คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Some day ♥ 7
CP.7
วันนี้ผมกับม๊าอยู่ที่งานเปิดแกลลอรี่ของพี่เต๋า คนเยอะน่าดู นึกว่าจะชวนแต่คนสำคัญซะอีกแต่ก็นะพี่เต๋าเฟรนลี่คนสำคัญคงเยอะน่าดู ม๊าผมเดินไปคุยกับป้าเต่า ส่วนผมก็เดินดูนู้นนี่ตามประสา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่เก็บงานไว้ พี่เต๋าก็วาดรูปสวยนะเนี่ย ถ่ายรูปก็สวย ถ่ายผมจะสวยไหมน๊า 555+ ผมดูแป๊บนึงก่อนจะเดินออกมา ตอนนั้นพี่เค้กเดินสวนเข้ามาพอดี ผมยิ้มให้พี่เค้าแต่พี่เค้ากลับทำเหมือนยักษ์
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรี๊ดดังมาจากในห้อง ผู้คนต่างวิ่งแห่มาดู โดยเฉพาะพี่เต๋า
“มีอะไรเค้ก” พี่เต๋าเดินมากอดพี่เค้ก
“ฮึก ใครไม่รู้ทำภาพนั้นเลอะอะเต๋า ฮึก” พี่เค้กชี้ไปที่ภาพที่ผมยืนมองเมื่อครู่ เอ๊ะ!ตอนนั้นมันก็ปกติดีหนิแล้วทำไมกลายเป็นยังงี้ล่ะ
“เฮ้ย! ใครทำวะ” พี่เต๋าดูจะตกใจมากที่สุด
“เต๋าใจเย็นๆลูก” ป้าเต่าบอกพี่เต๋าที่ดูมีสีหน้าครุกกรุ่นไปด้วยความโกรธ
“ผมถามว่าใครเข้ายุ่งในห้องนี้” เต๋าถามเสียงเรียบ ทุกคนในงานต่างเงียบ
“เมื่อกี้เค้กเห็นน้องคชาเดินสวนออกไป ก่อนจะเห็นภาพมันเลอะ” ผมตกใจในคำพูดพี่เค้ก ส่วนพี่เต๋าหันมาจ้องผม ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เราทำหรอคชา” ผมส่ายหน้า ก็ผมไม่ได้ทำ
“เปล่า คชาไม่ได้ทำนะพี่เต๋า”
“แล้วเราได้เข้าห้องนี้ตามที่เค้กบอกจริงไหม”
“ใช่ คชาแค่เข้ามาดูรูป” พี่เต๋าทำหน้าดุใส่ผม
“ก็พี่เห็นน้องคชาเข้ามาคนสุดท้ายถ้าไม่ใช่น้องแล้วใครละคะ” พี่เค้กพูดขึ้น
“ผมเปล่าจริงๆนะ พี่เต๋าคชาเปล่านะ ฮึก ๆ” น้ำตาเริ่มไหล ผมกลัวพี่เต๋าจะเกลียดผม ผมไม่ได้ทำ
“แล้วหลักฐานที่จะให้พี่เชื่อล่ะ”
“ก็....ไม่มี”
“ออกไป”พี่เต๋าพูดประโยคนั้นออกจากปาก
“บอกให้ออกไปจากที่นี่ ออกไป!! มันพังหมดแล้ว มันไม่ใช่ห้องนอนนายนะจะได้ทำนู้นนี่ตามอำเภอใจ ทำไมห๊า ทำไมไม่รู้จักโต จะกี่ปีก็เอาแต่ใจแบบนี้ไง คนอื่นเค้าถึงไม่อยากรักแล้ว ออกไป!!!” จะผิดไหมถ้าผมจะก้าวขาไม่ออก มันจุกไปหมด ทำไมพี่เต๋าไม่เชื่อคชาเลย ทำไม ฮึกๆ
“พี่เต๋าไม่เชื่อคชาเลยหรอ ฮึกๆ คชาไม่ได้ทำ” พี่เต๋าจับข้อมือผมก่อนจะลากไปหน้าร้าน แล้วผลักออกไป
“รู้ไหมว่ารูปมันสำคัญมาก มากกับฉันแค่ไหน” ทุกคนมองผมด้วยอารมณ์ที่ปะปนกันไปหมด
