ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 : เสด็จเยือนควาญย่าห์
เมเดียสตื่นจากการบรรทมในเวลาเช้าตรู่ หลังจากที่สรงน้ำและฉลองพระองค์เสร็จ พระองค์ก็เสด็จออกจากห้องบรรทมโดยไร้หน้ากากและผ้าคลุมหน้าปกปิดดั่งเคย สร้างความประหลาดใจและตื่นตะลึงให้กับเหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายในวังที่ได้พบเห็น
เมเดียสไม่เคยรู้สึกโล่งและสบายใจเท่ากับวันนี้เลย เพราะเหตุที่ไม่ต้องทนอึดอัดกับหน้ากากและคอยระแวดระวังในการย่างกรายไปในสถานที่ต่างๆว่าจะเจอกับทหารที่ยืนเวรหรือผ่านไปมาในพระราชฐานหรือไม่ และในเมื่อไม่ต้องกลัวเรื่องคำสาปอีกต่อไปแล้ว พระองค์ก็ถือโอกาสนี้เสด็จออกมาเดินชมวิวทิวทัศน์เล่น เข้าออกทั้งในพระฐานชั้นในและชั้นนอกได้ตามอัธยาศัย
\"ตายแล้วฝ่าบาท เสด็จออกมาเดินเตร็ดเตร่ในพระราชฐานชั้นนอกแบบนี้มันเสี่ยงนะเพคะ พวกข้าหลวงชายกับทหารเดินไปเดินมามีอยู่เยอะ แล้วดูสิ ผ้าคลุมก็ไม่มี หน้ากากก็ไม่ใส่ ทำไมถึงได้เลินเล่อแบบนี้เนี่ย\"
หญิงร่างท้วมที่มีตำแหน่งเป็นพระพี่เลี้ยงประจำเสด็จเอ่ยถามแกมต่อว่าด้วยความเป็นห่วงเมื่อเธอมาเห็นพระองค์ประทับอยู่กลางสวนหย่อมภายในพระราชฐานชั้นนอก
\"ไม่ต้องกังวลหรอกน่าท่านนม คำสาปอะไรนั่นน่ะมันหายไปแล้ว ข้าไม่ต้องกลายร่างเป็นยายแก่น่าเกลียดทุกครั้งที่มีบุรุษเห็นหน้าอีกต่อไป\"
\"ฝ่าบาททรงตรัสว่าไงนะเพคะ\" วิเรียถามอย่างไม่เชื่อหูตนเอง
\"ข้าบอกว่าคำสาปในตัวข้ามันหายไปแล้ว\"
\"จริงเหรอเพคะ!\" นางเอ่ยด้วยความยินดี \"งั้นก็เป็นข่าวดีที่สุดในรอบสามปีเลยนะเพคะ หม่อมฉันขอแสดงความยินดีกับพระองค์ด้วย\"
\"ขอบใจ\" เมเดียสตรัสตอบ พระโอษฐ์แย้มยิ้มอย่างเปิดเผย \"ท่านรู้มั้ย วันนี้ข้ารู้สึกสบายใจมากที่สุดเลย\"
\"ว่าแต่คำสาปทำไมถึงหายไปได้ล่ะเพคะ พ่อมดราอูลเปลี่ยนใจถอนคำสาปให้พระองค์แล้วหรือ\"
\"เปล่า ไม่ใช่เพราะราอูล มันหายไปเอง\"
\"งั้นก็น่าแปลกนะเพคะ\" วิเรียนึกฉงน \"แต่ยังไงมันก็หายไปแล้ว ไม่ว่าจะเพราะอะไรมันก็เป็นเรื่องดี งั้นหม่อมฉันจะไปป่าวประกาศให้ทุกคนในวังได้ทราบโดยทั่วกันนะเพคะ\"
\"ตามใจท่านเถอะ\" พระองค์ตรัสอย่างอารมณ์ดี
ในเช้าวันนั้นข่าวเรื่องคำสาปของพระองค์ก็ถูกแพร่งพรายให้ทราบกันทั่วทั้งวัง ไม่ว่าจะเป็นบรรดาทหาร ราชองครักษ์ นางกำนัล ข้าหลวง หรือเหล่าเสนบดีในกรม พอได้ทราบข่าวก็ต่างพากันมาเข้าเฝ้าแสดงความยินดีกันอย่างไม่ขาดสาย บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น การที่กษัตริย์ของพวกเขาอารมณ์ดีแย้มยิ้มเบิกบานอยู่ตลอดเวลาพลอยทำให้เหล่าข้าราชบริพารหัวใจชุ่มชื้นตามไปด้วย
