คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : ความหลัง
"เฮ้! เจสัน นายจะไปไหนวะ"
เสียงตะโกนเรียกดังขึ้นท่ามกลางบรรดาเด็กนักเรียนที่เดินกันขวักไขว่บนระเบียงทางเดินของตึกเรียนแผนกไฮสคูล ชายหนุ่มร่างสูงหันกลับมาตามต้นเสียง
"ไปแผนกจูเนียร์ฯ นายไปซ้อมก่อนเถอะเดี๋ยวฉันตามไป"
"ฮั่นแน่ จะไปหาเด็กนายล่ะสิ"
"เออ เกลียดนักพวกรู้ทัน" เจสันตอบแล้วคว้าเหรียญดอลล่าห์โยนให้เพื่อนที่ยื่นมือออกมารับตามสัญชาตญาน "ค่าปิดปาก แล้วอย่าปากโป้งบอกโค้ชล่ะ"
ร็อบมองเหรียญในมือแล้วแล้วต้องแยกเขี้ยวใส่ "ถุย แค่เหรียญเดียวเนี่ยนะ ซื้อกระดูกให้หมากินยังไม่พอเลยว่ะ"
"แล้วไว้เลี้ยงทีหลังน่า"
"อย่าเบี้ยวละกัน แล้วจะบอกโค้ชให้ว่านายถูกอาจารย์เรียกใช้งาน"
"ขอบใจ" เจสันบอกแล้วหันหลังเดินออกไป
ร็อบตะโกนไล่หลัง "แล้วรีบตามมานะโว้ย"
ทันทีที่เจสันปรากฏตัวที่แผนกจูเนียร์ไฮสคูล หญิงสาวพากันเหลียวหลังมองด้วยความหลงใหลคลั่งไคล้ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะโต๊ะหนึ่งที่มีเด็กผู้หญิงนั่งอยู่เป็นกลุ่ม
"แมดดี้" เขาส่งเสียงเรียก
ทั้งกลุ่มเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง ก่อนจะพากันอ้าปากค้างเมื่อคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มที่เนื้อหอมที่สุดคนหนึ่งในแผนกไฮสคูลมายืนอยู่ต่อหน้าพวกเธอ ส่วนเจ้าของชื่อที่ถูกขานเรียกทำปากกาหลุดมือหล่นลงบนโต๊ะทันที
"คะ?" แมดดี้ขานรับ ใบหน้าแดงเรื่อ
"วันนี้กลับด้วยกันนะ"
"ได้สิ แต่วันนี้นายไม่ต้องอยู่ซ้อมฟุตบอลเหรอ"
"ซ้อมสิ คงเลิกประมาณทุ่มนึง เธอรอได้มั้ยล่ะ"
แมดดี้รีบพยักหน้ารับ
"ทำรายงานกับเพื่อนเสร็จแล้วไปรอฉันที่ข้างสนามนะ"
ทันทีที่ชายหนุ่มกลับไป เพื่อนๆในกลุ่มก็ฮือฮาขึ้นทันมี
"แมดดี้ นี่เธอกับรุ่นพี่คบกันอยู่เหรอ"
"ก็..ทำนองนั้น" เธอตอบเขินๆ
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อวาน"
"เรื่องมันเป็นไงมาไงกันเนี่ย เล่าให้ฟังเลยนะ" เพื่อนอีกคนคะยั้นคะยอ ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ฉันไปสารภาพรักกับเขาแล้วเราก็คบกัน"
"หา!? แค่นี้เนี่ยนะ"
"ทำไมมันง่ายดายแบบนี้อ่ะ"
"เราคงใจตรงกันมั้ง" แมดดี้ยักคิ้ว
หนึ่งในเพื่อนสาวแกล้งบีบคอเบาๆพลางเขย่า พูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน "หนอย น่าหมั่นไส้นักนะยะ"
"นี่แมดดี้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเธอจะกล้าแม้แต่เข้าไปทักเจสัน แล้วเธอนึกยังไงถึงกล้าเข้าไปสารภาพรักกับเขาล่ะ" เพื่อนอีกคนเอ่ยถาม
"ก็เดือนหน้าเจสันจะเรียนจบแล้วนี่นา ถ้าฉันไม่สารภาพตอนนี้ก็อาจจะไม่ได้พบเขาอีกเลยก็ได้"
"จริงด้วย ถ้าเขาเข้ามหาลัยก็คงได้เจอสาวๆสวยๆอีกเยอะ ดีแล้วที่เธอรีบบอกซะก่อน"
"ฉันล่ะอิจฉาเธอจังเลยนะได้เป็นแฟนกับเจสันเนี่ย"
"นั่นสิ แมดดี้ เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโรงเรียนเลยรู้มั้ย อย่างงี้สาวๆหลายคนในโรงเรียนคงต้องพากันอกหัก"
"ยินดีด้วยนะ ในที่สุดรักข้างเดียวมาตลอดสามปีของเธอก็สมหวังซักที"
"เฮ้อ... ถึงเจ็บใจแต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ยังไงก็ยินดีด้วยละกัน"
"ขอบใจพวกเธอทุกคนมากนะ" แมดดี้ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขตามประสาเด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรัก
.................................................
