ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ควิดดิชนัดแรก
การแข่งขันควิดดิชนัดแรกที่จะถึงนี้เป็นการแข่งขันควิดดิชระหว่างทีมกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอ ซึ่งจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงวันคริสมาสต์ ดังนั้นจึงเหลือเวลาไม่มากในการฝึกซ้อม แฮร์รี่และเพื่อนร่วมทีมฝึกซ้อมท่ามกลางลมหนาวที่พัดแรงและหิมะที่ตกหนัก แต่พวกเขาก็ไม่เครียดกับการแข่งขันครั้งนี้มากเท่าใดนัก เพราะทุกคนในทีมมีความเตรียมพร้อมและมั่นใจเต็มที่ที่จะชนะ
\"ฉันว่าการแข่งขันอาทิตย์หน้าไม่น่าจะมีอะไรต้องห่วงนะ\" รอนพูดกับแฮร์รี่ระหว่างที่พวกเขาเดินถือไม้กวาดเพื่อนำไปเก็บที่ห้องเก็บไม้กวาด เนื้อตัวทั้งสองเปียกโชก \"เพราะทีมเราก็พร้อมเต็มที่ ไหนจะการฝึกอย่างหนักท่ามกลางหิมะอีก ยังไงเราก็ชนะแน่\"
\"ฉันก็คิดเหมือน..ฮัดชิ่ว!\" แฮร์รี่จามขึ้นเสียงดัง \"แย่ชะมัด ถ้ามาเป็นหวัดตอนวันแข่งล่ะก็ยุ่งเลย\"
\"นั่นสิ ฉันก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆเหมือนกัน\" รอนพูดพร้อมเอามือกอดอกเพื่อความอบอุ่น \"ฉันว่าเราน่าจะไปขอยาแก้หวัดจากมาดามพรอมฟรีย์ที่ห้องพยาบาลเพื่อกันไว้ก่อนดีกว่า\"
\"ดีเหมือนกัน\" แฮร์รี่เห็นด้วย
หลังจากที่ทั้งสองเก็บไม้กวาดเรียบร้อยแล้วก็ตรงไปที่ห้องพยาบาล พวกเขาพบว่าวิกเตอร์ ครัมนั่งอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว
\"อ้าวแฮร์รี่ รอน นายสองคนเข้ามาขอยาแก้หวัดเหมือนกันเหรอ\" ครัมเอ่ยขึ้นก่อน
\"ใช่ นายก็เหมือนกันเหรอ\" แฮร์รี่ถามกลับ
\"ใช่แล้ว ฉันจามไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว สงสัยจะ..ฮัดชิ่ว! เป็นหวัดน่ะ\" ครัมบอกแล้วเอามือปากจมูกที่แดงก่ำ \"นายสองคนเพิ่งกลับจากซ้อมควิดดิชเหรอ\"
\"ใช่ พวกเราซ้อมท่ามกลางหิมะตกมาหลายวันแล้ว แต่กลัวว่าจะเป็นหวัดตอนวันแข่งก็เลยต้องมาขอยาแก้หวัดจากมาดามพรอมฟรีย์เพื่อกันไว้ก่อน\" รอนบอก
แฮร์รี่สังเกตว่าท่าทางที่รอนพูดกับครัมดูไม่เหมือนเดิม น้ำเสียงของรอนดูเป็นมิตรมากขึ้น สายตาที่มองครัมก็ไม่ขวางเหมือนอย่างที่เคย อาจจะเป็นเพราะรอนไม่ติดใจเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่กับครัมแล้วก็เป็นได้ เพราะครัมก็ถูกเฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธเรียบร้อยแล้ว
