คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Startle Love ♥ Chapter ๒
Startle Love ♥ Chapter ๒
Hot x Summer
“ไม่เด็ดขาด ผมไม่เอาไอ้อ่อนแออย่างนั้นมาอยู่ร่วมห้องกะผมแน่ๆ” ผมเบื่อป๊าผมมากทำไมต้องให้ไอ้เจ้าคนข้างบ้านมายุ่งกะบ้านเรานักหนาก็ไม่รู้ พ่อแม่เจ้านั่นก็เหมือนกันลูกเต้ามีไม่ดูแล แล้วเจ้านั่นโตจะตายยังกลัวไรบ้าบอ
“ไม่ได้ ฮอตแกจะต้องพาหนูซัมเมอร์มานอนห้องเดียวกับแก ต้องดูแลน้อง ป๊ารับปากแม่หนูซัมไปแล้ว” ป๊าทำหน้าเหี้ยมใส่ผม แล้วผมก็รู้ว่านั่นคือคำสั่งที่ผมคงขัดอะไรไม่ได้อีกแล้ว ผมลากตัวเองขึ้นมาบนห้อง ห้องนอนที่ผมเคยคิดว่ามันกว้างมาก แต่ต่อไปคงจะไม่ใช่แล้ว ทำไมนะ ยิ่งเกลียดกลับยิ่งต้องใก้ล ผมกลับนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“เธอๆมาเล่นกับเราไหม?” เด็กผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเรียกเด็กหน้าหวานที่กำลังเบ๊ะปากร้องไห้
“เล่นได้หรอ ไม่เกลียดเราไหม” เด็กหน้าหวานถามทั้งน้ำตา
“ได้สิ มาๆเรามาเล่นกันเถอะ” เด็กชายหน้าหล่อ ยิ้มให้เด็กหน้าหวานอย่างเป็นมิตร ทุกวันทั้งสองจะไปเล่นด้วยกัน อย่างสนุกสนาน เล่นขายของ เตะฟุตบอล วิ่งไล่จับ เล่นก่อทราย โดยเด็กชายหน้าหล่อจะพ่วงจักรยานคนหน้าหวานทุกวัน จนวันหนึ่ง
“ไอ้ตุ๊ด ไอ้เกย์ แกชอบผู้ชายหรอวะ ฮ่าๆ ไอ้ฮอตชอบผู้ชายโว้ย” เด็กชายหน้าหวานงงกับคำพูดของเจ้าอ้วนเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง
“แกพูดอะไรของแก ไอ้หมูบิน” เด็กชายหน้าหล่อถามอย่างงงงวย
“ก็ไอ้ที่แกไปเล่นกะมันอยู่ทุกวันที่แกพามันไปนู้นไปนี่เหมือนจะจีบกันน่ะ มันเป็นผู้ชาย ฮ่าๆ” เด็กอ้วนหัวเราะสะใจ
จากนั้นเด็กชายหน้าหล่อก็ไม่ไปเล่นกับเด็กชายหน้าหวานคนนั้นอีก
“ฮึกๆ พี่ฮอตเกลียดซัมหรอ” เด็กชายหน้าหวานถาม มือเล็กเช็ดน้ำใสๆที่ร่วงลงจากดวงตาคู่สวย
“คะ...คือ..พี่” เด็กชายหน้าหล่อทำหน้าเจื่อน
“แอบมาจู๋จี๋กันอีกแล้วโว้ย” เจ้าอ้วนรายเดิมยังคงตามาแซวไม่เลิก
“ใช่ ฉันเกลียดเธอต่อจากนี้อย่ามาทักฉันอีกนะ ไปชิ่วๆ” ภาพของเด็กชายหน้าหวานที่ตัดพ้อเค้าทางสายตาวันนั้นมันยังคงจำได้ขึ้นใจ แผ่นหลังเล็กๆที่ค่อยหันหลังให้เค้านั้นค่อยๆเดินไปไกลๆจนลับตา หลังจากนั้นไม่นานเด็กหน้าหวานก็ย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านเค้า เมื่อพ่อของเด็กชายหน้าหวานเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ ถึงจะเลยมาเป็นเวลา หลายปีแล้วแต่เค้าก็ไม่เคยทักคนข้างบ้านอีกเลย