ด้วยน้ำพระทัยขององค์เหนือหัว ทำให้งานเลี้ยงในวังถูกเนรมิตขึ้นภายในสวนหย่อมของพระราชฐานชั้นนอก ข้าราชบริพารต่างดื่มกินฉลองกันอย่างสนุกสนาน พระองค์ประทานพระบรมราชานุญาตให้ทหารที่ต้องเข้าเวรมาร่วมวงได้เป็นครั้งคราว แม้แต่นักโทษที่ต้องโทษจองจำจากความผิดสถานเบาก็ถูกปล่อยตัวให้กลับไปอยู่กับครอบครัวดังเดิม
ค่ำคืนนี้เป็นบรรยากาศแห่งความสุขของเมเดียส แต่กลับกลายเป็นความเศร้าหมองของใครบางคนที่อยู่ห่างออกไปในสถานที่ลึกลับที่ไม่มีใครสามารถเข้าถึงนอกจากเจ้าตัว
.............................................................
ตอนสายของวันต่อมา ภายในท้องพระโรงอันเป็นสถานที่สำหรับว่าราชการและการเข้าเฝ้าของบรรดาอคันตุกะ ข้าหลวง และราษฎร เมเดียสเสด็จประทับยืนอยู่ที่หัวโต๊ะขณะกำลังหารือเกี่ยวกับปัญหาบ้านเมืองกับพระมหาอุปราช บรรดาขุนนาง และเหล่าเสนบดีที่ยืนรายล้อมรอบโต๊ะตัวเดียวกัน ระหว่างนั้นมีทหารนายหนึ่งมาเข้าเฝ้า ทำให้การหารือนั้นต้องยุติลงชั่วคราว
\"ขอเดชะพระอาญามิพ้นเกล้า หม่อมฉันมีข่าวด่วนจากเมืองควาญย่าห์มากราบทูลพระองค์พะยะค่ะ\"
\"ว่ามา\"
\"สายของเรารายงานมาว่า เมืองประเทศราชอย่างควาญย่าห์คิดเหิมเกริม ฉวยโอกาสตอนที่เดเมี่ยนกำลังอ่อนล้าจากการรบกับเดอเพนเทียสซุ่มเตรียมกำลังพลมาบุกเดเมี่ยนในต้นเดือนหน้า ทั้งยังแอบติดต่อกับประเทศราชอื่นๆ ยุยงให้มาช่วยกันเสริมทัพเพื่อหวังโค่นเดเมี่ยนพะย่ะค่ะ\"
\"เจ้าเฒ่าตากาลอสชักจะอวดดีเกินไปแล้ว\" พระองค์คำราม \"เห็นว่าเรายอมลดเครื่องราชบรรณาการให้เลยชักเอาใหญ่ ปล่อยไว้ไม่ได้\"
\"ควาญย่าห์เป็นประเทศราชของเรามาตั้งแต่สมัยพระราชาแอเรียส ไม่คิดเลยว่าจะกล้าคิดก่อกบฏเช่นนี้\" เสนาบดีคนหนึ่งพูดขึ้น
\"ฝ่าบาทจะทรงทำยังไงกับเรื่องนี้พะยะค่ะ\" เสนาบดีอีกคนหันมาทูลถาม
เมเดียสนิ่งเงียบอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหันไปบอกกับหนึ่งในเหล่าเสนาบดี \"เจ้าจงสั่งการให้คนไปเตรียมรถม้ามาหนึ่งคัน เอาแบบธรรมดาที่สุด ข้าจะออกเดินทางไปเมืองควาญย่าห์ด้วยตัวเอง\"
\"ฝ่าบาทจะเสด็จไปด้วยตัวเอง!? มันเสี่ยงมากนะพะยะค่ะ ฝ่าบาทเป็นถึงกษัตริย์เดเมี่ยน ตากาลอสอาจจะถือโอกาสนี้จับฝ่าบาทเป็นตัวประกันเพื่อต่อรองกับเดเมี่ยนหรือไม่ก็สังหารท่านทิ้งก็ได้\"
