คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จี้เป็นเหตุ2
ฟิคเรื่องนี้
SI 
HAN
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะคะ.......ขอบคุณจากหัวใจ
ตอนที่3 จี้เป็นเหตุ2
ตอนเช้าฮันเกิงแต่งตัวไปเรียนปกติ ไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ร่างสูงบอกไว้เมื่อวานเลย เพราะเมื่อคืนเค้านอนคิดทั้งคืนกว่าจะหลับก็เกือบสว่าง ทำให้เค้าไม่อยากคิดอีกแล้ว “คงไม่มีไรมั้ง” ร่างบางคิด พลางหยิบสร้อยเส้นโปรดขึ้นมาสวม แค่เค้ามองสร้อยเส้นนี้ก็อารมณ์ดีแล้ว จากนั้นก็นั่งรถประจำทางไปมหาลัยทันที
เมื่อมาถึงหน้าคณะร่างบาง”งง” คนหายไปไหนกันหมด หมดทั้งคณะ ฮันเกิงเดินเข้าไปในห้องประจำคณะเห็น พี่ลีทึกกำลังร้องไห้โดยมี ซองมินและเรียวอุคปลอบใจอยู่ข้างๆ
“มีอะไรกันหรอทุกคน” ฮันเกิงเอ่ยถามออกไป
ทุกคนหันมามองฮันเกิงก่อนที่รุ่นพี่หน้าสวยจะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“คือ...คือคณะเราโดนสภามหาลัยพักการเรียนยกคณะน่ะ” เรียวอุคพูดเสียงเบาเพราะกลัวรุ่นพี่จะร้องไห้หนักกว่าเก่า
“อะไรนะ! โดนพักการเรียน” ฮันเกิงขึ้นเสียงอย่างลืมตัว
“เรื่องอะไร” ฮันเกิงถามต่อทันที
“เห็นเค้าลือว่ามีคนในคณะทำให้ประธานสภาไม่พอใจ เค้าเลยหาข้ออ้างเรื่องกฎระเบียบมาพักการเรียนพวกเราน่ะ” ซองมินตอบอย่างหดหู่
“แล้วใครคือประธานสภาล่ะ”
“รุ่นพี่ซีวอน ชเว ซีวอน ลูกเจ้าของมหาลัยโซลที่พวกเรายืนอยู่นี่แหละ” คำตอบจากซองมินเล่นเอาฮันเกิงแทบล้มทั้งยืน “ชเว ซีวอน” คนที่มาว่าเค้าสาดเสีย เทเสีย
“ฮื่อๆ แล้วพี่จะทำยังไงดี พีช่วยอะไรไม่ได้เลย” อีทึกพูดออกมทั้งน้ำตา
“ตึกประธานสภาอยู่ไหนหรอเรียวอุค” ฮันถามออกมาอย่างรีบร้อน
“ก็ตึกที่สวยที่สุดในมหา...” เรียวอุคพูดยังไม่จบฮันก็รีบหันหลังออกจากห้องทันที
“คุณทำอย่างนี้ทำไมนะ คุณซีวอน” ฮันคิดอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะสาวเท้าไปยังตึกที่เค้าหลงเข้าไปเมื่อวาน จนทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิด เมื่อมายืนถึงหน้าห้องประธานสภา เค้าเคาะประตูก่อนจะได้เสียงตอบกลับว่า
“เข้ามาได้”
ฮันเปิดประตูเข้าไปเห็นร่างสูงนั่งหันหลังอยู่บนเกาอี้หรู
“หึ รู้ตัวหนิว่าทำความเดือดร้อนให้คนอื่นเค้าน่ะ” ร่างสูงพูดก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับมามองร่างบางที่ยืนห่อไหล่อย่างเกรงกลัวอยู่หน้าประตู ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างหมั่นไส้
“มาใกล้ๆ ฉัน” ร่างสูงพูดสั่ง แต่ทว่าร่างบางกลับยืนอยู่ที่เดิม ทำให้ร่างสูงโมโหลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปใกล้ร่างบางที่ยืนก้มหน้าอยู่
“นี่จะลองดีกับฉันใช่ไหม ฮันคยอง” ร่างสูงพูดและกระชากร่างบางเข้ามาหาตน
“เอ๊ะ! คุณปล่อยผมนะ ปล่อยซิ” ร่างบางพยายามแกะมือออก