“แล้วกูจะนึกถึงทำไมวะ” ผมสะบัดหัวสองสามทีไล่ความทรงจำจของเด็กข้างบ้านคนนั้น ใช่คนเดียวกัน กับที่กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่กับผม
ก๊อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นจนผมที่คิดอะไรเพลินต้องสะดุ้ง ขายาวรีบก้าวไปประตูอย่างรวดเร็วมือหนากระชากประตูออก
“ฝากตัวด้วยนะ” เสียงของคนหน้าหวานตรงหน้าทำให้ฮอตแบลืมหายใจ เจ้าอ่อนแอที่ผมเคยเห็นแบบผ่านๆโตขึ้นสวยหวานเหมือนผู้หญิงจริงๆด้วย
“ไม่! รู้ไหมว่ามันยุ่งยากแค่ไหนห๊าบ้านตัวเองมีไม่นอนล่ะ มาระรานคนอื่นทำไม?” ฮอตถามด้วยสีหน้าขึงขัง อารมณ์พลุ่งพล่านในร่างกายค่อยๆปะทุขึ้นมา ไม่รู้ว่าเค้ากลัวอะไร กลัวเหตุการณ์ในอดีต กลัวว่ามันจะยุ่งยาก หรือรู้สึกผิด หน้าหวานสลดลง ตาสวยคลอไปด้วยน้ำใสๆ
“คะ..คือซัมไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนพี่นะ แต่ขออยู่ไม่นานหรอกฮะ” มันบอกผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ก็ได้แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับนายฉันไม่รับรอง ที่สำคัญช่วยทำตัวเหมือนผู้อาศัยด้วย” ผมตะคอกใส่อีกคนเสียงดัง ร่างเล็กๆนั่น
สะดุ้งโหยง
“แล้วจะตะคอกทำไม” ซัมพึมพำเบาๆกับตัวเอง
>>ต่อ<<
ซัมเมอร์เก็บข้าวของใส่ตู้ตามคำสั่งของฮอตเรียบร้อยแล้ว แม้จะไม่เข้าใจว่าตัวเองทำไมต้องมานอนกับลูกเจ้าของบ้าทั้งๆที่บ้านตัวเองก็มีนอน หรือไม่ห้องในบ้านหลังใหญ่นี้ก็ยังมีอีกตั้งเยอะ หรือเป็นเพราะเค้าอ่อนแอมากไป เค้าไม่มีเพื่อน เค้าแทบจะไม่คบใครหลังจากวันนั้น วันที่....
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม จะไปไหนก็ไปเลยไป” ฮอตตะโกนถามคนที่หยุดราวกลับถูกสาป
“อะ..อ่อครับๆไปก็ได้” ซัมปรายตามองฮอตน้อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มหน้าหล่อมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมเค้าต้องทำเหมือนหงุดหงิดทุกครั้งที่คุย เค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันนั้น วันที่ทำร้ายจิตใจคนเมื่อสักครู่ไป มันหงุดหงิดที่
ต้องรู้ว่าอีกคนชอบใคร มันหงุดทุกครั้งที่รู้ว่าอีกคนไม่ยอมดูแลตัวเอง หงุดหงิด งุ่นง่าน อยากจะระบายอารมณ์ !!