"โทษทีนะที่ให้รอตั้งนาน" เจสันพูดปนหอบขณะที่วิ่งมาหาแมดดี้ที่นั่งรออยู่ข้างสนาม
"ไม่เป็นไร" เธอตอบ ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้อีกฝ่าย "ใกล้จะแข่งแล้วต้องอยู่ซ้อมทุกเย็นแบบนี้คงเหนื่อยแย่เลย"
"ฮื่อ ใช่ โค้ชค่อนข้างเข้มงวดน่ะ" เจสันยกแขนขึ้นโอบหญิงสาว "วันแข่งเธอไปเชียร์ด้วยนะ"
แมดดี้เบือนหน้าหลบตาด้วยความเขิน "แต่นายก็มีสาวๆไปเชียร์เยอะอยู่แล้วนี่"
"ไม่เหมือนกันซักหน่อย ถ้าคนพิเศษไม่มาก็ไม่มีความหมายหรอก" ชายหนุ่มยิ้มหวาน "ตกลงมานะ"
"ถ้านายพูดถึงขนาดนั้นคงไม่ไปไม่ได้แล้วล่ะ"
"ต้องอย่างนี้สิ น่ารักจังเลยนะแฟนเรา" พูดจบก็ก้มลงจูบที่ขมับของหญิงสาว
"เจสัน!" แมดดี้แกล้งดุกลบเกลื่อนอาการเขินจัดจนหน้าแดง แต่ก็แอบอมยิ้มไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
ชั่วโมงต่อมารถเปอร์เช่สีเหลืองคันงามก็แล่นมาจอดริมฟุตบาทหน้าบ้านหลังขนาดกลังหนึ่ง บรรยากาศค่อนข้างมืดเนื่องจากเป็นเวลาเกือบสามทุ่ม มีเพียงแสงสว่างจากไฟริมถนนและบ้านเรือนที่ตั้งเรียงรายห่างออกไป
"ขอบคุณมากนะที่มาส่ง" แมดดี้พูดเมื่อลงจากรถหลังจากที่ชายหนุ่มเปิดประตูให้ "แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"
"เดี๋ยวสิ" เจสันรั้งแขนเธอไว้ "ลืมอะไรไปรึเปล่า"
"ลืม? เปล่านี่" แมดดี้ทวนพลางก้มลงสำรวจตัวเอง เจ้าตัวแน่ใจว่าไม่ได้ลืมอะไร และกระเป๋าก็อยู่กับตัว
"ไม่ใช่อย่างงั้น" ชายหนุ่มหน้างอ ก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้หญิงสาวพร้อมกับชี้ที่ปากของตัวเอง "ฉันหมายถึงจูบลาต่างหาก"
"เอ่อ..." แมดดี้หน้าแดงจัด ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร
ใบหน้าของชายหนุ่มยังไม่ถอยห่าง เมื่อเห็นว่าแมดดี้ไม่ได้ปฏิเสธเขาจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นจนสัมผัสกับริมฝีปากของแมดดี้ที่เงยหน้าขึ้นมาหลับตารอรับรอยประทับจูบครั้งแรกในชีวิตจากชายที่เธอใฝ่ฝัน
ผ่านไปชั่วครู่ก่อนที่จุบนั้นจะคลายลง ทั้งสองสบตาพลางยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย มือที่กุมส่งผ่านความอบอุ่นให้กันและกัน ความสุขของเด็กผู้หญิงที่แมดดี้เพิ่งได้รู้จักเป้นครั้งแรกในชีวิต และต้องพังทลายลงโดยที่เธอไม่ทันได้คาดคิด
"เฮ้ย! ทำอะไรกันวะ"
เสียงที่ดังขัดขึ้นทำให้คนทั้งคู่สะดุ้ง ปล่อยมือออกจากกันโดยอัตโนมัติ ชายร่างผอมโซ เหมือนพวกขี้ยาท่าทางไม่น่าไว้ใจสองคนเดินเข้ามาใกล้ ความหวาดระแวงทำให้แมดดี้ยึดแขนชายหนุ่มข้างกายไว้แน่น
"ท่าทางเป็นพวกมีกะตังนี่หว่า แบ่งให้พวกเราใช้มั่งสิวะ" หนึ่งในสองคนนั้นพูดขึ้น ในมือถือมีดพกแกว่งไปมาข่มขู่
"ดะ..เดี๋ยวนะ อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะ จะเอาเงินใช่มั้ย ได้ๆ ผมจะเอาให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ"
"เออ ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่าสบายใจหน่อย"
