักทายพร้อมกับลูบหัวมันเบาๆ



              \"นั่นอะไรคะ  แฮกริด\"  อยู่ๆเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้น  เธอชี้ไปที่ชุดสูทสำเร็จรูปแบบของมักเกิ้ลตัวใหญ่ยักษ์ที่แขวนติดอยู่กับผนัง



              แฮร์รี่สังเกตว่าหนวดของแฮกริดกระตุกเล็กน้อย  หน้าก็เป็นสีชมพูระเรื่อ  \"เอ่อ..ก็แค่ชุดน่ะ  ไม่มีอะไรมากหรอก\"



              \"แล้วแฮกริดเตรียมชุดนี้ไว้ทำไมล่ะฮะ\"  รอนถามขึ้นบ้าง



              \"ก็..เอ่อ..คือ...\"  แฮกริดหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม  เขารีบยกน้ำชาขึ้นดื่ม



              \"แฮกริดมีเดทเหรอคะ\"  เฮอร์ไมโอนี่โพล่งขึ้นมา  ทำเอาแฮกริดสำลักน้ำชา



              \"จริงเหรอเนี่ย!\"  รอนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง



              \"ชะ..ใช่\"  ใบหน้าแฮกริดแดงไปถึงหูแล้ว



              \"กับใครฮะ\"  แฮร์รี่ถาม  แต่เขาพอจะเดาคำตอบได้



              \"จะใครซะอีกนอกจากมาดามมักซีม  ใช่ไหมฮะ\"  รอนตอบแทน  



              หนวดของแฮกริดกระตุกอีกครั้ง  เป็นอันว่าใช่ตามที่รอนพูด  



              \"คุณยังติดต่อกับเธออีกเหรอคะ\"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม



              \"ใช่แล้ว  เราติดต่อกันทางจดหมาย  แล้วจดหมายล่าสุดที่เธอเขียนมาเธอชวนฉันเดทล่ะ\"  แฮกริดยิ้มปลื้ม  แววตาเคลิ้มฝัน  \"เธอชวนฉันก่อนเลยนะเนี่ย\"



              \"ดีจังเลยค่ะ\"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเอาศอกกระทุ้งรอนที่ทำท่าจะหัวเราะ



              \"จริงสิแฮร์รี่  เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม\"  แฮกริดเปลี่ยนเรื่อง  เขาหันมาพูดกับแฮร์รี่



              \"อะไรนะฮะ\"  แฮร์รี่ไม่รู้ว่าแฮกริดพูดถึงเรื่องอะไร



              \"ก็เรื่องที่เธอตกจากไม้กวาดไงล่ะ  เธอไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม\"



              \"อ๋อ  ฮะ\"  แฮร์รี่ตอบ  \"ผมไม่เป็นอะไรเลยฮะ\"



              \"งั้นก็ดีแล้ว  พวกเราตกใจแทบแย่ตอนที่เธอตกลงมา\"  แฮกริดพูด  \"ทำไมเธอถึงตกลงมาได้ล่ะ\"



              \"เอ่อ..ตอนนั้นผมไม่ทันระวังน่ะฮะ  มัวแต่ดีใจ  ก็เลยเสียหลักตกลงมา\"  แฮร์รี่พูดปด  ตอนที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ถามถึงเรื่องนี้เขาก็ตอบทั้งสองคนไปแบบนี้เช่นกัน  เขาไม่ได้บอกใครว่าเขาเจ็บที่แผลเป็น  แล้วก็เห็นตาของสเนปเป็นสีแดง  เขาเพียงแต่ไม่อยากให้ใครต้องมาวิตกกังวลและไม่สบายใจกับเรื่องของเขามากนัก  แล้วเขาก็พยายามคิดว่าตาเขาคงจะฝาดไปเอง    



              ทั้งสามนั่งคุยกับแฮกริดจนกระทั่งท้องฟ้าข้างนอกเริ่มสว่าง  บ่งบอกถึงการเริ่มของงานเลี้ยงคริสมาสต์และเวลาอาหารเช้าแล้ว  ทั้งสี่จึงเดินข้ามสนามแล้วเข้าไปในปราสาทพร้อมกัน  