\"พวกนายขยันซ้อมกันน่าดูเลย ฮะ..ฮัดชิ่ว! ขนาดอากาศหนาวหิมะก็ตกหนักขนาดนี้ ฉันนับถือพวกนายจริงๆ\" ครัมพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม
\"แต่คงไม่เท่าครึ่งของพวกนายหรอกน่า\" รอนบอก \"ก่อนแข่งควิดดิชทุกนัดทีมนายซ้อมทั้งหนักทั้งโหดกว่านี้หลายเท่าไม่ใช่เหรอ ฉันยังทึ่งเลย\"
\"ก็เป็นธรรมดาของนักควิดดิชอาชีพอยู่แล้วที่ต้องเจอการฝึกซ้อมโหดๆแบบนั้น เราต้องซ้อมกันในแทบจะทุกสถานที่ไม่เว้นแม้กระทั่งกลางพายุหิมะหรือทะเลทราย ถ้าพวกนายเข้ามาเป็นอย่างพวกฉันนายก็ต้องทำแบบนั้น\" ครัมเล่าอย่างกระตือรือร้น
\"ฉันก็อยากจะเป็นอย่างนายเหมือนกัน\" แฮร์รี่บอก \"แต่การที่จะเป็นนักควิดดิชมืออาชีพได้คงจะยาก\"
\"ไม่ยากหรอกถ้านายขยันฝึกซ้อม\" ครัมพูด \"คนขยันซ้อมอย่างนายกับรอนต้องเป็นได้อยู่แล้ว พยายามเข้านะ แล้ววันแข่งฉันจะไปดู\"
\"ขอบใจ\" แฮร์รี่พูด \"เราจะไม่ทำให้นายผิดหวัง เราต้องเข้าไปแข่งรอบชิงให้ได้\"
\"แต่น่าเสียดาย หลังคริสมาสต์ฉันก็ต้องกลับแล้ว คงไม่ได้อยู่ดูพวกนายแข่งนัดชิงชนะเลิศ\" ครัมยักไหล่
\"อ้าว..ทำไมล่ะ\" รอนถาม
\"นายลืมแล้วเหรอว่าฉันมาทำหน้าที่แทนมาดามฮูซแค่สองเดือน พอถึงเดือนมกราฉันก็ต้องกลับบัลแกเรียแล้ว\"
\"จริงสิ น่าเสียดายนะ\" รอนพูด
\"ฉันจะเอาใจช่วยพวกนายก็แล้วกัน\" ครัมแตะไหล่รอนเบาๆ \"ฮัดชิ่ว! ฉันต้องกลับห้องพักแล้วล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว พวกนายก็เหมือนกัน กินยาเสร็จแล้วก็กลับไปพักผ่อนซะ จะได้หายทันวันแข่ง ไปนะ\"
\"โชคดีนะ\" แฮร์รี่เอ่ยลา
\"แล้วเจอกัน\" รอนเอ่ยลาเช่นกัน
\"พวกนายก็เหมือนกัน\" ครัมลาตอบแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลเพื่อกลับไปยังห้องพักรับรอง
เมื่อแฮร์รี่และรอนทานน้ำยาพริกไทที่ทำให้มีควันออกหูแล้ว ทั้งสองก็เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมที่ว่างเปล่า เพราะทุกคนขึ้นนอนกันหมดแล้ว แฮร์รี่และรอนขึ้นไปที่หอนอน หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ล้มตัวลงนอน