เจสันรีบล้วงกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา เขาเปิดกระเป๋าด้วยท่าทางเก้ๆกังๆจนชายอีกคนเห็นแล้วรำคาญเลยคว้ามาเปิดเอง พอควักธนบัตรออกมาจนหมดก็โยนกระเป๋าคืนให้
แมดดี้มองท่าทางของเจสันสลับกับอันธพาลสองคนนั้นด้วยความงุนงง เธอนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะยอมให้เงินอีกฝ่ายไปง่ายดายแบบนี้ จริงอยู่ว่าฝ่ายตรงข้ามมีอาวุธ แต่หุ่นนักกีฬาอย่างเจสันถ้าลองสู้กันแล้วอาจมีทางชนะ
เงินที่ได้มากมีจำนวนมากพอที่จะทำให้หนึ่งในนั้นพอใจ แต่อีกคนเหมือนจะไม่พอใจเพียงแค่นั้นเมื่อเขาเหลือบสายตามาทางแมดดี้
"นั่นเด็กนายเหรอวะ น่ารักดีนี่หว่า" หนึ่งในนั้นเอ่ยปากพลางกวาดตามองแมดดี้ทั้งตัวด้วยสายตาโลมเลียจาบจ้วง "ไหนๆเงินก็แบ่งกันใช้แล้ว ถ้าเผื่อผู้หญิงมาด้วยคงไม่มีปัญหาใช่มั้ยวะ ไอ้น้องชาย"
แมดดี้เบิ่งตากว้าง ผวาเข้ากอดแขนเจสันแน่น เงยหน้าสบกับเจ้าของท่อนแขนด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอคาดหมายจะได้รับการปกป้องจากชายที่เธอรัก แต่เขากลับทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดเมื่อเธอถูกดันหลังอย่างแรงจนเซเข้าไปหาอันธพาลสองคนข้างหน้า
"เอาไปเลย ผมยกให้" เจสันระล่ำระลักพูด "เงินกับผู้หญิงพวกนายก็ได้ไปแล้ว เพราะงั้นปล่อยผมไปเถอะนะ ผมสาบานเลยว่าจะไม่แจ้งตำรวจหรือบอกใครเด็ดขาด"
หนึ่งในนั้นหันไปถามความเห็นกับอีกคน ก่อนจะพยักหน้าตกลง
ทันทีที่ได้คำตอบจากอันธพาลทั้งสองเจสันก็รีบวิ่งขึ้นรถแล้วสตาร์ทขับออกไปโดยไม่รอช้าด้วยความเร็วท่ามกลางความช็อคของแมดดี้
แมดดี้มองตามรถที่แล่นห่างออกไปจนกระทั่งลับสายตาด้วยความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง เธอไม่เคยคิดเลยว่าชายหนุ่มเนื้อหอมที่แสนดีในสายตาของทุกคน คนที่เธอหลงรักมาตลอดสามปี แท้ที่จริงแล้วเป็นคนขี้ขลาดและเห็นแก่ตัวที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเห็น และยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำร้ายจิตใจเธอที่สุดคือคนที่บอกว่ารักเธอกลับทิ้งเธอให้เผชิญหน้ากับความเลวร้ายเพียงลำพัง และเธอเพิ่งรู้ซึ้งตอนนี้เองว่า คำว่า "รัก" จากปากผู้ชายคนนั้นและตัวเธอไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย
แต่อย่างน้อยพระเจ้าก็ยังเมตตาแมดดี้ ก่อนที่เรื่องเลวร้ายยิ่งกว่านี้จะเกิดขึ้น บังเอิญมีตำรวจสายตรวจขับรถผ่านมาพอดีจนทำให้แมดดี้รอดพ้นเงื้อมมือของเดนนรกสองคนนั้นไปได้ ค่ำคืนนั้นเป็นความทรงจำที่เธอจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต
เหตุการณ์เลวร้ายนั้นจบลงไปพร้อมกับความรู้สึกดีๆในใจของแมดดี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจสันสิ้นสุดลงเพียงชั่วข้ามคืน ความสุขที่เกิดขึ้นและจบลงในวันเดียว ไม่มีใครล่วงรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่เพื่อนสนิทของแมดดี้เอง และหลังจากจบเกรด 15 แมดดี้ก็ลาออกไปโดยไม่บอกใครเลยซักคน
.................................................