              ภายในห้องโถงตกแต่งด้วยต้นคริสมาสต์เช่นทุกปี  บนโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้องโถงมีอาหารมากมายและขนมหวานหลากหลายชนิด  แม้ภายในห้องโถงจะมีนักเรียนอยู่บางตาแต่บรรยากาศก็ดูอบอุ่นเหมือนเป็นครอบครัวใหญ่  เพราะทุกคนนั่งอยู่บนโต๊ะตัวเดียวกัน  แต่สิ่งที่ทำลายความรู้สึกนั้นของแฮร์รี่ก็คือ  มัลฟอยและสมุนข้างกายแครบกับกอยด์เดินวางมาดเข้ามานั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับแฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่  มัลฟอยส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้แฮร์รี่ก่อนจะนั่งลง  แฮร์รี่ไม่คิดเลยว่ามัลฟอยจะอยู่ที่ฮอกวอสต์ในวันปิดเทอม  เพราะทุกๆปีเขาจะกลับบ้าน  ยกเว้นเมื่อตอนปีสี่ที่โรงเรียนฮอกวอตส์มีการจัดประลองเวทย์ไตรภาคีและมีงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์



              แฮร์รี่พึ่งสังเกตว่าสเนปไม่ได้มาร่วมโต๊ะรับประทานอาหาร  ซึ่งคนอื่นๆบนโต๊ะก็สงสัยเช่นกัน  ดัมเบิลดอร์ที่สังเกตอาการของหลายๆคนที่หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใครซักคนจึงพูดขึ้น



              \"อ้อ..ฉันยังไม่ได้บอกพวกเธอ  ศาสตราจารย์สเนปไม่สามารถมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับพวกเราได้เนื่องจากป่วยกระทันหัน  แต่พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ  เพราะศาสตราจารย์สเนปบอกฉันว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก  นอนพักสักสองสามวันก็หาย\"  



              \"ใครเขาจะห่วงกันล่ะ  ยิ่งป่วยหนักไปเลยก็ยิ่งดี\"  รอนกระซิบกับแฮร์รี่



              แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจยังไงบอกไม่ถูกที่สเนปไม่อยู่ที่นี่  อาจเป็นเพราะเขายังคิดมากเรื่องดวงตาสีแดงของสเนปที่เขาเห็นในวันแข่งควิดดิชก็เป็นได้  แต่แฮร์รี่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสเนปป่วยจริงๆหรือ  แต่จะจริงหรือไม่จริงนั้นแฮร์รี่ก็เห็นด้วยกับรอนที่ยิ่งสเนปป่วยหนักมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี  เขาจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าสเนปในช่วงปิดเทอมตามทางเดินหรือระหว่างรับประทานอาหารในห้องโถงใหญ่  



              \"เมอร์รี่คริสมาสต์  แฮร์รี่  รอน  เฮอร์ไมโอนี่\"  ซีเรียสยิ้มทักทายทั้งสามข้ามโต๊ะ  เขานั่งติดกับแฮกริด



              \"เมอร์รี่คริสมาสต์เช่นกันฮะ/ค่ะ\"  ทั้งสามยิ้มกว้างกลับไปเช่นกัน  แฮร์รี่สังเกตเห็นว่ามัลฟอยค้อนให้พวกเขาอย่างหมั่นไส้



              \"คงอิจฉาล่ะสิ  หมอนั่นน่ะ\"  รอนกระซิบกับแฮร์รี่  แต่ดูเหมือนมัลฟอยจะได้ยินเพราะเขาหันมาจ้องรอนเขม็ง



              ทั้งสามรับประทานอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย  หลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็เล่นประทัดคริสมาสต์  เมื่อสนุกเพลิดเพลินกันพอแล้ว  ทั้งสามจึงออกไปเดินเล่นข้างนอกปราสาท  แต่ก่อนที่แฮร์รี่จะก้าวออกจากประตูห้องโถงซีเรียสก็เรียกเขาไว้



              \"เดี๋ยว! แฮร์รี่\"



              แฮร์รี่หยุดเดินแล้วหันกลับมา  \"มีอะไรเหรอฮะ\"



              ซีเรียสเดินมาหาแฮร์รี่ที่หน้าห้องโถง  ในมือถือสมุดโน้ตหน้าปกสีทองอาบมันเล่มหนึ่ง  แฮร์รี่ต้องแปลกใจเมื่อซีเรียสยื่นสมุดเล่มนั้นให้แฮร์รี่  



              \"นี่เป็นของที่เจมส์ให้ฉันเป็นของขวัญคริสมาสต์เมื่อตอนที่พวกเราอยู่ปีเจ็ด  ฉันคิดว่าฉันควรมอบให้เธอเก็บไว้ดีกว่า  เพราะเธอสมควรจะครอบตรองมันที่สุด\"  ซีเรียสบอกแฮร์รี่