\"แฮร์รี่ นายคิดจะเป็นนักกีฬาควิดดิชอาชีพเหรอ\" รอนถามแฮร์รี่ขณะที่พวกเขายังไม่หลับ
\"ใช่ ฉันชอบควิดดิชตั้งแต่ตอนปีหนึ่งที่ฉันได้เป็นซีกเกอร์ครั้งแรกแล้ว แล้วพอได้ไปดูการแข่งควิดดิชเวิร์ลคัพฉันก็ใฝ่ฝันว่าอยากจะเป็นนักกีฬาควิดดิชมืออาชีพ\" แฮร์รี่เล่า \"แล้วนายล่ะ นายก็ชอบควิดดิชไม่ใช่เหรอ\"
\"ก็ชอบนะ แต่ฉันคงไม่ยึดเป็นอาชีพหรอก ฉันมีอย่างอื่นที่อยากเป็นแล้ว\" รอนบอก
\"จริงเหรอ\" แฮร์รี่หันมาถามอย่างแปลกใจ \"นายอยากจะเป็นอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าจะทำงานที่กระทรวง หรือไม่ก็อยากจะเป็นรัฐมนตรีเหมือนพ่อนาย\"
\"ไม่ใช่หรอกน่า ฉันไม่ได้อยากทำงานที่กระทรวงซักหน่อย\" รอนตอบ \"อีกอย่างฉันก็ไม่อยากจะแข่งกับเพอร์ซี่ด้วย เรื่องนั้นน่ะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเพอร์ซี่เค๊าเหอะ\"
\"แล้วนายอยากจะเป็นอะไรล่ะ\" แฮร์รี่รบเร้าถาม
\"ถ้าฉันบอกนายนายอย่าหัวเราะฉันนะ\"
\"ไม่หรอกน่า\"
\"ฉัน..ฉันอยากจะเป็นมือปราบมารน่ะ\" รอนตอบเสียงค่อยอย่างเขินๆ
แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที \"อะไรนะ!\"
\"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ อาชีพมือปราบมารไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย\" รอนลุกขึ้นนั่งเช่นกัน
แฮร์รี่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา \"ก็..ก็ไม่แปลกตรงไหนหรอก แต่คิดไม่ถึงว่านายอยากจะทำอาชีพนี้น่ะ\"
\"ทำไมล่ะ\" รอนถามอย่างเคืองๆ
\"ก็ตอนที่นายเห็นแม้ด-อาย มู้ดดี้ครั้งแรกนายก็บอกว่าไม่นึกอยากจะเป็นมือปราบมารไม่ใช่หรือไง\" แฮร์รี่บอก
\"มันก็จริง\" รอนยักไหล่ \"แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ\"
\"แล้วทำไมนายถึงคิดอยากจะทำอาชีพนี้ล่ะ\" แฮร์รี่ถามต่อ
\"ก็ฉันคิดว่ามันเป็นอาชีพที่น่าท้าทายแล้วก็ตื่นเต้นดี ได้ฝึกฝีมือ ได้เดินทางไปที่ต่างๆ แล้วก็ได้ประสบการณ์ด้วย\" รอนตอบอย่างเพ้อฝัน
\"มันก็จริง\" แฮร์รี่บอก \"แต่เป็นมือปราบมารก็ต้องทำงานให้กระทรวงอยู่ดีไม่ใช่เหรอ\"
\"ก็ยังดีกว่านั่งทำงานกับพวกกองเอกสารแล้วก็หม้อใหญ่รั่วๆแบบเพอร์ซี่ล่ะน่า แบบนั้นมันน่าเบื่อจะตาย\" รอนบอก
