คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : SF ♥ ลมหนาวมาแล้วนะ
28.11.11
ผมชื่อเต๋าครับ เป็นคนกาฬสินแต่มาต่อมหาลัยในกรุงเทพ ตอนนี้ผมจบมหาลัยมาได้ครึ่งปีแล้ว มีอาชีพรับข้างถ่ายรูปหรือจะบอกว่า ช่างรูปอิสระก็ได้ ตอนนี้ครอบครัวของผมกำลังจะย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ จริงๆผมก็อยู่กรุงเทพได้นะแต่ผมอยากไปอยู่ที่ใหม่ๆบ้าง
“เต๋ามาช่วยแม่ขนของหน่อยลูก”
“ครับแม่” ผมตอบรับแม่ก่อนจะยกกระเป๋าและสัมภาระอื่นๆเข้าบ้านใหม่
“พออยู่ได้ไหมลูก” พ่อถามผมที่ยืนมองบ้านหลังขนาดกลาง
“ได้สิพ่อ กำลังพอดีเลย เต๋าชอบ” ผมบอกก่อนจะรับกระเป๋าใบสุดท้ายมาจากพ่อ บ้านขนาดกลางสีฟ้าอ่อนๆข้างในบ้านมีลวดลายจากพื้นผนังวอลเปเปอร์ลายสวย เฟอร์นิเจอร์ทำจากไม้สลับลูกฟูก
“ที่นี่ก็น่าอยู่เหมือนกันเน๊อะ สวยอากาศก็ดี”
“ห้องผมอยู่ฝั่งซ้ายใช่ไหมครับ” ผมถามพร้อมกับยกสัมภาระไปด้วย
“ใช่ลูก อยู่ฝั่งซ้ายสุดมีหน้าต่างข้าง” ผมพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้ามาในห้อง ห้องขนาดกลางแต่อยู่คนเดียวก็ถือว่าโอเคใหญ่นะ ข้างในห้องลายสวยกว่าข้างนอกแต่ห้องนี้ไม่มีฝุ่นเลย ที่นอนถูกจัดไว้เป็นระเบียบ หรือแม่บ้านจะมาทำความสะอาดไว้ก่อน ผมสำรวจห้องน้ำนู้นนี่ไปตามประสาก่อนจะจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ จัดเสร็จก็ขอนอนเอาแรงสักงีบแล้วกันเหนื่อยมาทั้งวัน
ไม่รู้ว่าผมนอนไปนานแค่ไหนแต่ผมรู้สึกตัวตอนที่มีใครมากอดผมนี่แหละ เอ๊ะ!!หรือว่าจะเป็น
“เฮ้ย!! ใครวะ” ร่างบางเอวคอด หน้าหวาน ตัวขาว ปากเป็ดอมชมพู ผมจ้องคนที่นอนอยู่ข้างๆ หน้าตาแม้ยามหลับยังพริ้มเหมือน
สบายใจ แต่ประเด็นคือ ใคร?
“นี่ๆนายเข้ามานอนในห้องฉันได้ยังไง” ผมสะกิด ร่างบางเริ่มมีการตอบโต้ ก่อนตาแป๋วๆจะกระพริบไล่แสงจากโคมไฟ
“เฮ้ย !! นายเป็นใคร” ร่างบางตรงหน้าถามผมอย่างตกใจ ผมไม่ใช่หรอต้องถามว่าเค้าคือใคร
“ฉันก็เป็นเจ้าของห้อง ว่าแต่นายเป็นใครเข้ามานอนในนี้ได้ยังไง”
“จะ...เจ้าของห้อง ที่นี่ไม่มีคนอยู่ไม่ใช่หรอ” คนตรงหน้ายังทำหน้าสงสัยไม่เลิก
“ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่วันนี้” ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ
“อ่อ คนที่ม๊าบอกว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ใหม่หรอกหรอ ยินดีที่รู้จักนะ เราชื่อคชา” คนตรงหน้ายื่นมือมาจับมือผมก่อนจะยิ้มสุดกำลัง
“ฉันชื่อเต๋า ว่าแต่นายเข้ามาในนี้ได้ยังไง”
“อ๋อ ปีนหน้าต่างข้างห้องเข้ามา เพราะว่ามันใกล้ๆกัน ตอนที่นายยังไม่ย้ายมาฉันเข้ามานอนทุกวัน มันสบายดี” คชาหัวเราะแห้งๆ