พระองค์ยิ้มอย่างมีเลศนัย \"ใครว่าเราจะไปในฐานะกษัตริย์เมเดียสกันล่ะ\"
ดำรัสจากองค์เหนือหัวทำให้เหล่าข้าราชบริพารพากันสงสัย
\"แล้วฝ่าบาทจะไปในฐานะอะไร\"
พระองค์ไม่ได้ตอบ แต่หันไปหาหัวหน้าองครักษ์แทน
\"แฮร์เรส เตรียมราชองครักษ์ให้ข้าห้าคน พรุ่งนี้ข้ากับเจ้าและเหล่าองครักษ์จะออกเดินทางไปเมืองควาญย่าห์แต่เช้ามืด\"
.............................................................
\"ฝ่าบาทจะไปควาญย่าห์ด้วยฉลองพระองค์ชุดนี้จริงๆน่ะเหรอเพคะ\" นางกำนัลคนสนิทเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจหลังจากที่ช่วยเมเดียสฉลองพระองค์เสร็จ
เมเดียสซึ่งกำลังทอดพระเนตรดูตนเองในชุดนางกำนัลจากกระจกเงาหันมาตรัสตอบ \"ใช่ ข้าจะใส่ชุดนี้แหล่ะ เพราะข้าจะไปเข้าเฝ้าเจ้าเฒ่าหัวงูนั่นในฐานะนางกำนัล\"
\"เฒ่าหัวงู? ฝ่าบาทหมายถึงกษัตริย์ตากาลอสแห่งควาญย่าห์\"
\"ก็มันนั่นแหล่ะจะมีใคร\" พระองค์ตรัสอย่างนึกรังเกียจ \"ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเฒ่านั่นไม่ยอมมีมเหสีเป็นตัวเป็นตน แต่มีนางสนมจำนวนนับไม่ถ้วนจนสร้างเป็นฮาเร็มได้เลยล่ะมั้ง อายุปาเข้าไป 50 แล้วยังไม่รู้จักเจียมสังขารตัวเอง\"
\"ในเมื่อตากาลอสขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้แล้วเหตุใดฝ่าบาทถึงไปด้วยตนเองเล่าเพคะ\" พินเซลเอ่ยถาม \"รูปโฉมของฝ่าบาทเด่นสะดุดตาถึงเพียงนี้ เกรงว่าตากาลอสนั่นคงไม่นิ่งเฉยต่อฝ่าบาทแน่\"
\"ก็นั่นล่ะคือสิ่งที่ข้าต้องการ\"
\"เอ๋?\" ดำรัสของเมเดียสทำให้นางฉงน
\"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว\" เมเดียสตัดบท หันมาแตะไหล่คนข้างกาย \"อ้อ พินเซล ข้าต้องขอยืมชื่อของเจ้ามาใช้ชั่วคราวนะ\"
ดำรัสของเมเดียสสร้างความฉงนให้นางกำนัลพินเซลเป็นครั้งที่สอง ก่อนที่พระองค์จะเสด็จออกจากห้องแล้วตรงไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ ณ ลานหน้าพระราชวัง
\"ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่มั้ย ถ้างั้นก็ออกเดินทางเถอะ\"
หัวหน้าองครักษ์แฮร์เรสเดินมาเปิดประตูรถม้าให้เมเดียส พระองค์จับมือของเขาที่ยื่นมาช่วยประคองก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าไป พอประทับประจำที่เรียบร้อยแล้วพระองค์ก็เปิดหน้าต่างชะโงกพระพักตร์ออกมาสั่งการกับพระมหาอุปราชที่มายืนส่งเสด็จ