\"อืม..อาชีพมือปราบมารก็น่าจะเหมาะกับนายเหมือนกันนะ\" แฮร์รี่พูด \"แล้วถ้านายได้รับมอบหมายให้ไปกำจัดปีศาจแมงมุมยักษ์ตามลำพังในป่าทึบล่ะ นายจะทำยังไง นายเกลียดแมงมุมนี่\"
\"อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้ไหม\" รอนเริ่มตัวสั่น \"ดูสิ แค่คิดฉันก็ขนลุกแล้ว\"
\"ก็แค่สมมติเท่านั้นแหล่ะ\" แฮร์รี่นึกขำท่าทางของเพื่อน \"ฮ้าว..ฉันง่วงแล้วล่ะ นอนเถอะ ไม่งั้นพรุ่งนี้จะตื่นเช้าไม่ไหว\"
\"ฉันก็ง่วงเหมือนกัน ฮ้าว..ว\" รอนหาว จากนั้นทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับแทบจะทันที
และวันแข่งขันควิดดิชนัดแรกของปีนี้ก็มาถึง บนอัฐจรรย์มีนักเรียนนั่งชมการแข่งขันกันอย่างแออัดเช่นเคย วิกเตอร์ ครัมเป็นกรรมการแทนมาดามฮูซในการแข่งขันนัดแรกนี้ ผู้บรรยายการแข่งขันคือดีน โทมัส นักเรียนปีเจ็ดบ้านกริฟฟินดอร์และเพื่อนร่วมชั้นของแฮร์รี่ นับเป็นการบรรยายครั้งแรกของดีนหลังจากที่ลี จอร์ดันผู้บรรยายคนเก่าจบการศึกษาจากฮอกวอตส์ไปเมื่อปีก่อน เมื่อผู้เล่นทั้งสองทีมเตรียมพร้อมอยู่ที่จุดปล่อยตัว ดีนก็เริ่มประกาศ
\"ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันควิดดิชนัดแรกอันน่าตื่นตาตื่นใจนี้ซึ่งเป็นการแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอ!\"
เมื่อดีนพูดจบก็มีเสียงโห่ร้องจากบรรดาผู้ชมที่อยู่ข้างสนาม ผู้เล่นทั้งสองทีมขี่ไม้กวาดออกมาจากจุดปล่อยตัว โดยมีเสียงโห่ร้องดังขึ้นไม่ขาดสายโดยเฉพาะบ้านกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอ
\"และนี่คือกริฟฟินดอร์ครับ!\" ดีนร้องบอก \"นำโดยแฮร์รี่ พอตเตอร์กัปตันทีมผู้นำถ้วยชัยชนะมาให้กับทีมกริฟฟินดอร์ถึงสามสมัยด้วยกัน! และครั้งนี้เขาก็จะมาชิงถ้วยสุดท้ายในปีนี้ของเขาให้กับทีมอีกเช่นเคย\" เสียงโห่จากบ้านสลิธีลินดังกึกก้องขึ้นมาทันที และดีนก็บรรยายต่อ \"ตามด้วยรอน วีสลีย์ คีปเปอร์ผู้ที่รักษาประตูได้เหนียวแน่นมาถึงสองปีด้วยกัน และยังมีรอยด์, จอนห์สัน, เบเกอร์, สเตฟาน และแคธเทอรีน!\"
ผู้เล่นทั้งเจ็ดของกริฟฟินดอร์หยุดอยู่ประจำที่ ตามด้วยทีมเรเวนคลอที่ตามมาติดๆ
\"และเรเวนคลอได้แก่ฟรอสซึ่งเป็นทั้งซีกเกอร์และกัปตันทีมคนใหม่ ตามด้วยคูเปอร์, คีนส์, คริสเตียน, พาร์คเกอร์, โอคอนเนล และซินแคร์ล!