“แต่ตอนนี้มีคนมาอยู่แล้ว งั้นเชิญกลับห้องนายไปซะ ฉันไม่ชอบให้ใครมาจุ้นจ้าน” ผมบอก ผมเป็นคนชอบอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ไหน
แต่ไร จะคบกันสนิทๆคุยด้วยก็คงมีแต่เพื่อนฝูงล่ะมั้ง
“แต่...ขอนอนกับนายไม่ได้หรอ น๊า...น๊า..” ร่างบ้างอ้อนผม ราวกับว่าตัวเองเป็นลูกแมวตัวเล็กๆ
“ไม่ได้ เพิ่งรู้จักกันอย่ามาทำตีสนิทฉันไม่ชอบ” สีหน้าของอีกคนสลดลงไปก่อนจะเดินกลับออกไปทางหน้าต่าง มิวายหันกลับมาตีหน้า
เศร้าใส่ผม ผมเดินไปล็อคหน้าต่างทุกบาน ต่อไปคงเปิดไม่ได้แล้ว
เช้านี้อากาศสดใส สมแล้วที่เรียกว่าต่างจังหวัด มันสดใสกว่าในกรุงเทพเยอะ ไม่ต้องมาเจอมลพิษที่ผมแทบจะดมเข้าไปแทนออกซิเจนอยู่แล้ว
“นายเต๋าทำอะไร” เสียงตคุ้นหูดังมาจากข้างบ้าน ผมมองคนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู
“ทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“โห้ว ใจร้ายจังทำไมคนที่มาจากกรุงเทพต้องพูดจามะนาวไม่มีน้ำทุกคนเลย” ร่างบางตัดพ้อผม ก็จริงตั้งแต่ผมเจอผู้ชายหน้าหวานคนนี้ ยังไม่เคยพูดจาดีๆสักครั้งเลย
“ช่างเถอะ ฉันพูดเล่น นายอยากไปดูอะไรตอนเช้าไหมฉันจะพาไป” ผมตัดสินใจก่อนจะพยักหน้าตกลง
ตอนนี้ผมกำลังพ่วงเจ้าของรถคลาสสิกสีเขียว ที่ชวนผมออกมาดูบรรยากาศโดยรอบแต่เช้า
“นู้นๆปาท่องโก๋เจ้านู้นอร่อยมาก” ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดก่อนที่คนข้างหลังจะกระโดดลงไปสั่ง
“ใครพ่วงมาแฟนหรอจ๊ะคชา หล่อเหมือนพระเอกหนังเรื่องอะไรนะที่เกี่ยวกับแวมไพร์” ป้าเจ้าของร้านปาท่องโก๋พูดเสียงดังทำให้ผม
เป็นจุดเด่น
“อ่อ........ไม่ใช่ป้าไม่ใช่แฟนเพิ่งย้ายมาใหม่ข้างๆบ้านคชา ฝากดูแลเค้าด้วยนะครับ” ผมมองคชาที่พูดกับผู้คนโดยรอบด้วยรอยยิ้ม ยิ้มที่เป็นมิตร ..............นี่ผมกำลังยิ้มตามงั้นหรอ
“เอ๊ะ!!เต๋ายิ้มแล้วหล่อเหมือนที่ป้าบอกเลย” คชาที่เดินมาแตะไหล่ผมแซว
“พูดมากน่าขึ้นมาเห่อะ หิวแล้ว” คชายิ้ม(อีกแล้วก่อนจะซ้อนท้ายผม ไม่นานเราก็กลับมาถึงบ้าน แต่พ่อแม่ผมไม่อยู่ซะแล้ว
คชาถือถุงปาท่องกับน้ำเต้าหู้เข้าไปในบ้านผม
“ไปไหน” คชาหันมาทำหน้างงๆ
“ก็ไปกินน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ไง”
“แล้วทำไมนายไม่กินบ้านนาย”
“ก็บ้านฉันไม่มีคนแล้ว แม่ออกไปทำงานแล้ว แล้วก็พ่อแม่ของนายก็ไม่อยู่แล้ว เอาน่าไม่ได้จะไปขโมยของสักหน่อยกลัวไปได้” ร่าง
บางเดินเข้าไปในครัว หยิบนู้น หยิบนี่อย่างชำนาญ ไม่นานอาหารมื้อเช้ามือแรกของที่นี่ก็มาวางตรงหน้าผม
“อร่อยเน๊อะๆ “ คชาพูดพร้อมกับปาท่องโก๋ที่ยังคงเคี้ยวอยู่ในปาก
“กินไหม้หมดค่อยพูดก็ได้” ผมปราบ
“อ๊อโอ๊ด อันอืมอัว” ผมส่ายหัวกับคนตรงข้าม อาหารมื้อเช้าหมดไป คชาเก็บของไปล้างก่อนจะมานั่งดูทีวีข้างๆผม ไม่รู้ว่าเรานั่งดูทีวีนานเท่าไหร่แล้วแต่รู้ว่าคนข้างๆผมหลับแล้ว หัวยังตกมาพิงไหล่ผม จะยกออกแต่พอเห็นหน้าหวานๆที่กำลังหลับตาพริ้ม มันทำไม่ลง