\"อุปราชซานตี ข้าแต่งตั้งให้ท่านเป็นผู้แทนพระองค์ชั่วคราว ระหว่างที่ข้าไม่อยู่จงทำหน้าที่แทนข้า การตัดสินใจทุกอย่างเกี่ยวกับภาระบ้านเมืองจะขึ้นอยู่กับดุลพินิจอันชาญฉลาดของท่าน จงดำเนินการตามแต่ท่านจะเห็นสมควร\"
มหาอุปราชซานตีค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม \"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงไว้ใจกระหม่อม หม่อมฉันจะปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมิให้ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงวิตก\"
\"ดีมาก\" เมเดียสตรัส ก่อนหันไปทางหัวหน้าองครักษ์ \"ออกเดินทางได้\"
\"ทหาร..หน้าเดิน!\"
สิ้นเสียงแฮร์เรส รถม้าขนาดกลางก็เริ่มขยับเดินหน้าออกนอกกำแพงเมืองเพื่อจุดหมายปลายทางสู่เมืองประเทศราชควาญย่าห์ คณะเดินทางครั้งนี้ประกอบไปด้วยเมเดียสที่ทรงอยู่ในฐานะนางกำนัลประจำพระองค์ มีราชองครักษ์ควบม้านำขบวนเสด็จสองนาย รั้งท้ายขบวนอีกสามนาย และหัวหน้าองครักษ์แฮร์เรสคอยดูแลรับใช้ใกล้ชิดพระองค์ที่ข้างรถม้า
เนื่องจากรถม้าที่เคลื่อนผ่านใจกลางเมืองเดเมี่ยนเป็นรถม้าแบบสามัญชน ชาวบ้านสองข้างทางที่สวนผ่านไปมาจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก หากไม่บอกใครจะรู้ได้ว่าขบวนที่พวกเขาเห็นเป็นขบวนเสด็จของกษัตริย์ผู้ทรงอำนาจแห่งเดเมี่ยน
.............................................................
รถม้าเคลื่อนออกจากเดเมี่ยน ผ่านดินแดนใกล้เคียงเมืองแล้วเมืองเล่า ค่ำที่ไหนก็แวะพักแรมที่นั่น จนกระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทางในวันที่สามของการเดินทาง
ประเทศควาญย่าห์ เป็นดินแดนลุ่มแม่น้ำที่อุดมสมบูรณ์ แบ่งออกเป็นผืนดิน 60 เปอร์เซ็นต์ และน้ำอีก 40 เปอร์เซ็นต์ ราษฎรส่วนใหญ่จึงประกอบอาชีพชาวประมงและเกษตรกร ถ้าเทียบกับเดเมี่ยนแล้ว ควาญย่าห์มีพื้นที่ขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเท่า แต่ราษฎรที่อาศัยมีไม่มากไปกว่าเดเมี่ยนเท่าใดนัก
ตั้งแต่สมัยพระราชาแอเรียสทรงขึ้นครองราชเป็นกษัตริย์ปกครองเดเมี่ยน กษัตริย์ตากาลอสที่ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ก็บุกมายกทัพโจมตีเพื่อหวังยึดครองดินแดนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสวนแห่งสวรรค์ แต่เพราะความเข็มแข็งในการปกครองและทรงมีพระปรีชาสามารถ กษัตริย์แอเรียสจึงสามารถนำพาทหารกล้าไปพบกับชัยชนะเหนือควาญย่าห์ ตั้งแต่นั้นมาควาญย่าห์ก็กลายเป็นประเทศราชของเดเมี่ยน และกษัตริย์ตากาลอสจะต้องสั่งเครื่องราชบรรณาการมาถวายแด่กษัตริย์แอเรียสทุกปีจวบจนกระทั่งปัจจุบัน