ผู้เล่นทั้งสิบสี่คนของทีมกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอลอยอยู่บนสนามเพื่อฟังเสียงนกหวีดให้สัญญานในการเริ่มการแข่งขัน แฮร์รี่และฟรอสซึ่งเป็นซีกเกอร์ของทีมเรเวนคลอต่อจากโช แชงลอยอยู่สูงสุดเหนือผู้เล่นทั้งสิบสองคนที่เหลือ เมื่อเสียงเป่านกหวีดจากครัมดังขึ้น ผู้เล่นทุกคนก็เริ่มเคลื่อนไหว แฮร์รี่บังคับไม้กวาดให้ลอยอยู่สูงที่สุดเพื่อจะได้มองหาลูกสนิชได้ถนัดตา โดยมีฟรอสตามประกบ
\"กริฟฟินดอร์ได้ลูก! โอ๊ะ! เยี่ยมมาก รอยด์ครองลูกผ่านผู้เล่นเรเวนคลอได้ถึงสองคนครับ ตอนนี้ลูกควัฟเฟิลอยู่ที่สเตฟานแล้ว และ..นั่น! ต้องอย่างนั้นสิ กริฟฟินดอร์นำไปแล้วครับด้วยคะแนนสิบต่อศูนย์\"
สเตฟานทำแต้มแรกให้ทีมกริฟฟินดอร์ในเวลาไม่ถึงห้านาทีหลังจากเริ่มการแข่งขัน ผู้ชมฝั่งกริฟฟินดอร์ส่งเสียงเฮลั่น
\"บรรยายได้โดยไม่เข้าข้างบ้านตัวเองเท่าไหร่เลยนะ โทมัส\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลประชด
\"แหะๆ โทษทีฮะ อาจารย์ ลืมตัวไปหน่อย\" ดีนยิ้มแหยๆ \"ลูกยังเป็นของกริฟฟินดอร์อยู่ครับ แคธเทอรีนส่งต่อให้รอยด์ แย่แล้ว โธ่! ลูกควัฟเฟิลโดนคูเปอร์เชสเซอร์ของเรเวนคลอตัดไปได้ คูเปอร์ส่งต่อให้คริสเตียน คริสเตียนพุ่งดิ่งไปที่ประตูแล้วครับ เร็วเข้า! กริฟฟินดอร์ อย่าให้เค๊าทำแต้มได้ แย่งลูกคืนมา...\"
\"ฮะแฮ่ม!\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกระแอมขัดจังหวะ \"ฉันว่าเธอบรรยายเหมือนใครบางคนเปี๊ยบเลยนะ\"
\"เอ่อ..คริสเตียนหลบแคทเธอรีนได้ เขากำลังจะทำแต้มเสมอให้เรเวนคลอ\" ดีนบรรยายต่อ \"และนั่น..ยอดมาก! สเตฟานแย่งลูกคืนมาได้ เกมกลับมาเป็นของกริฟฟินดอร์อีกครั้ง สเตฟานส่งต่อให้แคธเทอรีน ระวัง! นั่นลูกบลัดเจอร์ เบเกอร์ตีลูกบลัดเจอร์ออกไปให้พ้นจากทีมได้ครับ ค่อยยังชั่ว เกือบไปแล้วแคธเทอรีน กริฟฟินดอร์ยังคงครองลูก แคธเทอรีนพุ่งไปที่ประตูแล้วครับ ฮ่าๆ พาร์คเกอร์รับพลาด เธอทำคะแนนให้กริฟฟินดอร์อีกสิบแต้ม ตอนนี้กริฟฟินดอร์นำไปยี่สิบต่อศูนย์แล้วครับ\"
เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังกระหึ่มมาจากบ้านกริฟฟินดอร์ แฮร์รี่บินไปสูงขึ้นกว่าเดิมแล้วเพ่งหาลูกสนิช และในที่สุดเขาก็เห็น มันลอยอยู่เหนืออัฐจรรย์ฝั่งสลิธีลิน แฮร์รี่บังคับไม้กวาดให้มุ่งไปที่นั่นทันที ดูเหมือนฟรอสก็เห็นลูกสนิชเช่นกันเพราะเขาก็ตามไล่หลังแฮร์รี่มาติดๆ