จริงๆ
“ขี้เซาจริงๆนะ” ผมกระซิบข้างหูคนนอนหลับอย่างแผ่วเบา
ใกล้ถึงเวลาที่พ่อแม่จะกลับมาบ้านแล้วจะปลุกคนนอนหลับก็เกรงใจ เลยอุ้มไปนอนในห้อง ผมนั่งสำรวจดูใกล้ๆสวยกว่าผู้หญิง สวย
กว่าแฟนเก่าผมอีกให้ตายเห่อะ ผู้ชายสมัยนี้
“อื้อเต๋า........... นอนด้วยน๊า” ผมอมยิ้มกับร่างบางที่นอนละเมอ กว่าจะรู้อีกทีผมก็เผลอหอมแก้มเนียนใสของอีกคนไปแล้ว เสียงรถดังมาจากหน้าบ้านเป็นสัญญาณบอกว่าพ่อแม่กลับมาถึงบ้านแล้ว ผมเลยเดินออกจากห้อง
ผมอยู่ที่นี่มา 3 เดือนแล้ว ผู้ชายข้างๆบ้านยังคงทำตัวเหมือนทุกวันเสมอ ยังคงตามมาเซ้าซี้ผมชวนไปนู้นไปนี่ ถึงผมจะบ่นแต่ผมก็ตอบกลับไปทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
“เต๋าไปดูดอกไม้ที่ยอดดอยกัน นะๆๆ” คชาถือวิสาสะปีนเข้ามาทางหน้าต่างเหมือนทุกวัน
“ไม่ไป พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง” ผมตอบปัดๆ
“โห่ว ไปเห่อะมันสวยมากเคยดูเรื่องรักจังไหม ที่ฟิล์มกับพอลล่าเล่น นั้นแหละสวยมากๆ” คชายังคงเซ้าซี้ไม่เลิก
“บอกว่าไม่ไปก็ไปดิ่ อย่าเซ้าซี้มากได้ไหม โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆไปได้” ผมตวาด
“ก็ๆคชาอยากให้เต๋าไปหนิ มันสวย......”
“นายกลับห้องนายไปเถอะ ฉันจะนอนอยากพักผ่อน” ผมพูดแทรกขึ้นมา คชาจึงเดินคอตกกลับห้องตัวเองไป
เช้าวันนี้ใจคอผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หรือเพราะไม่มีตัวจุ้นเหมือนทุกๆวันก็ไม่รู้
“เอ๊ะ!!วันนี้คชาหายไปไหนละเต๋า ทุกทีแม่เห็นติดกันเป็นตังเม” แม่ถามผม
“เห็นบอกว่าจะไปดอยอะไรสักอย่างนี่แหละครับ”
“แล้วทำไมเต๋าไม่ไปด้วยล่ะ หรือคชาไม่ชวน”
“ชวนครับแต่เต๋าไม่ค่อยอยากไป” แม่พยักหน้าเชิงรับรู้ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากข้างบ้าน ผมกับแม่รีบเดินไปดู
“ลูกชายเธอ ขี่รถลงดอยไปสวนกับรถกระบะเข้าตอนนี้นอนอยู่โรงบาล” ประโยคที่ออกมากจากปากป้าขายปาท่องโก๋มันทำให้ใจผม
กระตุกวูบ ความกลัวแล่นฝ่านเข้ามาในจิตใจ ก่อนลมหนาวจะพัดกระแทกเข้ามา
“ป้าครับ คชาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนครับ..........” ผมถาม
ตอนนี้ผม แม่ผม แม่คชาอยู่หน้าห้องไอซียู ผมได้แต่มองห้องนั้น ถ้าเมื่อคืนผมตกลงไปกับคชามันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมผิดเอง
“ใครเป็นญาติคนเจ็บครับ” เสียงหมอเรียกผมให้คื่นจากภวังค์
“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ขาซ้ายหัก ปลอดภัยครับ หมอขอตัวก่อนนะ”วินาทีนั้นสำหรับผมมันโล่งมาก