\"หยุดก่อน\" ทหารหน้าด่านสั่งหยุดรถม้าเมื่อขบวนเสด็จมาถึงหน้าประตูเมือง \"ดูจากการแต่งกายแล้วพวกเจ้าจะต้องเป็นคนต่างถิ่น จงแจ้งมาเดี๋ยวนี้ว่าพวกเจ้าเป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรที่ประเทศนี้\"
\"พวกข้าคือองครักษ์แห่งเดเมี่ยน และสตรีในเกวียนคือนางกำนัลผู้แทนพระองค์\" แฮร์เรสกล่าวกับทหารยาม \"พวกเรามาขอเข้าเฝ้ากษัตริย์ตากาลอส\"
เมเดียสเปิดหน้าต่าง ชะโงกพระพักตร์ออกมาส่งยิ้มหวานให้กับเหล่าทหารเฝ้าประตูเมือง ทำให้อีกฝ่ายชะงักงันไปชั่วขณะกับใบหน้าที่งดงามราวกับเทพธิดา
\"พวกเรามาเข้าเฝ้ากษัตริย์ตากาลอสในนามผู้แทนพระองค์ ถ้าพวกท่านไม่เชื่อจะตรวจสอบดูก็ได้\" พระองค์ตรัสก่อนจะยื่นตราประจำราชวงศ์เดเมี่ยนให้กับทหารผู้เป็นหัวหน้าดู \"นี่คือตราประจำราชวงศ์ซึ่งองค์เมเดียสมอบให้ไว้เพื่อเป็นเครื่องยืนยัน\"
ทหารนายนั้นเพ่งพิศดูตรานั่นก่อนจะพยักหน้าแสดงความเชื่อ เขาหันไปบอกให้ลูกน้องคนหนึ่งควบม้าเร็วไปกราบทูลตากาลอสถึงการมาของอคันตุกะ
\"พวกเจ้าเข้าไปได้\" เขาบอก \"ข้าส่งม้าเร็วล่วงหน้าไปกราบทูลท่านตากาลอสไว้ก่อน หากพวกท่านไปถึงประตูวังเมื่อไหร่จะมีคนออกมาต้อนรับ\"
\"ขอบคุณพวกท่านมาก\" เมเดียสยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนจะหดพระพักตร์กลับเข้าไปในรถม้าเหมือนเดิม
ขบวนรถม้าแล่นผ่านไปแล้ว แต่อีกครู่ใหญ่กว่าที่ทหารเฝ้าประตูเมืองทั้งหมดจะหายเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มหวานบาดใจนั่น
\"พวกแกว่าเจ้าพวกนั้นมาเข้าเฝ้าองค์เหนือหัวของเราทำไม\" หัวหน้าทหารยามเอ่ยถามกับบรรดาลูกน้อง
\"นางกำนัลจากเดเมี่ยนเลอโฉมออกขนาดนั้น สงสัยเมเดียสคงส่งมาเป็นนางสนมให้กับท่านตากาลอสเพื่อเป็นของขวัญในการเจริญพระราชไมตรีแน่เลยท่าน\"
\"จริงของเอ็ง สวยๆแบบนั้นคงไม่พ้นมือท่านตากาลอสแน่ ข้าล่ะอิจฉาจริงจริ๊ง\"
\"ชู่ว..อย่าเสียงดังไปท่าน ถ้าเกิดมีใครมาได้ยินแล้วเอาไปทูลองค์ท่านล่ะก็ มีหวังหัวพวกเราได้หลุดจากบ่าแน่\"
\"เออว่ะ ข้าลืมตัวไปหน่อย\" หัวหน้าทหารยามพูด ก่อนจะถอนหายใจอย่างเสียดายเมื่อมองไปทางรถม้าที่แล่นห่างออกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น