แฮร์รี่เหาะด้วยความเร็วเพื่อทิ้งห่างจากฟรอส เขาเข้าไปใกล้ลูกสนิชมากขึ้นทุกขณะ แฮร์รี่เอื้อมมือเพื่อพยายามจะคว้าลูกสนิช และทันใดนั้นลูกบลัดเจอร์ก็พุ่งมาที่แฮร์รี่ด้วยความเร็ว แฮร์รี่ชะงักหักหลบกระทันหันจนเกือบจะตกจากไม้กวาด แต่เขาก็รอดจากการถูกลูกบลัดเจอร์หวดได้อย่างหวุดหวิด แต่..โครม!! ฟรอสที่เหาะตามหลังแฮร์รี่มาติดๆเบรคไม่ทันจึงชนกับแฮร์รี่เข้าอย่างจังจนไม้กวาดของทั้งคู่หมุนติ้วกลางอากาศ ผู้ชมบ้านสลิธีลินบนอัฐจรรย์โห่และหัวเราะเยาะดังลั่นด้วยความสะใจ
\"เกือบไปแล้วครับ! นับว่าเป็นอุบัติเหตุที่ยังไม่ร้ายแรงเท่าไหร่\" ดีนบรรยาย \"เกมยังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้ลูกอยู่ที่ซินแคร์ล เชสเซอร์ของเรเวนคลอ...\"
\"โทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ\" ฟรอสกล่าวขอโทษแฮร์รี่หลังจากที่เขาตั้งสติได้ \"ไม่รู้นี่ว่านายจะหยุดกระทันหันแบบนี้\"
\"ช่างเถอะ\" แฮร์รี่บอก แต่ในใจเขานึกโมโหเพราะระหว่างที่เกิดอุบัติเหตุนั้นลูกสนิชก็หายไปแล้ว เขาเหาะกลับมากลางสนามเพราะรำคาญเสียงหัวเราะเยาะของบ้านสลิธีลินเต็มทน และมองหาลูกสนิชต่อ
เกมดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งรอยด์ทำแต้มที่หกสิบให้กับทีมกริฟฟินดอร์ ทำให้ตอนนี้กริฟฟินดอร์ทิ้งห่างเรเวนคลอไปเป็นหกสิบต่อศูนย์แล้ว เรเวนคลอมีโอกาสเกือบทำแต้มได้ถึงหลายครั้ง แต่รอนซึ่งเป็นคีปเปอร์ของกริฟฟินดอร์ก็เซฟได้ทุกลูก
\"เรเวนคลอครองลูก คูเปอร์ส่งต่อให้ซินแคร์ล จอนห์สันหวดลูกบลัดเจอร์ไปที่ซินแคร์ลแต่เธอหลบได้อย่างหวุดหวิด โอ้..ไม่! ซินแคร์ลตีไข่แตกให้เรเวนคลอตามขึ้นมาเป็นหกสิบต่อสิบ แต่กริฟฟินดอร์ยังคงนำอยู่ จ้างให้เรเวนคลอก็ตามตีเสมอไม่ทันอยู่แล้ว..เอ่อ..โทษฮะ ศาสตราจารย์ เรเวนคลอต้องเร่งมือหน่อยล่ะถ้าจะตามกริฟฟินดอร์ให้ทัน\"
แฮร์รี่เพ่งหาลูกสนิชอีกครั้งกลางอากาศ แต่ไม่มีวี่แววของลูกสนิชเลย เขาจึงเปลี่ยนจากเหาะกลางสนามเป็นเหาะไปรอบๆด้านข้างของสนามอยู่เหนืออัฐจรรย์แทน แม้แฮร์รี่จะเสียสมาธิไปบ้างเพราะเสียงโห่เมื่อเขาเหาะอยู่เหนืออัฐจรรย์ฝั่งสลิธีลิน แต่เขาก็ไม่ละความพยายามที่จะมองหาลูกสนิชต่อไป จากนั้นไม่นานแฮร์รี่ก็เห็นแสงสีทองแวบเข้าตาอยู่ทางซ้ายมือของเขา แฮร์รี่หันไปมองฟรอสที่ยังคงมองไม่เห็นลูกสนิชเพราะเขาหันหลังให้แฮร์รี่ แฮร์รี่หมุนไม้กวาดไปทางทิศทางของแสงทันที แต่แล้ว...