“เป็นไงหนูซัมพออยู่ได้ไหมลูก” เสียงของลุงกิตพ่อของฮอตถามซัมด้วยน้ำเสียงมีความสุข
“ก็ดีครับ แต่คุณลุงทำไมผมต้องอยู่ห้องเดียวกับพี่ฮอตด้วยล่ะครับ” ซัมถามด้วยความแปลกใจ
“ลุงอยากให้ฮอตดูแลหนูอย่างใกล้ชิดไง เพื่อว่าอาการ...” กิตเงียบไปก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเจื่อนๆที่ซัมสามารถสัมผัสได้
“ก็เพราะลุงว่าหนูอยู่ใกล้ๆตาฮอตจะได้ไม่เหงาไง”
Summer Say
ผมไม่เข้าใจในสีหน้าของลุงกิต เหมือนลุงกำลังบอกอะไรกับผม ในวินาทีที่ผมคิดเรื่องที่ลุงทำตัวน่าสงสัย อาการปวดหนึบตรงหัวก็แล่นเข้ามา จนผมต้องเอามือมากุมหัวก่อนจะส่ายหัวไปมา
“เป็นอะไรหรือเปล่าหนูซัม” ลุงกิตถามผมด้วยเสียงเป็นห่วง
“ปะ..ป่าวครับ แค่ปวดหัวนิดหน่อย” ผมบอกลุงด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆ
“ลุงว่าหนูขึ้นไปพักผ่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นลุงจะให้แม่บ้านขึ้นไปตาม” ผมพยักหน้าเป็นอันว่าตกลงก่อนจะ
พยุงร่างของตัวเองไปบนห้อง ผมค่อยๆเอื้อมหมุนลูกบิดเบาๆกลัวจะรบกวนคนที่นอนอยู่บนห้องอีกคน
“เข้ามาทำไม” เสียงขุ่นๆดังออกมาจากปากคนนอนอยู่ ถึงจะไม่ได้ลืมตาผมก็พอสัมผัสได้ว่าเค้า อารมณ์เสียแค่ไหน
“แค่จะมาเอายา” ผมพูดก่อนจะเดินไปหยิบขวดยาวิตามินที่หมอให้มาเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้วไม่ลืมที่จะหยิบ น้องจิ้น ตุ๊กตา
กบเน่าๆที่พ่อซื้อให้แล้วเดินออกจากห้องไป ผมเลือกที่จะมานอนในห้องนั่งเล่น ตอนนี้หัวที่ปวดหนึบก็เริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ ผมปรับแอร์ให้เบาลง ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่….
Summer end
“ฮึกๆ... พี่...อย่าเลิกเล่นกับซัมนะ ซัมไม่มีเพื่อน” เสียงละเมอดังมากพอจะทำให้คนที่กำลังจะลงบันไดต้องแปลกใจ
“ใครมาโวยวายอะไรแถวนี้” ฮอตชะโงกหน้าเข้าไปมองงในห้องนั่งเล่น มือหนาเอื้อมเปิดไฟก่อนจะไล่สายตาไปรอบๆห้องไป
สะดุดกับร่างเล็กที่นอนกอดตุ๊กตา
“มานอนบ้าอะไรตรงนี้” ฮอตพึมพำเบาๆ ร่างสูงรีบสาวเท้าไปใกล้ๆ ตาเรียวมองไปที่ใบหน้าหวาน น้ำใสๆยังเกาะอยู่ที่ขนตา ไม่รู้อะไรสั่งการให้ร่างสูงเอื้อมมือไปเช็ด
“อย่าทิ้งซัม ฮึก... อย่าทิ้งซัม” เสียงระเมอที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาทำเอาอีกคนชักมือกลับแทบไม่ทัน
“อยากนอนเองนะ ช่วยไม่ได้” ฮอตบอกกับร่างบางที่นอนหลับใหล ไม่คิดที่จะปลุกหรืออะไรเลย เพียงแค่เบาแอร์ให้เท่านั้นแล้วเดินจากไป
>>> ครบ <<<
>>>>
Say hello <<<
:D Kaaaaa!!!!!!
จงเม้นท์ๆ ไม่สนุกอย่าว่ากันนะคะ
PS. อาจจะมีคำผิด ต้องขออภัย!:)
ตอนต่อไป คัมมing soon 55+
Super theem :: Sing ular
ความคิดเห็น