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ทีไอ้มินโฮแทบจะวิ่งเข้าใส่”ร่างสูงพูดเกรี้ยวกราดก่อนจะบีบข้อมือเล็กด้วยโทสะที่ตอนนี้เริ่มปะทุออกมาเรื่อยๆ
“คุณต้องการอะไร ผมไม่เคยไปทำอะไรให้คุณนะ คุณชเว ซีวอน” ร่างบางตอบเสียงแข็ง
“หึ ใช่นายไม่เคยทำอะไรฉัน แต่กิริยาของนายมันทำให้ฉันเกลียด” ร่างสูงพูด
“งั้นผมคิดว่าคุณคงไม่มีเหตุผลแล้วแหละ คุณยกเลิกคำสั่งพักการเรียนคณะผมเดี๋ยวนี้”ร่างบางสั่งด้วยอารมณ์ที่เริ่มครุกกรุ่น
“นายคิดว่านายเป็นใครห๊ะ!!!” ร่างสูงตวาดลั่น
“ผมเป็นนักศึกษา คุณเป็นคนมีการศึกษาหนิ ใช้เหตุผลหน่อยสิ” ร่างบางที่หมดความอดกลั้น ตวาดกลับ
“ได้ฉันจะยกเลิกคำสั่งแต่...มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนสิฮันคยอง” ร่างสูงมองหน้าร่างบางอย่างมีเลศนัย
“คุณต้องการอะไร...ไล่ผมออกก็ได้นะผมยอม” ร่างบางตอบหน้าเรียบ
“มันก็ไม่สะใจฉันน่ะสิฮันคยอง” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปแบกร่างบางไว้บนบ่าและเดินไปเปิดห้องนอนที่เค้าสร้างไว้พักผ่อนเวลาที่งานเยอะ ไม่สามารถกลับบ้านได้
“ปล่อยนะ คุณซีวอน ปล่อยผม ปล่อย ฮึก ก ก” ร่างบางทุบหลังร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ร่างสูงไม่รู้สึกเจ็บเพราะตอนนี้อารมณ์โมโหมันเข้ามาแทนที่ทุกโสตประสาท ร่างสูงเดินมาที่เตียงก่อนจะโยนร่างบาง และนอนคร่อมร่างบางทันที
“ปล่อยผมไปเถอะนะคุณซีวอน ผมไม่รู้เรื่อง” ร่างบางพูดทั้งน้ำตา
“คำพูดของนายมันไม่มีค่าสำหรับฉัน จำใส่หัวไว้ด้วย” พูดจบร่างสูงก็ซุกไซร้ที่ต้นคอขาวผ่องของร่างบางทันที ก่อนจะเอามือกระชากเสื้อร่างบางออก สายตาจับจ้องที่ร่างกายขาวนวล
ก่อนจะซุกไซร้ที่คอขาวอีกรอบและไล่มาถึงยอดอกสีสวยที่เริ่มเปลี่ยนสีและชูชันขึ้น ร่างสูงใช้ลิ้นเลียวนยอดอกสีสวยก่อนจะเม้มและดูดอย่างเมามัน
“ปล่อยผมนะ อ๊ะ..อ๊า !!!”ร่างบางครางออกมาด้วยความเสียวซ่านและความกลัว
-----------------NC http://www.niyay.com/story/story_main/39141.html ----- จิ้มเลย
ร่างบางนอนสั่นใต้ผ้าห่มผืนหนา บนที่นอนเต็มไปด้วยคราบความใคร่ที่ทั้งสองปลดปล่อยออกมา แต่มีคราบเลือดนี่แหละที่เป็นของร่างบางคนเดียว ร่างสูงลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมชุดนักศึกษาสุดเนียบ ก่อนจะเดินมาหาร่างบางที่นอนสะอื่นอยู่ใต้ผ้าและกระชากผ้าออก เผยให้เห็นร่างบางที่ตอนนี้หน้าตาเต็มไปด้วยน้ำตาและตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยที่เค้าสร้างไว้ ทั้งรอยสีกุหลาบและรอยช้ำ
“ไปอาบน้ำแล้วออกไปซะ ฉันจะไปรอข้างนอก” แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไป มือหนาก็เอื้อมไปกระชากสร้อยที่คอร่างบาง
“คุณเอาคืนมานะ เอามา ขอร้อง” ร่างบางร้องไห้ปานใจจะขาด
“สร้อยเส้นนี้ล่ะสิที่เป็นต้นเหตุทำให้แทมินทะเลาะกับไอ้มินโฮ คงรักมันมากล่ะสิ” พูดจบร่างสูงก็เดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะโยนทิ้งไป