\"โอ๊ย!\" แฮร์รี่ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก เขารู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่รอยแผลเป็นขึ้นมากระทันหัน ทำไมถึงเจ็บที่แผลเป็นขึ้นมาได้นะ - - แฮร์รี่คิด - - แล้วยังเป็นเวลานี้อีกด้วย หรือว่า..บ้าน่า จะเป็นไปได้ยังไง แฮร์รี่พยายามเพ่งมองไปที่ลูกสนิช มันยังคงอยู่ที่เดิม แต่หัวใจของเขาก็ต้องตกวูบเมือเขาเห็นฟรอสกำลังขี่ไม้กวาดพุ่งไปทางลูกสนิช ฟรอสอยู่ห่างจากลูกสนิชไม่มากนัก ฟรอสเห็นลูกสนิชแล้ว และเขากำลังจะจับมัน เมื่อแฮร์รี่ตั้งสติได้เขาก็ขี่ไม้กวาดพุ่งไป เขายังคงตามหลังฟรอส แฮร์รี่เร่งความเร็วมากขึ้นจนจี้หลังฟรอสมาติดๆ เขาลืมความเจ็บปวดที่รุมเร้าอยู่บริเวณหน้าผากของเขาจนหมดสิ้น ในใจคิดแต่คำว่าลูกสนิชวนเวียนอยู่ในหัวสมอง เร่งอีก เร่งอีก แฮร์รี่พูดกับตัวเอง เขาก้มตัวแนบไปกับไม้กวาดและเร่งความเร็วสูงสุดจนเขาสามารถตีตื้นและแซงฟรอสขึ้นไปได้ อีกนิดเดียว อีกนิด แฮร์รี่เข้าไปใกล้ลูกสนิชมากแล้ว เขาใช้ทั้งตัวเอื้อมไปข้างหน้าเพื่อจะจับลูกสนิช และในที่สุดเขาก็จับลูกสนิชได้ มันดิ้นรนอยู่ในมือของแฮร์รี่ก่อนที่ปีกของมันจะตกห้อยอย่างหมดหนทาง แฮร์รี่หมุนไม้กวาดกลับมาทางอัฐจรรย์ฝั่งกริฟฟินดอร์ และเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจก็กึกก้องไปทั่วทั้งสนาม
\"แฮร์รี่จับลูกสนิชได้ ชัยชนะเป็นของกริฟฟินดอร์!!\" ดีนประกาศกึกก้องผ่านไมโครโฟนพร้อมทั้งกระโดดขึ้นลงด้วยความดีใจ
แต่ทันใดนั้นเอง สายตาของแฮร์รี่ก็หันไปสังเกตเห็นชายร่างหนึ่งในชุดดำยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอัฐจรรย์ แวบแรก แฮร์รี่คิดว่าเป็นคนๆนั้น คนที่แฮร์รี่ทั้งเกลียดและกลัวที่สุด แต่ที่แท้เขาก็คือสเนป แฮร์รี่คิดว่าท่าทีของสเนปดูแปลกๆ เขายืนนิ่งจ้องมองแฮร์รี่ เมื่อแฮร์รี่สบตากับสเนปเขารู้สึกเสียววาบขึ้นในอก ความปวดแสบปวดร้อนที่รอยแผลเป็นประดังเข้ามาจนทำให้คำว่าลูกสนิชในสมองของแฮร์รี่หายไปจนหมดสิ้น เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าผาก แต่สายตาของเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่สเนป แล้วแฮร์รี่ก็เห็นว่าดวงตาของสเนปกลายเป็นสีแดงวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด พร้อมกับความเจ็บปวดที่หน้าผากของแฮร์รี่ถาโถมเข้ามาเพิ่มขึ้นจนเขาต้องยกมืออีกข้างที่เหลือที่จับด้ามไม้กวาดอยู่ขึ้นมากุมหน้าผากไว้
\"อ๊าก..ก..ก!!\" แฮร์รี่ตะโกนออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง รู้สึกเหมือนกับตัวเองลอยคว้างอยู่กลางอากาศก่อนที่ทุกอย่างจะพล่าเลือน จนในที่สุดสติของเขาก็ดับวูบไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น