คชาถูกเข็นออกมาพร้อมจาที่ถูกพันด้วยเฝือก แม่ผมกับแม่คชากอดคนร่างบางกันยกใหญ่ ก่อนคชาจะมองมาที่ผม
“ขี่รถประสาอะไรหืม ถ้านายเป็นอะไรไปแม่นายจะอยู่ยังไง เคยคิดบ้างไหม” ผมเห็นอีกคนก้มหน้าหงุดแค่ถ้าผมตาไม่ฝาดเหมือนมีน้ำ
หยดลงมาด้วย
“ฮึก..คชาไม่ได้ตั้งใจ คชาไม่รู้” คนร่างบางสะอื้นมันทำให้ผมรู้สึกผิด ผมกอดคชาเบาๆ
“ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่ ขอโทษนะที่ชอบหานายน่ารำคาญขอโทษ......แต่ฉันกลัวว่านายเป็นอะไรไปฉันจะอยู่ยังไงล่ะ”
“หมายความว่ายังไง” ผมยกยิ้มก่อนจะกระชิบข้างหู
“ฉันชอบนาย” ร่างบางหน้าแดงก่อนจะก้มหน้า
“ถึงสักที...ที่นี่แหละที่คชาจะชวนเต๋ามาสวยป่ะล่ะ” ผมมองคนที่กำลังกางมือกว้างเพื่อรับลม และเจ้าดอกหญ้าสีขาวที่กำลังปลิวลอยมา
ตามลม
“สวย แต่สวยสู้คนข้างๆไม่ได้หรอก” ผมพูดแซว
“บ้า เดี๋ยวนี้เสี่ยวเชี่ยวนะเต๋าเอ๋อ” ผมหัวเราะแล้วยกมือคนข้างๆขึ้นมา ก่อนจะสวมแหวนที่ทำจากก้านดอกไม้
“จองไว้ก่อนนะ หนาวหน้าจะขอแต่ง” คชายิ้มให้ผม ยิ้มที่สดใส ยิ้มที่ทำให้ผมไม่หนาวอีกต่อไป
“บ้า!!แต่ก็รักนะ” ผมค่อยจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆ ............................
“ตั้งแต่หน้าหนาวนี้คงไม่ต้องหนาวกาย หนาวใจแล้ว” ผมพูดขึ้น
“อืม คงไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวแล้วด้วย แค่เต๋ากอดคชาก็อุ่นไปถึงตรงนี้เลยล่ะ” คชาชี้ไปที่หัวใจ ผมก้มลงไปหอมแก้มใสแล้วโอบกอด
แม้ลมหน้าหนาวจะพัดแรงเท่าใด ผมคงไม่หนาวแล้ว โดยเฉพาะที่ใจเพราะผมมีผ้าห่มชั้นเยี่ยม ที่กอดนุ่ม น่ารัก กอดแล้วอุ่นกายแค่นั้นไม่พอ มันยังอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ................ แล้วคุณล่ะหาคนมาทำให้หายหนาวในหน้าหนาวแล้วรึยัง ถ้ายังก็หานะ แต่อย่ามายุ่งกับคชาของผมนะคร้าบบบบบบบบบบบบ................หวง(ฝุดฝุด) ><
Fin ------>
Some day ใกล้จะจบแล้ว อีก 3-4 ตอน งืมๆๆ ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ช่วงนี้ลงบ่อยเว่อร์ไรเว่อร์ แต่ถ้าไปเล่นอูคุ อาจจะนานหน่อย ตอนนี้งานอดิเรกปั่นนิยายให้จบ จ้า ค้างไว้เอิ่มมมเยอะจริงอะไรจริง ........... ขอบคุณทุกคอมเม้น กำลังใจ บางตอนก็สั้นก็ยาว ตามๆอารมณ์ ยังไงก็ ใกล้จะหนาวแล้วแม้บางพื้นยังคงมีน้ำท่วมและ อดดก็ร้อนเว่อๆ ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ บ้านไรท์ อากาศดีจริงไรจริง แต่ใกล้จะสอบกลางภาคละค่ะเร็วมากกกกกก ยังไงก็ ขอบคุณเจอกันตอนหน้านะ จุ๊บๆ!! ♥
- ติดตามเรื่องใหม่ได้ที่ >>>>>>>>>> ------► YES! คนนี้หัวใจบอกยอม ... เต๋า ♥ คชา ....... เรื่องนี้ไม่ดราม่ามั้ง ดูชื่อก็รู้แล้วววววเย้!!! บีบี
ธีมจาก>>> beyong
ความคิดเห็น