“ฮึกๆ ขอโทษ อย่าเกลียดกันเลยนะ” ม๊าเดินเข้ากอดผม มันทำให้ผมร้องไห้หนัก
“อย่าร้องนะครับคนดี ถึงใครไม่เชื่อแต่ม๊าเชื่อว่าลูกชายของม๊าไม่ได้ทำนะครับ” ถ้าเลิกรักจะทันไหม ถ้าหันมาเกลียดพี่จะดีไหม ผมมันก็แค่เด็กไม่ดี พี่คงเกลียดผม ฮึกๆ
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 3 อาทิตย์แล้วพี่เต๋าไม่มาเลย ผมยังรอพี่เต๋าทุกวัน ทำไมพี่เต๋าใจร้ายจัง
“คชากินข้าวลูก” เสียงแม่ตะโกนเข้ามาในห้อง
“คชาไม่หิวฮะ ม๊ากินไปก่อนนะฮะ” ผมบอกก่อนจะซบหน้าลงกับหมอน
“แต่ลูกไม่ได้กินอะไรทั้งวันแล้วนะ” ผมเงียบ
“แม่ไม่ว่าลูกนะคชา ถ้าหนูจะรักเต๋า แม้กระทั่งตอนนี้ก็ตามแต่แม่อยากบอกหนูนะว่าหนู อย่ารักใคร จนใจร้ายกับตัวเอง” แม่พูดแค่นั้น แล้วเสียงฝีเท้าก็ค่อยๆไกลออกๆไป
“เต๋า ทำไมลูกพูดยังงั้นล่ะ ทำไมเต๋าต้องใช้อารมณ์ขนาดนั้น แม่ไม่เข้าใจ” แม่ผมบอก จะไม่ให้โมโหได้ไง ภาพนั้นผมวาดตั้งแต่อยู่เมืองนอก แล้วมันก็เป็นความทรงจำดีๆระหว่างผมกับเค้ก
“ก็ดูสิ่งที่คชาทำสิครับแม่ มันถูกต้องไหม”
“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าน้องทำหรือไม่ได้ทำ แต่แม่แค่อยากบอกเต๋าว่าสิ่งที่เต๋ากระทำกับน้อง มันโหดร้ายมาก ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม คชาเค้ารักลูกมาก เค้ามีแต่สิ่งดีๆให้เต๋าแต่ถ้าเต๋าตอบแทนน้องด้วยการทำเหมือนวันนั้น แม่ก็จะไม่ให้น้องมาบ้านนี้อีก ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องทักทาย เป็นคนไม่รู้จักกันไปเลย” แม่พูด
“ตามใจแม่ ไม่มีคชาผมก็อยู่ได้ ดีเหมือนกันไม่ต้องมาคอยตามใจ”
“ ตอนนี้เต๋าอาจจะพูดแบบนี้แต่วันนึงที่เต๋าไม่มีคชาในชีวิตต่อให้เต๋าพูดยังไง มันก็ไม่กลับมาแล้ว” แม่พูดจบก็เดินออกไป จะให้ผมทำไง ไปหาคนที่ทำงานผมพัง ให้ผมไปสนใจคนอื่นที่นอกเหนือจากแฟน
“วันเวลาเปลี่ยนไป ผมก็เปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ใช่เด็กชายเต๋าเอ๋ออีกต่อไปแล้ว”
"พี่เต๋า!!" ผมหันไปมอง ผมหูฝาดงั้นหรอ?
.... ติดตามตอนต่อไป ...
คุย คุย คุย
ตอนนี้อาจจะมาม่าไปนิดนึงนะคะ แต่จะกลับมาน่ารักในไม่ช้า ฮี่ๆ ยังไงก็อ่านให้สนุก อย่าอินมาก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ ซึ้งมากมาย T___________T~~
CP.8 Soon Soon!
THEEM 2 >? beyo ng
ความคิดเห็น