              แฮร์รี่รับหนังสือมาอย่างใคร่รู้  เขาพลิกดูที่หน้าปกซึ่งมีข้อความเขียนว่า \"แด่เพื่อนที่แสนขี้เหงา\"  เมื่อแฮร์รี่เปิดดูด้านในของหนังสือเขาก็ต้องแปลกใจ  เพราะด้านในของหนังสือนั้นว่างเปล่า  ไม่มีข้อความเขียนไว้เลย



              \"นี่มันคือหนังสืออะไรเหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถาม



              \"ก็คล้ายๆกับบันทึกของทอม ริดเดิ้ลไงล่ะ  แฮร์รี่  เธอคงเข้าใจความหมายนะ\"  ซีเรียสกระซิบกับแฮร์รี่  เขาขยิบตาให้เล็กน้อย



              ดวงตาของแฮร์รี่เบิกกว้างมองหนังสือปกสีทองอาบมันเล่มนั้นอย่างตื่นเต้น  \"หมายความว่า..สมุดเล่มนี้คือ...\"



              \"ใช่แล้วล่ะ  เจมส์กลัวว่าฉันจะเหงาหลังจากที่พวกเราเรียนจบแล้วแยกย้ายกันไป  เพราะหลังจากนั้นพวกเราจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนตอนสมัยเรียนอีก  เขาก็เลยใส่เศษเสี้ยวหนึ่งของความคิดและสมองของเขาไว้ในสมุดเล่มนี้  เพื่อที่ฉันจะได้พูดคุยโต้ตอบกับเขาผ่านตัวหนังสือในยามที่ฉันเหงาและต้องการเพื่อนอยู่เคียงข้าง  และวิธีนี้ก็ยังเร็วกว่าการใช้ไปรษณีย์นกฮูกอีกด้วย  และถึงแม้เขาจะตายไปแล้วแต่สิ่งที่เขาถ่ายทอดลงในสมุดเล่มนี้ก็ยังเหมือนเดิม\"



              \"ถ้าอย่างนั้น..ผม..ผมก็สามารถคุยกับพ่อได้เหรอฮะ\"  แฮร์รี่ถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  เขารู้สึกว่าตัวเองเสียงสั่น



              ซีเรียสพยักหน้าแล้วยิ้มให้  \"ใช่แล้ว  ฉันต้องขอโทษด้วยที่ให้เธอช้าไปหน่อย  แต่ก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายก่อนที่ฉันจะพ้นมลทิน  ฉันเลยไม่มีโอกาสที่จะให้เธอด้วยตัวเอง  อ้อ..ฉันต้องขอรับประกันได้เลยว่าหนังสือเล่มนี้ไม่มีอันตรายใดๆทั้งสิ้นนอกจากให้ความสุขกับคนขี้เหงาคนหนึ่ง\"



              \"ขอบคุณมากฮะ..คุณซีเรียส..เอ่อ..พ่อ\"  แฮร์รี่พูดออกมาอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่  เขารู้สึกซาบซึ้งในความหวังดีของซีเรียสจนอยากเรียกเขาว่าพ่อ



              ซีเรียสเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตนเอง  \"เธอ..เธอเรียกฉันว่า..พ่อ..เหรอ\"



              \"ใช่ฮะ...\"  แฮร์รี่ตอบ  \"ผมขอเรียกคุณว่าพ่อได้ไหมฮะ\"



              ซีเรียสนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบออกมาด้วยความตื้นตันใจพร้อมกับดึงแฮร์รี่เข้ามาสวมกอด  \"ได้สิ..ลูกรัก\"



              แฮร์รี่กับซีเรียสสวมกอดกันอย่างรักใคร่เหมือนดั่งพ่อลูกแท้ๆ  แฮร์รี่รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่เข้ามาในทุกอณูของร่างกาย  มันอบอุ่นที่สุด..อบอุ่นกว่าครั้งไหนๆที่แฮร์รี่เคยรู้สึก  รอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆมองภาพที่แสนประทับใจตรงหน้าแล้วหันมายิ้มกว้างให้กันและกัน  แต่ไม่มีใครสังเกตซักนิดเลยว่ามัลฟอยซึ่งยืนแอบดูอยู่หลังเสามองมาที่พวกเขาด้วยสายตาบางอย่างที่ไม่มีใครรู้ได้ว่าเป็นความริษยาโหยหาอาวรณ์หรือความเคียดแค้นชิงชังกันแน่...