ตี๊ดดด..ด..ด..ด
ตุบ!
เสียงจากนาฬิกาปลุกแผดขึ้นตามด้วยเสียงมือทุบตัวปัญหาที่รบกวนการหลับใหลของสาวน้อยที่อยู่บนเตียงที่เล็กแต่แสนอบอุ่น แสงแดดรุ่งอรุณส่องผ่านบานหน้าต่างทำให้เจ้าตัวยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงก่อนจะนอนต่ออย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"แมดดี้! ตื่นได้แล้วลุก เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ"
เสียงตะโกนที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้แมดดี้ยอมลืมตาในที่สุด เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเดินงัวเงียไปหยุดยืนหน้ากระจก ภาพที่สะท้อนกลับมาเป็นเด็กสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิงอย่างคนเพิ่งตื่นนอนที่คุ้นตา แต่สิ่งที่แปลกไปจากทุกวันคือคราบน้ำตาที่อาบอยู่สองข้างแก้ม
ฝันถึงเรื่องเก่าอีกแล้วสินะ...
แมดดี้พูดกับตัวเองในใจ ดวงตาในกระจกที่สะท้อนกลับมาเต็มไปด้วยความปวดร้าวเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่
ลืมได้แล้วแมดดี้ มันผ่านมาตั้งสองปีแล้วนะ!
เธอสูดหายใจเข้าลึก หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่ ความปวดร้าวในแววตานั้นหายไป ความเข้มแข็งเข้ามาแทนที่
แมดดี้ถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำพลางบ่นกับตัวเองเบาๆ
"เกลียดวันเปิดเทอมชะมัด"
.................................................
"สายตั้งแต่วันแรกเลยนะเรา" หญิงวัยกลางคนบ่นกับผู้เป็นลูกที่กำลังเดินลงบันไดมา
"เปิดเทอมวันแรกไม่มีใครอยากไปเช้าหรอกค่ะแม่" แมดดี้แก้ตัวก่อนหยิบขนมปังหนึ่งแผ่นเข้าปาก สะพายกระเป๋ากีฬาเตรียมตัวออกจากบ้าน
"ไม่กินอะไรก่อนไปเหรอ แค่ขนมปังแผ่นเดียวจะอยู่ท้องได้ไง"
"ไม่ล่ะแม่ หนูไม่ค่อยหิว" เธอตอบ "หนูไปล่ะนะ"
"ตั้งใจเรียนนะ เทอมสุดท้ายก็จะจบแล้ว"
"ค่ะ"
นางซินแคลร์มองตาหลังลูกสาวที่เดินออกจากบ้านไปก่อนจะถอนหายใจอย่างกังวล
ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะร่าเริงกว่านี้แท้ๆ อยู่ๆก็กลายเป็นคนเงียบขรึม บางครั้งก็เหม่อลอย ดูเศร้าๆเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้ว เธอเคยเอ่ยปากถามลูกสาวแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร เจ้าตัวได้แต่บอกว่า "ไม่มีอะไร" ทุกครั้ง เธอเป็นห่วงลูกสาวของเธอไม่น้อยแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้เจ้าตัวลำบากใจ ได้แต่หวังว่าซักวันแมดดี้จะกลับมาร่าเริงเหมือนเก่า
ความคิดเห็น