“อย่า อย่าโยนทิ้ง ผมขอร้อง”ร่างบางที่จะลุกมาหาร่างสูงแต่ต้องล้มไปกองกับพื้นเพราะเจ็บร้าวไปทั้งตัวเลยขยับทีละนิด แต่ไม่ทันแล้ว ร่างสูงโยนออกไปทันที
“ฮื่อๆ เอาคืนมานะไอ้คนเลว เอามา”ร่างบางสะอื่นหนักกว่าเดิม
“อยากได้คืนก็ไปหาเอาสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวซะก่อนที่ฉันจะโมโห” ร่างสูงพูดจบก่อนจะหุนหันออกจากห้องไป
ร่างบางเมื่อเห็นร่างสูงเดินออกไปก็ปล่อยโฮออกมา ก่อนจะขยับทีละนิดเพื่อไปอาบน้ำ ไม่นานร่างบางก็ออกมา ร่างบางพยายามฝืนตัวเองจากความเจ็บปวดเพราะไม่งั้นเค้าคงเดินไม่ได้แน่
ซีวอนมองร่างบางที่ค่อยเดินออกมาจากห้องอย่างสมเพช
“ฉันยกเลิกคำสั่งไปแล้ว คุ้มไหมคำสั่งที่ยิ่งใหญ่ กับตัวสกปรกของนาย” ซีวอนพูดก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ!!!” ซีวอนตวาดขึ้นมา ฮันเกิงหันมามองซีวอนด้วยสายตาที่ว่างเปล่าก่อนจะเดินออกไปอย่างปวดร้าวทั้งกายและใจ
“เต้า เลอ หมิง เทียน หนี่ จิ้ว หลี ไค หว่อ เซิน เปียน”(Blue Tomorrow: SJ-M)
เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้น เมื่อดูหน้าจอขึ้นชื่อ “ซองมิน”
“ฮัลโหล มีอะไรหรอซองมิน” ฮันเกิงพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ
“นายอยู่ไหนอ่ะ มังกือ” ซองมินถาม
“ฉันอยู่หลังตึกสภา นายมีอะไรหรอ”
“ไปทำอะไรที่นั่น” ซองมินถามอย่างอยากรู้
“ฉันทำสร้อยหล่นหาย หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ” ฮันเกิงตอบ
“เอ่อ ฉันจะโทรมาบอกว่า สภายกเลิกคำสั่งพักการเรียนแล้ว พี่ทึกกี้เลยชวนไปฉลอง นายจะไปไหม” ซองมินพูดอย่างตื่นเต้น
“ไม่ดีกว่า ฉันปวดหัวน่ะขอโทษด้วยนะ”
“จะไม่ไปจริงหรอ น่าเสียดายแต่ก็อย่าลืมกินยาแล้วพักผ่อนด้วยล่ะ ฉันเป็นห่วงนะมังกือน้อย” ซองมินพูดและหัวเราะคิกคัก
“ครับ คุณกระต่ายหุ่นหมู” ฮันเกิงพูดจบก่อนจะตัดสายทิ้งไป ใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มเมื่อสักครู่เหลือเพียง น้ำใสๆที่คลออยู่ที่ตา
“ป๊าหม๊า ฮันเกิงทำสร้อยที่ป๊าหม๊าทำให้หายไปแล้ว ฮึกก “ ฮันเกิงสะอื่นก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง สร้อยที่พ่อแม่ทำให้ในวันที่รู้ว่าเค้าจะได้มาเรียนที่นี่ มันเป็นของสำคัญเพียงชิ้นเดียวที่เป็นเพื่อนเค้าเวลานึกถึงบ้าน
ประกาศค่ะ
ไรเตอร์มาแก้ไขแล้วใครอยากอ่าน NC ก็จิ้มเลยนะ คริคริ><....ยังไงก็อย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างนะ ม๊วฟ -3-
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย สัญญาได้ไหมว่าจะมาอ่านจนตอนสุดท้าย นะคะ (อ้อนๆ)><
ชอบรูปนี้จัง ป๋าดูสุขี สุขัง ><
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ แล้วพบกันตอนต่อไปจร้า
Thank For Comment
Good Bye
ความคิดเห็น